drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Burmistrz Miasta, Stwierdzono, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, IV SAB/Gl 2/14 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2014-04-01, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SAB/Gl 2/14 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2014-04-01 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-01-20
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Beata Kalaga-Gajewska
Edyta Żarkiewicz
Małgorzata Walentek /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Burmistrz Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1,4
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi B. B. na bezczynność Burmistrza Ł. w przedmiocie informacji publicznej 1. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. w pozostałej części umarza postępowanie; 3. zasądza od wymienionego organu na rzecz skarżącego kwotę: 100 złotych (słownie: sto złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W dniu 3 stycznia 2014 r. B. B. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy Ł. w związku z nieudostępnieniem mu w terminie informacji publicznej. W uzasadnieniu skargi skarżący podał, że w dniu 29 listopada 2013 r. złożył do wskazanego organu wniosek o udostępnienie informacji publicznej, tj.

- kopie treści (skan) decyzji SKO w C. znak [...] i właściwej decyzji Burmistrza,

- kopie treści (skan) wniosku o informacje publiczne i odwołania z postępowania z punktu 1,

- kopie treści (skan) akt postępowania z punktu 1.

oraz określił, że informacje te należy przesłać w formie elektronicznej na jego adres poczty elektronicznej. Wskazał, że do dnia wniesienia skargi jego wniosek nie został załatwiony, ani nie została udzielona mu inna odpowiedź. W związku z tym skarżący wniósł o zobowiązanie organu do dokonania czynności w zakresie udostępnienia żądanej informacji oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Ł. postulował jej odrzucenie względnie oddalenie skargi bądź umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego. Podniósł, że skarga jest bezprzedmiotowa, bowiem odpowiedź na wniosek z dnia 29 listopada 2013 r. została skarżącemu udzielona w dniu 3 stycznia 2013 r. drogą elektroniczną. Jako dowód dołączono wydruki oraz pliki na płycie CD korespondencji elektronicznej. Ponadto organ wskazał, że skarga wpłynęła drogą elektroniczną bez podpisu, a zatem, o ile brak ten nie zostanie uzupełniony, winna być odrzucona, na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 i § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, przy czym kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 a. Zatem skarga na bezczynność jest dopuszczalna wyłącznie w sprawach, w których zapadają decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie oraz inne niż określone wyżej akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Z kolei stosownie do treści art. 149 P.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania i uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa, a nadto rozstrzygnięcia kwestii, czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Ocena, co do bezczynności organu, dokonana być musi na gruncie właściwego dla załatwienia sprawy prawa materialnego, gdyż ono rozstrzyga o legitymacji organu oraz wynikających z przepisów uprawnieniach i obowiązkach.

W kontrolowanej sprawie prawem materialnym, na podstawie którego należy ocenić zachowanie organu jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112 poz. 1198 z późn. zm.), zwana dalej "ustawą". Na gruncie tej ustawy należało stwierdzić, że żądana wnioskiem skarżącego z dnia 29 listopada 2013 r. informacja jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy, gdyż wiąże się z wykonywaniem zadań publicznych, a strona przeciwna należy do kategorii podmiotów, o jakich mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Zatem załatwienie sprawy mogło nastąpić albo poprzez udzielenie informacji w drodze czynności materialno -technicznej (art. 7 ust. 1 pkt 2), poprzez odmowę jej udzielenia w drodze decyzji administracyjnej, albo poprzez umorzenie postępowania (art. 16 ust. 1) z przyczyn uregulowanych w przywołanej ustawie, bądź też poprzez poinformowanie wnioskodawcy, iż żądana informacja nie znajduje się w dyspozycji podmiotu, do którego wniosek został skierowany. Do udzielenia informacji zobowiązane są bowiem podmioty będące w posiadaniu takiej informacji (art. 4 ust. 3 ustawy).

Natomiast z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych z tych czynności, lub – wprawdzie – prowadził postępowanie w sprawie, ale nie zakończył go wydaniem decyzji lub podjęciem stosownej czynności.

