Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Lidia Ciechomska- Florek Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.) sędzia del. WSA Piotr Przybysz Protokolant Ilona Szczepańska po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Zarządu Województwa Dolnośląskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Wr 224/18 w sprawie ze skargi Gminy J. na uchwałę Zarządu Województwa Dolnośląskiego z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie negatywnej oceny projektu 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu; 2. zasądza od Gminy J. na rzecz Zarządu Województwa Dolnośląskiego 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 30 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wr 224/18, na podstawie art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020 (Dz. U. z 2017 r., poz. 1460 ze zm. dalej: ustawa wdrożeniowa) uwzględnił skargę Gminy J. na uchwałę Zarządu Województwa Dolnośląskiego z [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie nieuwzględnienia protestu od niewybrania do dofinansowania projektu, stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona z naruszeniem przepisów prawa mającym istotny wpływ na wynik oceny i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. W punkcie II wyroku Sąd na podzastawie art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) orzekł o kosztach postępowania.

Przedstawiając stan faktyczny Sąd podał, że Gmina J. zgłosiła do dofinansowania projekt pod nazwą "[...]", w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Dolnośląskiego 2014-2020 współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej, Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, oś priorytetowa - 6, działanie – 6.3, poddziałanie – 6.3.1.

Pismem z [...] lutego 2018 r. Dyrektor Wydziału Wdrażania EFRR Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego poinformował Gminę, że wniosek o dofinansowanie realizacji projektu został negatywnie oceniony przez Komisję Oceny Projektów. Wskazano, że spełnił on kryteria wyboru projektów i uzyskał wymaganą liczbę punktów, jednakże kwota przeznaczona na dofinansowanie projektów jest niewystarczająca do wybrania projektu. Przekazał jednocześnie kopie kart oceny merytorycznej oraz pouczył o trybie, sposobie i terminie złożenia protestu.

Pismem z 27 lutego 2018 r. Gmina złożyła protest z wnioskiem o ponowne sprawdzenie zgodności z kryteriami wyboru projektów i przyznanie dodatkowych punktów za poszczególne kryteria merytoryczne oraz o pozytywną ocenę wniosku o dofinansowanie.

Zarząd Województwa Dolnośląskiego uchwałą z [...] kwietnia 2018 r. nie uwzględnił protestu wnioskodawcy. W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia instytucja zarządzająca odniosła się do zarzutów strony skarżącej w przedmiocie dokonanej oceny punktów wniosku. Pomimo przyznania dodatkowego 1 pkt (w ramach kryterium "Efektywność ekonomiczno-społeczna"), protest nie został uwzględniony. W wyniku procedury odwoławczej projekt wnioskodawcy uzyskał 38 punktów, natomiast ostatni wybrany do dofinansowania projekt uzyskał 38,50 punktów. Tym samym Gmina, jak wskazał organ, nie mogła uzyskać dofinansowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględniając skargę strony wskazał, że zasadniczy spór w sprawie dotyczył prawidłowości przeprowadzonej oceny wniosku strony skarżącej w zakresie spełniania przez tenże wniosek dwóch kryteriów: "Wpływu realizacji projektu na zasadę promowania równości szans mężczyzn i kobiet" i "Długotrwałego aspektu ekonomicznego projektu", określonych w Kryteriach wyboru projektów zatwierdzonych przez Komitet Monitorujący RPO WD uchwałą z 8 września 2016 r., nr 42/16, a także zgodności przeprowadzonej oceny z Regulaminem konkursu.

Sąd wskazał, że po rozpoznaniu protestu organ w ramach kryterium "Wpływ realizacji projektu na zasadę promowania równości szans mężczyzn i kobiet" oraz kryterium "Długotrwały aspekt ekonomiczny projektu" podzielił stanowiska i argumentację Oceniającego, który przyznał 0 punktów, ale nie uzasadnił, dlaczego nie podzielił stanowiska Oceniającego, który uznał, że omawiane kryteria zostały spełnione i który przyznał maksymalną punktację.

