Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sikorska (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński, Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków, Protokolant Aleksandra Markiewicz, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 15 listopada 2011 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia Liderów Lokalnych Grup Obywatelskich w W. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje Burmistrza Miasta i Gminy S. do rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia Liderów Lokalnych Grup Obywatelskich w W. z dnia 21 lipca 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej w części objętej punktem 1 ppkt 3, 6 i 7 oraz objętej punktem 2 ppkt 1, 2, 3, 4, 5i 6 w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi; II. dalej idącą skargę oddala; III. zasądza od Burmistrza Miasta i Gminy S. na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Stowarzyszenie Liderów Lokalnych Grup Obywatelskich w W., zwane dalej skarżącym, wniosło w niniejszej sprawę skargę na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S., dalej: organ, w sprawie rozpoznania wniosku o udzielenie informacji publicznej.

Zarzucając organowi naruszenie art. 13 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez niezałatwienie sprawy w terminie i niewyznaczenie dodatkowego terminu załatwienia sprawy, skarżący domagał się zobowiązania organu do wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

W uzasadnieniu podano, że w dniu 21 lipca 2011 r. skarżący wystosował do organu wniosek w formie elektronicznej o udzielenie informacji publicznej polegającej na udostępnieniu:

1. uchwały rady o wyodrębnieniu lub niewyodrębnieniu funduszu sołeckiego podjęte w roku 2009, 2010 i 2011 (za każdy rok) wraz z uzasadnieniem do każdej uchwały,

2. protokołu z posiedzenia sesji rady gminy dot. wyodrębnienia lub niewyodrębnienia funduszu sołeckiego w roku 2009, 2010 i 2011 (za każdy rok),

3. w przypadku wyodrębnienia funduszu sołeckiego: dokumenty potwierdzające wydatki ze środków funduszu sołeckiego (faktury, rachunki itp.) w 2010 roku,

4. w przypadku wyodrębnienia funduszu sołeckiego: plan wydatków na przedsięwzięcia realizowane w ramach funduszu sołeckiego w roku 2009, 2010, 2011 przesłany do RIO,

5. informację o wysokości środków funduszu sołeckiego przeznaczonych na rok 2010 i na rok 2011 z podziałem na każde sołectwo w gminie,

6. formularz RB-28S - sprawozdanie z wykonania planu wydatków budżetowych jednostki samorządu terytorialnego dotyczące wydatków z funduszu sołeckiego za rok 2010.

7. wniosek o zwrot części wydatków z funduszu sołeckiego wysłany do wojewody zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dn. 25 stycznia 2010 r.;

1. uchwały zebrania wiejskiego w sprawie funduszu sołeckiego podjęte w roku 2009 i w roku 2010 (z każdego sołectwa),

2. wniosek do funduszu sołeckiego złożony przez sołtysa w roku 2009 i w roku 2010

wraz z prezentatą lub z innym dokumentem potwierdzającym datę złożenia wniosku (z każdego sołectwa),

3. protokół z zebrania wiejskiego w sprawie przyjęcia wniosku do funduszu sołeckiego w roku 2009 i w roku 2010 (z każdego sołectwa),

4. listy obecności osób uczestniczących w zebraniu wiejskim w roku 2009 i w roku 2010 (z każdego sołectwa),

5. zarządzenia łub innego dokumentu określającego sposoby wydatkowania funduszu sołeckiego,

6. czy wniosek sołectwa został przyjęty lub nieprzyjęty do realizacji w roku 2010 i w roku 2011.

Skarżący podał, że w dniu 5 sierpnia 2011 r. otrzymał od organu pismo z dnia 1 sierpnia 2011 r. znak: WO.1431.011.2011 drogą poczty zwykłej, przesłane wcześniej również drogą mailową, w którym został wezwany jako wnioskodawca do uzupełnienia braków formalnych wniosku przez opatrzenie wniosku bezpiecznym podpisem elektronicznym.

