Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Polańska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka, Sędzia WSA Marzena Kowalewska po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 kwietnia 2021 r. sprawy ze skargi G. D. D. K. i A. na decyzję Inne z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie określenia opłaty stałej za odprowadzenie do wód – wód opadowych lub roztopowych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję P. G. W. W. P. Z. Z. w K. z dnia 4 stycznia 2019 r. nr [...], II. zasądza od Inne na rzecz G. D. D. K. i A. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sygn. akt II SA/Sz [...]

U Z A S A D N I E N I E

Informacją roczną z dnia [...] lutego 2018 r. Dyrektor Państwowego Gospodarstwa Wodnego [...] Zarząd Zlewni w K., na podstawie art. 271 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne, ustalił Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w S. opłatę stałą w wysokości [...] zł za odprowadzanie do wód - wód opadowych lub roztopowych, za okres od [...] stycznia 2018 r. do [...] grudnia 2018 r. Powyższa stawka obliczona została jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, wynoszącej [...] zł na dobę za 1 m3/s, czasu wyrażonego w dniach, wynoszącego 365 dni i maksymalnej ilości odprowadzanych wód określonej w pozwoleniu wodnoprawnym w ilości [...] m3/h i wynoszącego po przeliczeniu [...] m3/s. Informację roczną doręczono stronie [...] lutego 2018 r.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] organ, działając na podstawie art. 271 ust. 7 w zw. z art. 271 ust. 4 pkt 1, art. 14 ust. 2 i ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2018 r. poz. 2268); dalej: "p.w.", oraz art. 104 k.p.a., określił stronie za okres od [...] stycznia 2018 r. do [...] grudnia 2018 r. opłatę stałą w wysokości [...] zł za odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych do wód na podstawie pozwolenia wodnoprawnego Marszałka Województwa Z. z dnia [...] września 2016 r.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że - zgodnie z art. 271 ust. 7 p.w. - jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 6, właściwy organ W. P. określa wysokość opłaty stałej w drodze decyzji. W rozpoznawanej sprawie zaistniała przesłanka obligująca organ do wydania takiej decyzji, albowiem strona nie wniosła na rachunek bankowy W. P. rat kwartalnych opłaty rocznej.

Dalej organ wyjaśnił, że wysokość opłaty stałej za odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych do wód ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo pozwoleniu zintegrowanym maksymalnej ilości wód wyrażonej w m3/s (art. 271 ust. 4 p.w.). Na podstawie natomiast § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie jednostkowych stawek za usługi wodne (Dz.U. poz. 2502); dalej: "rozporządzenie", organ wskazał, że opłata stała za odprowadzanie do wód - wód opadowych lub roztopowych w formie opłaty stałej wynosi 2.50 zł na dobę za 1 m3/s, za określoną w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalną ilość wód opadowych lub roztopowych odprowadzanych do wód z otwartych lub zamkniętych systemów kanalizacji deszczowej służących do odprowadzania opadów atmosferycznych.

W odwołaniu od tej decyzji strona podniosła następujące zarzuty:

- naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.,

- naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 268 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 271 ust. 4 pkt 1 i art. 272 ust. 19 p.w.

W uzasadnieniu odwołania strona zarzuciła, że organ nie określił w decyzji jakiego obszaru ona dotyczy. Jedynie, tak jak w kilkudziesięciu innych decyzjach wydanych [...] stycznia 2019 r. ustalających stronie opłaty, powołał się na treść informacji rocznej z dnia [...] lutego 2018 r. Organ nie uwzględnił także okoliczności, że inwestycja drogowa, do której wydane zostało pozwolenie wodnoprawne nie została zrealizowana, a tym samym nie istnieje droga publiczna, z której odprowadzane miałyby być wody opadowe lub roztopowe. Powołując się również na orzecznictwo sądów administracyjnych, strona podniosła, że odpłatność za usługę wodną należy się tylko wówczas, gdy podmiot uprawniony ma możliwość korzystania z tej usługi. Obciążenie tego rodzaju opłatą jest natomiast niedopuszczalne przy braku urządzeń wodnych, które ujmowałyby wodę opadową lub roztopową (wyroki WSA w Gdańsku: z dnia 1 sierpnia 2018 r. sygn. akt II SA/Gd 297/18; z dnia 25 lipca 2018 r. sygn. akt II SA/Gd 295/18; z dnia 11 lipca 2018 r. sygn. akt II SA/Gd 325/18).

