Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anetta Chołuj (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Marta Semiczek, sędzia WSA Tomasz Świetlikowski, Protokolant asystent sędziego Marek Sosnowski, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi A s. c. R. P., D. G. z siedzibą we W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w P. działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług I. uchyla zaskarżoną interpretację; II. zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. orzeka, że uchylona interpretacja nie podlega wykonaniu.

Wnioskiem z dnia 9 lipca 2013 r. "A" s.c. R. P., D. G. z siedzibą we W. (dalej: spółka/strona/skarżąca) wystąpiła o wydanie interpretacji indywidualnej z zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powziętymi wątpliwościami dotyczącymi stawki podatku od towarów i usług na usługi montażu stałej zabudowy meblowej w obiektach budownictwa mieszkaniowego, skarżąca przedstawiła stan faktyczny, z którego wynikało, że prowadząc działalność gospodarczą wykonuje usługi budowlane w zakresie zakładania stolarki budowlanej poprzez wyposażanie pomieszczeń mieszkalnych w meble wbudowane na stałe. Usługi te polegają na montażu gotowych elementów zabudowy kuchennej, wnękowej i łazienkowej w sposób trwały w przestrzeniach wnękowych pomieszczeń mieszkalnych (tworząc w ten sposób trwale wbudowane - stałe zabudowy przestrzenne) w budynkach mieszkalnych (PKOB 11). Wszystkie elementy składowe tych stałych zabudów (fronty, blaty, lustra, półki, płyty meblowe, zawiasy, uchwyty itd.) są kupowane u ich producentów i następnie dopasowywane pod wymiar, zgodnie z indywidualnym projektem. Usługi montażu elementów zabudowy odbywają się w pomieszczeniach mieszkalnych klientów na podstawie zawartych z nimi umów cywilnoprawnych, a przedmiotem tych umów jest usługa budowlana zgodnie z PKD 43.32.Z, wykonywana w budynkach mieszkalnych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Na powyższe usługi jest wystawiana dla tych klientów faktura VAT zawierająca jedną pozycję, obejmującą całość robót wraz z wykorzystanymi materiałami – powiększona o wartość montażu i marżę. Wykonywane usługi mieszczą się w grupowaniu PKWiU 43.32.10.0 Roboty instalacyjne stolarki budowlanej. W wielu przypadkach, dodatkowo zabudowa kuchenna wyposażana jest w sprzęt gospodarstwa domowego, który na indywidualne zamówienie klienta, dostosowane do projektu zabudowy kuchennej, jest przez spółkę sprowadzany, bądź bezpośrednio od producentów, bądź od ich dystrybutorów. Na dostarczany sprzęt AGD wystawiana jest oddzielna faktura VAT.

W piśmie z dnia 26 września 2013 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – strona wskazała, że:

- jest czynnym, zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług od roku 2005 podatnikiem;

- zamontowane na stałe elementy zabudowy szaf wnękowych, zabudowy kuchennej lub łazienkowej bez wątpienia stanowią unowocześnienie (trwałe ulepszenie) danego obiektu budowlanego. Świadczone kompleksowe usługi polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach mieszkalnych, stanowią usługę modernizacji, która podwyższa wartość użytkową tego obiektu;

- zabudowa meblowa, o której mowa we wniosku, jest montowana w sposób trwały, uniemożliwiający jej prosty demontaż. Podstawowymi czynnikami potwierdzającymi powyższe stwierdzenie jest zabudowa jest wykonywana według indywidualnego projektu, przygotowanego pod wymiar zabudowanej przestrzeni wnękowej, co w sposób zasadniczy ogranicza, zarówno ze względów technicznych, jak i ekonomicznych, możliwość jej demontażu, elementy zabudowy (np. szafki, blaty, prowadnice itp.) są trwale połączone (przyśrubowane) z elementami konstrukcyjnymi budynku (ściany, podłoga, sufit),

Na tle tak opisanego zdarzenia spółka zadała pytanie:

1. Czy wartość całej usługi budowlano-montażowej wraz z dostawą materiałów zużytych do jej wykonania – mieszczącej się w PKD 40.32.Z i PKWiU 43.32.10.0 – jako usługi kompleksowej (np. zabudowa szafy wnękowej, zabudowa kuchenna, zabudowa łazienkowa), która jest jednocześnie modernizacją budynku lub lokalu mieszkalnego zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12-12c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) dalej jako "ustawa o VAT", podlega opodatkowaniu stawką 8%.

