drukuj    zapisz    Powrót do listy

6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz, Inne, Wojewoda, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 1041/08 - Wyrok NSA z 2009-02-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1041/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-02-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-07-03
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Jurkiewicz /sprawozdawca/
Janina Kosowska
Jerzy Bujko /przewodniczący/
Symbol z opisem
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
II SA/Kr 974/07 - Wyrok WSA w Krakowie z 2008-01-14
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2006 nr 156 poz 1118 art. 35 ust. 1
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz /spr./ sędzia NSA Janina Kosowska Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 stycznia 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 974/07 w sprawie ze skargi P. J. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 14 stycznia 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 974/07, oddalił skargę P. J. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] czerwca 2007 r., Nr WI.I.EB.7119-15-65-07, w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2007 r. Nr [...] Starosta Tatrzański na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156 poz. 1118) zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na: przebudowie i rozbudowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego (kat. obiektu I) wraz z infrastrukturą techniczną (w tym : kanalizacja opadowa, przebudowa przyłącza energetycznego, miejsce gromadzenia odpadów stałych, miejsca postojowe, dojścia, dojazd) na działce Nr ewid.: [...] obr. [...] położonej w Z., w rejonie ul. S. dla inwestorów E. i T. F. .

W uzasadnieniu organ wskazał, że projekt budowlany został opracowany przez: mgr inż. arch. J. S. posiadającego uprawnienia budowlane do projektowania w specjalności architektonicznej Nr [...], mgr inż. M. K. posiadającego uprawnienia budowlane do projektowania w specjalności konstrukcyjno-budowlanej Nr [...], inż. S. Ż. posiadającego uprawnienia budowlane do projektowania sieci, instalacji i urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych, cieplnych, wentylacyjnych i gazowych Nr [...], techn. elektryka T. W. posiadającego uprawnienia budowlane do projektowania w specjalności instalacyjno-inżynieryjnej w zakresie: sieci i instalacji elektrycznych Nr [...].

Organ wskazał, że w dniu [...] czerwca 2006 r. została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę, która w wyniku odwołania została uchylona przez Wojewodę Małopolskiego w dniu [...] września 2006 r. Organ wziął pod uwagę całość materiału dowodowego zgromadzonego w tej sprawie oraz powody uchylenia decyzji z dnia [...] czerwca 2006 r. Po zapoznaniu się ze stanowiskiem organu odwoławczego oraz po ponownym sprawdzeniu dokumentów w dniu [...] października 2006 r. zostało wydane postanowienie nakładające obowiązek doprowadzenia do zgodności projektu budowlanego z decyzją o warunkach zabudowy w zakresie maksymalnego wskaźnika projektowanej zabudowy, minimalnej powierzchni biologicznie czynnej, dołączenia szczegółowego obliczenia powyższych wskaźników, doprowadzenia do spójności pomiędzy danymi wpisanymi w zestawieniu opisu do projektu zagospodarowania terenu i na jego części rysunkowej oraz potwierdzenia zgodności z oryginałem kopii mapy do celów projektowych przez uprawnionego geodetę. Ponadto zażądano ekspertyzy technicznej właściwej jednostki badawczo-rozwojowej albo rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, uzgodnionej z właściwym komendantem Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej w terminie do dnia 14 listopada 2006 r.

W dniu 24 października 2006 r. przedstawiciel inwestora złożył wniosek o zmianę treści w/w postanowienia w zakresie spełnienie wymagań warunków technicznych w sposób inny niż podany w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury. W uzasadnieniu podano, że inwestor spełnia warunki techniczne w sposób podany w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W związku z tym, iż faktycznie po zabezpieczeniu drewnianej ściany preparatem posiadającym stosowne atesty do stopnia nierozprzestrzeniania ognia odległość miedzy budynkami będzie spełniała wymagania w/w rozporządzenia, organ uznał wniosek za uzasadniony i w dniu 3 stycznia 2007 r. zmienił postanowienie z dnia 12 października 2006 r. w tym zakresie. W zamian nałożono obowiązek przedłożenia aktualnego atestu preparatu użytego do zabezpieczenia zewnętrznych ścian drewnianych oraz opinii rzeczoznawcy do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych potwierdzającą spełnienie warunków rozporządzeniu Ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. W ostatnim dniu wyznaczonego terminu przedstawiciel inwestora złożył poprawiony projekt budowlany wraz z dodatkowymi wyjaśnieniami. Przeprojektowano przyziemie (ograniczając powierzchnię zabudowy), podjazdy i podejścia (ograniczając powierzchnie utwardzoną). Ujednolicono opis techniczny. Dołączono oryginał mapy do celów projektowych, a następnie uaktualniono klauzulę przyjęcia jej do powiatowego zasobu geodezyjnego i zaewidencjonowaną pod Nr [...] w dniu [...] grudnia 2006 r. Poprawiony projekt budowlany zawiera opinię rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych oraz potwierdzoną za zgodność z oryginałem aprobatę techniczną i certyfikat zgodności użytego materiału do zabezpieczania elementów drewnianych. Według załączonej opinii "zabezpieczenie drewnianej części ścian rozbudowywanego budynku środkami ogniochronnymi do stopnia NRO pozwala na przyjęcie normatywnej odległości pomiędzy budynkami", a "projektowana przebudowa i rozbudowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego ... spełnia wymagania obowiązujących przepisów".

Pismem z dnia 21 listopada 2006 r. wszystkie strony postępowania administracyjnego zostały powiadomione o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie i możliwości zapoznania się z przedłożona dokumentacją. W dniu 13 grudnia 2006 r. jedna ze stron postępowania złożyła pisemne zastrzeżenia dotyczące poprawionego projektu. Dotyczyły one szerokości dojazdu do zaprojektowanych na działce inwestora miejsc postojowych.

Odnosząc się do tych zastrzeżeń organ podał, że podane przez stronę w w/w piśmie wymagane odległości dotyczą garaży dla samochodów osobowych nie zaś miejsc postojowych przy budynku mieszkalnym jednorodzinnym. Po drugie zgodnie z §104 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. dojazd do stanowisk postojowych w garażu, usytuowanych prostopadle w stosunku do osi drogi, powinien mieć szerokość co najmniej 5,7m, z zastrzeżeniem, że dopuszcza się zmniejszenie wymiaru do 5m, jeżeli stanowiska postojowe mają szerokość co najmniej (nie jak stwierdzono w piśmie strony więcej) niż 2,5m. Zgodnie z zatwierdzonym projektem zagospodarowania terenu miejsca postojowe mają szerokość 2,5m, a dojazd 5m. Organ zauważył, że zaprojektowany pięciometrowy utwardzony pas terenu znajduje się w całości na działce inwestorów.

W związku z tym, iż na działce Nr ewid. [...] obr. [...] zmniejszono powierzchnię utwardzonego terenu wzdłuż granicy z działką Nr ewid. 214 obr. [...], w dniu 3 stycznia 2007 r. wydano kolejne postanowienie nakładające obowiązek podania informacji czy przedmiotowa działka Nr [...] obciążona jest służebnością przejazdu. W przypadku odpowiedzi twierdzącej należało ponadto przedstawić dokument przedstawiający formę ustanowionej służebności. W dniu 5 stycznia 2007r inwestorzy pisemnie oświadczyli, że działka Nr [...] nie jest obciążona służebnością przejazdu, natomiast posiada wpisane do księgi wieczystej prawo przejazdu przez działkę Nr [...]. Biorąc pod uwagę powyższe organ uznał, że inwestor ma prawo zmienić powierzchnię utwardzoną na trasie dojazdu do posesji Nr [...]. Tym bardziej, że projektowane zagospodarowanie działki nie uniemożliwi właścicielom działki Nr [...] dojazdu do swojej posesji.

