Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska Sędziowie sędzia NSA Wiesław Kisiel del. sędzia WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz ( spr. ) Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 26 lutego 2007 r. sygn. akt II SA/Op 701/06 w sprawie ze skargi K. S. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia [...] października 2006 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ułożenia paneli podłogowych w lokalu mieszkalnym oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 26 lutego 2007 r. sygn. akt II SA/Op 701/06 oddalił skargę K. S. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2006 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie użytkowania obiektu budowlanego.

Przedstawiając w uzasadnieniu stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. decyzją z dnia [...] sierpnia 2005 r. umorzył postępowanie w sprawie stanu technicznego stropu nad lokalem nr [...] w budynku przy ul. [...] w O.

Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Budowlanego z dnia [...] września 2005 r. umorzono postępowanie odwoławcze stwierdzając, że K. S., która się odwołała, nie ma przymiotu strony.

W następstwie skargi K. S. sąd administracyjny wyrokiem z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. akt II SA/Op 440/05 uchylił decyzję organu odwoławczego stwierdzając, że została ona wydana z naruszeniem art. 7 i 77 § 1 k.p.a.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy organ odwoławczy uchylił w całości decyzję organu niższej instancji z dnia [...] sierpnia 2005 r. Podając motywy rozstrzygnięcia organ odwoławczy zauważył, że uchylona decyzja nie spełniała wymogów określonych w art. 107 k.p.a. poprzez brak uzasadnienia prawnego i nie wskazanie powodów uznania bezprzedmiotowości postępowania. To spowodowało, że w postępowaniu odwoławczym nie można było określić, czy roboty wykonane przez G. G. podlegają regulacji ustawy - Prawo budowlane, jak również tego, komu organ przyznał przymiot strony w postępowaniu. Podobnie nie wskazano, dlaczego organ pierwszej instancji uznał za wiarygodną opinię J. K. i nie uwzględnił uwag odwołującej się.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. decyzją z dnia [...] czerwca 2006 r. umorzył postępowanie administracyjne w sprawie, w oparciu o art. 105 k.p.a. Organ stwierdził w uzasadnieniu, że G. G. dokonując wymiany wykładziny PCV na płyty panelowe w lokalu nr [...] przy ul. [...] w O., nie dopełnił obowiązku zgłoszenia zamiaru wykonania tych robót budowlanych do organów administracji urbanistyczno-architektonicznej. Przedłożył jednak opinię techniczną z dnia [...] czerwca 2004 r. sporządzoną przez J. K. stwierdzającą poprawność i zgodność robót z warunkami technicznymi. Na tej podstawie organ przyjął, że nie ma zastosowania art. 50 ust. 1 Prawa budowlanego i postępowanie należy umorzyć. Postanowieniem z dnia [...] lipca 2006 r. organ sprostował omyłkę w decyzji w zakresie oznaczenia lokalu mieszkalnego z nr [...] na [...].

Po rozpatrzeniu odwołania K. S., [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił decyzję organu niższej instancji z uwagi na naruszenie przepisów proceduralnych. Zdaniem organu nadal nie wyjaśniono, komu organ pierwszej instancji przyznał przymiot strony postępowania. Wyraził także wątpliwość co do dopuszczalności wprowadzenia w drodze sprostowania zmian w sentencji decyzji. Odnosząc się do opinii technicznej wyjaśnił, że nie ma podstaw do kwestionowania jej wiarygodności.

Decyzją z dnia [...] września 2006 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. umorzył postępowanie administracyjne w sprawie konserwacji podłogi, tj. ułożenia paneli podłogowych w lokalu nr [...] przy ul. [...] w O.

W ocenie organu nie istnieją podstawy do merytorycznego rozpoznania sprawy. Powołując się na ustalone w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane definicje robót budowlanych, przebudowy i remontu organ stwierdził, że ułożenia płyt paneli podłogowych nie można zakwalifikować jako roboty budowlane. Charakter tych prac ma na celu utrzymanie sprawności technicznej elementu budynku jakim jest podłoga, a tym samym stanowi jej bieżącą konserwację. Prace takie mogą wpływać na komfort obiektu, ale nie powodują zmiany parametrów użytkowych lub technicznych w rozumieniu powyższej ustawy. Roboty budowlane, w tym remont, muszą dotyczyć obiektu budowlanego, a nie jego wyposażenia.

