Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski, Sędziowie WSA Stanisław Marek Pietras, Sławomir Antoniuk (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 5 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 10 października 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do rozpoznania wniosku Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] 10 października 2016 r., w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. nakazuje ściągnąć od Szefa Kancelarii Prezydenta RP na rzecz Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu nieuiszczonych przez stronę skarżącą kosztów postępowania.

Pismem z dnia [...] listopada 2016 r. S. z siedzibą w W. (dalej jako Stowarzyszenie) wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Szefa Kancelarii Prezydenta RP w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] września 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej. Zarzucając naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Europejskiej Konwencji o ochronie Praw Człowieka i podstawowych wolności oraz art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 13 ust 1 i art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1764 – dalej jako u.d.i.p.), poprzez nieudzielenie informacji publicznej, Stowarzyszenie wniosło o zobowiązanie przez Sąd Szefa Kancelarii Prezydenta RP do wykonania wniosku w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi.

W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie podniosło, iż w dniu [...] września 2016 r. złożyło wniosek o udostępnienie informacji publicznej w postaci kalendarza spotkań Prezydenta RP za miesiąc lipiec 2016 r. W odpowiedzi z dnia [...] września 2016 r. organ wezwał wnioskodawcę do ponownego złożenia podpisanego wniosku oraz poinformował, że w przypadku niedokonania tego pozostawi wniosek bez rozpoznania.

W ocenie skarżącego Stowarzyszenia, stanowisko organu nie ma oparcia w obowiązujących przepisach prawa. Prawo do informacji publicznej w aspektach proceduralnych, zostało całościowo uregulowane w u.d.i.p. Ustawa ta ustanawia autonomiczną procedurę dostępu do informacji publicznej i to zgodnie z tą procedurą należy prowadzić postępowanie o wykonanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Żaden przepis tej ustawy nie określa konieczności składania wniosków z własnoręcznym podpisem, forma takiego wniosku może być dowolna, o ile umożliwia ona jego rozpoznanie. We wniosku nie musi być także określony wnioskodawca. Co więcej, ustawa o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje również możliwości wezwania wnioskodawcy do uzupełnienia braków formalnych pisma, ani też pozostawienia wniosku bez rozpoznania, jak również nie uprawnia podmiotu zobowiązanego do takiego wezwania stosując przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 2 u.d.i.p., przepisy k.p.a. stosuje się do decyzji. Brzmienie językowe tego przepisu wskazuje więc, że nie jest zasadne stosowanie przepisów Kodeksu przed wydaniem decyzji, gdy dopiero organ może wydać decyzje administracyjną. Takie postępowanie byłoby bowiem sprzecznie nie tylko z literalną wykładnią ustawy, ale także celem całego postępowania o udostępnienie informacji publicznej, które jest postępowaniem uproszczonym i odformalizowanym.

Stowarzyszenie nie zgodziło się ze stanowiskiem Sądu wyrażonym w powołanym przez organ wyroku NSA z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt I OSK 1002/09. Zgodnie z nim podmiot zobowiązany może wezwać wnioskodawcę do podpisania wniosku, gdy "zmierza do wydania decyzji". Taki pogląd jest błędny i odosobniony. Przesłanka "zmierzania do wydania" jest bowiem bardzo uznaniowa i umożliwia wezwanie do podpisania wniosku właściwie w każdym przypadku nawet jeśli decyzja finalnie nie zostanie wydana. Istotnie bowiem podmioty zobowiązane przy każdym wniosku muszą rozważyć, czy nie występują w danej sprawie tajemnice chronione, nie można jednak uznać, że każda taka sytuacja uprawnia organ do wezwania do podpisaniu wniosku. Co więcej, uznanie takiego stanowiska mogłoby także pozwolić na celowe przedłużenie postępowania o udostępnienie informacji publicznej poprzez wzywanie wnioskodawców do podpisania wniosku w ostatnim dniu terminu na udostępnienie informacji publicznej.

Z powyższych względów Stowarzyszenie uznało skargę za zasadną.

