Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz / spr./ Sędzia WSA Jarosław Szaro Sędzia WSA Grzegorz Panek Protokolant sek. sąd. Aleksandra Baczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2018 r. sprawy ze skargi P.R. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz skarżącej P.R. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I SA/Rz 465/18

UZASADNIENIE

Politechnika (dalej: Politechnika), wskazując swój status wnioskodawcy – płatnik, wnioskiem zaopatrzonym w datę [...] lutego 2018r. (oddanym w polskiej placówce operatora wyznaczonego w dniu [...] lutego 2018r.) i, przedstawiając zdarzenie przyszłe, domagała się wykładni art. 22 ust. 9 pkt 3 i ust. 9b ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018r. poz. 200 ze zm.; dalej: ustawa). Sformułowała pytanie, czy w istniejącym stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2018r., w zakresie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z ust. 9b ustawy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, wprowadzenie regulacji wewnętrznych dotyczących wyraźnego kwalifikowania części wynagrodzenia nauczycieli akademickich jako wynagrodzenia za pracę twórczą, płatnik ma prawo do zastosowania 50% normy kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia, stanowiącego zapłatę za pracę twórczą nauczycieli akademickich.

Politechnika przedstawiła następujący opis zdarzenia przyszłego:

Politechnika jest uczelnia publiczną w rozumieniu ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym (ustawa z dnia 27 lipca 2005r. – Dz.U. z 2017r. poz. 2183 ze zm.; dalej: prawo o szkolnictwie wyższym). Zadania ustawowe Politechniki realizowane są przez pracowników uczelni, a przede wszystkim przez nauczycieli akademickich, o których mowa w art. 108 prawa o szkolnictwie wyższym. Nauczyciele akademiccy bez względu na zajmowane stanowisko w ramach stosunku pracy wykonują działalność dydaktyczną lub naukową lub naukowo-dydaktyczną lub prowadzą działalność badawczo-rozwojową; część czasu pracy przeznaczona jest również na uczestniczenie w pracach organizacyjnych uczelni. Obszary tych działalności są w indywidualnych przypadkach realizowane z różnym nasileniem, co uzależnione jest wieloma czynnikami, między innymi, indywidualnym zaangażowaniem w badania naukowe, własnym rozwojem naukowym, czy też prowadzeniem zajęć dydaktycznych. W umowach o pracę nauczycieli akademickich wskazywany jest procentowo czasowy udział obowiązków organizacyjnych oraz pozostałych. W związku z wykonywaniem obowiązków służbowych nauczyciele akademiccy wykonują również działalność o charakterze twórczym i w wyniku tej pracy powstają utwory, w odniesieniu do których pracodawca – na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994r. – Dz.U. z 2018r. poz. 1191 ze zm.; dalej: prawo autorskie) nabywa autorskie prawa majątkowe.

Politechnika – jako pracodawca – z uwagi na przepisy wynikające z zasad wynagradzania nauczycieli akademickich nie ma możliwości wypłacania dodatkowego wynagrodzenia – honorarium - w związku z tym niezbędnym jest ustalenie, jakie elementy składników wynagrodzenia mogą stanowić podstawę do ustalenia części wynagrodzenia, które byłoby zapłatą za działalność twórczą. Pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. Umowy o pracę nauczycieli akademickich Politechniki zawierają klauzulę dotyczącą czasowego zróżnicowania obowiązków nauczyciela. Z wyróżnienia takiego nie wynika jednak, że jakikolwiek utwór powstał, dlatego też niezbędne jest określenie zasad stosowania 50% normy kosztów uzyskania przychodu z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich oraz ewidencjonowania utworów, które powstały w ramach stosunku pracy. Pracodawca w celu rozróżnienia jaka część wynagrodzenia ze stosunku pracy jest zapłatą za działalność twórczą planuje wydać zarządzenie wewnętrzne, w którym określony zostanie w sposób precyzyjny mechanizm ustalania, jaka część wynagrodzenia może stanowić zapłatę dla nauczycieli akademickich za pracę twórczą. Zostanie ustalony maksymalny udział wynagrodzenia, które może stanowić wynagrodzenie za prace twórczą w związku z powstawaniem utworów o "charakterze pracowniczym" i da możliwość zastosowania dla tych przychodów 50% kosztów uzyskania przychodów (art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy). Zastosowanie kosztów w takiej 50% wysokości następować będzie na podstawie wniosku pracownika. Pracownik, twórca w celu zastosowania przez płatnika 50% kosztów uzyskania przychodów będzie zobowiązany do złożenia stosownego oświadczenia, określi rzeczywisty udział wynagrodzenia za pracę twórczą nie większy niż maksymalna wielkość określona w zarządzeniu; oświadczenie takie składane będzie w każdym roku podatkowym, w celu możliwości zastosowania przez płatnika zwiększonej normy kosztów uzyskania przychodów od pierwszego miesiąca roku podatkowego, z uwzględnieniem limitu wynikającego z art. 22 ust. 9a ustawy. Fakt prowadzenia pracy twórczej zawsze będzie potwierdzany przez bezpośredniego przełożonego; Politechnika nabywa autorskie prawa majątkowe do utworu pracownika z chwilą jego przyjęcia. Przyjęcie utworu może nastąpić poprzez skierowanie utworu do realizacji lub rozpowszechniania, ujęcie utworu w komputerowym systemie bazodanowym lub innej ewidencji określonej w zarządzeniu. Zarządzenie doprecyzuje miejsce i sposób ewidencjonowania utworów powstałych w ramach stosunku pracy, do których Politechnika nabywa prawa, ponadto planuje się wprowadzić zasadę, aby nauczyciele akademiccy również prowadzili ewidencję swoich prac wykonanych w ramach stosunku pracy, do których zastosowano 50% normy kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania z praw autorskich. Oryginał takiej ewidencji będzie składany po zakończeniu roku podatkowego do kierownika jednostki organizacyjnej uczelni, w której zatrudniony jest nauczyciel.

