Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda (spr.) Sędzia NSA Teresa Porczyńska Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Naraziński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2014 r. sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od środków transportowych za 2010 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją, po łącznym rozpoznaniu, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. utrzymało w mocy decyzje Prezydenta Miasta Z. nr [...], znak: [...], z dnia [...] r. określającą wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych za 2010 rok, zmienioną decyzją znak: [...] z dnia [...] r. oraz znak: [...] z dnia [...]r. w przedmiocie wymiaru uzupełniającego.

Decyzją znak: [...], nr [...], z dnia [...] r. Prezydent Miasta Z. określił A Sp. z o.o. w Z. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za rok 2010 od pojazdów o numerach rejestracyjnych: [...], [...], [...], [...], [...] i [...].

W wyniku odwołania wniesionego przez stronę, Kolegium uchyliło powyższą decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że organ pierwszej instancji naruszył art. 165 § 2 i art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 – dalej jako "o.p.") przez to, że nie wydał postanowienia o wszczęciu postępowania, obligatoryjnego w rozpoznawanej sprawie, jak też nie zawiadomił strony o możliwości zapoznania się z materiałami zgromadzonymi w sprawie i wypowiedzenia się co do nich.

Dodatkowo uchylono opisaną decyzję ponieważ nie została wskazana w niej podstawa określenia zobowiązania podatkowego, stawek podatkowych ani wysokości zobowiązania.

Decyzją nr [...] z dnia [...] r., wydaną po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Prezydent Miasta Z., określił spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za rok 2010 w łącznej kwocie 1.165,00, w tym:

za miesiąc wrzesień 2010 r. od samochodu ciężarowego marki AVIA nr rej. [...], o liczbie osi 2 i dopuszczalnej masie całkowitej 6 t - w kwocie 61,67 zł według rocznej stawki 740 zł (740 zł: 12 m-cy = 61,67 zł x 1 m-c = 61,67 zł),

za miesiąc wrzesień 2010 r. od samochodu ciężarowego marki LIAZ nr rej. [...], o liczbie osi 2 i dopuszczalnej masie całkowitej 16 t - w kwocie 131,67 zł według rocznej stawki 1.580 zł (1.580 zł : 12 m-cy = 131,67 zł x 1 m-c = 131,67 zł),

za miesiąc wrzesień 2010 r. od ciągnika siodłowego marki JELCZ nr rej. [...], o liczbie osi 2 i dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów 47,2 t - w kwocie 177,50 zł według rocznej stawki 2.130 zł (2.130 zł: 12 m-cy = 177,50 zł x 1 m-c =177,50 zł),

za miesiąc wrzesień 2010 r. od naczepy marki TRAILOR nr rej [...], o liczbie osi 3 i dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów 47,2 t - w kwocie 117,50 zł według rocznej stawki 1.410 zł (1.410 zł : 12 m-cy = 117,50 zł x 1 m-c = 117,50 zł),

za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień 2010 r. od samochodu ciężarowego marki MAN, nr rej. [...], o liczbie osi 2 i dopuszczalnej masie całkowitej 14 t - w kwocie 367,50 zł według rocznej stawki 1.470 zł (1.470 zł : 12 m-cy = 122,50 zł x 3 m-ce = 367,50 zł),

za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień 2010 r. od przyczepy marki KRONE nr rej. [...], o liczbie osi 3 i dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów 38 t - w kwocie 309,99 zł (1.240 zł: 12 m-cy = 103,33 zł x 3 m-ce = 309,99 zł).

Organ podatkowy przedstawił w decyzji sposób wyliczenia należnego zobowiązania podatkowego.

Spółka odwołała się od tej decyzji, żądając jej uchylenia w całości.

