Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 września 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie: sędzia NSA Robert Sawuła sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 3173/16 w sprawie ze skargi S. N. na uchwałę R. M. ... W. z dnia 25 maja 2001 r. nr ... w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. stwierdza nieważność paragrafu 11 ustęp 2 pkt 7 zaskarżonej uchwały, 3. zasądza od M. ... W. na rzecz S. N. kwotę 1407 (jeden tysiąc czterysta siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 marca 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 3173/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę S. N. na uchwałę Rady Gminy W. (zwanej dalej Radą) z dnia 25 maja 2001 r. nr ... w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ... część I w gminie W. (Dz. Urzęd. Woj. M. z 2001 r. Nr ..., poz. ...).

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że przedmiotem zaskarżenia jest § 11 ust. 2 pkt 7 planu miejscowego obejmującym działki numer ... i ... z obrębu ..., zlokalizowane przy ul. K. w W. Plan ten został uchwalony pod rządami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie "u.z.p.".

Zgodnie z art. 27 ust. 1 u.z.p. naruszenie trybu postępowania oraz właściwości organów określonych w art. 18 powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Sąd zwrócił uwagę, że aby skutecznie zarzucić naruszenie trybu postępowania czy właściwości organów nie wystarczy powołać art. 27 ust. 1 u.z.p., lecz konieczne jest jego powiązanie z przepisem przewidującym w toku procedury planistycznej określony tryb postępowania czy właściwość określonego organu, a dla przyjęcia naruszenia decydujące znaczenie będzie miał wpływ naruszenia na treść planu. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie postawiono właściwie zarzutu kwestionującego naruszenie trybu postępowania. Uchwała ta nie jest obarczona wadami kwalifikowanymi. Nie znajduje również zastosowania art. 91 ust. 1 i 4 ustawy o samorządzie gminnym.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd pierwszej instancji wskazał, że w kontekście art. 27 u.z.p. nie mógł odnieść zamierzonego skutku argument skarżącego dotyczący rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i ich usytuowanie. Przedmiotem skargi jest uchwała Rady Gminy W. z dnia 25 maja 2001 r. Rozporządzenie jest zatem aktem wcześniejszym, a co za tym idzie nie może być kryterium oceny prawnej zaskarżonej uchwały, ponieważ nie było ono podstawą do wydania uchwały, gdyż nie obowiązywało w dacie uchwalenia zaskarżonego planu miejscowego. Niezgodność uchwały z aktem prawnym wydanym później, niezawierającym przepisów działających wstecznie, nie może być podstawą do stwierdzenia jej nieważności.

Sąd nie uznał za trafny zarzut naruszenia art. 33 u.p.z.p. poprzez niedokonanie zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w związku ze zmianą rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i następnych. Zgodnie z tym przepisem jeżeli w wyniku zmiany ustaw zachodzi konieczność zmiany studium lub planu miejscowego, czynności, o których mowa w art. 11 i 17, wykonuje się odpowiednio w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Wejście w życie nowych przepisów może spowodować konieczność dostosowania brzmienia przepisów planu. Jest to przepis, który mówi o potrzebie przystąpienia do zmiany miejscowego planu, o co skarżący może wnosić do Rady Gminy.

Sąd pierwszej instancji nie uznał za trafny argumentu dotyczącego charakteru przepisów znajdujących się w załączniku nr 2 ust. 1,2,3,4 do rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. wskazując, że zawarty w pkt 1 załącznika nr 2 zwrot "Odległość zmniejszoną w stosunku do odległości podstawowych można przyjąć" oznacza, że przepis ten nie jest obligatoryjny. Stanowi on wyjątek od ogólnej zasady, który może a nie musi być wprowadzony i to z dalszymi obostrzeniami, tj. z zachowaniem warunków przewidzianych w pkt 2-4 tego załącznika. Zdaniem Sądu przyjęcie odmiennego stanowiska oznaczałoby uznanie, że zasady ogólne są nieobowiązujące, bowiem obligatoryjne jest stosowanie wyjątku, a nie zasady. Taka wykładnia nie jest zgodna z zasadą racjonalnego ustawodawcy i z zasadami logiki, w związku z czym Sąd nie może podzielić stanowiska skarżącego.

