drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, VI SA/Wa 651/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-01-14, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 651/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2009-01-14 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-04-04
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Maria Jagielska
Piotr Borowiecki
Zbigniew Rudnicki /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Sygn. powiązane
II GSK 386/09 - Wyrok NSA z 2010-02-17
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 125 poz 1371 art.5 ust. 1, ust. 3, art. 18 ust. 5 lt.a,b,c,art. 92 ust.4
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Maria Jagielska Sędzia WSA Piotr Borowiecki Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2007 r., wydaną na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088, z późn. zm.) oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli z dnia [...] listopada 2006 r. nałożono na przedsiębiorcę – S. Sp. z o.o., z/s w W., (dalej: stronę, Spółkę), karę pieniężną w kwocie: 10 000,00 zł.

Karę pieniężną nałożono w następującym stanie faktycznym. Mianowicie, w dniu [...] listopada 2006 r. na parkingu przy ul. [...] w K. przeprowadzono kontrolę oczekującego na klienta pojazdu marki [...] o nr rej. [...]. Pojazd powyższy kierowany był przez p. M. K., w imieniu przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą pod firmą S. Sp. z o.o.

Kierowca okazał do kontroli wypis nr [...] z licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, dowód rejestracyjny wraz z ubezpieczeniem, prawo jazdy oraz zaświadczenie potwierdzające spełnianie wymogów ustawy o transporcie drogowym. Na kontrolowanym pojeździe było zamontowane urządzenie techniczne umieszczone na dachu pojazdu zawierające nazwę [...] oraz nr telefonu [...]. Dodatkowo pojazd był opatrzony naklejonymi na nadwoziu informacjami z numerem telefonu, będącym jednocześnie adresem strony internetowej, tym samym co na urządzeniu na dachu pojazdu. Ponadto na masce pojazdu był umieszczony napis: [...]. Oznaczenia na dachu oraz na pojeździe były w kolorze [...]. Na urządzeniu technicznym znajdował się ponadto nr [...], który określa numer samochodu dla dyspozytora.

W kontrolowanym pojeździe zamontowany był drogomierz, na podstawie którego kierowca rozliczał usługę przewozową oraz kasa fiskalna, z której wydruk wręczał klientowi.

W wyniku ustaleń kontroli stwierdzono, że kontrolowany pojazd nie jest taksówką, ponieważ nie spełnia wymogów zawartych w § 24 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262), a przede wszystkim dlatego, że usługi rozliczane są na podstawie zamontowanego w pojeździe drogomierza.

Organ uznał więc, że przewóz powyższy należy traktować jako okazjonalny transport drogowy osób, co zgodnie z art. 4 pkt 11 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oznacza przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego. W przedmiotowej sprawie przewóz powyższy potraktowano jako przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Organ zawiadomił stronę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego, wzywając do złożenia pisemnych wyjaśnień dotyczących naruszeń stwierdzonych w trakcie kontroli. Pełnomocnik strony przesłał pisemną odpowiedź wraz z kopiami dokumentów, w tym m.in. wniosku do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie niezgodności powołanej ustawy z Konstytucją RP, a także opinię w przedmiocie ustalenia zakresu podmiotowego i przedmiotowego treści art. 18 ust. 5 powołanej ustawy.

Odnosząc się do wyjaśnień pełnomocnika strony, organ I instancji odwołał się do zasady zawartej w art. 6 K.p.a., nakazującej organom administracji publicznej działanie na podstawie przepisów prawa.

Jednocześnie organ I instancji uznał, że zarówno przedstawiona opinia prawna w przedmiocie ustalenia zakresu podmiotowego i przedmiotowego treści art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym, jak również wniosek o stwierdzenie niezgodności przepisów wspomnianej wyżej ustawy z Konstytucją RP, a także przedstawione pisma nie stanowią przepisów prawa, a tym samym nie mogą być dla organu administracji podstawą do orzekania. Z punktu widzenia obowiązujących przepisów nadesłane dokumenty nie mogą mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Organ I instancji, działając na podstawie przepisów prawa, a także w granicach przewidzianych prawem, bada tylko stan faktyczny i odnosi się do stanu prawnego, natomiast nie może kwestionować zasadności obowiązujących przepisów, zawartych w powyższym przypadku, w ustawie o transporcie drogowym.

