Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie sędzia NSA Anna Lech sędzia NSA Monika Nowicka Protokolant Małgorzata Penda po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Sprawiedliwości od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 listopada 2009 r. sygn. akt II SA/Wa 1221/09 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia (...) kwietnia 2009 r. nr (...) w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. oddala wniosek W. K. o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Wa 1221/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził nieważność decyzji Ministra Sprawiedliwości z dnia (...) kwietnia 2009 r. nr (...), w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż decyzją z dnia (...) kwietnia 2009 r. nr (...), Minister Sprawiedliwości utrzymał w mocy decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia (...) stycznia 2009 r. nr (...), odmawiającą w. k. dostępu do informacji publicznej.

Decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 15 grudnia 2008 r. W. K. wniósł do Sądu Okręgowego w Częstochowie wniosek o udostępnienie, na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), dokumentów dotyczących samorządu sędziowskiego tego Sądu, w tym dokumentów zgromadzenia ogólnego sędziów okręgu – wyborów, podejmowanych uchwał, realizacji art. 36 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych itp., w okresie funkcjonowania ustawy o dostępie do informacji publicznej do dnia złożenia wniosku.

Pismem z 18 grudnia 2008 r., Prezes Sądu Okręgowego w Częstochowie wyjaśnił skarżącemu, że informacje, o które wnosi, są informacjami przetworzonymi i wezwał do wykazania, w terminie 14 dni, szczególnego i istotnego interesu publicznego dla uzyskania żądanych informacji.

W odpowiedzi z 10 stycznia 2009 r. skarżący wniósł o uzupełnienie wezwania poprzez wskazanie, iż brak odpowiedzi będzie skutkował oddaleniem jego wniosku. Wyjaśnił również, że żądane informacje nie zostały umieszczone na stronie Biuletynu Informacji Publicznej, więc w praktyce są one niedostępne dla obywateli. Stwierdził nadto, że informacje, o których udostępnienie wnosił, nie są informacjami przetworzonymi.

Organ pierwszej instancji, decyzją z 20 stycznia 2009 r. odmówił udostępnienia informacji publicznej. Prezes Sądu wyjaśnił, że zakres udostępnienia informacji publicznej, dotyczącej działalności samorządu zawodowego, został ograniczony treścią art. 61 Konstytucji RP do wykonywania przez samorząd zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Samorząd sędziowski, czyli zgromadzenie sędziów w okręgu, nie ma żadnych uprawnień w zakresie gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Natomiast kompetencje do wykonywania zadań władzy publicznej zgromadzenia ogólnego sędziów okręgu wynikają z art. 36 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98. poz. 1070 ze zm.) i obejmują przedstawienie Krajowej Radzie Sądownictwa, po uzyskaniu opinii Kolegium Sądu, kandydatów na stanowiska sędziów oraz wyrażenie opinii o kandydatach na stanowisko prezesa sądu okręgowego. Organ pierwszej instancji podniósł, że protokoły z załącznikami ze zgromadzenia, uchwały w nich zawarte, oceny i protokoły z lustracji sporządzone przez sędziów wizytatorów są informacjami prostymi, jednakże zbiór tych dokumentów ma charakter informacji przetworzonych, ponieważ jego wydanie wymaga odpowiedniego przygotowania.

Wobec powyższego Prezes Sądu Okręgowego w Częstochowie uznał, że udostępnienie Witoldowi Koronie żądanych danych wymaga ich odpowiedniego zmodyfikowania pod kątem ochrony danych osobowych. Udostępnienie informacji publicznej przetworzonej wymaga z kolei wykazania istnienia szczególnego interesu publicznego (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Natomiast szczególny interes oznacza możliwość konkretnego działania podmiotu żądającego informacji, w postaci rzeczywistego wpływu na poprawę funkcjonowania państwa.

Skarżący wniósł wniosek o uzupełnienie lub sprostowanie decyzji Prezesa Sądu, jednak wniosek ten został rozpatrzony odmownie postanowieniem z dnia 24 lutego 2009 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji W. K. stwierdził, że składał wniosek o udostępnienie informacji prostej, nie zaś informacji przetworzonej.