2. Czy dostawa sprzętu gospodarstwa domowego – alternatywne uzupełnienie zabudowy kuchennej – winna być opodatkowana stawką podstawową 23%.

Przedstawiając własną ocenę prawną podniesionego problemu, zgodnie, z którą świadczone przez nią usługi polegające na montażu szaf wnękowych, zabudowie kuchennej lub łazienkowej podlegają opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 8%, spółka argumentowała, iż utrata mocy prawnej z dniem 1 stycznia 2011 r. rozporządzenia MF z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.), spowodowała wiele wątpliwości, czy art. 41 ust. 12-12c ustawy VAT, uprawniający do stosowania stawki obniżonej do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym może mieć zastosowanie do usług budowlano-montażowych związanych z zabudową wnękową. W nowym rozporządzeniu wykonawczym do ustawy VAT, prawo do takiej stawki zostało zawarte jedynie w odniesieniu do robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (§ 7 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 grudnia 2010 r. Dz.U. Nr 246, poz. 1649, które utraciło moc z dniem 6 kwietnia 2011 r. oraz § 7 ust. 1 rozporządzenia z dnia 4 kwietnia 2011 r. Dz.U. Nr 73, poz. 392 ze zm.).

Na przełomie lat 2011 i 2012 sądy oraz organy podatkowe wydawały w tej sprawie sprzeczne wyroki i interpretacje podatkowe. Jednak strona zgadza się ze stanowiskiem, jakie wyraził w dniu 24 czerwca 2013 r. NSA w uchwale w składzie 7 sędziów, sygn. akt I FPS 2/13, że zabudowa wnękowa i kuchenna jest usługą kompleksową wykonywaną w ramach modernizacji budynku lub lokalu mieszkalnego i jeżeli tylko obiekty te spełniają warunki budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, powinna być objęta obniżoną stawką VAT 8%. Modernizacją jest tylko taka zabudowa, która po jej demontażu nie może być przedmiotem odrębnego obrotu ze względu na jej indywidualny charakter uzależniony od specyfiki wnętrza, w którym jest instalowana.

Strona uważa, że w stosunku do dostawy sprzętu AGD należy zastosować podstawową stawkę VAT, tj. 23%.

Dyrektor Izby Skarbowej, działając z upoważnienia Ministra Finansów, w interpretacji z [...] r. uznał stanowisko za nieprawidłowe – w zakresie stawki podatku VAT na wykonanie zabudowy szafy wnękowej, zabudowy kuchennej, zabudowy łazienkowej w obiektach budownictwa mieszkaniowego. Natomiast za prawidłowe uznał stanowisko w zakresie stawki podatku VAT dla dostawy sprzętu gospodarstwa domowego w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

Powołując brzmienie art. 2 pkt 12, art. 5 ust 1 pkt 1, art. 5a, art. 7 ust 1, art. 8 ust.1, art. 41 ust 1 i ust 2 oraz art. 146a pkt 1 i 2 ustawy o VAT, organ wskazał, że obniżoną stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 i ust. 12 ustawy, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Stosownie zaś do art. 41 ust. 12a ustawy przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b. Organ wskazał również, iż na podstawie § 7 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 247 ze zm. ze zm.), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniżono do wysokości 8% również w odniesieniu do robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy lub ich części (...).

Warunkiem zastosowania 8% stawki, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, temomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

Mając na uwadze powyższe, organ wyprowadził definicje pojęć budowy, przebudowy, remontu, modernizacji, robót konserwacyjnych.

Biorąc zaś pod uwagę przedstawiony przez skarżącą opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa, organ interpretujący stwierdził, że świadczonych przez spółkę czynności w zakresie montażu zabudowy meblowej, nie można uznać za budowę, remont, modernizację, czy przebudowę, a także konserwację, bowiem czynności te nie dotyczą substancji samego budynku. Stałą zabudowę meblową, montowaną w sposób opisany przez stronę, należy uznać za wyposażenie budynku (lokalu), a fakt trwałego ich przytwierdzenia np. do ścian, podłoża bądź sufitu pozostaje bez znaczenia, bowiem nie następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego budynku (lokalu). Trwała zabudowa meblowa może podnosić jedynie funkcjonalność i wartość obiektów mieszkalnych, przy czym podkreślić należy, że podobną funkcjonalność i wartość można zapewnić umieszczając w obiekcie "zwykłą" szafę, czy "zwykłe" meble kuchenne nieprzymocowane do ściany czy podłogi.

