Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Barbara Wasilewska (spr.), Sędzia WSA (del) Roman Wiatrowski, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 388/11 w sprawie ze skargi G. T. C. S.A. z siedzibą w S. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 31 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Ministra Finansów na rzecz G. T. C. S.A. z siedzibą w S. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 388/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną przez G. S.A. z siedzibą w S. interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 31 stycznia 2011 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Stan sprawy przedstawiony przez Sąd I instancji:

W dniu 21 października 2010 r. G. S.A. z siedzibą w S. (zwana dalej "Spółką") złożyła wniosek, uzupełniony w dniu 24 stycznia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w terminie 25 dni. Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynikało, że przedmiotem działalności Spółki jest projektowanie, budowa i eksploatacja odcinka autostrady. W chwili obecnej eksploatuje gotowy odcinek autostrady oraz jest w trakcie budowy nowego odcinka. Eksploatacją i utrzymaniem gotowych odcinków autostrady zajmuje się, na zlecenie Spółki, operator autostrady. Na podstawie zawartej umowy, operator jest zobowiązany do utrzymywania odpowiedniego stanu technicznego autostrady, w tym do dokonywania napraw szkód wyrządzonych przez użytkowników autostrady, o ile wartość pojedynczej szkody nie przekracza limitu kwotowego określonego w tej umowie. W przypadku szkód, których sprawca jest znany, operator wystawia fakturę Spółce za wykonanie usługi naprawy, na której koszt składają się koszty materiałów użytych do naprawy, koszty robocizny pracowników operatora a także koszty ewentualnych podwykonawców, z których korzysta operator. Nadto operator, reprezentując Spółkę, dochodzi od towarzystw ubezpieczeniowych, w których ubezpieczeni są sprawcy szkód, wypłaty odszkodowań na rzecz spółki. Obecnie Spółka dokonuje zapłaty za faktury wystawiane przez operatora z tytułu usług naprawy szkód, w formie przelewów bankowych. Ponieważ jednak taki sposób rozliczeń powoduje, że musi angażować swoje środki pieniężne, a dopiero po zapłacie należności operatorowi odzyskuje od ubezpieczycieli w formie odszkodowań zwrot poniesionych kosztów, więc kontrahenci rozważają zmianę sposobu rozliczeń za naprawę szkód, których sprawcy są znani. Nowy system rozliczeń polegałby na tym, że operator, tak jak dotychczas, dokonywałby naprawy szkody i wystawiałby na Spółkę fakturę obejmującą wynagrodzenie za materiały i robociznę. Spółka dokonywałaby płatności na rzecz operatora przelewem bankowym części kwoty wynikającej z wystawionej faktury, równej sumie wartości netto materiałów zużytych w trakcie naprawy oraz sumy podatku od towarów i usług (naliczonego od całości wynagrodzenia). Dokonywałaby też na rzecz operatora odpłatnej cesji (sprzedaży) praw do odszkodowań przysługujących jej od ubezpieczycieli sprawców szkód, w części, w jakiej te odszkodowania odpowiadałyby wartości netto robocizny operatora, wynikającej z wystawionej faktury. Sprzedaż wierzytelności odbywałaby się po jej wartości nominalnej. Ponieważ Spółka miałaby zobowiązanie wobec operatora o zapłatę nieuregulowanej przelewem części należności wynikającej z faktury (należności odnoszącej się do wartości robocizny netto), a jednocześnie miałaby wierzytelność wobec operatora o zapłatę ceny za sprzedaż wierzytelności o odszkodowanie i ponieważ kwoty te byłyby sobie równe, strony dokonywałby potrącenia. W wyniku potrącenia obie wierzytelności uległyby całkowitemu zaspokojeniu.

W związku z powyższym Spółka zwróciła się z pytaniem:

Czy będzie uprawniona do otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego w przyśpieszonym terminie 25 dni, o którym mowa w art. 87 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., zwanej dalej "u.p.t.u."), jeżeli faktury obejmujące wynagrodzenie dla operatora za usługi związane z naprawą szkód na autostradzie będą częściowo regulowane przez potrącenie wzajemnych wierzytelności Spółki i operatora?