Sąd podkreślił, że podmioty dokonujące oceny zgłoszonego projektu mają obowiązek wnikliwego i rzetelnego badania wniosku pod kątem spełnienia ustalonych dla konkursu wszystkich kryteriów oceny oraz obiektywnych reguł wiedzy. Rozstrzygnięcia organu winny być należycie uzasadnione, tylko wtedy w rzeczywistości zagwarantowana zostanie realizacja wymogów równego dostępu do pomocy wszystkich kategorii beneficjentów w ramach programu oraz zapewnienia przejrzystości reguł stosowanych przy ocenie projektów jak również rzetelności i bezstronności oceny projektów.

Zdaniem Sądu ocena projektu opiera się na ocenie, która nie może być dowolna. Wynik oceny powinien zawierać uzasadnienie ze szczegółowym uzasadnieniem okoliczności, które zadecydowały o danym rozstrzygnięciu. W konsekwencji na etapie ponownego badania sprawy – po wniesionym proteście – beneficjent powinien uzyskać precyzyjne wskazanie co do wyników tego etapu, winien uzyskać ocenę ze szczegółową, jasną, rzetelną i przejrzystą analizą ocen, uwzględniającą zarzuty wnioskodawcy. Uzasadnienie negatywnej oceny w ramach dwóch omawianych kryteriów, nie czyni zadość wskazanym wymogom.

W ocenie Sądu użyte w opisie kryterium "Wpływ realizacji projektu na zasadę promowania równości szans mężczyzn i kobiet" pojęcia dają przestrzeń do interpretacji, co stoi w sprzeczności z zasadą przejrzystości, gdyż reguły wyboru projektów powinny być jasne i jednoznaczne. Nie powinno być żadnych wątpliwości co do przyjmowanych w danym postępowaniu konkursowym kryteriów oceny projektów oraz oceny ich spełniania. W cenie Sądu zarówno definicja kryterium, jak też instrukcja wypełniania wniosku zawierają sformułowania ogólne i dające szerokie możliwości interpretacyjne.

Sąd uznał, że brak należytego uzasadnienia rozstrzygnięcia protestu powoduje, że ocena projektu została uznana za dokonaną z naruszeniem art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej. Dodatkowo Sąd wskazał, że ocena wniosku z [...] lutego 2018 r. nie zawierała w ogóle uzasadnienia, czym naruszono zasadę dwukrotnego rozpoznania sprawy.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Zarząd Województwa Dolnośląskiego wniósł o jego uchylenie w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, rozpoznanie sprawy na rozprawie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokowi zarzucił naruszenie:

przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1066, dalej: p.u.s.a.) w zw. z art. 3 § 1 i art. 141 ust. 4 p.p.s.a. - poprzez nienależyte wykonanie obowiązku kontroli i wadliwe uzasadnienie wyroku polegające na pominięciu wskazań dla organu co do postępowania, które winno być przeprowadzone w związku ze stwierdzeniem, że ocena projektu skarżącej została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, podczas gdy prawidłowo sformułowane zalecenia są istotnymi elementami uzasadnienia wyroku, które sprawiają, że po pierwsze orzeczenie Sądu poddaje się kontroli instancyjnej, a po drugie organ ma możliwość prawidłowo zrealizować wiążące go stanowisko Sądu zawarte w wyroku.

art. 141 § 4 oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 37 ust. 1 i art. 64 ustawy wdrożeniowej, poprzez ograniczenie uzasadnienia wyroku do powtórzenia opinii strony Skarżącej i przytoczenia uzasadnienia negatywnej oceny, bez dokonania samodzielnej oceny w konfrontacji z argumentami podnoszonymi przez organ.

przepisów prawa materialnego, a to:

– art. 57 w zw. z art. 58 ust. 1 w zw. z art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej poprzez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu, że rozpatrywanie protestu przez Instytucję Zarządzającą, musi w każdej sytuacji powodować zmianę przyznanej Wnioskodawcy punktacji, bez względu na to, czy protest zostaje rozpatrzony pozytywnie czy negatywnie, a ewentualny brak zmiany punktacji w związku z nieuznaniem przez Instytucję zarzutu protestującego jest określany przez Sąd za ocenę dowolną, nierzetelną i nieprzejrzystą.

