Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 7 kwietnia 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska, Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski (spr.), , Protokolant Referent-stażysta Blanka Kuźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2016 roku sprawy ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na uchwałę Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 18 listopada 2015 r. nr XX/453/15 w przedmiocie ustalenia wysokości opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów usuniętych z dróg oddala skargę.

Uchwałą nr XX/453/15 w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów usuniętych z dróg na terenie miasta Łodzi w 2016 roku, podjętą w dniu 18 listopada 2015 r., działając na podstawie art. 12 pkt 7 i art. 40 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1445) i art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137), Rada Miejska w Łodzi w § 1 pkt 1 uchwaliła, że za usunięcie pojazdu z drogi na terenie miasta Łodzi w 2016 roku, w przypadkach określonych w art. 130a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, ustala się opłaty w wysokości:

1) rower lub motorower - 50 zł;

2) motocykl-219 zł;

pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t - 480 zł;

pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t do 7,5 t - 599 zł;

pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16 t - 848 zł;

pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 t - 1250 zł;

pojazd przewożący materiały niebezpieczne - 1521 zł.

Wykonanie uchwały powierzono Prezydentowi Miasta Łodzi. Ponadto wskazano, że traci moc uchwała Nr XCVI/2003/14 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 22 października 2014 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów usuniętych z dróg na terenie miasta Łodzi w 2015 roku (Dz. Urz. Woj. Łódzkiego poz. 4275) oraz, że ww. uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Łódzkiego, jednak nie wcześniej niż z dniem 1 stycznia 2016 r.

W uzasadnieniu do projektu ww. uchwały wskazano, że zmieniony ustawą z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw art. 130a ust. 6 w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 sierpnia 2011 r., zawiera delegację dla rady powiatu do corocznego określania wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg, przechowywanie ich na parkingu strzeżonym oraz kosztów powstałych w wyniku wydania dyspozycji usunięcia a następnie odstąpienia od wykonania tej czynności. Minister Finansów ustalił wysokość maksymalnych stawek w obwieszczeniu z dnia 4 sierpnia 2015 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2016 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym, wydanym na podstawie art. 130a ust. 6c ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. W związku z powyższym nastąpiła konieczność podjęcia stosownej uchwały oraz uchylenia poprzednio obowiązującej uchwały Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 22 października 2014 r.

Wskazano, iż w celu zapewnienia sprawnej realizacji zadań wynikających z art. 50a i art. 130a wymienionej ustawy należy przyjąć stawki określone w obwieszczeniu Ministra Finansów z dnia 4 sierpnia 2015 r. Opłaty te będą dotyczyć osób, które naruszają przepisy i swoim postępowaniem utrudniają ruch lub stwarzają zagrożenie bezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu. Zgodnie z ustawą Prawo o ruchu drogowym ww. opłaty stanowią dochód własny powiatu. W propozycji przedstawionej Radzie Miejskiej w Łodzi ujęto maksymalną wysokość ww. stawek dopuszczoną ustawą. Ma to na celu zapewnienie jak najwyższych wpływów do budżetu Miasta Łodzi. Wyjątkiem jest jedynie stawka za usunięcie roweru lub motoroweru, którą pozostawia się na poziomie 50 zł. Taka wysokość opłaty wpisuje się w prowadzone przez Miasto działania mające na celu promowanie ruchu rowerowego wśród mieszkańców Łodzi. Zaznaczono, że dotychczas żaden rower nie został odholowany na parking. Przy określeniu kosztów w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu wzięto pod uwagę koszt dojazdu do miejsca zdarzenia, jak również podjęte czynności tj. załadunek i wyładunek pojazdu. Na wysokość kosztów wpływ ma czas pracy kierowcy, zużycie paliwa oraz zaangażowanie specjalistycznego sprzętu. Wskazano ponadto, iż dochody do budżetu Miasta z tytułu usuwania i przechowywania pojazdów usuniętych z dróg w ostatnich latach przedstawiały się następująco: w 2011 r. - 149 274,63 zł, w 2012 r. -126 435,00 zł, w 2013 r. - 279 303,00 zł, w 2014 r. - 155 687,42 zł natomiast do dnia 31 sierpnia 2015 r.-315 768,00 zł. Dochody do budżetu Miasta w 2016 r. zaplanowano na poziomie ok. 200.000,00 zł, co stanowi średnią wpływów z poprzednich lat. Zaznaczono jednak, że ich osiągnięcie zależy od liczby i rodzaju pojazdów usuniętych z dróg, okresu ich przechowywania na parkingu oraz faktu czy zostaną odebrane przez właścicieli. Również koszty, jakie Miasto będzie ponosiło w związku z wykonywaniem tego zadania powiatu w 2016 r. są uzależnione od ww. czynników.