W dniu 2 sierpnia 2011 r. skarżący udzielił odpowiedzi w formie maila na pismo z dnia 1 sierpnia 2011 r., w której zwrócił uwagę, że zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie sygn. II SAB/Wa 86/07, wniosek o udzielenie informacji publicznej może przybrać każdą formę a przepisy k.p.a. nie mają zastosowania na etapie jego złożenia. Skarżący powołał się również na orzeczenie WSA w Białymstoku sygn. II SAB/Bk 7/08, w którym Sąd ten zauważył, że wskazanie podmiotowi żądającemu udostępnienia informacji publicznej strony Biuletynu Informacji Publicznej tylko wtedy stanowi załatwienie wniosku, gdy zawarte tam informacje odnoszą się bezpośrednio i konkretnie do meritum żądania. Tak więc organ nie załatwił złożonego w sprawie wniosku z dnia 21 lipca 2011 r.

Skarżący podał dalej, że w mailu z dnia 3 sierpnia 2011 r. organ ponownie podtrzymał stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 1 sierpnia 2011 r., przy czym odnośnie odesłania do BIP podane zostały adresy stron z żądanymi informacjami publicznymi.

W odpowiedzi na powyższe pismo skarżący powołał się na wyrok NSA z dnia 21 lipca 2010 r., sygn. akt I OSK 557/10, w uzasadnieniu którego Sąd szczegółowo odnosi się do stosowania k.p.a. do postępowania o udostępnienie informacji publicznej. Ponadto w piśmie tym podniesiono, że w przesłanym wniosku znajdują się wszystkie informacje (oznaczenie podmiotu i adresu) niezbędne do wydania ewentualnej decyzji, a jednocześnie przesłany został adres internetowy Biuletynu Informacji Publicznej skarżącego.

W następstwie powyższego organ, za pośrednictwem poczty elektronicznej, w dniu 5 sierpnia 2011 r. podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko.

W odpowiedzi na w/w mail organu z dnia 5 sierpnia 2011 r. skarżący podtrzymał w całości wniosek o udostępnienie informacji publicznej z dnia 21 lipca 2011 r.

W dalszej części uzasadnienia skarżący wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, za informację publiczną uważać należy każdą informację o sprawach publicznych. Ustawodawca określił prawo do żądania informacji publicznej możliwie szeroko, co znajduje wyraz w art. 2 ust. 2 stanowiącym, że: "od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego". Prawo do informacji obejmuje zarówno prawo do uzyskania informacji przetworzonej, jak i wgląd do dokumentów urzędowych, jedynie wniosek o informacje przetworzoną obciążony jest wykazaniem istotnego interesu publicznego.