– pkt 3 ppkt. 45 Regulaminu konkursu, załącznika nr 1 do Regulaminu konkursu - Kryteria wyboru, Instrukcji wypełnienia wniosku o dofinansowanie w zw. z art. 37 ust. 1 i ust. 2 ustawy wdrożeniowej poprzez błędne uznanie, że kryterium "Wpływ realizacji projektu na zasadę promowania równości szans kobiet i mężczyzn" jest sformułowane zbyt ogólnie i daje szerokie możliwości interpretacyjne, gdy z ww. zapisów wynikają jasne wymogi spełnienia omawianego kryterium.

– art. 37 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 58 ust. 1 pkt 1 ustawy wdrożeniowej poprzez uznanie, że dokonana ocena, w ramach procedury odwoławczej nie spełnia wymogów ustawowych w zakresie zawartych w niej informacji.

– art. 37 ust. 2 w związku z art. 41 ust. 2 pkt 7 ustawy wdrożeniowej - poprzez nieuprawnione i nieuzasadnione kwestionowanie kryteriów oceny projektów.

– art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji zakresu kognicji, polegające na pozytywnej ocenie projektu w zakresie promowania równości szans mężczyzn i kobiet oraz zapewnienia dodatniego aspektu ekonomicznego i wskazaniu na konieczność interpretacji na korzyść wnioskodawcy niejasnych i nieprecyzyjnych oraz brakujących zapisów we wniosku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna.

W myśl art. 183 § 1 zd. pierwsze p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, o której mowa w § 2 powołanego przepisu. W niniejszej sprawie przesłanki nieważności postępowania nie wystąpiły, natomiast skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach kasacyjnych, wymienionych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., tj. naruszeniu prawa materialnego oraz naruszeniu przepisów postępowania.

W ramach zarzutu o charakterze procesowym wnoszący skargę kasacyjną podniósł naruszenie art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. w zw. z art. 3 § 1 i art. 141 § 4 p.p.s.a., a także art. 141 § 4 i art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 37 ust. 1 i art. 64 ustawy wdrożeniowej. Wskazał, że Sąd I instancji dokonał nieprawidłowej kontroli zaskarżonego aktu, w uzasadnieniu wyroku nie zawarł wytycznych dla organu, co do dalszego postępowania, a także rozpoznał skargę ograniczając się do przytoczenia opinii skarżącej i przywołania treści oceny bez skonfrontowania tego z argumentacją podniesioną przez organ.

W ramach zarzutu o charakterze materialnym wnoszący skargę kasacyjną podniósł naruszenie art. 57, art. 37 ust. 1 i 2, art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 58 ust. 1 i art. 41 ust. 2 i 7 ustawy wdrożeniowej, a także pkt 3 ppkt 45 Regulaminu konkursu oraz zał. nr 1 do Regulaminu konkursu – Instrukcji wypełniania wniosku o dofinansowanie. Wskazał, że Sąd I instancji przekroczył zakres kognicji, czego wyrazem jest dokonanie pozytywnej oceny projektu w zakresie zakwestionowanych kryteriów oraz przyjęcie, że braki w niektórych zapisach wniosku należy interpretować na korzyść wnioskodawcy. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną nieuprawnione i nieuzasadnione jest też kwestionowanie przez Sąd I instancji kryteriów oceny projektów ze względu na zawarte w nich informacje i uznanie, że są one zbyt ogólne oraz dają możliwość szerokiej interpretacji. Wnoszący skargę kasacyjną nie zgodził się również, że dokonana przez niego ocena projektu jest dowolna, nierzetelna i nieprzejrzysta.