Organ zaznaczył, że przesłanka bezprzedmiotowości występuje wówczas, gdy w ogóle brak jest podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia danej sprawy, albo nie było podstaw do jej rozstrzygnięcia w drodze postępowania administracyjnego.

K. S. odwołując się od decyzji zakwestionowała prawidłowość podejmowanych działań i zarzuciła, że organ mataczył w sprawie. Prace polegające na wymianie podłogi stanowią samowolę i skutkowały pogorszeniem warunków użytkowania jej lokalu. Powołała się również na art. 3 pkt 8, art. 29, art. 30 i art. 61 Prawa budowlanego. Jednocześnie podniosła, że decyzja pozostaje w sprzeczności z wcześniejszymi ustaleniami.

Po rozpatrzeniu odwołania [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję organu niższej instancji.

W uzasadnieniu podkreślił, że uznanie przez organ nadzoru budowlanego, iż w danej sprawie nie można mówić o popełnieniu samowoli budowlanej, nieodpowiednim stanie technicznym obiektu czy rozbiórce, obliguje go do umorzenia postępowania.

Zgodnie z art. 29 w zw. z art. 30 Prawa budowlanego zamiar wykonania remontu winien zostać zgłoszony we właściwym organie. Jednak w ocenie organu odwoławczego wymiana jednego rodzaju podłogi na inną, niezwiązana z wykonywaniem robót budowlanych, nie stanowi naruszenia Prawa budowlanego, ponieważ nie zostały dokonane żadne zmiany w istniejącym podłożu, tj. na stropie pomiędzy lokalami, nie mamy do czynienia z robotami budowlanymi, przebudową czy remontem w rozumieniu ustawy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu K. S. zarzuciła organom stronniczość, niedokładność w postępowaniu, a także naruszenie art. 3 pkt 8, art. 10, art. 29, art. 30 i art. 61 Prawa budowlanego. Podkreśliła, że w wyniku wymiany podłogi w przedmiotowym lokalu, podłoże pozbawione zostało warstwy wygłuszającej, co powoduje przedostawanie się hałasu przez strop do jej mieszkania. Zamieszkiwanie w takich warunkach zagraża jej zdrowiu i życiu. Zgodnie z art. 61 Prawa budowlanego na właścicielu obiektu (tu: spółdzielni mieszkaniowej), spoczywa obowiązek ochrony przed hałasem.

Skarżąca powołując się na informacje prasowe oraz opinię Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wskazała, że w przypadku zmiany wykładziny na panele podłogowe, istnieje obowiązek zgłoszenia tych prac.

W dalszej kolejności zakwestionowała opinię techniczną J. K. i wskazała, że w opinii fachowców, do których się zwracała, przenikanie hałasów jest wynikiem braku izolacji podłogi w lokalu powyżej bądź niewłaściwego ułożenia paneli.

Skarżąca wniosła o dopuszczenie przez Sąd dowodu z ekspertyzy niezależnych rzeczoznawców budowlanych.

W piśmie procesowym z dnia 17 listopada 2006 r. skarżąca stwierdziła, że w sprawie zachodzi konieczność merytorycznego rozstrzygnięcia. Ponadto zarzuciła organom nieuwzględnienie w niniejszej sprawie przepisów art. 61 i art. 66 Prawa budowlanego.

Przechodząc do rozważań Sąd pierwszej instancji zauważył, że materialną podstawę prawną w sprawie stanowi ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. W art. 3 pkt 7 ustawa zawiera legalną definicję robót budowlanych, są nimi: budowa, oraz prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. O tym czy określona forma działalności podlega regulacjom Prawa budowlanego decyduje zatem charakter robót, a nie fakt wykonania prac w zakresie obiektu budowlanego.

W myśl regulacji art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotne jest rozróżnienie pomiędzy remontem, a robotami polegającymi na bieżącej konserwacji.

Sąd wskazał, że pojęcie bieżącej konserwacji nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane, ale nie budzi ono większych wątpliwości w sensie znaczeniowym. Skoro w językowym znaczeniu konserwacja oznacza zabieg służący utrzymaniu rzeczy w dobrym, niepogorszonym stanie, przyjąć należy, że bieżącą konserwację obiektu budowlanego stanowi działanie służące utrzymaniu jego pierwotnego stanu, tj. zapobiegające pogorszeniu się stanu technicznego obiektu. Remont od bieżącej konserwacji odróżnia przede wszystkim stan obiektu budowlanego, którego dotyczą; konserwacja dotyczy obiektu w niepogorszonym stanie.