Skarżony organ należy do podmiotów wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jako organ zobowiązany z mocy prawa do udostępnienia informacji publicznej. Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 10 ust. 2 pozwala każdemu podmiotowi złożyć wniosek o udostępnienie informacji publicznej, nawet w formie ustnej, i w takiej samej formie pozwala na udzielenie odpowiedzi przez organ zobowiązany do jej udzielenia. Tym samym ustawodawca nie wymaga zachowania wymogów formalnych wniosku o udostępnienie informacji publicznej przewidzianych w art. 63 § 3a i art. 64 § 2 k.p.a. W tym zakresie skarżący powołał się na wyrok WSA w Warszawie sygn. akt II SAB/Wa 86/07 i wskazał, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu zawartym w w/w wyroku: "Nie zasługuje na uznanie stanowisko organu, że wniosek skarżącego (...), z uwagi na formę listu elektronicznego, nieopatrzonego podpisem odręcznym bądź kwalifikowanym podpisem elektronicznym, nie stanowi wystarczającego prawnie żądania udzielenia informacji publicznej. Wskazać bowiem należy, że wniosek o udzielenie informacji publicznej nie wszczyna postępowania administracyjnego, nie zmierza do zakończenia procedury uzyskania takiej informacji decyzją odmowną (wnioskodawcy chodzi przecież o uzyskanie informacji, a nie o otrzymanie decyzji odmownej). Wniosek o udzielenie informacji może przybrać każdą formę, o ile wynika z niego w sposób dostatecznie jasny, co jest przedmiotem wniosku. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie mają więc zastosowania na etapie złożenia tego wniosku. Dopiero do samej decyzji odmownej, z pewnymi odrębnościami wynikającymi z art. 16 ust. 2, stosuje się przepisy Kpa. Organ, wbrew opinii skarżącego, nie mógł więc naruszyć art. 6, 7 i 8 Kpa. Poza wszystkim zauważyć jednak należy, że sam organ nie jest konsekwentny w swojej ocenie, że wniosek skarżącego (...) jest wadliwy - Wojewoda [...] twierdzi bowiem jednocześnie, że wskutek tego wniosku udzielił żądanej informacji w pewnym zakresie, że w innym zakresie jest zwolniony z tego obowiązku z powodu jej udostępnienia w BIP, że informacji nie udzieli z uwagi na brak szczególnie ważnego interesu publicznego w jej udzieleniu, a w końcu, że wniosek powinien być uznany za prawnie nieskuteczny, a zakwalifikowany może zostać, co najwyżej jako zapytanie rozpatrzone w terminie określonym w art. 35 § 3 Kpa".

Powołując się na powyższe, skarżący podniósł, że nie znajduje podstawy prawnej do żądania uzupełnienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w związku z czym należy uznać, że organ nie załatwił sprawy w terminie i nie wyznaczył skutecznie nowego terminu rozpatrzenia sprawy, a zatem pozostaje w bezczynności.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Podał, że część informacji, o których udostępnienie wniósł skarżący została opublikowana w Biuletynie Informacji Publicznej. Chodzi tu o informacje określone przez wnioskodawcę w punktach 1.1, 1.2., 1.4 ,1.5 i 1.6. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnianie informacji publicznej następuje w drodze: ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznych oraz na wniosek. W piśmie z dnia 1 sierpnia 2011 r. podano adres strony BIP, na której znajdują się informacje interesujące wnioskodawcę. Wobec powyższego uznano, że skarga na bezczynność w określonym wyżej zakresie jest bezzasadna.

Zdaniem organu, art. 5 ustawy zawiera ograniczenia w dostępie do informacji publicznej. Pierwsze z ograniczeń uprawnia organ dysponujący informacją publiczną do odmowy jej udostępnienia z uwagi na ochronę informacji niejawnych oraz innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1). Drugie ograniczenie dotyczy ochrony danych osób fizycznych oraz tajemnicy przedsiębiorstwa (ust. 2). W przedmiotowym wypadku ujawnienie informacji określonych w pkt 2. 4. wniosku stanowiłoby zdaniem organu, naruszenie prywatności osób fizycznych oraz ujawnienie danych chronionych ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. nr 101, poz. 926). W związku z taką oceną wniosku organ, na podstawie art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zamierzał odmówić realizacji wniosku w części wyżej określonej. Jest on bowiem dysponentem przedmiotowej informacji i ponosi odpowiedzialność za jej nieuprawnione upublicznienie.

Powołując się na wyrok NSA z 16 marca 2009 r., sygn. akt I OSK 1277/08 organ wskazał, że zgodnie z przepisami omawianej ustawy, wniosek o udzielenie informacji publicznej może przybrać każdą formę, o ile wynika z niego w sposób jasny, co jest przedmiotem wniosku. Wniosek taki wszczyna postępowanie w sprawie, ale na tym etapie nie mają zastosowania przepisy k.p.a. Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy, przepisy k.p.a. stosuje się do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz decyzji o umorzeniu postępowania. Dopiero zatem w takich sytuacjach znajdzie zastosowanie art. 63 § 3a k.p.a. stanowiący o obowiązku opatrzenia podania bezpiecznym podpisem elektronicznym. W ocenie organu, sytuacja opisana w powołanym wyroku miała miejsce w przedmiotowym wypadku. Organ, chcąc odmówić częściowej realizacji wniosku, wezwał skarżącego do uzupełnienia wniosku, wiedząc że od tego momentu przepisy k.p.a. będą miały zastosowanie. Natomiast skarżący bezzasadnie uznał prawne działanie organu za bezczynność.

