Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia del. WSA Jolanta Górska (spr.) Protokolant asystent sędziego Dorota Korybut – Orłowska po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 950/15 w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 września 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 950/15, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), uwzględniając skargę A. S., uchylił decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] czerwca 2014 r. i zasądził na rzecz skarżącego kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrok ten wydany został w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2014 r. A. S. wniósł o udostępnienie kopii dokumentów złożonych przez S. W. - Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...], związanych z ubieganiem się o wydanie patentu kapitana żeglugi śródlądowej, potwierdzających spełnienie przez niego wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej (Dz. U. z 2003 r., nr 50, poz. 427 ze zm.), w tym zwłaszcza wyciągów pływania potwierdzających odbycie wymaganej praktyki i kopii odpowiednich zapisów w żeglarskiej książeczce pracy.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. Minister Infrastruktury i Rozwoju odmówił uwzględnienia wniosku, gdyż informacja publiczna podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej – S. W.. Z tych względów żądanie ujawnienia dokumentów związanych z uzyskaniem patentu żeglarskiego kapitana żeglugi śródlądowej, którego posiadanie nie jest wymogiem obowiązkowym do pełnienia obowiązków dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, nie może zostać uwzględnione. Ponadto organ wskazał, iż brak jest nieprawidłowości w uzyskaniu przez S. W. - Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...] uprawnień kwalifikacyjnych z zakresu żeglugi śródlądowej.

A. S. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w wyniku rozpatrzenia którego Minister decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. utrzymał w mocy poprzedzające rozstrzygnięcie. Decyzja ta została uchylona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 1578/14, w sprawie ze skargi A. S., z uwagi na uchybienia proceduralne co do jej wydania (naruszenie przepisów art. 24 oraz art. 25 Kpa).

Po ponownym rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] kwietnia 2015 r., działając na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 Kpa oraz art. 16 ust. 2 i art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782 ze zm.), utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] czerwca 2014 r. o odmowie udostępnienia A. S. informacji publicznej, żądanej wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2014 r.

W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] kwietnia 2015 r. Minister wskazał, iż posiadanie przez S. W. - Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...] dokumentów kwalifikacyjnych z zakresu żeglugi śródlądowej, wydanych w odpowiedniej formie i przez uprawnione do tego organy (w tym patentu kapitana żeglugi śródlądowej), miało wpływ na wybór i powołanie jego osoby przez ministra właściwego do spraw transportu na stanowisko dyrektora urzędu, ale Minister ponownie podkreślił, iż nie był to wymóg obowiązkowy. W związku z tym, domaganie się dokumentacji odzwierciedlającej historię związaną z uzyskiwaniem tych kwalifikacji, tj. dokumentów wskazujących m.in. w jakim okresie i na jakim statku osoba odbywała praktykę zawodową, w ocenie Ministra stanowi zbyt szeroką i dowolną interpretację przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, a udostępnienie dokumentów, o które wnioskuje zainteresowany, podlega ograniczeniu ze względu na prawo do prywatności - jako ściśle niezwiązanych z wykonywaną przez S. W. funkcją dyrektora urzędu.

Organ podkreślił, iż żeglarska książeczka pracy (stanowiąca odzwierciedlenie praktyki w zakresie pływania na wodach śródlądowych) może - w określonych sytuacjach - mieć walory dokumentu urzędowego, z uwagi na fakt, iż dokonywane w niej wpisy podlegają okresowemu potwierdzeniu przez urząd żeglugi śródlądowej, niemniej jednak jest dokumentem, który na co dzień znajduje się w osobistym posiadaniu. Na podstawie książeczki sporządzany jest wyciąg pływania, który stanowi załącznik do wniosku o uzyskanie patentu - z tego względu, również w niektórych przypadkach może zostać uznany za dokument urzędowy, niemniej jednak nadal pozostaje on ściśle związany z umiejętnościami posiadanymi w sferze prywatnej, nie związanej z pełnioną funkcją publiczną (choć w przedmiotowej sprawie stanowi czynnik zwiększający kwalifikacje również do wykonywania obowiązków służbowych).