Zdaniem Spółki, powołującej treść art. 86 ust. 1, art. 87 ust. 1 i 6 u.p.t.u. oraz art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r., o swobodzie działalności gospodarczej (tj. Dz. U. Z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.), nic nie wskazuje na to, aby dokonanie zapłaty należności poprzez potrącenie wierzytelności przysługujących wzajemnie stronom transakcji, uniemożliwiało skorzystanie z procedury wcześniejszego zwrotu nadwyżki podatku. Z treści art. 87 ust. 6 u.p.t.u. wynika jedynie, że w przypadku dokonywania zapłaty w związku z transakcją, której wartość przekracza 15.000 euro, nie jest możliwe dokonanie zapłaty kontrahentowi poprzez wręczenie gotówki.

Minister Finansów w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2011 r. uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe.

We wniesionej skardze Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości i uznanie stanowiska przedstawionego we wniosku za prawidłowe w całości. Spółka zarzuciła zaskarżonej interpretacji indywidualnej naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez nieprawidłową interpretację art. 87 ust. 7 u.p.t.u. w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i uznanie, że warunki przewidziane w ww. przepisie dla przyspieszonego zwrotu nadwyżki podatku naliczonego są spełnione, jeżeli kwoty podatku naliczonego wykazane w złożonej deklaracji zostały uregulowane na rzecz wystawcy faktury poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wskazał, że art. 87 ust. 6 pkt 1 u.p.t.u. nie stawia ograniczeń co do formy zapłaty należności. Zatem dopuszczalne jest, że jedną z form zapłaty może być potrącenie, które zgodnie z treścią art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), daje skutek w postaci wzajemnego umorzenia wierzytelności do wysokości niższej z nich. Organ zaznaczył, że w sytuacji określonej w art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, gdy płatność wynikająca z pojedynczej transakcji przekracza 15.000 euro, bezwzględnie należy dokonać zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego. Skoro ustawodawca w treści art. 87 ust. 6 u.p.t.u., w odniesieniu do sposobu zapłaty faktury, odesłał wprost, a nie odpowiednio, do art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, należy stosować ten przepis literalnie.

Rozważania Sądu I instancji:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zaznaczył, że art. 22 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie odnosi się do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności, którą reguluje art. 498 Kodeksu cywilnego. Przepis ten nie wyłącza bowiem możliwości stosowania w rozliczeniach między kontrahentami obrotu gospodarczego instytucji uregulowanych w kodeksie cywilnym, w tym zapłaty w formie potrącenie wzajemnych wierzytelności. Dlatego, w ocenie Sądu, nie można uznać zaskarżonej interpretacji indywidualnej za prawidłową, bowiem organ odniósł w istocie art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, błędnie stwierdzając, że zapłata przelewem bankowym oraz poprzez kompensatę wyczerpuje znamiona art. 87 ust. 6 pkt 1 u.p.t.u., gdy jednak płatność wynikająca z jednorazowej transakcji przekracza 15.000 euro, to należy dokonać tej zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego. Natomiast jak wyżej wskazano wartość 15.000 euro, o jakiej mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi granicę zapłaty w formie gotówkowej i za pośrednictwem rachunku bankowego, a równocześnie nie ma żadnego wpływu na możliwość dokonywania wzajemnych kompensat wierzytelności. Sąd zaznaczył przy tym, że gdyby zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie obowiązku regulowania wszystkich należności tylko i wyłącznie za pośrednictwem rachunku bankowego w formie przepływów pieniężnych, to zostałoby to zastrzeżone bezpośrednio w przepisie. A zatem przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy zapłaty należności. Nie ma zatem przeszkód do przyjęcia, że formą zapłaty może być także kompensata. Taki sposób rozliczania wzajemnych należności przedsiębiorców nie stanowi naruszenia dyspozycji zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Warunek otrzymania przyspieszonego zwrotu nadwyżki podatku jest spełniony także wtedy, gdy w miejsce zapłaty należności z faktury wskazanej w tym przepisie, podatnik i wystawca faktury dokonają wzajemnego potrącenia przysługujących im wierzytelności.

Skarga kasacyjna

Minister Finansów zarzucił powyższemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 87 ust. 6 u.p.t.u., poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że warunek otrzymania przyspieszonego zwrotu nadwyżki podatku jest spełniony także wtedy, gdy w miejsce zapłaty należności z faktury wskazanej w tym przepisie, podatnik i wystawca faktury dokonają zapłaty wskutek wzajemnego potrącenia przysługujących im wierzytelności, a nie za pośrednictwem rachunku bankowego.

