Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zajda Sędzia NSA Maria Myślińska Sędzia NSA Maria Jagielska (spr.) Protokolant Milena Dąbkowska po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej O. spółki z o.o. w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 3 grudnia 2013 r.; sygn. akt VI SA/Wa 1541/13 w sprawie ze skargi S. spółki z o.o. w O. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2012 r.; nr [...] w przedmiocie unieważnienia w części prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 3 grudnia 2013 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1541/13 oddalił skargę S. Spółki z o.o. w O. (obecnie: O. Spółka z o.o. w O.; dalej także jako Spółka) na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia w części prawa ochronnego na znak towarowy słowny "superior" nr R-173131.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd I instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2006 r. Urząd Patentowy udzielił S. Sp. z o.o. w O. prawa ochronnego na słowny znak towarowy "superior" nr R-173131, zgłoszony 31 grudnia 2002 r., przeznaczony do oznaczania towarów z klasy 12 (w tym m.in. rowery) i 28 (artykuły sportowe i gimnastyczne, sprzęt do różnych gier i dyscyplin sportowych).

Wnioskiem z dnia [...] marca 2011 r. B. s.r.o. w Czechach wystąpiła do Urzędu Patentowego RP o unieważnienie prawa ochronnego na wskazany wyżej znak towarowy w części dotyczącej towarów z klasy 12. Jako podstawę prawną żądania wymieniono art. 131 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z zm.), dalej: p.w.p. i art. 161 p.w.p. Wnioskodawca wyjaśnił, że produkuje i handluje rowerami i akcesoriami rowerowymi. Jest uprawniony na terenie Czech do znaków towarowych "SUPERIOR" nr 196454 z pierwszeństwem od dnia 10 lipca 1995 r. oraz "S SUPERIOR" nr 197008 z pierwszeństwem od dnia 31 stycznia 1997 r., służących do oznaczania towarów z klasy 12. Argumentował, że istnienie spornego prawa uniemożliwia mu dystrybucję towarów na terenie Polski, ponieważ po zakończeniu współpracy z Uprawnionym, Uprawniony wystąpił z roszczeniami o zaprzestanie posługiwania się znakiem towarowym "superior" przez Wnioskodawcę oraz naprawienie szkody powstałej z tego tytułu. Wnioskodawca uznał, że Uprawniony zgłosił do ochrony w Polsce znak "superior" w złej wierze, gdyż był wyłącznie jego dystrybutorem. Wnioskodawca podkreślił, że rowerów "SUPERIOR" nie produkował na indywidualne zlecenie Uprawnionego, lecz rowery te nabywało od niego wielu innych klientów. Wskazał również na brak wiedzy, że Uprawniony, w trakcie współpracy handlowej między nimi, zgłosił na swoją rzecz znak "superior" dla towarów z klasy 12. Wnioskodawca na zgłoszenie takie nie wyraził zgody.

W odpowiedzi Uprawniony stwierdził, że od lat 90-tych ubiegłego wieku prowadzi działalność, której przedmiotem były rowery oznaczane znakiem "superior" (początkowo w ramach spółki cywilnej "[...]") i pierwotnie produkcja tych rowerów odbywała się Polsce, lecz ze względu na konieczność zwiększenia produkcji nawiązał współpracę z czeską firmą [...] a.s. i współpracował z nią nieprzerwanie od 2001 r. Pomimo przejęcia tej spółki przez Wnioskodawcę współpraca była kontynuowana do 2010 r. Uprawniony zaznaczył, że zgłosił swój znak do ochrony w Polsce za wiedzą właściciela [...] a.s. – [...], więc nie ma podstaw do twierdzenia, że zgłoszenia dokonał w złej wierze. Uprawniony wyjaśnił nadto, że współpracował z Wnioskodawcą przez około 9 lat, więc Wnioskodawca powinien znać sytuację prawną spornego znaku, a jako właściciel znaków towarowych "SUPERIOR" chronionych w Czechach, w okresie od 1995 r. do 2002 r. nie próbował uzyskać na nie ochrony w Polsce.

