drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480, Dostęp do informacji publicznej,  , Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję, II SA/Wa 178/17 - Wyrok WSA w Warszawie z 2017-10-04, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 178/17 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2017-10-04 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-02-01
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Góraj /przewodniczący sprawozdawca/
Ewa Marcinkowska
Iwona Dąbrowska
Symbol z opisem
6480
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OZ 914/17 - Postanowienie NSA z 2017-05-25
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 107 par 1, art. 8
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj (spr.), Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Ewa Marcinkowska, Protokolant starszy specjalista Bogumiła Kobierska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2017 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na decyzję Korporacji [...] S.A. z siedzibą w W. z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] listopada 2016 r. 2. zasądza od Korporacji [...] S.A. z siedzibą w W. na rzecz strony skarżącej Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Postępowanie w sprawie niniejszej zainicjował wniosek Stowarzyszenia [...] w [...] z dnia [...] października 2016 r., które zwróciło się do Korporacji Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych S.A. o przekazanie następujących informacji:

- listy przedsiębiorstw, objętych w 2015 i w 2016 r. gwarantowanymi przez Skarb Państwa ubezpieczeniami eksportowymi,

- listy zawierającej wartość ubezpieczonych produktów bądź usług oraz informację o tym co to były za produkty i usługi.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, [...]S.A. przekazała Wnioskodawcy dwa pisma - pierwsze pismo, stanowiące czynność materialno-techniczną, zawierało informacje przekazane w zagregowanej formie, bez ujawniania danych dotyczących treści indywidualnych umów ubezpieczenia (wnioskodawcy przekazane zostały informacje dotyczące m.in.:

- wartości ubezpieczonych produktów z gwarancjami Skarbu Państwa w 2015 r. (styczeń- wrzesień) i w 2016 r. (styczeń-wrzesień), należności wynikających z kontraktów eksportowych, umów kredytowych i udzielonych gwarancji,

- wartości ubezpieczonych produktów z gwarancjami Skarbu Państwa w całym 2015 r., należności wynikających z kontraktów eksportowych, umów kredytowych i udzielonych gwarancji).

Drugie pismo stanowiło decyzję administracyjną, zgodnie z którą [...] S.A. odmówiła udostępnienia informacji w zakresie, w jakim informacje te dotyczyły indywidualnych umów ubezpieczenia. Podstawę prawną odmowy udzielenia wnioskowanych informacji w powyższym zakresie stanowił art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 35 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, nakładającym na zakład ubezpieczeń obowiązek zachowania tajemnicy ubezpieczeniowej.

W dniu [...] listopada 2016 r. do [...] S.A. wpłynął wniosek [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wnioskodawca zarzucił wydanej decyzji naruszenie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 714 z póżn. zm., dalej "ustawa o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych"). W opinii Wnioskodawcy tajemnica ubezpieczeniowa, o której mowa w art. 35 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

W reakcji na powyższy wniosek [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm., dalej "k.p.a.") w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1764, dalej "ustawa o dostępie do informacji publicznej") oraz art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2015 r., poz. 1844 z późn. zm., dalej "ustawa o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej"), [...]S.A. decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Spółka wyjaśniła, że jej działalność w zakresie ubezpieczeń gwarantowanych przez Skarb Państwa jest regulowana ustawą o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych, a w zakresie nieuregulowanym w ww. ustawie do działalności [...] S.A. zastosowanie mają przepisy ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, jako przepisy o charakterze ogólnym, którym podlegają wszystkie zakłady ubezpieczeń.

O tym, że [...] S.A. jest zakładem ubezpieczeń świadczy przepis art. 1 ust. 1 ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych oraz art. 3 ust. 1 pkt 18 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, zawierający definicję krajowego zakładu ubezpieczeń, zgodnie z którą jest nim przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829), z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, który uzyskał zezwolenie na wykonywanie działalności ubezpieczeniowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

[...] S.A. podniosło też, iż posiada zezwolenie Ministra Finansów na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w grupie 14 Działu II z dnia 5 kwietnia 1991 roku, zezwolenie Ministra Finansów na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w grupie 16 Działu !l z dnia 14 sierpnia 1991 roku oraz zezwolenie Ministra Finansów na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w grupie 15 Działu II z dnia 7 stycznia 1997 roku.