Wskazano, iż umowa na usuwanie pojazdów z dróg na terenie miasta Łodzi obowiązuje do 31 grudnia 2016 r. Cena jednostkowa brutto za odholowanie jednego pojazdu z art. 130a wynosi:

odholowanie pojazdu do 3,5 l - 196,80 zł brutto,

odholowanie pojazdu powyżej 3,5 t - 270,60 zł brutto,

odholowanie pojazdu jednośladowego - 196,80 zł brutto.

Cera jednostkowa brutto za odholowanie jednego pojazdu z art, 50a wynosi 196,80 zł brutto.

Koszty dzierżawy od MPK-Łódź Sp. z o.o. terenu przy ul. Telefonicznej, na którym znajduje się całodobowy parking strzeżony wynoszą 2.460,00 zł miesięcznie, natomiast koszty związane z jego prowadzeniem - 10.316,87 zł miesięcznie (umowa na prowadzenie parkingu obowiązuje do dnia 30 czerwca 2016 r.). W pierwszym kwartale 2016 r. zostanie przeprowadzone postępowanie przetargowe na wyłonienie podmiotu kontynuującego prowadzenie parkingu i wówczas też zostanie określona miesięczna stawka za jego utrzymanie.

Powyższą uchwałę zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi Rzecznik Praw Obywatelskich. Swym zakresem skarga objęła przepisy § 1 ust. 1 pkt 2-7 uchwały Nr XX/453/15. Zaskarżonym przepisom Rzecznik zarzucił naruszenie art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.) i wniósł o stwierdzenie nieważności tych przepisów.

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że wskazane w uchwale stawki opłat z tytułu usunięcia pojazdu z drogi, za wyjątkiem opłaty za usunięcie roweru lub motoroweru, zostały wyznaczone na najwyższym dopuszczalnym poziomie, wynikającym z postanowień obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 11 sierpnia 2015 r.

Powołując brzmienie art. 130a ust. 6 Prawa o ruchu drogowym wskazano, że wysokość wspomnianych opłat nie może przekraczać maksymalnych stawek kwotowych ustalonych w tym przepisie. Maksymalne stawki opłat ustalone w powołanym przepisie ustawy, ulegają jednak corocznej zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego (art. 130a ust. 6b Prawa o ruchu drogowym). Na każdy rok kalendarzowy minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza w drodze obwieszczenia maksymalne stawki opłat, z uwzględnieniem mechanizmu waloryzacji wskazanego w art. 130a ust. 6b w/w ustawy.

