Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt I SA/Kr 1413/12 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 grudnia 2012 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Ewa Michna (spr.), Sędzia: WSA Piotr Głowacki, Sędzia: WSA Jarosław Wiśniewski, Protokolant: Aleksandra Osipowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2012 r., sprawy ze skarg Izby Rzemieślniczej oraz Małej i Średniej Przedsiębiorczości w T., na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 29 czerwca 2012r. Nr [...],[...], w przedmiocie ustalenia kwoty dotacji - skargi oddala -

Prezydent Miasta, dwoma wydanymi dnia 24 kwietnia 2012 r. decyzjami, ustalił Izbie Rzemieślniczej oraz Małej i Średniej Przedsiębiorczości w T. (dalej określanej jako "skarżąca"):

1. kwotę dotacji w wysokości 4 861,55 zł przyznanej Niepublicznemu Technikum Uzupełniającemu w T. w 2010 r. jako niewykorzystaną oraz orzekł o zwrocie tej kwoty do budżetu Gminy Miasta T. wraz z odsetkami liczonymi jak od zaległości podatkowych, począwszy od dnia 1 lutego 2011 r.,

2. kwotę dotacji w wysokości 10 753,60 zł przyznanej Niepublicznemu Technikum Uzupełniającemu w T. w 2010 r. jako pobranej w nadmiernej wysokości oraz orzekł o zwrocie tej kwoty do budżetu Gminy Miasta T. wraz z odsetkami liczonymi jak od zaległości podatkowych, począwszy od dnia 27 lutego 2012 r.,

3. kwotę dotacji w wysokości 218 042,97 zł przyznanej Rzemieślniczej Zasadniczej Szkole Zawodowej w T. w 2010 r., jako niewykorzystaną oraz orzekł o obowiązku zwrotu tej kwoty do budżetu Gminy Miasta T. wraz z odsetkami liczonymi jak od zaległości podatkowych, począwszy od dnia 1 lutego 2011 r.

W uzasadnieniu obu decyzji organ wskazał, że skarżąca jest organem prowadzącym Niepubliczne Technikum Zawodowe oraz Rzemieślniczą Zasadniczą Szkołę Zawodową. Organ powołał się na przeprowadzoną w dniach 4 – 18 sierpnia 2011 r. oraz w dniach 26 października – 14 listopada 2011 r. kontrolę, której przedmiotem była prawidłowość wykazywania w 2010 r. danych o liczbie uczniów oraz prawidłowość wykorzystania dotacji zgodnie z celem, o którym mowa w art. 90 ust. 3d ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty ( Dz. U. z 2004r. Nr 256 poz. 2572 ze zm.). Organ stwierdził, że w Niepublicznym Technikum Uzupełniającym w T. w 2010 r. do naliczenia dotacji, szkoła podała liczbę uczniów 358, podczas gdy w oparciu o dzienniki lekcyjne oraz księgę uczniów, liczba uczniów uczęszczających do tej szkoły wyniosła 264, co spowodowało zawyżenie danych o 94 uczniów. Skoro zatem dotacja dla placówki szkolnej była iloczynem liczby jej wychowanków i kwoty nie niższej niż kwota przewidziana na jednego wychowanka tego rodzaju placówki w części oświatowej subwencji ogólnej dla danej jednostki samorządu terytorialnego, kwota dotacji z 2010 r. pobrana w nadmiernej wysokości wyniosła 10 753,60 zł (94 uczniów x kwota dotacji przysługująca na ucznia tego rodzaju i typu szkoły 114,40 zł).

Ujawniono również, że część faktur będących kosztem roku 2010 zostało zapłaconych w roku 2011. W decyzjach wymienione zostały wszystkie tego typu faktury, a poniesione z tego tytułu wydatki zostały uznane za dotację niewykorzystaną w rozumieniu art. 251 ust.1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240 ze zm.). Niewykorzystana dotacja została wyliczona na 4 861,55 zł (decyzja z dnia 24 kwietnia 2012 r. Nr [...] dotycząca Niepublicznego Technikum Uzupełniającego ) oraz na 218 042,97 zł (decyzja z dnia 24 kwietnia 2012 r. Nr EE.4431.5.18.4.2012 dotycząca Rzemieślniczej Zasadniczej Szkoły Zawodowej). W konsekwencji skarżąca zobowiązana została do zwrotu niewykorzystanych i nadmiernie pobranych dotacji do budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie bowiem z art. 252 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych kwoty te winny zostać zwrócone jako pobrane w nadmiernej wysokości.