Decyzją z dnia [...] marca 2020 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 271 ust. 1 pkt 4 oraz art. 7 p.w., Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w S. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] stycznia 2019 r.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wysokość ustalonej stronie opłaty stałej za usługi wodne, za okres od [...] stycznia 2018 r. do [...] grudnia 2018 r., w wysokości [...] zł, organ I instancji ustalił w formie informacji rocznej z dnia [...] lutego 2018 r. Strona nie wniosła reklamacji od tej informacji, co należy odczytać jako akceptację wysokości opłaty zawartej w informacji. W ocenie organu odwoławczego, kwestionowanie zasadności ustaleń dotyczących obowiązku uiszczenia opłaty stałej za odprowadzanie do wód - wód opadowych lub roztopowych, na etapie decyzji podjętej na podstawie art. 271 ust. 7 p.w., jest spóźnione. Mogło to nastąpić poprzez wniesienie reklamacji, bądź skargi na decyzję wydaną na podstawie art. 273 ust. 6 p.w. Wysokość opłaty ustalono stronie w drodze informacji, a nie w drodze decyzji wydanej w wyniku złożenia reklamacji. W treści informacji rocznej wskazano, iż opłatę należy uiścić w terminach, w ratach płatnych co kwartał. Z akt sprawy wynika, że strona nie wniosła na rachunek bankowy W. P. I, II, III i IV raty kwartalnej w terminie. Prawidłowo zatem organ I instancji ocenił, że zaistniała przesłanka do wydania decyzji w trybie art. 271 ust. 7 p.w.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. skargę na decyzję organu odwoławczego żądając jej uchylenia oraz uchylenia decyzji organu I instancji.

W skardze podniesiono następujące zarzuty:

1) naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 28 k.p.a. w zw. z art. 19 ust. 2 i art. 18a ust. 1 ustawy o drogach publicznych, poprzez uznanie, że adresatem obowiązku wnoszenia opłaty jest zarząd drogi krajowej - Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, w sytuacji gdy zobowiązanym do ponoszenia opłat związanych z drogami krajowymi jest jej zarządca - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, a w konsekwencji skierowanie decyzji do osoby niebędącej stroną postępowania, tak więc na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 poz. 2325 ze zm.); dalej: "p.p.s.a.", kwalifikującej się do stwierdzenia jej nieważności oraz do stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w I instancji;

2) naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 6, art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 271 ust. 7 p.w. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności niezbędnych do prawidłowego określenia stanu faktycznego, a w szczególności, czy w świetle przepisów p.w., zarząd drogi krajowej jest zobowiązany do zapłaty opłaty stałej za odprowadzanie wód z inwestycji "Budowa drogi [...] na odcinku węzeł U. M. bez węzła - początek obwodnicy K. i S.";

3) naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik postępowania, tj. art. 268 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 271 ust. 4 p.w. poprzez dokonanie ich błędnej wykładni.

Uzasadniając podniesione zarzuty wskazano, że zaskarżona decyzja, jak i decyzja organu I instancji skierowane zostały do urzędu - Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w S.. Zarzut ten był podniesiony w odwołaniu od decyzji, jednak organ odwoławczy się do niego nie odniósł.

