Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia del. WSA Wanda Zielińska - Baran Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Miejskiej Kraków od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 czerwca 2013 r. sygn. akt II SA/Kr 351/11 w sprawie ze skargi [...] na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 3 listopada 2010 r. nr CXV/1555/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w pkt II-IV sentencji zaskarżonego wyroku w ten sposób, że w miejsce słów "Rady Miasta" wpisuje słowa "Gminy Miejskiej Kraków", 3. zasądza od Gminy Miejskiej Kraków na rzecz [...] kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 351/11 w sprawie ze skargi L. S., P. S., M. G., A. C., [...] spółka jawna [...] i V. K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 3 listopada 2010 r., Nr CXV/1555/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Mogiła" w pkt. I. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały; w pkt. II. zasądził od Rady Miasta Krakowa na rzecz skarżącego M. G. kwotę 557 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania; w pkt. III. zasądził od Rady Miasta Krakowa na rzecz strony skarżącej [...]spółka jawna B. G. kwotę 557 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania; w pkt. IV zasądził od Rady Miasta Krakowa na rzecz skarżących A. C. i V. K. kwotę 557 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wyroku WSA w Krakowie wskazał, że:

Rada Miasta Krakowa w dniu 3 listopada 2010 r. uchwałą Nr CXV/1555/10 przyjęła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Mogiła".

W dniu 28 stycznia 2011 r. M. G., wniósł do sądu administracyjnego skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 3 listopada 20110 r. Nr CXV/1555/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Mogiła", zwaną dalej w skrócie planem miejscowym.

Skargę poprzedzono bezskutecznym wezwaniem Rady Miasta Krakowa do usunięcia naruszenia prawa przedmiotową uchwałą z dnia 30 listopada 2010 r. (data wpływu).

Zakwestionowanej uchwale zarzucono naruszenie: art. 21 w związku z art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) i art. 140 K.c. w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, art. 15 ust 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.,), zwanej dalej w skrócie "u.p.z.p.", w związku z § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, póz. 1587), zwanej dalej w skrócie "rozporządzeniem wykonawczym"; art. 15 ust 2 pkt 9 u.p.z.p. w związku z § 4 pkt 7 rozporządzenia wykonawczego, § 143 w związku z § 116 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" poprzez zawarcie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zapisu sprzecznego z treścią art. 3 pkt 2 a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 143, poz. 1623 z późn. zm.), zwanej dalej Prawem budowlanym; § 11 rozporządzenia wykonawczego poprzez brak sporządzenia kompletnego załącznika do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zawierającego prognozę skutków finansowych jego uchwalenia.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o stwierdzenie w całości zaskarżonej uchwały oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżący w uzasadnieniu skargi podał, że zaskarżony plan miejscowy, obejmuje nieruchomości stanowiące własność skarżącego, położone w Krakowie przy ul. Stare Wiślisko, a oznaczone jako dawna działka ewidencyjna numer 107/7 obręb 59 Nowa Huta, obecnie działki ewidencyjne numer 107/15, 107/16, 107/17, 107/18, 107/19, 107/20, 107/21, 107/22, 107/23, 107/24, 107/25. Według załącznika numer 1 do uchwały Rady Miasta Krakowa pn.: "Przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu" ww. działki ewidencyjne zostały oznaczone symbolem 12 MN1.4, czyli tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i symbolem 8ZP3, czyli tereny zieleni urządzonej.

Wyjaśniono, że w przeważającej części nieruchomość skarżącego została przeznaczona pod zieleń urządzoną. Zgodnie zaś z § 63 ust 4 pkt 3 planu miejscowego na przedmiotowych terenach wyklucza się jakiekolwiek nowe zainwestowanie poprzez lokalizację zabudowy kubaturowej.

Dalej podano, że w trakcie prac nad planem miejscowym do Rady Miasta Krakowa wpłynęła uwaga do projektu tego planu w zakresie dotyczącym sposobu zagospodarowania nieruchomości należących do skarżącego wskazująca, że jej teren w znacznym stopniu został już zainwestowany poprzez wybudowanie drogi, pełną infrastrukturę techniczną oraz, że uzyskano dla niego decyzje ustalające warunki zabudowy. Prezydent Miasta Krakowa nie uwzględnił uwagi wniesionej przez skarżącego. Ponadto, w celu zmiany niekorzystnych zapisów planu miejscowego zwrócono się z wnioskiem do Komisji Planowania Przestrzennego i Ochrony Środowiska Rady Miasta Krakowa o wniesienie stosownych uwag i wniosków do jej treści celem uzgodnienia jej z faktycznym stanem zagospodarowania nieruchomości.

Skarżący zarzucił m.in., że uchwała Rady Miasta Krakowa naruszyła istotę jego prawa własności nieruchomości, gdyż w sposób niewłaściwy rozpatrzono uwagi do niej złożone, zaś w trakcie procedowania uchybiono szeregu normom prawnym, których nieuwzględnienie należy ocenić w kategoriach naruszenia zasad sporządzania miejscowego planu miejscowego. Powyższe jednoznacznie ingeruje w uprawnienia właściciela nieruchomości, gdyż uniemożliwia mu zagospodarowanie jego działek w sposób przez niego oczekiwany.

Ze skargą na ww. plan miejscowy wystąpiła także Spółka PROSMED Spółka Jawna Baran & Gawlik z siedzibą w Krakowie.

Skarżąca Spółka wniosła o stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania na jej rzecz. Zakwestionowanej uchwale zarzucono naruszenie: art. 1 ust. 2 pkt 6 i 7 oraz art. 6 u.p.z.p., art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, art. 140 K.c., art. 2, 7, 31 ust 3, art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, a także art. 1 Protokołu nr 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 19 u.p.z.p., rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej poprzez zawarcie w uchwale zapisów niezgodnych z jego regulacjami.

W uzasadnieniu skargi podano, że skarżąca Spółka jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w Krakowie, a utworzonej z działki nr 246/48 obręb 47 oraz właścicielem budynków znajdujących się na tej nieruchomości. Na przedmiotowej nieruchomości spółka prowadzi działalność, którą ogólnie można opisać jako działalność pogrzebową i pokrewną. W szczególności jeden z budynków wykorzystywany dotychczas jako magazynowy jest przygotowany do uruchomienia instalacji kremacji zwłok ludzkich. Zauważono, że w Krakowie instalacja taka nie istnieje, a najbliższe spopielanie znajdują się na Śląsku i w Zagłębiu. Uruchomienie przedmiotowej instalacji łączy się wyłącznie ze zmianą przeznaczenia budynków. Zapisy zaskarżonej uchwały uniemożliwiają przedmiotowe zagospodarowanie nieruchomości (względnie powodują, że nie jest możliwe ustalenie przeznaczenia nieruchomości). Zgodnie bowiem z § 52 ust. 3 pkt 5 uchwały przeznaczeniem dopuszczanym jest lokowanie obiektów i urządzeń związanych z działalnością pogrzebowa i pokrewną, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z § 8 ust. 6. Jak wynika z tekstu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego oraz w BIP Gminy Miasta Krakowa w paragrafie 8 nie ma ustępu 6. Paragraf ten, niezgodnie zresztą z zasadami techniki prawodawczej, składa się wyłącznie z jednego ustępu. Taka sytuacja powoduje, że normy planu są niejednoznaczne i nie jest możliwe ustalenie, jakie jest faktyczne przeznaczenie nieruchomości Spółki i miejscowy plan w tym zakresie utracił swoją integralność.

Skarżącą Spółka wskazała, że § 8 ust. 1 pkt 6 planu zakazuje lokalizacji "spalarni zwłok". Przedmiotowe pojęcie jest pojęciem prawnym. Pojęcia tego używa ustawa z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, a jak wynika z przepisu art. 7 ust 1 pkt 4 spalarnia zwłok jest miejscem utylizacji odpadów, jakimi są zwłoki zwierzęce. Taka sytuacja powoduje, w ocenie spółki, że normy planu są niejednoznaczne i nie jest możliwe ustalenie jakie jest faktyczne przeznaczenie nieruchomości spółki i miejscowy plan w tym zakresie utracił swoją integralność. Skarżąca Spółka podkreśliła, że ingerencja w prawo do poszanowania mienia musi zachowywać "sprawiedliwą równowagę" pomiędzy wymogami interesu publicznego lub powszechnego społeczności a wymogami ochrony podstawowych praw jednostki. Musi zostać zachowana rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, który ma zostać zrealizowany przy użyciu jakiegokolwiek środka pozbawiającego osobę jej własności lub kontrolującego korzystanie z niej.

Spółka zaskarżyła całość uchwały albowiem dodatkowo przedmiotowa uchwała została podjęta z istotnym naruszeniem trybu jej przygotowania. Uchwała w wersji przyjętej przez Radę Miasta Krakowa nigdy nie była wyłożona, nigdy nie była uzgodniona ani zaopiniowana przez organy współdziałające, a Prezydent Miasta Krakowa uniemożliwił uprawnionym podmiotom złożenie uwag do projektu, mimo że treść uchwały zmieniła się w stopniu istotnym.