W związku z tym, w niniejszym stanie faktycznym zachodzi potrzeba ważenia interesów: publicznego - w postaci prawa do informacji publicznej, oraz prywatnego – w postaci prawa do prywatności osoby fizycznej, w kontekście prawa do prywatności, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Minister, odwołując się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, przyznał, iż w odniesieniu do osób pełniących funkcje publiczne prawo do informacji publicznej podlega mniejszemu ograniczeniu niż w przypadku osób niepełniących takich funkcji. Prywatność osób publicznych podlega bowiem słabszej ochronie z tego względu, że z zakresu przedmiotowego prawa do informacji publicznej nie są wyłączone informacje mające związek z pełnieniem funkcji publicznych. Jednocześnie Minister zaznaczył, iż jakkolwiek zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1458 ze zm.) dyrektor urzędu jest terenowym organem administracji żeglugi śródlądowej, jednakże od piastuna tego stanowiska wymaga się posiadania wiedzy z dużo szerszego zakresu niż wynikającej z patentu kapitana żeglugi śródlądowej, co odnosi się zarówno do posiadania wiedzy w zakresie żeglugi śródlądowej, jak i funkcjonowania administracji rządowej. Potwierdzeniem czego jest art. 9 ust. 2 ustawy o żegludze śródlądowej, wskazujący zakres obowiązków dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej. W przepisie tym wskazano m.in. nadzór nad bezpieczeństwem żeglugi śródlądowej, przeprowadzanie inspekcji statków, kontrola przestrzegania przepisów dotyczących żeglugi na śródlądowych drogach wodnych, czy przeprowadzanie postępowania w sprawach wypadków żeglugowych. Wskazane kompetencje będące również funkcjami publicznymi pełnionymi przez dyrektora urzędu na podstawie ustawy, są zatem znacznie szersze, niż te w zakresie uzyskania patentu. W tym też zakresie należy określać kompetencje każdego dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej.

A. S. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł o uchylenie w całości decyzji Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2015 r. z uwagi na naruszenie prawa materialnego w postaci art. 2 ust. 1, art. 5 ust. 2 i 3, oraz art. 6 ust. 1 pkt. 4 lit. a, a także art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, co miało wpływ na wynik sprawy, i przekazanie Ministrowi Infrastruktury i Rozwoju sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz przyznanie skarżącemu od organu zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Rozwoju wniósł o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za zasadną, jednakże nie z przyczyn w niej podniesionych.

Sąd wskazał bowiem, że w niniejszej sprawie nie ulega żadnej wątpliwości, iż Minister Infrastruktury i Rozwoju - adresat wniosku A. S. o udostępnienie informacji publicznej – jest podmiotem wskazanym w art. 4 ustawy z dnia 11 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, jako podmiot zobowiązany do udostępniania informacji publicznych, będących w jego posiadaniu. To zagadnienie było w niniejszej sprawie bezsporne. Jednakże powyższe stwierdzenie nie przesądzało o istocie sprawy.

W sprawach dotyczących informacji publicznej należy bowiem także badać, czy wniosek mieści się w zakresie przedmiotowym zakreślonym przepisami art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W niniejszej sprawie A. S. wniósł o udostępnienie kopii dokumentów złożonych przez S. W. - Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...], związanych z ubieganiem się o wydanie patentu kapitana żeglugi śródlądowej, potwierdzających spełnienie przez niego wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej (Dz. U. z 2003 r., nr 50, poz. 427 ze zm.), w tym zwłaszcza wyciągów pływania potwierdzających odbycie wymaganej praktyki i kopii odpowiednich zapisów w żeglarskiej książeczce pracy.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

A. S. nie wnosił o przedstawienie takich dokumentów S. W. - Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...] jak patent kapitana żeglugi śródlądowej czy zaświadczenie o zdaniu przez niego odpowiedniego egzaminu, albowiem, jak wynika z treści wniosku oraz pism zainteresowanego złożonych w niniejszym postępowaniu, A. S. informacje takie posiadał. Żądał on natomiast przedstawienia kopii dokumentów złożonych przez S. W. - Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...], związanych z procedurą ubiegania się o wydanie patentu kapitana żeglugi śródlądowej, a w szczególności o przedstawienie wyciągów pływania potwierdzających odbycie wymaganej praktyki i kopii odpowiednich zapisów w żeglarskiej książeczce pracy.