W uzasadnieniu odwołania podniosła, że organ podatkowy nie wziął pod uwagę, iż decyzje o czasowym wycofaniu pojazdów z ruchu uwzględniały w całości żądanie spółki, to zaś obejmowało przedłużenie okresów wycofania, rozpoczętych przed 2010 rokiem. Również wysokość pobranej przez Starostę opłaty administracyjnej wskazuje, że nastąpiło przedłużenie czasowego wycofania odpowiednio od 22 sierpnia 2010 r. i/lub od 30 czerwca 2010 r., a nie wycofanie na nowe okresy od 29 września 2010 r.

W wyniku analizy materiału dowodowego Kolegium stwierdziło, że organ podatkowy pierwszej instancji zaniżył wysokość podatku określonego w decyzji, albowiem pozostawił poza zakresem rozstrzygnięcia ocenę istnienia obowiązku podatkowego w podatku od środków transportowych pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] także w miesiącach styczniu i lutym 2010 r.

Kolegium ustaliło, że pojazdy o podanych numerach rejestracyjnych zostały czasowo wycofane z ruchu od dnia 23 lutego 2010 r. Wydana przez organ decyzja nr [...], znak: [...], z dnia [...] r. powinna objąć swoim zakresem pełny okres roku podatkowego, w którym istniał obowiązek podatkowy, a zatem również miesiące styczeń i luty 2010 r.

Biorąc pod uwagę przytoczone okoliczności Kolegium postanowiło w dniu 22 grudnia 2011 r., zgodnie z obowiązującym wówczas przepisem art. 230 § 1 o.p., zwrócić sprawę organowi pierwszej instancji w celu dokonania uzupełniającego wymiaru podatkowego poprzez zmianę wydanej decyzji.

Dnia [...] r. organ pierwszej instancji wydał decyzję, w której podjął próbę zrealizowania dyspozycji wynikającej z powołanego wyżej postanowienia Kolegium. Stwierdził jednak, że decyzja ta dotknięta jest kwalifikowanymi wadami polegającymi na rażącym naruszeniu art. 230 § 1 oraz art. 210 § 1 pkt 6 o.p. Treść zawartego w niej rozstrzygnięcia pozostawała bowiem w oczywistej sprzeczności z art. 230 § 1 o.p., a ponadto decyzja nie zawierała uzasadnienia faktycznego i prawnego. Konsekwencją ujawnienia wymienionych wad było stwierdzenie przez Kolegium nieważności decyzji Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] r.

Kolejną decyzją, wydaną w dniu [...] r., Prezydent Miasta Z. uzupełnił wymiar podatku od środków transportowych należnego od spółki za rok 2010, określając kwotę podatku uzupełniającego w wysokości 978 zł. Kwotę 978 zł stanowił podatek od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] za miesiące styczeń i luty 2010 r., określony w następujący sposób:

od samochodu ciężarowego marki AVIA nr rej. [...], o liczbie osi 2 i dopuszczalnej masie całkowitej 6 t - w kwocie 123,34 zł według rocznej stawki 740 zł (740 zł: 12 m-cy = 61,67 zł x 2 m-ce = 123,34 zł),

od samochodu ciężarowego marki LIAZ nr rej. [...], o liczbie osi 2 i dopuszczalnej masie całkowitej 16 t - w kwocie 263,34 zł według rocznej stawki 1.580 zł (1.580 zł: 12 m-cy = 131,67 zł x 2 m-ce = 263,34 zł),

od ciągnika siodłowego marki JELCZ nr rej. [...], o liczbie osi 2 i dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów 47,2 t - w kwocie 355 zł według rocznej stawki 2.130 zł (2.130 zł: 12 m-cy = 177,50 zł x 2 m-ce = 355 zł),

od naczepy marki TRAILOR nr rej [...], o liczbie osi 3 i dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów 47,2 t - w kwocie 235 zł według rocznej stawki 1.410 zł (1.410 zł: 12 m-cy = 117,50 zł x 2 m-ce = 235 zł).