Biorąc pod uwagę powyższą argumentację organ I instancji orzekł, że stosownie do treści art. 18 ust. 5 lit. b i c ustawy o transporcie drogowym przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem lub telefonem przedsiębiorcy, a także umieszczania lamp i innych urządzeń technicznych. W świetle zgromadzonych dowodów, a w szczególności dokumentacji fotograficznej sporządzonej w trakcie trwania kontroli, załączonej do akt sprawy, uznano za bezsprzeczny fakt wykonywania przez stronę przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem lub telefonem, a także lamp i innych urządzeń technicznych.

Stosownie do art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych.

Konsekwencją powyższego rozwiązania jest przepis lp. 2.9.2. oraz lp. 2.9.3. załącznika do ww. ustawy, który karą po 5000 zł sankcjonuje wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazów umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem lub telefonem przedsiębiorcy, a także lamp i innych urządzeń technicznych.

W świetle powyższych przepisów przesłane wyjaśnienia nie stanowią w - ocenie organu - podstawy do odstąpienia od nałożenia przedmiotowej kary, o której nałożeniu przesądził stwierdzony w trakcie kontroli stan faktyczny, zebrany materiał dowodowy oraz obowiązujące przepisy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył pełnomocnik S. Sp. z o.o. wnosząc o uchylenie w całości decyzji nakładającej karę pieniężną oraz wstrzymanie jej wykonania przez cofnięcie rygoru natychmiastowej wykonalności.

Odwołująca się podniosła, że zaskarżona decyzją bezpodstawnie nakłada na Spółkę karę pieniężną z naruszeniem procedury administracyjnej, jak również na podstawie błędnej interpretacji przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Odwołująca się podniosła również, że zaskarżona decyzja została wydana przez niewłaściwy organ. Art. 22 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej znowelizował art. 51 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Od 1 stycznia 2007 r. zadania Inspekcji Transportu Drogowego wykonuje Główny Inspektor Transportu Drogowego i Wojewoda działający za pośrednictwem Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego jako kierownika wojewódzkiej inspekcji transportu drogowego wchodzącej w skład wojewódzkiej administracji zespolonej. Biorąc powyższe pod uwagę, decyzja administracyjna powinna zostać wydana przez wojewodę, a nie przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego.

Odwołujący się poinformował ponadto, że w sprawie zgodności z Konstytucją RP przedmiotowych przepisów ustawy o transporcie drogowym została złożona skarga konstytucyjna do Trybunału Konstytucyjnego.

Odnosząc się do zasad współpracy S. Sp. z o.o. z innym podmiotem pełnomocnik strony wyjaśnił, że współpraca ta wynika z umowy zawartej na podstawie art. 3531 K.c. S. Sp. z o.o. jest przedsiębiorcą i posiadaczem licencji przewozowej użyczającym pojazd wykonującemu przewozy we własnym imieniu, ale na rzecz S. Sp. z o.o. Zdaniem strony, art. 5 ustawy o transporcie drogowym dopuszcza takie świadczenie usług na cudzą rzecz. W ramach współpracy niezbędne było również wzajemne rozliczanie, co uzasadniało obecność w pojeździe urządzenia nazwanego w zawiadomieniu taksometrem.

Według pełnomocnika Spółki, oznaczenia na pojeździe nie naruszały zakazu z art. 18 ust. 5 pkt 2, gdyż nie zawierały oznaczenia przedsiębiorcy, bowiem nazwa przedsiębiorcy jest inna niż nazwa zamieszczona na pojeździe, a wskazany numer nie jest numerem telefonu do przedsiębiorcy. Organ, posługując się pojęciem nazwy przedsiębiorcy musi stosować się do definicji oznaczenia przedsiębiorcy zawartej w art. 43 (4) i art. 43 (5) K.c., stanowiących, że firmą osoby fizycznej jest jej imię, nazwisko i ewentualne dodatkowe inne określenia, a firmą osoby prawnej jest jej nazwa.