W odpowiedzi na skargę Szef Kancelarii Prezydenta RP wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu pisma procesowego organ wskazał, iż na wniosek Stowarzyszenia z dnia [...] września 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej, w postaci kalendarza spotkań Prezydenta RP za miesiąc lipiec 2016 r., pismem z dnia [...] września 2016 r. wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych, w postaci złożenia podpisanego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w przypadku podtrzymywania przez wnioskodawcę woli złożenia przedmiotowego wniosku, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Tym samym pismem organ poinformował, iż żądana informacja jest informacją wymagającą przetworzenia i w zw. z powyższym wezwał wnioskodawcę do wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego w udostępnieniu żądanych informacji. Powyższe wezwanie pozostało bez odpowiedzi ze strony wnioskodawcy.

W dniu [...] listopada 2016 r. do Kancelarii Prezydenta RP wpłynęła skarga Stowarzyszenia na bezczynność Szefa Kancelarii Prezydenta RP.

Odnosząc się do zarzutów przedstawionych przez skarżące Stowarzyszenie Szef Kancelarii Prezydenta RP podniósł, iż chociaż prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu, to jednak nie ma charakteru bezwzględnego. W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Wniosek z dnia [...] września 2016 r. dotyczył zaś udostępnienia informacji publicznej przetworzonej, dlatego organ był zobowiązany, na podstawie art. 3 ust. 1. pkt. 1 u.d.i.p., wezwać wnioskodawcę do wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego w udostępnieniu żądanych informacji. Równocześnie, w przypadku stwierdzenia braku istnienia tego interesu, organ byłby zobowiązany do wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej. Stojąc na stanowisku, że wszystkie te przypadki, w których ma dojść do podjęcia przez organ aktu administracyjnego, w tym zwłaszcza kwalifikowanego, jakim jest decyzja administracyjna, bezwzględnie wymagają własnoręcznego podpisu wnioskodawcy (podpisu elektronicznego) na wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a jego brak winien być usuwany w postępowaniu naprawczym, regulowanym w art. 64 § 2 k.p.a. (zgodnie z wyrokiem z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt I OSK 1002/09). Zatem, przepisy prawa obligowały Kancelarię Prezydenta RP do zastosowania ww. postępowania naprawczego, celem uzyskania podpisanego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, aby możliwe było zgodne z przepisami prawa rozstrzygnięcie przedmiotowego wniosku. Ponieważ postępowanie naprawcze nie doprowadziło do usunięcia braków formalnych — wnioskodawca nie przesłał podpisanego wniosku (nie przedstawił też żadnego stanowiska w przedmiocie wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego w udostępnieniu wnioskowanych informacji), Kancelaria Prezydenta RP miała prawny obowiązek pozostawienia wniosku bez rozpoznania, gdyż decyzja w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej nie może być wydana z urzędu.

Organ podkreślił, iż w przedmiotowej sprawie działał zgodnie z wytycznymi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zawartymi w wyroku z dnia 12 listopada 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 844/15 wydanym w porównywalnym stanie faktycznym i prawnym - w sprawie ze skargi na bezczynność Kancelarii Prezydenta RP w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej, co do której organ uznał, że stanowi informację przetworzoną. Sąd, w pisemnym uzasadnieniu wyroku wskazał, iż w przypadku gdy wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie był spersonalizowany i podpisany organ powinien był, wobec uznania, że żądana informacja publiczna stanowi informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i,p., wezwać wnioskodawcę już w piśmie z dnia [...] czerwca 2015 r. nie tylko do wykazania szczególnej istotności dla interesu publicznego w jego udostępnieniu, ale również do określenia swoich danych jako żądającego informacji publicznej i podpisania wniosku z dnia [...] czerwca 2015 r. Najpóźniej zaś, aby uchronić się przed uzasadnionym zarzutem bezczynności, działanie organu w postaci wezwania wnioskodawcy do określenia swoich danych i podpisania wniosku z dnia [...] czerwca 2015 r. winno nastąpić w dniu [...] czerwca 2015 r., tj. po upływie 14 dni wyznaczonych na wykazanie szczególnej istotności dla interesu publicznego.