Z powołanych przepisów Prawa o ruchu drogowym wynika, że postanowienia uchwały rady powiatu w sprawie ustalenia stawek wspomnianych opłat powinny uwzględniać wysokość nakładów pieniężnych, jakie ponosi powiat wykonując zadania usuwania pojazdów z drogi i przechowywania ich na parkingach lub powierzając wykonanie tych zadań przedsiębiorstwom świadczącym na terenie danego powiatu usługi holowania i przechowywania pojazdów na parkingach. Wydając akty prawa miejscowego na podstawie normy ustawowej, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Szczegółowe upoważnienie do wydania aktu prawa miejscowego wymusza bowiem takie stanowienie przepisów prawa miejscowego, aby między tymi przepisami a ustawą istniała więź materialna, czyli aby akt ten stanowił dopełnienie postanowień ustawy i w swej treści był zgodny z ustawą. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem prawa miejscowego a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenie prawa (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2006 r. sygn. akt II SA/Wr 585/06 oraz wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Gd 244/11). Niezależnie od powyższego podkreślono, że stawki opłat ustalone w uchwale organu stanowiącego powiatu nie mogą być wyższe niż maksymalne stawki ogłoszone w obwieszczeniu Ministra Finansów.

Wprowadzenie limitu wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich nie oznacza, że rada powiatu może ustalić stawki tych opłat w maksymalnie dopuszczalnej wysokości, nie zważając na to, czy działanie takie jest uzasadnione z uwagi na rzeczywiste koszty związane z wykonywaniem zadań w zakresie holowania i parkowania pojazdów lub też z powodu wzrostu tych kosztów w stosunku do roku poprzedniego. Wynikający z art. 130a ust. 6 ustawy - Prawo o ruchu drogowym obowiązek wzięcia pod uwagę kosztów usuwania pojazdów i przechowywania ich na parkingu, przy ustalaniu opłat za wspomniane czynności, prowadzi bowiem do wniosku, że wysokość tych opłat powinna być zależna w znacznym stopniu od kosztów poniesionych przez powiat na realizację zadań określonych w art. 130a ust. 1-2 i ust. 5c powołanej ustawy. Rozumując a contrario przyjąć należy, że wysokość stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi nie może być określana w sposób arbitralny, w oderwaniu od rzeczywistych wydatków związanych z holowaniem pojazdów.

Z uzasadnienia projektu zaskarżonej uchwały wynika, że umowa, której przedmiotem jest usuwanie pojazdów z dróg publicznych w Łodzi, została zawarta do dnia 31 grudnia 2016 r. Cena brutto za odholowanie jednego pojazdu, którą władze miasta Łodzi płacą firmie wykonującej usługi usunięcia pojazdu z drogi (firma "A."") wynosi 196.80 zł w przypadku pojazdu jednośladowego i pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3.5 t oraz 270.60 zł w przypadku pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3.5 t. Zdaniem Rzecznika powołane ceny odbiegają znacząco od stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi, które Rada Miejska w Łodzi ustaliła na maksymalnym, dopuszczalnym przez prawo poziomie, mając na celu "zapewnienie jak najwyższych wpływów do budżetu Miasta Łodzi". Pobieżne obliczenia wskazują, że udział kosztów usunięcia pojazdu z drogi w opłacie za jego odholowanie kształtuje się na poziomie: ok. 90 procent w odniesieniu do motocykla, 41 procent w odniesieniu do pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t oraz 21-22 procent w odniesieniu do pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 ton. Wysokość opłat za usunięcie pojazdu z drogi, która została ustalona w zakwestionowanej uchwale, znacznie przewyższa jednostkowe koszty odholowania samochodu osobowego i ciężarowego, a zatem nie pozostaje w związku z tymi kosztami. Prowadzi to do wniosku, że określając stawki wspomnianych opłat, Rada Miejska w Łodzi - wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 130a ust. 6 Prawa o ruchu drogowym - nie wzięła pod uwagę rzeczywistych kosztów usuwania pojazdów z dróg publicznych w Łodzi, lecz według własnego uznania ustaliła te stawki na maksymalnym poziomie, wynikającym z obwieszczenia Ministra Finansów. Takie działanie organu uchwałodawczego miało na celu jedynie zwiększenie wpływów do budżetu Miasta Łodzi, a zatem było podyktowane względami fiskalnymi.