Skargę wnieśli w dniu 1 kwietnia 2011 r. Lucyna Słupek i Piotr Słupek, zarzucając naruszenie: art. 14 ust. 5 oraz art. 20 u.p.z.p. poprzez brak aktualnej analizy dotyczącej zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium w zakresie odpowiadającym uchwalonemu planowi zagospodarowania przestrzennego; art. 17 pkt 6 a i b w związku z pkt 13 u.p.z.p., poprzez brak przeprowadzenia uzgodnień dotyczących zmian wprowadzonych do projektu planu miejscowego wynikających z uwzględnienia uwag, jak również zmian dokonanych na skutek poprawek Rady Miasta Krakowa wprowadzonych podczas drugiego czytania uchwały; art. 17 pkt 4 ww. ustawy w związku z § 10 rozporządzenia wykonawczego, poprzez brak aktualnej i kompleksowej prognozy oddziaływania na środowisko; art. 17 ust. 5 ww. ustawy, poprzez brak aktualnej i kompleksowej prognozy skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego w zakresie odpowiadającym skutkom uchwalenia planu po wprowadzeniu zmian do projektu planu; art. 7 ust. 1 i art. 20 i 22 ustawy o samorządzie gminnym w związku z § 36 i 37 Statutu Miasta Krakowa - poprzez uchwalenie skarżonej uchwały po jednym czytaniu, podczas gdy Statut Miasta Krakowa przewiduje procedurą trzykrotnego czytania każdej uchwały; art. 2 i art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, poprzez brak informacji w BIP-ie o unieważnieniu obwieszczenia z dnia 16 lipca 2010 r., brak informacji o ogłoszeniu/obwieszczeniu Prezydenta Miasta Krakowa o ponownym wyłożeniu do publicznego wglądu projektu planu z dnia 20 lipca 2010 r.

Odrębną skargę wniosły w dniu 22 sierpnia 2011 r. V. K. i A. C. Skarżące zarzuciły zaskarżonej uchwale naruszenie art. 140 K.c. oraz art. 15 ust. 1 i 2 pkt. 3 u.p.z.p. i wniosły o stwierdzenie jej nieważności w części wprowadzającej w obszarze 9MN1.4 nieprzekraczalną linię zabudowy. Nadto skarżące wniosły o zasądzenie kosztów postępowania na ich rzecz.

Skarżące podały, że zaskarżoną uchwałą wprowadzono w terenie zabudowy jednorodzinnej o symbolu 9 MN1.4 nieprzekraczalną linie zabudowy. W terenie tym znajduje się działka o nr [...] Nowa Huta o pow. 30 arów położona przy ul. O., której są właścicielkami. Wskazana linia zabudowy wyłączyła z możliwości zabudowy połowę wzmiankowanej działki. Zdaniem skarżących nieprzekraczalna linia zabudowy wprowadzona uchwałą w istotny sposób naruszyła ich interes prawny jakim jest swoboda przeznaczenia działki czyli, między innymi, możliwość jej zabudowy. Podniesiono, że skarżące złożyły uwagi do pierwotnego projektu planu. Uznając słuszność uwag teren przeznaczony na teren zielony przekwalifikowany został na teren pod zabudowę. Po upływie roku nastąpiła, wprowadzona obecnym planem, kolejna zmiana przeznaczenia terenu działki na teren częściowo nie podlegający zabudowie.

W odpowiedzi na skargi Rada Miasta Krakowa wniosła o ich oddalenie.

Ustosunkowując się do skargi M. G. Rada Miasta Krakowa przedstawiła szczegółowo przebieg procedury uchwalania zaskarżonej uchwały wskazując, że w trakcie uchwalania przedmiotowego planu zachowano tryb wskazany w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Rada zwróciła uwagę, że określenie przeznaczenia terenu w planie miejscowym "Mogiła", dla nieruchomości stanowiących własność skarżącego, tj. działek nr [...], powstałych w wyniku podziału działki nr [...] Nowa Huta, częściowo pod tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej 12 MN1.4 (§ 44 ustaleń planu), a częściowo pod tereny zieleni urządzonej 8 ZP3 z zakazem lokalizacji zabudowy (§ 63 ustaleń planu), co wynikało z konieczności zachowania zgodności pomiędzy postanowieniami planu a ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa.

Wyjaśniono, że pozorna wadliwość zapisów planistycznych, na które wskazuje skarżący, dotycząca terenu kultu religijnego 1-2 UK1 i UK3 w zakresie dopuszczenia indywidualnej formy obiektów i wysokości noworealizowanych i rozbudowywanych budynków jest wynikiem specyfiki tego obszaru. Teren ten podlega ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych, tj. ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r. Nr 162, poz. 1568 z późn. zm.). Tereny te w całości zostały wpisane do rejestru zabytków. Od decyzyjnych wytycznych organu opieki nad zabytkami popartych szczegółowymi analizami historyczno-architektonicznymi, poprzedzającymi rozpoczęcie robót budowlanych, będzie zależało, jakie roboty budowlane będzie można wykonać w tym terenie.

Ponadto wskazano, że w § 6 ust. 8 planu miejscowego ustalono zakaz zmniejszania powierzchni biologicznie czynnej w terenach zainwestowanych, jakimi są tereny 1-2UK1 i UK3. Zatem i ten zapis powoduje, że katalog możliwych do przeprowadzenia robót budowlanych, został znacznie ograniczony.

W odpowiedzi na skargę [...] Spółka Jawna [...] w Krakowie oceniając zarzuty jako nietrafne podniesiono, że zgodnie z art. 233 K.c. użytkownik wieczysty może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób oraz może rozporządzać swym prawem, jednakże w granicach określonych przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Z kolei art. 64 ust. 3 Konstytucji RP stanowi wprost, że własność (a na zasadzie analogii również użytkowanie wieczyste) może być ograniczona w drodze ustawy w zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Prawo użytkowania wieczystego nie jest, zatem prawem absolutnym, a jako miarę i źródło ograniczeń wskazano między innymi ustawę. Jednym z aktów, który dopuszcza ograniczenia w korzystaniu z tego prawa jest obowiązująca ustawa o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym. W odpowiedzi na zarzut naruszenia art. 19 u.p.z.p. stwierdzono, że jest on niezasadny. Procedura sporządzania planu miejscowego toczyła się wedle brzmienia art. 17 u.p.z.p. sprzed nowelizacji, która weszła w życie 21 października 2010 r. Według tego schematu sporządzony projektu planu mógł zmieniać się jedynie w wyniku dokonanych uzgodnień i opinii odpowiednich organów, a także w wyniku uwzględnienia uwag przez organ sporządzający oraz zmian zaproponowanych przez radę gminy (tak też jest w obowiązującym stanie prawnym). Czynności proceduralnych należy dokonywać przy zachowaniu kolejności określonej w ustawie.

Wskazano, że w zakresie podnoszonego w skardze § 8 uchwały plan podlegał wyłożeniu do publicznego wglądu w okresie od 28 lipca 2010 r. do 25 sierpnia 2010 r. i było to wyraźnie wskazane w treści ogłoszenia i obwieszczenia o wyłożeniu projektu planu (co znajduje potwierdzenie w dokumentacji planistycznej).

Natomiast uwagi towarzyszące etapowi wyłożenia zostały rozpatrzone przez Prezydenta Miasta Krakowa zarządzeniem Nr 2408/2010 r. z dnia 28 września 2010 r. Nadmieniono, że skarżąca Spółka nie złożyła uwag. Do wykładanego projektu złożono jedną uwagę, która nie została uwzględniona przez organ wykonawczy gminy. Wobec powyższego projekt planu został przekazany Radzie Miasta Krakowa i uchwalony przez organ stanowiący gminy. Treść § 8 uchwały (jak również pozostałej części uchwały) z okresu wspomnianego wyłożenia i etapu uchwalenia jest tożsama.

Zaznaczono, ze wskazywany przez stronę skarżącą art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach nie mówi o spalarni zwłok ogólnie, lecz o spalarni zwłok zwierzęcych. Ustawodawca tym samym zawęził pojęcie zwłok, nie konstruując przy tym definicji spalarni zwłok. Stwierdzono, że w kontekście zapisów zaskarżonej uchwały na terenie całego planu nie ma możliwości lokalizacji urządzeń służących spopielaniu jakiegokolwiek rodzaju zwłok.

W odpowiedzi na skargę L. i P. S., Rada Miasta Krakowa wskazała, że uzasadnione wątpliwości budzi naruszenie interesu prawnego skarżących. Skarżący przyznali, że stali się właścicielami nieruchomości objętej przedmiotowym planem po pierwszym wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu. Przeznaczenie nieruchomości skarżących w uchwalonym planie jest tożsame z przeznaczeniem tejże nieruchomości w projekcie wyłożonym do publicznego wglądu z okresu, w którym, jak twierdzą skarżący, stali się właścicielami nieruchomości. Rada stwierdziła, że podnoszone w skardze twierdzenie, że uchwalony plan winien uwzględniać decyzję o pozwoleniu na budowę dotyczącą nieruchomości skarżących jest nieuzasadnione, albowiem przepis takiego obowiązku wyraźnie nie przewiduje. Może się zdarzyć, że plan miejscowy będzie odmiennie niż decyzja administracyjna określał samą możliwość, jak i warunki zainwestowania tego samego terenu. Sytuację taką dopuszcza ustawodawca, wskazując w art. 65 ust. 1 pkt 2 u.p.z.p. na konieczność stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy, gdy ustalenia planu miejscowego są inne od określonych w danej decyzji.

