Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Jagielska (spr.) Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. Sp. z o.o. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 czerwca 2018 r. sygn. akt VI SA/Wa 98/18 w sprawie ze skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą w G. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie nakazu rejestracji i ustalenia opłat za używanie niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od A. Sp. z o.o. z siedzibą w G. na rzecz Ministra Aktywów Państwowych 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2018 r. sygn. akt VI SA/Wa 98/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. Sp. z o.o. z siedzibą w G. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] listopada 2017 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie nakazania rejestracji oraz ustalenia opłaty za używanie odbiorników telewizyjnych.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia Sąd I instancji przyjął następujące ustalenia.

Dyrektor Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A. decyzją z dnia [...] września 2015 r. nr [...] nakazał A. Sp. z o.o. rejestrację 36 używanych odbiorników telewizyjnych oraz ustalił opłatę za ich używanie w kwocie 23.220,00 zł.

Następnie Dyrektor Centrum Obsługi Finansowej upomnieniem z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] wezwał stronę do zapłaty należności, o której mowa w decyzji nr [...] wraz z odsetkami. Upomnienie doręczono spółce 30 marca 2017 r. Pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r., nadanym w dniu 10 kwietnia 2017 r., spółka udzieliła odpowiedzi na upomnienie, wnosząc o wydanie uwierzytelnionych dokumentów.

Pismem z dnia 8 czerwca 2017 r. spółka, na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 w zw. z art. 148 § 2 k.p.a., wniosła o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] września 2015 r. z uwagi na fakt, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji.

W uzasadnieniu wniosku spółka podała, że przesłane do niej w toku postępowania pismo z dnia 4 września 2015 r., jak również pismo z dnia 25 września 2015 r., przy którym przesłano decyzję z dnia [...] września 2015 r. zostały doręczone osobie niezatrudnionej u strony.

Dyrektor Centrum Obsługi Finansowej postanowieniem z dnia [...] września 2017 r. odmówił wznowienia postępowania, podnosząc, że spółka miała możliwość czynnego udziału na każdym etapie postępowania. Organ powołał się na treść art. 45 k.p.a., podkreślając, że doręczający pismo nie ma obowiązku sprawdzenia, czy osoba, której przekazuje pismo, jest uprawniona do jego odbioru, gdyż to na firmie spoczywa obowiązek zapewnienia prawidłowego funkcjonowania jednostek, a więc podjęcie takich działań, by wykluczyć możliwość odbioru pism przez osoby nieuprawnione.

Po rozpoznaniu zażalenia spółki na powyższe postanowienie Minister Infrastruktury i Budownictwa postanowieniem z dnia [...] listopada 2017 r., działając na podstawie art. 149 § 4 w zw. z art. 148 § 1, art. 144 i 127 § 2 oraz art. 138 § 1 pkt 1 i art. 152 k.p.a., utrzymał je w mocy.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy powołał się na fakt, że w dniu 30 marca 2017 r. zostało doręczone stronie upomnienie nr [...], co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru. Treść upomnienia wskazuje, że dotyczy ono opłaty za używanie 36 niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych, nałożonej decyzją administracyjną nr [...], wydaną przez Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A. Tak więc w dniu doręczenia upomnienia, tj. 30 marca 2017 r. został spełniony warunek, o którym mowa w art. 148 § 2 k.p.a., dowiedzenia się przez spółkę o decyzji. Co więcej, strona dowiedziała się o jej najważniejszych elementach. Potwierdzeniem tego jest późniejsze pismo pełnomocnika strony z dnia 4 kwietnia 2017 r., w którego treści jest przywołana ww. decyzja.

Zdaniem organu, miesięczny termin do złożenia wniosku o wznowienie postępowania rozpoczął bieg w dniu 30 marca 2017 r. Tymczasem wniosek o wznowienie postępowania został wniesiony dopiero 9 czerwca 2017 r. (data nadania w placówce operatora wyznaczonego), czyli już po upływie miesięcznego terminu. W związku z tym nie mogło zostać wydane postanowienie o wznowieniu postępowania i merytoryczne zbadanie podstawy wznowieniowej określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.

