Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6209 Inne o symbolu podstawowym 620 638 Sprawy egzekucji administracyjnej; egzekucja obowiązków o charakterze niepieniężnym, Egzekucyjne postępowanie, Inspektor Sanitarny, Stwierdzono nieważność postanowienia I i II instancji, II SA/Ol 986/14 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2014-11-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
II SA/Ol 986/14 - Wyrok WSA w Olsztynie
|
|
|||
|
2014-09-05 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie | |||
|
Alicja Jaszczak-Sikora /przewodniczący sprawozdawca/ Ewa Osipuk Hanna Raszkowska |
|||
|
6209 Inne o symbolu podstawowym 620 638 Sprawy egzekucji administracyjnej; egzekucja obowiązków o charakterze niepieniężnym |
|||
|
Egzekucyjne postępowanie | |||
|
Inspektor Sanitarny | |||
|
Stwierdzono nieważność postanowienia I i II instancji | |||
|
Dz.U. 2012 poz 1015 art. 20 § 1, art. 119 § 1 Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jednolity Dz.U. 2013 poz 267 art. 156 § 1 pkt 1 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity Dz.U. 2012 poz 270 art. 145 § 1 pkt 2, art. 190 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity. |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2014 r. sprawy ze skargi J.D. i T. D. na postanowienie Państwowego Inspektora Sanitarnego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia 1) stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia organu I instancji; 2) orzeka, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu; 3) zasądza od Państwowego Inspektora Sanitarnego na rzecz skarżących J.D. i T. D. solidarnie kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. WSA/wyr.1 – sentencja wyroku |
||||
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia "[...]" r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny (dalej też jako: organ I instancji lub organ inspekcji sanitarnej) nałożył na J. i T. D. grzywnę w wysokości 500 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym z dnia 23 kwietnia 2012 r. tj. do poddania obowiązkowym szczepieniom ochronnym małoletniego O. D. przeciwko: błonicy, tężcowi, krztuścowi oraz ostremu zapaleniu rogów przednich rdzenia kręgowego (chorobie Heinego-Medina) w podmiocie leczniczym sprawującym profilaktyczną opiekę nad wymienionym dzieckiem. Po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez J. D. i T. D. na w/w postanowienie Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (dalej też jako: organ odwoławczy, organ II instancji lub organ inspekcji sanitarnej wyższego stopnia) postanowieniem z dnia "[...]" r., utrzymał w mocy postanowienie będące przedmiotem zażalenia. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z 6 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Ol 839/12 oddalił skargę J. D. i T. D. na wymienione postanowienie. Sąd ten omówił szczegółowo regulacje prawne dotyczące zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, praw pacjenta oraz egzekucji świadczeń o charakterze niepieniężnym stwierdzając, że ustawowy obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, określonym w powszechnie obowiązujących przepisach prawa, wynika wprost z ustawy i nie wymaga konkretyzacji w postaci decyzji administracyjnej. Sąd wskazał, iż w przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych obowiązek ten ciąży na osobach, które sprawują pieczę nad osobą małoletnią. Jednocześnie Sąd uznał, że organy państwowej inspekcji sanitarnej są uprawnione do egzekwowania w drodze postępowania egzekucyjnego w administracji obowiązku szczepień ochronnych wynikającego z ustawy. Jako podstawę prawną takiego działania Sąd wskazał art. 2 § 1 pkt 10 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Sąd, odwołując się do zasady celowości i skuteczności środka egzekucyjnego w postaci grzywny w celu przymuszenia, uznał kwotę 500 zł za odpowiednią dla wymuszenia realizacji przez skarżących ustawowego obowiązku zaszczepienia ich dziecka Na skutek skargi kasacyjnej J. D., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 lipca 2014 r. syg. akt II OSK 338/13 uchylił zaskarżony wyrok Sądu I instancji i przekazał mu sprawę do ponownego rozstrzygnięcia. Przy czym Sąd ten stwierdził, że usprawiedliwiona jest jedynie ta podstawa kasacyjna, w której zarzuca się, że organy państwowej inspekcji sanitarnej nie były właściwe do przeprowadzenia egzekucji administracyjnej dotyczącej obowiązku o charakterze niepieniężnym. Naczelny Sąd Administracyjny przeprowadził dogłębną analizę przepisów zawartych w art.20 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wskazując, że w treści art. 20 § 1 pkt 1 tej ustawy zawarty jest przepis o charakterze ogólnym i wynika z niego, że co do zasady, organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym jest wojewoda. Następne przepisy zawarte w tym artykule mają charakter szczególny, gdyż wskazują jaki podmiot jest organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym w sytuacjach szczególnych. Sąd ten omówił właściwość organów egzekucyjnych wynikającą z art. 20 § 1 pkt 2-4, art. 20 § 2 i art. 20 § 3 wymienionej ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r., art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz.U. nr 31, poz. 206 ze zm.) oraz art. 4 ust. 2 i art. 33a ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2013 r., poz. 595 ze zm.) oraz zadania inspekcji sanitarnej wynikające z art. 1, art. 2 i art. 5 pkt 3, art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. nr 212 z 2011 r., poz. 1263 ze zm.) konkludując, że zgodnie z art. 20 § 1 pkt 3 i 4 o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, kierownik wojewódzkiej inspekcji lub kierownik powiatowej inspekcji są organami egzekucyjnymi w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym, ale jedynie w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydawanych przez te organy decyzji i postanowień. Podmioty te nie są organami egzekucyjnymi w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym w odniesieniu do obowiązków wynikających bezpośrednio z przepisu prawa. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że obowiązek poddania się lub osoby, nad którą sprawuje się prawną pieczę, szczepieniu ochronnemu nie podlega konkretyzacji poprzez wydanie decyzji administracyjnej. Jest to obowiązek wynikający bezpośrednio z przepisów prawa. Wobec tego przepisy art. 20 § 1 pkt 3 i 4 i art. 20 § 2 nie mogą być podstawą przyjęcia, że organy państwowej inspekcji sanitarnej są organami egzekucyjnymi w zakresie tego obowiązku. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził zatem, że organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązku poddania się osoby, nad którą sprawuje się prawną pieczę, szczepieniu ochronnemu jest wojewoda. Sąd ten stwierdził natomiast, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 2, art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 87 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi i w zw. z art. 16 ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku Praw Pacjenta, poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że obowiązek poddania osoby, nad którą sprawują prawną pieczę szczepieniu ochronnemu wynika bezpośrednio z przepisów prawa. NSA stwierdził wyraźnie, że przedmiotowy obowiązek wynika wprost z art. 5 ust. 1 pkt b i ust. 2 oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2013 r., poz. 947 ze zm.), a także z rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy. W ustawie o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi został ustalony ogólny obowiązek podania się szczepieniom ochronnym. Natomiast w powołanym rozporządzeniu, zgodnie z ustawową delegacją, określono przede wszystkim choroby zakaźne, przeciw którym prowadzone są szczepienia ochronne oraz wiek i grupy osób objętych obowiązkiem szczepień. W ocenie NSA, taki sposób regulacji jest wystarczający do przyjęcia, że obowiązek poddania się szczepieniu ochronnemu wynika bezpośrednio z przepisów prawa. Nie zmienia tej oceny fakt, że Główny Inspektor Sanitarny ogłaszał w formie komunikatu Program Szczepień Ochronnych na dany rok ze szczegółowym schematem stosowania poszczególnych szczepionek. W komunikacie tym zawarte są bowiem specjalistyczne informacje z zakresu medycyny dotyczące sposobu wykonania obowiązku ustalonego w ustawie. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził też, że nie jest uzasadniony, podniesiony w skardze kasacyjnej, zarzut naruszenia art. 16 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2012 r., poz. 159 ze zm.), ponieważ przepisy dotyczące obowiązkowych szczepień ochronnych są przepisami szczególnymi w stosunku do tych wszystkich przepisów, które udzielenie świadczeń zdrowotnych uzależniają od zgody pacjenta. Podkreślano, że obowiązek poddania się szczepieniu ochronnemu ma silne oparcie w przepisach Konstytucji RP, przede wszystkim w art. 31 ust. 3, który stanowi, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Związek pomiędzy szczepieniami ochronnymi, a ochroną zdrowia jest oczywisty, przy czym chodzi nie tylko o zdrowie osoby poddanej szczepieniu ochronnemu, ale o zdrowie innych osób narażonych na zarażenie chorobami zakaźnymi. Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się też do zarzutu naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania, przez dokonanie przez organ odwoławczy błędnego ustalenia stanu faktycznego, którego – zdaniem skarżących - nie zauważył Sąd I instancji, że w dacie wydania zaskarżonego postanowienia małoletni syn skarżących nie miał przeprowadzonych aktualnych badań kwalifikacyjnych, co wykluczało poddanie go szczepieniu ochronnemu a w konsekwencji, zdaniem skarżącej, skuteczne egzekwowanie tego obowiązku w oparciu o przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie było w tej sytuacji możliwe. W ocenie NSA, zarzut ten jest niezasadny. Przepis art. 17 ust. 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych stanowi, że wykonanie obowiązkowego szczepienia ochronnego jest poprzedzone lekarskim badaniem kwalifikacyjnym celem wykluczenia przeciwwskazań do wykonania obowiązkowego szczepienia ochronnego. Z dalszych przepisów powołanej ustawy (art. 17 ust. 3 i 4) wynika, że lekarskie badanie kwalifikacyjne bezpośrednio poprzedza szczepienie ochronne. Tego przepisu nie można więc odczytywać, tak jak to czynią skarżący, że badanie to jest przesłanką, od której zależy powstanie obowiązku poddania się szczepieniu ochronnemu. Reasumując, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd I instancji, oceniając zaskarżone postanowienie, uwzględni poglądy prawne wyrażone w uzasadnieniu wyroku NSA wydanego w niniejszej sprawie, zwłaszcza odnośnie właściwości rzeczowej do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w zakresie poddania dziecka obowiązkowemu szczepieniu. Wskazano na art. 18 powołanej ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w myśl którego, jeżeli przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy k.p.a. Na gruncie postępowania egzekucyjnego ustawodawca dozwala na wykorzystanie instytucji stwierdzenia nieważności decyzji, przy czym zamiast decyzji w postępowaniu egzekucyjnym stwierdzeniu nieważności mogą podlegać wydawane w toku postępowania postanowienia W konsekwencji Sąd I instancji rozważy, czy w odniesieniu do zaskarżonego postanowienia zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. Ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Stosownie do art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2012 r., poz.270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) Sąd, któremu sprawa została przekazana związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej też jako: NSA). Reguła ta doznaje wyjątku w dwóch sytuacjach. Po pierwsze, gdy stan faktyczny sprawy w wyniku ponownego jej rozpoznania uległ tak istotnej zmianie, że do nowego ustalonego stanu faktycznego należy zastosować inne przepisy prawa, odmienne od stosowanych w wyroku uchylonym przez NSA. Po drugie, w sytuacji, gdy przy niezmienionym stanie faktycznym, po wydaniu orzeczenia przez NSA, uległ zmianie stan prawny. W rozpoznawanej sprawie stan faktyczny i stan prawny nie zmieniły się, co oznacza, że tutejszy Sąd przy ponownym rozpoznawaniu sprawy nie mógł formułować ocen prawnych, które byłyby sprzeczne z wyrażonym wcześniej poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego. Związanie, o którym mowa w w/w art. 190 p.p.s.a. dotyczy zarówno wykładni prawa obejmującej przepisy prawa materialnego, jak i procesowego, w tym regulujące właściwość organów administracji publicznej. Przepisy o właściwości mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Stosownie do art. 19 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej jako: k.p.a.) organy administracji publicznej mają obowiązek przestrzegania z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. W procesie kontroli sądowoadministracyjnej zaskarżonego postanowienia, uwzględniając ocenę prawną dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny oraz wytyczne tego Sądu co do dalszego postępowania, należało zatem w pierwszej kolejności dokonać oceny, czy zostało ono wydane przez właściwy organ. Wydanie decyzji (postanowienia) z naruszeniem przepisów o właściwości stanowi bowiem przesłankę do stwierdzenia nieważności takiego aktu. Wynika to wprost z art. 156 § 1 pkt. 1 k.p.a. Stwierdzenie nieważności jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych wadami materialnoprawnymi, a zatem wadami wyliczonymi w art. 156 § 1 k.p.a. Stwierdzenie nieważności decyzji oznacza, iż weryfikowana decyzja jest dotknięta ciężką wadliwością od chwili jej wydania (skutek ex tunc), a rozstrzygnięcie sądu nie wymaga wcześniejszego ustalenia, że ujawniona wada miała wpływ na wynik sprawy. W treści art.156 § 1 pkt 1 k.p.a. "nie wprowadza się żadnego elementu kwalifikującego naruszenie właściwości, a wobec tego każdy taki przypadek, w odniesieniu do wszystkich rodzajów właściwości i niezależnie od jej podstaw, będzie przesłanką stwierdzenia nieważności. Przepisy o właściwości zaś mają charakter bezwzględnie obowiązujący, a organy z urzędu muszą przestrzegać swej właściwości" - (B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, wydanie 12, str. 627)". Zaskarżone postanowienie zostało