Minister Sprawiedliwości zaskarżoną decyzją z dnia 10 kwietnia 2009 r. utrzymał w mocy decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 20 stycznia 2009 r. Organ odwoławczy stwierdził, że żądane przez skarżącego informacje rzeczywiście są informacjami przetworzonymi, ponieważ ich udostępnienie wymaga dokonania stosownych analiz i przekształcenia danych. Minister potwierdził również podnoszoną przez organ I instancji konieczność wykazania przez skarżącego szczególnie istotnego interesu publicznego przemawiającego za udostępnieniem informacji.

Również w przypadku decyzji Ministra Sprawiedliwości skarżący wniósł wniosek o jej uzupełnienie lub sprostowanie, jednak i ten wniosek został rozpatrzony odmownie postanowieniem z dnia 27 maja 2009 r.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie W. K. podniósł, że decyzja z 10 kwietnia 2009 r. narusza jego prawo do informacji publicznej, określone w art. 1-4, art. 6-14, art. 26 i art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej. Zarzucił również organom obydwu instancji naruszenie art. 7, art. 77 i art. 107 § 3 K.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia całego stanu faktycznego sprawy, co z kolei uniemożliwiło jej merytoryczne rozstrzygnięcie. Nadto, W. K. stwierdził, że decyzje nie wykazują braku istnienia przesłanki ustawowej z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zdaniem skarżącego uzasadnienie powinno zawierać szczegółową i precyzyjną informację o powodach nieudostępnienia każdego z dokumentów lub jego części wraz z wykazaniem podstawy prawnej.

W odpowiedzi na skargę Minister Sprawiedliwości wniósł o jej oddalenie powołując się na argumenty przedstawione w zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutu niewykazania podstaw prawnych odmowy udostępnienia każdego dokumentu lub jego części Minister wyjaśnił, że organ pierwszej instancji poinformował jakie dokumenty związane są z funkcjonowaniem samorządu sędziów, nadto wykazał jakie dane chronione zawarte zostały w dokumentach oraz wymienił rodzaje tych danych.

Skarżący wniósł odpowiedź na powyższą odpowiedź Ministra i podtrzymując żądania skargi dodał, że żądane przez niego informacje powinny być umieszczone w Biuletynie Informacji Publicznej. Nadto wskazał, że przekształcenie żądanych informacji w formę elektroniczną usprawni w efekcie pracę Sądu, ponieważ informacje te będą już gotowe do umieszczenia w Biuletynie, bez konieczności wykonywania dodatkowej pracy.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż zgodnie z § 4 art. 22 ustawy o ustroju sądów powszechnych, prezes sądu apelacyjnego sprawuje nadzór nad działalnością administracyjną sądów okręgowych na obszarze właściwości sądu apelacyjnego. Wobec powyższych ustaleń Sąd pierwszej instancji stwierdził, że organem właściwym do rozpatrzenia odwołania wniesionego przez W. K. powinien być Prezes Sądu Apelacyjnego, a nie Minister Sprawiedliwości. W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji uznał, że decyzja Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 kwietnia 2009 r. została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości i jest z mocy art. 156 § 1 pkt 1 K.p.a. nieważna.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Minister Sprawiedliwości zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

1) art. 141 § 4 P.p.s.a. w związku z art. 124 § 1 i 2 K.p.a. oraz art. 127 § 1 i § 2 K.p.a., poprzez błędne wskazanie w uzasadnieniu wyroku art. 124 § 1 i § 2 K.p.a. dotyczącego postanowień, podczas gdy treść uzasadnienia odnosiła się w rzeczywistości do art. 127 § 1 i § 2 K.p.a. dotyczącego odwołań od decyzji;