Nadto w ocenie Sądu pierwszej instancji, organ słusznie wywodził, że treść planu została zdeterminowana stanowiskiem oddziału M. Okręgowego Zakładu Gazownictwa zawartym w piśmie z dnia 13 maja 1999 r. znajdującym się w materiałach planistycznych, z którego wynika konieczność przyjęcia ogólnych zasad wynikających z ww. rozporządzenia. Wskazano w nim na potrzebę zachowania maksymalnych odległości podstawowych obiektu terenowego od gazociągu.

Zgodność zamierzenia inwestycyjnego z obecnie obowiązującymi przepisami, potwierdzona przez operatora w pismach z dnia 21 lipca 2015 r. oraz 1 sierpnia 2016 r. nie stanowi o wadliwości planu, który był uchwalany w oparciu o poprzednio obowiązujące przepisy.

Zgodnie z prawem ustalenia będące przedmiotem zaskarżenia, oparto na akcie prawnym obowiązującym w czasie podejmowania zaskarżonej uchwały, tj. rozporządzeniu Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe. Stosownie do § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia do ustalenia odległości projektowanych obiektów budowlanych w stosunku do istniejących gazociągów oraz projektowanych gazociągów w stosunku do istniejących obiektów budowlanych miały zastosowanie odległości podstawowe określone w załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia.

Końcowo Sąd podniósł, że dokumenty na które powoływał się skarżący, poza pismami operatora z dnia 21 lipca 2015 r. oraz 1 sierpnia 2016 r., znajdowały się w materiałach planistycznych, w związku z czym nie było podstaw do przeprowadzania dowodu na podstawie art. 106 § 3 P.p.s.a.

Z przedstawionych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że brak było podstaw do stwierdzenia nieważności kwestionowanego miejscowego planu we wskazanej części, wyznaczonej zarzutami naruszenia interesu prawnego skarżącego, w związku z czym na podstawie art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił

W skardze kasacyjnej skarżący zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie i rozpoznanie skargi, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

I) na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpław na wynik sprawy, tj. art. 134 § 1 P.p.s.a. poprzez przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że skarżący niewłaściwie postawił zarzut kwestionujący naruszenie trybu postępowania w ramach procedury planistycznej, co skutkowało przyjęciem, że uchwała nie jest obarczona kwalifikowanymi wadami, podczas gdy Sąd rozstrzygając nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, a jego obowiązkiem jest dokonanie oceny zgodności z prawem zaskarżonej uchwały nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze,

II) na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 7 i 94 Konstytucji RP w związku z art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez błędną ich wykładnię i w konsekwencji tego przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że częściowe (wybiórcze i zmodyfikowane) powtórzenie w uchwale (przeniesienie do treści uchwały) przepisów załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe, nie powoduje nieważności uchwały w części obejmującej § 11 ust. 2 pkt 7, podczas gdy obowiązuje zakaz dokonywania w uchwałach stanowiących akty prawa miejscowego powtórzeń i modyfikowania przepisów rozporządzeń, skutkujący ich nieważnością;

2) art. 140 K.c. w związku z art. 21 ust. 1 Konstytucji RP poprzez błędną ich wykładnię i w konsekwencji tego przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że uchwała wprowadza dozwolone ograniczenia w sposobie wykonywania prawa własności i nie wpływa w sposób istotny i bezprawny na ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, podczas gdy uchwała wprowadza ograniczenia bardziej restrykcyjne niż rozporządzenie, a co za tym idzie nie stanowi dozwolonego ograniczenia prawa własności;

3) pkt 1 załącznika 2 do rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe poprzez błędną jego wykładnię i w konsekwencji tego przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że użyte w tym punkcie sformułowanie "odległość zmniejszoną w stosunku do odległości podstawowych można przyjąć" oznacza, że przepis ten nie jest obligatoryjny i jako taki nie musi być wprowadzony z dalszymi zapisami załącznika 2 do rozporządzenia do Uchwały, podczas gdy przepis ten dotyczy etapu stosowania, a nie stanowienia prawa i w żaden sposób słowo "może" nie dawało organowi uprawnienia do decydowania o tym, że wyjątek w zastosowaniu odległości podstawowych zabudowy od gazociągu nie powinien znaleźć się w uchwale.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod rozwagę jedynie przesłanki uzasadniające nieważność postępowania wymienione w art. 183 § 2 P.p.s.a. W tej sprawie Sąd nie stwierdził wystąpienia jakiejkolwiek przesłanki nieważności postępowania, a tym samym rozpoznając tę sprawę Naczelny Sąd Administracyjny związany jest granicami skargi. Związanie granicami skargi oznacza związanie podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej oraz jej wnioskiem.