wydane, w trybie art. 119 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( Dz.U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.), przez Warmińsko-Mazurskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, który utrzymał w mocy postanowienie organu inspekcji sanitarnej I instancji w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku, wynikającego z mocy prawa. Wobec tego należało ocenić, czy organy te były właściwe do orzekania w niniejszej sprawie. Obowiązek poddania osoby, nad którą sprawuje się pieczę, szczepieniu ochronnemu wynika wprost z art. 5 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi ( Dz. U. z 2013 r., poz. 947 ze zm.) a także przepisów wykonawczych do tej ustawy, którym w czasie podejmowania zaskarżonego postanowienia było rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 182,1086). W kwestii tego, że obowiązek poddania dziecka skarżących obowiązkowym szczepieniem ochronnym wynikał wprost z przepisów prawa wypowiedział się wyraźnie w sposób wiążący Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu swego orzeczenia. Skoro obowiązek poddania dziecka skarżących wynikał bezpośredni z przepisów prawa, to – zgodnie z art. 20 § 1 pkt 1 wymienionej ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji – organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej tegoż obowiązku jest wojewoda. Organy inspekcji sanitarnej, stosownie do art. 20 § 1 pkt 3-4 tej ustawy są bowiem organem egzekucyjnym ale tylko w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydawanych w zakresie swojej właściwości decyzji i postanowień. Jak już stwierdzono w niniejszej sprawie obowiązek, którego nie wykonali skarżący nie wynikał ani z decyzji, ani z postanowienia ale bezpośrednio z przepisu prawa, dlatego ani Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny, ani Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny nie był właściwy do prowadzenia egzekucji administracyjnej wymuszającej wykonanie tego obowiązku. Dokonanie ustalenia, że w pierwszej instancji postanowienie wydał organ niewłaściwy, w konsekwencji w postępowaniu odwoławczym sprawę rozpoznał również organ nieuprawniony skutkowało stwierdzeniem ich nieważności. Sąd administracyjny ma obowiązek uwzględnić skargę poprzez stwierdzenie nieważności decyzji lub postanowienia w wypadku ustalenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. lub w innych przepisach. W rozpoznawanej sprawie organy orzekające w sprawie stosowały procedurę określoną w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. W postępowaniu tym mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, co wynika z art. 18 wymienionej ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku poprzedzającym ponowne rozpoznawanie niniejszej sprawy, na gruncie postępowania egzekucyjnego ustawodawca dozwala na korzystanie instytucji stwierdzenia nieważności decyzji, przy czym zamiast decyzji w postępowaniu egzekucyjnym stwierdzeniu nieważności mogą podlegać wydawane w toku postępowania postanowienia. W rozpoznawanej sprawie Sąd stwierdził zaistnienie przesłanki określonej w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a., gdyż zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem przepisów o właściwości. Rozstrzygnięcie Sądu w takim wypadku nie wymaga wcześniejszego ustalenia, że ujawniona wada miała wpływ na wynik sprawy. Stwierdzenie nieważności jest bowiem instytucją umożliwiającą wyeliminowanie z obrotu prawnego aktów administracyjnych dotkniętych najcięższymi wadami. Zgodnie z art. 135 wymienionej ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Z uwagi na to, że postanowienie organu inspekcji sanitarnej I instancji, utrzymane w mocy zaskarżonym postanowieniem, było dotknięte wadą nieważności, należało je również wyeliminować z obrotu prawnego. "Z istoty kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne wynika, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej czyni zbędną potrzebę dokonania przez sąd merytorycznej oceny zarzutów zawartych we wniesionej przez stronę skardze" (Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2013 r. str. 579). Z tego względu Wojewódzki Sąd Administracyjny ponownie rozpoznając sprawę nie dokonywał oceny legalności zaskarżonego postanowienia pod względem merytorycznym. Samo bowiem stwierdzenie, że zaskarżony akt został wydany z rażącym naruszeniem przepisów o właściwości skutkuje uwzględnieniem skargi. Uwzględniając powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. oraz art.135 tej ustawy orzekł jak w punkcie 1/ wyroku. O wstrzymaniu wykonania zaskarżonego postanowienia Sąd orzekł na podstawie art. 152 p.p.s.a. O kosztach postępowania sądowego, obejmujących wpis od skargi, orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a. |