Dalej organ uzasadniał, że dotacja oświatowa z budżetu jednostki samorządu terytorialnego udzielana jest na dany, konkretny rok, co wynika z ww. ustawy o systemie oświaty. Ponadto ustawa ta jednoznacznie wskazuje na konieczność wykorzystania dotacji na wydatki bieżące. Skoro zatem dotacja przyznawana jest na rok i musi zostać wykorzystana na wydatki określone w ustawie, to stwierdzić należało, że kwotę dotacji trzeba wydatkować w roku, na który została przyznana bowiem w innym przypadku kwota niewydatkowana w danym roku powinna zostać uznana za dotację niewykorzystaną i podlegającą zwrotowi. Organ powołując się na brzmienie art. 251 ust. 1 i ust.4 ustawy o finansach publicznych podał, że wykorzystanie dotacji następuje w szczególności przez zapłatę za zrealizowane zadania, na które dotacja była udzielona.

W odwołaniu od ww. decyzji skarżąca podniosła zarzut naruszenia:

– art. 251 ust. 4 ustawy o finansach publicznych przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że w przypadku dotacji oświatowej jej wykorzystanie następuje przez zapłatę, a zatem dla przyjęcia, że dotacja przyznana na konkretny rok została wykorzystana w tym roku konieczne jest aby w tym samym roku doszło do zapłaty, podczas gdy z treści tego przepisu "in fine" wynikało, że w przypadku gdy przepisy szczególne stanowią inaczej wykorzystanie dotacji następuje przez realizację celów wskazywanych w tych przepisach,

– art. 6 i 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98 poz. 1071 ze zm.), poprzez działanie w oderwaniu od przepisów prawa oraz wypracowanej na ich podstawie wykładni dokonywanej przez sądy administracyjne, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia słusznego interesu obywateli, interesu społecznego, jak również spowodowało niewyjaśnienie kwestii związanych z tym, w jaki sposób należy ustalać i podawać ilość uczniów na potrzeby ustalania wysokości dotacji,

– art. 9 i 11 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez nieodniesienie się do zarzutów przedstawionych przez odwołującą się, a zawartych w zastrzeżeniach do protokołu kontroli,

– § 5 Uchwały Rady Miasta Tarnowa nr XLIV/598/2010 z dnia 14 stycznia 2010 r. (odnośnie decyzji Nr EE.4431.5.18.3.2012), przez nieuwzględnienie zawartej w nim definicji "rzeczywistej liczby uczniów", która to wielkość stanowiła podstawę ustalenia wysokości dotacji oświatowej, a pod którym to pojęciem należało rozumieć "liczbę uczniów posiadających według stanu na pierwszy roboczy dzień miesiąca status ucznia, którzy zgodnie z przepisami prawa o systemie oświaty i statutu szkoły nie znajdują się w sytuacji dającej możliwość skreślenia z listy uczniów" i w konsekwencji przyjęcie, że rzeczywista liczba uczniów Niepublicznego Technikum Zawodowego T. w roku 2010 odbiegała od liczby wykazanej we wniosku o przyznanie dotacji na ten rok.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze dwoma decyzjami z dnia 29 czerwca 2012 r. nr [...] i nr [...] utrzymało w mocy decyzje organu I instancji. W uzasadnieniu organ uznał ustalenia faktyczne co do zawyżenia zgłoszonej liczby uczniów za udowodnione zebranymi w sprawie materiałami kontrolnymi tj. wyliczeniami dokonanymi na podstawie dzienników lekcyjnych oraz księgi uczniów. Uznał również, że wykładnia dotycząca art. 251 ust.1 ustawy o finansach publicznych wskazująca na konieczność wydatkowania w roku budżetowym przyznanej dotacji, była prawidłowa.

