Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie Sędzia WSA Alina Balicka, Sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), Protokolant Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2009 r. sprawy ze skargi B. M. i W. T. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...] września 2002 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części w jakiej dotyczy ona działki numer ewidencyjny [...] (według stanu prawnego na dzień uchwalenia planu) położonej przy ulicy [...] w W.; 2. uchwała w części określonej w pkt 1 nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia; 3. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata A. W. prowadzącego Kancelarię Adwokacką przy ul. [...] w W. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych stanowiącą 22 % podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. 4. zasądza od Rady Miasta W. na rzecz skarżącej B. M. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem zaskarżenia była uchwała Rady Gminy W. z dnia [...] września 2002 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ulicy [...], w pasie drogowym o szerokości około 200 metrów (po ok. 100 metrów od osi jezdni) na odcinku [...] w gminie W. (Dz. Urz. Woj. [...]. Nr [...], poz. [...])

W skardze, wniesionej na zasadzie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), późniejszych pismach procesowych i na rozprawach (k. 156-157, 221, 239-240, 244) Skarżący, współwłaściciele działki położonej przy ul. [...] w W. – B. G. (w miejsce, której po jej śmierci wstąpiła B. M.), B. M. oraz W. T. - sformułowali następujące zarzuty dotyczące ustaleń planu, co do terenu oznaczonego symbolem C5.1 MW/U:

- naruszenie art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) oraz sprzeczność z szeregiem przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), poprzez naruszenie obowiązujących przepisów prawa budowlanego w tym warunków technicznych sytuowania budynków w stosunku do dróg publicznych; wskazano, iż odnośne warunki nie zostały zachowane w przypadku należącego do nich budynku przy ul. [...],

- posługując się w tytule uchwały i jej preambule pojęciem "pasa drogowego’, które ma normatywnie określone znaczenie, doprowadzono do naruszenia prawa dopuszczając do usytuowania budynków mieszkalnych w pasie drogi, spowodowano również wewnętrzną sprzeczność treści planu wskazując, iż pas drogowy ma 100 m. szerokości a w innych fragmentach uchwały - 52 m.

- nie uwzględniono, iż pomiędzy starą i nowa jezdnia ul. [...] znajduje się pas gruntu Skarbu Państwa, który może być wykorzystany na realizacje drogi; błędnie wytyczono ją jako kolidującą z nieruchomością skarżących - do akt sprawy dołączono szereg zdjęć i rysunków obrazujących, jak, w ocenie Skarżących, mogłaby alternatywnie przebiegać droga - wywodzi się stąd, iż nieruchomość skarżących nie jest ona niezbędna na cele publiczne,

- gdy chodzi o realizacje drogi w zakładanym przebiegu orzeczenia administracyjne z tym związane były uchylane (m.in. stwierdzono nieważność decyzji zatwierdzającej plan realizacyjny drogi na terenie nieruchomości przy ul. [...]),

- plan podziału działki, nie uwzględnia zapewnienia właściwego dostępu do pozostałej części działki (ruchu kołowego i pieszego), co stanowi naruszenie art. 93 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.),

- § 39 pkt 3 ppkt b części tekstowej planu dyskryminuje właścicieli istniejących budynków, pozbawiając ich prawa do wykonania stosownych zabezpieczeń akustycznych na koszt inwestora realizującego drogę,

- nie określono w palnie zasad podziału nieruchomości, co jest wymagane,

- działania organów administracji w stosunku do skarżących nacechowane są wrogością,

- nie rozpatrzono zarzutu do planu sformułowanego w piśmie z dnia 4 stycznia 2002 r.

W skardze wniesiono o stwierdzenie nieważności postanowień planu, wskazując określone regulacje zawarte w jego części tekstowej (preambuła, § 1, § 5 pkt 1-3, § 39 pkt 1 i 3, § 93 pkt 1 odcinek 3).

W skardze sformułowano żądanie dołączenia całej dokumentacji dotyczącej historii sporu wiążącego się z żądaniem wykupu nieruchomości skarżących oraz próbami ich wywłaszczenia.

W skardze sformułowano także zarzuty dotyczące terenów oznaczonych symbolem A5.1 MW/U i C4.2 MN. W uzasadnieniu skargi sformułowano zarzuty dotyczące prowadzenia postępowania w przedmiocie podziału działki skarżących.

Wniesiono o zwrot kosztów postępowania sądowego.