W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że spółka była w dniu 1 stycznia 2010 r. właścicielem pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...], [...], [...] i [...], przy czym pojazdy o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] były czasowo wycofane z ruchu od 23 lutego 2010 r. do 22 sierpnia 2010 r. i następnie od 29 września 2010 r. do końca roku podatkowego, zaś pojazdy o numerach rejestracyjnych [...] i [...] były czasowo wycofane z ruchu od 1 stycznia 2010 r. do 30 czerwca 2010 r. i następnie od 29 września 2010 r. do końca roku podatkowego. Wobec powyższego obowiązek podatkowy w podatku od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] istniał w miesiącach styczniu, lutym i wrześniu 2010 r., zaś obowiązek podatkowy w podatku od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...] i [...] istniał w miesiącach lipcu, sierpniu i wrześniu 2010 r. Podatek za wskazane okresy od wymienionych pojazdów wyniósł łącznie 2.143 zł, a na kwotę tego podatku składa się podatek w wysokości 1.165 zł określony decyzją nr [...], znak: [...], z dnia [...] r. oraz w wysokości 978 zł określony decyzją nr [...] z dnia [...] r.

Od decyzji uzupełniającej wymiar (określenie) podatku spółka nie odwołała się.

Strona nie zgadzając się z decyzją organu I instancji wniosła od niej odwołanie.

Po rozpatrzeniu powyższego odwołania organ utrzymał w mocy decyzje organu I instancji, podzielając stanowisko wyrażone przez ten organ w uzasadnieniu.

Ponieważ strona w dalszym ciągu nie zgadzała się ze stanowiskiem organu odwoławczego, złożyła skargę na jego decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zarzucając jej naruszenie art. 9 ust. 4a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, które miało wpływ na wynik sprawy, art. 123 § 1 w związku z art. 240 § 1 pkt. 4 o.p., dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, art. 187 § 1 o.p., art. 188 o.p., art. 192 o.p. w związku z art. 200 § 1 o.p., naruszenie art. 194 § 3 o.p. w następstwie naruszenia art. 180 o.p. - jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy a także rażące naruszenie art. 200 § 1 w związku z art. 247 § 1 pkt 3 o.p., art. 210 § 4 w związku 7 art. 247 § 1 pkt. 3 o.p., art. 180 o.p. w związku z art. 113 k.p.a. - powodujące nieważność decyzji oraz naruszenie ogólnej zasada zaufania do organów państwa i naruszenie zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść strony.

Wnosząc o uchylenie, ewentualnie stwierdzenie nieważności, skarżonej decyzji strona powieliła argumentację z odwołania. Dodatkowo wniosła o zażądanie przez sąd od Wydziału Komunikacji i Transportu Starostwa Powiatowego w Z. przedstawienia oryginałów wniosków skarżącego, w oparciu o które Starosta Z. wydał decyzje, wraz z dowodami poniesienia stosownych opłat administracyjnych, celem przeprowadzenia dowodu na okoliczność wydania przez Starostę rozstrzygnięcia o przedłużeniu czasowego wycofania pojazdów, uwzględniającym okresy od dat 22 sierpnia 2010 r. i/lub 30 czerwca 2010 r., a nie o wycofaniu pojazdów na nowe okresy zaczynające się dopiero w dniu 29 września 2010 r. a także informacji, czy wskazane pojazdy w okresie lipiec – wrzesień 2010 r. posiadały zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego celem przeprowadzenia dowodu na okoliczność dopuszczenia tych pojazdów do ruchu.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważyła, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej jako "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonej decyzji pod kątem jej zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że art. 230 o.p. został uchylony z dniem 1 stycznia 2013 r. przez art. 6 pkt. 5 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r., poz. 1342), jednakże na mocy art. 19 powołanej ustawy, do spraw zwróconych organowi pierwszej instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego, przed dniem jej wejścia w życie, stosuje się przepis art. 230 o.p. w brzmieniu dotychczasowym.