Spółka wskazała też, że zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych "Do umów zawieranych w zakresie uregulowanym niniejszą ustawą nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej." Aby prawidłowo odczytać treść normy prawnej, którą wprowadza ww. przepis niezbędne jest prawidłowe odkodowanie znaczenia wyrazu "umów", o którym mowa w ww. przepisie. W żadnym wypadku nie można dojść do wniosku, iż ustawa o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych wyłącza całkowicie stosowanie ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej w odniesieniu do działalności prowadzonej przez [...] S.A. na podstawie ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych.

Prawidłowa wykładnia art. 5 ust. 4 ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych prowadzi w ocenie spółki do wniosku, iż wyłącza on stosowanie przepisów ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych jedynie w zakresie umownym, tj. wpływającym na treść umów ubezpieczeń zawieranych pomiędzy [...] S.A. i ubezpieczającymi. Chodzi więc zatem o prywatnoprawne stosunki pomiędzy [...] S.A. i ubezpieczającymi powstałe na mocy zawieranych umów ubezpieczenia eksportowego.

Tajemnica ubezpieczeniowa, którą statuuje art. 35 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej w ocenie spółki nie jest natomiast elementem treści prywatnoprawnego stosunku pomiędzy ubezpieczającym i zakładem ubezpieczeń. Tajemnica ubezpieczeniowa jest instytucją prawa publicznego wprowadzoną do systemu prawnego w celu prawnej ochrony słusznych interesów ubezpieczających, którzy mogą i powinni oczekiwać od zakładów ubezpieczeń i osób w nich zatrudnionych zachowania w tajemnicy wszelkich informacji dotyczących ich sytuacji majątkowej i osobistej oraz wszelkich innych informacji dotyczących treści umowy ubezpieczenia. Jest to obowiązek nałożony przez ustawodawcę na każdy zakład ubezpieczeń, naruszenie którego niesie za sobą sankcje administracyjnoprawne, karne oraz cywilne.

Niezależnie od powyższego spółka wskazała, ze instytucja tajemnicy ubezpieczeniowej ma charakter podmiotowy. Nakłada ona obowiązek na konkretne podmioty: zakład ubezpieczeń i osoby w nim zatrudnione. Wyłączenie o którym mowa w art. 5 ust. 4 ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych ma natomiast charakter przedmiotowy - dotyczy wyłącznie umów (ubezpieczenia eksportowego), co należy rozumieć, jako przepis modyfikujący ogólnie obowiązujące regulacje prawne w odniesieniu do treści prywatnoprawnych stosunków pomiędzy zakładami ubezpieczeń i ubezpieczającymi. W takim rozumieniu, instytucja tajemnicy ubezpieczeniowej nie podlega wyłączeniu w odniesieniu do[...] S.A., której ustawa powierzyła prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń eksportowych.

Uwzględniając powyższe, [...] S.A. wywiodła, że podlega obowiązkowi zachowania w tajemnicy informacji dotyczących poszczególnych umów ubezpieczenia. Żądane przez Wnioskodawcę informacje dotyczą wskazania nazw ubezpieczających, wartości ubezpieczonych produktów lub usług oraz informacji, co to były za produkty lub usługi. Są to zatem dane z zakresu treści indywidualnych umów ubezpieczenia, których stroną jest [...] S.A. oraz poszczególni ubezpieczający.

Według spółki z powyższą regulacją dotyczącą obowiązku zachowania tajemnicy ubezpieczeniowej ściśle koreluje art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Obowiązek zachowania przez zakład ubezpieczeń tajemnicy dotyczącej poszczególnych umów ubezpieczenia jest zatem samoistną przesłanką, na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, uzasadniającą odmowę przez [...] S.A. udostępnienia żądanych przez Wnioskodawcę informacji.