Uwzględniając powyższe Szef Kancelarii Prezydenta RP stwierdził, iż nie pozostawał w bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. - dalej jako p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola ta, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów.

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Bezczynność w zakresie dostępu do informacji publicznej ma miejsce wówczas, gdy we wskazanym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. terminie zobowiązany podmiot nie udzieli żądanej informacji lub nie podejmie nakazanych prawem czynności zmierzających do powiadomienia o przyczynach zwłoki i o dodatkowym terminie albo, podejmując te czynności, nie udzieli informacji w maksymalnym 2 miesięcznym terminie, albo wreszcie nie wyda na zasadach przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego decyzji o odmowie udzielenia żądanej informacji publicznej.

W rozpoznawanej sprawie spór sprowadza się do tego, czy pomimo podjętych przez Szefa Kancelarii RP czynności można mu zarzucić bezczynność w realizacji wniosku skarżącego Stowarzyszenia.

Jak wynika z akt sprawy, Stowarzyszenie wnioskiem z dnia [...] września 2016 r. zwróciło się do Szefa Kancelarii RP o udostępnienie informacji publicznej, w postaci kalendarza spotkań Prezydenta RP za miesiąc lipiec 2016 r. Pismem z dnia [...] września 2016 r. organ wezwał wnioskodawcę, w przypadku podtrzymywania przez wnioskodawcę woli złożenia przedmiotowego wniosku, do uzupełnienia jego braków formalnych w postaci złożenia podpisanego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania oraz poinformował, iż żądana informacja jest informacją wymagającą przetworzenia i w związku z powyższym wezwał Stowarzyszenie do wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego w udostępnieniu żądanych informacji. Organ uznał, iż skoro powyższe wezwanie pozostało bez odpowiedzi, to wniosek należało pozostawić bez rozpoznania i uznać sprawę za zakończoną.

W tym miejscu podnieść należy, że postępowanie w przedmiocie udzielenia informacji publicznej jest postępowaniem odformalizowanym. W u.d.i.p. nie ma bowiem wskazania jakichkolwiek wymagań formalnych wniosku (poza utrwaleniem go w formie pisemnej). Ugruntowane orzecznictwo sądowoadministracyjne nakazuje zaś za wniosek pisemny uznawać również przesłanie zapytania pocztą elektroniczną i to nawet wówczas, gdy do jego autoryzacji nie zostanie użyty podpis elektroniczny (przykładowo wyrok NSA z dnia 16 marca 2009 r. sygn. akt I OSK 1277/08, z dnia 14 września 2012 r. sygn. akt I OSK 1013/12, z dnia 30 listopada 2012 r. sygn. akt I OSK 1991/12). W sprawie niniejszej organ nie kwestionuje faktu otrzymania wniosku. W wyniku jego analizy doszedł jednak do przekonania, iż przedmiotem żądania Stowarzyszenia jest informacja publiczna przetworzona. Na tym etapie postępowania trudno jest określić, czy kwalifikacja przedmiotowego wniosku jest właściwa, niemniej organ, skoro doszedł do powyższego przekonania, był uprawniony wezwać wnioskodawcę do wykazania szczególnego interesu prawnego w uzyskaniu informacji publicznej przetworzonej.

Podkreślenia wymaga, iż w sytuacji uznania, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej dotyczy informacji publicznej przetworzonej, obowiązkiem organu jest poinformowanie o tym wnioskodawcy i wskazanie, na czym przetworzenie ma polegać, oraz wyznaczenie mu terminu - adekwatnego do terminów wynikających z u.d.i.p. - przez który organ oczekiwać będzie na wykazanie przesłanki z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., a po jego upływie załatwienie wniosku - udostępnienie informacji w przypadku wykazania przesłanki z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. lub załatwienie wniosku odmowną decyzją administracyjną. Mając na względzie brzmienie art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p. - odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji, do której stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego - istotne jest rozgraniczenie, w którym momencie przestaje obowiązywać postępowanie odformalizowane prowadzone w oparciu o przepisu u.d.i.p., a zaczyna postępowanie sformalizowane określone przepisami k.p.a.