W dalszej części uzasadnienia skargi podniesiono, że w przepisach ustawy na podstawie której wydano zaskarżoną decyzję brak jest mechanizmów uniemożliwiających stronie kwestionowanie tak wysokości jak i zasadności ustalonej opłaty, w tym ustalonej na podstawie art. 271 ust. 7 p.w. Nie jest trafne stanowisko organu, zgodnie z którym, przedmiotem postępowania w tym trybie było jedynie stwierdzenie przekroczenia terminu zapłaty. Zdaniem skarżącego, z brzmienia ww. przepisu jednoznacznie wynika, że przedmiotem postępowania jest określenie wysokości opłaty, co umożliwia także kwestionowanie ustaleń dotyczących stanu faktycznego sprawy oraz wykładni i zastosowania przepisów prawa dotyczących naliczenia opłaty. W tej sytuacji stanowisko organu, że niewniesienie reklamacji ma wpływ na zakres postępowania administracyjnego prowadzonego przez organ w sprawie opłat za usługi wodne, w tym w szczególności, że zamyka drogę do możliwości kwestionowania przez stronę zasadności ustalenia opłaty, jest błędne. Brzmienie art. 272 ust. 17 w zw. z art. 273 ust. 1 p.w. nakazuje przyjąć, że reklamacja składana jest w sytuacji, gdy strona kwestionuje wysokość opłaty, a nie podstawę prawną jej ustalenia. W sprawie skarżący nie kwestionował wysokości opłaty, ale podnosił brak podstaw do ustalania opłaty w sytuacji, gdy droga nie została wybudowana. Natomiast, organ ograniczając zakres prowadzonego postępowania administracyjnego do ustalenia okoliczności doręczenia skarżącemu informacji o wysokości opłaty, dokonania wpłat kwot wskazanych w tej informacji oraz złożenia reklamacji, naruszył art. 6, art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. w sposób mający istotny wpływ na wynik postępowania.

Skarżący, na podstawie art. 35 ust. 1 i ust. 3 oraz art. 268 ust. 1 pkt 3 p.w., podniósł, że o ile opłata za usługę odprowadzania wód opadowych lub roztopowych do wód, rzeczywiście wiąże się ze skutkami opadów atmosferycznych, o tyle obowiązek jej ponoszenia związany jest z odprowadzaniem wód opadowych lub roztopowych. Tak długo, jak woda nie jest odprowadzana, brak jest podstaw do uznania, że mamy do czynienia z usługą wodną w rozumieniu przepisów p.w. Nie stanowi, gdyż w świetle ww. przepisów, stanowić nie może podstawy do uznania, że podmiot korzysta z usługi wodnej, sam fakt funkcjonowania w obrocie prawnym pozwolenia wodnoprawnego. Według skarżącego, inwestycja drogowa dla której pozwolenie wodnoprawne zostało wydane, w 2018 r. nie była ukończona, a droga oddana do użytku, czego nie kwestionowały organy orzekające w sprawie. Trafność stanowiska skarżącego w tej kwestii, wielokrotnie potwierdzały sądy administracyjne. Konsekwencją jednolitego orzecznictwa w tej materii było dokonanie z dniem 23 listopada 2019 r. zmiany w art. 271 ust. 5 p.w. poprzez dodanie w nim art. 5b w brzmieniu: "W przypadku realizacji przedsięwzięcia w zakresie obiektów liniowych, opłatę stałą ponosi się za okres od dnia przystąpienia do użytkowania urządzenia wodnego służącego do realizacji usług wodnych.".

W skardze zawarto wniosek o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 2 p.p.s.a. oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie oraz o przeprowadzenie rozprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje.

Sprawa podlega rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym na podstawie przepisu art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 ze m.), zgodnie z którym przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.

Przewodniczący Wydziału I zarządzeniem z dnia [...] marca 2021 r. skierował sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Zasadniczy spór w sprawie dotyczy zasadności określenia skarżącemu opłaty stałej za odprowadzanie do wód - wód opadowych i roztopowych, jednak sporna jest także kwestia granic kontroli decyzji wydanej w trybie art. 271 ust. 7 p.w.

W sprawie znajdują zastosowanie następujące regulacje prawne:

Zgodnie z art. 35 ust. 1 p.w., usługi wodne polegają na zapewnieniu gospodarstwom domowym, podmiotom publicznym oraz podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą możliwości korzystania z wód w zakresie wykraczającym poza zakres powszechnego korzystania z wód, zwykłego korzystania z wód oraz szczególnego korzystania z wód. Usługi wodne obejmują m.in. odprowadzanie do wód lub do urządzeń wodnych - wód opadowych lub roztopowych, ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo w systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast (art. 35 ust. 3 pkt 7 p.w.)