Działając w trybie art. 3 § 2 pkt 1 w zw. z art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej jako: PPSA) stowarzyszenie [...] (dalej jako: "Stowarzyszenie") zaskarżyło, we własnym imieniu, powyższą decyzję administracyjną wydaną przez Korporację Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych Spółka Akcyjna (dalej jako: "[...] z dnia [...] grudnia 2016 r. (doręczoną 14 grudnia 2016 r., znak: [...]), na mocy której utrzymano w mocy decyzję [...] z dnia [...] listopada 2016 (znak: [...]) o odmowie udostępnienia informacji publicznej zarzucając naruszenie:

- art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), w zakresie w jakim przepis ten stanowi normatywną podstawę prawa do uzyskiwania informacji o działalności władz publicznych, poprzez błędne, bowiem zbyt daleko idące, ograniczenie na kanwie niniejszej sprawy,

- art. 61 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w zakresie w jakim owe przepisy konstytucyjne stanowią podstawę ograniczenia prawa do informacji publicznej, poprzez

błędną wykładnię, polegającą na uznaniu dopuszczalności ograniczenia dostępności informacji o umowach eksportowych,

- art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych (t. j. Dz.U. z 2016 r., poz. 714 ze zm.), w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że do umów zawieranych w zakresie uregulowanym niniejszą ustawą nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. poz. 1844 oraz z 2016 r. poz. 615), poprzez brak zastosowania tego przepisu w niniejszej sprawie,

- art. 5 ust. 4 ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2015 r., poz. 1844 ze zm.), poprzez niepoprawne zastosowanie przez [...] przepisów dotyczących tajemnicy ubezpieczeniowej, podczas gdy przepisy regulujące tę tajemnice nie są stosowana do gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeń kredytów eksportowych,

- art. 35 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, poprzez nieprawidłową wykładnie i zastosowanie, w konsekwencji których uznano, że przepis ten stanowi podstawę do odmowy udostępnienia informacji publicznej, objętych zakresem przedmiotowym decyzji,

- art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1764, dalej jako: "UDIP"), w zakresie w jakim przepis ten stanowi podstawę ograniczania prawa do informacji publicznej w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, poprzez błędne przyjęcie, że podstawą do ograniczenia informacji publicznej, objętych zakresem przedmiotowym zaskarżanej niniejszym decyzji, stanowią przepisy ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Stosownie do powyższych zarzutów stowarzyszenie wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji [...] oraz decyzji ją poprzedzającej.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że poza sporem pozostaje okoliczność, że informacje, o których udostępnienie zwrócił się Stowarzyszenie, mają charakter informacji publicznej, a [...] jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w zakresie objętym żądaniem (vide art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 4 ust. 1 pkt 5 UDIP).

Zdaniem Stowarzyszenia w niniejszej sprawie w sposób błędny zastosowano art. 35 ust. 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, bowiem przy wykładni normy, zakodowanej w tym przepisie, organ nie wziął pod uwagę art. 5 ust. 4 tej ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych. Zgodnie z tym przepisem "Do umów zawieranych w zakresie uregulowanym niniejszą ustawą nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. poz. 1844 oraz z 2016 r. poz. 615)". W związku z treścią tego przepisu nie znajdzie w niniejszej sprawie zastosowania art. 35 ust. 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

W tym względzie, w ocenie skarżącego należy zwrócić uwagę na to, że ustawa o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych, w sposób odrębny od ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, reguluje zasady ubezpieczeń eksportowych, w wypadku których wypłata odszkodowań jest zapewniona w drodze przekazywania zakładowi ubezpieczeń przez Skarb Państwa niezbędnych na ten cel środków (art. 1 ust. 1 ustawy o gwarantowanych przez Skarb państwa ubezpieczeniach eksportowych). Specyficzną i odrębną regulację można uzasadnić tym, że ubezpieczenia kredytów eksportowych są gwarantowane przez szczególny byt prawny - Skarb Państwa. To zaś implikuje istotne dla niniejszej sprawy stwierdzenie, że nie jest zasadne stosowanie w niniejszej sprawy tajemnicy ubezpieczeniowej.

W niniejszej sprawie nie ulega w ocenie strony skarżącej wątpliwości, że informacje o umowach dotyczących gwarantowanych kredytów eksportowych dotyczą umów, zawieranych na podstawie ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych. Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa umowach ubezpieczeniowych "Do umów zawieranych w zakresie uregulowanym niniejszą ustawą nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej". Z uwagi na wykorzystanie przez ustawodawcę szerokiego sformułowania "Do umów" stanowisko [...], przedstawione w zaskarżanej niniejszym decyzji, skarżący uznał jako chybione.