Co do zasady Sąd podziela zapatrywania Szefa Kancelarii Prezydenta RP i przywołane w odpowiedzi na skargę poglądy wyrażone w wyrokach NSA z dnia 24 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 3111/12, z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt I OSK 1002/09 r. W sytuacji gdy organ stwierdza, że istnieją podstawy do wydania decyzji odmownej istnieje potrzeba podjęcia "postępowania naprawczego" i uzupełniania braków formalnych wniosku, zgodnie z art. 64 § 2 k.p.a. Trzeba mieć bowiem na względzie, iż w postępowaniu, którego przedmiotem jest udostępnienie informacji publicznej, przepisy procedury administracyjnej mają zastosowanie tylko w sytuacjach, w których wniosek o udzielenie informacji publicznej rozpatrzony zostaje w formie decyzji administracyjnej. Następuje to w przypadkach wyraźnie wskazanych w przepisach u.d.i.p. Stosownie do postanowień art. 16 ust. 2 u.d.i.p., do takiej decyzji stosuje się przepisy k.p.a., co oznacza, że Kodeks ten ma zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji.

W realiach niniejszej sprawy nie było jednak podstaw do stosowania przepisów k.p.a. już na etapie zapoznania się w treścią wniosku Stowarzyszenia z dnia [...] września 2016 r. i wystosowania wezwania do Stowarzyszenia do wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego w uzyskaniu informacji publicznej przetworzonej. Dopiero brak odpowiedzi po stronie wnioskodawcy, bądź udzielenie odpowiedzi na wezwanie organu, z której nie wynika szczególnie istotny interes publiczny w uzyskaniu informacji publicznej implikuje przejście na przepisy k.p.a. Wezwanie wnioskodawcy do uzupełnienia braku formalnego wniosku poprzez jego podpisanie, bez uzyskania stanowiska zainteresowanego, co do występowania po jego stronie szczególnie istotnego interesu publicznego, jest przedwczesne i nie posiada oparcia w obowiązujących przepisach prawa. W wymiarze praktycznym oznacza to, iż organ ujawnia zamiar wydania decyzji administracyjnej dla wnioskodawcy odmownej, jedynie w oparciu o wiedzę posiadaną przezeń z urzędu, bez analizy argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez zainteresowanego wnioskodawcę. Ten zamiar powinien mieć podstawy w poczynionych ustaleniach, nie zaś przypuszczeniach, jako zdarzeniach przyszłych i niepewnych. Powyższe działanie organu, z uwagi na odformalizowany charakter postępowania o udostępnienie informacji publicznej, na tym jego etapie, nie ma oparcia w przepisach u.d.i.p.