W kolejnych pismach strony uzupełniały dotychczas przedstawione stanowiska. Wnioskodawca wskazał m.in., że jest uprawniony ze wspólnotowego znaku towarowego "SUPERIOR" nr CTM-6736425, jak również, że ani on ani poprzedni właściciel znaku "SUPERIOR" nie wyrazili zgody na rejestrację tego znaku w RP. Poza tym, Uprawniony miał pełną świadomość, że w chwili zgłoszenia znaku do ochrony należał on do czeskiej spółki. Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca przedłożył do akt oświadczenie [...]. Uprawniony podtrzymał swoje stanowisko.

Decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. Urząd Patentowy, działając na podstawie art. 164 w związku z art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p., unieważnił prawo ochronne na znak towarowy słowny "superior" nr R-173131 w części dotyczącej wszystkich towarów z klasy dwunastej i przyznał Wnioskodawcy od Uprawnionego koszty postępowania.

Uzasadniając rozstrzygnięcie UP odwołał się do art. 164 p.w.p. i stwierdził, że Wnioskodawca jako właściciel wspólnotowego znaku towarowego "SUPERIOR" nr CTM 6736425 oraz dwóch znaków towarowych "SUPERIOR" nr 196454 i "S SUPERIOR" nr 197008, chronionych w Czechach dla towarów z kl. 12, miał interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak w części dotyczącej towarów z tej klasy. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym.

W ocenie Urzędu Wnioskodawca zasadnie zarzucił udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy "superior" nr R-173131 z naruszeniem art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p., czyli w złej wierze. Jak wyjaśnił organ, z uwagi na współpracę Wnioskodawcy z Uprawnionym pomiędzy stronami istniał szczególny stosunek zaufania, a Uprawniony posiadał informacje o Wnioskodawcy i jego poprzedniku prawnym oraz o sposobie oznaczania przez nich towarów. Organ nie dał wiary twierdzeniom Uprawnionego, że poprzedni właściciel znaku "superior" w Czechach nakłaniał go do zarejestrowania w Polsce znaku "superior", zwłaszcza że posługiwał się oznaczeniem "superior" nie tylko jako znakiem towarowym, ale była to również nazwa jego firmy. W aktach sprawy brak było dowodów potwierdzających, że Uprawniony dokonał zgłoszenia spornego znaku za wiedzą i zgodą Wnioskodawcy lub jego poprzednika prawnego. Wobec powyższego, zdaniem UP, zgłoszenie spornego znaku przez Uprawnionego nastąpiło z naruszeniem szczególnego stosunku zaufania łączącego strony postępowania, a w konsekwencji nastąpiło w złej wierze. Zła wiara Uprawnionego polegała na świadomym zgłoszeniu na swoją rzecz cudzego znaku towarowego, używanego przez kontrahenta Uprawnionego i jego poprzednika od lat, bez ich wiedzy i zgody w sytuacji kiedy między zgłaszającym, a Wnioskodawcą istniał stosunek szczególnego zaufania. Z uwagi na fakt, że dokonanie zgłoszenia w złej wierze stanowi wystarczającą podstawę do unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy w oparciu o art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p., zbędne było, w ocenie organu ustalanie, czy udzielenie prawa ochronnego na ten znak nastąpiło także z naruszeniem art. 161 p.w.p. Ponadto UP oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka [...] i [...], gdyż nie zaszła taka konieczność, a w stosunku do świadka [...] wniosek ten miał charakter warunkowy.

Oddalając skargę Spółki na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Sąd wskazał, że stosownie do art. 164 p.w.p. prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione, w całości lub w części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa.

W ocenie Sądu Urząd Patentowy prawidłowo ustalił, że Wnioskodawca, jako właściciel wspólnotowego znaku towarowego "SUPERIOR" nr CTM-6736425 i znaku "SUPERIOR" nr 196454 oraz "S SUPERIOR" nr 197008, chronionych w Czechach dla towarów z klasy 12, miał interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na słowny znak towarowy "superior" nr R-173131 w części dotyczącej towarów z tej klasy. Ustalenia w zakresie interesu prawnego poczynione przez organ były, jak uznał Sąd, prawidłowe. Trafnie Urząd zbadał także przesłanki rejestracji spornego znaku na dzień zgłoszenia przez Uprawnionego, czyli na 31 grudnia 2002 r. i zasadnie stwierdził, że sporne prawo zostało udzielone z naruszeniem art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. Jak stanowi art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, jeżeli zostały zgłoszone w złej wierze do Urzędu Patentowego w celu uzyskania ochrony.