Ponadto, w ocenie skarżącego nawet gdyby przyjąć, że podmiot zobowiązany w ogóle był uprawniony do stosowania przepisów ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, to skarżący zwrócił uwagę na to, że podmiot zobowiązany nieprawidłowo zastosował ten przepis. Przepisy ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2015 r., poz. 1944 ze zm.), tak jak i przepisy wcześniejszej regulacji z 2003 r., dotyczą zarówno ubezpieczeń udzielanych przez podmioty prywatne w związku ze stosunkami prywatnoprawnymi, w których nie są angażowane środki publicznej, jak i ubezpieczeń udzielanych przy zaangażowaniu środków publicznych.

Artykuł 35 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej stanowi o tym, że zakład ubezpieczeń i osoby w nim zatrudnione, a także osoby i podmioty, za pomocą których zakład ubezpieczeń wykonuje czynności ubezpieczeniowe, są obowiązane do zachowania tajemnicy dotyczącej poszczególnych umów ubezpieczenia. Jest to odpowiednik przepisu art. 19 ust. 1 nieobowiązującej już ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1206 ze zm.).

Zdaniem skarżącego należy wziąć pod uwagę, że w niniejszej sprawie przedmiotem wniosku Stowarzyszenia było udostępnienie informacji o szczególnej grupie ubezpieczeń - umów ubezpieczeń eksportowych, w wypadku których wypłata odszkodowań jest zapewniona w drodze przekazywania zakładowi ubezpieczeń przez Skarb Państwa niezbędnych na ten cel środków. W związku z tym informacje o umowach są związane z prawem do informacji publicznej, bowiem w związku z tymi umowami są zaangażowane środki publiczne.

Poza tym, ubezpieczenia eksportowe są ubezpieczeniami szczególnego rodzaju, bowiem podlegają one szczególnej regulacji prawnej. Artykuł 35 ust. 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej wysławia wyjątki od obowiązku zachowania w informacji dotyczących poszczególnych umów ubezpieczenia. Skarżący zwrócił przy tym uwagę, że wyłączenia te mają charakter podmiotowy, co oznacza, że przepis ten wymienia podmioty, które mogą uzyskać dostęp do przedmiotowych informacji. W tym katalogu nie mieści się Stowarzyszenie.

Zwrócił też uwagę, że w niniejszej sprawie przepis art. 35 ust. 1 ustawy nie może mieć zastosowania nie dlatego, że wnioskujące Stowarzyszenie nie jest ujęte w katalogu z art. 35 ust. 2, ale dlatego, że informacje, o których udostępnienie się zwróciło, nie są - pod względem przedmiotowym - objęte tajemnicą z art. 35 ust. 1 ustawy.

Strona wskazała również, iż ograniczenia zasady jawności finansów publicznych wysławia art. 33 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, stanowiąc: "Przepisu ust. 1 nie stosuje się do środków publicznych, których pochodzenie lub przeznaczenie zostało uznane za informację niejawną na podstawie odrębnych przepisów lub jeżeli wynika to z umów międzynarodowych". Jako wyjątek od zasady, postanowienia tego przepisu powinny być interpretowane ściśle (

W odpowiedzi na skargę spółka wniosła o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego jako wadliwa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny tego, czy treść sentencji skarżonej decyzji w połączeniu z sentencją poprzedzającego ją rozstrzygnięcia wydanego w sprawie, pozwala na szczegółowe ustalenie przedmiotu decyzji.

Zgodnie z przepisem art. 107 § 1 K.p.a. decyzja zawiera:

1) oznaczenie organu administracji publicznej;

2) datę wydania;

3) oznaczenie strony lub stron;

4) powołanie podstawy prawnej;

5) rozstrzygnięcie;

6) uzasadnienie faktyczne i prawne;

7) pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie oraz o prawie do zrzeczenia się odwołania i skutkach zrzeczenia się odwołania;

8) podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego pracownika organu upoważnionego do wydania decyzji, a jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego - kwalifikowany podpis elektroniczny;

9) w przypadku decyzji, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego, sprzeciw od decyzji lub skarga do sądu administracyjnego - pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa, sprzeciwu od decyzji lub skargi oraz wysokości opłaty od powództwa lub wpisu od skargi lub sprzeciwu od decyzji, jeżeli mają one charakter stały, albo podstawie do wyliczenia opłaty lub wpisu o charakterze stosunkowym, a także możliwości ubiegania się przez stronę o zwolnienie od kosztów albo przyznanie prawa pomocy.