Zgodnie z art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W pierwszej kolejności zostaną rozpoznane te zarzuty skargi kasacyjnej, które dotyczą naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego, mają one bowiem zasadnicze znaczenie dla rozpoznania tej sprawy.

Istota sporu w tej sprawie, mająca odzwierciedlenie także w zarzutach skargi kasacyjnej, dotyczy naruszenia przez Radę zasad tworzenia planu miejscowego poprzez wprowadzenie do jego treści przepisów załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. z 1995 r. Nr 139, poz. 686, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Tego dotyczą zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 7 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym zdecydowanie dominuje stanowisko zgodnie z którym niedopuszczalnym jest powtarzanie w aktach prawa miejscowego przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Zasadę tę wyrażał § 77 ust. 4 uchwały Nr 47 Rady Ministrów z dnia 5 listopada 1991 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej (M.P. z 1991 r. Nr 44, poz. 310). Wprawdzie uchwała ta utraciła moc obowiązywania z dniem 30 marca 2001 r. na podstawie art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2000 r. Nr 120, poz. 1268) to jednak znalazła ona swoją kontynuację w § 118 w związku z § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2002 r. Nr 100, poz. 908). Tym samym naruszenie takiego zakazu trzeba kwalifikować jako istotne naruszenie prawa, co - w świetle art. 147 § 1 P.p.s.a. – obliguje do stwierdzenia nieważności tej części zaskarżonego planu miejscowego, który te regulację powtarzał. Jako przykłady stanowisk podzielających ten pogląd można powołać wyrok NSA z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt II GSK 896/15, opub. w LEX nr 2168897; wyrok NSA z 5 kwietnia 2013 r. sygn. akt II GSK 2114/11, opub. w LEX nr 1337122 oraz wyrok NSA z 30 września 2009 r. sygn. akt II OSK 1077/09, opub. w LEX nr 597127. Naczelny Sąd Administracyjny w tej sprawie w pełni podziela to stanowisko.

Określone w § 11 ust. 2 pkt 7 planu miejscowego odległości sytuowania obiektów budowlanych od gazociągu nie mogły powielać obowiązującego w dacie podjęcia tego planu przepisów rozporządzenia. W przypadku bowiem zmiany treści rozporządzenia, plan miejscowy regulowałby odmiennie pokreślone zagadnienia, co powodowałoby sprzeczność obu regulacji (tj. planu miejscowego i rozporządzenia).

Naruszenie zasady powielania w planie miejscowym zapisów innych aktów powszechnie obowiązujących stanowi dodatkowo nieuprawnione wejście prawodawcy miejscowego w sferę kompetencji zastrzeżonych wyłącznie dla prawodawcy, co może wywołać u adresatów norm wadliwe przekonanie, że transponowane na grunt lokalny normy prawa powszechnie obowiązującego są jedynie normami prawa miejscowego, które wiążą wyłącznie na obszarze właściwości lokalnego prawodawcy.

Ponadto, co trafnie zarzucono w skardze kasacyjnej, o ile obowiązujące w dacie uchwalania planu miejscowego rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. z 1995 r. Nr 139, poz. 686) w załączniku nr 2 rzeczywiście zawierało wyznaczenie odległości podstawowych gazociągów układanych w ziemi o ciśnieniu gazu powyżej 0,4 MPa do 10 MPa od obrysów obiektów terenowych. Jak wynika z tabeli zawartej w tym załączniku, dla gazociągu wysokiego ciśnienia o średnicy 500 mm, podstawowa odległość od budynków mieszkalnych zabudowy jedno- i wielorodzinnej wynosi 35 metrów (punkt 3 tabeli). To są jednak odległości podstawowe. Trafnie podnosi strona skarżąca kasacyjnie, że dalsza treść załącznika nr 2 dopuszcza zmniejszenie tych odległości. Zgodnie z punktem 1 załącznika nr 2 odległość zmniejszoną w stosunku do odległości podstawowych można przyjąć stosując zmniejszenie naprężenia zredukowanego w ściance rury. Jeżeli odległość gazociągu do obiektu terenowego wynosi co najmniej: 1) 75% odległości podstawowych, naprężenie zredukowane należy zmniejszyć o 10%; 2) 50% odległości podstawowych, naprężenie zredukowane należy zmniejszyć o 20% i 3) 25% odległości podstawowych, naprężenie zredukowane należy zmniejszyć o 30%. Kolejne punkty tego załącznika pozwalają na redukowanie odległości zabudowy z uwagi na redukowanie naprężenia w ściance rury oraz w pewnych przypadkach od napowietrznych linii elektroenergetycznych i elektroenergetycznych stacji transformatorowych.