Sąd wyjaśnił, że pojęcie złej wiary nie zostało zdefiniowane w ustawie Prawo własności przemysłowej. Przyjmuje się, że zła wiara zgłaszającego znak towarowy nie może być utożsamiana z samą tylko świadomością niezgodności danego stanu rzeczy z rzeczywistym stanem prawnym (wiedzą) lub brakiem takiej świadomości wskutek niedbalstwa (powinnością wiedzy), gdyż obejmuje ona wszelkie przypadki nieuczciwego zgłaszania znaków towarowych. Zdaniem Sądu Urząd Patentowy szczegółowo omówił okoliczności uzasadniające złą wiarę skarżącej Spółki. Organ ustalił, że od momentu powstania S. Sp. z o.o., a więc przed datą zgłoszenia spornego znaku do ochrony Uprawniony współpracował z Wnioskodawcą i jego poprzednikiem prawnym w zakresie sprowadzania do Polski i sprzedaży rowerów oznaczanych znakiem "superior". Z uwagi na tę współpracę UP uznał, że pomiędzy stronami istniał szczególny stosunek zaufania, a Uprawniony posiadał informacje o Wnioskodawcy i jego poprzedniku oraz o sposobie oznaczania przez nich towarów. Ustalił też, że Uprawniony miał świadomość, iż sporny znak towarowy "superior" był przez Wnioskodawcę nakładany na towary i że to jemu przysługuje prawo do spornego oznaczenia, co zostało potwierdzone przez [...], wspólnika spółki cywilnej "[...]" i prezesa zarządu S. Sp. z o.o., który wyjaśnił, że części do produkcji rowerów, sprowadzane przez Wnioskodawcę z Chin, nie były oznaczane znakiem "superior". UP wskazał na zeznania świadków, którzy potwierdzili, że towary sprowadzane przez [...] z Czech, w ramach prowadzonej przez niego działalności w formie spółki cywilnej, były już w 1995 r. oznaczone znakiem "superior". Potwierdzają to również zgromadzone w sprawie dokumenty.

Sąd podkreślił, że Urząd Patentowy nie dał wiary twierdzeniom Uprawnionego, iż poprzedni właściciel znaku "superior" w Czechach nakłaniał go do zarejestrowania na terytorium Polski tego znaku na rzecz S. Sp. z o.o., z uwagi na to, że poprzedni, czeski właściciel, posługiwał się tym oznaczeniem nie tylko jako znakiem towarowym, ale była to również nazwa jego firmy, na co wskazują m.in. kopie wyciągu z Rejestru Handlowego Sądu Wojewódzkiego w O. oraz z uwagi na wyjaśnienia [...]. Ponadto Urząd wskazał na brak dowodów potwierdzających, że Uprawniony zgłosił sporny znak do ochrony za zgodą i wiedzą Wnioskodawcy lub jego poprzednika prawnego. Omówione stanowisko organu Sąd uznał za prawidłowe.

Sąd zgodził się ze stanowiskiem UP, że zła wiara Uprawnionego polegała na świadomym zgłoszeniu na swoją rzecz cudzego znaku towarowego, używanego od lat przez kontrahenta Uprawnionego i jego poprzednika, bez ich wiedzy i zgody w sytuacji kiedy między zgłaszającym, a Wnioskodawcą istniał stosunek szczególnego zaufania.

Dalej Sąd wyjaśnił, że dobra lub zła wiara jest uzależniona od stanu świadomości zgłaszającego znak do ochrony. Zła wiara wiąże się z powzięciem przez zgłaszającego informacji, które racjonalnie ocenione powinny skłonić go do refleksji, że zgłoszenie znaku towarowego do ochrony może naruszać prawa innej osoby. Świadomość taką, zdaniem Sądu, skarżąca Spółka miała jeszcze przed zgłoszeniem znaku do ochrony, na co wskazują wyżej omówione okoliczności. Jak ocenił Sąd, UP wykazał i prawidłowo uzasadnił w decyzji, że zła wiara skarżącej istniała w momencie zgłaszania znaku, co było warunkiem niezbędnym do przyjęcia, że zgłoszenia dokonano w złej wierze.