Organ wskazał następnie, że miasto Zakopane nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Projekt budowlany jest zgodny z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia [...] stycznia 2006 r. znak: [...] wydaną przez Burmistrza Miasta Zakopane. Projektowana rozbudowa nie przekracza linii zabudowy wyznaczonej w załączniku do w/w decyzji o warunkach zabudowy. Na podstawie szczegółowego rysunku wraz z obliczeniami sprawdzono spełnienie warunków decyzji o warunkach zabudowy w zakresie maksymalnego wskaźnika projektowanej zabudowy, który wynosi 0,22 przy dopuszczalnym 0,24 (pkt. III A ppkt.2 decyzji o warunkach zabudowy) oraz wielkość powierzchni biologicznie czynnej, która wynosi 52,8%, podczas gdy minimalną wielkość powierzchni biologicznie czynnej powinna wynosić 52% (pkt. III A ppkt.4 decyzji o warunkach zabudowy ). Zgodnie z zatwierdzonym projektem budynek po przebudowie będzie miał jedną kondygnację nadziemną i dwie w kubaturze dachu (rys. nr 06 - przekrój, rys. nr 07-10 - elewacje), dopuszczalne są dwie kondygnacje naziemne i dwie w kubaturze dachu (pkt. III b ppkt.2 decyzji o warunkach zabudowy). Szerokość elewacji frontowej, wysokość usytuowania okapu dachu od poziomu terenu, przekrycie dachem dwuspadowym o jednakowym kącie nachylenia głównych połaci dachu, wysokość od poziomu terenu do głównej kalenicy dachu 12,64 (11,23 + 1,41 = 12,64 - rys. nr 06 - przekrój, zgodnie z pkt. III b ppkt.6 decyzji o w.z. nie powinna przekraczać 12,90m) są zgodne z koncepcją architektoniczną stanowiącą załącznik Nr 3 do decyzji o warunkach zabudowy. W projekcie przewidziano zgodnie z pkt.VI ppkt.2 decyzji o warunkach zabudowy trzy miejsca postojowe. Pozostałe warunki decyzji o warunkach zabudowy być może mniej istotne z punktu widzenia właścicieli nieruchomości sąsiednich jak zauważył organ również zostały spełnione.

Lokalizacja przebudowy i rozbudowy budynku, przebudowa przyłącza energetycznego oraz kanalizacja deszczowa zostały uzgodnione w Powiatowym Zespole Uzgadniania Dokumentacji Projektowej dnia 24 marca 2006 r. sygn. 92/06.

Inwestycja nie wymaga przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt. 1 Prawa budowlanego. Projekt budowlany spełnia wymagania określone w art. 34 ust. 1, 2, 3 Prawa budowlanego. Inwestor złożył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i uzyskał wymagane przepisami szczególnymi, uzgodnienia, pozwolenia lub opinie innych organów.

W związku ze spełnieniem wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 1 i ust. 4 Prawa budowlanego należało udzielić pozwolenia na budowę.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła I. J.. W odwołaniu tym podniesiono zarzuty:

- wadliwości mapy, na której sporządzono projekt zagospodarowania (§ 8 ust.1 rozporządzenia "w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego",

- naruszenia decyzji ustalającej warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji warunki określające współczynniki maksymalny dla powierzchni zabudowy i minimalny dla powierzchni biologicznie czynnej,

- niezgodności projektu budowlanego z decyzją o warunkach zabudowy w zakresie faktycznej funkcji i przeznaczenia budynku (z rzutów poszczególnych kondygnacji wynika, że projektowany obiekt nie będzie domem jednorodzinnym, a obiektem w części przeznaczonym na okresowy pobyt ludzi, nie będących stałymi użytkownikami obiektu. W związku z tym wadliwie podano nazwę inwestycji, wadliwie sporządzono opis funkcji obiektu oraz wadliwie określono w decyzji o pozwoleniu na budowę kategorię obiektu. Nie załączono także uzgodnień wymaganych dla takiego typu budynku).

Ponadto w odwołaniu wniesiono o zbadanie; czy projektowany budynek nie narusza rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w zakresie naturalnego oświetlenia i nasłonecznienia pomieszczeń w budynkach sąsiednich.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r. znak [...] Wojewoda Małopolski działając na podstawie art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 2 i art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tj. Dz. U. Nr 156 poz. 1118 z 2006 r. ze zm.) i art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że Rada Miasta Zakopane Uchwałą z dnia 28 września 2006r, (obowiązującą od dnia 16 listopada 2006 r.) utworzyła na znacznej części obszaru miasta Zakopanego Park Kulturowy Kotliny Zakopiańskiej, a zapisy uchwały wprowadziły pewne ograniczenia w możliwości kształtowania zabudowy na terenie utworzonego parku. Organ odwoławczy uznał za zasadne przesłanie w trybie art. 136 k.p.a. (postanowienie z dnia [...] kwietnia 2007 r., znak: [...]) materiału dowodowego do uzupełnienia przez organ pierwszej instancji, wobec stwierdzenia w materiale dowodowym braku śladu prowadzenia postępowania w zakresie ustalenia czy działka Nr [...] leży w obszarze parku.

Stąd też pismem z dnia 14 maja 2007 r. Starosta Tatrzański odpowiedział na postanowienie Wojewody Małopolskiego z [...] kwietnia 2007r. , a w udzielonej odpowiedzi wyjaśnił, że teren inwestycji znajdował się w obszarze Parku Kulturowego Kotliny Zakopiańskiej, utworzonego uchwałą Rady Miasta Zakopane Nr LI/538/2006 z dnia 28 września 2006 r., jednakże aktualnie, to jest od wejścia w życie uchwały Rady Miasta Zakopane Nr VII/78/2007 z dnia 1 marca 2007 r. działka ewid. Nr [...] obr. [...] znajduje się poza granicami Parku Kulturowego Kotliny Zakopiańskiej.

Analiza treści w/w uchwał Rady Miasta Zakopane w sprawie utworzenia parku kulturowego, (opublikowanych w Dziennikach Urzędowych Województwa Małopolskiego: Nr 694 poz. 4129 z 2006r. i Nr 245 poz. 1635 z 2007r.), biorąc pod uwagę ustalenie dokonane przez organ pierwszej instancji, (Starostwo ma dostęp do załączników graficznych w odpowiedniej skali umożliwiających dokonanie identyfikacji działki w obszarze parku), iż obszar inwestycji znajduje się poza obszarem parku kulturowego, potwierdziła, że nie zachodzi potrzeba dokonywania dodatkowych uzgodnień projektu i prowadzenia postępowania pod kątem badania, czy projektowana inwestycja nie narusza ustaleń zapisanych uchwałą w sprawie utworzenia parku kulturowego.

Natomiast §12 obowiązującej uchwały Rady Miasta Zakopane Nr VN/78/2007 z dnia 1 marca 2007r., w sprawie utworzeniu parku kulturowego brzmi: Uchyla się uchwałę Nr LI/528/2006 Rady Miasta Zakopane z dnia 28 września 2006 r., w sprawie parku kulturowego. Zgodnie z § 14 w/w przedmiotowej uchwały Nr VII/78/2007: Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego. Dziennik Urzędowy Województwa Małopolskiego Nr 245 ukazał się dnia 5 kwietnia 2007 r. zatem uchwała Nr VII/78/2007 obowiązuje od dnia 19 kwietnia 2007 r. Organ odwoławczy uznał, iż pomimo, że w dacie wydawania zaskarżonej decyzji obowiązywała poprzednia uchwała w sprawie parku krajobrazowego i zgodnie z tamtą uchwałą należało prowadzić postępowanie mające na celu zbadanie czy projektowana inwestycja nie narusza jej ustaleń § 3 i § 4 ówczesnej uchwały, to w dacie prowadzenia postępowania odwoławczego i wydawania decyzji kończącej to postępowanie obowiązują zapisy i ustalenia uchwały Nr VII/78/2007 zgodnie, z którą przedmiotowa działka Nr [...] nie leży w obszarze parku kulturowego, zatem bezprzedmiotowe byłoby prowadzenie postępowania w tej kwestii dotyczących uwarunkowań i ograniczeń na terenie parku.