Jak wynika z art. 271 ust. 3 lit. a p.w., Wody [...] ustalają oraz przekazują podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne w formie informacji rocznej, zawierającej także sposób obliczenia tej opłaty, wysokość opłaty stałej. Przy tym, zgodnie z brzmieniem art. 271 ust. 4 pkt 1 p.w., wysokość opłaty stałej za odprowadzanie do wód - wód opadowych lub roztopowych, ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast, ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalnej ilości wód, wyrażonej w m3/s, odprowadzanych do wód.

Stosownie także do brzmienia art. 271 ust. 7 p.w., jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 6, właściwy organ Wód [...] określa wysokość opłaty stałej w drodze decyzji.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy sporna jest - jak już wskazano - także kwestia granic kontroli decyzji wydanej w trybie art. 271 ust. 7 p.w. w sytuacji, gdy strona kwestionuje podstawy ustalania takiej opłaty, mimo że nie wnosiła reklamacji od wydanej informacji ustalającej wysokość opłaty rocznej za usługi wodne. Według organu odwoławczego, odnoszenie się do zasadności ustaleń obowiązku uiszczenia opłaty stałej za korzystanie z usługi wodnej, na etapie decyzji podjętej w trybie art. 271 ust. 7 p.w., jest spóźnione. Według skarżącego, ze wskazanego przepisu wynika, że odnosi się on do określenia wysokości opłaty, co umożliwia także kwestionowanie ustaleń stanu faktycznego oraz wykładni i zastosowania przepisów dotyczących naliczenia opłaty.

Wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 sierpnia 2020 r. sygn. akt II OSK 523/20, stwierdził, że "Skoro (...) przepis ustawy wyraźnie wskazuje, iż organ w decyzji wydanej na podstawie art. 271 ust. 7 Prawa wodnego określa wysokość opłaty stałej, to brak jest jakichkolwiek przesłanek dla przyjmowania, iż istnienie obowiązku uiszczania określonej w tej decyzji opłaty stałej, jak i jej wysokości nie podlega kontroli w administracyjnym toku instancji oraz kontroli sądu administracyjnego, do którego wydana na tej podstawie decyzja została zaskarżona, a wiążąca w tym zakresie jest niezakwestionowana reklamacją informacja roczna". Nadto, porównanie przepisów art. 271 ust. 7 oraz art. 273 p.w. wskazuje, iż ustawodawca przewidział dwa konkurencyjne wobec siebie tryby kwestionowania przez podmiot obowiązany istnienia i wysokości obciążającej go opłaty stałej za usługi wodne. Pierwszy z nich polega na braku podejmowania jakichkolwiek działań po doręczeniu informacji rocznej, w tym na braku uiszczania płatności wynikających z tej informacji, w następstwie czego dochodzi do wydania przez organ, na podstawie art. 271 ust. 7 p.w., decyzji określającej wysokość opłaty stałej, która to decyzja może być przez adresata zaskarżona w administracyjnym toku instancji, a po jego wyczerpaniu zaskarżona na zasadach ogólnych do sądu administracyjnego. Sposób określenia przedmiotu rozstrzygnięcia w art. 273 ust. 6 oraz w art. 271 ust. 7 p.w., jakim jest w obu omawianych przepisach "określenie wysokości opłaty", wskazuje na ich wzajemny stosunek, który wyraża się w tym, iż w przypadku wydania decyzji ostatecznej na podstawie art. 273 ust. 6, brak będzie możliwości wydania decyzji dotyczącej tej samej opłaty za ten sam okres na podstawie art. 271 ust. 7, albowiem byłaby to decyzja wydana w sprawie rozstrzygniętej już uprzednio inną decyzją ostateczną.