W przedmiocie naruszenia art. 14 ust. 5 oraz art. 20 u.p.z.p. organ podał, że zarzut jest chybiony. Adresatem powołanego przepisu jest organ wykonawczy gminy, na który ustawodawca nałożył określone obowiązki. Prezydent Miasta Krakowa wywiązał się z obowiązków określonych powołanym przepisem sporządzając stosowną analizę.

Organ podał, że zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. w brzmieniu z okresu uchwalania planu to rada gminy stwierdzała zgodność planu z zapisami studium i w przypadku skarżonego planu ta zgodność została stwierdzona w § 1 ust. 1 uchwały rady gminy o uchwaleniu zaskarżonego planu.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 17 pkt 6 a i b w związku z pkt 13 u.p.z.p. podano, że procedura sporządzania planu miejscowego "Mogiła" toczyła się zgodnie z treścią art. 17 u.p.z.p. sprzed nowelizacji z dnia 21 października 2010 r. Według tego schematu sporządzony projektu planu mógł zmieniać się jedynie w wyniku dokonanych uzgodnień i opinii odpowiednich organów oraz w wyniku uwzględnienia uwag przez organ sporządzający oraz zmian zaproponowanych przez radę gminy (tak też jest w obowiązującym stanie prawnym).

Za chybiony uznano także zarzut naruszenia art. 17 pkt 4 u.p.z.p. w związku z § 10 rozporządzenia wykonawczego. Prognoza oddziaływania na środowisko została zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa sporządzona na etapie uzgodnień. Na skutek zmian projektu planu w toku procedury planistycznej zostały sporządzone aneksy do tej prognozy uwzględniające charakter tych zmian i ich wpływ na środowisko.

W odpowiedzi na skargę V. K. i A. C. Rada Miasta Krakowa wniosła o jej oddalenie. Rada Miasta Krakowa podniosła, że ustalenia dotyczące terenu działki nr [...] są konsekwencją przeprowadzonej procedury planistycznej. W pierwszej kolejności przeznaczenie i sposób zagospodarowania tego terenu odzwierciedla stanowisko właścicieli nieruchomości, uczestniczących w procedurze sporządzania planu. Zgodnie z przepisami art. 17 i 18 u.p.z.p., udział społeczeństwa w procedurze planistycznej, jest zagwarantowany poprzez możliwość składania wniosków do planu oraz uwag do projektu planu w terminie wskazanym w ogłoszeniu organu sporządzającego plan.

Pierwsze wyłożenie do publicznego wglądu projektu planu miejscowego miało miejsce od 14 lipca 2009 r. do 11 sierpnia 2009 r. Uwagę do projektu planu złożyli M. i A. K., która została zarejestrowana jako uwaga do projektu planu pod nr 37. Następnie zarządzeniem Nr 1998/2009 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 15 września 2009 r. w sprawie rozpatrzenia uwag, uwaga nr 37 została pozytywnie rozpatrzona. Po wprowadzeniu do projektu planu zmian wynikających z rozpatrzenia uwag, zgodnie z art. 17 pkt 13 u.p.z.p., projekt planu uzyskał niezbędne uzgodnienia. Następnie projekt planu został przedstawiony Radzie Miasta Krakowa celem uchwalenia. Rada Miasta Krakowa stwierdziła konieczność dokonania zmian w przedłożonym jej do uchwalenia projekcie uchwały, poprzez przyjęcie poprawek do projektu uchwały w sprawie uchwalenia planu miejscowego.

Zgodnie z art. 19 u.p.z.p., w wyniku ponowienia czynności planistycznych w zakresie wskazanym przez Radę Miasta Krakowa część projektu planu objęta zmianą została przesłana do zaopiniowania i uzgodnienia przez właściwe organy. Dokonują oceny przedłożonego projektu planu, Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Krakowie postanowieniem znak: OP.KG-7041-2-17-10 z dnia 7 lipca 2010 r. odmówił uzgodnienia przedłożonego projektu planu wskazując, że dla zachowania równowagi przyrodniczej wskazane byłoby pozostawienie wolnej od zabudowy północnej części terenu 9MN1.4, gdyż jest to obszar znajdujący się w bezpośrednim sąsiedztwie obszaru Natura 2000 "Łąki Nowohuckie" oraz użytku ekologicznego o tożsamej nazwie.

W związku z powyższym, w celu uzyskania pozytywnego stanowiska Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie, Prezydent Miasta Krakowa wprowadził zmiany w projekcie planu, wynikające z zapisów przedłożonego stanowiska organu ochrony przyrody. Dlatego wprowadzono w obszarze terenu 9 MN1.4 nieprzekraczalną linię zabudowy. Tak zmieniony projekt ostał uzgodniony przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie. Następnie, w dniach od 28 lipca 2010 r. do 25 sierpnia 2010 r. projekt planu został wyłożony do publicznego wglądu w zakresie wprowadzonych zmian. W ogłoszeniach i obwieszczeniach Prezydenta Miasta Krakowa o wyłożeniu do publicznego wglądu projektu planu miejscowego szczegółowo określono zakres wyłożenia. W wyznaczonym terminie składania uwag do projektu planu, nie wpłynęła uwaga dotycząca wprowadzonej linii zabudowy na działce [...], dlatego projekt planu w niezmienionej wersji został uchwalony przez Radę Miasta Krakowa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznając skargę za zasadną wskazał, że zaistniały przesłanki, by dopuścić do udziału w sprawie Komisję Dialogu Obywatelskiego ds. [...], na jej wniosek. Po jej dopuszczeniu Komisja złożyła wniosek o odroczenie rozpoznania sprawy, który nie został prze sąd uwzględniony.

Sąd I instancji podkreślił, że dopuszczając na rozprawie Komisję Dialogu Obywatelskiego ds. [...], zdecydował o odroczeniu ogłoszenia wyroku na okres 14 dni, pouczając przedstawiciela Komisji o możliwości zapoznana się z aktami sprawy oraz możliwości złożenia dodatkowych dowodów z dokumentów. Nie została więc Komisja pozbawiona prawa do działania w sprawie, jak wynika z akt sprawy, żaden przedstawiciel Komisji nie zapoznał się z aktami sprawy, ograniczając się do przedłożenia uzupełnienia swojego wniosku wraz z dwoma zdjęciami. Sąd I instancji zaznaczył, że wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie w imieniu Komisji podpisała Prezes H. O., działająca za Stowarzyszenia [...], które zostało wcześniej dopuszczone do działania w niniejszym postępowaniu.

Przechodząc do kwestii merytorycznych Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 17 pkt 10-13 u.p.z.p., organ wykonawczy gminy po ogłoszeniu o wyłożeniu do publicznego wglądu projektu planu miejscowego i zorganizowaniu publicznej dyskusji, ma obowiązek wyznaczyć termin wnoszenia uwag do tak wyłożonego projektu. Następnie uwagi te są rozpatrywane i w razie ich uwzględnienia wprowadzane do projektu planu miejscowego. Art. 17 pkt 13 u.p.z.p. wyraźnie nakłada wówczas na organ wykonawczy gminy obowiązek uzgodnienia takiego projektu planu miejscowego w niezbędnym zakresie.

Sąd I instancji wskazał, że z akt planistycznych wynika, że pierwsze wyłożenie projektu planu miejscowego do publicznego wglądu miało miejsce w okresie od 14 lipca 2009 r. do 11 sierpnia 2009 r. Zgłoszono wówczas szereg uwag, które zostały rozpoznane zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 15 września 2009 r. Tym zarządzeniem Prezydent Miasta Krakowa uwzględnił w całości lub w części 146 uwag. Część uwag miała także charakter porządkujący. Znaczna część uwag dotyczyła zmiany zagospodarowania poszczególnych działek indywidualnych osób, w więc mogła być uznana za mająca charakter indywidualny. Duża jednak część uwzględnionych uwag miała charakter ogólny, odnoszący się do generalnego adresata. Jako przykład można podać uwzględnione uwagi nr 20, 114, 121e, 130, 134m, 138a, 138b, 138d, 138g, 138m, 138n, 138u - uwaga wskazana jako "uwzględniona", domagająca się wprowadzenia do planu miejscowego zakazu lokalizacji spopielarni zwłok, 138v, 138w, 138ae, 138af, 138ah, 141b, 141c, 141j. Te podane uwagi dotyczą kwestii rzutujących na prawa i obowiązki wielu właścicieli nieruchomości objętych planem miejscowym. Uwzględniając te i inne nie wymienione wprost uwagi dokonano istotnych zmian merytorycznych tekstu planu miejscowego obejmujących § 48 projektu planu (według projektu sporządzonego we wrześniu 2009 r.) – tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usługowej 1MNU1.1-18MNU1.1 i 1MNu1.2 – 6MNU1.2 (zmiany obejmowały powierzchnie nowo wydzielanych działek, wskaźniki zabudowy, wskaźniki powierzchni biologicznie czynnej. Dodano § 52 obejmujący teren zabudowy usługowej-usługi publicznej UP3. Dodano istotne treści do § 57 – teren kultu religijnego – 1-2UK1 i UK3 dodając zagospodarowanie terenu dla obszaru UK3. Zmieniono treść § 64 – teren zieleni urządzonej ZP7 i § 65 – teren ogrodów działkowych ZD1.

Sąd I instancji zaznaczył, że o znaczeniu uwzględnionych uwag wystarczy tylko wskazać, że spowodowały one ponad 70 zmian w jednostkach redakcyjnych tekstu planu miejscowego, a także zmieniły przeznaczenie 12 obszarów na rysunku projektu planu miejscowego.