Strona podniosła zarzuty rażącego naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i zastosowanie art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym. Według pełnomocnika strony, powołany wyżej przepis ustawy o transporcie drogowym nasuwa istotne wątpliwości interpretacyjne, zarówno co do podmiotowego, jak i przedmiotowego zakresu jego zastosowania. Ich wyjaśnienie wymaga zastosowania wykładni systemowej.

Wykładnia systemowa, jak również wykładnia celowościowa pozwala na sformułowanie wniosku, że przepis art. 18 ust. 5 nie powinien być odnoszony do przedsiębiorcy, który profesjonalnie, na podstawie licencji, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu drogowego osób. Zakazy z art. 18 ust. 5 mogą natomiast dotyczyć tych przedsiębiorców, którzy wykonują przewozy okazjonalne zarobkowe jako działalność "uboczną", w stosunku do swej podstawowej działalności.

Reasumując przeprowadzone rozważania pełnomocnik strony stwierdził, że zakazy wprowadzone przepisami art. 18 ust. 5 ustawy:

- nie dotyczą przewoźników - przedsiębiorców wykonujących przewozy okazjonalne w krajowym transporcie drogowym profesjonalnie, jako działalność podstawową, zgodnie z uzyskaną licencją, nie naruszają licencji wydanych przed datą ich wprowadzenia, a tym samym nie zmieniają warunków wykonywania przewozów okazjonalnych przez licencjonowanych przewoźników.

Niezależnie od powyższego, przepisy art. 18 ust. 5:

- mogą zostać uznane za sprzeczne z Konstytucją RP, w szczególności z przepisami art. 2, 20 i 22 (zasada demokratycznego państwa prawnego i wyprowadzane z niej bardziej szczegółowe zasady legislacji i ochrony interesów w toku oraz zasada swobody i wolności działalności gospodarczej);

- pozostają w kolizji z zasadami wynikającymi z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.);

- kolidują z przyjętymi w prawie Unii Europejskiej zakazami podejmowania działań ograniczających podaż usług transportowych oraz różnicowania warunków działania przewoźników świadczących usługi równoważne.

Skarżonej decyzji pełnomocnik strony zarzucił także niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych w sprawie. W szczególności wskazał, że w przypadku S. nie można mówić o nazwie przedsiębiorcy, albowiem jest to nazwa własna radia taxi, które ma podpisaną umowę reklamową z innym podmiotem na zamieszczanie na pojeździe reklam tego podmiotu. Organ I instancji nie przeprowadził żadnego dowodu na okoliczność nazwy i telefonu przedsiębiorcy oraz adresu jego strony internetowej.

Strona zarzuciła także, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 77 K.p.a., gdyż organ nie zebrał i należycie nie rozpatrzył materiału dowodowego. Z przedstawionych przez stronę dokumentów i oświadczeń wynika fakt współpracy kierującego pojazdem z S. Sp. z o.o., ale organ administracji nie ustosunkował się do tych okoliczności.

Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2007 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt K.p.a., art. 18 ust. 5, art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, lp. 2.9 pkt 2 i 3 załącznika do ww. ustawy, po rozpatrzeniu odwołania, utrzymano zaskarżoną decyzję w całości w mocy.

W uzasadnieniu, po przytoczeniu treści przepisów art. 4 pkt 11, art. 18 ust. 5, art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym oraz lp. 2.9 pkt 2 oraz 2.9 pkt 3 załącznika do ww. ustawy stwierdzono, że przedstawione przez pełnomocnika strony w odwołaniu zarzuty są chybione.

Analiza akt dokonana przez organ odwoławczy wykazała, iż organ I instancji nie naruszył norm procesowych określonych w przywołanych przez skarżącą przepisach Kodeksu. Organ podjął bowiem wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy, a rozstrzygnięcie wydane zostało w oparciu o cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym m.in.: wspomniany protokół kontroli drogowej, dokumentację ewidencjonującą działalność gospodarczą strony, dokumentację fotograficzną.