Spółka wniosła na postanowienie z dnia [...] listopada 2017 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, podnosząc, że nie brała udziału bez własnej winy w sprawie zakończonej decyzją z dnia [...] września 2015 r.

W ocenie skarżącej, nie został jej skuteczne i właściwie doręczony odpis decyzji z dnia [...] września 2015 r., jak również zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego z dnia [...] września 2015 r. oraz protokół z przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2015 r. w Hotelu [...] w G. kontroli rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych. Podmioty wymienione jako odbiorcy korespondencji nie były bowiem upoważnione do odbioru korespondencji spółki, a nadto nie były upoważnione do składania oświadczeń woli w imieniu strony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 czerwca 2018 r. oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej: p.p.s.a.).

W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, że datą wiążącą dla stwierdzenia, czy strona zachowała warunek z art. 148 § 2 k.p.a. jest doręczenie skarżącej w dniu 30 marca 2017 r. upomnienia z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] opisującego rodzaj należności w postaci opłaty za używanie trzydziestu sześciu niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych oraz podającego decyzję, którą tę opłatę ustalono. Upomnienie to, zgodnie z danymi umieszczonymi na potwierdzeniu odbioru, zostało odebrane przez kierownika A. O. Na potwierdzeniu odbioru umieszczono również pieczątkę z nazwą, adresem i numerem NIP i REGON skarżącej spółki. Na tak doręczone pismo - upomnienie spółka zareagowała, udzielając odpowiedzi pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r.

Sąd I instancji zgodził się zatem z organem, że w niniejszej sprawie wniosek o wznowienie postępowania został złożony z uchybieniem miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 148 § 1 k.p.a. w zw. z art. 148 § 2 k.p.a., który stanowi, że termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji.

A. Sp. z o.o. zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie w całości oraz o uchylenie zaskarżonego orzeczenia zgodnie z treścią art. 188 p.p.s.a., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżąca zarzuciła naruszenie:

I. art. 148 § 1 k.p.a., poprzez błędną wykładnię wskazanego przepisu i przyjęcie, że skarżąca dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę do wznowienia postępowania w dniu 30 marca 2017 r. podczas gdy datą wiążącą i stanowiącą początek miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 148 § 1 k.p.a. jest data 11 maja 2017 r., gdyż tego dnia skarżąca dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania, tj. powzięła informację o decyzji ostatecznej nr [...],

II. art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., poprzez oddalenie przez Sąd I instancji skargi w sytuacji, gdy istniały podstawy do wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego ostateczną decyzją z dnia [...] września 2015 r., a Sąd I instancji pominął, że skarżąca nie brała udziału w postępowaniu bez własnej winy,

III. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 151 p.p.s.a., poprzez oddalenie przez Sąd I instancji skargi w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniami przepisów wskazanymi w skardze, które miały istotny wpływ na wynik sprawy:

1. art. 6 k.p.a. w zw. z art. 2 pkt 2 ustawy o opłatach abonamentowych, poprzez bezpodstawne uznanie za prawidłowe domniemania istnienia odbiorników telewizyjnych w lokalu skarżącej oraz ich stanu technicznego i gotowości do działania, w sytuacji, w której ze zgromadzonego przez organ w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby organ uzyskał wiedzę o ilości odbiorników w czasie czynności kontrolnych,

2. art. 7 i 77 k.p.a., poprzez ich niezastosowanie wyrażające się w braku wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, tj. poprzez oparcie decyzji organu w przeważającej mierze na ustaleniach dokonanych przez pracowników Poczty Polskiej odbywających się bez udziału skarżącej, w tym na dowodzie z oświadczenia pracownika, którego dobór w świetle rozpatrywanej sprawy należy uznać za błędny, niewyczerpujący i złożony przez osobę nieupoważnioną, a także brak rozpatrzenia dowodów i wyjaśnień zgłoszonych przez skarżącą na każdym etapie postępowania,

3. art. 8 k.p.a., poprzez brak pogłębienia zaufania obywateli do organów administracji publicznej wskutek wydania postanowienia w sytuacji gdy skarżąca nie miała wiedzy o przeprowadzonej kontroli i toczącym się postępowaniu, jak również naruszenie tej zasady poprzez uniemożliwienie uczestnictwa w kontroli osoby kompetentnej, upoważnionej przez właściciela hotelu i sporządzenie protokołu z udziałem osoby niewskazanej w rejestrze przedsiębiorców KRS jako upoważnionej do składania oświadczeń woli w imieniu strony, a nadto osoby niemającej żadnej wiedzy o odbiornikach telewizyjnych strony czy ich stanie technicznym,