Reasumując Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że organ nie naruszył prawa materialnego, art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. i nie uchybił przepisom postępowania, w tym art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), dalej: k.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, a decyzję uzasadnił zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a. Ponadto WSA przyjął, że organ nie naruszył art. 78 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie dowodów wnioskowanych przez skarżącą Spółkę, ponieważ dowody te nie miały decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Skargą kasacyjną Spółka domagała się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie uchylenia wyroku w całości i rozpoznania skargi oraz, w każdym przypadku, zasądzenia kosztów postępowania wg norm prawem przepisanych.

Wnosząca skargę kasacyjną zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, art. 164 w zw. z art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. poprzez przyjęcie przez Sąd rozpatrujący sprawę, że organ słusznie przyjął złą wiarę Uprawnionego – skarżącego, mimo że z zeznań świadków oraz wyjaśnień Uprawnionego wynika, że nie spełniał kryteriów uznania go za pozostającego w złej wierze, a istniały również po stronie skarżącego podobne przesłanki na jego korzyść, które to o podobnym zakresie przesłanki Sąd wziął na niekorzyść Wnioskodawcy;

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

– art. 256 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 78 § 1 k.p.a. poprzez odmówienie przez Sąd cech istotności naruszeniu przez Urząd Patentowy RP braku przeprowadzenia dowodu z przesłuchania strony skarżącej – Uprawnionego z prawa ochronnego na znak towarowy "superior", mimo że miały one wpływ na wynik sprawy uniemożliwiając dokładne zbadanie przesłanek dobrej wiary skarżącego, w tym przesłanki subiektywnej składającej się na to pojęcie;

– art. 256 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w niniejszej sprawie z uwagi na oparcie swojego rozstrzygnięcia na dokumencie prywatnym oświadczeniu pana [...], które stoi w sprzeczności zarówno z zeznaniami świadków, zgromadzonym materiałem dowodowym i wyjaśnieniami skarżącego składanymi na rozprawie, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem Urząd Patentowy poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego przyjął złą wiarę skarżącego, a możliwe by było przyjęcie dobrej wiary;

– art. 256 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez przyjęcie przez Sąd, że organ nie naruszył w sposób istotny tych przepisów, a niezebranie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego w postaci przesłuchania strony Uprawnionej – skarżącego i możliwości zadawania pytań jego pełnomocnikowi oraz oparcie się na oświadczeniu pana [...], nie mającego mocy dokumentu urzędowego na stwierdzenie faktów w nim zawartych, co wpłynęło na podjęte przez organ rozstrzygnięcie w sprawie;

– art. 256 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie przez Sąd nieistotności naruszeń organu, mimo że organ dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i odmówił wiarygodności wyjaśnieniom Uprawnionego popartych zeznaniami wnioskowanych przez niego świadków w zakresie produkcji rowerów z zastrzeżoną nazwą [...] oraz istnienia złej wiary po stronie Uprawnionego;

– art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób uniemożliwiający zasięgnięcie przez skarżącego informacji co do przesłanek rozstrzygnięcia m.in. poprzez niewyjaśnienie jakie przepisy postępowania naruszył (jeśli naruszył, a na to wskazuje uzasadnienie) i dlaczego odmówił im przesłanki istotności (dlaczego nie miały wpływ na wynik sprawy);

3. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mające wpływ na wynik sprawy poprzez przyjęcie błędnych i niewyjaśnionych do końca ustaleń faktycznych poczynionych przez organ wydający zaskarżoną decyzję.

Uzasadniając swoje stanowisko skarżąca kasacyjnie Spółka uznała, że materiał dowodowy, na podstawie którego Urząd Patentowy podjął decyzję był niewystarczający dla stwierdzenia złej wiary po stronie Spółki w zgłoszeniu do ochrony w Polsce znaku towarowego "superior" nr R-173131. Skarżąca kasacyjnie podkreśliła, że uzasadnienie wyroku jest wadliwie sporządzone, gdyż Sąd nie wyjaśnił dlaczego uznał za niezasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania, odnosząc się do nich jedynie lakonicznie.

Urząd Patentowy RP nie skorzystał z prawa do wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną. Z tego prawa nie skorzystała także B. s.r.o. w Czechach. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym 3 lipca 2015 r. pełnomocnik uczestnika postępowania wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Przedmiotem kontroli kasacyjnej jest wyrok, którym Sąd I instancji uznał, że prawo ochronne na słowny znak towarowy "superior" udzielone zostało z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 1 p.w.p., co uzasadniało jego unieważnienie na podstawie art. 164 p.w.p. w powiązaniu ze wskazanym już przepisem tej ustawy. W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał w sposób jednoznaczny przyjąć, że uprawniony, zgłaszając znak do ochrony, działał w złej wierze.