Sąd wskazał, że aby uzyskać patent kapitana żeglugi śródlądowej należy spełniać wymogi określone w art. 36 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 1458) oraz spełniać wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej (Dz. U. z 2003 r. nr 50, poz. 427 ze zm.), przy czym w przypadku kapitana żeglugi śródlądowej klasy B w zakresie kierowania statkiem pasażerskim będą tu mały odpowiednie zastosowanie przepisy §18, § 19 ust. 1 pkt 8, § 30, § 33 powyższego rozporządzenia. Najkrócej rzecz ujmując, aby uzyskać rzeczony patent należy złożyć wniosek i przedstawić wymagane przepisami dokumenty, na podstawie których odpowiednia komisja dopuszcza kandydata do egzaminów oraz zdać odpowiednie egzaminy.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie ulega wątpliwości, iż zaświadczenie wystawione przez odpowiednią komisję o zdaniu egzaminu, stanowiące podstawę do uzyskania odpowiedniego patentu jak i sam patent, jako dokumenty urzędowe, wystawione przez powołane do tego organy państwowe – a takim niewątpliwie jest Centralna Komisja Egzaminacyjna przy Dyrektorze Urzędu Żeglugi Śródlądowej – stanowią dokumenty mieszczące się w pojęciu informacji publicznej, w rozumieniu art. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zwłaszcza jeżeli z legitymowaniem się danym dokumentem wiąże się wykonywanie danej funkcji – np. kapitana żeglugi śródlądowej. Dokumenty takie, z zachowaniem odpowiedniej anonimizacji, stanowią bowiem o sposobie rozstrzygania przez dany organ państwowy – tu Centralną Komisję Egzaminacyjną przy Dyrektorze Urzędu Żeglugi Śródlądowej – swoich zadań publicznych, wynikających z przepisów prawa – tu ustawy o żegludze śródlądowej.

Jednakże przymiotu takiego nie mają wszelkie dokumenty, które osoba zainteresowana uzyskaniem odpowiedniego patentu składa do Komisji i to niezależnie czy będą to dokumenty urzędowe (np. wcześniej uzyskane patenty, zaświadczenia o ukończonych szkołach) czy też dokumenty nie wymienione w wyżej prezentowanych przepisów ustawy o żegludze śródlądowej i rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia [...] stycznia 2003 r.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wszystkie takie dokumenty składane przez kandydata mają (albo mogą mieć znaczenie) w procedurze dopuszczenia osoby zainteresowanej do egzaminu i podlegają procedurze uregulowanej w powyższym rozporządzeniu. Stanowią one materiał dla Komisji do załatwienia danej sprawy – tu dopuszczenia do egzaminu i po jego zdaniu wystawienia zaświadczenia o zdaniu tego egzaminu. W takim znaczeniu wszelkie dokumenty składane przez kandydatów w ramach powyższej procedury nie posiadają waloru dokumentów publicznych, a jedynie służą do wykonywania przez Komisję Egzaminacyjną jej zadań publicznych.

Skoro zatem we wniosku z dnia [...] kwietnia 2014 r. A. S. żądał udostępnienia, w trybie dostępu do informacji publicznej, kopii dokumentów złożonych przez S. W. - Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...], związanych z ubieganiem się o wydanie patentu kapitana żeglugi śródlądowej, potwierdzających spełnienie przez niego wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej – to jego wniosek nie dotyczył dokumentów publicznych, ale prywatnych, składanych przez osobę prywatną.

Okoliczność, iż w chwili składania tych dokumentów S. W. pełnił funkcję starszego inspektora żeglugi śródlądowej, a następnie został powołany na stanowisko Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...], nie ma w niniejszej sprawie żadnego znaczenia, albowiem okoliczność legitymowania się zaświadczeniem o zdaniu egzaminu na kapitana żeglugi śródlądowej nie stanowi ustawowego warunku do pełnienia żadnej z wyżej wymienionych funkcji, jakkolwiek stanowisko dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej jest stanowiskiem publicznym (porównaj art. 6, art. 7 i art. 9 ustawy o żegludze śródlądowej).

Sad stwierdził też, że gdyby podzielić rozumowanie skarżącego, to za dokumenty publiczne należałoby uznać wszelkie dokumenty składane przez kandydatów w ramach postępowań konkursowych albo egzaminów np. maturalnego, czy magisterskiego itp. W rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej czym innym jest zaświadczenie wystawione przez organ państwowy o wyniku danego egzaminu, a czym innym dokumenty złożone przez uczestnika danego egzaminu w związku z jego przeprowadzeniem.

Zaświadczenie komisji egzaminacyjnej jest dokumentem publicznym. Natomiast złożone przez uczestnika postępowania egzaminacyjnego dokumenty, przymiotu tego nie posiadają, albowiem zostały one złożone przez daną osobę tylko w ramach danego postępowania, na jego użytek i w ramach określonej procedury egzaminacyjnej, zatem dalsze inne ich upowszechnianie, poza dany organ egzaminacyjny, nie mieści się w pojęciu informacji publicznej i dlatego jest z tego powodu niedopuszczalne.

Nie bez znaczenia dla takiego rozumienia sprawy pozostaje treść wniosku skarżącego z dnia [...] kwietnia 2014 r. sprowadzająca się w istocie do żądania przedstawienia wszelkiej dokumentacji złożonej przez uczestnika danego postępowania egzaminacyjnego.