W ocenie Rzecznika, mając na uwadze jednostkowe koszty odholowania pojazdu ponoszone przez Miasto Łódź, z punktu widzenia wytycznych zawartych w upoważnieniu ustawowym, nie było uzasadnienia do ustalenia opłat za usunięcie pojazdów z dróg publicznych w Łodzi w najwyższej dopuszczalnej przez prawo wysokości. W związku z powyższym Rzecznik stwierdził, że stawki przedmiotowych opłat zostały określone w sposób arbitralny, a tym samym niezgodnie z wytycznymi wynikającymi z art. 130a ust. 6 Prawa o ruchu drogowym.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Łodzi wniosła o jej oddalenie. Stwierdziła, że ustalenie przez organ uchwałodawczy stawki za usunięcie i przechowywanie pojazdu nastąpiło zgodnie z obowiązującym prawem. Organy uchwałodawcze mając na względzie średni koszt usunięcia i przechowywania pojazdów ustaliły stawki obowiązujące w 2016 r. w maksymalnej wysokości. Ponadto ustalając stawkę na maksymalnym poziomie organ miał na względzie szereg innych okoliczności, które w jego ocenie nie mogły pozostawać bez wpływu na ich wysokość. W pierwszym rzędzie nie powinno budzić zastrzeżeń Skarżącego, że w przypadku jedynie kilkudniowego przechowywania pojazdu związane z tym wydatki są wyższe, niż wówczas gdy pojazd jest unieruchomiony przez dłuższy okres czasu (np. 6 miesięcy), a z takimi sytuacjami organ zetknął się wielokrotnie. Z założenia pojazd usunięty z drogi miał być przechowywany tylko przez kilka dni, jednakże w rezultacie bywają sytuacje, że przez kilka lat właściciele nie zgłaszają się lub zwyczajnie są nieznani.

W dalszej kolejności organ wskazał, że wysokość stawek za usunięcie i przechowywanie pojazdów z drogi ustalona na podstawie art. 130a ust. 6 u.p.r.d. ma na względzie nie tylko zwrot kosztów poniesionych w wyniku usunięcia i przechowywania, ale ma za zadanie przede wszystkim działać dyscyplinująco. Ustalenie stawki za maksymalnym poziomie ma motywować kierowców do przestrzegania przepisów o ruchu drogowym. Kierowca, którego pojazd raz został usunięty z drogi nie powtarza swojego wykroczenia, a wynika to m.in. z faktu ustalenia stawki na poziomie maksymalnym, tym samym spełniona jest funkcja wychowawcza.

Na rozprawie, która odbyła się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w dniu 7 kwietnia 2016 r. pełnomocnik strony skarżącej popierał skargę, zaś pełnomocnik organu wnosił o jej oddalenie. Wyjaśnił, że część zadań związanych z odholowywaniem pojazdu Zarząd Dróg i Transportu dokonuje własnym holownikiem i pracownikami, posiłkując się jedynie współpracą z firmą "A.".

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269, ze m.), sądy administracyjne kontrolują prawidłowość zaskarżonych aktów administracyjnych. Stosownie do art. 3 § 1 i § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 dalej jako "p.p.s.a."), Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej.

Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Do rodzajów naruszenia prawa, które dają podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały należy zaliczyć: wydanie uchwały z naruszeniem przepisów o właściwości, wydanie uchwały bez podstawy prawnej, wydanie uchwały o treści sprzecznej z normą prawną, naruszenie procedury podjęcia uchwały.

Badając przedmiotową sprawę według przedstawionych kryteriów Sąd nie dopatrzył się takiego naruszenia.

W niniejszej sprawie zaskarżoną uchwałę wydał organ kompetentny, na podstawie obowiązującego prawa. Jej materialnoprawną podstawę stanowił art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem rada powiatu ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłaty za usunięcie pojazdu z drogi oraz opłaty za każdą dobę przechowywania pojazdu na parkingu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań w zakresie usuwania pojazdów z drogi oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu. Wysokość wspomnianych opłat nie może przekraczać maksymalnych stawek kwotowych ustalonych w art. 130a ust. 6a Prawa o ruchu drogowym. Maksymalne stawki opłat ustalone w powołanym przepisie ustawy, ulegają jednak corocznej zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego (art. 130a ust. 6b Prawa o ruchu drogowym). Na każdy rok kalendarzowy minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza w drodze obwieszczenia maksymalne stawki opłat, z uwzględnieniem mechanizmu waloryzacji wskazanego w art. 130a ust. 6b w/w ustawy.

Minister Finansów ustalił wysokość maksymalnych stawek w obwieszczeniu z dnia 4 sierpnia 2015 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2016 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym (M.P. z 2015 r. poz. 707), wydanym na podstawie art. 130a ust. 6c ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. W niniejszej sprawie powołane obwieszczenie stanowiło podstawę ustalenia kwestionowanych stawek opłat.

Mianowicie w § 1 zaskarżonej uchwały wskazano, że za usunięcie pojazdu z drogi na terenie miasta Łodzi w 2016 roku, w przypadkach określonych w art. 130a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, ustala się opłaty w wysokości:

1) rower lub motorower - 50 zł;

2) motocykl-219 zł;

pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t - 480 zł;

pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t do 7,5 t - 599 zł;

pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16 t - 848 zł;

pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 t - 1250 zł;

pojazd przewożący materiały niebezpieczne - 1521 zł.

Zdaniem skarżącego – Rzecznika Praw Obywatelskich wskazane w uchwale z dnia 18 listopada 2015 r. stawki opłat z tytułu usunięcia pojazdu z drogi, za wyjątkiem opłaty za usunięcie roweru lub motoroweru, określone w jej § 1 ust. 1 pkt 2-7, zostały wyznaczone w sposób arbitralny na najwyższym dopuszczalnym poziomie, wynikającym z postanowień ww. obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 11 sierpnia 2015 r.

Rozpoznając niniejszą sprawę w pierwszej kolejności trzeba podkreślić, iż w myśl, powołanego już na wstępie, art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne została ograniczona wyłącznie do badania legalności (zgodności z prawem) aktów administracyjnych. Sądy administracyjne nie mogą i nie zastępują organów. To zaś oznacza, że obowiązkiem Sądu było w niniejszej sprawie jedynie zbadanie, czy zaskarżony akt jest zgodny z normami obowiązującego prawa. Tym samym Sąd, dokonując kontroli legalności aktu, musiał ograniczyć się wyłącznie do zbadania jego zgodności z aktami wyższego rzędu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, w obecnym składzie, podziela stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 maja 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 2579/13 (CBOSA), iż stanowienie aktów prawa miejscowego (za wyjątkiem trybu uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) nie wymaga przeprowadzenia przez organy administracji publicznej postępowania dowodowego. W pewnym uproszczeniu rzecz ujmując, można by odwołać się do tożsamości badania przez sąd administracyjny legalności aktów prawa miejscowego z badaniem przez ten sąd uznania administracyjnego w indywidualnej sprawie z zakresu administracji publicznej. Nie przekroczenie granic uznania, wyłącza możliwość ingerencji sądu administracyjnego.

Należy ponadto wskazać, że rozpoznając niniejszą sprawę Sąd ocenia zgodność z prawem zapisów uchwały, a nie jej stosowanie w praktyce. Oznacza to, że sąd administracyjny, badając legalność aktów prawa miejscowego, ogranicza się do badania zgodności tych aktów w ramach obowiązującego systemu prawa. W pewnym uproszczeniu rzecz ujmując (w oparciu o daleko idącą analogię), można by odwołać się do tożsamości badania przez sąd administracyjny legalności aktów prawa miejscowego z badaniem przez ten sąd uznania administracyjnego w indywidualnej sprawie z zakresu administracji publicznej (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2005 r., sygn. akt OSK 1497/04, LEX nr 168104).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd nie podzielił stanowiska Rzecznika, zgodnie z którym wskazane w uchwale stawki opłat zostały ustalone z naruszeniem ustawowej delegacji - art. 130 a ust 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Sąd stwierdził bowiem, iż w zakresie określenia stawek przewidzianych w uchwale Rada działała w ramach delegacji ustawowej wynikającej z ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym i nie doszło do jej przekroczenia.