W trakcie postępowania odwoławczego D. J., współwłaściciel działki ewid. Nr [...] obr. [...], przedłożył do wglądu oryginał i przekazał w kopii dokument sporządzony przez uprawnionego geodetę mgr inż. J. B., (potwierdzony dnia 17 kwietnia 2007 r. za zgodność z operatem ewidencji gruntów i budynków przez Starostę Tatrzańskiego), pn: Opis służebności dz. ew. Nr [...] obr. [...] - m. Zakopane wraz z załącznikami graficznymi, celem uwzględnienia w prowadzonym postępowaniu odwoławczym. Dokument ten zdaniem strony podważa oświadczenie Inwestora z dnia 5 stycznia 2007 r. (karta ozn. Nr 123 akt pierwszej instancji ), którym inwestor podał, powołując się na odpis z księgi wieczystej, akt notarialny oraz oświadczenie poprzedniego właściciela, iż działka inwestycji jest wolna od wszelkich ograniczonych praw rzeczowych (tj. m. in. służebności ) oraz wszelkich innych praw i roszczeń osób trzecich nie ujawnionych. Ponadto strona podniosła, co zamieszczono na jej wniosek w notatce sporządzone droga wzdłuż granicy z działką Nr ewid. [...] utwardzona, wysokiej jakości, na podbudowie betonowej, z nawierzchnią z kostki betonowej , która została wykonana za zgodą poprzedniego właściciela działki. W notatce zamieszczono także na wniosek strony informację, że na jej zlecenie aktualnie biuro architektoniczne opracowuje operat stwierdzający braki projektu budowlanego przedmiotowej inwestycji.

Organ odwoławczy po zapoznaniu się z przedłożonym dokumentem i uwagami strony uznał, że nie stanowią one przeszkody do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Inwestor złożył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, dodatkowo załączył kopie dokumentów (akt notarialny i odpis z księgi wieczystej dla działki Nr [...] ), z których wynika, że działka inwestycji jest wolna od obciążeń. Zgodnie z przedłożonym do zatwierdzenia projektem budowlanym, w obszarze wzdłuż granicy z działką Nr [...], to jest w części południowo-zachodniej działki inwestycji nie przewiduje się robót budowlanych, które skutkowałyby uniemożliwieniem korzystania z przejazdu w tym rejonie np. poprzez wzniesienie obiektu kubaturowego. Przedłożony w dniu 14 czerwca 2007 r. przez stronę dokument dotyczący służebności podobnie, jak wniesiona uwaga dotycząca istniejącego utwardzenia (drogi) na działce inwestora, mogą być wykorzystane w postępowaniu przed sądami powszechnymi. Odnosząc się do zasygnalizowanej możliwości przedłożenia operatu, wyjaśniono , że postępowanie odwoławcze zostało wszczęte 7 marca 2007 r. Zgodnie z art. 35 kpa - winno się ono zakończyć w ciągu miesiąca. Z uwagi na konieczność wyjaśnienia kwestii związanych z uchwałą Rady Miasta w Z. został określony nowy termin załatwienia sprawy. Postępowanie odwoławcze trwało w związku z tym ponad trzy miesiące. Projekt budowlany w tym czasie nie podlegał zmianom, strony były na bieżąco informowane o stanie sprawy i przewidywanym terminie jej zakończenia. Strony miały też możliwość, na każdym etapie postępowania, zapoznania się z materiałem dowodowym i wnoszenia dodatkowych dowodów. Zasygnalizowanie na dwa dni przed wyznaczonym, znanym stronie, terminem zakończenia sprawy, ewentualnej możliwości wniesienia w bliżej nieokreślonej przyszłości dodatkowego dowodu w sprawie, nie mogło stanowić podstawy do przedłużenia terminu zakończenia postępowania odwoławczego, o czym strona została powiadomiona.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ podał, że projekt zagospodarowania został sporządzony na kopii aktualnej mapy zasadniczej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego. W ponownym postępowaniu przed organem pierwszej instancji, do materiału dowodowego dołączona została wydana do celów projektowych mapa sytuacyjno-wysokościowa z oryginalnymi pieczęciami - karta Nr 97 akt pierwszej instancji. Mapa spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. Autentyczność mapy nie budzi wątpliwości. Skarżący nie przedstawił dowodu podważającego prawidłowość mapy.

Odpowiadając na kolejny zarzut organ wyjaśnił, że w ponownym postępowaniu przed organem pierwszej instancji dokonano zmian projektowych między innymi, w części dotyczącej projektu zagospodarowania terenu (projekt zagospodarowania zatwierdzony decyzją Starosty z [...] czerwca 2006r. - karta Nr [...] i projekt zagospodarowania zatwierdzony decyzją Starosty z [...] stycznia 2007r. - karta Nr 6 projektu budowlanego), ponadto mgr inż. arch. J. S., przedstawił szczegółowe wyliczenia dotyczące powierzchni zabudowy i powierzchni biologicznie czynnej (karta Nr 8 -proj. budowlanego), z których wynika, iż warunki określające wymagane wskaźniki odnoszące się do tych powierzchni w decyzji o warunkach zabudowy , zostały zachowane w skorygowanej wersji projektu.

Odnośnie zarzutu niezgodności projektu z decyzją o warunkach zabudowy w zakresie faktycznej funkcji i przeznaczenia budynku, organ odwoławczy podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu decyzji Wojewody Małopolskiego z dnia [...] września 2006r., znak: [...]: (...) wobec podanej definicji pojęcia budynek mieszkalny jednorodzinny (art. 3 ust. 2a ustawy Prawo budowlane) i jej niedookreśleniu w innych przepisach prawa, organ nie ma możliwości stwierdzić, że przedmiotowy projekt, nie jest projektem domu jednorodzinnego. W przypadku, jeżeli obiekt miałby być w przyszłości użytkowany w odmienny sposób, aniżeli budynek mieszkalny jednorodzinny, to Inwestor zobowiązany będzie uzyskać zgodę właściwego organu na zmianę sposobu użytkowania obiektu, zgodnie z art. 71 ustawy Prawo budowlane. Zmiana sposobu użytkowania obiektu bez wymaganego zgłoszenia stanowi naruszenie przepisów Prawa budowlanego.

Odnosząc się do odwołania w części, w której zawnioskowano o zbadanie czy projektowany budynek nie narusza prawa światła i nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w budynkach sąsiednich, organ wyjaśnił, że dokonana analiza odległości projektowanego budynku od ścian zewnętrznych budynków sąsiednich do wysokości projektowanego budynku (wysokości najwyższych krawędzi obiektu zacieniającego) w kontekście brzmienia przepisów § 13 i § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, nie wskazują na zasadność nakładania wymogu przedłożenia analizy w zakresie ochrony przed niedopuszczalnym zacienianiem pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi (§ 13 ) czy też ograniczenia wymaganego nasłonecznienia pokojów w mieszkalnych (§ 60).

Wymogi w/w rozporządzenia w przypadku § 13 odnoszą się tylko i wyłącznie do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. Przepis nie dotyczy pomieszczeń, w których przebywanie tych samych osób w ciągu doby trwa krócej niż 2-4 godzin włącznie. Przepisy dotyczące zacieniania nie dotyczą również tarasów. Natomiast przepisy § 60 odnoszą się do wymaganego nasłonecznienia (min. 3 godzin) dotyczą tylko i wyłącznie pokoi w mieszkaniach, (poza żłobkami, przedszkolami, szkołami), przy czym w przypadku mieszkania wielopokojowego wymóg ten spełniony być musi w stosunku do jednego pokoju. Dodatkowo zarzut odwołania został sformułowany bardzo ogólnie bez wskazania, których konkretnie pomieszczeń miałoby dotyczyć wnioskowane badanie prawa światła i nasłonecznienia, podobnie zresztą jak i powyżej omówiony zarzut odnoszący się do warunku zachowania wymaganej powierzchni biologicznie czynnej, którym zakwestionowano wiarygodność danych dotyczących powierzchni utwardzonej i biologicznie czynnej, bez doprecyzowania zarzutu tj. odniesienia się do przedłożonego wyliczenia przez projektanta. Do ogólnie sformułowanych zarzutów organ nie może odnieść się szczegółowo.