Skład orzekający w sprawie powyższe poglądy akceptuje i przyjmuje za własne.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że uprawnione okazały się zarzuty skargi o wydaniu zaskarżonej decyzji z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Organ odwoławczy, uznając odmienność przesłanek wydawania decyzji w trybie art. 271 ust. 7 p.w., ograniczył się do poczynienia ustaleń stanu faktycznego jedynie w zakresie wskazania, że została wydana informacja o ustaleniu skarżącemu opłaty rocznej za 2018 r. za odprowadzanie do wód - wód opadowych lub roztopowych, której termin uiszczenia upłynął, a która nie została uiszczona na rachunek bankowy organu. Jednak, niewniesienie przez skarżącego reklamacji na wskazaną informację roczną nie zwalniało organu od dokonania pełnej analizy przesłanek składających się na określenie opłaty rocznej, w sposób tożsamy, jak ma to miejsce na gruncie wydania decyzji na podstawie art. 273 ust. 6 w zw. z art. 274 ust. 1 p.w. Pominięcie ustalenia faktów mających znaczenie dla sprawy, stanowi naruszenie art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. Ustalając fakty mające znaczenie dla sprawy organ obowiązany jest wziąć także pod uwagę wyjaśnienia i wnioski strony. Zasada prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.), nakłada także i na organ odwoławczy obowiązek podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Zgodnie z ww. zasadą oraz zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), organ odwoławczy dokonuje oceny materiału dowodowego zebranego w postępowaniu przed organem I instancji. Jak wynika z treści odwołania od decyzji, skarżący podniósł, że organ nie wskazał jakiego obszaru przedmiotowa decyzja dotyczy, a ponadto pominął fakt, że nie została zrealizowana inwestycja drogowa, z którą związane jest naliczenie opłaty rocznej za usługę wodną. Zarzuty te zostały podniesione także w skardze.

Wskazać należy, że istotą pozwolenia wodnoprawnego jest określona w tej decyzji możliwość korzystania z wód lub też oddziaływania na te wody. Jak wynika z art. 268 ust. 1 pkt 3a p.w., opłatę pobiera się "za odprowadzanie do wód - wód opadowych lub roztopowych". Odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych powinno następować za pośrednictwem otwartych lub zamkniętych systemów kanalizacji deszczowej służących do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemów kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast. Istnienie tych systemów kanalizacji jest więc warunkiem powstania obowiązku poniesienia opłaty za tę usługę wodną. Zgodnie zaś z art. 271 ust. 1 p.w., wysokość opłaty stałej za odprowadzanie wód (...) ustalają W. P., co oznacza w sposób oczywisty, że opłata stała może być ustalona tylko i wyłącznie za odprowadzanie wód, a nie za potencjalną możliwość takiego odprowadzania. Nie można z zasady dotyczącej ustalania wysokości świadczenia wywodzić zasady samej wymagalności tego świadczenia, tj. z zasady ustalania wysokości opłaty kreować zasadę dotyczącą powstania obowiązku uiszczenia tej opłaty. Organ uprawiony do ustalenia opłaty stałej nie może zatem abstrahować od okoliczności faktycznych sprawy i poprzestawać wyłącznie na fakcie uzyskania przez dany podmiot ostatecznego pozwolenia wodnoprawnego, gdyż sam fakt wydania pozwolenia wodnoprawnego, tak jak wskazywał to skarżący, nie stwarza rzeczywistej możliwości korzystania z określonej w nim usługi wodnej. Ta rzeczywista możliwość aktualizuje się dopiero wówczas, gdy powstaną odpowiednie dla danej usługi urządzenia wodne. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy ma to szczególne znaczenie, ponieważ skarżący w odwołaniu od decyzji podnosił, że inwestycja objęta pozwoleniem wodnoprawnym nie została do chwili obecnej zrealizowana, a organ do tej okoliczności nie odniósł się.