Odnosząc się do argumentu organu, iż w niniejszym postępowaniu Szef Kancelarii Prezydenta RP procedował uwzględniając wytyczne zawarte w wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 listopada 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 844/15, należy wskazać, iż powołany wyrok został wydany w innej sprawie i w świetle art. 153 p.p.s.a. nie wiązał organu w sprawie niniejszej. Dostrzegając intencję organu, który zapewne w analizowanym przypadku kierował się ekonomiką procesową, nie załatwił jednak sprawy z wniosku skarżącego Stowarzyszenia w sposób prawidłowy, bowiem wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braku formalnego podania, nie posiadając podstawy by twierdzić, że wniosek ten będzie załatwiony decyzją administracyjną. Orzecznictwo nie jest zgodne, co do stosowania w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej instytucji pozostawienia podania bez rozpoznania (art. 64 § 2 k.p.a.). Dla przykładu WSA w Łodzi w wyroku z dnia 7 września 2016 r. sygn. akt II SA/Ła 455/16 (publik. LEX nr 2120157) stwierdził, iż: "Do postępowania w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, nie stosuje się, co do zasady przepisów k.p.a. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej, złożony w trybie u.d.i.p. nie wszczyna bowiem postępowania administracyjnego. W konsekwencji, w takiej sprawie, art. 61a k.p.a., nie znajduje zastosowania. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p., przepisy k.p.a. stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej. Oznacza to, że przepisy k.p.a. nie mają zastosowania w zakresie pozostałych czynności podejmowanych przez organ na podstawie u.d.i.p. Tym samym brak jest podstaw zarówno do wydawania w tym postępowaniu jakichkolwiek aktów administracyjnych w formie postanowień, ale także wzywania strony do sprecyzowania wniosku z powołaniem się na przepisy k.p.a. i ewentualnego pozostawienia go bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a.". Niemniej, gdyby nawet przychylić się do poglądu Szefa Kancelarii Prezydenta RP o potrzebie pozostawienia wniosku Stowarzyszenia bez rozpoznania, to należy wytknąć organowi, iż nie dopełnił obowiązku pisemnego powiadomienia skarżącego o tym fakcie. Skład orzekający podziela stanowisko przedstawione w wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 12 października 2016 r. (publik. LEX nr 2151232), iż pozostawienie wniosku bez rozpoznania w żadnym wypadku nie może polegać na całkowitej bierności organu prowadzącego postępowanie i niepodejmowaniu przez niego żadnych czynności w tym postępowaniu. Konieczne jest zawiadomienie strony o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania. W doktrynie także podkreśla się, iż o podjęciu czynności materialno-technicznej pozostawienia podania bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. organ ma obowiązek zawiadomić wnoszącego podanie. W treści zawiadomienia konieczne jest ścisłe wykazanie zaistnienia przesłanek pozostawienia podania bez rozpoznania (patrz G. Łaszczyca, Komentarz do art. 64 Kodeksu postępowania administracyjnego, przypis 11, LEX).

W świetle powyższych rozważań zarzut skargi mówiący o niemającym w obowiązujących przepisach prawa sposobie załatwienia sprawy jawi się jako zasadny. W realiach niniejszej sprawy, organ będzie obowiązany stosować przepisy k.p.a. dopiero wówczas, gdy rozstrzygnie kwestię wstępną i oceni, czy wnioskodawca wykazał posiadanie szczególnie istotnego interesu w uzyskaniu informacji publicznej przetworzonej.

Przedwczesne zastosowanie "postępowania naprawczego", gdy nie było ku temu podstaw, czyni działanie organu prawnie wadliwym, zaś skargę na bezczynność zasadną. Stąd też Sąd w pkt 1 sentencji wyroku stwierdził, że w sprawie wystąpiła bezczynność organu i zobowiązał organ do załatwienia wniosku skarżącego Stowarzyszenia w terminie 14 dni od zwrotu akt (art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Jednocześnie Sąd, na mocy art. 149 § 1a p.p.s.a., w punkcie 2 sentencji wyroku orzekł, że zaistniała w sprawie bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Oceny tej Sąd dokonał biorąc pod uwagę, iż bezczynność organu wynikała z błędnej wykładni prawa, nie zaś złej woli organu.

Na podstawie art. 223 § 2 p.p.s.a. Sąd nakazał ściągnięcie od Szefa Kancelarii Prezydenta RP na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem nieuiszczonego wpisu od skargi. Obowiązek uiszczenia takiego wpisu przez Stowarzyszenie wynikał – wbrew jego poglądowi wyrażonemu w skardze – z tego, że Stowarzyszenia skarżącego bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, nie można uznać za występującego jako strona we "własnej sprawie" w rozumieniu art. 239 § 2 p.p.s.a. Rozpoznawana sprawa dotyczy bowiem realizacji przez stronę skarżącą jej celów statutowych, a zatem sfery działalności zewnętrznej stowarzyszenia, co nie wpływa bezpośrednio na jego prawa i obowiązki oraz nie zmienia jego sytuacji prawnej. Nie można bowiem utożsamiać "spraw własnych" z działalnością statutową, gdyż w takim przypadku zwolnienie z kosztów przysługiwałoby stronie automatycznie w każdej sprawie dotyczącej udostępnienia informacji publicznej (por. postanowienie NSA z dnia 31 stycznia 2017 r. sygn. akt I OZ 193/17).

Sąd orzekł w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w postępowaniu uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenia postępowania.