W skargach wniesionych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na ww. decyzje skarżąca zarzuciła :

1. rażące naruszenie przepisów postępowania, a to:

- art. 7 w związku z § 5 Uchwały Rady Miejskiej w Tarnowie z dnia 14 stycznia 2010 r. nr XLIV/598/2010 poprzez nieustosunkowanie się do treści zawartej w nim definicji "rzeczywistej liczby uczniów",

- art. 7 i 11 w zw. z art. 107 § 3 w zw. z art. 140 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez nieustosunkowanie się do wszystkich zarzutów podniesionych w odwołaniu, niewyjaśnienie w treści uzasadnienia dlaczego organ odwoławczy uznał, że wykorzystanie dotacji w omawianym przypadku następuje poprzez zapłatę za zrealizowane zadania, nie zaś w chwili realizacji celu na jaki została udzielona,

- art. 6 i art. 7 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez działanie w oderwaniu od przepisów prawa oraz wypracowanej na ich podstawie wykładni dokonywanej przez sądy administracyjne, co w konsekwencji prowadzi do naruszenia słusznego interesu obywateli oraz interesu społecznego,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 251 ust. 4 stawy o finansach publicznych,

- art. 90 ust. 3d ustawy o systemie oświaty - poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że art. 90 ust. 3d tejże ustawy nie stanowi przepisu szczególnego w rozumieniu art. 251 ust.4 ustawy o finansach publicznych oraz poprzez uznanie, że dotacja oświatowa ma charakter podmiotowy i jej wykorzystanie następuje poprzez zapłatę.

W uzasadnieniu skarżąca podała, że przed zmianą ustawy o systemie oświaty, która weszła w życie w dniu 22 kwietnia 2009 r., dotacje oświatowe zaliczane były do dotacji podmiotowych. W związku ze zmianą ustawy, dokonano również modyfikacji w zakresie kwalifikowania omawianych dotacji. Nabrały one cech dotacji podmiotowo-celowych tzn. przyznanie dotacji ma charakter podmiotowy, a jej wydatkowanie jest ograniczone poprzez wskazanie celów, którym ma ona służyć. Dalej skarżąca podniosła, że organ odwoławczy nie uważa ustawy o systemie oświaty za przepisy szczególne, o jakich mowa w art. 251 ust.4 "in fine" ustawy o finansach publicznych. Organ "popada przy tym w sprzeczność", gdyż w tym samym uzasadnieniu podaje, że dotacje z ustawy o systemie oświaty są dotacjami podmiotowymi, które podlegają zasadom ich rozliczania i zwrotu do budżetu jednostki samorządu terytorialnego w razie ich niewykorzystana.

Skarżąca powołując się na wyrok NSA z dnia 14 lipca 2010 r., II GSK 706/09 oraz z dnia 11 marca 2008 r. II GSK 440/07 podała, że wbrew stanowisku zawartemu w zakwestionowanych decyzjach, dla prawidłowego rozstrzygnięcia w zakresie terminu wykorzystania dotacji nie ma znaczenia data zapłaty za kwestionowane faktury. Istotnym jest natomiast kiedy doszło do wykonania zadania, na które dotacja została przeznaczona. Te z kolei zostały wykonane najpóźniej w dacie wystawienia faktur.

Skarżąca podała, że niezasadnie zakwestionowana została wskazana przez Dyrekcję Szkoły liczba uczniów w styczniu 2010 r., gdyż na dzień 1 stycznia uczniów Niepublicznego Technikum Zawodowego w T. było 31, a dopiero w pierwszych dniach tego miesiąca 7 osób zostało skreślonych. Podobnie, niezasadnie została zakwestionowana liczba słuchaczy ww. Technikum we wrześniu 2010 r. Skoro bowiem rok szkolny trwa od września każdego roku, fakt, że zajęcia szkolne rozpoczynają się dopiero w październiku nie wpływa na posiadanie przez osoby statusu ucznia, co uprawnia do uzyskania dotacji na taką osobę.

W odpowiedzi organ odwoławczy wniósł o oddalenie skarg podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2012 r. Sąd połączył sprawy obu skarg ( I SA/Kr 1413/12 i I SA/Kr 1414/13) do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia prowadząc je pod sygnaturą I SA/Kr 1413/12.

Przedstawiciel skarżącej podkreślał, że nikt nie kwestionował wydatkowania spornych kwot zgodnie z celem przyznania dotacji. Na pytanie Sądu, wyjaśniał przy tym, że "księga uczniów" zawiera nazwiska wszystkich osób posiadających status ucznia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje.