Z dokumentacji fotograficznej jednoznacznie wynika, iż zarówno na bocznych częściach pojazdu, jak i na zamontowanym na dachu podświetlanym urządzeniu technicznym, naniesione zostało oznaczenie z nazwą i numerem telefonu przedsiębiorstwa świadczącego usługi przewozów okazjonalnych - tj. "[...]" oraz numer telefonu "[...]", będący jednocześnie adresem strony internetowej. Ponadto w kontrolowanym pojeździe był zainstalowany drogomierz, na podstawie którego kierowca rozlicza usługę z pasażerem, jak również kasa fiskalna, z której wydruk wręczano pasażerowi.

Dalej w ocenie organu odwoławczego, treść art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym jest na tyle jasna i precyzyjna, że nie wymaga żadnej szczególnej interpretacji. Norma ta, jako norma zakazująca, precyzyjnie określa krąg adresatów, których dotyczy (wszystkie podmioty wykonujące przewozy okazjonalne pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą), jak również enumeratywnie wymienia te czynności, których realizacja jest zabroniona (umieszczanie na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, umieszczanie na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych).

Odnosząc się do zarzutu sprzeczności normy zakazującej zredagowanej w art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym z normą penalizującą, zredagowaną w art. 60 § 3 Kodeksu wykroczeń, Główny Inspektor Transportu Drogowego wyjaśnił, iż zgodnie z treścią art. 92 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym jeżeli czyn będący naruszeniem przepisów ustawy o transporcie drogowym wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia, stosuje się wyłącznie przepisy ustawy o transporcie drogowym.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów strony organ odwoławczy wyjaśnił, że przepis art. 18 ust. 1 pkt 5 ustawy o transporcie drogowym, będący podstawą nałożenia kary pieniężnej za omawiane naruszenie, znajduje się w obowiązującej ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Organy administracji publicznej zgodnie z zasadą praworządności zawartą w art. 6 K.p.a. działają na podstawie przepisów prawa. Fakt zinterpretowania przez odwołującego się przepisu art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym jako niekonstytucyjnego oraz sprzecznego z przepisami o swobodzie działalności gospodarczej oraz przepisami Wspólnoty Europejskiej nie jest podstawą do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Nadto organ odwoławczy wyjaśnił, że kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Jeśli strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej zapłacenie kary w orzeczonej wysokości, może - w oparciu o art. 42 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) - wystąpić ze stosownym wnioskiem w tym trybie.

Skargę na powyższą decyzję złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pełnomocnik S. Sp. z o.o. zarzucając zaskarżonej decyzji: - naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i zastosowanie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym; - naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, 10, 77 K.p.a., poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, brak zapewnienia czynnego udziału strony w każdym stadium postępowania oraz brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego.

W związku z przedstawionymi zarzutami skarżąca Spółka wniosła:

- na podstawie art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm., dalej: p.p.s.a.) o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości z powodów naruszenia przepisów postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

- na podstawie art. 61 p.p.s.a. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w całości, przez wstrzymanie wykonania decyzji organu I instancji nakładającej karę w wysokości 10.000,00 zł.

W uzasadnieniu skargi powtórzono w zasadzie argumentację podniesioną w odwołaniu, rozszerzając ją (do 20 stron) przez dodanie argumentacji mającej uzasadnić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz argumentacji teoretyczno-prawnej, dotyczącej m.in. rozumienia zasady trwałości decyzji administracyjnych (art. 16 § 1 K.p.a.), a w odniesieniu do zarzutów procesowych – argumentacji dotyczącej m.in. konstrukcji swobody umów na gruncie prawa cywilnego, pojęcia praworządności (materialnej i formalnej), relacji interesu publicznego i indywidualnego, zasad przeprowadzania postępowania dowodowego oraz interpretacji przepisów, różnic postępowania dowodowego w postępowaniu cywilnym i administracyjnym, a także obowiązków organu administracji wynikających z art. 10 K.p.a.