Ponieważ ustawodawca wyraźnie wyłączył bieżącą konserwację z zakresu prac remontowych to czynności o takim charakterze nie podlegają przepisom Prawa budowlanego. Tym samym nie wymagają one pozwolenia na budowę ani zgłoszenia.

W oparciu o te spostrzeżenia Sąd uznał, że ułożenie w lokalu mieszkalnym paneli podłogowych należy zaliczyć do bieżącej konserwacji, do której nie ma zastosowania Prawo budowlane. W szczególności położenie paneli nie powoduje zmian zmierzających do doprowadzenia obiektu do pierwotnego stanu technicznego.

Słuszne było zatem stanowisko organów, które w oparciu o art. 105 k.p.a. umorzyły postępowanie. Bezprzedmiotowość o jakiej mowa w przepisie oznacza brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego. To w dalszej kolejności uniemożliwia rozstrzygnięcie sprawy co do istoty.

Sąd powołując się na orzecznictwo wskazał, że jeżeli żądanie strony nie dotyczy sprawy podlegającej rozstrzygnięciu, co do istotny przez organ administracji publicznej, postępowanie administracyjne wszczęte na podstawie takiego żądania, jako bezprzedmiotowe, winno zostać umorzone i to bez względu na przyczyny, z powodu których strona wystąpiła z wnioskiem o wszczęcie postępowania. Bez znaczenia jest okoliczność, że bezprzedmiotowość ujawniła się dopiero w toku prowadzonego postępowania.

Sąd nie podzielił zarzutu naruszenia art. 61 Prawa budowlanego podnosząc, że wprawdzie w zakresie kompetencji organów nadzoru budowlanego znajdują się sprawy dotyczące utrzymania obiektów budowlanych w należytym stanie technicznym, jednak w niniejszej sprawie postępowanie zostało wszczęte w przedmiocie legalności wykonanych robót w lokalu mieszkalnym. Ponadto przepis ten nie stanowi samodzielnej podstawy wydania decyzji administracyjnej, gdyż określa bezpośrednio obowiązki wynikające z przepisów ustawy. Podstawę nałożenia w drodze decyzji obowiązków usunięcia nieprawidłowości w zakresie stanu technicznego bądź też użytkowania obiektu budowlanego stanowić może jedynie art. 66 tej ustawy. Zarówno przepis art. 61 i art. 66 Prawa budowlanego odnoszą się do obiektów budowlanych, a nie do lokali znajdujących się w tych obiektach.

Następnie Sąd wskazał, że nakaz usunięcia nieodpowiedniego stanu technicznego części budynku, stanowiącego lokal mieszkalny, może dotyczyć wyłącznie stanu samego obiektu budowlanego (budynku). Nie może natomiast wkraczać w to, co mieści się wewnątrz lokalu i jest regulowane przepisami prawa cywilnego, lokalowego lub spółdzielczego (por. wyrok NSA z dnia 4 marca 2002 r. IV SA 908/00, Lex nr 81731).

W odniesieniu do innych zarzutów skargi Sąd stwierdził, że z uwagi na bezprzedmiotowość postępowania, nie można zarzucić organom stronniczości przy podejmowaniu rozstrzygnięcia, jak również nie podjęcia wskazywanych przez skarżącą czynności wyjaśniających.

Wyrok został wydany w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - w skrócie p.p.s.a.

K. S., reprezentowana przez adwokata J. G. zaskarżyła opisany wyrok do Naczelnego Sądu Administracyjnego domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. W skardze kasacyjnej zarzuciła wyrokowi:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 3 pkt 7 i 8, art. 61 oraz art. 63 Prawa budowlanego przez błędną wykładnię, wyrażającą się w mylnym uznaniu, że nie mają one zastosowania w przedmiotowej sprawie, podczas gdy jej zakres obejmujący konieczność dokonania analizy technicznej wartości izolacji akustycznej stropu, na którym zbudowano podłogę z paneli, a także samo użyłkowanie obiektu powodujące zagrożenie dla zdrowia ludzi podlega regulacji tych przepisów;

2) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 105 § 1 k.p.a. mające istotny wpływ na wynik sprawy przez uznanie, że prowadzone postępowanie administracyjne było bezprzedmiotowe, podczas gdy w rzeczywistości przedmiot sprawy podlega regulacjom Prawa budowlanego.