Rada Miasta wniosła o oddalenie skargi. Wskazano, iż nie naruszono przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 roku, ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 roku nie ma zastosowania w sprawie, natomiast Skarżący nie mają interesu prawnego w kwestionowaniu postanowień planu w zakresie, w jakim dotyczą one terenów oznaczonych symbolem A5.1 MW/U i C4.2 MN. W związku z podnoszoną w toku postępowania sądowego kwestią nie rozpatrzenia zarzutu z dnia 4 stycznia 2002 r., wskazano, iż został on rozpoznany przez Zarząd Dzielnicy W. w ten sposób, iż uwzględniono go, gdy chodzi o stwierdzenia, co do wpływu realizacji postanowień planu na sposób wykonywania prawa własności skarżących. Natomiast inne kwestie, podnoszone w piśmie (żądanie wykupienia nieruchomości) nie mogły być przedmiotem zarzutu (k. 227).

Na rozprawie (k. 221) pełnomocnik nieprofesjonalny skarżącej B. M. wyjaśnił, że skarżący nie mają interesu prawnego dla kwestionowania postanowień uchwały odnośnie terenów oznaczonych symbolem A5.1 MW/U i C4.2 MN. Na rozprawie (k. 221) Pełnomocnik z urzędu skarżącej B. M. wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sad rozpatrywał zarzuty skargi jedynie odnośnie kwestii terenów oznaczonych symbolem C5.1 MW/U, z uwagi na brak interesu prawnego skarżących (potwierdzone na rozprawie k. 221) w kwestionowaniu ustaleń planu dla terenów oznaczonych symbolem A5.1 MW/U i C4.2 MN.

Skarga jest zasadna, gdy chodzi o podniesioną przez Skarżących kwestię nie rozpatrzenia zarzutu wniesionego na zasadzie art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Regulacje tej ustawy znajda zastosowanie dla oceny legalności zaskarżonej uchwały z uwagi na jej podjęcie w okresie obowiązywania tego aktu. Wobec braku regulacji przejściowych, z których wynikałby obowiązek określonego dostosowania przyjętych rozwiązań planistycznych do wymagań zawartych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 roku, przedmiotem rozważań nie może być zgodność z przepisami nowego aktu regulującego kwestie planowania przestrzennego. Sformułowane w tym zakresie zarzuty skarżących nie mogą być uznane za zasadne.

W myśl ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym zarzut mógł wnieść każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przez ustalenia przyjęte w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W rozpoznawanej spawie, w myśl postanowień planu działka skarżących miała być wykorzystana w części na cele realizacji drogi publicznej. Nie wątpliwie, więc postanowienia planu dotyczą zakresu możliwości wykonywania własności przez skarżących. Z treści pisma z dnia 4 stycznia 2002 r. wynikało epressis verbis, iż wolą skarżących było wniesienie zarzutu do planu (m.in. przywołano treść art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Przywołano w nim m.in. okoliczność, iż legalność wytyczenia drogi we wskazanych granicach była kwestionowana, a postanowienia planu prowadzić mają do legalizacji samowoli. Tego rodzaju stwierdzenia, nie zależnie od oceny ich zasadności, mają charakter stricte zarzutu w kwestii legalności ingerencji w prawo własności. Wprawdzie w drugiej części pisma, faktycznie niezbyt przejrzyście odzwierciedlającego intencje Stron, sformułowano żądanie załatwienia sprawy wykupu nieruchomości. Okoliczność ta nie podważa jednak, iż jednoznacznie zakwestionowano również wcześniej legalność przyjętych rozwiązań planistycznych. W myśl art. 18 ust. 1 pkt 8 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym organ właściwy do sporządzenia projektu planu, gdy chodzi o zarzuty nieuwzględnione, przedstawia je do rozpatrzenia radzie gminy, jako organowi właściwemu w kwestii dokonywania ostatecznych przesądzeń, co do przyjętych rozwiązań planistycznych. W ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym instytucja rozpatrzenia zarzutów przez organ uchwalający plan a równocześnie uzewnętrzniający interesy społeczności lokalnej (zastąpiona w obecnie obowiązującej ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym znacznie odformalizowaną instytucją rozpatrzenia uwag) miała niezwykle istotne znaczenie z następujących względów.

Ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu, stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, należy do zadań własnych gminy. Powołane uprawnienie planistyczne stanowi podstawę prawną do naruszania interesu prawnego podmiotów praw przysługujących do nieruchomości objętych projektem planu miejscowego jako instrumentem kształtowania sposobu gospodarowania przestrzenią. Uprawnienie to może być realizowane jedynie w interesie publicznym z uwzględnieniem zasad określonych w art. 1 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, jak i zasad określonych w ustawach szczególnych (art. 2 ust. 1 ustawy).