Po uwzględnieniu uwag Prezydent Miasta Krakowa zwrócił się o ponowne uzgodnienie projektu planu miejscowego do organów uzgadniających. Co istotne, projekt planu miejscowego z naniesionymi uwagami nie został wyłożony do publicznego wglądu. Przyznała to sama Rada Miasta Krakowa uzasadniając to brakiem takiego obowiązku po stronie Prezydenta Miasta Krakowa. W ocenie bowiem pełnomocnika Rady Miasta Krakowa art. 17 pkt 13 u.p.z.p. wyraźnie odwołuje się tylko do obowiązku uzgodnienia, a nie wyłożenia projektu planu miejscowego z naniesionymi uwagami do ponownego publicznego wglądu.

Sąd I instancji tego stanowiska nie podzielił. Sąd I instancji wskazał, że w sytuacji, w której dokonano istotnych zmian w projekcie planu miejscowego, po uwzględnieniu uwag i część tych uwag ma znaczenie ogólne, dotyczące większej ilości podmiotów, to obowiązkiem organu planistycznego było ponowienie procedury planistycznej nie tylko w zakresie uzgodnienia, ale także ponownego wyłożenia do publicznego wglądu.

Sąd I instancji wskazał, że brak wyłożenia w tej sprawie projektu planu miejscowego do publicznego wglądu ograniczył uprawnienia właścicieli nieruchomości w prawie do składania uwag. Procedura uchwalania planu miejscowego i tak w ograniczonym zakresie dopuszcza do udziału w tej procedurze podmioty i osoby będące właścicielami (użytkownikami wieczystymi) nieruchomości znajdujących się na obszarze projektowanego planu. Tym samym dalsze ograniczanie uprawnień tych osób do udziału w procedurze uchwalania planu miejscowego Sąd I instancji uznał za istotne naruszenie procedury uchwalania planu miejscowego.

Sąd I instancji wskazał, że po uzgodnieniu projektu planu miejscowego nastąpiło przedłożenie projektu uchwały Radzie Miasta Krakowa celem dalszego procedowania (uchwalenia), ale Rada Miasta w dwóch czytaniach wprowadziła poprawki do przedłożonego projektu. Część z tych poprawek znajduje aprobatę i po ich uwzględnieniu ponawia się etap wyłożenia projektu planu miejscowego do publicznego wglądu na okres od 28 lipca 2010 r. do 25 sierpnia 2010 r. Wyłożenie to nie obejmuje jednak całego projektu planu miejscowego, ani też tej części planu miejscowego, która została zmieniona po uwzględnieniu uwag po pierwszym wyłożeniu.

Sąd I instancji zaznaczył, że to drugie wyłożenie dotyczy tylko tych poprawek, które zgłosili radni i obejmowało początkowo 20 działek (później 23 działki), obszar 9 MN.1 oraz §§ 4,8,26,39 i 49 projektu planu miejscowego, więc nie można stwierdzić, że to drugie wyłożenie projektu planu miejscowego do publicznego wglądu doprowadziło do swoistej "naprawy" błędu, jakim było brak wyłożenia tego projektu po uwzględnieniu uwag po pierwszym wyłożeniu.

Sąd I instancji stwierdził, że nawet na tym etapie można było "ratować" procedurę planistyczną. Skoro nastąpiło ponowienie etapu uzgodnień i to poprzez odesłanie do ponowienia procedury na podstawie art. 19 u.p.z.p., to konsekwentnie należało również ponowić etap wyłożenia projektu planu miejscowego do publicznego wglądu już chociażby na etapie po I. czytaniu projektu uchwały w sprawie planu miejscowego.

Sąd I instancji wskazał, że projekt planu miejscowego ponownie wyłożony obejmował tylko działki o numerach: [...] oraz zmiany dotyczące obszaru 9 MN1.4. Poza działkami nr [...] ponownie wyłożony projekt planu miejscowego w ogóle nie uwzględniał wcześniejszych uwag zaaprobowanych przez Prezydenta Miasta Krakowa.

Sąd I instancji wskazał, że w tej sprawie nie doszło do ponownego wyłożenia projektu planu miejscowego do publicznego wglądu w zakresie obejmującym uwzględnienie wniesionych uwag po pierwszym wyłożeniu do publicznego wglądu. W ocenie Sądu I instancji to naruszenie procedury w tej sprawie ma charakter istotny. Skoro Prezydent Miasta Krakowa uznał, że stosownie do art. 17 pkt 13 u.p.z.p. niezbędnym jest ponowne uzgodnienie projektu planu miejscowego z właściwymi organami, tym samym nastąpiło swoiste cofnięcie procedury planistycznej do etapu określonego w art. 17 pkt 7 u.p.z.p., czyli etapu uzgodnienia projektu planu miejscowego. Nie w każdym przecież przypadku organ planistyczny dokonuje ponownego uzgodnienia projektu planu miejscowego. Uzgadnia się projekt planu miejscowego po uwzględnieniu uwag i to takich uwag, które zmieniają przeznaczenie poszczególnych terenów objętych projektem planu miejscowego. Prawie wszystkie uwzględnione uwagi dotyczyły ograniczenia terenów wyłączonych spod zabudowy (terenów zieleni publicznej, terenów rolnych) i zmiany ich przeznaczenia na tereny pod zabudowę. Skoro tak, to po wprowadzeniu zmian wynikających z uzgodnień (art. 17 pkt 9 u.p.z.p.), należało wyłożyć projekt planu miejscowego do publicznego wglądu przynajmniej w tym zakresie, w którym objęto wprowadzone poprzednio zmiany (tzn. zmiany wynikające z uwzględnienia uwag). Po ponownym wyłożeniu projektu planu miejscowego dopuszczono by możliwość zgłaszania kolejnych uwag, które mogłyby być uwzględnione i przyczynić się do dalszej zmiany projektu planu miejscowego. W tym Sąd I instancji upatruje istotność naruszenia procedury planistycznej w tej sprawie, bowiem to naruszenie mogło spowodować uchwalenie planu o odmiennej treści, niż po uwzględnieniu tego etapu.

Takie postępowanie w ocenie Sądu I instancji przyczyniłoby się nie tylko do ochrony praw właścicieli nieruchomości objętych planem miejscowym, którzy po wszczęciu procedury planistycznej mogą jedynie zgłaszać wnioski (na początkowym etapie) lub zgłaszać uwagi do planu miejscowego. To również uwzględniałoby wymóg transparentnego prowadzenia postępowania.

Sąd I instancji wskazał, że jeżeli rada gminy wprowadza (dokonuje) zmian w projekcie planu miejscowego na sesji rady gminy, to także rada gminy i tylko rada gminy decyduje, czy ponawia się czynności opisane w art. 17 u.p.z.p. i określa zakres tych czynności. Z akt planistycznych nie wynika, aby to Rada Miasta Krakowa określała zakres czynności wynikających z art. 17 u.p.z.p. do ponownego przeprowadzenia.

Sąd I instancji wskazał, że w tej sprawie art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nakazywał organom planistycznym dokonania oceny, czy uchwalany projekt planu miejscowego jest zgodny z ustaleniami studium. W ocenie Sądu I instancji ta zgodność nie została zachowana co do poszczególnych obszarów uchwalonego planu miejscowego. I tak w całości niezgodne są z kierunkami zagospodarowania określonym w studium następujące obszary planu miejscowego: 7 MN1.2, 22 MN1.4, 24 MN1.4, 25 MN1.4, 19 MN2, 1 MN6, 2 MN6, 3 MN6, 4 MN6, 5 MN6, 6 MN6, 7 MN6, 11 MU1.1, 2 U1, 2U2, UP3. Ww. obszary określone były w studium jako tereny zieleni publicznej (ZP) lub tereny otwarte (ZO). Ani kierunek zagospodarowania ZP, ani tym bardziej ZO nie pozwalał na zakwalifikowanie tych terenów jako tereny zabudowy (mieszkaniowej bądź usługowej).