Skargi nie zasługiwały na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu były ustalenia faktyczne co do rzeczywistej liczby uczniów oraz wykładnia art. 251 ust. 4 ustawy o finansach publicznych, a właściwie poprawność utożsamienia przez organy określenia "wykorzystanie dotacji" z jej wydatkowaniem w ciągu roku budżetowego na zapłacenie faktur dotyczących realizacji dotowanych zadań w oświacie w trybie art. 90 ustawy o systemie oświaty. Organy przy tym nie kwestionowały, że wydatkowane kwoty zostały, co do zasady, przekazane zgodnie z celem udzielenia dotacji (z zestawienia wynika, że były to przede wszystkim prace remontowe w szkołach). Wskazywały jednak, że przez sam fakt wydatkowania środków po zakończeniu roku budżetowego, należało uznać, że środki te zostały wydatkowane niezgodnie z celem i jako "niewykorzystane" podlegały zwrotowi.

Powołany wyżej art. 251 ust. 4 ustawy o finansach publicznych stanowi, że wykorzystanie dotacji następuje w szczególności przez zapłatę za zrealizowane zadania, na które dotacja była udzielona, albo, w przypadku gdy odrębne przepisy stanowią o sposobie udzielenia i rozliczenia dotacji, wykorzystanie następuje przez realizację celów wskazanych w tych przepisach. Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 251 ust.1 ustawy o finansach publicznych, dotacje udzielone z budżetu jednostki samorządu terytorialnego w części niewykorzystanej do końca roku budżetowego, podlegają zwrotowi do budżetu tej jednostki w terminie do dnia 31 stycznia następnego roku.

Zestawienie obu ww. przepisów uzasadnia twierdzenie, że co do zasady, wykorzystanie dotacji następuje poprzez "zapłatę" czyli faktyczne wydatkowanie otrzymanych środków pieniężnych do końca roku budżetowego, czyli do 31 grudnia włącznie, na zadania, na które dotacja była udzielona.

Strona skarżąca powoływała się na szczególne zasady przyznawania i wydatkowania dotacji na cele oświatowe, wskazując na art. 90 ust. 3d ustawy o systemie oświaty. Powołany przepis stanowi, że: "Dotacje, o których mowa w ust. 1a-3b, są przeznaczone na dofinansowanie realizacji zadań szkoły lub placówki w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, w tym profilaktyki społecznej. Dotacje mogą być wykorzystane wyłącznie na pokrycie wydatków bieżących szkoły lub placówki".

W ocenie Sądu, art. 90 ust.3d ustawy o systemie oświaty nie wyłącza ogólnej zasady rozumienia "wykorzystania dotacji" jako zapłaty. Art. 251 ust.4 ustawy o finansach publicznych in fine stanowiący, że "...gdy odrębne przepisy stanowią o sposobie udzielenia i rozliczenia dotacji, wykorzystanie następuje przez realizację celów wskazanych w tych przepisach" należy rozumieć jedynie jako dodatkowe dookreślenie przez ustawodawcę możliwych celów wykorzystania dotacji oświatowych. Związane jest to dostrzeżoną przez samorządy lokalne praktyką organów prowadzących szkoły polegającą na wykorzystywaniu otrzymywanych dotacji na potrzeby samego podmiotu, ale niekoniecznie faktycznie związane z procesem kształcenia, działalnością szkoły itp. Słusznie więc organy zauważały, że zmiana art. 90 ust.3d ( który został dodany z dniem 22 kwietnia 2009 r. przez art. 1 pkt 38 lit. e ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 56, poz.458) miała na celu wprowadzenie szczególnych zasad rozliczania. Z uzasadnienia projektu ww. ustawy wynika bowiem, że zmiany miały na celu poprawienie przejrzystości sytemu dotowania przez jednostki samorządu terytorialnego szkół publicznych i niepublicznych i "...wprowadzenie mechanizmów umożliwiających weryfikację wydatkowania dotacji przyznanych przez właściwe jednostki samorządu terytorialnego szkołom i placówkom publicznym prowadzonym przez osoby fizyczne i osoby prawne - inne niż jednostki samorządu terytorialnego oraz szkołom i placówkom niepublicznym prowadzonym przez osoby prawne i fizyczne" (cz. VII. pkt 7 uzasadnienia projektu – druk sejmowy 1343 Sejmu VI kadencji). Nie negując przy tym twierdzeń skarżącej o charakterze podmiotowo-przedmiotowym dotacji, zdaniem Sądu, należało przyjąć, że ogólna zasada, wynikająca z ww. art. 251 ust. 4 ustawy o finansach publicznych ( konieczność "zapłaty" w roku budżetowym udzielenia dotacji), nie została wyłączona przez ustawodawcę. Jej stosowanie pozwala przy tym kontrolować, zgodnie z założeniami ustawy, prawidłowość wykorzystania dotacji czy to na działalność podmiotu (przy dotacjach podmiotowych) czy to na realizowane cele (przy dotacjach przedmiotowych).