W rozpoznawanej sprawie kwestionowano przyjęty w projekcie przebieg drogi (w kolizji z działką skarżących). Jednocześnie przepisy szczególne nie określają normatywnych wymagań dotyczących planowania sieci drogowej (brak szczegółowych wytycznych w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Musi być ona więc tworzona z zachowaniem zasad ogólnych wynikających z ww. art. 1 ust. 2 ustawy, w tym obowiązku uwzględniania wymagań ładu przestrzennego, urbanistyki architektury oraz walorów ekonomicznych przestrzeni i prawa własności (pkt 1 i 5).

Z uwagi na wynikający z powyższych uwarunkowań szeroki zakres uznaniowości rady gminy, odnośnie możliwości i zakresu ingerencji w chronione prawem uprawnienia podmiotów, w których prawa ingerują ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego, prawodawca, w mających w sprawie zastosowanie a uprzednio obowiązujących przepisach, poddał szczególnym reżimom prawnym procedurę, w ramach której organ gminy postanawia nie uwzględnić uwag określonego podmiotu pomimo naruszenie jego interesu prawnego - rozpatrywanie zarzutów. Instytucja ta obejmowała obowiązek poinformowania wnoszącego zarzut o terminie posiedzenia rady gminy, na którym będzie rozpatrywany zarzut, obowiązek uzasadniania odrzucenia zarzutu i w końcu możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego odnośnej uchwały, co pociąga za sobą kontrolę legalności uchwały (art. 18 ust. 2 pkt 9 i 10 i art. 24 ust. 3 i 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Instytucja zaskarżenia uchwały o odrzuceniu zarzutu służyła wstępnej kontroli zachowania przez radę gminy procedury planistycznej m.in. w kontekście obowiązku rzetelnego rozważenia i odniesienia się do konkretnych żądań i postulatów.

W tym świetle, wobec wspomnianego szerokiego zakresu uznaniowości w procesie planistycznym, niedopuszczalne jest takie naruszenie interesu prawnego, które nie jest wystarczająco uzasadnione w uchwale o odrzuceniu zarzutu w rozumieniu art. 24 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Uzasadnienie uchwały o odrzuceniu zarzutu stanowi uzewnętrznienie woli większości członków organu kolegialnego - rady gminy, co do przyjęcia określonych rozwiązań z odwołaniem do konkretnych racjonalnych względów.

Nie można przy tym zaaprobować, aby uzasadnienie uchwały o odrzuceniu zarzutu (a więc uznanie, iż ingerencja w interes prawny wnoszącego zarzut jest zasadna) mogło dotyczyć wyłącznie kwestii niesprzeczności przyjętych rozwiązań z przepisami odrębnymi. Przyjęte rozwiązania, jako ingerujące w prawnie chronione prawo podmiotowe powinny być także uzasadnione względami racjonalnymi, odwoływać się do konkretnych faktów i okoliczności uwzględnianych przez radę gminę, jako przesłanka odrzucenia zarzutu (patrz tak samo wyrok NSA sygn. akt IV S.A. 1638/98 opubl. lex nr 48261, wyrok NSA sygn. akt II OSK 145/09 opubl. w publicznie dostępnej elektronicznej bazie orzeczeń NSA). Inne rozumienie analizowanych regulacji oznaczałoby faktyczne ograniczenie zakresu nadzoru nad legalnością działania organów administracji publicznej, w zakresie, w jakim ingerują one w prawem chronione prawa podmiotowe. Faktyczne zwolnienie z obowiązku merytorycznego uzasadnienia uchwały, w razie gdy poszczególne rozwiązania planistyczne nie wynikają wyłącznie z regulacji szczególnych, prowadziłoby do ograniczenia zasady określonej w art. 184 Konstytucji RP.

Wskazane wyżej uwarunkowania nie pozwalają na uznanie, iż nie rozpatrzenie wniesionego zarzutu, może nie przesądzać o naruszeniu interesu prawnego w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. co stanowi przesłankę do wniesienia skargi w przedmiotowej sprawie. Wobec faktu, iż konkretne rozwiązania planistyczne jedynie w marginalnym stopniu mogą wynikać ze szczególnych rozwiązań normatywnych (patrz np. zakres ograniczeń na obszarach chronionych, szczególne zakazy zabudowy obszarów zagrożonych powodzią międzywali itp.) legalność uchwały dotyczącej planu w zakresie materialnoprawnym może być badana wyłącznie w kontekście stosownie szczegółowego i wnikliwego rozpatrzenia zarzutów, w ramach których określony podmiot sprzeciwia się ingerencji w jego prawa, natomiast organ uchwałodawczy przesądza, czy w interesie publicznym ingerencję tę uznać za uzasadnioną.