Sąd I instancji wskazał, że uchwalony plan miejscowy zawiera ustalenia poszerzające tereny chronione przed zabudową niezgodnie z kierunkami określonym w studium. Obszar 1ZP1 i część obszaru 2ZP1 w studium została określona jako centrum Nowej Huty i nie jest objęta ani obszarem użytku ekologicznego "Łąki Nowohuckie" ani obszarem Natura 2000 r. Następnie część obszaru ZP5 planu miejscowego w studium jest określona jako obszar przeznaczony do zabudowy i zainwestowania (wizualnie jest to ok. połowy obszaru ZP5 w kierunku południowym w kierunku ul. K.). Część obszaru 8 ZP3 była objęta w studium jako przeznaczona pod kierunkowe zainwestowanie i zabudowę. Wyłożony do publicznego wglądu projekt planu nie zawierał granic obszaru 8 ZP3. Ma to o tyle istotne zdaniem Sądu I instancji znaczenie w sprawie, ponieważ działki skarżącego M. G. znajdują się właśnie w tym obszarze i ewentualne zachowanie granic zainwestowania zgodnie z rysunkiem studium mogłoby doprowadzić do braku wniesienia skargi tego skarżącego. Porównanie obszaru 2R, objętego planem miejscowym z obszarem ZO studium także prowadzi do wniosku, że tylko w przybliżonym zakresie te obszary pokrywają się ze sobą. Różnice są jednak istotne. Istotnie zmniejszony został teren ZO objęty planem miejscowym pod symbolem 4R. Wyraźnie widać różnice pomiędzy wielkością tych terenów. Także tereny 7R, 3R, 8R i 12R znacznie zmniejszyły swoje powierzchnie w planie miejscowym w porównaniu z obszarami określonymi w studium jako tereny ZO. To wszystko prowadzi w ocenie Sądu I instancji do uznania, że nie ma zgodności pomiędzy treścią studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, a treścią planu miejscowego. Zgodność między treścią studium a treścią planu miejscowego oznacza, że nakreślone w studium kierunki i warunki zagospodarowania znajdują swoją kontynuację w planie miejscowym, a to oznacza, że tereny wyłączone spod zabudowy w studium nie mogą zostać uznane jako tereny pod zabudowę w planie miejscowym. Oznacza to w ocenie Sądu I instancji także i to, że tereny przeznaczone w studium pod zabudowę i zainwestowanie mają takimi pozostać w planie miejscowym, który to plan szczegółowo ustali konkretny zakres zabudowy lub innego zainwestowania. Zgodność między studium a planem miejscowym oznacza także zgodność linii rozgraniczających poszczególne obszary w planie miejscowy z liniami określającymi kierunki zagospodarowania przestrzennego w studium. Gdyby granice te miały charakter jedynie poglądowy, niewiążący i pozwalający na ich dowolne dostosowywanie do konkretnego planu miejscowego, wówczas ocena zgodności tego planu ze studium byłaby praktycznie niemożliwa.

Zasadnym jest, zdaniem Sądu I instancji kolejny zarzut skargi wniesionej przez skarżącą Spółkę [...] sp. jawna [...], a dotyczący błędnego wprowadzenia uwagi nr 138 (138u) zgłoszonej przez Stowarzyszenie "[...]". Uwaga ta brzmiała: ustalić w granicach całego planu zakaz lokalizacji spopielani zwłok ze względów estetycznych (szpital) i ochronę wartości środowiska kulturowego klasztoru w Mogile, bezpośrednie sąsiedztwo osiedli mieszkaniowych wielorodzinnych. Uwagę tę Prezydent Miasta Krakowa zarządzeniem z dnia 15 września 2009 r. uwzględnił, ale to uwzględnienie nie dotyczyło wprowadzenia zakazu lokalizowania spopielarni zwłok, ale spalarni zwłok. Art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach posługuje się terminem spalarni zwłok zwierzęcych i ich części. Pojęcie spalarni zwłok obejmuje także rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) (Dz.U.UE.L.2009.300.1) również odnosząc pojęcie spalarni zwłok tylko do zwierząt.

Sąd I instancji wskazał, że spopielanie zwłok dotyczy zaś tylko zwłok ludzkich i to wynika z treści rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi (Dz. U. z 2001 r. Nr 153, poz. 1783 z późn zm.), a w szczególności § 8 i następne tego rozporządzenia.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001 r. w sprawie klasyfikacji odpadów (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1206) klasyfikuje w załączniku zwłoki zwierzęce jako odpady (podgrupa oznaczona numerem 02 01 "Odpady z rolnictwa, sadownictwa, upraw hydroponicznych, leśnictwa, łowiectwa i rybołówstwa" i w tej podgrupie następujące rodzaje: 02 01 80* - zwierzęta padłe i ubite z konieczności oraz odpadowa tkanka zwierzęca, wykazujące właściwości niebezpieczne (odpad niebezpieczny); 02 01 81 - zwierzęta padłe i odpadowa tkanka zwierzęca stanowiące materiał szczególnego i wysokiego ryzyka inne niż wymienione w 02 01 80 i 02 01 82 - zwierzęta padłe i ubite z konieczności. Zwłoki zwierząt i tylko zwierząt albo się grzebie, albo spala.

Sąd I instancji zaznaczył, że również ustawa 31 stycznia 1959 r. o cmentarza i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 687 z późn. zm.) posługuje się tylko pojęciem spopielani zwłok w odniesieniu do zwłok lub szczątków ludzkich (art. 7 ust. 3 "(...) urn zawierających szczątki ludzkie powstałe w wyniku spopielenia zwłok"; art. 12 ust. 1 "(...). Szczątki pochodzące ze spopielenia zwłok mogą być przechowywane także w kolumbariach"; art. 20a ust. 1 "Przepisy ustawy dotyczące pochówku i przewozu zwłok stosuje się odpowiednio do pochówku i przewozu szczątków powstałych ze spopielenia zwłok".).

Sąd I instancji wskazał, że pomiędzy pojęciem spalarni zwłok i spopielani zwłok nie można postawić znaku równości bo nie są to synonimy. Skoro tak, to nie ma w ocenie Sądu I instancji racji Prezydent Miasta Krakowa zarządzając uwzględnienie uwagi dotyczącej wprowadzenia zakazu w postaci spopielani zwłok, mimo że treść § 8 pkt 6 zawiera termin spalarnia zwłok. Wprowadzono więc zakaz lokalizacji spalarni zwłok bez czyjegokolwiek wniosku, a pojęcie to nie występowało w pierwotnie sporządzonym tekście planu miejscowego. Na etapie procedury planistycznej każda zmiana pierwotnej treści tego planu musi z czegoś wynikać. Może to być zmiana wynikająca z uwzględnienia opinii lub uzgodnień organów, z uwzględnienia uwag bądź wprowadzona przez radę gminy. Sąd I instancji stwierdził, że nie ocenia, czy dopuszczalnym było wprowadzanie takiego zakazu. Sąd I instancji jedynie ocenił, że na etapie uchwalania planu miejscowego nikt nie złożył uwagi dotyczącej takiego zakazu, ani tez żadnej organ uzgadniający bądź opiniujący nie zwrócił się o uwzględnienie takiej uwagi.

Zarzut braku ustalenia wskaźników zabudowy i powierzchni biologicznie czynnej jest, zdaniem Sądu I instancji zasadny w odniesieniu do terenów kultu religijnego 1-2UK1 i UK3. Tereny 1-2UK1, jak wynika z § 59 ust. 5 planu miejscowego, mogą być rozbudowywane o zabudowę mieszkaniową i obiekty gospodarcze związane z funkcją podstawową, czyli obiektami kultu religijnego. W związku z tym plan miejscowy winien określać także wskaźnik powierzchni zabudowy dla obszaru 1-2 UK1 oraz wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej.

W ocenie Sądu I instancji zasadny jest także zarzut zawarty w skardze V. K. i A. C. dotyczący wprowadzenia nieprzekraczalnej linii zabudowy na działce nr [...]. Początkowo działka ta nie była objęta żadną linią ograniczająca zabudowę od strony użytku ekologicznego (Łąki Nowohuckie). Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w negatywnej opinii z 21 czerwca 2010 r. zasugerował, że powinno się pozostawić jako obszar wolny od zabudowy północną część terenu 9MN1.4 (od strony obszaru Natura 2000) oraz południową część obszaru 9MN1.4 (jako otulina cieku wodnego). Na takie stanowisko Prezydent Miasta Krakowa dokonał zmian rysunku planu miejscowego w ten sposób, że nie wprowadzono żadnego ograniczenia od strony południowej, a od strony północnej i zachodniej wprowadzono kwestionowaną ww. skargą zmianę poprzez przedzielenie (od strony zachodniej) praktycznie na dwie połowy działki nr [...] linią nieprzekraczalnej zabudowy. Tak wprowadzona zmiana została zaakceptowania przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, ale w ocenie Sądu I instancji okoliczności tej sprawy nie uzasadniały tak wprowadzonej zmiany i to z dwóch powodów. Po pierwsze nie wiadomo, dlaczego organ planistyczny naniósł linię nieprzekraczalnej zabudowy w taki sposób, w jaki uwidoczniono to na rysunku planu. Linia ta w istocie pozbawiła możliwości zabudowy ponad połowy działki skarżących. Po drugie obszar 9MN1.4 obejmuje kilka jeszcze innych działek ([...]) i na tych pozostałych działkach nie ma żadnej linii zabudowy (poza nieprzekraczalną linią zabudowy od dróg) ograniczającej dopuszczalność zabudowy.

Sąd I instancji wskazał, że zarzut dotyczący błędnego odesłania w § 52 ust. 3 pkt 5 planu miejscowego stanowi naruszenie, ale nie jest to istotne naruszenie. Rzeczywiście § 52 ust. 3 pkt 5 planu miejscowego odsyła do § 8 ust. 6 tego planu, ale należy zgodzić się ze stanowiskiem Rady Miasta Krakowa, że jest to oczywista omyłka. § 8 nie ma i nie miał na etapie sporządzania planu miejscowego ustępów. Powołany § 8 ust. 6 to § 8 pkt 6 i to nie ulega, w ocenie Sądu I instancji wątpliwości. Tak również interpretuje to sama strona skarżąca – Spółka jawna [...].