Organ podkreślił, że zamierza udostępnić informacje w takim zakresie, w jakim to będzie możliwe, ale mając wątpliwości prawne co do udostępnienia informacji określonej w pkt 2.4. wniosku, zamierzał podjąć decyzję o odmowie jej udzielania, stąd wezwanie do uzupełnienia wniosku.

Ponadto dodał, że z uwagi na bardzo szeroki zakres wnioskowanych informacji (łącznie kilkaset stron, z których każda musiałaby być zeskanowana w osobnym pliku i odpowiednio pogrupowana w foldery, a następnie z uwagi na rozmiar, wysyłana w częściach) organ miał również zamiar naliczyć opłatę z tytułu udostępnienia informacji publicznej.

Powołując się na wyrok WSA w Warszawie wydany w sprawie sygn. akt II SAB/Wa 259/10 wskazał, że: "Skoro organ posiada taką informację i decyduje o jej udostępnieniu bez opłat, o których mowa w art. 15 ustawy, to - po prostu - udostępnia ją pod postacią czynności materialno-technicznej (...). W sytuacji odwrotnej, wnioskodawca w celu uiszczenia opłaty lub wykazania, w jakim zakresie udostępnienie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, nie może już być - co oczywiste anonimowy. Reasumując, dopiero w takiej sytuacji można wymagać od wnioskodawcy usunięcia braku formalnego, np. w postaci podpisu (...). W konsekwencji, w tych tylko sytuacjach procesowych można żądać działań naprawczych, o których mowa w art. 64 § 2 k.p.a, a przy ich nieskuteczności, stosować sankcję przewidzianą w art. 64 § 1 k.p.a."

Organ wyjaśnił, że z uwagi na wystąpienie obu wyżej wskazanych przesłanek, wystąpił do skarżącego z wezwaniem do uzupełnienia braku formalnego wniosku, informując jednocześnie, że nieusunięcie braku wniosku we wskazanym terminie spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia. W przypadku uzupełnienia przez skarżącego braku formalnego wniosku, organ podjąłby dalsze działania zmierzające do udzielenia informacji w możliwie najszerszym zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, która to kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Stosownie do art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4.

Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Powyższe oznacza, że zarzut bezczynności można postawić organowi wówczas, gdy organ, będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność bowiem ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) i ewentualnej bezczynności w tym zakresie stwierdzić na wstępie należy, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Konkretyzacją tego prawa zajmuje się m.in. ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, której art. 1 stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie w niej określonych. Ponadto, zgodnie z art. 2 ust. 1 owej ustawy, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja bowiem tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach i niewątpliwie skarżony organ - Burmistrz Miasta i Gminy, jest do tego zobowiązany na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy do udostępniania informacji publicznej, bowiem jest organem samorządu terytorialnego i wykonuje zadania publiczne.

Nie budzi ponadto wątpliwości - także stron niniejszego postępowania - fakt, że informacją publiczną w rozumieniu art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest wnioskowana we wniosku z dnia 21 lipca 2011 r. informacja dotycząca kwestii wyodrębnienia, zarządzania i gospodarowania funduszem sołeckim, protokół posiedzenia rady gminy dotyczący wyodrębnienia w/w funduszu, podjęte w tym przedmiocie uchwały jednostek samorządu terytorialnego, to jest kwestie szczegółowo sformułowane we wniosku skarżącego z dnia 21 lipca 2011 r. wszczynającym postępowanie w sprawie. Informacją publiczną, w zakresie ogólnym, jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Jest nią zatem także treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu nie będącego organem administracji publicznej związanych z nimi, bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. Informacją publiczną jest zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez te organy wytworzone, jak i te, których organy te używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań nawet, jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Informacja publiczna dotyczy zatem sfery faktów.