4. art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 79 § 1 i § 2 k.p.a., poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej i bezpośredniej postępowania oraz niewłaściwe zastosowanie wskutek przyjęcia, że strona miała możliwość czynnego udziału na każdym etapie postępowania, podczas gdy stronie nie został skuteczne i właściwie doręczony odpis decyzji z dnia [...] września 2015 r., wraz z pozostałą dokumentacją w przedmiotowej sprawie obejmującą zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego z dnia [...] września 2015 r. oraz protokół z przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2015 r. w Hotelu [...] w G. kontroli rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych,

5. art. 10 § 1 i § 3 i art. 73 § 1 k.p.a., poprzez ich niezastosowanie wyrażające się w braku powiadomienia skarżącej o zgromadzonych w czasie postępowania dowodach oraz ich treści, ilości, poszczególnym znaczeniu w świetle sprawy i miejscu przechowywania oraz samej możliwości zapoznania się przez nią ze zgromadzonym materiałem, a w związku z tym niezapewnienie skarżącej możliwości wypowiedzenia się co do zebranych w trakcie postępowania dowodów, materiałów oraz żądań,

6. art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 81 k.p.a., przez błędne i bezpodstawnie przyjęcie okoliczności faktycznych ustalonych w postępowaniu przed organem I instancji, w tym mimo braku umożliwienia skarżącemu przez organ I instancji przed wydaniem postanowienia wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań,

7. art. 15 k.p.a., poprzez pozbawienie skarżącego prawa do merytorycznego rozpatrzenia sprawy w administracyjnym postępowaniu dwuinstancyjnym,

8. art. 45 k.p.a., poprzez błędne przyjęcie, że ww. dokumenty zostały doręczone w lokalu siedziby strony do rąk osób uprawnionych do odbioru pism, a w czynnościach organu brały udział osoby uprawnione do składania oświadczeń woli w imieniu spółki, w sytuacji gdy podmioty wymienione jako odbiorcy korespondencji nie były upoważnione do odbioru korespondencji spółki, a nadto nie były upoważnione do składania oświadczeń woli w imieniu strony,

9. art. 76a § 2 i 3 k.p.a., poprzez poświadczenie dokumentów za zgodność przez nieuprawnionych pracowników Poczty Polskiej oraz naruszenie ważnego interesu skarżącej poprzez nieprzekazanie przez Pocztę Polską S.A. uwierzytelnionych notarialnie wszelkich załączników, skutkiem czego skarżąca podważa ich wiarygodność, a w szczególności, aby kiedykolwiek przesłano jej zawiadomienie o nadaniu indywidualnego numeru identyfikacyjnego z oryginałem podpisu,

10. art. 77 § 1 i § 2 k.p.a., poprzez zgromadzenie i zebranie przez organ administracji publicznej w sposób niewyczerpujący całego materiału dowodowego w sprawie i pozbawienie skarżącej przeprowadzenia dowodu z przesłuchania pracowników oraz innych osób lub podmiotów, które miały wiedzę, co do niniejszego postępowania oraz oparcie wysokości zobowiązania o wadliwe oświadczenie woli,

11. art. 80 k.p.a., poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji dokonanie przez organ dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, wskutek której podjęto decyzję na podstawie wybiórczo wyselekcjonowanych dowodów pomijając wnioski płynące z oświadczeń oraz dowodów przedłożonych przez skarżącą, bagatelizując przy tym jej stanowisko oraz związane z jej osobą okoliczności podmiotowe sprawy,

12. art. 80 oraz art. 77 ust. 1 i 1a, 79 i następne ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, poprzez ich niezastosowanie podczas kontroli strony,

13. art. 107 § 3 k.p.a., poprzez niewskazanie dowodów, na których organ wydający decyzję się oparł oraz wskazania przyczyn, dla których odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom wskazanym przez skarżącą,