Powołany przepis art. 230 o.p. stanowił, że w przypadku gdy w toku postępowania odwoławczego organ rozpatrujący odwołanie stwierdzi, iż zobowiązanie podatkowe zostało określone w wysokości niższej, niż to wynika z przepisów prawa podatkowego, zwraca sprawę organowi pierwszej instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego poprzez zmianę wydanej decyzji (§ 1). Od nowej decyzji służy stronie odwołanie, które podlega rozpatrzeniu łącznie z odwołaniem wniesionym od zmienionej decyzji (§ 3), a jeżeli strona nie złożyła odwołania od nowej decyzji, organ odwoławczy rozpatruje odwołanie od decyzji, która uległa zmianie (§ 4).

Z powyższego wynika, że ustanowiona nim instytucja polegała na dokonaniu decyzją, w ramach tego samego postępowania instancyjnego, modyfikacji wymiaru podatku przez określenie bądź ustalenie jego nowej wysokości. Jest to kwestia skali podatku, a nie istoty zobowiązania.

Dokonanie powyższej korekty prowadziło do pojawienia się w obrocie prawnym dwóch decyzji wymiarowych, określających każda inną kwotę podatku, które dopiero w sumie zawierały określenie całego zobowiązania podatkowego (wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2007 r., II FSK 1451/06, LEX nr 450077). Nowa decyzja powinna opiewać na kwotę, która podwyższa zobowiązanie podatkowe. "Decyzja, która uległa zmianie" wraz ze swoim zobowiązaniem podatkowym jest ważna (por. A. Bulą, Wykładnia artykułu 230 Ordynacji podatkowej - wymiar uzupełniający, artykuł w Dor. Podat. 2001/4/34).

W ocenie sądu, organ pierwszej instancji poprawnie zastosował instytucję opisaną w cytowanym art. 230 o.p. Decyzją bowiem nr [...] z dnia [...] r., wydaną na skutek zwrotu sprawy do wymiaru uzupełniającego, określił spółce wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych w części, w jakiej zaniżył wysokość tego zobowiązania w decyzji nr [...], znak: [...], z dnia [...] r. Wprawdzie, zarówno w jej sentencji jak i w uzasadnieniu, organ prawidłowo wyeksponował kwotę podatku określoną w wyniku wymiaru uzupełniającego (978 zł), natomiast wyliczenie podatku przedstawił w pełnej kwocie należnej za rok 2010 (2.143 zł), jednakże uchybienie to, jak właściwie ocenił to organ odwoławczy, pozostaje bez wpływu na wynik sprawy.

W rozpatrywanej sprawie, ocenie spółki Prezydent Miasta Z. oparł swą decyzję na błędnym wniosku, że w niektórych miesiącach drugiej połowy 2010 r. pojazdy nie znajdowały się w stanie czasowego wycofania z ruchu, który to wniosek organ podatkowy wyprowadził z datowania decyzji Starosty [...] o czasowym wycofaniu pojazdów z ruchu na dzień 29 września 2010 r. Strona przyznała, że co prawda złożone przez nią wnioski pochodziły z tej daty, lecz organ podatkowy nie uwzględnił okoliczności, że spółka nie żądała nimi wycofania pojazdów z ruchu na nowo, lecz przedłużenia stanu wycofania z ruchu trwającego nieprzerwanie od 31 grudnia 2009 r. lub 23 lutego 2010 r. Potwierdzeniem faktu, że Starosta [...] przedłużył czasowe wycofanie pojazdów od dnia 22 sierpnia 2010 r. i od dnia 30 czerwca 2010 r., a nie wycofał te pojazdy na nowe okresy rozpoczynające się w dniu 29 września 2010 r. jest pobranie przez Starostę opłat administracyjnych za 48 miesięcy, a więc za okres nieprzerwanego wycofania pojazdów z ruchu trwającego od 22 sierpnia 2010 r. do 22 sierpnia 2014 r. (pojazdy nr rej. [...], [...], [...] i [...]) i od 30 czerwca 2010 r. do 30 czerwca 2014 r. (pojazdy nr rej. [...] i [...]).