Odnosząc się do pozostałych zarzutów Sąd I instancji wskazał, że nie są one zasadne. Prognoza skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego została sporządzona i zawiera ona, w ocenie Sądu I instancji wszystkie wymagane § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1587), a szczególności zawiera prognozę wpływu ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na dochody własne i wydatki gminy, w tym na wpływy z podatku od nieruchomości i inne dochody związane z obrotem nieruchomościami gminy oraz na opłaty i odszkodowania, o których mowa w art. 36 u.p.z.p.; prognozę wpływu ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wydatki związane z realizacją inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy oraz zawiera wnioski i zalecenia dotyczące przyjęcia proponowanych rozwiązań projektu planu miejscowego, wynikające z uwzględnienia ich skutków finansowych. Sąd I instancji wskazał, że nie ocenia, czy tak przyjęte w tej prognozie wartości są prawidłowe. Nie jest zasadny, w ocenie Sądu I instancji zarzut naruszenia postanowień statutu Miasta Krakowa poprzez uchwalenie zaskarżonego planu miejscowego po jednym czytaniu zamiast trzech czytań projektu uchwały. Sąd I instancji wskazał, że zaskarżony plan miejscowy został uchwalony wprawdzie po drugim czytaniu, ale nie odbyło się trzecie czytanie. Po drugim czytaniu nastąpiło odroczenie samego głosowania nad zaskarżonym planem miejscowym i na sesji Rady Miasta Krakowa w dniu 3 listopada 2010 r. miało miejsce tylko głosowanie nad tym planem.

Sąd I instancji wskazał, że skarżący P. S. i L. S. podnieśli jako zarzut unieważnienie przez Prezydenta Miasta Krakowa obwieszczenia z dnia 16 czerwca 2010 r. o wyłożeniu do publicznego wglądu część projektu rysunku planu miejscowego. Taka sytuacja miała miejsce, ale unieważnienie tego obwieszczenia było połączone z obwieszczenie o wyłożeniu do publicznego wglądu części rysunku planu miejscowego, a różnica polegała tylko na objęciu kolejnym obwieszczeniem trzech dodatkowych działek (nr [...]). Czas i miejsce wyłożenia do publicznego wglądu pozostały takie same. Nie jest to naruszenie procedury planistycznej. Nie jest zasadny zarzut braku sporządzenia prognozy oddziaływania na środowisko. W tomie IV akt planistycznych znajduje się i prognoza oddziaływania na środowisko wraz z mapami (sporządzona w marciu 2008 r.) , jak również dwa aneksy do tej prognozy (sporządzone w 2009 r. i listopadzie 2010 r.).

W ocenie Sądu I instancji nie był zasadny zarzut nieprawidłowego zakwalifikowania w planie miejscowym przeznaczenia działek nr [...]. Teren tych działek w studium był objęty obszarem ZO – tereny o zakazie jakiejkolwiek zabudowy, a tym samym plan miejscowy nie mógł tych działek objąć zabudową.

Wadliwym okazał się zdaniem Sądu I instancji zarzut braku ustalenia w tekście uchwały stref ochronnych dla istniejących linii elektroenergetycznych wysokiego napięcia i związanych z tym ograniczeń w zagospodarowaniu nieruchomościami. Rysunek planu miejscowego zawiera linie elektroenergetyczne wraz z obszarami oddziaływania tych linii, ale to nie oznacza, że plan ma zmieniać sposób zagospodarowania takich obszarów. Jeżeli linia energetyczna przebiega przez obszar np. ZP – tereny zieleni urządzonej, to przeznaczenie ZP obejmuje także teren znajdujący się pod linia elektroenergetyczną. Analogicznie również jeżeli w terenie oznaczonym np. MN – teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, przebiega linia elektroenergetyczna, to teren pod tą linią winien być oznaczony jak MN. Żaden obowiązujący przepis nie nakazuje wyznaczania odrębnego obszaru pod liniami elektroenergetycznymi. Ewentualne lokalizowanie budynków pod takimi liniami regulują przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), a w szczególności § 313 i 314 tego rozporządzenia, ale jest to materia regulowana prawem budowlanym i przestrzegana na etapie wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę, a nie ustalania treści planu miejscowego. Nie można również uznać w tym zakresie, zdaniem Sądu I instancji naruszenia § 4 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ponieważ powołany przepis nie zawiera nakazu wyznaczania odrębnego sposobu zagospodarowania terenu pod liniami energetycznymi.

W ocenie Sądu I instancji za niezasadny uznać należało zarzut naruszenia art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego. Wprawdzie część ustaleń planistycznych zawiera określenie wskaźnika powierzchni usług w budynkach mieszkalnych wskazując, że nie może on przekroczyć 50 % powierzchni użytkowej budynku (tak np. § 44 ust. 3 pkt 5 planu miejscowego), ale nie jest to naruszenie powołanego art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego, który definiuje pojęcie "budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Według tej definicji zawartej w Prawie budowlanym jest to taki wolnostojący budynek, albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. Sformułowanie zawarte w planie miejscowym posługuje się pojęciem powierzchni całkowite, a Prawo budowlane definiuje termin budynku mieszkalnego jednorodzinnego w odniesieniu do powierzchni użytkowej. Pojęcie powierzchni użytkowej budynku a pojecie powierzchni całkowitej budynku to dwa różne terminy. Powierzchnia całkowita to powierzchnia wszystkich kondygnacji budynku w obrysie zewnętrznym ścian oraz wszystkich elementów wykraczających poza kubaturę budynku tzn. tarasy, schody zewnętrzne, podcienia, balkony, zjazdy do garaży, itp. Natomiast powierzchnia użytkowa definiowana jest za pomocą dwu różnych norm. Według polskiej normy PN-70/B-02365 powierzchnia użytkowa to suma powierzchni wszystkich pomieszczeń z wyłączeniem pomieszczenia technicznego, garażu, pomieszczenia gospodarczego, strychu (przy sumowaniu powierzchni nie uwzględnia się tynków i okładzin ściennych) i w tym przypadku powierzchnię użytkową na poddaszu oblicza się następująco: a) powierzchnię pomieszczeń o wysokości powyżej 2,20 m liczy się w 100%, b) powierzchnię pomieszczeń o wysokości od 1,40 m do 2,20 m liczy się w 50% i c) powierzchnię pomieszczeń o wysokości poniżej 1,40 m nie wlicza się. Natomiast według normy ISO-PN-ISO 9836:1997 powierzchnia użytkowa to suma powierzchni wszystkich pomieszczeń w stanie wykończonym, gdzie powierzchnię poniżej 1,90 m uznaje się za powierzchnię pomocniczą i nie wlicza się jej do powierzchni użytkowej budynku. W ocenie Sądu I instancji nie można uznać pojęć powierzchnia użytkowa i całkowita za synonimy.

Sąd I instancji wskazał, że zarzuty podnoszone przez uczestniczące w sprawie organizacje społeczne dotyczą zasadniczo jednej skargi, skargi spółki [...] wraz z wnioskami o jej oddalenie. Organizacje te podnosiły, że poprzez ewentualne unieważnienie planu miejscowego, Spółka [...] uzyska swoistą "legalizację" obiektu spalarni zwłok, która wybudowana została w warunkach samowoli budowlanej. Instalacje krematorium zwłok są przestarzałe, emitują niebezpieczne dla środowiska naturalnego i zdrowia mieszkańców związki chemiczne, a przy tym ich umieszczenie niedaleko szpitala ma fatalny wpływ społeczny. Podnoszą także konieczność zachowania cennych obszarów ochrony przyrody na obszarze "Mogiła".

Argumentacja zawarta we wnioskach o dopuszczenie do udziału w postępowaniu tych organizacji, podczas oceny sprawy nie mogła w ocenie Sądu I instancji znaleźć uzasadnienia. Sąd I instancji podkreślił, że plan miejscowy nie legalizuje wybudowanych obiektów lub urządzeń i jego uchwalenie lub unieważnienie nie ma znaczenia dla oceny legalności (zgodności z prawem) już zrealizowanej inwestycji. Plan miejscowy określa sposoby zagospodarowania terenu niejako "na przyszłość", to znaczy określa, jak można z danego terenu korzystać w sytuacji, gdy władający daną działką chce zmienić jej zagospodarowanie lub podjąć działania związane ze zmianą zagospodarowania. Nawet jeżeli dany obiekt, wzniesiony przed datą uchwalenia planu miejscowego, nie odpowiadałby zagospodarowaniu danego terenu, to plan miejscowy nie może nakazać jego rozbiórki lub zmusić w właściciela do rozbiórki. Kwestie związane z budowlą lub instalacjami krematoryjnymi wykonanymi i wybudowanymi przez Spółkę [...] mogą być przedmiotem odrębnego postępowania przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego. Nawet decyzje wydane w takim postępowaniu nie mają znaczenia dla ustalania legalności planu miejscowego.

Sąd I instancji wskazał, że kwestie związane z wpływem ewentualnej działalności krematorium zwłok na stan środowiska naturalnego mają pewne znaczenie, ale o tyle, o ile dotyczy to stanu ochrony środowiska naturalnego. Plan miejscowy nie może dopuszczać jakiejkolwiek działalności, która naruszałaby wielkości emisji szkodliwych substancji do powietrza, gleby, wód, itd. Unieważniony plan miejscowy nie dopuszczał przy tym żadnej działalności, która mogłaby niejako "legalnie" ingerować w środowisko naturalne ponad dopuszczalne parametry. Gdyby okazało się, że w obszarze obowiązywania planu miejscowego jakikolwiek właściciel instalacji lub przedsiębiorca prowadził działalność naruszającą elementy środowiska naturalnego, to wówczas takim postępowaniem winny, w ocenie Sądu I instancji zająć się organy ochrony środowiska. Kwestia społecznego oddziaływania instalacji do kremowania zwłok pozostaje w gestii władztwa planistycznego organów samorządu i co do tego Sąd nie może wypowiadać się. To organy samorządu, na podstawie aktualnego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, uzgodnień i opinii innych organów administracji, a także wizji rozwoju przestrzennego określają sposoby zagospodarowania danych obszarów. Sąd nie może oceniać wizji rozwoju danej części Gminy.