14. art. 2 ust. 2 ustawy o opłatach abonamentowych, poprzez oparcie decyzji na domniemaniu faktycznym sprawności odbiorników telewizyjnych, podczas gdy przywołany przepis ustanawia jedynie domniemanie używania urządzenia, które umożliwia natychmiastowy odbiór programu,

15. naczelnych zasad Konstytucji RP, tj. zasady ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, wywiedzionej z zasady demokratycznego państwa prawa (art. 2 w zw. z art. 64 ust. 1) oraz przepisów konstytucyjnych w związku z brakiem rozwiązań ustawowych:

- zaskarżone postanowienie zostało podpisane przez osobę nieupoważnioną, co powoduje jego nieważność,

- ustawa o opłatach abonamentowych nie przewiduje możliwości wydania decyzji określającej wysokość opłat abonamentowych, co powoduje, że wszczęcie egzekucji administracyjnej jest bezprawne,

- Poczta Polska w toku postępowania nie posługuje się dokumentami urzędowymi, a jedynie kserokopiami dokumentów.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca podniosła, że przed 11 maja

2017 r. nie miała wiedzy ani co do istnienia decyzji ani co treści jej merytorycznego rozstrzygnięcia. Skarżąca nie wiedziała, co wynika z decyzji oraz że w wyniku postępowania jest zobowiązana do zapłaty opłaty abonamentowej. Dopiero w dniu 11 maja 2017 r. skarżąca dowiedziała się o zakończonym postępowaniu.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zaskarżonym w rozpoznawanej sprawie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie poddał kontroli postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] listopada 2017 r. utrzymujące w mocy postanowienie Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A. z dnia [...] września 2017 r. odmawiające wznowienia postępowania administracyjnego. Przyczyną odmowy było uchybienie określonemu w art. 148 § 1 k.p.a. terminowi do złożenia wniosku o wznowienie postępowania. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w zaskarżonym wyroku Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że wniosek o wznowienie postępowania został złożony po upływie terminu, a zatem organ był zobligowany do wydania postanowienia o odmowie wznowienia postępowania.

We wniosku o wznowienie postępowania z dnia 8 czerwca 2017 r. strona jako podstawę wznowienia podała art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem, w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Co jednak istotne w niniejszej sprawie, wniosek o wznowienie postępowania oparty na tej podstawie nie może być złożony w każdym czasie. W myśl bowiem art. 148 § 1 k.p.a., podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania, zaś termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji (art. 148 § 2 k.p.a.). Przed przystąpieniem do merytorycznego rozpatrywania wniosku o wznowienie, a zatem do zbadania, czy strona istotnie nie brała udziału w postępowaniu bez własnej winy, organ musi wpierw ustalić, czy wniosek został złożony w przewidzianym prawem terminie. W przypadku, gdy wniosek został złożony po upływie miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji, organ wydaje postanowienie o odmowie wznowienia postępowania. Przy czym, jak podkreśla się w orzecznictwie (por. np. wyrok NSA z dnia 15 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 547/07, LEX nr 489632), powzięcie wiadomości o wydaniu decyzji nie jest pojęciem tożsamym z zawiadomieniem o pełnej treści decyzji, co mogłoby nastąpić dopiero po doręczeniu decyzji. W pierwszym przypadku chodzi tylko o informację o wydaniu decyzji, w drugim o czynność jej doręczenia. Konieczne było zatem ustalenie przez organ, kiedy strona uzyskała informację o wydaniu decyzji.

Otóż, jak wynika z akt administracyjnych, strona dowiedziała się o decyzji nakazującej rejestrację oraz ustalającej opłatę za używanie odbiorników telewizyjnych najpóźniej w dniu 30 marca 2017 r., kiedy to doręczono jej upomnienie nr [...], w którym powołano się na decyzję nr [...] jako podstawę nałożenia opłaty. Fakt doręczenia powyższego upomnienia znajduje swoje potwierdzenie, po pierwsze, na zwrotnym potwierdzeniu odbioru (k. 43 akt administracyjnych), a po drugie w treści pisma spółki z dnia 4 kwietnia 2017 r. (nadanego w dniu 10 kwietnia 2017 r.), w którym pełnomocnik skarżącej spółki stwierdza, że pismo to stanowi odpowiedź na upomnienie nr [...].

Odnosząc się do argumentów skarżącej dotyczących odebrania korespondencji kierowanej do spółki przez osobę nieuprawnioną, należy zauważyć, że zgodnie z art. 45 k.p.a., jednostkom administracyjnym doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. Przez osobą uprawnioną do odbioru pism należy rozumieć każdą osobę, która została regulaminowo, czy tylko zwyczajowo, uprawniona przez spółkę do odbierania korespondencji przychodzącej do jej siedziby. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że upoważnienie do odbioru korespondencji może być udzielone w sposób dorozumiany. Mianowicie, jeżeli odbioru pisma dokonał pracownik, potwierdzając odbiór poprzez przybicie pieczątki zawierającej oznaczenie danego podmiotu wraz ze swoim podpisem, to z takiego działania można domniemywać, że był uprawniony do odbioru korespondencji (por. postanowienie SN z dnia 5 sierpnia 1999 r., II CKN 509/99, OSNC 2000, nr 2, poz. 42; postanowienie NSA z dnia 9 lipca 2009 r., II FSK 1456/08, Lex nr 552655).

Na zwrotnym potwierdzeniu odbioru upomnienia nr [...]widnieje pieczątka skarżącej spółki oraz podpis osoby odbierającej korespondencję oznaczonej jako kierownik. Nie sposób zatem przyjąć, by osoba przyjmująca korespondencję przeznaczoną dla spółki i posługująca się pieczątką tej spółki, nie była upoważniona do odbioru korespondencji dla spółki. Skarżąca nie przedstawiła przy tym żadnych dowodów na okoliczność przeciwną.

Skoro strona dowiedziała się o wydanej decyzji najpóźniej w dniu otrzymania upomnienia nr [...], tj. 30 marca 2017 r., to termin, o którym mowa w art. 148 § 1 k.p.a., upłynął w dniu 30 kwietnia 2017 r. Wniosek o wznowienie postępowania, nadany w urzędzie pocztowym w dniu 9 czerwca 2017 r., został zatem złożony po upływie terminu, co obligowało organ do wydania postanowienia o odmowie wznowienia postępowania na podstawie art. 149 § 3 k.p.a.

Z podanych wyżej przyczyn jako niezasadny należało ocenić zarzut naruszenia art. 148 § 1 k.p.a. postawiony w pkt I petitum skargi kasacyjnej.

Odnosząc się z kolei do zarzutu z pkt II petitum skargi kasacyjnej, należy zauważyć, że skoro w sprawie – w związku ze złożeniem wniosku o wznowienie postępowania po upływie terminu – nie doszło do merytorycznego badania zasadności wniosku, organ nie rozpatrywał, czy w sprawie istniały podstawy wznowienia podnoszone przez stronę. Okoliczności te nie były zatem również przedmiotem kontroli Sądu I instancji. Z tej przyczyny zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. nie mógł zostać uwzględniony.

Również zawarte w pkt III ppkt 1-15 zarzuty dotyczące w istocie wydanej w postępowaniu głównym decyzji z dnia [...] września 2015 r. należy ocenić jako niezasadne. Jak już bowiem podkreślono, w niniejszej sprawie – dotyczącej wyłącznie odmowy wznowienia postępowania – ostateczna decyzja z dnia [...] września 2015 r. nie była przedmiotem kontroli organów administracji oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Odnosząc się do postawionego w pkt III ppkt 15 tiret pierwsze zarzutu -podpisania zaskarżonego postanowienia przez osobę nieupoważnioną, należy zauważyć, że zaskarżone postanowienie zostało podpisane z upoważnienia Ministra Infrastruktury i Budownictwa przez L. J. W aktach administracyjnych (k. 5) znajduje się upoważnienie dla L. J. do wydawania m.in. postanowień w imieniu Ministra Infrastruktury i Budownictwa. Skarżący nie wyjaśnił przyczyn, dla których twierdzi, że zaskarżone postanowienie zostało podpisane przez osobę nieupoważnioną oraz w żaden sposób swoich twierdzeń w tym zakresie nie uzasadnił. Z tych przyczyn wspomniany zarzut nie mógł zostać uwzględniony.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł w jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265).