Analiza treści obu zarzutów oraz towarzyszącej im argumentacji, a także charakteru powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że zamiarem wnoszącego skargę kasacyjną było de facto zakwestionowanie procedury, a więc tego, w jaki sposób Sąd I instancji dokonał kontroli zaskarżonego orzeczenia.

Podstawowym krajowym aktem prawnym regulującym zasady realizacji programów w zakresie polityki spójności jest ustawa wdrożeniowa.

Dla rozpoznania tej sprawy istotne znaczenie miały przepisy: art. 37 ust. 1 i 2, art. 41 ust. 2 pkt 7, art. 43, art. 57, art. 58 ust. 1 oraz art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) tej ustawy. Wynika z nich, że granice kontroli sądowoadministracyjnej rozstrzygnięć wydawanych na podstawie ustawy wdrożeniowej są zawężone. Sąd I instancji rozpoznając skargę jest związany zakresowo treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia. Wniesienie protestu nie powoduje ponownego, pełnego rozpoznania wniosku o dofinansowanie, a jedynie w granicach zaskarżenia. Wnioskodawca jest zobowiązany do wskazania w proteście (wraz z uzasadnieniem) kryteriów wyboru projektów, z których oceną się nie zgadza lub/oraz – zarzutów o charakterze proceduralnym w zakresie przeprowadzonej oceny, jeżeli jego zdaniem naruszenie takie miało miejsce. Kontrola sądu I instancji może zatem dotyczyć tylko zakwestionowanych w proteście kryteriów wyboru projektu o dofinansowanie, których projekt nie spełnił lub otrzymał mniejszą liczbę punktów oraz związanych z tym ewentualnych naruszeń proceduralnych. Zarzuty protestu mogą odnosić się zarówno do kryterium o charakterze formalnym, jak i merytorycznym, niemniej jednak nie mogą kwestionować zasadności ustanowienia kryteriów wyboru projektów, chyba że dokonywana na podstawie tych kryteriów ocena ma charakter dyskryminujący, narusza zasadę przejrzystości czy równego dostępu do pomocy. Wnioskodawca może podnieść też zarzuty o charakterze procesowym. W orzecznictwie wskazuje się, że przejawem naruszenia zasad postępowania konkursowego jest brak zagwarantowania wszystkim wnioskodawcom możliwości zapoznania się z regułami przeprowadzania konkursu bądź brak spójności dokumentacji konkursowej, brak rzetelnej oceny projektu (w sposób dowolny, arbitralny), brak bezstronności członków KOP, brak bezstronności ekspertów, czy też ich niewyznaczenie. Twierdzenia oraz powołane w proteście dowody nie mogą jednak zmierzać do istotnej modyfikacji wniosku o dofinansowanie, a jedynie do wykazania, że już w momencie przeprowadzania oceny przez właściwą instytucję projekt spełniał wskazane w proteście kryteria wyboru, a mimo to został błędnie oceniony.

W stanie sprawy wnioskodawca wniósł protest od informacji z [...] lutego 2018 r. o negatywnej ocenie wniosku o dofinansowanie i braku jego wybrania do dofinansowania, podnosząc wyłącznie zarzut, co do oceny kryterium merytorycznego ogólnego punktowego nr 2 i kryterium merytorycznego ogólnego i specyficznego nr 4 i 13.

IZ rozpoznając protest uwzględniła jedynie zarzut dotyczący pierwszego kryterium, natomiast w odniesieniu do dwóch pozostałych kryteriów podzieliła niekorzystną dla strony ocenę wydaną przez jednego z oceniających i utrzymała przyznaną przez Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego punktację. Uwzględnienie jednego z zarzutów protestu i dodanie z tego powodu punktu w dalszym ciągu nie pozwalało jednak na zakwalifikowanie projektu do dofinansowania.

Wobec powyższego wnioskodawca wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego podnosząc zarzut nierzetelnej oceny kryteriów merytorycznych projektu.