Powyższe zarzuty, jak słusznie zauważyło SKO, dotyczą decyzji ostatecznych wydanych przez inny organ w odrębnym postępowaniu, tj. decyzji Starosty [...] o wycofaniu pojazdów z ruchu. Zarzuty niewłaściwego bądź nieprecyzyjnego wskazania dat krańcowych wycofania pojazdów z ruchu, jak też niewłaściwego naliczenia opłat od decyzji w tej sprawie, mogły i powinny być podniesione w postępowaniu prowadzonym przez Starostę [...]. Organy podatkowe są natomiast związane rozstrzygnięciami Starosty i rozstrzygnięcia te nie mogą być skutecznie kwestionowane w niniejszym postępowaniu.

W dniu [...] r. Starosta [...] wydał sześć decyzji, tj.:

nr [...], którą czasowo wycofał z ruchu na okres do dnia 22 sierpnia 2014 r. pojazd o numerze rejestracyjnym [...],

nr [...], którą czasowo wycofał z ruchu na okres do dnia 22 sierpnia 2014 r. pojazd o numerze rejestracyjnym [...],

nr [...], którą czasowo wycofał z ruchu na okres do dnia 22 sierpnia 2014 r. pojazd o numerze rejestracyjnym [...],

nr [...], którą czasowo wycofał z ruchu na okres do dnia 22 sierpnia 2014 r. pojazd o numerze rejestracyjnym [...],

nr [...], którą czasowo wycofał z ruchu na okres do dnia 30 czerw ca 2014 r. pojazd o numerze rejestracyjnym [...],

nr [...], którą czasowo wycofał z ruchu na okres do dnia 30 czerw ca 2014 r. pojazd o numerze rejestracyjnym [...],

nie określając w żadnej z wymienionych decyzji początkowej daty wycofania pojazdów z ruchu. Z uwagi na to, organ podatkowy pierwszej instancji wystąpił do Starosty [...] o wskazanie dokładnych dat czasowego wycofania pojazdów z ruchu i poinformowanie, czy nastąpiła przerwa w tymże wycofaniu.

W pisemnej odpowiedzi z dnia 28 lipca 2011 r. Starosta jednoznacznie stwierdził, że przerwa w czasowym wycofaniu pojazdów z ruchu miała miejsce i trwała:

w odniesieniu do pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] od dnia 23 sierpnia 2010 r. do dnia 28 września 2010 r. oraz

w odniesieniu do pojazdów o numerach rejestracyjnych [...] i [...] od dnia 1 lipca 2010 r. do dnia 28 września 2010 r.

W takim stanie rzeczy organ podatkowy, będąc związanym uzyskanymi informacjami i decyzjami, nie mógł przyjąć ustaleń odmiennych, niż wynikające z powołanych decyzji Starosty oraz wyjaśnienia treści tychże decyzji udzielonego przez organ, który je wydał.

W konsekwencji organ prawidłowo przyjął, że w 2010 r. obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] istniał w miesiącu wrześniu, zaś od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...] i [...] istniał w miesiącach lipcu, sierpniu i wrześniu. Uzasadnione zatem było wydanie w dniu [...] r. decyzji, określającej spółce wysokość zobowiązania podatkowego w łącznej kwocie 1.165 zł od wskazanych wyżej pojazdów i za wskazane wyżej okresy.

Zarówno w odwołaniu od decyzji organu I instancji jak i w treści skargi, spółka podniosła, że warunkiem ponownego powstania obowiązku podatkowego w przypadku pojazdu czasowo wycofanego z ruchu jest nie tylko upływ okresu, na jaki została wydana decyzja o czasowym wycofaniu, ale także ponowne dopuszczenie pojazdu do ruchu. Zdaniem spółki wynika to wyraźnie z treści art. 9 ust. 4a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowiącego, że obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został dopuszczony ponownie do ruchu po upływie okresu, na jaki została wydana decyzja organu rejestrującego o czasowym wycofaniu tego pojazdu z ruchu. Ustawodawca użył bowiem sformułowania "po miesiącu, w którym środek transportowy został dopuszczony ponownie do ruchu po upływie okresu, na jaki została wydana decyzja", podczas gdy mógł, zdaniem strony, napisać "po miesiącu, w którym upłynął okres, na jaki została wydana decyzja". Przyjęcie, że ponowne powstanie obowiązku podatkowego uzależnione jest tylko i wyłącznie od upływu okresu, na jaki została wydana decyzja, przeczy założeniu o racjonalności działania ustawodawcy.

Zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.jed. Dz.U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w przypadku nabycia środka transportowego zarejestrowanego – od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został nabyty.

Obowiązek podatkowy powstaje także od dnia pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został dopuszczony ponownie do ruchu po upływie okresu, na jaki została wydana decyzja organu rejestrującego o czasowym wycofaniu tego pojazdu z ruchu (art. 9 ust. 4a cytowanej ustawy).

Kluczową kwestią rozpatrywanego sporu jest to, z jaką chwilą pojazd czasowo wycofany z ruchu zostaje do niego dopuszczony ponownie.

Czasowego wycofania pojazdu z ruchu dokonuje na mocy art. 78a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.jed. Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), na wniosek właściciela pojazdu starosta właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, wydając decyzję o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu. Dotyczy to zarejestrowanych samochodów ciężarowych i przyczep o dopuszczalnej masie całkowitej od 3,5 t, ciągników samochodowych, pojazdów specjalnych oraz autobusów (art. 78a ust. 2 cytowanej ustawy).

Pojazd może być czasowo wycofany z ruchu na okres od 2 do 24 miesięcy. Okres ten może być przedłużony, jednak łączny okres wycofania pojazdu z ruchu nie może przekraczać 48 miesięcy w roku, licząc od dnia wydania decyzji o jego wycofania z ruchu (art. 78a ust. 4).

Decyzję o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu wydaje za opłatą organ, o którym mowa w ust. 1, po złożeniu przez właściciela pojazdu lub podmiot, któremu powierzono pojazd w trybie art. 73 ust. 5, do depozytu w tym organie dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych.

Tablice oraz dowód rejestracyjny, po upływie terminu wycofania pojazdu z ruchu, stosownie do treści § 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie czasowego wycofania pojazdów z ruchu (Dz.U. Nr 285, poz. 2856 ze zm.), organ rejestrujący, na pisemny wniosek właściciela pojazdu oraz po dołączeniu decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu, zwraca właścicielowi pojazdu.

W ocenie sądu, z przytoczonych powyżej regulacji prawnych wynika, iż datą ponownego dopuszczenia pojazdu do ruchu będzie pierwszy dzień, w którym właściciel pojazdu może odebrać w siedzibie organu rejestrującego dowód i tablice rejestracyjne. Niezależnie zatem od tego, czy właściciel stawił się i odebrał dokumenty wraz z tablicami, od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynął termin wycofania pojazdu z ruchu, powstanie ponownie obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych (tak WSA w wyroku z dnia 21.05.2013 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Op 165/13). Fakt nieodebrania z depozytu dowodu rejestracyjnego i tablic nie ma, w ocenie sądu, wpływu na datę ponownego powstania obowiązku podatkowego w omawianym podatku w odniesieniu do przedmiotowych pojazdów (por. B. Pahl, glosa do wyroku WSA z 17.11.2010 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Lu 503/10).

Uzasadnieniem powyższego stanowiska jest to, iż obowiązek podatkowy w omawianym podatku nie wygasa np. w przypadku złego stanu technicznego pojazdu, faktycznego braku możliwości korzystania z posiadanego środka transportu, a nawet wskutek fizycznej likwidacji poprzez jego rozmontowanie. Wbrew stanowisku strony skarżącej konieczność opłacenia podatku od środków transportowych nie jest uzależniona od użytkowania pojazdu ani od jego fizycznego posiadania.