Odnosząc się do uchwały NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13, organ wskazał, że nie może być ona podstawą do wydania rozstrzygnięcia zgodnego z intencją strony. Mając bowiem na uwadze przeprowadzoną analizę, organ stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie usług wykonania zabudowy szafy wnękowej, zabudowy kuchennej oraz zabudowy łazienkowej świadczonych przez spółkę nie można traktować jako modernizacji, gdyż w istocie czynności te są jedynie zaopatrywaniem lokalu/budynku mieszkalnego w elementy wyposażenia, niestanowiące ich elementów konstrukcyjnych.

Podsumowując, organ podniósł, że w opisanej we wniosku usługi montażu zabudowy szafy wnękowej, zabudowy kuchennej, zabudowy łazienkowej nie można uznać za wymienioną w art. 41 ust. 12 ustawy, jak również w § 7 rozporządzenia, a w związku z tym nie jest ona opodatkowana stawką podatku w wysokości 8%, lecz zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy, stawką podatku w wysokości 23%.

W odpowiedzi z dnia 2 grudnia 2013 r. na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził brak podstaw do zmiany wydanej interpretacji indywidualnej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego strona reprezentowana przez pełnomocnika, wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w zakresie stawki podatku na wykonanie trwałej zabudowy meblowej, zarzuciła jej naruszenie: art. 41 ust. 12 w związku art. 41 ust. 2, 12a, 12b,12c ustawy o VAT poprzez błędną wykładnię art. 41 ust. 12 ustawy w wyniku zawężającej interpretacji pojęcia "modernizacja", wbrew jego znaczeniu słownikowemu, przez co organ niezasadnie wykluczył stosowanie stawki obniżonej do świadczenia skarżącej polegającego na wykonaniu zabudowy szafy wnękowej, zabudowy kuchennej oraz zabudowy łazienkowej w obiektach budownictwa mieszkaniowego zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że istotne jest, że wykonuje usługi polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu trwałej zabudowy meblowej, która stanowi element stały budynku (lokalu). Wskazała, iż zabudowa jest dopasowana do jednego konkretnego pomieszczenia, przymocowana jest trwale do jego konstrukcji. Ma też indywidualne wymiary, wyposażenie oraz wykończenie przystosowane do miejsca, w którym jest montowana. Zdaniem skarżącej świadczone przez nią usługi stanowią modernizację lokalu opodatkowaną obniżoną stawką podatkową.

Ponownie powołując się na treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 wskazała, iż odnosi się ona do niniejszego przedmiotu sprawy. Zdaniem skarżącej stanowisko organu pozostaje w rażącej sprzeczności z treścią powołanej uchwały.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko prezentowane w interpretacji indywidualnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest stawka podatku od towarów i usług dla świadczonych przez skarżącą czynności obejmujących montaż trwałej zabudowy meblowej. Określona w powyższy sposób istota sporu w sprawie wiązała się z zarzutami naruszenia prawa materialnego. W ich ramach strona wskazywała na nieprawidłowość stanowiska organu interpretującego, co do uznania, że usługi montażu trwałej zabudowy meblowej objęte są stawką podatku w wysokości 23%. Skarżąca uzasadniała swoje stanowisko co do właściwości preferencyjnej stawki tego podatku w wysokości 8% tym, że taka kompleksowa usługa spełnia warunek modernizacji, która została wymieniona w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT.

Organ interpretujący zajął stanowisko, że opisane przez spółkę czynności opodatkowane są stawką podstawową podatku w wysokości 23%, uznając m.in., że montaż trwałej zabudowy meblowej nie mieści się w wymienionym w art. 41 ust. 2 ustawy pojęciu modernizacji.