Sąd I instancji orzekł, na podstawie art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy wdrożeniowej, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, co zobowiązywało Sąd do uzasadnienia, że ocena projektu, co do kwestionowanych kryteriów została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i naruszenie to miało istotny wpływ na wynik tej oceny. Wskazany w podstawie orzeczenia przepis ma charakter wynikowy, a jego zastosowanie jest uzależnione od rezultatu przeprowadzonej przez sąd kontroli pod względem zgodności z prawem zaskarżonego aktu. Przy czym, jak zostało wcześniej wskazane, skoro co do zasady zarzuty protestu nie mogą kwestionować kryteriów wyboru projektów, ocena ta powinna nastąpić w oparciu o zatwierdzone kryteria, chyba że dokonywana na podstawie tych kryteriów ocena miałaby charakter dyskryminujący, naruszający zasadę przejrzystości czy równego dostępu do pomocy, co jednak powinno być wykazane. Analiza treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie daje w tym względzie takiej pewności – Sąd I instancji nie przeprowadził wnikliwych rozważań w tym zakresie, a jedynie ograniczył się do ogólnych stwierdzeń z powołaniem się na zasady regulujące postępowanie konkursowe, bez wykazania, na czym miałoby polegać ich naruszenie. W ten sam sposób odniósł się również do dokonanej przez organ oceny zakwestionowanych przez wnioskodawcę kryteriów.

Sąd I instancji wyraził pogląd, że IZ nie uzasadniła swojego stanowiska.

Na stronie 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazał, że "...uzasadnienie negatywnej oceny w ramach dwóch zakwestionowanych kryteriów nie czyni zasadność wskazanym wymogom. Zaznaczyć także trzeba, że użyte w opisie kryterium (Wpływ realizacji projektu na zasadę promowania równości szans mężczyzn i kobiet) pojęcia dają przestrzeń do interpretacji, co stoi w sprzeczności z zasadą przejrzystości, gdyż reguły wyboru projektu powinny być jasne i jednoznaczne. Nie powinno budzić żadnych wątpliwości co do przyjmowanych w danym postępowaniu konkursowym kryteriów oceny projektów oraz oceny ich spełniania. W ocenie Sądu zarówno definicja kryterium, jak też instrukcja wypełniania wniosków zawiera sformułowania ogólne i dające szerokie możliwości interpretacyjne. W tym kontekście należy podkreślić, że zgodnie z Regulaminem konkursu ekspert w trakcie oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie i załączników ma możliwość jednokrotnego wystąpienia z wnioskiem o uzyskanie dodatkowych wyjaśnień ze strony wnioskodawcy. Brak należytego uzasadnienia rozstrzygnięcia protestu powoduje, że ocena projektu została uznana za dokonaną z naruszeniem art. 37 ust. 1 ustawy o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności. Dodać także należy, że ocena wniosku z dnia [...] lutego 2018 r. nie zawiera w ogóle uzasadnienia, czym naruszono zasadę dwukrotnego rozpoznania sprawy. Rozpoznając sprawę ponownie organ uwzględni dokonaną w niniejszym uzasadnieniu ocenę prawną, w szczególności brak precyzyjnego zdefiniowania kryterium "Wpływ realizacji projektu na zasadę promowania równości szans mężczyzn i kobiet", jak również dwie sprzeczne ze sobą opinie ekspertów w odniesieniu do obu ocenianych kryteriów."

Wyrażony przez Sąd pogląd nie odpowiada w pełni stanowi rzeczy.

Na stronie 7 i 11 uzasadnienia rozstrzygnięcia protestu organ, przychylając się do stanowiska jednego z oceniających, stwierdził bowiem, "...że projekt w zakresie kryterium nr 4 wpływa neutralnie na zasadę promowania równości kobiet i mężczyzn, ponieważ brak jest jakichkolwiek elementów dodatkowych, ponadnormatywnych (zwiększenia, ograniczenia, zwalczania stereotypów związanych z płcią w dziedzinie kształcenia i szkolenia itd.), które mogłyby być interpretowane jako wpływ pozytywny."