Znamienne jest to, iż zgodnie z cytowanymi powyżej regulacjami prawnymi, jeżeli właściciel nie złoży stosownego wniosku, a starosta nie wyda decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu, obowiązek podatkowy istnieje dalej (tak NSA m.in. w wyr. z dnia 27.05.2011 r. w sprawie II FSK 129/10, z dnia 21.12.2011 r. w sprawie II FSK 1161/10, z dnia 25.052011 r. w sprawie II FSK 108/10). Co, a contrario oznacza, że jeżeli właściciel nie ma takiej woli i nie złoży odpowiedniego wniosku, to pomimo nieodebrania tablic i dowodu rejestracyjnego danego pojazdu, nie następuje automatyczne przedłużenie terminu wycofania pojazdu z ruchu. Aby tak było musi być uzewnętrzniona wola osoby uprawnionej, tj. złożony przez właściciela pojazdu wniosek o przedłużeniu pierwotnie wskazanego terminu.

Nie sposób przyjąć, jak chciałaby tego strona, by poprzez bierność właściciela pojazdu mogło dojść do sytuacji, że obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych ponownie nie powstanie. Dla wsparcia powyższej argumentacji można też podnieść, że obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych nie wygasa po upływie terminu ważności badań technicznych pojazdu, nawet jeżeli po tym terminie badania techniczne nie zostaną przeprowadzone.

Sądowi znany jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 listopada 2009 r. wydany w sprawie o sygnaturze akt I SA/GL 597/09. Przedstawiony w nim pogląd jest jednak odosobniony i w ocenie sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie, wysnute w nim wnioski nie znajdują oparcia w treści obowiązujących przepisów.

W rozpatrywanej sprawie bezsporne jest istnienie obowiązku podatkowego w podatku od środków transportowych od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] w miesiącach styczniu i lutym 2010 r. Pojazdy te zostały bowiem czasowo wycofane z ruchu od dnia 23 lutego 2010 r. do dnia 22 sierpnia 2010 r. kolejnymi decyzjami Starosty [...] z dnia [...] r.:

nr [...] dotyczącą pojazdu nr rej. [...]

nr [...] dotyczącą pojazdu nr rej. [...],

nr [...] dotyczącą pojazdu nr rej. [...],

nr [...] dotyczącą pojazdu nr rej. [...].

Należny od wymienionych pojazdów podatek w kwocie 977 zł za miesiąc styczeń i luty podatnik zapłacił w całości w dniu 26 lutego 2010 r.

Powyższe nie zwalniało jednak organu podatkowego od ujęcia tej kwoty w decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego spółki w podatku od środków transportowych za rok 2010 wydanej na podstawie art. 21 § 3 o.p. Stosownie bowiem do tego przepisu, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Przedmiotem decyzji wydanej w zgodzie z przytoczonym powyżej przepisem nie jest określenie zaległości podatkowej i ewentualnie wysokości podatku, którego termin płatności jeszcze nie nadszedł, ale pełnej i prawidłowej kwoty podatku należnego za cały okres podatkowy.

W rozpoznawanej sprawie decyzja wydana na podstawie art. 21 § 3 o.p. powinna obejmować podatek za miesiące styczeń, luty i wrzesień 2010 r. od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] i podatek za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień 2010 r. od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...] i [...]. Ponieważ organ podatkowy określił decyzją nr [...], znak: [...], z dnia [...] r. jedynie niezapłacony w terminie podatek w kwocie 1.165 zł (a więc w istocie zaległość podatkową), pomijając podatek za miesiące styczeń i luty 2010 r. od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...], to zasadny był zwrot sprawy organowi pierwszej instancji do wymiaru uzupełniającego.

Organ podatkowy pierwszej instancji dokonał uzupełniającego wymiaru (określenia) zobowiązania podatkowego w kwocie 978 zł decyzją znak: [...] z dnia [...]r., której podatnik nie zakwestionował.

Wskutek nieprawidłowo dokonanych zaokrągleń ogólna kwota zobowiązania podatkowego określona została w poszczególnych decyzjach organu pierwszej instancji w niewłaściwej wysokości.