Z treści wyżej powołanej normy prawnej wynika więc niezbicie, że rozstrzygnięcie stanowi jeden z najistotniejszych elementów decyzji. W związku z tym musi w sposób jak najdokładniejszy określać przedmiot sprawy którego dotyczy. Rozstrzygnięcie będące treścią decyzji winno być tak sformułowane, aby wynikało z niego w sposób nie budzący wątpliwości, jakie uprawnienia zostały przyznane lub jakie obowiązki zostały na stronę nałożone. Tylko bowiem spełnienie powyższej przesłanki może zostać potraktowane jako należyte zrealizowanie przez organ (podmiot wydający decyzję) normy art. 8 K.p.a. (wyr. NSA z 2.08.1995 r. III SA 1225/94).

W podobnym duchu wypowiada się również aktualnie Sąd kasacyjny stwierdzając, iż rozstrzygnięcie jest jednym z najważniejszych, immanentnych składników decyzji (postanowienia) i nie jest możliwe jego zastąpienie uzasadnieniem decyzji. Wynika to z władczego charakteru aktu administracyjnego, który kształtuje prawa i obowiązki strony i musi w związku z tym być jednoznaczny i precyzyjny. Obowiązek taki wynika z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, w tym zasady praworządności (art. 6 k.p.a.), jak i zasady pogłębiania zaufania do organów państwa (art. 8 k.p.a.) (wyr. NSA z 10.01.2017r. II OSK 910/15).

Nadto, podkreślenia wymagało to, że konieczność szczegółowego sformułowania sentencji decyzji ma niebagatelne znaczenie dla strony postępowania. Jeśli bowiem decyzja rozstrzyga sprawę zainicjowaną np. wnioskiem strony, to strona ta musi mieć pewność tego, czy i w jakim zakresie skarżyć ewentualnie rozstrzygnięcie organu, a w jakim zakresie zarzucać ewentualnie organowi bezczynność. Oba ww. tryby stanowią zaś odrębne postępowania, a więc w konsekwencji nie mogą się one pokrywać tematycznie.

Przenosząc powyższe konkluzje na realia faktyczne niniejszej sprawy uznać należało, że autor decyzji nie podołał ciążącemu na nim obowiązkowi wynikającemu z art. 107 § 1 K.p.a. W treści decyzji zawarł bowiem zbyt ogólnikowe sformułowanie. Zestawiając treść wniosku rozstrzyganego przez jego adresata z treścią utrzymanej w mocy sentencji decyzji z [...] listopada 2016 r. – "odmawia udostępnienia wnioskowanych informacji dotyczących indywidualnych umów ubezpieczenia" jako uprawniona jawiła się konkluzja, że niemożliwym jest dokładne zweryfikowanie przez stronę, jak i przez Sąd tego, w jakiej części decyzja objęła zakres przedmiotowy wniosku. Z treści rozstrzygnięcia nie wynika więc ponad wszelką wątpliwość to, które elementy wniosku stanowią w ocenie organu materię wspomnianych indywidualnych umów ubezpieczenia.

Powyższa niedokładność sentencji pierwszej decyzji nie została usunięte w wyniku rozpoznania wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Sentencja skarżonej decyzji brzmiała bowiem – "utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję". Takie sformułowanie nie eliminuje więc wątpliwości co do tego, jakiego zakresu przedmiotowego wniosku dotyczyło de facto rozstrzygnięcie z decyzji z dnia [...] listopada 2016 r.

W realiach niniejszej sprawy brak jest również przesłanek umożliwiających stwierdzenie, iż nieścisłości sentencji decyzji zostały uszczegółowione w jej uzasadnieniu. Pamiętać bowiem należy o tym, że uzasadnienie decyzji może wyjaśniać czy uszczegóławiać jedynie drobne nieścisłości sentencji. Treść uzasadnienia nie może jednak zastępować samej sentencji decyzji w całości.

W związku z powyższym, uznając że skarżona i poprzedzająca ją decyzja naruszają prawo, Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie orzekł jak w pkt 1 wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369).

O kosztach rozstrzygnięto stosownie do dyspozycji art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Ponownie rozpoznając sprawę spółka będzie zobligowana do tego, aby uwzględniając konkluzje tutejszego Sądu, sformułować w sposób dokładny treść sentencji decyzji, aby jej zakres przedmiotowy nie budził żadnych wątpliwości.



Powered by SoftProdukt