Podkreślić należy, że intencją ustawodawcy w zakresie udostępnienia informacji publicznej było przede wszystkim odformalizowanie postępowania w tym zakresie i to w sposób maksymalnie możliwy, bowiem dopiero wówczas możliwe jest pełne wypełnienie konstytucyjnej zasady jawności życia publicznego. Stąd też, co do zasady, przewidziano udostępnianie informacji publicznej w drodze: ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej (art. 7 ust. 1 pkt 1), udostępniania, o którym mowa w art. 10, to jest na wniosek, jeżeli informacja publiczna nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, oraz w drodze udostępniania, o którym mowa w art. 11, to jest w drodze: pkt 1) wyłożenia lub wywieszenia w miejscach ogólnie dostępnych lub pkt 2) przez zainstalowane w miejscach, o których mowa w pkt 1, urządzenia umożliwiające zapoznanie się z tą informacją (art. 7 ust. 1 pkt 2), wstęp na posiedzenia organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3, i udostępnianie materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia (art. 7 ust. 1 pkt 3), w drodze wyłożenia lub wywieszenia w miejscach ogólnie dostępnych (art. 11 pkt 1), bądź przez zainstalowane w miejscach, o których mowa w pkt 1, urządzenia umożliwiające zapoznanie się z tą informacją (art. 11 pkt 2).

Reasumując, regułą jest, że informacja publiczna winna funkcjonować w obiegu publicznym i dostęp do niej, poza wyraźnie wskazanymi ustawowo wyjątkami, nie może być ograniczany. W sytuacji braku określonej informacji w przestrzeni publicznej, w tym również w BIP, jej udostępnienie - stosownie do treści art. 10 ust. 1 ustawy - następuje na wniosek, zaś w myśl art. 10 ust. 2, informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku. Z powyższego wynika, że wniosek o udzielenie informacji publicznej może przybrać każdą formę, a osoba jej żądająca nie musi być nawet w pełni zidentyfikowana, skoro - według brzmienia art. 2 ust. 2 ustawy - nie musi wykazywać ani interesu prawnego, ani też faktycznego.

Wobec powyższego, wniosek o udostępnienie informacji publicznej może przybrać każdą formę, w tym także formę elektroniczną, czego – jak wynika z odpowiedzi na skargę – organ nie kwestionuje. Podkreślenia wymaga, że wniosek wszczyna postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej, lecz na tym etapie nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Skoro organ posiada taką informację i decyduje o jej udostępnieniu bez opłat, o których mowa w art. 15 ustawy, to - po prostu - udostępnia ją pod postacią czynności materialno - technicznej i podobnie rzecz się ma, kiedy wniosek nie dotyczy informacji przetworzonej, bowiem w sytuacji odwrotnej, wnioskodawca w celu uiszczenia opłaty lub wykazania, w jakim zakresie udostępnienie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, nie może już być - co oczywiste - anonimowy. Reasumując, dopiero w takiej sytuacji można wymagać od wnioskodawcy usunięcia braku formalnego wniosku np. w postaci podpisu. Poza wymienionymi wyżej przypadkami, Kodeks postępowania administracyjnego ma również zastosowanie do sytuacji, kiedy organ zamierza wydać decyzję odmowną w trybie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, bądź umorzyć postępowanie na podstawie art. 14 ust. 2 tejże ustawy. W konsekwencji w tych sytuacjach procesowych organ może żądać od wnioskodawcy działań naprawczych, o których mowa w art. 64 § 2 k.p.a., a przy ich nieskuteczności, stosować sankcję przewidzianą w art. 64 § 1 k.p.a. Innymi słowy, podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, kiedy nie występują przedstawione wyżej sytuacje, nie ma podstaw żądać - przy formie wniosku przesłanego pocztą elektroniczną - autoryzowania go przez wnioskodawcę bezpiecznym podpisem elektronicznym, a przy jego braku, pozostawienia owego wniosku bez rozpoznania. Stanowisko takie zawarł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 listopada 2010 r. sygn. akt II SA/Wa 259/10 (lex nr 756216), które Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela. Zgodnie z tezą powyższego wyroku: "Wniosek o udzielenie informacji publicznej może przybrać każdą formę, a osoba jej żądająca nie musi być nawet w pełni zidentyfikowana, skoro nie musi wykazywać ani interesu prawnego, ani też faktycznego."