Konkludując organ odwoławczy przyjął , ze analiza całości przekazanego materiału dowodowego wykazała, że zatwierdzony projekt budowlany jest zgodny z ostateczną decyzją Burmistrza Miasta Zakopane z [...] stycznia 2006 r., znak: [...] o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji i innymi przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Projekt został uzupełniony i częściowo zmieniony w ponownym postępowaniu przed wydaniem zaskarżonej decyzji w szczególności w zakresie mającym wpływ na spełnienie warunków decyzji o warunkach zabudowy dotyczących współczynników zabudowy i powierzchni biologicznie czynnej, jak również kwestii spełnienia przepisów techniczno-budowlanych w zakresie spełnienia warunków bezpieczeństwa pożarowego. Zgodność projektu z wymogami przeciwpożarowymi została potwierdzona przez rzeczoznawcę ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych w dniu 16 października 2006 r. W ponownym postępowaniu wyjaśniono wskazane w uzasadnieniu decyzji Wojewody z dnia [...] września 2006r. niejasności i braki.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie złożył P. J. wnosząc o uchylenie decyzji . Zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

* art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i § 4 kpa oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, poprzez niewłaściwe zastosowanie i brak wyjaśnienia stanu faktycznego z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego obywateli,

* art. 3 pkt 22 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez niewłaściwe zastosowanie wskazanego przepisu i przyjęcie, że występowanie na nieruchomości służebności przejazdu i przechodu nie prowadzi do zmniejszenia powierzchni biologicznie czynnej.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Małopolski podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie po rozpoznaniu skargi uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002r., Nr 153, poz.1270 ze zm.) skargę oddalił.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył treść art. 34 ust. 1 i ust. 3-4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, odnoszący się do projektu budowlanego. Przywołano także przepis art. 35 ust.1 Prawo budowlane , który określa zakres obowiązków organu administracji, zawartych w fazie wyjaśniającej prowadzonego postępowania administracyjnego o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego. Podkreślono , że przed wydaniem decyzji w tym postępowaniu o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę organ administracji stosownie do przepisu art. 35 ust. 1 miał obowiązek sprawdzić:

zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, o której mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska;

zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa wart. 12 ust. 7;

wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

W ocenie Sądu organom nie można odmówić braku rzetelności w sprawdzeniu wymogów zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane przy uwzględnieniu stanu prawnego na dzień wydawania zaskarżonej decyzji. Projekt budowlany jest zgodny z decyzją o warunkach zabudowy z dnia 4 stycznia 2006 r. wydaną przez Burmistrza Miasta Zakopane. Projektowana linia rozbudowy inwestycji nie przekracza linii zabudowy wyznaczonej w załączniku do decyzji o warunkach zabudowy. Organy prawidłowo ustaliły, że warunek w zakresie maksymalnego wskaźnika projektowanej zabudowy wynosi 0,22 przy dopuszczalnym wskaźniku 0,24, a wielkość powierzchni biologicznie czynnej wynosi 52,8 %, podczas gdy dopuszczalna minimalna wielkość tej powierzchni określona została na 52%.

Szerokość elewacji frontowej, wysokość usytuowania okapu dachu od poziomu terenu, przekrycie dachem dwuspadowym o jednakowym kącie nachylenia głównych połaci dachu są zgodne z koncepcją architektoniczną stanowiącą załącznik nr 3 do decyzji o warunkach zabudowy. Wysokość od poziomu terenu do głównej kalenicy dachu wynosi 12,64 m i nie przekracza dopuszczalnej wysokości 12,90m.

Zdaniem Sądu projekt zagospodarowania działki jest zgodny z przepisami techniczno-budowlanymi, jest on kompletny, zawiera również wymagane opinie, uzgodnienia jak: opinię w zakresie wymagań ochrony przeciwpożarowej z października 2006 r. sporządzoną przez rzeczoznawcę inż. S. B., opinię Nr [...] z dnia 24 marca 2006 r. Powiatowego Zespołu Uzgadniania Dokumentacji Projektowej w Z. dot. dobudowy, przebudowy przyłącza energetycznego kablem ziemnym, kanalizacji deszczowej (studnia chłonna). Projekt budowlany został sporządzony prawidłowo, w czytelnej formie graficznej zgodnie z wymaganiami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, wykonany przez osoby mające odpowiednie uprawnienia . Inwestorzy złożyli również oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością - akt notarialny z dnia 1 lipca 2005r., a także dodatkowo odpis z ks. wieczystej Nr [...] z października 2004 r., że przedmiotowa działka inwestorów Nr [...] obręb [...] w Z. jest wolna od jakichkolwiek obciążeń.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego, które sprowadzają się do tego, że organy niewłaściwie zastosowały art. 3 pkt 22 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu i przyjęcie, że występowanie na nieruchomości służebności przejazdu i przechodu nie prowadzi do zmniejszenia powierzchni biologicznie czynnej, a tym samym organy naruszyły przepisy art. 7-8 kpa, art. 77 § 1 i § 4 kpa oraz przepis art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane , Sąd uznał je za niezasadne . Podniesiono , iż jak wynika z akt administracyjnych i dokonanej zmiany projektu budowlanego sporządzonego przez arch. J. S. projektant przedstawił bilans terenu oraz podał sposób obliczania powierzchni biologicznie czynnej według określonego matematycznego wzoru. Powierzchnia terenu w granicach ewidencyjnych działek wynosi - 897 m2, powierzchnia zabudowy - 167m2 ( z tarasem) , powierzchnia dojść dojazdów placów, chodników, miejsc postojowych - 155 m, śmietniki i murki oporowe - 10 m. Powierzchnia biologicznie czynna wynosi więc - 365 m2, co stanowi 52,3 %. Wprawdzie organy obliczyły iż powierzchnia biologicznie czynna wynosi 52,8%, nie mniej jednak mieści się ten wynik w dopuszczalnej minimalnej powierzchni określonej na 52%, co nie miało żadnego wpływu na wynik sprawy.

W ocenie Sądu wszystkie zarzuty skarżącego należy uznać za nietrafne , gdyż są one ogólnikowe i nie wskazują na czym miało polegać naruszenie interesu prawnego skarżącego w dacie wydania zaskarżonej decyzji, w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji. Należy przy tym podkreślić iż skarżący dopiero po wydaniu zaskarżonej decyzji złożył stosowny wniosek do Sądu Rejonowego w Z. o wpis do księgi wieczystej jego służebności na działce inwestorów, co nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Zdaniem Sądu organy administracji obu instancji w sposób wyczerpujący zebrały i rozpatrzyły cały materiał dowodowy sprawy , prawidłowo przeprowadziły postępowanie administracyjne zapewniając stronom postępowania czynny udział w sprawie na każdym etapie postępowania, a zatem brak jest przesłanek do uchylenia zaskarżonej decyzji w świetle art. 145 ustawy Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi Ponadto uzasadnienie zaskarżonej decyzji wyczerpuje również dyspozycje określone w art. 107§ 3 k.p.a.