W ocenie Sądu, powoływane przez skarżącą wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 marca 2008r. II GSK 440/07 oraz II GSK 437/07, a także II GSK 706/09 z dnia 14 lipca 2010 r., były nieadekwatne w rozstrzyganej sprawie. Odwoływały się bowiem (niezależnie od faktu, że dotyczyły poprzednio obowiązujących przepisów o finansach publicznych) do szczególnych przepisów rozporządzeń Ministra Zdrowia określających, zdaniem NSA, co należy rozumieć pod pojęciem "realizacja" dotacji. Dodać przy tym należy, że w rozpatrywanych przez NSA ww. sprawach, dotacja dotyczyła zawsze realizacji konkretnego jednostkowego celu. Naczelny Sąd Administracyjny zasadnie więc przyjął, że wykorzystanie dotacji może nastąpić również poprzez późniejszą zapłatę zgodnie z ustalonym wcześniej, w konkretnym zamówieniu, celem. W przeciwnym razie, beneficjent dotacji, której cele zostały konkretnie określone z góry, zostałby pozbawiony finansowania, pomimo zrealizowania faktycznie celu dotacji. Natomiast w przypadku skarżącej, zgodnie z art. 90 ust. 4e ustawy o systemie oświaty, dotacje są przekazywane corocznie w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca na rachunek bankowy szkoły i mają związek z stałym finansowaniem bieżącej działalności placówek. Cel dotacji jest określony w ww. art. 90 ust. 3d ogólnie. To szkoła decyduje, a nie jednostka udzielająca dotacji, o konkretnym przeznaczeniu wydatku. Nie ma więc formalnych przeszkód, aby planować terminy płatności zgodnie z harmonogramem otrzymywanych dotacji. Organy, zdaniem Sądu, słusznie pośrednio odwoływały się do systemowej wykładni, wskazując na coroczny mechanizm ustalania i przyznawania dotacji i wywodząc dodatkowo ze wskazaniem na art. 251 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, konieczność realizacji dotacji w tym samym roku budżetowym poprzez faktyczne wydatkowanie w tym samym roku przyznanych środków. Taki "roczny" system rozliczania dotacji umożliwia kontrolę wydatkowania środków publicznych. Gdyby bowiem przyjąć, tak jak to chciała skarżąca, że faktyczne wydatki mogą być przenoszone na lata następne, to szkoła, aby prawidłowo rozliczyć otrzymane dotacje, powinna udokumentować źródło finansowania każdego wydatku pozostającego poza celem określonym w ustawie o systemie oświaty (analogicznie jak przy kontroli wieloletnich zwolnień podatkowych z tytułu wydatków na określone cele). W przeciwnym razie, zawsze możnaby twierdzić, że otrzymane dotacje zostaną wydatkowane w przyszłości zgodnie z ich celem. Taki zaś sposób rozliczania dotacji (wydatki dotowane i niedotowane) nie wynika z przepisów. Powyższe również potwierdza zasadność zastosowanej przez organy interpretacji.

W konsekwencji, Sąd uznał za niezasadne zarzuty skarg w tym zakresie zarówno w części dotyczącej przepisów prawa materialnego jak i procesowego.

Odnosząc się natomiast do zarzutów dotyczących ustaleń faktycznej liczby uczniów, to zdaniem Sądu, dokumenty znajdujące się w aktach sprawy potwierdzają, że skarżąca wykazywała liczbę uczniów (str. 2 protokołu kontroli) w zupełnym oderwaniu od liczby uczniów ustalonych na podstawie dzienników lekcyjnych i tzw. "księgi uczniów" czyli, jak sama skarżąca wyjaśniała, dokumentu zawierającego nazwiska wszystkich osób posiadających status ucznia (dotyczyło to zresztą obu szkół ).