Powyższe stanowiło o nieprawidłowym rozpatrzeniu przez Ministra Infrastruktury i Rozwoju niniejszej sprawy, wadliwym potraktowaniu wniosku skarżącego, jako mieszczącego się w pojęciu informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej i co za tym idzie, nieprawidłowym zastosowaniu formy decyzji, przewidzianej w art. 16 tej ustawy, dla odmowy udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji. Przewidziana w art. 16 decyzja może być wydana jedynie gdy jej przedmiotem jest odmowa udostępnienia informacji publicznej, natomiast gdy przedmiotem sprawy nie jest informacja publiczna, takie procedowanie jest wadliwe.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wniósł skargę kasacyjną, domagając się uchylenia wyroku w punkcie 1 i rozpoznania sprawy względnie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na :

- niewłaściwym zastosowaniu § 30 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej poprzez przyjęcie, że wniosek skarżącego dotyczy dokumentów z postępowania egzaminacyjnego, uregulowanego w tym przepisie, podczas gdy wniosek dotyczył również dokumentów z postępowania o wydanie patentu, uregulowanego w § 33-35 tego rozporządzenia,

- błędnej wykładni art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez przyjęcie, że wniosek skarżącego nie dotyczy dokumentów podlegających udostępnieniu na podstawie tego aktu prawnego, podczas gdy Sąd uznał, że jeden z dokumentów, o którego udostępnienie wnioskował skarżący podlega udostępnieniu w trybie tego przepisu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369), dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej wyznaczonymi wskazanymi podstawami.

Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając wniesioną w niniejszej sprawie skargę kasacyjną, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie zawiera ona usprawiedliwionych podstaw.

I tak, nie jest zasadny zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie § 30 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej z powodu pominięcia § 33-35. Przepisy tego rozporządzenia nie stanowiły bowiem podstawy rozstrzygnięcia podjętego przez Sąd w zaskarżonym wyroku, a w szczególności ustaleń co do zakresu złożonego przez skarżącego wniosku.

Wskazać przy tym należy, że skarżący nie zakwestionował w skardze kasacyjnej stanu faktycznego ustalonego przez organ i zaakceptowanego przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku. Zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego nie mogą natomiast doprowadzić do zakwestionowania wyroku w tym zakresie. Zarzut naruszenia prawa materialnego nie stanowi bowiem właściwej drogi do kwestionowania, niejako za jego pośrednictwem, ustaleń faktycznych. Podważenie ustaleń faktycznych możliwe jest wyłącznie w oparciu o zarzut naruszenia przepisów postępowania na podstawie art. 174 pkt. 2 p.p.s.a. Wobec podniesienia w skardze kasacyjnej wyłącznie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię, Naczelny Sąd Administracyjny nie miał podstaw do zajmowania stanowiska ani w kwestii poprawności ustalenia i oceny stanu faktycznego sprawy, ani w kwestii prawidłowości zastosowania prawa materialnego w przyjętym przez Sąd I instancji stanie faktycznym.

Wprawdzie w skardze kasacyjnej podniesiony został również zarzut dotyczący błędnej wykładni art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jednakże - w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego - zarzut ten nie mógł odnieść skutku. Skarżący upatruje bowiem błędnej wykładni art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej w przyjęciu przez Sad I instancji, że wniosek skarżącego nie dotyczy dokumentów podlegających udostępnieniu na podstawie tego aktu prawnego. Przepis ten nie stanowił jednakże podstawy oceny złożonego przez skarżącego wniosku. Sąd I instancji dokonał bowiem kwalifikacji złożonego przez skarżącego wniosku na podstawie art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, co do którego nie podniesiono żadnych zarzutów w skardze kasacyjnej. Sąd I instancji odniósł się do przepisu art. 16 tej ustawy jedynie w kontekście kontrolowanych w sprawie decyzji, które zostały wydane na jego podstawie. Decyzje te zostały uchylone z powodu nieprawidłowego zastosowania formy decyzji przewidzianej właśnie w art. 16 wyłącznie dla informacji publicznej, a takiego charakteru - w ocenie Sądu I instancji - nie miały żądane przez skarżącego informacje, co nie zostało skutecznie zakwestionowane w złożonej skardze kasacyjnej. Dokonana przez Sąd I instancji wykładnia przepisu art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej była natomiast prawidłowa. Przepis art. 16 stanowi bowiem, że odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji (ust. 1); do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że: 1) odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni; 2) uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji (ust. 2).

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznając, że skarga kasacyjna nie została oparta na uzasadnionych podstawach, orzekł o jej oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a.