P. J. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od powyższego wyroku i zaskarżając go w całości podniósł zarzut naruszenia:

I. art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane poprzez niewłaściwe zastosowanie i brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, podczas gdy formalno — prawna ocena stanu faktycznego powinna skutkować rozstrzygnięciem w postaci uchylenia decyzji Wojewody Małopolskiego z uwagi na to, że:

1) wskazana decyzja narusza § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, (Dz. U. Nr 120 poz. 1133) w zakresie wskazanym poniżej tj. w pkt. III niniejszej skargi;

2) z oryginalnego podkładu geodezyjnego (mapa Nr 4634/379/05 przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 10 sierpnia 2005 r.) usunięta została brama wjazdowa w linii ogrodzenia na działce [...] oraz istniejące ogrodzenie zlokalizowane wzdłuż wewnętrznej drogi dojazdowej do działki 209 — na dowód czego strona przedstawia w załączeniu do niniejszej skargi mapę dla celów projektowych Nr 4634/379/05 przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 10 sierpnia 2005 r.;

3) na planszy zatytułowanej "Inwentaryzacja usytuowania zieleni na planie działki" przedstawiona została istniejąca droga dojazdowa w postaci dwóch wąskich pasów utwardzonych, co jest niezgodne ze stanem rzeczywistym — na dowód czego skarżący przedstawia:

a) mapę dla celów projektowych Nr 4634/379/05 przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 10 sierpnia 2005 r.;

b) mapę dla celów projektowych Nr 4634/82/2008 przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 22 lutego 2008 r.;

c) pismo urzędowe dotyczące utwardzenia drogi kostką brukową.

4) wskazana decyzja narusza warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji określające maksymalny współczynnik dla powierzchni zabudowy i minimalny dla powierzchni biologicznie czynnej, do czego doszło z w wyniku usunięcia z oryginalnego podkładu geodezyjnego (mapa Nr 4634/379/05 przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 10 sierpnia 2005 r.) bramy wjazdowej w linii ogrodzenia na działce [...] oraz istniejącego ogrodzenia zlokalizowanego wzdłuż wewnętrznej drogi dojazdowej do działki 209, a także w wyniku przedstawienia na planszy zatytułowanej "Inwentaryzacja usytuowania zieleni na planie działki" istniejącej drogi dojazdowej w postaci dwóch wąskich pasów utwardzonych, co jest niezgodne ze stanem rzeczywistym — na dowód czego skarżący przedstawia:

mapę dla celów projektowych Nr 4634/379/05 przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 10 sierpnia 2005 r.;

mapę dla celów projektowych Nr 4634/82/2008 przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 22 lutego 2008 r.;

pismo urzędowe dotyczące utwardzenia drogi kostką brukową.

II. § 3 pkt. 22 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim gminny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez niewłaściwe zastosowanie wskazanego przepisu w wyniku przyjęcia że na nieruchomości nie występuje utwardzona kostka brukową droga, do czego doszło z w wyniku usunięcia z oryginalnego podkładu geodezyjnego (mapa Nr 4634/379/05 przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 10 sierpnia 2005 r.) bramy wjazdowej w linii ogrodzenia na działce [...] oraz istniejącego ogrodzenia zlokalizowanego wzdłuż wewnętrznej drogi dojazdowej do działki 209, a także w wyniku przedstawienia na planszy zatytułowanej "Inwentaryzacja usytuowania zieleni na planie działki istniejącej drogi dojazdowej w postaci dwóch wąskich pasów utwardzonych, co jest niezgodne ze stanem rzeczywistym — na dowód czego skarżący przedstawia:

a) mapę dla celów projektowych Nr 4634/379/05 przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 10 sierpnia 2005 r.;

b) mapę dla celów projektowych Nr 4634/82/2008 przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 22 lutego 2008 r.;

c) pismo urzędowe dotyczące utwardzenia drogi kostką brukową.

III. § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dn. 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, (Drę. U. Nr 120 poz. 1133) w ten sposób, że zgodnie z wymienionym przepisem "Projekt zagospodarowania działki lub terenu powinien zawierać część opisową oraz część rysunkową sporządzoną na kopii aktualnej mapy zasadniczej lub mary jednostkowej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, z zastrzeżeniem § 10", co oznacza, że plansza zatytułowana jako "Projekt zagospodarowania" (karta numer 6 akt postępowania administracyjnego w sprawie wydania pozwolenia na budowę) winna być sporządzona na kopii aktualnej mapy zasadniczej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, tymczasem mapa, na której sporządzony został projekt nie jest mapą oryginalną, nie posiada również potwierdzenia za zgodność z oryginałem, pomimo stwierdzenia w aktach sprawy, że została ona potwierdzona za zgodność z oryginałem.

IV. § 8 ust. 3 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, (Dz. U. Nr 120 poz. 1133) w ten sposób, że zarówno Wojewoda w toku postępowania administracyjnego, jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny toku postępowania sądowego odnotował okoliczność występowania na nieruchomości służebności — utwardzonej drogi, jednak nie dokonał porównania mapy oryginalnej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego ze stanem projektowanym docelowym.

V. § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dn. 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, (Dz. U. Nr 120 poz. 1133) w ten sposób, że część rysunkowa projektu przebudowy obiektu budowlanego powinna wyróżniać graficznie stan istniejący, co oznacza, iż niedopuszczalne jest jakiekolwiek ukrywanie stanu istniejącego i takie modyfikacje, aby niemożliwe było czytelne i jednoznaczne porównanie stanu przed inwestycją z rozwiązaniami docelowymi.

VI. art. 106 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 153 Nr 1270 ze zm.) w ten sposób, że Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznający sprawę powinien z urzędu wziąć pod uwagę okoliczność, iż plansza zatytułowana jako "Projekt zagospodarowania" (karta numer 6 akt postępowania administracyjnego w sprawie wydania pozwolenia na budowę) winna być sporządzona na kopii aktualnej mapy zasadniczej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, tymczasem mapa, na której sporządzony został projekt nie jest mapą oryginalną, nie posiada również I potwierdzenia za zgodność z oryginałem, pomimo stwierdzenia w aktach sprawy, że została ona potwierdzona za zgodność z oryginałem.

VII. art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. poz. 153 Nr 1270 ze zm.) w ten sposób, że:

1) Wojewódzki Sąd Administracyjny powinien wziąć pod uwagę okoliczność naruszenia § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dn. 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, (Dz. U. Nr 120 poz. 1133), która to okoliczność przesądza, wbrew twierdzeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że nie zostały spełnione wszelkie warunki określone przez ustawę prawo budowlane. Stwierdzenie naruszenia § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dn. 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, (Dz. U. Nr 120 poz. 1133), w analizowanym stanie faktycznym stanowi przesłankę do stwierdzenia naruszenia art. 35 ust. 1 ustawy prawo budowlane, który to zarzut skarżący podnosił w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym.

2) Ponadto Wojewódzki Sąd Administracyjny powinien wziąć pod uwagę okoliczność naruszenia art. 35 ust. 1 ustany prawo budowlane, do którego doszło w wyniku przedstawienia na planszy zatytułowanej "Inwentaryzacja usytuowania zieleni na planie działki" istniejącej drogi dojazdowej w postaci dwóch wąskich pasów utwardzonych, co jest to niezgodne ze stanem rzeczywistym.

VII. art. 228 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego w związku art. 106 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w ten sposób, że Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznający sprawę, wobec treści § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, (Dz. U. Nr 120 poz. 1133), powinien z urzędu wziąć pod uwagę okoliczność, iż plansza zatytułowana jako "Projekt zagospodarowania" (karta numer 6 akt postępowania administracyjnego w sprawie wydania pokolenia na budowę) winna być sporządzona na kopii aktualnej mapy zasadniczej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, tymczasem mapa, na której sporządzony został projekt nie jest mapą oryginalną, nie posiada również potwierdzenia za zgodność z oryginałem, pomimo stwierdzenia w aktach sprawy, że została ona potwierdzona za zgodność z oryginałem.