Naczelny Sąd Administracyjny przywołuje ww. przepisy celem wykazania, że Sąd pierwszej instancji dokonał błędnej wykładni punktu 1 załącznika nr 2 do ww. rozporządzenia. Sąd bowiem przyjął, że dopuszczalność zmniejszenia odległości zabudowy od gazociągu ma charakter fakultatywny i nie musi być stosowana. Tym samym dopuścił, aby w planie miejscowym zastosowano tylko podstawowe odległości od gazociągu, bez jakiejkolwiek możliwości zredukowania tych odległości, na co pozwalała treść rozporządzenia. Tym samym Sąd pierwszej instancji doszedł do błędnej konkluzji zgodnie z którą plan miejscowy wprowadził odrębne i częściowo sprzeczne z obowiązującym w dacie uchwalania planu miejscowego rozporządzeniem odległości pozwalające na sytuowanie budynków od linii przebiegającego gazociągu. Wprawdzie uchwała w sprawie przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stanowi akt wykonawczy, tak jak i rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, to jednak plan miejscowy nie może odmiennie regulować materii zawartej w rozporządzeniu w sprawie sieci gazowych.

W związku z powyższym zasadnym jest także zarzut błędnej wykładni pkt 1 załącznika 2 do rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe.

Sąd pierwszej instancji nie dostrzegając wadliwej treści § 11 ust. 2 pkt 7 planu miejscowego naruszył zasadę praworządności objętą art. 7 Konstytucji RP oraz art. 94 Konstytucji RP, zgodnie z którym organy samorządu terytorialnego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Trafnie zajął w tym zakresie stanowisko NSA w wyroku z 28 maja 2010 r. sygn. akt II OSK 531/10, opub. w LEX nr 673876 stwierdzając, że relację między aktem prawa miejscowego a rozporządzeniem należy widzieć w świetle zasady związania aktów prawa miejscowego ramami stworzonymi przez ustawę, na gruncie której treść aktu prawa miejscowego winna być zgodna z ustawami oraz rozporządzeniami jako aktami wydawanymi na podstawie upoważnienia szczegółowego w celu wykonania ustaw. Organ tworzący akt prawa miejscowego mógłby odwołać się do regulacji ustawowych oraz regulacji wydawanych w celu wykonania ustawy i w tym zakresie mógłby powołać się na definicję zawartą w rozporządzeniu. Nie może natomiast tworzyć własnej definicji, zawierając w niej elementy wyraźnie odmienne od tych zawartych w definicji umieszczonej w rozporządzeniu, nawet jeśli literalnie definiowany jest inny termin, ale treść definicji wiąże się z pojęciami wchodzącymi w zakres definiendum.

Ten pogląd, w pełni aprobowany przez naczelny Sąd Administracyjny w tej sprawie należy również odnieść do regulacji odległości posadowienia budynków od linii gazociągu. Tym samym przekroczenie granic działania na podstawie i w granicach prawa w zakresie § 11 ust. 2 pkt 7 planu miejscowego czyni zasadnym także zarzut dokonania błędnej wykładni przez Sąd pierwszej instancji art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Ustosunkowując się do kolejnego zarzutu zawartego w skardze kasacyjnej, a dotyczącego naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 140 K.c. w związku z art. 21 ust. 1 Konstytucji RP poprzez ich błędną wykładnię sprowadzającą się do uznania, że wprowadzone w § 11 ust. 2 pkt 7 ograniczenia w sposobie wykonywania prawa własności nie wpłynęły w sposób istotny i bezprawny na ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości należy stwierdzić, że także i ten zarzut jest zasadny. Skoro powszechnie obowiązujące przepisy dopuszczały, w dacie uchwalenia planu miejscowego na zmniejszenie pod pewnymi warunkami odległości lokalizowania obiektów od gazociągu, a plan miejscowy nie pozwalał na takie zmniejszenie, to niewątpliwie dokonano istotnej ingerencji w prawo własności skarżącego zasadniczo wyłączając spod prawa do korzystania z części jego nieruchomości oddalonej w pasie 35 metrów od linii gazociągu mimo, że to ograniczenie mogło być mniejsze w przypadkach zawartych w załączniku nr 2 pkt 1-4 rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe.