Ponadto wskazała, że Sąd, oddalając skargę, zawęził przedmiot postępowania do ułożenia paneli, pomijając zagadnienia dotyczące użytkowania obiektu budowlanego, jakim jest dom mieszkalny Spółdzielni Mieszkaniowej, w aspekcie ochrony przed hałasem (izolacja akustyczna przegród oraz izolacyjność elementów budowlanych). Tymczasem art. 66 Prawa budowlanego daje w tym zakresie podstawę do wydania decyzji administracyjnej w stosunku do organów Spółdzielni Mieszkaniowej, nakładającej obowiązek usunięcia nieprawidłowości, np. konieczności uszczelnienia w budynku stropów lub innych elementów budowlanych. W ocenie skarżącej Sąd pierwszej instancji oddalając sprawę dopuścił się również naruszenia przepisów postępowania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wskazał, że sprawa ma znacznie szerszy aspekt przedmiotowy i nie ogranicza się do samego położenia paneli. W związku z położeniem paneli, znacznie pogorszyły się warunki akustyczne w mieszkaniu skarżącej. Nadto decyzją z dnia [...] sierpnia 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. nakazał Zarządowi Spółdzielni Mieszkaniowej [...] dokonanie dodatkowej analizy technicznej wartości izolacji akustycznej stropu w lokalu skarżącej. Jak do tej pory nie podjęto żadnych działań w tym zakresie. W sprawie niewątpliwie istnieją podstawy do zastosowania art. 66 Prawa budowlanego, gdyż brak właściwej izolacji akustycznej stropu uniemożliwia jej niezakłócone korzystanie z lokalu. Organ nadzoru budowlanego powinien wydać decyzję nakazującą Spółdzielni Mieszkaniowej, usunięcie nieprawidłowości i uszczelnienie stropu zgodnie z Polską Normą.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie należy zauważyć, że kontroli Sądu pierwszej instancji zostały poddane decyzje organów nadzoru budowlanego w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ułożenia paneli podłogowych w lokalu mieszkalnym. Taki przedmiot postępowania wynika wprost z rozstrzygnięć organów nadzoru budowlanego i z tego też względu Naczelny Sąd Administracyjny uznał za konieczne precyzyjne określenie przedmiotu postępowania, zgodne z przedmiotem rozpoznania organów administracji publicznej.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeśli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a., (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak) to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej i wyłącznie w granicach wyżej określonych może rozpatrywać wniesioną skargę kasacyjną.

W sytuacji, gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), jak i naruszenie przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Dopiero bowiem po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd jest prawidłowy, albo nie został skutecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd przepis prawa materialnego.

W rozpatrywanej sprawie, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, autor skargi kasacyjnej wskazał na naruszenie art. 105 § 1 k.p.a., polegające na uznaniu, że prowadzone postępowanie administracyjne było bezprzedmiotowe, podczas, gdy w rzeczywistości przedmiot sprawy podlega regulacjom Prawa budowlanego.

Odnosząc się do niniejszego zarzutu należy wskazać, że podstawą skargi kasacyjnej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. jest naruszenie przez sąd przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w sposób, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec tego w jej ramach skarżący musi bezwzględnie powołać przepisy postępowania sądowoadministracyjnego, którym uchybił sąd, uzasadnić ich naruszenie i wykazać, że wytknięte uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Postępowanie przed sądami administracyjnymi reguluje ustawa - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z tym w postępowaniu sądowoadministracyjnym nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, które są stosowane przez organy administracji w prowadzonym przez nie postępowaniu. Sądy administracyjne, sprawując kontrolę działalności administracji publicznej, stosują środki przewidziane w ustawie - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zatem skoro Sąd pierwszej instancji nie stosował przepisu art. 105 § 1 k.p.a. nie można stawiać mu zarzutu jego naruszenia. Wobec tego omawiany zarzut, jako wadliwie postawiony nie mógł zostać uznany za usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej.