IX. art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku art. 106 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sposób, że Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznający sprawę, naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów poprzez:

a) nie uwzględnienie dowodów składanych przez skarżącego, w postaci odpisu z ksiąg wieczystych oraz zdjęć obrazujących stan faktyczny występujący na nieruchomości, na okoliczność istnienia w miejscu, gdzie na planszy zatytułowanej "Inwentaryzacja usytuowania zieleni na planie działki przedstawiona została istniejąca droga dojazdowa w postaci dwóch wąskich pasów utwardzonych, drogi utwardzonej kostką brukową, co przesądza o naruszeniu art. 35 ust. 1 ustany prawo budowlane, który to zarzut skarżący podnosił w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym ;

b) pominięcie okoliczności, że plansza zatytułowana jako "Projekt zagospodarowania" (karta Nr 6 akt postępowania administracyjnego w sprawie wydania pozwolenia na budowę) winna być sporządzona na kopii aktualnej mapy zasadniczej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, tymczasem mapa, na której sporządzony został projekt nie jest mapą oryginalną, nie posiada również potwierdzenia za zgodność z oryginałem, pomimo stwierdzenia w aktach sprawy, że została ona potwierdzona za zgodność z oryginałem;

c) brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w zakresie ustalenia występowania na nieruchomości powierzchni zabudowy oraz powierzchni biologicznie czynnej, do czego doszło z powodu nieuwzględnienia dowodów dotyczących występowania na nieruchomości służebności przejazdu i przechodu stanowiącej jednolitą drogę utwardzoną kostką brukową, która zmniejsza powierzchnię biologicznie czynną, podczas, gdy na planszy zatytułowanej "Inwentaryzacja usytuowania zieleni na planie działki" przedstawiona została istniejąca droga dojazdowa w postaci dwóch wąskich pasów utwardzonych, drogi utwardzonej kostką brukową.

X. Naruszenia uchwały Nr LI/528/'2006 Rady Miasta Zakopane z dnia 28 września 2006 r. w sprawie parku kulturowego w związku z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie wstrzymania wykonania uchwały Nr VII/ 78/'2007 Rady Miasta Zakopane z dnia 1 marca 2007 r. w sprawie utworzenia parku kulturowego w związku z tym, że nieruchomość objęta postępowaniem zarówno w dacie wydania decyzji administracyjnej przez Starostę Tatrzańskiego w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oraz w dacie złożenia, niniejszej skargi leży na terenie "Parku Kulturowego Kotliny Zakopiańskiej".

Powołując się na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie.

E. i T. F. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania według norm prawem przewidzianych .

W piśmie procesowym z dnia 13 lutego 2009 r. pełnomocnik skarżącego zawarł stanowisko wobec złożonej odpowiedzi na skargę kasacyjną , podtrzymując zgłoszone zarzuty dodatkowo zauważył , iż w sprawie zarówno przed organami administracji jak i prze Sądem I instancji doszło do naruszenia art. 9 kpa . Zauważono , iż inwestorzy samowolnie odstąpili od warunków udzielonego pozwolenia i ze toczy się postępowanie w tym zakresie .

E. i T. F. w piśmie procesowym z dnia 19 lutego 2009 r. wnieśli o odrzucenie wskazanych w piśmie procesowym kolejnych zarzutów i wniosków. Podnieśli , iż sprawa o ewentualne odstąpienie od warunków udzielonego pozwolenia toczy się .

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 1534 , poz.1270 ze zm.- zwanej w dalszej części tego uzasadnienia ustawą procesową ) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania, wymienionych w art. 183 § 2 ustawy. Sprawa ta mogła być zatem rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają miedzy innymi wymienione w art. 176 ustawy podstawy kasacyjne, które zgodnie z art. 174 ustawy procesowej mogą stanowić: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

W podstawach skargi kasacyjnej należy powołać wyraźnie normę prawa materialnego lub procesowego (wskazać właściwy artykuł lub paragraf, a także konkretny ustęp czy punkt, jeżeli w danym przepisie one występują). Niezbędne jest ponadto określenie rodzaju zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, uzasadnienie zarzutu naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego wskazanie dodatkowo, że wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana, aby nie stwarzała żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Sąd kasacyjny nie jest bowiem uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów lub stawiania hipotez co do tego, jakiego przepisu dotyczy podstawa skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny nie bada ponownie legalności zaskarżonej decyzji w takim zakresie, w jakim może (i powinien) to czynić Sąd pierwszej instancji. Nawet wówczas, gdy wyrok wojewódzkiego sądu administracyjnego jest wadliwy, Naczelny Sąd Administracyjny nie może tej wadliwości usunąć, jeżeli w skardze kasacyjnej nie zostały postawione i uzasadnione zarzuty konkretnych norm prawa materialnego i procesowego, chyba że zachodzi nieważność postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 ustawy procesowej.

Skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie przez pełnomocnika skarżącego oparta została o zarzuty wskazane w art. 174 pkt 1 i 2 ustawy procesowej tj. naruszenia prawa materialnego jak i naruszenia prawa procesowego , przy czym nie przyporządkowano poszczególnych zarzutów odpowiedniemu naruszeniu prawa materialnego bądź procesowego lecz nie jest to uchybienie dyskwalifikujące wniesioną kasację.

Generalnie jednak skarżący kwestionuje pominięcie przez Sąd dokumentów , z których jego zdaniem wynika , że na nieruchomości objętej pozwoleniem na budowę znajduje się służebność przechodu i przejazdu a także , iż plansza określana jako " Projekt zagospodarowania " ; k- 6 akt administracyjnych , nie została sporządzona na kopii aktualnej mapy zasadniczej , przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego , odnosząc te uchybienia w szczególności do naruszenia § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego ( Dz. U. Nr 120 , poz. 1133). Z kolei naruszenie tej normy prawa materialnego związane jest z podstawowymi zarzutami naruszenia prawa materialnego i procesowego.

Natomiast stosownie do wymogów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. Nr 120, poz. 1133), w projekcie zagospodarowania działki lub terenu projektant powinien określić całość zagadnień związanych z zagospodarowaniem przestrzennym planowanej inwestycji. Projekt zagospodarowania działki lub terenu jak stanowi wyżej wskazany § 8 ust. 1 cytowanego rozporządzenia powinien zawierać część opisową oraz część rysunkową sporządzona na kopii aktualnej mapy zasadniczej lub mapy jednostkowej , przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego , przy czym jak wynika z § 10 tego rozporządzenia projekt zagospodarowania działki lub terenu powinien być sporządzony na mapie w skali dostosowanej do rodzaju i wielkości obiektu lub zamierzenia budowlanego i zapewniającej jego czytelność. Natomiast w § 8 ust. 2 i 3 cytowanego rozporządzenia określono precyzyjnie co powinna zawierać część opisowa oraz rysunkowa tego projektu .

Analiza powyższych przepisów rozporządzenia dotyczących zakresu projektu zagospodarowania działki lub terenu jak i dalszych przepisów tego aktu dotyczących wymogów projektu architektoniczno budowlanego, prowadzi jednoznacznie do wniosku, że zakres badania podejmowanego przez organ administracji architektoniczno-budowlanej w odniesieniu do projektu budowlanego w opisanym zakresie jest ograniczony . Organ nie jest uprawniony do badania zgodności projektu architektoniczno-budowlanego z przepisami techniczno-budowlanymi lub innymi przepisami prawa, poza przepisami określającymi wymogi ochrony środowiska. Rozszerzająca interpretacja uprawnień organu w zakresie kontroli na podstawie art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego oznaczałaby w istocie przywrócenie uchylonej zasady oceny materialnych rozwiązań projektu budowlanego przez organ (uchylony art. 35 ust. 2 Prawa budowlanego) i stanowiłaby naruszenie zasady związania organów administracji publicznej prawem (art. 7 k.p.a.).

Powyższe przepisy korespondują z przewidzianą w Prawie budowlanym szeroką odpowiedzialnością projektanta. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust 2 i 4, do podstawowych obowiązków projektanta należy opracowanie projektu budowlanego w sposób zgodny z ustaleniami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, o której mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902), lub w pozwoleniu, o którym mowa w art. 23 i art. 23a ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502, ze zm.), wymaganiami ustawy, przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Projektant ma obowiązek zapewnić sprawdzenie projektu architektoniczno-budowlanego pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń w odpowiedniej specjalności lub rzeczoznawcę budowlanego. Projektant, a także sprawdzający do projektu budowlanego dołączają oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej.