Skarżący podnosił ponadto, że w decyzji organu I instancji błędnie określono podmiot zobowiązany do zapłaty. Rację należy przyznać skarżącemu, że w decyzjach organów obu instancji nieprawidłowo oznaczono stronę jako: "Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, Oddział w S.", zamiast jako: "Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad". W ocenie sądu, ta wadliwość formalna nie oznacza jednak, że decyzja została skierowana do podmiotu niebędącego stroną postępowania z tego względu, że zarówno z treści odwołania od decyzji, jak i z treści skargi jednoznacznie wynika, że wydane w tym postępowaniu decyzje faktycznie trafiły do Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad i to on właśnie uczestniczył w tym postępowaniu. Kwestia ta była podnoszona już w odwołaniu, sporządzonym przez [...] E. G., której pełnomocnictwa (z dnia [...] kwietnia 2012 r.) do reprezentowania w tym postępowaniu Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad udzielił p.o. tego D. L. [...], a następnie także w skardze do sądu, sporządzonej przez tego samego pełnomocnika. Należy podkreślić, że pełnomocnictwo to upoważnia tego pełnomocnika do reprezentowania Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad nie tylko przed organami administracji publicznej, ale także przed sądami administracyjnymi. Do skargi dodatkowo dołączono także pełnomocnictwo z dnia [...] kwietnia 2009 r. (m.in. do reprezentowania strony przed sądami administracyjnymi), podpisane przez Dyrektora Generalnego Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Z tego względu, pomimo że strona nie została oznaczona prawidłowo, to jednak nie skutkuje to koniecznością stwierdzenia nieważności decyzji, jak oczekuje tego strona, gdyż ten brak formalny nie miał wpływu na wynik sprawy.

Podsumowując, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, organ odwoławczy co najmniej przedwcześnie uznał, że decyzja nakładająca na skarżącego opłatę stałą za odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych jest prawidłowa. Zaskarżona decyzja wydana została wskutek błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, tj. art. 271 ust. 7 w zw. z art. 268 ust. 1 pkt 3 lit. a oraz art. 271 ust. 4 pkt 1 p.w., co skutkowało tym, że organ odwoławczy - z naruszeniem art. 7 i 77 § 1 k.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy - zaniechał ustalenia czy skarżący zrealizował inwestycję, której dotyczy pozwolenie wodnoprawne, co wiąże się z budową odpowiednich urządzeń wodnych i rzeczywistym korzystaniem z usług wodnych.

Na podstawie art. 141 § 4 p.p.s.a., sąd wskazuje, aby przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ uwzględnił wykładnię przepisów prawa materialnego przedstawioną w uzasadnieniu wyroku, z której wynika, że istnienie obowiązku uiszczania opłaty stałej jak i ustalania jej wysokości w trybie decyzji wydanej na podstawie art. 271 ust. 7 p.w., podlega kontroli w administracyjnym toku instancji oraz że niedopuszczalne jest obciążenie opłatą stałą podmiotu w sytuacji braku urządzeń, które są niezbędne do korzystania z usługi wodnej. W związku z tym, dokładnie i wyczerpująco organ zobowiązany jest ustalić stan faktyczny sprawy, w szczególności w odniesieniu do twierdzeń skarżącego dotyczących braku realizacji inwestycji objętej pozwoleniem wodnoprawnym. Precyzyjnie winno być również określone miejsce lub urządzenie, z którym wiąże się odprowadzanie do wód - wód opadowych lub roztopowych. Jak trafnie zauważyła skarżąca, wydane wobec niej decyzje w istocie są o tożsamej treści i nie konkretyzują w sposób należyty tej okoliczności ani w sentencji decyzji ani w ich uzasadnieniu.

W tym stanie rzeczy sąd uwzględnił skargę i uchylił zaskarżoną decyzję oraz obarczoną tożsamymi uchybieniami poprzedzającą ją decyzję organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c oraz art. 135 p.p.s.a., o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie do art. 200, art. 209, art. 205 § 2 p.p.s.a. Na zasądzony zwrot kosztów postępowania składają się: wpis od skargi w wysokości [...] zł, pobrany od skarżącego na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221 poz. 2193 ze zm.); koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego w kwocie [...]zł, ustalone zgodnie z §14 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).