Powyższa konstatacja prowadzi do wniosku, iż w sprawach gdzie zastosowanie znajdzie ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym, nie rozpatrzenie prawidłowo wniesionego zarzutu (o ile formułowane uwagi istotnie mają taki charakter - jak w sprawie przedmiotowej) zawsze stanowi o naruszeniu interesu prawnego, co uprawnie do wniesienia skargi w myśl art. 101 o samorządzie gminnym. Koresponduje z tym art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, w którym wskazano, iż naruszanie trybu postępowania powoduje nieważność uchwały w przedmiocie planu w całości lub części.

W rozpoznawanym przypadku, jak wynika z wyjaśnień Rady Miasta W., potwierdzonych zawartością przedłożone dokumentacji, zarzut nie został przedłożony ówczesnemu organowi uchwałodawczemu - Radzie Gminy W. Wadliwie bowiem uznano, iż jego treścią jest jedynie stwierdzenie oczywistego faktu (ustalenia planu będą miały wpływ na zakres wykonywania prawa własności). Rada Gminy nie procedowała więc w ogóle nad merytorycznymi zarzutami skarżących odnośnie wadliwego wytyczenia pasa drogi ul. [...]. Etap ten, o ile Skarżący zostaliby zawiadomieni o terminie rozpatrzenia zarzutu przez organ uchwałodawczy, był właściwy dla przedstawienia prezentowanych obecnie (na etapie postępowania przed Sądem) alternatywnych koncepcji przebiegu drogi, z pominięciem działki skarżących. Podejmując rozstrzygnięcie w tej kwestii rada powinna się kierować względami potrzeby racjonalnego ważenia potrzeb zbiorowości lokalnej i jednostek (w tym koszty ekonomiczne dla lokalne zbiorowości przyjętych koncepcji z uwagi na uwarunkowania faktyczne).

Z uwagi na fakt, iż przyjęcie określonych rozwiązań, jak wskazano wcześniej, nie wynika wyłącznie z oceny ich zgodności z przepisami szczególnymi, lecz także orzekania w ramach uznaniowości, w kontekście artykułowanych priorytetów społeczności lokalnej, niemożliwa jest na obecnym etapie ocena przez Sąd, czy uchwała w przedmiocie planu, narusza prawo w kontekście dopuszczalności ingerencji w prawa własności, co do meritum. Naruszenie interesu prawnego skarżących polega jednak na nie wskazaniu przesłanek takiej ingerencji, co w świetle przytoczonych regulacji nie było dopuszczalne, a z uwagi na treść art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym musi skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały.

Natomiast możliwa jest ocena legalności postanowień planu pod kątem podnoszonych przez Skarżących sprzeczności z unormowaniami szczególnymi. W tym zakresie niezasadne są zarzuty sformułowane przez Skarżących z następujących przyczyn:

- użyte w nazwie oraz części tekstowej planu wyrażenie "pas drogowy" ma wprawdzie także swoje ściśle sprecyzowane normatywne znaczenie - patrz art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 204 poz. 2086 ze zm.) - jednak w kontekście jego zastosowania w rozpatrywanym przypadku nie budzi wątpliwości, iż w tytule planu i niektórych dalszych fragmentach treści chodzi o szersze, potoczne znaczenie tego określenia (tereny przyległe do drogi); kontekst użycia sformułowania w poszczególnych sekwencjach planu nie rodzi wątpliwości, co do jego treści normatywnej, stąd jego użycie niejako w podwójnym znaczeniu nie podważa legalności uchwały;

- przepisy techniczne dotyczące sytuowania budynków w stosunku do dróg nie są wiążące, gdy chodzi o zachowanie odległości od budynków przy lokalizacji dróg, o ile jest to uzasadnione racjonalnymi względami (czemu musi dać wyraz rada gminy, gdy okoliczność taka jest np. podnoszona w zarzucie), możliwa jest realizacja dróg w odległościach nieodpowiadających wymaganiom technicznym, które nota bene dotyczą lokalizacji budynków nie zaś dróg; na marginesie można odnotować, iż w ramach procedur budowlanych (o ile wymagania istotnie byłyby niedotrzymane) możliwe jest w uzasadnionych przypadkach uzyskanie odstępstw od warunków technicznych, co wynika z art. 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm.); sformułowany w tym kontekście w skardze zarzut naruszenia art. 18 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym jest nie zrozumiały z uwagi na brak powiązania zagadnienia z treścią normatywną przywołanego przepisu,