W uzasadnieniu wniosku o wstrzymanie natychmiastowej wykonalności decyzji skarżąca Spółka podniosła, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie VI SA/Wa 1738/06, rozpatrując co do istoty skargę A. Sp. z o.o., postanowił wstrzymać wykonanie decyzji oraz zawiesić postępowanie w sprawie do czasu rozstrzygnięcia złożonej przez O. skargi na niezgodność przepisów ustawy o transporcie drogowym z Konstytucją RP przez Trybunał Konstytucyjny. Rozstrzygniecie to ma bowiem zasadnicze znaczenie dla określenia podmiotowego i przedmiotowego zakresu regulacji art. 18 ust. 5 ustawy.

W odpowiedź na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o oddalenie skargi w całości oraz o oddalenie wniosku o wstrzymanie rygoru natychmiastowej wykonalności.

Podtrzymując na użytek odpowiedzi na skargę stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji oraz biorąc pod uwagę treść skargi, organ odwoławczy stwierdził, że w toku postępowania administracyjnego starannie dokonano ustaleń faktycznych i stosownie do tego zastosowano obowiązujące przepisy. Odzwierciedleniem tego jest uzasadnienie decyzji organu odwoławczego, w którym stan faktyczny i prawny szczegółowo został wyartykułowany. Zważywszy na treść zarzutów, argumentacja przedstawiona w decyzji organu odwoławczego pozostaje aktualna dla potrzeb niniejszej odpowiedzi na skargę.

Wobec faktu, ze strona nie wykazała istnienia przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a., wniosek o wstrzymanie wykonalności decyzji organ uznał za nieuzasadniony, a stąd podlegający oddaleniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2007 r., utrzymującą w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2007 r., którą nałożono na przedsiębiorcę – S. Sp. z o.o., z/s w W., karę pieniężną w kwocie: 10 000,00 zł.

W ocenie Sądu kontrola i przeprowadzone postępowanie wykazały bez żadnej wątpliwości, iż stroną postępowania, która popełniła stwierdzone naruszenia, jest przedsiębiorca: S. Sp. z o.o., z/s w W. – adresat zaskarżonej decyzji. Umowa, na którą przedsiębiorca się powołuje, mająca charakter umowy nienazwanej, z pewnymi cechami umowy agencyjnej, z kierującym pojazdem, nie przekreśla faktu, iż przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą samodzielnie, a kierowca działał na jego rzecz.

Organ orzekający w sprawie, którego decyzję zaskarżono, prawidłowo uznał, że w dniu kontroli, tj. [...] listopada 2006 r. przedsiębiorca wykonywał przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym osób pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu: umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem lub telefonem przedsiębiorcy, a także umieszczania lamp i innych urządzeń technicznych, co wyczerpało znamiona naruszenia określonego w art. 18 ust. 5 lit. b) i lit. c) ustawy o transporcie drogowym.

Oczyszczając przedpole należy przede wszystkim zauważyć, że postanowieniem z dnia [...] lipca 2007 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu przywołanemu przez stronę wnioskowi O. z dnia [...] września 2007 r. o zbadanie zgodności przepisu art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym z Konstytucją RP. W wyniku rozpatrzenia zażalenia od ww. rozstrzygnięcia Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia [...] marca 2008 r. nie uwzględnił zażalenia ww. organizacji.

Tak więc w rozpatrywanej sprawie, mimo sugestii pełnomocnika Spółki, brak jest podstaw do zawieszenia postępowania.

Konsekwencją zróżnicowania przewozów okazjonalnych i przewozów wykonywanych na podstawie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką było wprowadzenie w ustawie o transporcie drogowym art. 18 ust. 5 lit. a) - c), zgodnie z którym przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się:

a) umieszczania i używania w pojeździe taksometru,

b) umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, a także

c) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Dokonując nowelizacji powołanych przepisów w lipcu 2005 r. ustawodawca kierował się potrzebą wyraźnego odróżnienia pojazdów nie będących taksówką od taksówek, a zarazem potrzebą stosownej ochrony działających na rynku licencjonowanych przewoźników taksówkowych, działających w oparciu o licencje wydane na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym; szło tu wyraźnie o ochronę przed nieuczciwą konkurencją ze strony podmiotów działających bez licencji taksówkarskiej i wykonujących przewozy osób w sposób okazjonalny na podstawie posiadanych ogólnych licencji na wykonywanie transportu drogowego osób, wydanych na podstawie art. 5 ust. 1 cyt. ustawy.