Nieprzestrzeganie przez projektanta w sposób rażący przy projektowaniu lub wykonywaniu robót budowlanych przepisów art. 5 Prawa budowlanego stanowi wykroczenie podlegające karze grzywny (art. 93 pkt 1 Prawa budowlanego). Osoby wykonujące samodzielne funkcje techniczne w budownictwie, które dopuściły się występków lub wykroczeń, określonych ustawą - Prawo budowlane podlegają ponadto odpowiedzialności zawodowej w budownictwie (art. 95 Prawa budowlanego).

W świetle powyższych rozważań nie budzi wątpliwości Naczelnego Sąd Administracyjnego , że projekt budowlany zatwierdzony w decyzji o pozwoleniu na budowę przedmiotowej inwestycji został opracowany w czytelnej formie graficznej przez osoby posiadające stosowne uprawnienia co wykazano prawidłowo w toku prowadzonego postępowania administracyjnego a co trafnie przyjął również Sąd pierwszej instancji. Nie można zatem wbrew wywodom skargi kasacyjnej przyjąć naruszenia § 8 ust. 1 cytowanego rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, nakazującego projekt zagospodarowania działki lub terenu sporządzić na kopii aktualnej mapy zasadniczej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Kwestia ta jak wynika z analizy akt sprawy podnoszona był już w toku postępowania administracyjnego i stanowiła również element kwestionowania wydanych decyzji w trybie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Z niespornych przecież ustaleń dokonanych w niniejszej prawie wynika , iż już w toku postępowania organy ustaliły , że projekt zagospodarowania działki został sporządzony na kopii aktualnej mapy zasadniczej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego. Inwestor będąc do tego zobowiązanym , do materiału dowodowego sprawy dołączył opracowaną do celów projektowych mapę sytuacyjno-wysokościową z oryginalnymi pieczęciami ( oryginał znajduje się karta – Nr 97 akt administracyjnych organu pierwszej instancji) , a następnie uaktualniono klauzulę przyjęcia tej mapy do powiatowego zasobu geodezyjnego i zaewidencjonowano pod Nr 4634/691 w dniu 1 grudnia 2006 r. Zatem w chwili wydawania zaskarżonych decyzji w 2007 r. nie można było przyjąć , iż projekt zagospodarowania działki sporządzony został na nieaktualnej mapie zasadniczej , która nie była by przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Skarżący nie podważył w żaden sposób prawdziwości ( tj. autentyczności ) tejże mapy , albowiem nawet dołączone do skargi kasacyjnej dowody jak pismo w sprawie klauzuli mapy do celów projektowych , mapa do celów projektowych z dnia 10 sierpnia 2005 r. jak też z dnia 22 lutego 2008 r. , pismo wykonawcy utwardzenia drogi kostką brukową i pismo dotyczące utwardzenia tej drogi , w żadnym stopniu nie mogą zmienić wyżej wyrażonej oceny o prawidłowości użytej do celów projektowych kopii aktualnej mapy zasadniczej. Tym samym złożona do projektu mapa , przyjęta i zaewidencjonowana do powiatowego zasobu geodezyjnego jako sporządzona przez uprawnionego geodetę daje w okolicznościach rozpoznawanej prawy podstawę do uznania jej wiarygodności i zgodności z istniejącym stanem faktycznym.

Ponadto należy wskazać , iż inwestorzy w toku postępowania administracyjnego wykazali się prawem dysponowania nieruchomością na cele budowlane , składając oświadczenie w tym zakresie. Również do akt administracyjnych dołączyli akt notarialny z dnia 1 lipca 2005 r. , oraz wypis z księgi wieczystej Nr [...] z października 2004 r. , wykazując , że działka Nr [...] obręb [...] w Z. jest wolna od jakichkolwiek obciążeń . Przedłożone przez skarżącego na etapie postępowania odwoławczego w dniu 14 czerwca 2007 r. dokumenty dotyczący służebności przejazdu i przechodu przez nieruchomość inwestorów i złożenie dopiero po wydaniu zaskarżonej decyzji wniosku do Sądu Rejonowego w Z. o wpis do księgi wieczystej jego służebności na tejże działce nie wpływa na prawidłowość zatwierdzonego projektu budowlanego. Analiza sporządzonego projektu budowlanego wskazuje na to , że uwzględnia on służebność przejazdu i przechodu urządzoną według możliwości projektowych. Skarżący w kasacji poza próbą kwestionowaniem faktu nie wywodzi jakichkolwiek ewentualnych negatywnych konsekwencji z czym wiązałoby się potencjalne naruszenia określonej normy prawa , zatem nie wiadomo więc na czym polega naruszenia prawa strony w związku z tym zarzutem . Przypomnieć należy , iż ewentualne spory powstałe na tym tle powinny być rozstrzygane przez sąd powszechny.

Dlatego też w tym stanie faktycznym , wskazane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa procesowego odnoszące się do wadliwych ustaleń w kwestii sporządzenia projektu zagospodarowania działki na kopii nieaktualnej mapy zasadniczej nie zasługują na uwzględnienie

Nieusprawiedliwiony jest zarzut naruszenia art. 134 § 1 ustawy procesowej. Zgodnie z treścią w/w normy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wniesienie skargi powoduje jedynie wszczęcie postępowania sądowoadministracyjnego. W tym zakresie jest ono oparte na zasadzie kontradyktoryjności. Nie będąc związany granicami skargi, sąd zobowiązany jest do wzięcia pod uwagę z urzędu (zasada oficjalności) wszelkich naruszeń prawa, a także wszystkich przepisów, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i zarzutów podniesionych w skardze. Niezwiązanie granicami skargi nie oznacza, że sąd może czynić przedmiotem swych rozważań i ocen wszystkie aspekty skargi, bez względu na treść zaskarżonego aktu lub czynności. Oznacza ono natomiast, że sąd ten ma prawo, a także obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze. Nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami, a także podniesionymi wnioskami, zarzutami i żądaniami.

Co do zasady ten przepis obliguje sąd do ustosunkowania się do zarzutów które miałyby istotny wpływ na wynik sprawy. W konsekwencji sąd nie musi, aczkolwiek jest to pożądane z uwagi na potrzebę wszechstronnego informowania strony o jej sytuacji procesowej, odnosić się do wszystkich zagadnień podniesionych w skardze, jeśli nie mają one istotnego znaczenia dla końcowego wyniku kontroli zgodności z prawem zaskarżonej aktu lub czynności – wyr. NSA z 24 czerwca 2005 r., FSK 2633/04, LEX Nr 173345.

W rozpoznawanej sprawie przepis ten nie został naruszony albowiem mając na uwadze zaskarżone rozstrzygniecie i jego uzasadnienie , które odpowiada wymogom art. 141 § 4 ustawy procesowej , przyjąć należy , że Sąd pierwszej instancji ustosunkował się do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze , jak też rozważył i ocenił w ramach sądowej kontroli legalności zaskarżonych decyzji wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na wynik tejże sprawy. To , że Sąd pierwszej instancji w szczególności przyjął, że projekt budowlany został sporządzony zgodnie z wymogami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. nie dostrzegając naruszenia § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sposób odmienny od twierdzeń skarżącego jak też nie uznał innych wskazywanych przez stronę naruszeń prawa , nie może stanowić przesłanki uznania , że doszło w tej sprawie do naruszenia art. 134 § 1 ustawy procesowej.