Uchylając zaskarżoną interpretację podatkową, Sąd miał na uwadze pogląd prawny wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13, do czego był zobowiązany z uwagi na treść unormowań ustanowionych w art. 269 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako "p.p.s.a.". Stosownie do powołanego przepisu, jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi. Przepis ten ustanawia zasadę, zgodnie z którą, uchwała NSA wykazuje tzw. rozszerzoną moc wiążącą w odniesieniu do mocy wiążącej uchwały bezpośrednio w sprawie, w której została podjęta (art. 187 § 2 p.p.s.a.). Ustanowiona w art. 269 § 1 p.p.s.a. zasada ogólnej mocy wiążącej uchwał nie pozwala żadnemu składowi sądu administracyjnego rozstrzygnąć sprawy w sposób sprzeczny ze stanowiskiem zawartym w uchwale powiększonego składu NSA (p. postanowienie NSA z 10 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 824/10, Lex nr 1274250).

W świetle tej zasady, skład, który nie podziela wspomnianego stanowiska, może jedynie ponownie przedstawić dane zagadnienie odpowiedniemu składowi powiększonemu. Na gruncie niniejszej sprawy oznacza to, że uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego – do jakich zalicza się ww. uchwała NSA o sygn. akt I FPS 2/13 – w istocie dotyczy nie tylko danej sprawy, ale także wszystkich spraw o podobnym stanie faktycznym i prawnym. Wiąże ona bowiem sądy administracyjne we wszystkich sprawach, w których miałby być stosowany interpretowany w uchwale NSA przepis prawa (p. wyrok NSA z dnia 16 października 2013 r., sygn. akt II FSK 2758/11, opubl.: http://www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Dla rozstrzygnięcia sporu w kwestii właściwej stawki podatku przy opodatkowaniu usług wykonywanych przez skarżącą, zasadnicze znaczenie ma zatem stanowisko NSA przedstawione w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. I FPS 2/13. Przypomnieć w związku z tym należy, że w ww. uchwale NSA stwierdził, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.).

Odwołując się do uzasadnienia tej uchwały, wskazać należy, że NSA uznał, iż od 1 stycznia 2011 r. jedynym przepisem, który może dawać podstawę do zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług, do czynności polegających na trwałej zabudowie meblowej z uprzednio nabytych komponentów, wykonywanej w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, jest art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. NSA zauważył, że w ustawie nie zostały zdefiniowane rodzaje usług wymienionych w ww. przepisie, których wykonanie w obiektach budowlanych lub ich częściach, zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, daje podstawę do stosowania preferencyjnej stawki podatku. W związku z tym, czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim zaś znaczeniu, modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części.

Odwołując się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, NSA wskazał również, że świadczenia kompleksowe (złożone) obejmują szereg działań podejmowanych przez podatnika na rzecz konsumenta, które z gospodarczego punktu widzenia tworzą jedną całość. O tym, czy będą one stanowić dostawę towarów, czy świadczenie usług, powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący. W dalszej kolejności NSA wskazał na przedstawione w postanowieniu składu zwykłego czynności składające się na świadczenie kompleksowe, polegające na trwałej zabudowie meblowej z uprzednio nabytych komponentów, które polega na montażu elementów mebli do zabudowy kuchennej, wnękowej, łazienkowej itp., przygotowanych na konkretny wymiar i wbudowanych w budynku mieszkalnym lub lokalu mieszkalnym w sposób trwały. NSA w ww. uchwale stwierdził, że jeśli czynności te polegają na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego, lub jego części, trwałą zabudowę meblową, to mają one charakter usługi.

W ocenie NSA: " elementem dominującym jest w takim przypadku ulepszenie lub unowocześnienie obiektu budowlanego lub jego części (lokalu mieszkalnego); zaś wydanie towaru w postaci elementów mebli wykonanych i dopasowanych do konkretnego obiektu, które następnie zostaną trwale związane z tym obiektem, ma charakter pomocniczy, niezbędny do wykonania usługi, tak jak zamontowanie okien lub drzwi w obiekcie budowlanym lub jego części. Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe, nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu, do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu).

W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową".

Tylko bowiem w ww. zakresie można – zdaniem NSA – mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. NSA podkreślił wyraźnie, że "montaż komponentów meblowych, niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu), nie korzysta z obniżonej stawki, przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu".