Na gruncie powołanych przepisów ustawy sposób oznaczania pojazdu, wskazany w art. 18 ust. 5 lit. b) i c) ustawy o transporcie drogowym, należą ewidentnie do cech charakterystycznych pojazdów służących do świadczenia usług przewozu osób w ramach licencji taksówkowej. W tej sytuacji inni przedsiębiorcy, którzy nie posiadają licencji taksówkowej, nie mogą - zgodnie z powołanym przepisem ustawy - wykonywać usług pojazdem, który swymi cechami ewidentnie przypomina, czy też sugeruje transport drogowy osób taksówką.

Biorąc pod uwagę istotne różnice występujące w zakresie wymagań dotyczących przedsiębiorców prowadzących przedsiębiorstwa taksówkowe w porównaniu z innymi przewoźnikami, działającymi na podstawie ogólnych licencji lub stosownych zezwoleń, należy stwierdzić, iż konsument korzystający z przewozu nie może być wprowadzany w błąd i musi mieć pewność, że wchodząc do samochodu oznaczonego jako taksówka, korzysta z usług przedsiębiorcy, który ma stosowną licencję na transport drogowy osób taksówką.

Organy obu instancji słusznie przyjęły, iż swoboda prowadzenia działalności gospodarczej musi być w tym przypadku ograniczona, przede wszystkim z uwagi na dobro konsumenta.

Trudno zatem przyjąć za zasadną tezę skarżącej Spółki jakoby unormowania przepisu art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym naruszały w jakimkolwiek zakresie konstytucyjną zasadę wolności gospodarczej (art. 20 i art. 22 Konstytucji RP), albowiem wprowadzone przez ustawodawcę zakazy dotyczące sposobu wykonywania przewozów okazjonalnych: po pierwsze - nie dotykają istoty tej konstytucyjnej swobody, a ponadto - są zgodne z zasadą proporcjonalności. Sama zasada wolności działalności gospodarczej nie ma również charakteru absolutnego, co wielokrotnie podkreślał Trybunał Konstytucyjny w swym orzecznictwie (tak np. wyrok TK z dnia 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt K 33/03, OTK-A 2004/4/31).

Trudno również uznać, aby postanowienia przepisu art. 18 ust. 5 cyt. ustawy prowadziły do naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa.

Jeśli chodzi o zasadę równości wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP należy zauważyć, iż przyjęta przez Konstytucję RP formuła równości wobec prawa mieści się w ogólnym, opisowym pojęciu równości jako przynależności danych podmiotów do tej samej klasy, którą wyróżniamy z punktu widzenia cechy uznanej za istotną i nie jest tożsama z pojęciem identyczności. Równość wobec prawa należy rozumieć tak, iż wszystkie podmioty charakteryzujące się daną cechą istotną w stopniu równym mają być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących, czy też faworyzujących (L. Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, wydanie 5, LIBER, Warszawa 2001, s. 94 i nast.).

Mając na względzie przedstawione poglądy doktryny, jak również orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego należy stwierdzić, iż podważane przez skarżącą Spółkę unormowania art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym nie naruszają konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w przepisie art. 32 Konstytucji RP. Negowane przez skarżącą Spółkę zakazy ustawowe nie łamią zasady równości, albowiem nie różnicują w prawach przedsiębiorców transportowych, odwołując się jedynie do kryterium sposobu świadczenia usług przewozowych. Niewątpliwie regulacja przyjęta w 2005 r. przez ustawodawcę traktuje jednakowo wszystkich przedsiębiorców wykonujących swoją działalność na podstawie ogólnej licencji transportowej, wydanej w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, zmierzając jedynie do wyraźnego odróżnienia tych przedsiębiorców od podmiotów świadczących specyficzne usługi transportu drogowego osób taksówką (na podstawie art. 6 ust. 1), które w świetle tej ustawy zobowiązane są do spełnienia wielu innych, surowszych wymogów w zakresie prowadzonych usług przewozowych.