Sąd I instancji wskazał, że mając na uwadze uchybienia popełnione przez organy planistyczne w tej sprawie należało uznać, że przy sporządzaniu planu miejscowego naruszono i zasady jego sporządzania i procedurę sporządzania i to w stopniu istotnym, co uzasadnia, zgodnie z art. 147 § 1 P.p.s.a., stwierdzenie nieważności całej zaskarżonej uchwały. Sąd I instancji wyjaśnił, że stwierdził nieważność całej zaskarżonej uchwały, ponieważ naruszenia i trybu postępowania i zasad postępowania dotyczą przeważającej części obszaru planu miejscowego. Sąd I instancji wskazał, że nie byłby w stanie precyzyjnie nanieść granic oddzielających te części obszarów, których przeznaczenie planistyczne jest sprzeczne z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dlatego, że część takich obszarów nie pokrywa się z granicami działek.

Skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia wniósł organ i zaskarżając orzeczenie w całości zarzucił:

I. Naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

1. art. 33 § 2 w zw. z art. 25 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez dopuszczenie do udziału w przedmiotowym postępowaniu Komisji Dialogu Obywatelskiego ds. [...] w charakterze uczestnika, w sytuacji, gdy wskazana Komisja Dialogu nie posiada zdolności sądowej - co stosownie do normy art. 183 § 2 pkt 2 ppsa, stanowi o nieważności postępowania,

2. art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez nierozstrzygnięcie w granicach danej sprawy - polegające na nieuwzględnieniu, przy badaniu legalności zaskarżonej uchwały, całości zapisów Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, i w efekcie uznanie, że ustalenia planu miejscowego zostały dokonane z naruszeniem obowiązku zachowania zgodności między ustaleniami planu miejscowego a zapisami studium - co miało istotny wpływ na wynik sprawy, podczas gdy ustalenia miejscowego planu w części co do której Sąd dopatrzył się zaistnienia niezgodności między ustaleniami planu a Studium, były uwarunkowane treścią Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa i w efekcie nie może być mowy o braku zgodności między ustaleniami planu miejscowego i Studium,

3. art. 151 w zw. z art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nieoddalenie skargi w stosunku do [...] sp. j. [...], pomimo nieposiadania przez Spółkę interesu prawnego do zaskarżenia uchwały,

II. Naruszenie prawa materialnego, a to :

art. 9 ust. 4 w zw. z art. 15 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 647) poprzez jego błędne zastosowanie polegające na zbadaniu zgodności miejscowego planu jedynie z fragmentem Studium, a nie jak nakazuje przedmiotowa norma z całością zapisów Studium.

Powołując się na powyższe organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, zasądzenie od Strony Skarżącej na rzecz Strony Przeciwnej kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm powszechnie obowiązującego prawa.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej rozwinięto argumentację przedstawioną w petitum skargi.

Odpowiedź na skargę kasacyjną złożyła skarżąca spółka i wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że argumentacja skargi kasacyjnej ogranicza się tylko do stwierdzenia, iż Komisja nie jest organizacją społeczną, co skutkuje nieważnością postępowania ponieważ nie ma zdolności sądowej. Argumentacja ta myli jednak pojęcia zdolności sądowej i uprawnienia do udziału w postępowaniu, a sam zarzut jest błędnie postawiony. Wydaje się, że kasatorowi chodziło o to, że Komisja nie jest organizacją społeczną, czyli Sąd I instancji naruszył co najwyżej przepis art. 33 § 2 ppsa. Jeżeli bowiem Komisja nie jest organizacją społeczną, to nie można do niej stosować przepisu art. 25 § 4 Ppsa, który reguluje zdolność sądową organizacji społecznych. Jeżeli Komisja jest organizacją społeczną w rozumieniu przepisu art. 9 i 33 § 2 ppsa, to jej zdolność sądowa winna być oceniana przez pryzmat art. 25 § 4 ppsa. Na coś się trzeba zdecydować. Nie może być tak, w ocenie spółki, iż z jednej strony zarzuca się udział w postępowaniu nie-organizacji społecznej, a z drugiej wskazuje, że organizacja ta nie ma zdolności sądowej, co jest przesłanką nieważności postępowania. Wskazano ponadto, że Organy planistyczne miały wystarczająco dużo czasu, żeby zmienić Studium. Skoro tego nie zrobiły, same pozbawiły się jakichkolwiek narzędzi uelastycznienia zapisów Studium i brak jest podstaw do dopuszczania jakichkolwiek korekt granic wobec faktu, iż Studium takich korekt w kontekście zgodności nie dopuszcza. Zaznaczono, że przepis art. 50 § 1 ppsa nie znajduje zastosowania w sprawie skargi z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, a kasator nie zarzucił naruszenia przepisu art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Zarzut ten prawidłowo, zdaniem spółki winien być sformułowany w ramach zarzutu naruszenia prawa materialnego, albowiem skargę złożoną przez podmiot, który nie ma interesu prawnego lub uprawnienia należy oddalić. A zatem, w ocenie spółki podlega ona merytorycznemu badaniu w oparciu o przepisy będące źródłem interesu prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania – z przyczyn wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie przesłanki nieważności w sprawie nie zaistniały. Zgodnie z art. 33§2 p.p.s.a. udział w charakterze uczestnika może zgłosić osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego, a także organizacja społeczna o której mowa w art. 25 §4 p.p.s.a. w sprawach innych osób jeżeli sprawa dotyczy zakresu jej statutowej działalności.

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2013r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie dopuścił do udziału w sprawie Komisję Dialogu Obywatelskiego d/s. [...]. Rozważania rozpocząć należy od przytoczenia treści regulacji zawartych w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie( Dz.U. 2010. 234.1536. ze zmianami). Ustawa ta reguluje zasady prowadzenia działalności pożytku publicznego przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych oraz współpracy organów administracji publicznej z organizacjami pozarządowymi, uzyskiwania przez organizacje pozarządowe statusu organizacji pożytku publicznego, funkcjonowania organizacji pożytku publicznego, sprawowania nadzoru nad prowadzeniem działalności pożytku publicznego, tworzenia i funkcjonowania rad działalności pożytku publicznego.

Zgodnie z art. 3 ust.1 cyt. ustawy działalnością pożytku publicznego jest działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie. Działalność pożytku publicznego może być prowadzona również przez inne podmioty wymienione w ust.3 tegoż artykułu. Przepis art. 20 ust.1 stanowi, że organizacją pożytku publicznego może być organizacja pozarządowa oraz podmiot wymieniony w art. 3 ust. 3 pkt 1 i 4, z zastrzeżeniem art. 21, która spełnia łącznie następujące wymagania:

1) prowadzi działalność pożytku publicznego na rzecz ogółu społeczności, lub określonej grupy podmiotów, pod warunkiem że grupa ta jest wyodrębniona ze względu na szczególnie trudną sytuację życiową lub materialną w stosunku do społeczeństwa;

2) może prowadzić działalność gospodarczą wyłącznie jako dodatkową w stosunku do działalności pożytku publicznego;

3) nadwyżkę przychodów nad kosztami przeznacza na działalność, o której mowa w pkt 1;

4) ma statutowy kolegialny organ kontroli lub nadzoru, odrębny od organu zarządzającego i niepodlegający mu w zakresie wykonywania kontroli wewnętrznej lub nadzoru.

Zgodnie z art. 5 ust.1 ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie organy administracji publicznej prowadzą działalność w sferze zadań publicznych, o której mowa w art. 4, we współpracy z organizacjami pozarządowymi oraz podmiotami wymienionymi w art. 3 ust. 3, prowadzącymi, odpowiednio do terytorialnego zakresu działania organów administracji publicznej, działalność pożytku publicznego w zakresie odpowiadającym zadaniom tych organów.

2. Współpraca, o której mowa w ust. 1, odbywa się w szczególności w formach:

1) zlecania organizacjom pozarządowym oraz podmiotom wymienionym w art. 3 ust. 3 realizacji zadań publicznych na zasadach określonych w ustawie;

2) wzajemnego informowania się o planowanych kierunkach działalności;

3) konsultowania z organizacjami pozarządowymi oraz podmiotami wymienionymi w art. 3 ust. 3 projektów aktów normatywnych w dziedzinach dotyczących działalności statutowej tych organizacji;

4) konsultowania projektów aktów normatywnych dotyczących sfery zadań publicznych, o której mowa w art. 4, z radami działalności pożytku publicznego, w przypadku ich utworzenia przez właściwe jednostki samorządu terytorialnego;

5) tworzenia wspólnych zespołów o charakterze doradczym i inicjatywnym, złożonych z przedstawicieli organizacji pozarządowych, podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 oraz przedstawicieli właściwych organów administracji publicznej;

6) umowy o wykonanie inicjatywy lokalnej na zasadach określonych w ustawie;

7) umowy partnerskiej określonej w art. 28a ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712, z późn. zm.) oraz porozumienia albo umowy o partnerstwie określonych w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020 (Dz. U. poz. 1146).