Decyzją znak: [...] z dnia [...] r. określono wysokość zobowiązania na 978 zł, podczas gdy kwota podatku za miesiące styczeń i luty 2010 r. od pojazdów o numerach rejestracyjnych [...], [...], [...] i [...] wynosiła 977 zł (taką też kwotę zadeklarował i zapłacił podatnik). Z kolei decyzją nr [...], znak: [...], z dnia [...] r. określono wysokość zobowiązania na 1.065 zł, podczas gdy właściwa kwota podatku wynosiła 1.066 zł (338 zł w racie płatnej do 14 lipca 2010 r. + 490 zł w racie płatnej do 14 września 2010 r. + 338 zł w racie płatnej do 15 września 2010 r. = 1.066 zł).

Powyższe błędy nie miały jednak wpływu na łączną wysokość zobowiązania za 2010 rok, wynoszącą 2.143 zł (977 zł + 1.066 zł = 2.143 zł / 978 zł + 1.065 zł = 2.143 zł).

Organ prawidłowo wskazał, iż w niniejszej sprawie związany był m.in. treścią decyzji Starosty Z. o czasowym wycofaniu wskazanych w nich pojazdów z ruchu. Czasowe wycofanie określonych w nich pojazdów nastąpiło ze wskazaniem w decyzji konkretnej daty. Zawarta również została informacja, iż zgodnie z treścią art. 107 § 4 k.p.a., organ odstąpił od uzasadnienia poszczególnych decyzji.

Powołany przepis Kodeksu postępowania administracyjnego stanowi, że można odstąpić od uzasadnienia decyzji, gdy uwzględnia ona w całości żądanie strony. Zatem jeżeli, w ocenie skarżącego, treść decyzji sprzeczna była ze złożonym przez niego wnioskiem, to zgodnie z pouczeniem, z treścią którego zapoznał się potwierdzając to własnoręcznym podpisem, służyło mu prawo do wniesienia odwołania w terminie 14 dni od dnia doręczenia mu decyzji. Skoro tego nie uczynił decyzje te stały się podstawą do wydania decyzji będącej przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie.

W ocenie sądu organ w sposób wyczerpujący ustalił w sprawie stan faktyczny, właściwie go ocenił i w sposób prawidłowy zastosował obowiązujące przepisy.

Zasadny jest jedynie zarzut niezastosowania przez Kolegium w postępowaniu odwoławczym art. 200 § 1 o.p. poprzez nie wyznaczenie stronie skarżącej terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. W ocenie sądu naruszenie to nie miało wpływu na wynik sprawy, a tym samym nie stanowi podstawy uchylenia zaskarżonej decyzji (uchwała NSA z dnia 25.04.2005 r. w sprawie o sygn. akt FPS 6/04). Zgłaszając niniejszy zarzut strona nie uprawdopodobniła istnienia związku przyczynowego między naruszeniem przez organ odwoławczy obowiązku określonego w cytowanym artykule a pozbawieniem jej prawa do oceny całego zebranego w sprawie materiału dowodowego i wnioskowania o przeprowadzenie dodatkowych dowodów, które mogłyby mieć wpływ na wynik przedmiotowej sprawy (wyr. NSA z dnia 15.05.2003 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Gd 199/00).

W skardze podatnik zgłosił wnioski dowodowe, jednakże sąd ich nie uwzględnił. W ocenie sądu nie mają one bowiem w niniejszej sprawie żadnego znaczenie.

Sąd nie dopatrzył się innych naruszeń w rozpatrywanej sprawie, w ty, również tych, na które wskazywała strona w swojej skardze, będącej przedmiotem rozpoznania.

Uwzględniając powyższe, w ocenie sądu, żadna z powyżej analizowanych decyzji nie narusza prawa w stopniu skutkującym koniecznością wyeliminowania ich z obrotu prawnego.

Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia podniesionych w skardze zarzutów ani nie stwierdzając innego rodzaju naruszenia prawa prowadzącego do konieczności wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego, sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę, jako bezzasadną.

ak