Skarga kasacyjna oparta została na obu podstawach wskazanych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a., jednakże to zarzuty naruszenia prawa procesowego określają istotę sporu, zaś zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 132 ust. 2 pkt 1 p.w.p. przez jego wadliwe zastosowanie, towarzyszy tylko zarzutom zbudowanym w oparciu o pkt 2 art. 174 p.p.s.a., uzasadniając możliwy wpływ naruszeń procesowych na wynik sprawy. Skarżąca kasacyjnie kwestionuje ocenę Sądu co do prawidłowego przeprowadzenia postępowania dowodowego, bowiem jak twierdzi, odmowa przeprowadzenia dowodu z przesłuchania strony skarżącej oraz oparcie się na dokumencie prywatnym – oświadczeniu [...] – skutkowało wadliwym ustaleniem, że uprawniony działał w złej wierze.

Odnosząc się do najdalej postawionego zarzutu naruszenia prawa procesowego art. 141 § 4 p.p.s.a. jest on całkowicie niezasadny. Komentując dopuszczalność uwzględnienia skargi kasacyjnej na wskazanej podstawie, stwierdzić należy, że uchybienie tej normie może stać się podstawą uchylenia zaskarżonego wyroku, jeżeli czy to z powodu niepełnego, niezrozumiałego lub nieprzystającego do rozważań merytorycznych przedstawienia stanu faktycznego jaki miał miejsce w sprawie lub niepozwalającego prześledzić rozumowania sądu, które doprowadziło do określonej treści rozstrzygnięcia, wyrok nie poddaje się kontroli. Taka sytuacja w odniesieniu do poddanego kontroli kasacyjnej wyroku nie zachodzi, a twierdzenie autora skargi kasacyjnej co do niewyjaśnienia skarżącemu jakie przepisy naruszył nie jest do końca zrozumiałe. Z wywodów Sądu I instancji w sposób jasny wynika jak miał się stan faktyczny na datę złożenia skargi oraz z jakich przyczyn Sąd skargę oddalił. Nie ma wątpliwości, że WSA trafnie zidentyfikował problem prawny jaki wyłonił się na tle rozpoznawanej sprawy (s. 10 uzasadnienia wyroku, drugi akapit), koncentrując swoje rozważania na ocenie ustalonego w toku postępowania administracyjnego stanu faktycznego i zasadności unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy "superior" na podstawie art. 132 ust. 2 pkt 1 p.w.p. Nie ma przy tym wątpliwości co do wyjaśnienia uprawnionej ze spornego znaku skarżącej Spółce powodów, dla których bez potrzeby przeprowadzania dalszego postępowania dowodowego, należało uznać, że w dacie zgłoszenia znaku do ochrony Spółka pozostawała w złej wierze.

Przechodząc do istoty sprawy i zarzutów wadliwego zastosowania art. 132 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy ze względu na nieprawidłowo dokonane ustalenia stanu faktycznego, zarzuty należy uznać za nieusprawiedliwione.

Poza sporem jest, że wnoszący sprzeciw uczestnik postępowania jest właścicielem trzech znaków towarowych "superior" dla towarów z klasy 12 – rowery, wózki rowerowe, pojazdy lądowe, silniki do rowerów i pojazdów lądowych – dwóch chronionych na terytorium Czech od 1995 r. oraz jednego na terytorium całej UE, o których to prawach skarżąca wiedziała i których nie podważa. Nie jest też kwestionowane, że uprawniony (wcześniej [...] s.c. [...]) współpracował ze spółką [...] a.s. oraz z wnoszącą sprzeciw spółką czeską w zakresie montażu i sprzedaży rowerów o nazwie [...]. Współpraca datowała się od wczesnych lat 90-tych. Nadto, jak zostało ustalone, sprowadzane celem montażu w Polsce (przez firmę [...] s.c. potem przez uprawnioną Spółkę) części rowerowe z Czech, w tym ramy rowerowe, oznaczone były naklejkami z nazwą "[...]".