Politechnika, przedstawiając stanowisko własne, wskazała że nauczyciele akademiccy, którzy prowadzą w ramach stosunku pracy działalność twórczą mieszczą się w obszarze wymienionym w art. 22 ust. 9b pkt 2 ustawy. W obowiązującym stanie prawnym ustalenie przez pracodawcę w zarządzeniu wewnętrznym procentowej wartości wynagrodzenia z wyszczególnieniem jakie składniki tego wynagrodzenia mogą być wliczane do tej podstawy, która stanowić może honorarium za przeniesienie na pracodawcę autorskich praw majątkowych oraz wykonanie przez pracownika – nauczyciela akademickiego pracy (dzieła) będącego przedmiotem prawa autorskiego daje prawo stosowania do tych przychodów podwyższonej normy kosztów uzyskania przychodów, wynikającą z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy. Przejrzysty mechanizm ustalony w formie zarządzenia wewnętrznego określający w sposób jednoznaczny zasady ustalenia wynagrodzenia za pracę twórczą dający możliwość zastosowania 50% normy kosztów uzyskania przychodów dla przychodów objętych przedmiotem praw autorskich akceptowany był niejednokrotnie w orzecznictwie sądów administracyjnych (wyroki NSA: z 12 marca 2010r. II FSK 1791/08; z 16 września 2010r. – II FSK 839/09 i z 29 kwietnia 2011r. – II FSK 2217/09). Wprowadzone zmiany w ustawie poprzez wprowadzenie art. 22 ust. 2b – od 1 stycznia 2018r. nie zmieniają sytuacji nauczycieli akademickich, co do możliwości stosowania podwyższonej normy kosztów uzyskania przychodów, o ile prowadzą działalność twórczą.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, interpretacją indywidualną z dnia [...] kwietnia 2018r. nr [...], uznał stanowisko Politechniki za nieprawidłowe.

Po przedstawieniu treści art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 pkt 1, art. 12 ust. 1, art. 22 ust. 1 i 2, a także 9 pkt 3 oraz 9b wyjaśnił, że dokonana nowelizacja w zakresie 50% kosztów uzyskania przychodów wskazała m.in. dziedziny o charakterze twórczym objęte możliwością stosowania podwyższonych kosztów (dodany w art. 22 ustawy ust. 9b). Nie uległa jednakże zmianie generalna zasada, że koszty te mogą być stosowane wyłącznie do przychodów uzyskanych z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami (art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy). Ustawa nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 ustawy, a ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć prawo autorskie. Organ przedstawił przepisy art. 1 ust. 1 i 2 prawa autorskiego i wywiódł, że w razie wykonywania na podstawie stosunku pracy czynności zarówno chronionych prawem autorskim, jak i nie będących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, udokumentowania wymaga wartość wynagrodzenia z tytułu korzystania z prawa autorskiego. Tylko wyraźne rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów, przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy; zakwalifikowanie, czy wykonywana praca jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu. Fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu prawa autorskiego i twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła. Wykonywanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na pracodawcę. Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli wypłacone zostało wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z treści umowy o pracę (lub innego dokumentu) powinno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona kwotowo część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne i jasne wyróżnienie tej części wynagrodzenia, która związana jest z przeniesieniem bądź korzystaniem z praw autorskich przez podatnika.

Podsumowując, aby można było zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodu do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi muszą zostać stwierdzone następujące przesłanki:

1) praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w prawie autorskim,

2) pracownik jest twórcą w rozumieniu prawa autorskiego i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzenia tymi prawami,

3) umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosową dokumentację w tym zakresie (np. prowadzi szczegółową ewidencję przekazanych utworów), a także

4) od 1 stycznia 2018r. przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy.

Organ powołał się na wyrok NSA z 10 listopada 2015r. – II FSK 2275/13.

Podkreślił że przez wyodrębnienie honorarium z łącznej wartości wynagrodzenia nie można uznać sytuacji, w której pracodawca określa je jako procent ogólnego wynagrodzenia pracownika; tylko jednoznaczne określenie wartości honorarium w sprecyzowanej kwocie z tytułu rzeczywiście wykonanej pracy twórczej pozwala na zastosowanie do tak wyliczonej wartości kosztów uzyskania przychodów, w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 ustawy.

Organ wskazał również, że w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego do całości uzyskiwanych przez pracowników przychodów ze stosunku pracy zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy. Dodał, że interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych przestawionego zdarzenia przyszłego, a organ interpretujący nie jest uprawiony do stwierdzenia czy osoba jest twórcą w rozumieniu prawa autorskiego.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na opisaną wyżej interpretację wniosła Politechnika, reprezentowana przez pełnomocnika – radcę prawnego.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm prawem przepisanych, zarzuciła:

1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 1-5 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018r. poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że warunkiem zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu do części wynagrodzenia związanego z korzystaniem (rozporządzeniem) prawami autorskimi jest zamieszczenie w umowie o pracę zapisu przewidującego zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z rozporządzeniem (korzystaniem) z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz że takie wyodrębnienie wynagrodzenia może nastąpić wyłącznie kwotowo i nie jest możliwe jego określenie poprzez wskazanie procentu ogólnego wynagrodzenia pracownika. Prawidłowa wykładnia prowadzi do wniosku, że rozróżnienie wynagrodzenia na część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych i część określającą honorarium związaną z rozporządzaniem (korzystaniem) z praw autorskich prowadzi do wniosku, że określenie wielkości tego wynagrodzenia nie musi następować w umowie o pracę lecz może nastąpić również w innych dokumentach obowiązujących u pracodawcy, przewidujących stosowne procedury w tym zakresie. Wymienione przepisy nie wymagają, aby określenie wartości wynagrodzenia (honorarium) związanego z rozporządzaniem (korzystaniem) z prawami autorskimi mogło następować wyłącznie poprzez jednoznaczne określenie wartości tego honorarium w sprecyzowanej kwocie i nie ma przeszkód, aby to honorarium zostało określone jako procent ogólnego wynagrodzenia pracowników,

2) art. 22 ust. 2 pkt 1-4 ustawy poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że do całości uzyskiwanych przez pracowników przychodów ze stosunku pracy w zdarzeniu opisanym we wniosku zastosowanie znajdzie ten przepis,

3) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 14c § 1 i 2 oraz art. 121 § 1 w zw. art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacji podatkowej (Dz.U. z 2017r. poz. 201 ze zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) poprzez nie zawarcie w zaskarżonej interpretacji wyczerpującego uzasadnienia prawnego zajętego przez organ stanowiska odnośnie stanowiska Politechniki.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, dodając że przepisy ustawy nie wprowadzają maksymalnych wartości procentowych wynagrodzenia, w stosunku do których przysługiwałoby prawo do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, a takie stawki zostaną wprowadzone w regulacjach wewnętrznych Politechniki. Takie wyodrębnienie honorarium nie spełnia wymogów przewidzianych przepisami prawa podatkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Z mocy art. 134 § 1 w zw. z art. 57a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018r. poz. 1302; dalej: P.p.s.a.) sąd administracyjny w sprawie ze skargi na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, a taka skarga może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni bądź niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

W pierwszej kolejności Sąd odniesie się do zarzutu naruszenia przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 1-5, które – w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku o interpretację i wydania zaskarżonej interpretacji miały takie brzmienie, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: - z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzenia przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b art. 22, z tym że koszty oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód; przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 stosuje się m.in. do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej. Zarzut opisany w pkt 1 skargi wskazuje, że na obecnym etapie postępowania spór, co do wykładni przepisów prawa materialnego sprowadza się do kwestii, że organ wydający interpretację w części odnoszącej się do wykładni tego przepisu – w podsumowaniu wskazał, m.in. że warunkiem do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi jest to, że umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. W akapicie poprzedzającym – "podsumowanie" organ wskazał, że z treści umowy o pracę lub innego dokumentu powinno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą a wyodrębniona kwotowo część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Organ podkreślił również, że takiego wyodrębnienia honorarium nie będzie spełniać zarządzenie wewnętrzne pracodawcy, w którym procentowo ustalone zostaną maksymalne części wynagrodzenia, które mogą stanowić honorarium za przeniesienie praw autorskich.

Stanowisko Politechniki jest przeciwne.

Nie ulega wątpliwości, że dla zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, m.in. niezbędne jest odseparowanie w sensie wskazania tej części tego wynagrodzenia, które jest związane z działalnością twórczą i stanowi honorarium za rozporządzenie przez twórcę majątkowymi prawami autorskimi (wyrok NSA z 26 kwietnia 2017r. – II FSK 3865/14 i wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 stycznia 2008r. – III SA/Wa 1987/07).

Pomijając pewną zmienność stanowiska organu w tym zakresie (wskazywanie umowy o pracę albo umowy o pracę lub innego dokumentu) trzeba stwierdzić, że żaden z przepisów ustawy, ani przepisów prawa autorskiego czy też ustawy o szkolnictwie wyższym nie wymaga aby wyodrębnienie to – i to według organu kwotowe – miało miejsce w umowie o pracę, ważne jest aby w sposób jednoznaczny, przy zaistnieniu innych warunków (te warunki nie stanowią przedmiotu sporu) w sposób precyzyjny można było wyodrębnić honorarium.

Prezentowane w orzecznictwie stanowisko, że nie jest możliwe zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy w sytuacji, w której umowa o pacę nie przewiduje rozróżnienia wynagrodzenia na część związaną z wykonywaniem obowiązków pracowniczych i część związaną z korzystaniem z praw autorskich – bo ustawa nie przewiduje możliwości szacunkowego ustalania ilości pracy tzw. "twórczej" w całej ilości pracy danego pracownika, twórcy (wyrok WSA w Krakowie z 16 lutego 2010r. – I SA/Kr 1454/09 i powołanie w jego uzasadnieniu orzecznictwo) nie może mieć charakteru generalnego. Analiza powołanych orzeczeń uprawnia do stwierdzenia, że w okolicznościach tych spraw brak doprecyzowania wielkości "honorarium za utwór:" w umowie o pracę powodował, że nie było żadnego dowodu potwierdzającego wykonywanie przez pracownika w ramach stosunku pracy działalności twórczej w rozumieniu art. 1 ust. 1 prawa autorskiego.

Stanowisko organu więc w zakresie wymogu, że w umowie o pracę musi nastąpić kwotowe zróżnicowanie wynagrodzenia i wskazanie honorarium stanowi o błędnym wyłożeniu art. 22 ust. 9 pkt 3 i ust. 9b pkt 2 ustawy.

W orzecznictwie kwestionowano sytuację, kiedy w umowie o pracę w sposób procentowy rozdzielono czas pracy przeznaczony na działalność twórczą i czas pracy pozostały, gdyż nie pozwalało to określić wysokości honorarium (wyrok WSA w Gliwicach z 15 kwietnia 2008r. – I SA/Gl 903/07).

Ten wykazany błąd w zakresie przepisów prawa materialnego powoduje, że interpretacja musi być wyeliminowana z obrotu prawnego, ponieważ organ interpretujący błędnie założył, oceniając przedstawione zdarzenie przyszłe, a to wskutek wadliwej wykładni przepisów prawa materialnego, że wyodrębnienie honorarium może nastąpić wyłącznie w umowie o pracę. W ocenie Sądu takie wyodrębnienie może być uregulowanie inaczej byleby prowadziło do jednoznacznego wyodrębnienia tego honorarium. Wprawdzie organ wskazał, że takie wyodrębnienie nie może nastąpić poprzez wydanie zarządzenia wewnętrznego z procentowym określeniem maksymalnej wysokości honorarium, ale nie odniósł się do tych elementów z wniosku, które według Politechniki pozwalają na takie precyzyjne wyodrębnienie, a mianowicie konieczny wniosek pracownika naukowego, oświadczenie, ewidencja utworów prowadzona przez pracownika i płatnika, zatwierdzanie ewidencji utworów przez przełożonego pracownika.

Oznacza to, że organ – w istocie – nie uzasadnił w sposób pełny swojego stanowiska.

Braki w tym zakresie upoważniają do stwierdzenia, ze zasadny jest również zarzut naruszenia ar.t 14c § 1 i 2 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej.

Wobec uwzględnienia zarzutów opisanych w punktach 1 i 3 skargi należało uchylić zaskarżoną interpretację. Odnoszenie się do zarzutu opisanego w punkcie 2 skargi jest obecnie bezprzedmiotowe wobec konieczności uwzględnienia przez organ powyżej zaprezentowanej wykładni przepisów prawa materialnego i usunięcia naruszenia przepisów postępowania.

Sąd orzekł na podstawie art. 146 P.p.s.a., a o kosztach postępowania sądowego na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a., przy czym na koszty te składają się następujące kwoty: 200zł tytułem uiszczonego wpisu, 17zł tytułem opłaty skarbowej od przedłożonego pełnomocnictwa i 480zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika Politechniki – radcy prawnego.