2) art. 3 § 1 P.p.s.a., art. 134 P.p.s.a. i 135 P.p.s.a. w związku z art. 127 § 1 i § 2 K.p.a. oraz w związku z art. 22 § 1 pkt 2 i § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) poprzez:

a) błędne zastosowanie przepisów art. 22 § 1 pkt 2 i § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych polegające na wskazaniu prezesa sądu apelacyjnego jako organu odwoławczego w zakresie odwołania od decyzji w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej wydanej w pierwszej instancji przez prezesa sądu okręgowego oraz

b) wynikające z powyższego błędne stwierdzenie przez Sąd, że organem właściwym do rozpoznania odwołania od decyzji w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej wydanej w pierwszej instancji przez prezesa sądu okręgowego, właściwym będzie organ odwoławczy, o którym mowa w art. 127 § 2 K.p.a. in fine, a nie organ wyższego stopnia wskazany zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego;

prowadzące do błędnego uznania, iż organem właściwym do rozpatrzenia takiego odwołania jest prezes sądu apelacyjnego a nie Minister Sprawiedliwości, podczas gdy Sąd prawidłowo stosując te przepisy powinien stwierdzić że Minister Sprawiedliwości był organem właściwym do rozpatrzenia takiego odwołania oraz dokonać rozstrzygnięcia skargi w zakresie jej zarzutów;

3) art. 3 § 1 P.p.s.a., art. 135 P.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. 17 pkt 3 K.p.a. i art. 127 § 2 K.p.a., polegające na niezastosowaniu przez Sąd art. 17 pkt 3 K.p.a. do określenia organu właściwego do rozpoznania odwołania od decyzji w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej wydanej w pierwszej instancji przez prezesa sądu okręgowego, podczas gdy prawidłowe zastosowanie art. 17 pkt 3 K.p.a. w związku z art. 127 § 2 K.p.a. prowadziłoby do wskazania Ministra Sprawiedliwości jako organu wyższego stopnia wobec prezesa sądu okręgowego wykonującego funkcje zlecone z zakresu administracji publicznej, a w związku z tym na stwierdzeniu przez Sąd nieważności decyzji Ministra Sprawiedliwości, która nie była obarczona taką wadą prawną;

4) art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a. poprzez ich zastosowanie i stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Sprawiedliwości z dnia (...) kwietnia 2009 r. nr (...) w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej, w sytuacji gdy decyzja ta nie została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości;

oraz naruszenie prawa materialnego, to jest:

1) art. 22 § 1 pkt 2 i § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych poprzez jego nieprawidłową wykładnię, polegające na błędnym przyjęciu, iż czynność prezesa sądu okręgowego polegająca na wydaniu decyzji o odmowie dostępu do informacji publicznej należy do czynności z zakresu administracji sądowej (działalności administracyjnej sądów). Ponadto naruszenie tych przepisów polega na błędnym przyjęciu, że prezes sądu apelacyjnego sprawuje nadzór nad decyzjami wydawanymi przez prezesa sądu okręgowego wykonującego zadania zlecone z zakresu administracji publicznej, podczas gdy prezes sądu apelacyjnego sprawuje nadzór wyłącznie nad działalnością administracyjną sądów okręgowych;

2) art. 22 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych przez jego błędne niezastosowanie jako podstawy prawnej określającej charakter czynności prezesa sądu okręgowego polegającej na wydaniu decyzji o odmowie dostępu do informacji publicznej, która należy do kategorii "innych czynności przewidzianych w ustawie oraz odrębnych przepisach" przewidzianych w tym przepisie, a nie jak to błędnie określił Sąd do kategorii "czynności z zakresu administracji sądowej";

3) art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych przez ich niezastosowanie do określenia zakresu pojęcia "działalność administracyjna sądów" oraz "administracja sądowa", którego prawidłowe wyznaczenie prowadzi do stwierdzenia, iż prezes sądu okręgowego wydając decyzję o odmowie dostępu do informacji publicznej nie wykonuje czynności należącej do zakresu działalności administracyjnej sądów, a w związku z tym czynność ta nie podlega nadzorowi sądu apelacyjnego;