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że odpowiadając na wniosek strony skarżącej z dnia 21 lipca 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej organ najpierw w piśmie z dnia 1 sierpnia 2011 r., a następnie w związku z uzyskanym drogą elektroniczną w powyższej mierze stanowiskiem skarżącego zawartym w informacji z dnia 2 sierpnia 2011 r., odpowiadając na wniosek skarżącego z dnia 21 lipca 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej zawarty w pkt 1.1, 1.2, 1.4 i 1.5 wniosku wskazał dokładne adresy stron internetowych Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Miasta i Gminy w S. odnoszące się bezpośrednio i konkretnie do meritum żądania oraz zawierające w powyższym zakresie dane objęte w/w punktami wniosku skarżącego. Skoro informacje objęte punktem 1.1, 1.2, 1.4 i 1.5 wniosku z dnia 21 lipca 2011 r. znajdują się w Biuletynie Informacji Publicznej organu, które to strony zostały skarżącemu wskazane przez organ w piśmie oraz w formie widomości elektronicznej przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego w przedmiocie bezczynności w w/w zakresie, skargę dotyczącą bezczynności organu w tej części należało oddalić jako niezasadną, co orzeczono na podstawie art. 151 p.p.s.a. w pkt II wyroku. Uznać bowiem należy, że w tej części organ uczynił zadość wnioskowi skarżącego w zakresie udzielenia informacji publicznej, wskazując dokładne adresy stron internetowych Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Miasta i Gminy w S. odnoszące się bezpośrednio i konkretnie do meritum żądania oraz zawierające w powyższym zakresie dane objęte w/w punktami wniosku skarżącego. Opublikowanie informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej, zwalnia organ z obowiązku udostępnienia owej informacji na wniosek, co a contrario wynika z treści art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący niczym nie wykazał, by informacja zawarta na wskazanych szczegółowo stronach BIP skarżonego organu, była inną niż przez nią oczekiwana, bądź była informacją niepełną. Zarzuty w tej mierze zawarte w skardze należy uznać za gołosłowne.

Uwzględnieniu natomiast podlegała skarga w części pozostałej objętej wnioskiem skarżącego z dnia 21 lipca 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej, a mianowicie w części objętej punktem 1 ppkt 3, 6 i 7 oraz objętej punktem 2 ppkt 1,2,3,4,5 i 6 wniosku, skoro do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie organ nie udzielił żądanej w tym zakresie informacji, ani nie podjął w terminie przewidzianym przepisami ustawy (art. 13 ustawy) żadnych czynności procesowych w związku z wystosowanym do skarżącego wezwaniem o uzupełnienie wniosku z dnia 21 lipca 2011 r. przez zaopatrzenie go bezpiecznym podpisem elektronicznym. W tej sytuacji należało uznać, że w terminie przewidzianym w art. 13 ustawy i do dnia rozprawy, wniosek skarżącego w tej części nie został załatwiony. W tej zatem części żądania skarżącego organ pozostaje bezczynny, co czyni skargę w tym przedmiocie zasadną. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 149 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.