Wypowiedź organu ma więc niewątpliwe charakter ocenny i wskazuje powód, dla którego kryterium to nie zostało spełnione, a więc co najwyżej można byłoby ją uznać jako niepełną lub nietrafną, a nie uważać, że organ nie uzasadnił zajętego przez siebie stanowiska. Sąd I instancji dokonując ponownego rozpoznania sprawy powinien więc dokonać oceny zakwestionowanego kryterium w kontekście zajętego przez organ stanowiska, treści wniosku oraz obowiązującej w tym zakresie regulacji.

Odnosząc się natomiast do kryterium nr 13 organ wskazał, że "Fakt osiągnięcia długotrwałego aspektu ekonomicznego, nie znajduje poparcia w zapisach wniosku o dofinansowanie. Wnioskodawca w proteście wskazał, iż na długotrwały aspekt ekonomiczny wpływ ma powstanie kręgielni wraz z barem w rewitalizowanym budynku, jednak nie rozwija tego wątku i nie wskazuje mechanizmów, które miałyby spowodować potencjalny efekt ekonomiczny, dzięki powstałej infrastrukturze i w oparciu o jej wykorzystanie (np. poprzez rozwój usług kręgielni i baru, komercjalizacji obiektu świetlicy). Projekt jest nastawiony przede wszystkim na osiągnięcie korzyści społecznych i nie są podnoszone kwestie osiągnięcia efektów ekonomicznych. Wnioskodawca nie przedstawia możliwego związku między rozwojem usług na bazie powstałej infrastruktury."

Zatem i w tym przypadku, wbrew twierdzeniom Sądu I instancji, rozstrzygnięcie protestu zawiera uzasadnienie, a więc Sąd powinien był dokonać jego kontroli w świetle dokumentacji aplikacyjnej i ocenić czy zajęte przez organ stanowisko w tej kwestii jest wystarczające i czy ma oparcie zarówno w tym materiale jak i w obowiązującym prawie.

Zacytowane powyżej fragmenty uzasadnienia rozstrzygnięcia organu wskazują, że organ wyraził pogląd, co nie zwalniało Sądu I instancji od przeprowadzenia kontroli merytorycznej zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem. Sam fakt podzielenia jednej z opinii oceniających nie oznacza bowiem, że organ nie uzasadnił swojego stanowiska. Przeprowadzone przez Sąd rozważania powinny znaleźć odzwierciedlanie w pisemnym uzasadnieniu wyroku, co z kolei powinno pozwolić stronom i sądowi odwoławczemu na zapoznanie się przesłankami, które doprowadziły Sąd do zajęcia takiego stanowiska.

Sąd I instancji dokonując ponownego rozpoznania sprawy powinien również wyjaśnić, co miał na myśli stwierdzając, że "Rozpoznając sprawę ponownie organ uwzględni dokonaną w niniejszym uzasadnieniu ocenę prawną, w szczególności brak precyzyjnego zdefiniowania kryterium "Wpływu realizacji projektu na zasadę promowania równości szans mężczyzn i kobiet", jak również dwie sprzeczne ze sobą opinie ekspertów w odniesieniu do obu ocenianych kryteriów." (s. 10 wyroku). Czy w ten sposób kwestionuje prawidłowość sformułowań kryteriów, a przy okazji dokonaną przez oceniających ocenę tych kryteriów, czy tylko ocenę, a jeśli tak, to czy uważa, że organ powinien przeprowadzić ponowną ocenę tych kryteriów przez dwóch ekspertów, czy też, że przyznana ilość punktów za spełnienie tych kryteriów nie powinna być wypadkową dwóch ocen, co jednak wymagałoby wyjaśnienia w świetle postanowień Regulaminu konkursu oraz obowiązującego w tym zakresie unormowania.