Jednocześnie, jak słusznie wskazał skarżący, w sprawach skarg na bezczynność w przedmiotowym zakresie nie jest wymagane poprzedzenie skargi wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa (np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 19 sierpnia 2008 r., sygn. I OSK 683/09, z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1048/11, publ. www.nsa.gov.pl ). Natomiast brak formalny skargi w wyznaczonym przez Sąd terminie został uzupełniony poprzez jej podpisanie przez skarżącego. Wobec tego wniosek o odrzucenie skargi nie mógł zostać uwzględniony.

Nie mogło dojść także do oddalenia skargi, gdyż takie rozstrzygnięcie zapada tylko wówczas, gdy zobowiązany do udzielenia informacji podmiot przed wniesieniem skargi nie pozostawał w bezczynności. Tymczasem, jak wynika z nadesłanych Sądowi akt sprawy, przed wniesieniem skargi organ był bezczynny, bo nie załatwił sprawy z wniosku skarżącego z dnia 29 listopada 2013 r. w żaden przewidziany w ustawie sposób. Natomiast, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Powyższe kwalifikuje wniesioną w dniu 3 stycznia 2014 r. skargę jako zasadną wobec pozostawania organu w bezczynności w momencie jej wniesienia.

W okolicznościach sprawy nie mogło jednak dojść do uwzględnienia skargi, gdyż po jej wniesieniu bezczynność ustała. Z akt wynika bowiem, że w tym samym dniu, jednakże już po wniesieniu skargi, organ udzielił skarżącemu żądanej informacji w sposób wskazany we wniosku (drogą elektroniczną na adres skarżącego). Przepis art. 149 § 1 P.p.s.a. przewiduje w razie bezczynności organu zobowiązanie go do wydania aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku. Zatem ma na celu wymuszenie załatwienia sprawy. Nie jest to możliwe, gdy sprawa już została zakończona. W takiej sytuacji należy przyjąć, że postępowanie jest bezprzedmiotowe i jako takie podlega umorzeniu na podstawie art. 161 §1 pkt 3 P.p.s.a. (uchwała NSA z dnia 26 listopada 2008 r., o sygn. I OPS 6/08 publik. ONSA i WSA z 2009 r., nr 4, poz. 63). Wobec udzielenia przez organ administracyjny odpowiedzi w sposób wskazany we wniosku - po wywiedzeniu skargi na bezczynność - nie jest już więc możliwe zobowiązanie organu do ponownego jej udzielenia, co skutkuje bezprzedmiotowością postępowania sądowoadministracyjnego. Nie istnieje bowiem w chwili orzekania przez Sąd przedmiot zaskarżenia - bezczynność organu administracji, a więc przestała istnieć sprawa sądowoadministracyjna (rozumiana jako ustalenie, czy istnieje potrzeba zobowiązania organu do podjęcia nakazanych prawem aktów lub czynności).

Jednocześnie w ocenie Sądu w kontrolowanej sprawie nie można przypisać organowi bezczynności o charakterze rażącego naruszenia prawa. Ocena, czy mamy do czynienia z naruszeniem rażącym, powinna być dokonywana w powiązaniu z okolicznościami danej sprawy. Wprawdzie organ przekroczył 14 dniowy termin do załatwienia sprawy z wniosku skarżącego z dnia 29 listopada 2013 r. niemniej przekroczenie to nie miało charakteru rażącego naruszenia prawa. Natomiast organ w tym samym dniu w jakim skarga została wniesiona, tj. 3 stycznia 2014 r. niezwłocznie udostępnił skarżącemu żądane we wniosku informacje.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. orzeczono, jak w pkt 2 sentencji wyroku, znajdując również podstawę do określenia, w trybie art. 149 § 1 zdanie drugie P.p.s.a., że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, co orzeczono w pkt 1 sentencji. Równocześnie, na podstawie art. 201 § 1 P.p.s.a., stosowanego odpowiednio do sytuacji procesowej, w której nastąpiło umorzenie postępowania na skutek uprzedniego wykonania ciążącego na organie administracji obowiązku, orzeczono o zasądzeniu od organu na rzecz skarżącego wpisu od skargi w wysokości 100, -zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania, jak w pkt 3 sentencji.



Powered by SoftProdukt