4) art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 8, art. 9, art. 22 § 1 pkt 2 i § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych poprzez uznanie, że decyzja o odmowie dostępu do informacji publicznej wydawana przez prezesa sądu okręgowego należy do zakresu działalności administracyjnej sądów podczas, gdy jest to decyzja organu władzy publicznej, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W motywach skargi kasacyjnej organ podniósł, iż jak wynika z ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, Prezes sądu pełni czynności z zakresu administracji sądowej (art. 22 § 1 pkt 2), a także pełni inne czynności przewidziane w ustawie oraz w odrębnych przepisach (art. 22 § 1 pkt 3). Działania prezesa Sądu z zakresu sfery administracji publicznej mieszczą się w "innych czynnościach przewidzianych w ustawie oraz w odrębnych przepisach" (art. 22 § 1 pkt 3). Pojęcie "działalność administracyjna sądów" należy ustalać z uwzględnieniem przepisów art. 8 i art. 9 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych. Z analizy treści art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) w zw. z art. 8, art. 9 i art. 22 § 1 pkt 2 i § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych, wynika, że decyzja prezesa sądu okręgowego w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej jest czynnością należącą do zadań zleconych z zakresu administracji publicznej, a nie z zakresu administracji sądowej. Z uwagi na to, że w ustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych nie wskazano organu właściwego do rozpoznania odwołania od decyzji z zakresu administracji publicznej, wydanej przez prezesa sądu okręgowego, konieczne jest zastosowanie art. 17 pkt 3 K.p.a. i art. 127 § 2 K.p.a. Analiza tych przepisów prowadzi w ocenie kasatora do wniosku, że odwołanie od decyzji wydanej przez prezesa sądu okręgowego w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej rozpoznaje Minister Sprawiedliwości.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną W. K. wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej ustawą P.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, zaś z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania sądowego.

W niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., wobec czego Sąd odwoławczy rozpoznawał sprawę w granicach zakreślonych zarzutami skargi kasacyjnej.

Dokonując oceny zasadności wniesionej przez ministra Sprawiedliwości skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie, Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że skarga ta nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Art. 16 ust 2 ustawy z 9 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. zwanej dalej u.d.i.p.) stanowi, że do decyzji dotyczących odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy, stosuje się ze wskazanymi w tym przepisie odmiennościami, przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to konieczność zastosowania reguł wskazanych w art. 17 i art. 127 § 2 K.p.a. określających organy wyższego stopnia i ich uprawnienie wynikające z zasady dwuinstancyjności postępowania.

Nie ulega wątpliwości, że Prezes Sądu, do którego skierowany został wniosek o udostępnienie informacji publicznej działa w postępowaniu wywołanym tym wnioskiem jako organ administracji właściwy do wydania decyzji administracyjnej w pierwszej instancji.

Art. 9 ustawy z 27 lipca 2001 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 ze zm., zwanej dalej u.s.p.) stanowi, że zwierzchni nadzór nad działalnością administracyjną sądów sprawuje Minister Sprawiedliwości osobiście oraz przez właściwą służbę nadzoru. Z kolei zgodnie z art. 8 § 1 rozporządzenia "działalność administracyjna sądów ma na celu zapewnienie sądom odpowiednich warunków wykonywania ich zadań". Czynności Ministra Sprawiedliwości związane z wykonywaniem nadzoru nad administracją sądową określone są w art. 38 u.s.p. Przepis § 1 art. 38 wymienia przykładowo czynności z zakresu nadzoru nad działalnością administracyjną sądów, a wydane w oparciu o § 5 art. 38 u.s.p. rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 października 2002 r. w sprawie sprawowania nadzoru nad działalnością administracyjną sądów (Dz. U. z 2002 r. Nr 187, poz. 1564 ze zm.) określa szczegółowy tryb sprawowania tego nadzoru.

Analiza treści wskazanych wyżej przepisów pozwala na stwierdzenie, że działanie Prezesa Sądu wydającego decyzję administracyjną w postępowaniu dotyczącym dostępu do informacji publicznej nie jest "działalnością administracyjną sądów" mającą na celu zapewnienie sądom odpowiednich warunków wykonywania ich zadań i poddaną zgodnie z art. 9 u.s.p. zwierzchniemu nadzorowi Ministra Sprawiedliwości.

Wracając do analizy treści art. 9 u.s.p. należy wskazać, że zgodnie z jego brzmieniem Minister Sprawiedliwości sprawuje nad działalnością administracyjną sądów nadzór "zwierzchni". Nadzór ten odbywa się na kilku poziomach struktury sądownictwa i najwyższym organem tego nadzoru jest Minister Sprawiedliwości.