Nieusprawiedliwiony jest również zarzut naruszenia art. 106 § 4 ustawy procesowej , który określa , że fakty powszechnie znane sąd bierze pod uwagę nawet bez powoływania się na nie przez stronę. Fakty powszechnie znane to takie fakty, o których istnieniu każdy wie lub łatwo może się dowiedzieć z powszechnie dostępnych źródeł. Za powszechnie znane uznaje się wydarzenia historyczne , polityczne , zjawiska przyrodnicze , procesy ekonomiczne lub zdarzenia normalne i zwyczajne zachodzące w określonym miejscu i czasie. Jak wynika z utrwalonych poglądów w judykaturze za fakty powszechnie znane mogą być uznane tylko te , które odpowiadają rzeczywistości. Kryterium oceny czy dany fakt ma charakter faktu notoryjnego musi być obiektywny nie subiektywny . O tym czy dany fakt jest powszechnie znany w znaczeniu procesowym , decyduje wyłącznie Sąd ( porównaj wyrok SN z 11 lipca 2001 r. sygn. akt V CKN 349/00 niepublikowany ) . Sąd nie może przyjąć , że określony fakt , istotny dla rozstrzygnięcia sprawy jest powszechnie znany , gdy choć część zebranego w sprawie materiału dowodowego temu przeczy (porównaj wyrok SN z dnia 4 maja 1977 r. sygn. akt IV CR 150/77 publikowany zbiór Lex Nr 7934 ) . W rozpoznawane sprawie nie można mówić o naruszeniu wskazanej normy prawa procesowego w odniesieniu do nie wzięcia z urzędu pod uwagę , że "Projekt zagospodarowania " winien być sporządzony na kopii aktualnej mapy zasadniczej , skoro zebrany w sprawie materiał potwierdził to , że właśnie projekt ten sporządzono na mapie odpowiadającej wymogom § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego.

Podkreślić należy , iż całkowicie nieusprawiedliwione są kolejne zarzuty naruszenia prawa procesowego (pkt. VIII i IX zarzutów kasacji ) odnoszące się do obrazy art. 228 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 106 § 4 ustawy procesowej jak i naruszenia art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 106 § 4 ustawy procesowej .

Niewątpliwie stosownie do art. 106 § 3 ustawy procesowej Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Do postępowania dowodowego, o którym mowa w § 3, stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego (§ 5).

Przed sądem administracyjnym możliwe jest zatem jedynie uzupełniające postępowanie dowodowe, ograniczone do możliwości przeprowadzenia dowodu z dokumentu, zarówno urzędowego, jak i prywatnego. Przeprowadzenie tego postępowania z innych środków dowodowych jest niedopuszczalne.

Odesłanie zawarte w art. 106 § 5 ustawy procesowej odnosi się w szczególności do przepisów zawartych w art. 227–257 k.p.c. Natomiast odpowiednie stosowanie przepisów prawa polega na tym, że przepis, do którego ustawa odsyła, jest stosowany wprost, w zmodyfikowanej postaci albo w ogóle nie ma zastosowania, jeżeli pozostaje w sprzeczności z istotą instytucji prawnej, w której ma być odpowiednio zastosowany. Dlatego, że postępowanie dowodowe przed sądem administracyjnym ma charakter uzupełniający, to tylko w tym zakresie uczyniono odesłanie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Wiązanie zatem przepisów kodeksu postępowania cywilnego z inną normą ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi niż art. 106 § 3 tej ustawy nie jest możliwe i dopuszczalne a tak wadliwie uczyniono formułując zarzuty skargi kasacyjnej w jej petitum pkt. VIII i IX . Stąd też tak przestawione zarzutu nie mogły odnieść zamierzonego skutku.

Ponadto w pkt. X kasacji sformułowano zarzut naruszenia uchwały Nr LI /528/2006 Rady Miasta Zakopane z dnia 28 września 2006 r. w sprawie parku kulturowego w związku z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie wstrzymania wykonania uchwały Nr VII/ 78/2007 Rady Miasta Zakopane z dnia 1 marca 2007 r. w sprawie utworzenia parku kulturowego w związku z tym, że nieruchomość objęta postępowaniem zarówno w dacie wydania decyzji administracyjnej przez Starostę Tatrzańskiego w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oraz w dacie złożenia, niniejszej skargi leży na terenie "Parku Kulturowego Kotliny Zakopiańskiej".

Przede wszystkim w rozpoznawanej sprawie nie można kwestionować przepisów prawa miejscowego, gdyż odbywa się to w innym trybie . Niezależnie nawet od tego twierdzenie zamieszczone w kasacji w odniesieniu do tego zarzutu, że Naczelny Sąd Administracyjny wydał postanowienie wstrzymujące wykonanie uchwały Nr VII/78/2007 nie znajduje odzwierciedlenia w aktach sprawy I OSK 645/08 . Wyrokiem z dnia 28 października 2008 r. Naczelny Sąd Administracyjny w tej sprawie uchylił zaskarżony przez Radę Miasta Zakopane wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie ze skargi S. P. na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 1 marca 2007 r. Nr VII/78/2007 w sprawie utworzenia parku krajobrazowego, i oddalił skargę . Przede wszystkim jednak , podjecie tej uchwały a następnie jej opublikowanie w Dzienniku Urzędowym Wojewody Małopolskiego spowodowało , iż to prawo miejscowe weszło w życie po upływie vacatio legis a więc nawet z uwagi na treść art. 61 § 3 ustawy procesowej nie było możliwe jej wstrzymanie . Powyższe dowodzi tylko jednego , że w chwili wydawania zaskarżonej decyzji nieruchomość inwestorów znajdowała się poza granicami Parku Kulturowego Kotliny Zakopiańskiej a to zwalniało w/w z dokonywania dodatkowych uzgodnień w sprawie.

Tym samym mając powyższe zarzuty na uwadze nie można w okolicznościach rozpoznawanej sprawy przyjąć , że skarżący w sposób skuteczny podważył stan faktyczny przyjęty za podstawę wyroku Sądu pierwszej instancji .

Natomiast w rozpoznawanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny Krakowie uznał na podstawie akt administracyjnych , że projekt budowlany jest zgodny z decyzją Burmistrza Miasta Zakopane o warunkach zabudowy i zagospodarowania tereny z dnia 4 stycznia 2006 r. , w zakresie maksymalnego wskaźnika projektowanej zabudowy , który wynosi 0,22 przy dopuszczalnym 0,24 , oraz wielkości powierzchni biologicznie czynnej , która wynosi 52,8%, podczas gdy minimalna wielkość powierzchni biologicznie czynnej powinna wynosić 52 %., jak też to , iż organom administracji nie można odmówić braku rzetelności w sprawdzeniu wymogów zgodnie art 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

Skoro więc przyjęty przez Sąd pierwszej instancji stan faktyczny sprawy , nie został prawidłowo podważony to okoliczność ta nie pozwala Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu na uznanie zasadności zarzutu naruszenia art. 35 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( Dz. U. z 2006 r. Nr 156 , poz. 1118 ze zm.), ( tak doprecyzowany zarzut wynika jedynie z uzasadnienia kasacji – przypomnienie Sądu ) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, bowiem w okolicznościach rozpoznawanej sprawy organy architektoniczno-budowlane przed wydaniem decyzji sprawdziły zgodność projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu i uczyniły to w sposób prawidłowy .

Tak więc nieusprawiedliwione pozostają kolejne zarzuty naruszenia prawa materialnego a to § 3 pkt. 22 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ( Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), odnoszący się do definicji powierzchni biologicznie czynnej , podobnie jak zarzuty odnoszące się do naruszenia § 8 ust. 1 , § 8 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu formy projektu budowlanego co dodatkowo uzasadnia argumentacja wskazana we wstępnej części rozważeniowej niniejszego uzasadnienia . Natomiast skarżący dodatkowo zarzucił naruszenie § 12 ust.3 pkt. 3 wskazanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. , który jednakże w swej treści nie zawiera takiej jednostki redakcyjnej.

Na koniec zauważyć należy , iż podnoszona przez skarżącego w piśmie procesowym, kwestia samowolnego odstąpienia w trakcie realizacji przez inwestorów od warunków udzielonego pozwolenia na budowę nie może mieć jakiegokolwiek wpływu na wyżej wyrażoną ocenę, natomiast stanowić to będzie przedmiot odrębnego postępowania lecz już przed organami nadzoru budowlanego.

Konkludując wskazać należy , iż skarga kasacyjna jako nie posiadającą usprawiedliwionych podstaw nie zasługiwała na uwzględnienie dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 20 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm. ) orzekł o jej oddaleniu .



Powered by SoftProdukt