Przepis art. 130 a ust. 6 ww. ustawy stanowi, że opłaty powinny być kształtowane z uwzględnieniem kosztów usuwania i przechowywania pojazdów, przy uwzględnieniu konieczności sprawnej realizacji zadań i nie mogą być wyższe niż maksymalne kwoty opłat za usunięcie pojazdu. Przewidziany ustawowo zakres kształtowania ww. opłat, w szczególności kryterium sprawnej realizacji zadań przewiduje uznanie administracyjne. Wydając zaskarżoną uchwałę Rada działała w warunkach luzu decyzyjnego.

W świetle badanej uchwały, bezsporne jest, że stawki uchwalone nie przekraczają stawek maksymalnych, określonych w obwieszczeniu z dnia 4 sierpnia 2015 r.

W ocenie Sądu nie jest zasadny zarzut skargi, iż ustalając stawki opłat Rada Miejska w Łodzi nie wzięła pod uwagę rzeczywistych kosztów usuwania pojazdów z dróg publicznych w Łodzi, lecz według własnego uznania ustaliła te stawki na najwyższym poziomie, wynikającym z obwieszczenia Ministra Finansów.

Zasada kalkulacji stawki z uwzględnieniem przesłanki sprawnej realizacji zadań, została przez ustawodawcę pozostawiona swobodnemu uznaniu rady, która działa w warunkach znajomości specyfiki miasta Łódź.

Rzecznik Praw Obywatelskich, odwołując się do postanowień umowy łączącej miasto Łódź z firmą świadcząca usługi usuwania pojazdów z dróg podniósł, że udział kosztów usunięcia pojazdu z drogi w opłacie za jego odholowanie kształtuje się na poziomie 41% w odniesieniu do pojazdu o masie całkowitej 3,5 t. oraz 21-22% w odniesieniu do pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 ton, a tym samym nie pozostaje w związku z tymi kosztami.

Dokonują powyższej analizy RPO nie uwzględnił wynikającej z akt sprawy okoliczności, iż usuwanie pojazdów z dróg odbywa się nie tylko na podstawie umowy zawartej przez Miasto Łódź z podmiotem zewnętrznym, ale także z wykorzystaniem własnego samochodu - holownika obsługiwanego przez pracowników miasta. Co prawda miasto dzięki wykorzystaniu własnego sprzętu zwiększyło wpływy z tytułu usunięcia pojazdów, jednakże otrzymane w ten sposób środki dotychczas nie pokrywały kosztów ponoszonych na usuwanie i przechowywanie na parkingu pojazdów usuniętych z dróg ( v. k. 21 protokół z sesji Rady Miejskiej w Łodzi).

W opisanej sytuacji, zdaniem Sądu, Rada mając na uwadze konieczność sprawnej realizacji zadań związanych zarówno z usuwaniem jak i przechowywaniem pojazdów działając w ramach upoważnienia ustawowego, postąpiła racjonalnie ustalając maksymalną wysokość opłat za usunięcie pojazdów. Część środków uzyskanych z tytułu usunięcia pojazdów będzie mogła bowiem zostać przeznaczona na pokrycie kosztów przechowania pojazdów na parkingu, które w znacznym stopniu nie są opłacane przez właścicieli usuniętych pojazdów. Jak wyjaśniła Rada, pojazdy te są często przechowywane na parkingu przez wiele miesięcy a nawet w ogóle nieodbierane, co generuje koszty ponoszone przez Miasto.

Nie budzi także zastrzeżeń Sądu stanowisko Rady, iż wysokość składek ma motywować kierowców do przestrzegania przepisów o ruchu drogowym.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

e.o.