W tym stanie rzeczy należy przyjąć, że zarzut skarżącej Spółki, iż w wyniku zastosowania przez organy Policji uregulowań prawnych przyjętych w drodze nowelizacji art. 18 ustawy o transporcie drogowym naruszone zostały jakiekolwiek konstytucyjne uprawnienia przedsiębiorcy, jest bezzasadny.

Nie można zgodzić się również ze skarżącą Spółką – co już wcześniej stwierdzono - że organ nie uwzględnił, iż Spółka, z siedzibą w W., działając w oparciu o przepis art. 5 ust. 3 pkt. 4 ustawy o transporcie drogowy, posiadając licencję na krajowy przewóz osób, powierzyła wykonywanie przewozu osobie trzeciej, wykonującej przewozy na rzecz Spółki.

Według Sądu, z akt sprawy wynika, iż skarżąca Spółka z o.o. z siedzibą w W. zawarła stosowną cywilnoprawną umowę nienazwaną, zbliżoną do umowy agencyjnej, z kierowcą, na mocy której kierujący pojazdem wykonywał przewozy na rzecz Spółki, stosując określony klucz rozliczeń ze zleceniodawcą. Potwierdził to m.in. sposób rozliczeń się ze Spółką S., czemu służyły m.in. zainstalowany w pojeździe drogomierz oraz kasa fiskalna.

Powyższe świadczy ewidentnie o tym, iż to skarżąca Spółka, a nie osoba działająca na zlecenie odpowiadała za sporny przewóz okazjonalny, dopuszczając się naruszenia zakazów określonych w art. 18 ust. 5 lit. b) i c) ustawy o transporcie drogowym, za które to naruszenia ustawa w art. 92 ust. 1 przewiduje karę pieniężną w wysokości wskazanej przez art. 92 ust. 4 w jej załączniku.

Ustosunkowując się z kolei do zarzutu naruszenia art. 10 K.p.a., stwierdzić należy, iż zarzut naruszenia przepisów postępowania poprzez uniemożliwienie stronie czynnego udziału w postępowaniu jest całkowicie niezasadny. Zauważyć trzeba, iż organ I instancji w piśmie informującym o wszczęciu postępowania administracyjnego nie tylko powiadomił stronę o możliwości zapoznania się z aktami administracyjnymi, lecz również wezwał ją do złożenia wyjaśnień i zajęcia stanowiska.

W konsekwencji Sąd uznał, iż skoro wykonywany przez skarżącą spółkę w dniu [...] listopada 2006 r. przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą wykonywany był z ewidentnym naruszeniem zakazu b) umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, a także c) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych, organy orzekające w sprawie prawidłowo zastosowały dyspozycję przepisu art. 92 ust. 1 i ust. 4 ustawy o transporcie drogowym w zw. z lp. 2.9.2, 2.9.3 załącznika do tej ustawy, który karami o sumie 10.000,00- zł, sankcjonuje wykonywanie transportu drogowego z naruszeniem ww. zakazów.

Zdaniem Sądu, organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a.).

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie organy administracji rozstrzygając sprawę oparły się na materiale prawidłowo zebranym w toku kontroli, dokonując jego wszechstronnej oceny. Ponadto należy uznać, iż stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach organy obu instancji uzasadniły w sposób wymagany przez normę prawa określoną w przepisie art. 107 § 3 K.p.a.

Zaskarżona decyzja nie narusza zarówno przepisów prawa materialnego wskazanych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz stosownych przepisów w unormowaniach wspólnotowych, regulujących wykonywanie transportu drogowego, jak również przepisów K.p.a., w tym w szczególności art. 7 K.p.a., art. 10 K.p.a. oraz art. 77 K.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.

Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt