Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2008 r. sprawy ze skargi R. K. i M. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

Decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), art. 13 ust. 1 pkt 2, art. 13g ust. 1, ust. 2, art. 40c ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 z późn. zm.) oraz Ip. 4 pkt 8 lit. c) i d) załącznika nr 2 do w/w ustawy, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, póz. 908 z późn. zm.) oraz art. 89 ust.2 i art. 93 ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz.1371 z późn. zm.) po rozpatrzeniu odwołania R. K. i M. K. z dnia [...] listopada 2004 r. od decyzji [...] Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2007 r. nr [...] o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 4.320 (cztery tysiące trzysta dwadzieścia) złotych, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 1369/06 - utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy w części dotyczącej wymiaru kary 2.520 (dwa tysiące pięćset dwadzieścia) złotych.

Decyzje obydwu organów zapadły w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i wywody prawne :

W dniu 13 lipca 2004 r. w miejscowości N., na ul. G., Inspektor [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. przeprowadził kontrolę samochodu marki R. o numerze rejestracyjnym [...], którym był przewożony ładunek na trasie C. – N.. Powyższy pojazd z przyczepą znajdował się w dyspozycji K. R. i K. M., wykonujących działalność gospodarczą w formie spółki prawa cywilnego pod nazwą P. Ważenia pojazdu dokonano na stanowisku w N., a pomiar stanowiska do ważenia wykonał geodeta uprawniony, użyte do ważenia wagi posiadały ważne świadectwa legalizacyjne.

W wyniku ważenia kontrola ustaliła, że na drodze o dopuszczalnym nacisku osi pojedynczej na drogę do 80 kN wystąpiły następujące przekroczenia: na drugiej osi przekroczenie wyniosło 30,71 kN a na osi 4 i 5 łącznie 20,43 kN. Z kontroli pojazdu został sporządzony protokół, który kierowca podpisał, nie zgłaszając żadnych uwag.

W powyższym stanie faktycznym [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w K. w dniu [...] września 2004 r. wydał decyzję, którą nałożył na skarżących karę pieniężną w kwocie [...] złotych za przekroczenie dopuszczalnego nacisku pojedynczej osi napędowej na drogę o 30,71 kN i karę pieniężną w kwocie 1.800 złotych za przekroczenie nacisku dopuszczalnego dla potrójnej osi przyczepy (naczepy) o 20,43 kN. Łącznie wymierzona kara wyniosła 4.320 złotych. Od tej decyzji strona wniosła odwołanie, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji.

W odwołaniu składający odwołanie postawił zarzut dokonania kontroli na stanowisku niezalegalizowanym przez uprawnionego geodetę oraz użycie do kontroli wag nieposiadających legalizacji.

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] kwietnia 2005 r. Nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, podzielając w całości ustalenia faktyczne i argumentację prawną w niej zawartą.

Odnosząc się do zarzutu braku legalizacji wag użytych do kontroli i dokonania tej kontroli na nieodpowiednim stanowisku pomiarowym organ administracji podniósł, że do kontroli użyte zostały wagi z aktualną legalizacją, natomiast stanowisko kontrolne było pomierzone przez uprawnionego geodetę.

Na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2005 r. [...] wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji.

Skarżący postawili zarzut naruszenia przepisów postępowania przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów z naruszeniem art. 77 k.p.a.

Skarżący podnieśli, że kierowca, wbrew twierdzeniom kontrolujących, nie został pouczony o zasadach przeprowadzenia pomiarów i przysługujących mu prawach. Nadto w aktach sprawy nie było protokołu z pomiarów pochylenia terenu na stanowisku kontrolnym oraz świadectw legalizacji wag użytych do kontroli.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1274/05 stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, iż stroną postępowania w sprawie było P. S.C. [...], a nie jak przyjął organ PPH [...], do którego to Główny Inspektor Transportu Drogowego skierował zaskarżoną decyzję administracyjną.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. 1) uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej nałożenia kary pieniężnej w wysokości 2.520 złotych i nałożył karę pieniężna w wysokości 4.800 złotych na podstawie lp. 6 pkt 7 lit. d) i e) załącznika nr 2 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1486), 2) na mocy art. 139 k.p.a. ograniczył nałożoną w pkt. 1 karę pieniężną do jej pierwotnej wysokości 2.520 złotych 3) uchylił zaskarżoną decyzję w pozostałym zakresie i umorzył postępowanie I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji wskazał, że w toku postępowania międzyinstancyjnego uległ zmianie stan prawny sprawy w związku z obowiązującą od dnia 4 października 2005 r. ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r., Nr 179. poz. 1486), którą organ II instancji zastosował ponownie rozpoznając sprawę. Z tego też względu oraz z uwagi na fakt, że Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...] wydał decyzję na podstawie nieobowiązujących w chwili orzekania przez organ odwoławczy przepisów, a także biorąc pod uwagę, że postępowanie nie jest bezprzedmiotowe, gdyż naruszenie ustawy o drogach publicznych jest zdaniem organu ewidentne. Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej kary pieniężnej w wysokości 2.520 złotych i nałożył karę pieniężną w wysokości 4.800 złotych a zgodnie z lp. 6 pkt 7 lit. d) i e) załącznika nr 2 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., zmieniającej ustawę o drogach publicznych. Na mocy art. 139 k.p.a. Główny Inspektor Transportu Drogowego ograniczył karę pieniężną w ww. zakresie kar do wysokości 2.520 złotych.

Odnośnie naruszenia dotyczącego przekroczenia dopuszczalnego nacisku na potrójną oś w naczepie Główny Inspektor Transportu Drogowego, w związku ze zmianą przepisów uchylił decyzję organu I instancji w tym zakresie i umorzył postępowanie I instancji w tej części, albowiem w niniejszej sprawie pomiar wykazał, że nacisk na potrójną oś w naczepie wynosiła 18,76 tony i nie przekraczała ustalonego poziomu przewidzianego w znowelizowanej ustawie o drogach publicznych.

Odnosząc się do zarzutów strony dotyczących naruszeń k.p.a., Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, że decyzja organu I instancji została wydana w zgodności z przepisami procedury administracyjnej.

Na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2006 r. strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając jej naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, a zwłaszcza art. 156 § 1 ust. 4 k.p.a. i art. 61 § 4 k.p.a. także art. 77 k.p.a. oraz art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Wskazując na powyższe naruszenia strona wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 1369/06 uchylił zaskarżoną decyzję w części objętej pkt 1 i pkt 2.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, iż wydając zaskarżoną decyzję (pkt 1 i 2) Główny Inspektor Transportu Drogowego uwzględnił fakt, że pomiędzy wydaniem decyzji przez organ I instancji i przez organ odwoławczy nastąpiła zmiana przepisów prawnych, albowiem od 4 października 2005 r. zaczęła obowiązywać ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r. Nr 179 poz. 1486) oraz orzekając organ ten zastosował nowe prawo.

Sąd stwierdził, iż naruszenie popełnione przez skarżących przed wejściem w życie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych i zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 179, poz. 1486) powinno być oceniane na podstawie przepisów najkorzystniejszych dla strony.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy mając na uwadze wytyczne zawarte w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2007 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. postanowił utrzymać zaskarżoną decyzję w mocy w części dotyczącej wymiaru kary 2.520 złotych.

Na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2007 r. strona skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając jej naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, a zwłaszcza art. 7, 8 i 10 k.p.a. w zw. z art. 77

kpa.

Wskazując na powyższe naruszenia strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, umorzenie postępowania i zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania w sprawie.

Uzasadniając skargę podniosła, iż wbrew zaleceniom Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zawartym w uzasadnieniu wyroku z 31 stycznia 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1274/05 oraz ustaleniom poczynionym przez WSA przed wydaniem wyroku z 22 lutego 2007 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1369/06 oraz zebranym dowodom w sprawie, organ administracji w ogóle nie odniósł się do zarzutów skarżących - w tym podnoszonych na rozprawach, zwłaszcza w przedmiocie braku oryginału protokołu kontroli z załącznikiem z lipca 2004 r.

Opisane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji ustalenia mające świadczyć o rzetelności przeprowadzonej kontroli stoją w jaskrawej sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym, na co wielokrotnie zwracano uwagę w czasie rozpraw przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie. Podkreśliła, iż w przedmiotowej sprawie występuje manipulacja pracowników organu polegającą na tym, iż przez kilka lat toczącego się postępowania składane są do sądu kserokopie rozbieżnych w treści dokumentów. Dotyczy to zarówno świadectw legalizacji, protokołów pomiaru nachylenia terenu jak i protokołu kontroli z załącznikiem mających dowodzić, iż kierowca skarżącej został pouczony o przysługujących mu prawach, że okazano mu dokumenty legalizacyjne etc., co miał on potwierdzić własnoręcznym podpisem. W ocenie skarżącej nazywanie kserokopii oryginałem, to dowód przestępstwa mającego na celu wprowadzenie wymiaru sprawiedliwości w błąd. Skoro organ nie posiada oryginału protokołu kontroli, a w szczególności oryginału załącznika do protokołu nr [...] z [...] 2004 r. z podpisem kierowcy, to okoliczność ta dowodzi, że przeprowadzona kontrola była nie rzetelna.

Podkreślono, iż na uchybienia te pełnomocnik skarżącej zwracał już uwagę w odwołaniu od decyzji [...] Inspektora Transportu Drogowego, a także na braki w dokumentacji, co oznacza, iż nie zachowanie przez organ wymagań z art. 7, 79 i 81 kpa, będących bezwzględnym obowiązkiem organu administracji, stanowi rażące naruszenie przepisów mające wpływ na wynik sprawy. Obowiązkiem organu jest należyta ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego by w sprawie nie pozostawały żadne wątpliwości, a zebrany materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał bez możliwości odmiennej interpretacji, iż w tym przypadku kontrolę przeprowadzono rzetelnie z zachowaniem prawa skarżącego do obrony praw.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle przepisu § 2 powołanego artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi zatem o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, która jest dokonywana

w kontekście zgodności z prawem materialnym i procesowym, a nie według kryteriów celowościowych.

Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną

(art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270, określanej dalej skrótem p.p.s.a.)

Skarga analizowana stosownie do wymienionych założeń kontroli sądowej decyzji administracyjnych podlega oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości w działaniu organu, tak gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i prawną jego ocenę w świetle mających zastosowanie przepisów.

Stosownie do art. 64 ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, ruch pojazdu lub zespołu pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, albo którego wymiary lub masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy, jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia.

W myśl art. 13g ust. 1 ustawy o drogach publicznych, za przejazd pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu, wymierza się karę pieniężną w drodze decyzji administracyjnej.

Zgodnie z art. 40c ww. ustawy w przypadku stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną masę całkowitą, naciski osi, wymiary lub przejazd pojazdu odbywa się bez zezwolenia wymaganego przepisami o ruchu drogowym, Inspektor Inspekcji Transportu Drogowego (...) ma prawo wymierzenia i pobrania kary pieniężnej (...).

Stosownie do art. 41 ust. 4 i 5 ww. ustawy wykaz dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 112,7 kN (11,5 t) oraz wykaz dróg krajowych i dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 98 kN (10 t), ustalone zostały rozporządzeniami Ministra Infrastruktury z dnia 28 marca 2003 r. w sprawie sieci dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o określonych parametrach (Dz. U. Nr 62, póz. 563). Ulica [...] w miejscowości [...] znajduje się poza ciągiem dróg wymienionych w tych rozporządzeniach. Zastosowanie ma więc przepis art. 41 ust. 6, w myśl którego drogi inne niż określone na podstawie ust. 4 i 5 stanowią sieć dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 78,4 kN (8 t).

W wyniku przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2004 r. kontroli drogowej i po dokonaniu ważenia pojazdu (co potwierdza protokół nr [...]) stwierdzono następujące naruszenia dopuszczalnych norm:

1. przekroczenie nacisku dla potrójnej osi naczepy (postępowanie w tej części zostało umorzone);

2. w przedmiocie nacisku 109,11 kN t na pojedynczej osi napędowej ciągnika — przekroczenie o 30,71 t;

3. brak zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym.

Wysokość kar za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których dopuszczony był ruch pojazdów o naciskach osi do 10 t, określona jest w załączniku nr 2 do ustawy o drogach publicznych na którego to podstawie organ nałożył na skarżącą karę pieniężną w łącznej wysokości 2520 zł (600 zł + 4 x 480 zł).

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego procedury ważenia, warto zauważyć, iż z protokołu z dnia [...] lipca 2004 r. wynika, że dokumenty legalizacyjne miejsce ważenia i przyrządów pomiarowych zostały okazane kierującemu pojazd w trakcie kontroli. Kierowca nie zgłaszał zastrzeżeń do protokołu, a ustalenia poczynione w trakcie kontroli, w tym wyniki ważenia i fakt okazania dokumentów legalizacyjnych został przez niego potwierdzony własnoręcznym podpisem. W tej sytuacji zarzut naruszenia art. 7 k.p.a. i zarzuty dotyczące braku rzetelności w ważeniu, czy też niewłaściwego zachowania inspektorów transportu drogowego są niezasadne. W tym miejscu podkreślić należy, iż w tej kwestii stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w swoich wyrokach z dnia 31 stycznia 2006 r. i 22 lutego 2007 r. Sąd ustaleń organów obu instancji w zakresie popełnionych naruszeń nie zakwestionował. Co więcej, w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 lutego 2007 r. wielokrotnie podkreślał, że konkretne naruszenie miało miejsce.

Organ słusznie stwierdził, iż zgodnie z § 4 pkt 1 w/w rozporządzenia Ministra Infrastruktury kontrolujący dokonuje ustaleń stanu faktycznego na podstawie zebranych w toku kontroli dowodów. Ustawodawca przyjął bowiem założenie, iż wiarygodny materiał dowodowy w tak uproszczonym postępowaniu, jakim jest kontrola drogowa pojazdu, można zgromadzić jedynie w trakcie wykonywanych czynności kontrolnych, co nakłada dużą odpowiedzialność na prowadzących postępowanie inspektorów transportu drogowego, by w trakcie dość krótkotrwałego, z reguły kilkudziesięciominutowego postępowania, ustalono wszelkie niezbędne okoliczności. Jednakowoż duża odpowiedzialność ciąży również na kontrolowanym, by w sposób czynny uczestniczył w czynnościach kontrolnych i na bieżąco zgłaszał zastrzeżenia i uwagi, które następnie winny być wpisane do protokołu. Tylko w ten sposób można bowiem ustalić wiarygodny stan faktyczny, znajdujący odzwierciedlenie w protokole, a w przypadku stwierdzenia naruszeń przepisów, będący podstawą do sporządzenia decyzji administracyjnej.

Reasumując odnosząc się do zawartych w skardze zarzutów dotyczących naruszenia przez organ II instancji art. 7, 8 i 10 k.p.a. w zw. z art. 77 k.p.a. oraz niedopuszczalnych działań organu w toku postępowania przed sądem administracyjnym, polegających na przedkładaniu Sądowi przez organ administracyjny kserokopii budzących w ocenie strony skarżącej wątpliwości co do rzetelności przeprowadzonej kontroli drogowej i istnienia oryginałów materiału dowodowego w części dokumentującej przedmiotową kontrolę drogową wskazać należy, iż w wyroku z dnia 22 lutego 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny nie zakwestionował ustaleń faktycznych poczynionych w toku kontroli drogowej. Należy zgodzić się także ze stanowiskiem organu II instancji, że starannie dokonano ustaleń faktycznych w ramach niniejszego postępowania administracyjnego, ważenie przeprowadzono przy użyciu urządzeń posiadających aktualne świadectwo legalizacji, w miejscu, które spełniało wszelkie wymogi geodezyjne konieczne do wykonania pomiarów nacisków na osie. Ponadto kontrolowany kierowca został zapoznany z dokumentami potwierdzającymi spełnienie przepisowych wymogów przez miejsce ważenia pojazdów. Kierowca podczas kontroli nie zgłaszał żadnych uwag co do przebiegu pomiaru parametrów pojazdu.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że strona nie została pozbawiona prawa do czynnego udziału w postępowaniu wyjaśniającym.

Organy I i II instancji podjęły w ramach postępowania wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i na podstawie całego zebranego materiału dowodowego wydały rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, wyczerpująco przedstawiając w uzasadnieniu motywy i przesłanki, którymi kierowały się wydając ww. rozstrzygnięcia.

Z tych wszystkich względów, uznając, że zaskarżona decyzja prawa nie narusza, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a oddalił skargę.