Sąd uznał więc za niezasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania oraz ww. § 5 ust. 2 Uchwały Rady Miasta Tarnowa nr XLIV/598/2010 z dnia 14 stycznia 2010 r. Powołany przepis definiuje, jak to twierdziła skarżąca, że przez rzeczywistą liczbę uczniów należy rozumieć liczbę uczniów posiadających według stanu na pierwszy roboczy dzień miesiąca status ucznia, którzy zgodnie z przepisami prawa o systemie oświaty i statutu szkoły nie znajdują się w sytuacji dającej możliwość skreślenia z listy uczniów. W ocenie Sądu, podstawowym dokumentem dla ustalenia takiej liczby jest więc "księga uczniów". Skarżąca wskazywała, że na początku stycznia 2010 r. zostało skreślone siedem osób spośród dotychczasowej liczby 31 uczniów, dlatego też skreślenia te powinny zostać dopiero uwzględnione w lutym. Z protokołu kontroli wynika jednak, że skarżąca wykazywała w styczniu 31 osób, ale też w lutym również 31 osób, a potem kolejno 28 osób w marcu i 10 osób w okresie od kwietnia do sierpnia. Gdyby argumentacja skarżącej była zgodna z prawdą, to wykazywane ilości uczniów w styczniu i w lutym różniłyby się o siedem osób. Z akt wynika natomiast, że skarżąca nie uwzględniła w ogóle skreśleń.

Nie negując doniosłej roli wszystkich form kształcenia, zdaniem Sądu, uprawnione są działania zmierzające do kontroli i nadzoru nad rzetelnym wydatkowaniem funduszy publicznych. Sądy administracyjne aprobują więc praktykę organów samorządowych zmierzającą do weryfikacji rzeczywistej liczby uczniów. Wskazują przy tym, że w uzasadnieniu do ww. projektu zmian ustawy o systemie oświaty (druk sejmowy nr 1343 z dnia 6 listopada 2008 r., VI kadencja Sejmu) stwierdzono, że wprowadzone zmiany "umożliwiają organowi dotującemu eliminowanie nadużyć zachodzących w wyniku stosowania praktyk pobierania dotacji przez szkołę niepubliczną, w szczególności dla dorosłych, w wysokości znacznie przekraczającej kwotę wynikającą z liczby słuchaczy faktycznie uczęszczających do szkoły." W poprzednim stanie prawnym, "osoby prowadzące szkoły niepubliczne, zwłaszcza szkoły niepubliczne dla dorosłych, praktykowały utrzymywanie takiej listy słuchaczy (nie dokonując skreśleń z tej listy osób zapisanych, ale faktycznie nieuczęszczających do szkoły), która warunkuje naliczanie i jak najdłuższe otrzymywanie dotacji." Dokonanie tych zmian potwierdziły wyniki kontroli przeprowadzonej w 2007 r. przez Najwyższą Izbę Kontroli, która negatywnie oceniła funkcjonowanie szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych dla dorosłych.

Z powyższego uzasadnienia wynika, że zamiarem ustawodawcy było m.in. wyeliminowanie nadużyć polegających na udzielaniu dotacji dla uczniów faktycznie nieuczęszczających do szkoły (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 28 marca 2011 r., I SA/Bd 1002/10, który co prawda uwzględnił skargę, ale z innych przyczyn, niż rozpatrywane w sprawie skarżącej).

Orzekający Sąd podziela przy tym pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażony w wyroku z dnia 26 lipca 2006 r., II GSK 97/06, a wskazujący, że z art. 90 ust. 3 i 4 ustawy o systemie oświaty wynika, że dotacje przysługują na każdego ucznia, a więc w wysokości odpowiadającej faktycznej, rzeczywistej liczbie uczniów w chwili przekazywania dotacji. "Podawana przez szkołę (...) planowana liczba uczniów służy jedynie do planowania wysokości dotacji na rok następny. Nie może być natomiast wykorzystywana jako podstawa obliczenia dotacji należnej". W tej sytuacji niezasadne są argumenty skarżącej sprowadzające się do żądania uwzględnienia w rozliczeniu za wrzesień planowanej ilości uczniów, którzy mieliby rozpocząć faktycznie naukę w październiku, jeżeli księga uczniów uzupełniona o dane wynikające z dzienników lekcyjnych nie potwierdza takiej rzeczywistej liczby uczniów.

W związku z powyższym Sąd skargi oddalił na zasadzie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Przepis ten stanowi, że w razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala.

Sąd połączył sprawy obu skarg na zasadzie art. 111 §2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Przepis ten stanowi, że sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli pozostają one ze sobą w związku. W rozpoznawanej sprawie obie skargi ze względu na osobę skarżącej oraz stan faktyczny i istotę spornych zagadnień prawnych, pozostawały ze sobą w związku w rozumieniu ww. przepisu. Uzasadnione było więc połączenie obu postępowań sądowych, wszczętych odrębnymi skargami, do łącznego ich rozpoznania i rozstrzygnięcia