Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Zielińska – Baran po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji

W piśmie z dnia 16 marca 2015 r. K. K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...], która utrzymano w mocy decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] listopada 2014 r. o odmowie nadania statusu uchodźcy, odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej.

W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W jego uzasadnieniu skarżąca podniosła, że skutkiem zaskarżonej decyzji jest zobowiązanie jej z mocy prawa do opuszczenia terytorium RP. Niewykonanie tej decyzji pozwala organom na wszczęcie postępowania w sprawie zobowiązania do powrotu. Wydanie decyzji o zobowiązaniu do powrotu mogłoby nastąpić przez dokonaniem przez Sąd kontroli legalności zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji.

Podkreśliła również, że w przypadku wydalenia nie będzie już pozostawała pod jurysdykcją RP i nie będzie mogła aktywnie uczestniczyć w postępowaniu sądowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosowanie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. – zwaną dalej P.p.s.a) Sąd na wniosek skarżącego może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Przedmiotem udzielenia ochrony tymczasowej, o której mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a, mogą być jedynie takie akty i czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Wobec tego akt, którego żądania wstrzymania żąda strona, musi zawierać takie rozstrzygnięcie, które może powodować dla strony konsekwencje opisane w art. 61 § 3 P.p.s.a.

Zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja orzeka o odmowie nadania statusu uchodźcy, odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej. Z przepisów ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013 r. poz. 1650 ze zm.) wynika, że cudzoziemiec, któremu odmówiono nadania statusu uchodźcy lub udzielenia ochrony uzupełniającej jest obowiązany opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja w powyższym przedmiocie stała się ostateczna, a w przypadku wydania decyzji przez organ wyższego stopnia, od dnia, w którym decyzja ostateczna została cudzoziemcowi doręczona (art. 299 ust. 6 pkt 2 ustawy), jednak opuszczenie terytorium Polski przez cudzoziemca ma charakter dobrowolny. Jeśli jednak tego nie uczyni w określonym terminie, zostanie wszczęte postępowanie w przedmiocie zobowiązania cudzoziemca do powrotu (art. 302 ust. 1 pkt 16 powołanej ustawy).

Stwierdzić zatem należy, że w aktualnym stanie prawnym niewykonanie obowiązku opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej we wskazanym terminie nie stanowi bezpośredniej przesłanki do przymusowego wydalenia, w przeciwieństwie do regulacji art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2003 r. Nr 264, poz. 1573 ze zm.) w zw. z art. 48 ust. 3 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest natomiast podstawą do wydania decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu (art. 302 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach), która podlega przymusowemu wykonaniu (art. 329 tej ustawy).

Wobec tego stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja bezpośrednio nie może powodować niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Takie niebezpieczeństwo może zaś wywoływać decyzja o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu, która jak wyżej wskazano, podlega przymusowemu wykonaniu. Podobne stanowiska zajmował Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniach z dnia 9 stycznia 2015 r., sygn. akt II OZ 1384/14 postanowieniu z dnia 28 stycznia 2015 r., sygn. II OZ 41/15, postanowieniu z dnia 8 maja 2015 r., sygn. II OZ 402/15, z 21 kwietnia 2015 r., sygn. II OZ 309/15, z dnia 7 maja 2015 r., sygn. II OZ 378/15)

W ocenie Sądu, dopiero w przypadku wydania decyzji o zobowiązaniu do powrotu, zasadne jest poszukiwanie ochrony tymczasowej określonej w art. 61 § 3 P.p.s.a, zwłaszcza, że zgodnie z art. 331 ust. 1 powoływanej ustawy o cudzoziemcach w przypadku gdy cudzoziemiec złożył skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego na decyzję o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu wraz z wnioskiem o wstrzymanie jej wykonania, termin dobrowolnego powrotu lub termin przymusowego wykonania tej decyzji z mocy prawa przedłuża się do dnia wydania przez wojewódzki sąd administracyjny postanowienia w sprawie tego wniosku. Wobec tego ustawodawca uznał, że już w chwili złożenia skargi wraz z wnioskiem o wstrzymanie w postępowaniu zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu należy objąć cudzoziemca ochroną przed wydaleniem. Takiej regulacji nie ma natomiast w przypadku wydania decyzji w przedmiocie statusu uchodźcy. Zastosowanie mają zatem ogólne reguły wynikające z art. 61 § 3 P.p.s.a.

W ocenie Sądu realność spowodowania znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków można upatrywać jedynie decyzji o zobowiązaniu do powrotu. Zaskarżona zaś w niniejszym postępowaniu decyzja nie podlega przymusowemu wykonaniu, dlatego nie może powodować skutków o jakich mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.