Natomiast tylko częściowo zasadnym jest zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania, które miało istotny wpław na wynik sprawy, tj. art. 134 § 1 P.p.s.a. poprzez przyjęcie, że skarżący niewłaściwie postawił zarzut kwestionujący naruszenie trybu postępowania w ramach procedury planistycznej, co skutkowało przyjęciem przez Sąd pierwszej instancji, że uchwała nie jest obarczona kwalifikowanymi wadami, mimo że obowiązkiem Sądu było dokonanie oceny zgodności z prawem zaskarżonej uchwały nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Taki zarzut został zawarty juz w skardze i Sąd pierwszej instancji ustosunkował się do niego w sposób nieprecyzyjny, a tym samym także i niejasny. Wskazał bowiem, że sam zarzut zawarty w skardze i dotyczący naruszenia procedury zawarty w skardze bez konkretnego wskazania, jakie naruszenie miało miejsce lub czego dotyczyło, nie mógł być przedmiotem rozpoznania. Jednakże już w kolejnym zdaniu (strona 9 uzasadnienia) Sąd stwierdził, że zaskarżona uchwała nie jest obarczona takimi (tj. proceduralnymi) wadami. To zaś może sugerować, że jednak Sąd pierwszej instancji mimo tak sformułowanego stanowiska ocenił zgodność procedury uchwalonego planu z przepisami prawa. Tym samym nie można stwierdzić, aby w zakresie oceny zgodności z prawem procedury uchwalania zaskarżonego planu Sąd pierwszej instancji kategorycznie odmówił przeprowadzenia kontroli. Wątpliwości może budzić sam sposób tej oceny, ale w takiej sytuacji, w której Sąd pierwszej instancji zawarł stanowisko co do oceny legalności procedury uchwalania planu miejscowego, a strona skarżąca kasacyjnie z tym się nie zgadza, to w skardze kasacyjnej należało sformułować konkretne zarzuty dotyczące naruszenia przepisów samej procedury, których ocena została pominięta przez Sąd. Samo powołanie się na art. 134 P.p.s.a. jest niewystarczające. Jak zaś wynika ze skargi kasacyjnej, strona skarżąca kasacyjnie pod postacią naruszenia art. 134 P.p.s.a. upatruje jedynie częściowe recypowanie przepisów załącznika nr 2 rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe. Taki sposób objęcia swoją treścią § 11 ust. 2 pkt 7 planu miejscowego, polegający na częściowym jedynie włączeniu do treści planu przepisów tego rozporządzenia, stanowi naruszenie przepisów prawa i tym samym musi być postrzegane jako przekroczenie granic władztwa planistycznego Gminy, co zostało już omówione.

Wskazane wyżej przez Naczelny Sąd Administracyjny motywy i przyjęte oceny stanowią wystarczającą podstawę do uwzględnienia skargi kasacyjnej S. N. i uchylenia zaskarżonego wyroku. Ponieważ sama istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, to działając na podstawie art. 188 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę tego skarżącego na § 11 ust. 2 pkt 7 uchwały Rady z dnia 25 maja 2001 r. nr ... w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru X-71- część I w gminie W..

Kontrolując zaskarżony plan miejscowy w zakresie objętym skargą Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga jest zasadna i nastąpiło przekroczenie granic władztwa planistycznego poprzez objęcie regulacją planu miejscowego przepisów objętych innych aktem powszechnie obowiązującym i to w sposób jedynie częściowy, powodujący niedopuszczalne ograniczenie prawa własności skarżącego. Tym samym skarga ta zasługuje na uwzględnienie.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 P.p.s.a. zgodnie z którym w razie uwzględnienia skargi kasacyjnej, stronie która wniosła tę skargę należą się niezbędne koszty postępowania od organu. W tej sprawie należało do Miasta ... Warszawy na rzecz skarżącego kasacyjnie zasądzić 1407 złotych stanowiących stosowne wynagrodzenie radcy prawnego będącego pełnomocnikiem strony skarżącej, obliczone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c (480 złotych) oraz § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a (360 złotych) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804, z późn. zm.). Ponadto zasądzone koszty postępowania obejmują zwrot kwoty wpisu od skargi (300 złotych), opłaty za udzielenie pełnomocnictwa (17 złotych), opłaty kancelaryjnej za sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji (100 złotych) praz wpisu od skargi kasacyjnej (150 złotych).

-----------------------

10