- okoliczność, iż orzeczenia związane z próba realizacji drogi w liniach rozgraniczających kolidujących z granicami nieruchomości skarżących były uchylane, nie ma znaczenia w kontekście możliwości przeznaczenia części ich nieruchomości na realizacje tejże drogi w granicach władztwa planistycznego gminy, o ile przemawiają za tym względy interesu publicznego a konkretny przebieg drogi nie pozostaje w kolizji z wiążącymi na etapie sporządzania planu regulacjami szczególnymi (stąd brak było podstaw do uwzględnienia wniosku o załączenie stosownych dokumentacji z postępowań odrębnych),

- w myśl art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, plan ustala zasady podziału nieruchomości jedynie "w zależności od potrzeb" (patrz zdanie wstępne in fine); nie zamieszczenie odnośnych regulacji, co do terenów oznaczonych symbolem C5.1 MW/U, gdzie położna jest nieruchomość skarżących nie stanowi naruszenia prawa, skoro strony nie wywiodły przekonywująco, aby ustalenie takich zasad było niezbędne (np. z uwagi na przeznaczenie w planie nowych terenów pod zorganizowaną zabudowę); podkreślić trzeba, iż pojęcia "określenie zasad" (rozstrzygnięcie o charakterze normatywnym) nie można utożsamiać z określeniem sposobu dokonania podziału dla poszczególnych działek (rozstrzygnięcie indywidualne) - wprowadzenie zapisów w tym ostatnim zakresie nie jest przewidywane w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym,

- wskazanie w § 39 pkt 3 ppkt b części tekstowej planu potrzeby zastosowania odpowiednich rozwiązań technicznych chroniących budynki przed uciążliwościami zewnętrznymi nie wykracza poza zakres obowiązków wynikających ze stosownych regulacji prawa budowlanego, nie może więc stanowić bezprawnego naruszenia interesu prawnego; wskazane zapisy planu nie wykluczają powstania roszczeń względem realizującego drogę inwestora, wynikających z regulacji szczególnych, np. z K.c. przepisów tytułu VI działu 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627 ze zm.), czy w przypadku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania, w związku z treścią art. 135-136 tej ustawy,

- kwestie skutków rozwiązań przyjętych w planie, dla możliwości korzystania z nieruchomości np.w kwestii wygody ich skomunikowania, jako wymagające ważenia racji interesu ogółu i indywidualnego, mogą być przedmiotem zarzutów na etapie procedury planistycznej; nie trafnie podnosi się naruszenie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdyż działka, jako teren w określonych granicach, ma dostęp do drogi publicznej (przylega do dwu dróg - ul. [...] i ul. [...]),

- zarzuty dotyczące nieprzychylnego nastawienia organów administracji, ze względu na ich emocjonalny charakter, nie mogą być przedmiotem rozważań Sądu w kontekście oceny legalności zaskarżonej uchwały w przedmiocie planu.

Z kolei bez znaczenia dla oceny legalności zaskarżonej uchwały są kwestie domniemanych nieprawidłowości wiążących się z prowadzonym odrębnie postępowaniem administracyjnym w przedmiocie podziału działki skarżących.

Uwzględniając, iż wnoszący skargę mają interes prawny do zaskarżenia uchwały w przedmiocie planu jedynie w zakresie, w jakim jej ustalenia naruszają ich interes prawny, wyznaczony prawami własności do działki przy ul. [...], a jednocześnie okoliczność, iż sąd administracyjny nie jest związany granicami skargi (zakwestionowano jedynie niektóre postanowienia planu), Sąd stwierdził nieważność uchwały w zakresie wszelkich jej postanowień dotyczących działki Skarżących.

Z przytoczonych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 147 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji. O wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu orzeczono w myśl art. 152 ustawy a o zwrocie kosztów postępowania i przyznaniu stosownych kwot z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu na mocy art. 200 i 250 ustawy.

Niniejsze orzeczenie ma ten skutek, iż Rada Miasta W., (która wstąpiła w prawa Rady Gminy W.) zobowiązana jest do rozpatrzenia zarzutu skarżących, co do meritum, w myśl przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 roku. O ile Rada uznałaby za zasadne uwzględnienie zarzutu skarżących odnośnie przebiegu drogi, jego uwzględnienie wymagałoby zmiany postanowień planu w zakresie wykraczającym poza teren działki przy ul. [...]. W tym zakresie właściwą procedurą będzie dokonanie stosownych zmian w części planu obowiązującej nadal, na zasadach wynikających z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 roku.