Współpraca, o której mowa w ust. 1, odbywa się na zasadach: pomocniczości, suwerenności stron, partnerstwa, efektywności, uczciwej konkurencji i jawności.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego dopuszczona do udziału przez sąd I instancji Komisja Dialogu Obywatelskiego ds. [...] stanowi zespół współpracy, o jakim mowa w art. 5 ust.2 pkt.5. Na powyższe wskazują regulowania tej normy jak również przyjęty przez Prezydenta Miasta Krakowa zarządzeniem z dnia 28 kwietnia 2011r. regulamin powoływania oraz zasad funkcjonowania Komisji Dialogu Obywatelskiego, z którego treści jednoznacznie wynika, że powołane gremium ma wyłącznie charakter zespołu o charakterze doradczo inicjatywnym.

Zgodnie z postanowieniami regulaminu w skład Komisji wchodzi po jednym przedstawicielu zainteresowanych organizacji oraz przedstawiciele właściwej merytorycznie komórki organizacyjnej urzędu Miasta Krakowa.

Do zadań Komisji zgodnie z regulaminem należy opiniowanie projektów uchwał Rady Miasta Krakowa i innych dokumentów przedkładanych przez kierującego wydziałem/biurem/ miejską jednostką organizacyjną, przy której działa KDO, określanie potrzeb społecznych w zakresie działalności danego KDO i przedstawianie propozycji ich rozwiązania, współpraca z właściwymi merytorycznie wydziałami/biurami/miejskimi jednostkami organizacyjnymi UMK/komisjami Rady Miasta Krakowa w zakresie opiniowania dokumentów strategicznych, zwłaszcza na etapie tworzenia ich założeń, współpraca z Krakowską Radą Działalności Pożytku Publicznego. Działalność Komisji Dialogu Obywatelskiego, w tym wypadku d/s [...] stanowi jeden z przejawów prowadzenia przez organ administracji publicznej działaności w sferze zadań publicznych we współpracy z podmiotami spoza administracji publicznej, ktorą dopuszcza ustawa o działalności pożytku publicznego i wolontariacie.

Zwrócić w tym miejscu należy uwagę, że ustawodawca wyraźnie rozróżnił organizacje pozarządowe od tworzonego przez nie wspólnie gremium, mającego na celu jednoczesną współpracę wielu organizacji z przedstawicielami administracji publicznej. Nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że uregulowania ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, odnoszące się do tworzenia wspólnych zespołów o charakterze doradczo inicjatywnym świadczą, o tym iż intencją ustawodawcy było lepsze wykorzystanie potencjału jaki wynika z jednoczesnej współpracy wielu podmiotów od takich samych działań podejmowanych przez każdą z organizacji oddzielnie, w odniesieniu do zbieżnych z ich działalnością staututową zadań spełnianych przez administrację publiczną.

Wspólne gremium, stanowiące w istocie forum współpracy kilku organizacji z administracją publiczną nie tworzy jednak kolejnej organizacji, dopuszczonej do współpracy z administracją publiczną.

W tej sytuacji wbrew stanowisku sądu I instacji brak było podstaw do dopuszczenia w trybie art. 33§2 p.p.s.a. Komisji Dialogu Obywatelskiego d/s [...] do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Skoro nie przysługiwał jej przymiot organizacji nie legitymowała się ona zdolnoścą sądową do działania w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Skoro zatem dopuszczony do udziału przed sądem został podmiot, który nie mógł być w sprawie uczestnikiem postępowania sądowego doszło do naruszenia normy zawartej w art. 33§2 p.p.s.a. jednak w stopniu nie mającym istotnego znaczenia dla wyniku sprawy.

Podkreślenia wymaga, że wadliwe dopuszczenie przez sąd Komisji Dialogu Obywatelskiego mimo braku po jej stronie przymiotu uczestnika w rozumieniu art. 33§2 p.p.s.a. nie czyni jej stroną postępowania w rozumieniu art. 183 § 2 pkt 2 p.p.s.a. Stąd też błędne (sprzeczne z art. 33§2 p.p.s.a.) dopuszczenie Komisji Dialogu Obywatelskiego do działania nie wyczerpuje przesłanek nieważności z art. 183§2pkt.2 p.p.s.a. Wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie w niniejszej sprawie postępowanie sądowoadministracyjnego nie było dotknięte wadą nieważności.

Za niezasadny uznać należało zarzut naruszenia art. 151 w zw. z art. 50 § 1 p.p.s.a. poprzez zaniechanie oddalenia skargi spółki [...] spółka jawna [...] z siedzibą w Krakowie. W uzasadnieniu tego zarzutu skarżący kasacyjnie zarzucił niezbadanie przez sąd interesu prawnego w rozumieniu art. 101§1 ustawy o samorządzie gminnym w świetle umowy użytkowania wieczystego. Na wstępie podkreślenia wymaga, że przypadku zaskarżenia uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego badanie uprawnienia podmiotu do wniesienia skargi następuje w kontekście przesłanek określonych w art. 101 ust. 1 u.s.g., a nie na podstawie art. 50 § 1 p.p.s.a. W przeciwieństwie bowiem do postępowania prowadzonego na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, stroną w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone kwestionowanym skargą aktem (wyrok NSA z dnia 3 września 2004 r., OSK 476/04, ONSA i WSA z 2005 r. Nr 1, poz. 2).

Za wadliwie skonstruowany uznać należało zatem zarzut upatrujący naruszenia przepisu art. 151 w związku z art. 50§1 p.p.s.a. w sytuacji gdy ostatnio wymieniona norma nie mogła mieć w sprawie zastosowania. Nadmienić należy, że dążąc do podważenia interesu prawnego spółki należało skutecznie zakwestionować istnienie przesłanek z art. 101 §1 ustawy o samorządzie gminnym. Lakoniczny wywód zawarty w uzasadnieniu zarzutu co do zaniechania zbadania przez sąd treści umowy o ustanowieniu użytkowania wieczystego nie mógł skutecznie podważyć stanowiska kontrolowanego sądu. Tym bardziej, że skarżący kasacyjnie nie odniósł się do żadnego z postanowień umowy, a ponadto na etapie postępowania przed sądem I instancji nie kwestionował uprawnień spółki do zaskarżenia spornego aktu prawa miejscowego ani też faktu prowadzenia przez nią działalności "pogrzebowej i pokrewnej" na terenie działki nr [...], objętej kwestionowanym planem.

W odpowiedzi na skargę wskazywał na dopuszczalność ograniczenia uprawnień użytkownika wieczystego w drodze ustaw, w tym ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie kwestionował braku uprawnień spółki w świetle umowy o ustanowieniu użytkowania wieczystego do prowadzenia wykluczonej przez plan działalności krematoryjnej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 134§1 p.p.s.a. oraz art. 9 ust. 4 w związku z art. 15 ust.1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wywieść należało, że w niniejszej sprawie rozważania sądu I instancji nie zostały odniesione do całości tekstu obowiązującego studium. Tymczasem wbrew stanowisku sądu I instancji studium zawiera zasady i kryteria, zezwalające na modyfikację , zmianę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego orientacyjnego przebiegu linii rozgraniczających kierunki zagospodarowania w studium. I tak zgodnie z zapisami studium(strona 234-235) dopuszcza się w planach miejscowych korekty określonej w studium granicy pomiędzy Terenami otwartymi, a przeznaczonymi do zabudowy i zainwestowania (o której mowa w rozdziale 4.2pkt 1. "Granica terenów przeznaczonych do zabudowy") a także linii rozgraniczających pomiędzy wyodrębnionymi kategoriami terenów, pod warunkiem realizacji zasad zrównoważonego rozwoju i kształtowania ładu przestrzennego określonych dla Krakowa w studium, a w szczególności :

nienaruszalności najcenniejszych elementów sytemu przyrodniczego,

nie rozpraszania zabudowy i tworzenia zwartych zespołów zabudowy,

integralności zagospodarowania przestrzennego oraz infrastruktury drogowej i technicznej, respektowania ustaleń dla stref określonych w studium. Należało zatem dopuszczalność przesunięć granic w odniesieniu do zakwestionowanych w skardze kasacyjnej jednostek strukturalnych rozważyć w aspekcie zacytowanych powyżej zapisów, czego sąd I instancji nie uczynił.

W tym stanie rzeczy przyjęcie niezgodności ze studium wskazanych regulacji planu ocenić należało jako co najmniej przedwczesne. Wadliwość ta nie miała jednak wpływu na wynik sprawy. W istocie bowiem niezakwestionowanie w skardze kasacyjnej wytkniętych, przez sąd I instancji pozostałych naruszeń, w tym istotnego naruszenia trybu wskutek zaniechania ponownego wyłożenia projektu planu miejscowego czyni dopuszczalnym i w pełni zasadnym stwierdzenie nieważności całości planu, jako odpowiadające normom zawartym w art. 28 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 147§1 p.p.s.a.

Aby uniknąć w przyszłości wątpliwości w tym względzie należałoby rozważyć zamieszczenie w uzasadnieniu uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyjaśnień odnoszących się do przesunięcia linii rozgraniczających pomiędzy poszczególnymi strefami, wyznaczonymi w studium w odniesieniu do przeznaczenia poszczególnych jednostek strukturalnych planu.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji. Sprostowanie oczywistej omyłki nastąpiło na podstawie art. 156 § 3 ppsa. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2) ppsa.