Ponadto, dla spełnienia hipotezy normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, konieczne jest również, by modernizacja dotyczyła obiektów budowlanych lub ich części, zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Wówczas, do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w 41 ust. 2 ustawy.

Odnosząc przedstawione wyżej w obszerny sposób stanowisko NSA, które wiąże Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, a w dalszej kolejności zobowiązany będzie respektować również organ interpretujący, do przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej czynności (projektowanie zabudowy, wytwarzanie z zakupionych w tym celu materiałów elementów stałej zabudowy kuchennej, łazienkowej i szaf wnękowych i jednoczesny montaż wraz z meblami sprzętu AGD), Sąd stwierdza, że jeśli czynności te polegają na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów zabudowy w sposób wykazujący istotny, trwały związek z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego, to mają one charakter usługi. W świetle bowiem cyt. wyżej uchwały NSA, ocena możliwości zastosowania obniżonej stawki podatku, a zatem możliwości sklasyfikowania wyżej wymienionych czynności jako modernizacji, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, została uzależniona od tego, czy w wyniku świadczonych przez stronę usług, nastąpiło konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu). Ze stawki tej nie może natomiast korzystać montaż komponentów meblowych, niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu). Taka czynność nie przynosi bowiem skutku w postaci ulepszenia lub unowocześnienia samego obiektu budowlanego lub jego części (lokalu mieszkalnego) i, jako taka, nie jest objęta hipotezą art. 41 ust. 12 ustawy.

Rozpoznając niniejszą sprawę, organ interpretujący przyjął odmienną niż NSA wykładnię przepisów dotyczących opodatkowania tego rodzaju czynności. Analizując stan prawny obowiązujący od 1 stycznia 2011 r., uznał, że czynności polegające na wykonaniu trwałej zabudowy meblowej nie stanowią usług wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, a w konsekwencji podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23% stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 tej ustawy. Uzasadniając swe stanowisko w zakresie odmowy uznania montażu trwałej zabudowy meblowej za czynność mieszczącą się w pojęciu modernizacji, w zaskarżonej interpretacji, wskazał na brak związku tej zabudowy z elementami konstrukcyjnymi budynku. Ocena ta, jako zupełnie sprzeczna z przedstawionym wyżej stanowiskiem NSA, nie mogła zasługiwać na uwzględnienie. W świetle interpretacji wyprowadzonej przez NSA, wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Dlatego też, nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią.

Uwzględniając, że decydujące znaczenie dla oceny kwestii spornej ma związek trwałej zabudowy meblowej (jaką skarżąca, w świetle opisanego we wniosku stanu faktycznego, wykonuje) z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego (jego części) lub lokalu mieszkalnego, Sąd podzielił jej stanowisko, że czynności polegające na zaprojektowaniu, wykonaniu elementów zabudowy meblowej i następnie ich montaż w sposób trwały do elementów konstrukcyjnych w obiektach budowlanych budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym wymienionych w art. 41 ust. 12a ustawy, stanowią usługę modernizacji opodatkowaną według stawki podatku określonej w art. 41 ust. 12 w zw. art. 41 ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym świadczone przez nią usługi polegające na montażu szaf wnękowych, zabudowie kuchennej lub łazienkowej podlegają opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 8%,

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd uznał, że organ interpretujący naruszył art. 41 ust. 12 ustawy o VAT poprzez jego wadliwą wykładnię. Przy ponownym rozpoznaniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej organ zobowiązany będzie uwzględnić ocenę prawną wyrażoną w niniejszym wyroku.

Z tych względów Sąd, na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 roku, poz. 270) orzekł jak w sentencji wyroku.

W punkcie drugim wyroku Sąd zasądził na rzecz strony skarżącej od Ministra Finansów koszty postępowania sądowego w kwocie 457,00 złotych obejmujące uiszczony wpis w wysokości 200,00 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 240,00 złotych i opłaty skarbowej za pełnomocnictwo w kwocie 17,00 złotych. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 2 i art. 209 p.p.s.a. oraz przepis oraz przepis § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 roku w sprawie opłat za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz.U. Nr 31, poz. 153).

W punkcie trzecim wyroku Sąd orzekł o wykonalności zaskarżonej interpretacji (art. 152 p.p.s.a.).