Zarzut naruszenia prawa materialnego, polegający na błędnej wykładni art. 3 pkt 7 i 8, art. 61 oraz art. 63 Prawa budowlanego, wyrażającej się w mylnym uznaniu, że przepisy te nie mają zastosowania w sprawie, podczas, gdy jej zakres obejmujący konieczność dokonania analizy technicznej wartości akustycznej stropu, na którym zbudowano podłogę z paneli, a także samo użytkowanie obiektu powodujące zagrożenie dla zdrowia ludzi podlega regulacji w/w przepisów jest niezasadny.

Po pierwsze należy wskazać, że błędną wykładnię prawa materialnego stanowi wadliwe zrozumienie treści przepisów, zaś z niewłaściwym zastosowaniem przepisów prawa materialnego mamy do czynienia w przypadku posłużenia się przepisem zawierającym normę prawną, która nie odnosi się do stanu faktycznego sprawy. Niezastosowanie normy odnoszącej się do stanu faktycznego sprawy również będzie stanowiło naruszenie prawa materialnego.

Autor skargi kasacyjnej, zarzucając błędną wykładnię wymienionych wyżej przepisów Prawa budowlanego, nie wskazuje na czym polega mylne zrozumienie ich treści przez Sąd pierwszej instancji i jakie rozumienie treści normatywnej jego zdaniem jest prawidłowe. Natomiast stwierdza, że błędna wykładnia wyraża się w mylnym uznaniu, że wskazane przepisy nie mają zastosowania. Z takiego sformułowania zarzutu wynika, iż autor skargi kasacyjnej wskazuje na konsekwencje błędnej wykładni przepisów Prawa budowlanego, nie określając jednocześnie, na czym polega błędne zrozumienie ich treści przez Sąd pierwszej instancji. Taka konstrukcja zarzutu jest wadliwa. Błędna wykładnia może prowadzić do niewłaściwego zastosowania przepisów, bądź ich niezastosowania. Jednakże jest to skutek błędnego zrozumienia treści przepisu, a nie samo mylne jej zrozumienie.

Przepis art. 3 Prawa budowlanego w punkcie 7 zawiera definicję robót budowlanych, przez które należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Natomiast w punkcie 8 niniejszego przepisu zawarto definicję remontu, przez który należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Zatem z literalnego brzmienia niniejszych przepisów wynika, że prace wykonywane w obiekcie budowlanym będą remontem, jeżeli będą polegały na odtworzeniu stanu pierwotnego. Prace niepolegające na odtworzeniu stanu pierwotnego, ale mające na celu utrzymanie obiektu budowlanego w dobrym stanie będą bieżącą konserwację, a nie remontem. Sąd pierwszej instancji w taki sposób zrozumiał niniejsza regulację, wobec czego nie można mu zarzucić błędnej wykładni. Natomiast to czy w konkretnym przypadku zakres ocenianych prac w odniesieniu do konkretnego obiektu, jego wielkości, przeznaczenia przemawiać będzie za przyjęciem, że stanowią one remont bądź bieżącą konserwację jest elementem stanu faktycznego. Podważenie tych ustaleń może zostać przeprowadzone w ramach zarzutu naruszenia przepisów postępowania i ewentualnie w powiązaniu z zarzutem błędnego zastosowania przepisów prawa materialnego.

Autor skargi kasacyjnej nie sformułował zarzutu naruszenia przepisów postępowania umożliwiającego dokonanie kontroli ustaleń stanu faktycznego przyjętego przez Sąd pierwszej instancji.

Z treści skargi kasacyjnej wynika, że w gruncie rzeczy kasatorka kwestionuje działanie Sądu pierwszej instancji, polegające na zawężeniu przedmiotu postępowania do ułożenia paneli podłogowych i pominięciu aspektu stanu technicznego stropu. Jednakże nie wskazuje przepisów postępowania, które jej zdaniem zostały naruszone przez Sąd pierwszej instancji. Ogólne sformułowanie, że "Sąd orzekający oddalając skargę dopuścił się również naruszenia przepisów postępowania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy" nie stanowi prawidłowo określonej podstawy kasacyjnej i uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu odniesienie się do tej kwestii. Całe uzasadnienie skargi kasacyjnej dotyczy zawężenia przedmiotu postępowania, a więc nie odnosi się w gruncie rzeczy do określonych w zarzutach podstaw kasacyjnych. Dlatego też brak jest podstaw, uzasadniających zasadność zarzutu naruszenia prawa materialnego w postaci art. 61 i art. 63 czy też, co wynika z treści skargi, art. 66 Prawa budowlanego.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.