Rozpoznając sprawę Sąd nie powinien zapominać, że w świetle przyjętych rozwiązań prawnych do kognicji sądów administracyjnych należy sprawowanie wymiaru sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a.) przy zastosowaniu środków przewidzianych w ustawie (art. 3 § 1 p.p.s.a.). Przeprowadzana przez sąd administracyjny kontrola procesu stosowania prawa w szeroko rozumianym postępowaniu administracyjnym polega na ocenie, czy organ dokonał prawidłowej wykładni prawa oraz czy w stanie sprawy prawidłowo je zastosował. Sąd dokonuje oceny legalności zaskarżonego aktu administracyjnego na podstawie akt sprawy (art. 133 § 1 p.p.s.a.). Przedmiotem rozważań sądu powinny być więc konkretne okoliczności sprawy. Jeśli więc sąd prowadzi rozważania czysto teoretyczne, to w dalszej kolejności powinien je zindywidualizować w celu dokonania oceny pod względem zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego. Zatem nie wystarczy stwierdzić, tak jak miało to miejsce w tej sprawie, że ocena zakwestionowanych kryteriów nie odpowiada przewidzianym prawem wymogom, albo, że informacje w opisie kryteriów czy instrukcji wypełniania wniosku budzą wątpliwości interpretacyjne, ale trzeba to wykazać, np. przez wskazanie pojęć, zwrotów, które mają niejednoznaczną wymowę i ich wpływ na przebieg konkursu oraz sytuację wnioskodawcy. Sąd, w ramach przeprowadzanej kontroli ma za zadanie ocenić zaskarżony akt administracyjny, a więc jeśli wskazuje na procedurę, to powinien przede wszystkie wskazać postanowienia Regulaminu konkursu, z których wynikają określone uprawnienia czy obowiązki, a w dalszej kolejności wyjaśnić, dlaczego jego zdaniem procedura ta powinna być (lub też nie) zastosowana w tej sprawie (np. przez wezwanie do złożenia wyjaśnień na etapie oceny merytorycznej). Mając przy tym na uwadze zakres zaskarżenia oraz kognicji sądów administracyjnych. Ma to o tyle istotne znaczenie, że w sprawie wnioskodawca nie podniósł zarzutu procesowego.

Z powołanego wcześniej fragmentu uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika też, że Sąd I instancji zarzucił naruszenie dwuinstancyjności, bez wyjaśnienia, na czym opiera swoje przekonanie. Można jedynie zaważyć, że w informacji z [...] lutego 2018 r. o braku wybrania projektu do dofinansowania organ wskazał punktację uzyskaną przez projekt za spełnienie kryteriów merytorycznych ogólnych i specyficznych, pouczenie o przysługującym środku zaskarżenia, a także, że do informacji zostały załączone kopie kart oceny merytorycznej ekspertów dokonujących oceny projektu (zał. nr 1 i 2), co jak wskazał organ stanowi uzasadnienie przeprowadzonej oceny. W tej sytuacji nasuwa się kolejne pytanie, czy Sąd I instancji zarzucając brak uzasadnienia informacji oraz dwuinstancyjności, uważa, że dane z kart oceny powinny być przeniesione do informacji z [...] lutego 2018 r., a tym samym uważa, że załączniki z kartami oceny nie mogą stanowić integralnej części tej informacji, czy też, że dane zawarte w kartach ocen są niepełne. Można jedynie wskazać, że tak sporządzona informacja pozwoliła wnioskodawcy wnieść protest, który następnie został rozpoznany przez IZ.

Ogólnikowość, na którą wskazuje skarga kasacyjna, jak i fakt biernego odtworzenie stanu sprawy pozwala uznać, że doszło do naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem "uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania". Prawidłowo sporządzone uzasadnienie ma za zadanie umożliwić w przyszłości stronom postępowania i sądowi odwoławczemu zapoznanie się z motywami rozstrzygnięcia. Natomiast uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie pozwala na prześledzenie rozumowania Sądu I instancji, które doprowadziło do podjęcia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Nie można też na jego podstawie zidentyfikować wskazówek dla organu, co do dalszego postępowania w celu zakończenia sprawy.

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd I instancji będzie zobowiązany uwzględnić wykładnię prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Podsumowując, skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionych podstawach kasacyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) w zw. z ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 265).