W oparciu o ten zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, a ponadto zasądzenie od skarżącej Spółki na rzecz organu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ podtrzymał dotychczas prezentowane stanowisko. W ocenie organu, wykładnia literalna spornych przepisów prowadzi do wniosku, że jeżeli płatność wynikająca z jednorazowej transakcji pomiędzy przedsiębiorcami przekracza 15.000 EURO, to bezwzględnie należy dokonać tej zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego. W pozostałych natomiast przypadkach, przy spełnieniu określonych warunków, potrącenie wzajemnych zobowiązań niewątpliwie stanowi zapłatę należności również na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. W takim przypadku nastąpi wygaśnięcie zobowiązania, jednakże pozbawi to podatnika możliwości ubiegania się o dokonanie przez urząd skarbowy zwrotu różnicy podatku naliczonego nad podatkiem należnym w skróconym terminie — 25 dni.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu, gdyż za niezasadny należało uznać zarzut dotyczący naruszenia art. 87 ust. 6 pkt 1 u.p.t.u., poprzez jego błędną wykładnię.

Mając na uwadze argumentację przedstawioną w uzasadnieniu skargi kasacyjnej należy przypomnieć, że przepis ten stanowił, że "Na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku, o której mowa w ust. 2, w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, w przypadku gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają z faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone, z uwzględnieniem art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, ze zm.)".

Z kolei przepis do którego odsyła ustawa podatkowa stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:

1) stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz

2) jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.

W ocenie autora skargi kasacyjnej literalna wykładnia wskazanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że prawo do zwrotu w terminie skróconym przysługiwałoby podatnikom, którzy spełnią swoje świadczenie obojętnie w jaki sposób, jeśli kwota należności jest niższa niż 15 000 EUR, jak i tym podatnikom, u których należności przekraczają 15 000 EUR, ale którzy zapłaty dokonają tylko za pośrednictwem rachunku bankowego.

Z poglądem tym nie sposób się jednak zgodzić. Wbrew sugestiom autora skargi kasacyjnej, zaprezentowane przez Sąd I instancji stanowisko nie koliduje w żaden sposób z literalnym brzmieniem ww. przepisów prawa podatkowego.

Nie budzi wątpliwości, że zobowiązanie wygasa przede wszystkim poprzez jego spełnienie, co w przypadku świadczenia pieniężnego ma miejsce w sytuacji zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Należy mieć na uwadze również taką okoliczność, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację (potrącenie) wzajemnych wierzytelności, a więc instytucją prawa cywilnego przewidzianą w art. 498 Kodeksu cywilnego. W przypadku wzajemnej kompensacji zobowiązań, strony nie otrzymują co prawda należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone. Tym samym potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny zapłacie. Jednakże tożsamość skutku jaki wywiera potrącenie oraz zapłata nie może przesądzać o konieczności uwzględnienia dyspozycji art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Skoro bowiem przepis ten dotyczy rozliczeń pieniężnych, to tym samym nie odnosi się do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności – uregulowanego w art. 498 Kodeksu cywilnego, które jedynie wywiera skutek taki jakby dłużnicy spełnili świadczenie poprzez zapłatę wierzytelności. Za prawidłowe zatem należało uznać stanowisko Sądu I instancji, że warunek otrzymania przyspieszonego zwrotu nadwyżki podatku jest spełniony także wtedy, gdy w miejsce zapłaty należności z faktury wskazanej w tym przepisie, podatnik i wystawca faktury dokonają wzajemnego potrącenia przysługujących im wierzytelności.

A zatem, należy przyjąć, że taki sposób rozliczania wzajemnych należności nie może prowadzić do naruszenia dyspozycji zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Warto również zaznaczyć, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 czerwca 2011 r. , sygn. akt I FSK 1075/10, zajął podobne stanowisko, opowiadając się za prawem do zwrotu różnicy podatku w terminie skróconym również w przypadku, gdy zobowiązanie wygasło wskutek potrącenia (kompensaty).

Z uwagi na powyższe, należało uznać, że zaskarżony wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu. Tym samym, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono stosownie do treści 204 pkt 2 tejże ustawy.