Zgodnie z art. 22 § 2 u.s.p. Prezes Sądu w zakresie administracji sądowej podlega Ministrowi Sprawiedliwości oraz prezesowi Sądu przełożonego. Kompetencje prezesów sądów przełożonych określają z kolei § 3 art. 22 u.s.p. Z ich brzmienia wynika, że nadzór nad działalnością sądów rejonowych sprawuje Prezes Sądu Okręgowego, a nadzór nad działalnością administracyjna, sądów okręgowych – Prezes Sądu Apelacyjnego.

Nadzór ten ma przy tym charakter hierarchiczny o czym świadczy zapis zawarty w art. 22 § 4 u.s.p., w myśl którego Prezes Sądu Apelacyjnego może podjąć czynności z zakresu nadzoru nad działalnością sądów rejonowych na obszarze apelacji nie zawsze, lecz "w uzasadnionych wypadkach lub na wniosek Prezesa Sądu Okręgowego".

Wszystko to pozwala na sformułowanie wniosku, że Minister Sprawiedliwości sprawuje w myśl art. 9 zwierzchni nadzór nad działalnością administracyjną sądów. Jednak działanie prezesa sądu wydającego decyzję administracyjną w oparciu o art. 16 u.d.i.p. nie mieści się w pojęciu "działalności administracyjnej sądów", o której mowa w art. 8 u.s.p.

Ponadto w hierarchicznej strukturze podporządkowania organem nadzoru bezpośredniego nad Prezesem Sądu, a więc jego bezpośrednim przełożonym jest Prezes Sadu nadrzędnego, o czym świadczy treść art. 22 § 2, 3 i 4 u.s.p.

Wracając na grunt art. 17 pkt 3 K.p.a. i stosując go odpowiednio, należy uznać, że organem nadrzędnym nad Prezesem Sądu Rejonowego jest Prezes Sądu Okręgowego, a nadrzędnym w stosunku do Prezesa Sądu Okręgowego – Prezes Sądu Apelacyjnego.

Za takim rozumieniem wskazanych wyżej przepisów przemawia również wykładnia celowościowa. Prawo do informacji publicznej jest jednym z podstawowych praw obywatelskich, określonym w art. 61 Konstytucji RP.

Podmiot ubiegający się o jej uzyskanie powinien otrzymać żądaną informację niezwłocznie, a postępowanie tego dotyczące powinno się toczyć w ramach czasowych, określonych przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, które są znacznie krótsze od tych wskazanych w Kodeksie postępowania administracyjnego.

Wnioski dotyczące udostępnienia informacji publicznej dotyczą różnorodnych sfer funkcjonowania sądu i często wymagają szczegółowej wiedzy o przedmiocie, którego wniosek dotyczy. Prezes Sądu przełożonego, który sprawuje bieżący, bezpośredni nadzór nad sądem mu podległym ma większą wiedzę o jego funkcjonowaniu niż Minister Sprawiedliwości, który rozpoznając odwołanie od decyzji musiałby uzyskać potrzebne mu informacje od prezesa sądu będącego adresatem wniosku lub prezesa sądu przełożonego. Wydłużyłoby to i zbytecznie skomplikowało tok procedowania w tych sprawach i byłoby sprzeczne z intencją ustawodawcy.

Z tych wszystkich względów zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art.8, 9 i art. 22 u.s.p. uznać należy za bezzasadne.

Z tych samych względów nietrafne są również zarzuty dotyczące naruszenia art. 3 § 1, art. 134, 135 i 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z art. 127 § 1 i § 2 i art. 17 pkt 3 K.p.a. oraz art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a.

Sąd pierwszej instancji zasadnie stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, bowiem Minister Sprawiedliwości nie był organem właściwym do jej wydania.

Za trafny natomiast należy uznać zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. w związku z art. 124 § 1 i 2 oraz art. 127 § 1 i 2 K.p.a. poprzez błędne wskazanie w uzasadnieniu wyroku art. 124 K.p.a., który dotyczy postanowień, a nie decyzji administracyjnej. Jednak uchybienie to nie mogło uczynić skargi kasacyjnej skuteczną ponieważ nie miało ono istotnego wpływu na wynik sprawy.

Mając wszystko to na uwadze na podstawie art. 184 K.p.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.