Należy stwierdzić, że w tym niekwestionowanym stanie rzeczy, Sąd I instancji zasadnie podzielił stanowisko Urzędu Patentowego, iż znak towarowy został zgłoszony przez skarżącą Spółkę w złej wierze, co dawało podstawę do unieważnienia udzielonego prawa ochronnego na podstawie art. 164 p.w.p. w związku ze spełnieniem przesłanki z art. 132 ust. 2 pkt 1 p.w.p. Przepis ten formułując bezwzględną przeszkodę rejestracji znaku stanowi informację, że zgłoszeniu znaku towarowego do ochrony musi towarzyszyć dobra wiara, co oznacza, że zgłaszający nie ma lub nie może, mimo dołożenia należytej staranności, mieć wiedzy o tym, że narusza czyjeś prawo lub godny ochrony interes (por. U. Promińska [w:] E. Nowińska, U. Promińska, M. du Vall, Prawo własności przemysłowej, LexisNexis wyd. 5, s. 292 – 293). Dodatkowym wyznacznikiem złej wiary jest dokonanie zgłoszenia nie tylko w celu odróżniania własnych towarów ale np. zablokowania konkurentowi uzyskania rejestracji, wykorzystania pozytywnych skojarzeń jakie dany znak budzi u odbiorców wskutek wieloletniego używania go przez inny podmiot. Ponieważ nie ma jednego, uniwersalnego wzorca złej wiary należy w każdym przypadku brać pod uwagę okoliczności towarzyszące konkretnemu zgłoszeniu na co zwracał uwagę Trybunał Sprawiedliwości na tle zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego (wyrok z dnia 11 czerwca 2009 r. C-529/07 w sprawie Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG przeciwko Franz Hauswirth GmbH, publik. LEX nr 498832). Trybunał podkreślił, że w celu oceny istnienia złej wiary zgłaszającego sąd krajowy zobowiązany jest uwzględniać wszelkie istotne czynniki właściwe w danym przypadku i istniejące w chwili dokonywania zgłoszenia dotyczącego rejestracji oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego, a jednym z nich jest okoliczność, że zgłaszający wiedział lub powinien wiedzieć, iż osoba trzecia używa w co najmniej jednym państwie członkowskim oznaczenia identycznego lub podobnego dla towaru identycznego lub do złudzenia podobnego do oznaczenia zgłoszonego do rejestracji.

Ten element świadomości zgłaszającego co do cudzego prawa do znaku towarowego "superior", które zgłoszeniem identycznego znaku może zostać naruszone, w świetle niespornych okoliczności sprawy, został w sprawie wykazany. Nie można też pominąć opisanej przez Sąd w relacji dotyczącej stanu faktycznego istotnej dla istnienia złej wiary okoliczności, że skarżąca Spółka, powołując się na uzyskane prawo ochronne do spornego znaku podejmowała działania wobec aktualnych dystrybutorów produkowanych przez czeską firmę rowerów w celu zablokowania używania przez nich znaku "superior" należącego do tej firmy. Znacząca w sprawie była również okoliczność długoletniej współpracy uprawnionej z prawa ochronnego skarżącej Spółki i wnoszącej sprzeciw spółki czeskiej, która z racji braku dowodu na taką okoliczność, nie zaowocowała zgodą tej firmy do zarejestrowania przez skarżącą identycznego znaku na terytorium Polski do oznaczania towarów z klasy 12. Stąd za w pełni uzasadnione należało uznać stanowisko Sądu, który wyjaśnił, że "zła wiara polegała na świadomym zgłoszeniu na swoją rzecz cudzego znaku towarowego, używanego od lat przez kontrahenta skarżącej Spółki, bez ich wiedzy i zgody w sytuacji kiedy między zgłaszającym, a uprawnionym ze znaku istniał stosunek szczególnego zaufania". Takie jednoznaczne stwierdzenie Sądu pozbawia zasadności twierdzenia skarżącej, że Sąd nie wyjaśnił przesłanek podjętego rozstrzygnięcia.

Nie są też do uwzględnienia zarzuty skargi kasacyjnej, że wyniki postępowania dowodowego oparto na oświadczeniu [...], zaprzeczającego twierdzeniu skarżącej Spółki, iż znak zgłosiła za wiedzą i zgodą wnoszącej sprzeciw lub jej poprzednika prawnego. Przetłumaczone na język polski przez tłumacza przysięgłego oświadczenie rzecz jasna nie stanowi, jak słusznie akcentuje autor skargi kasacyjnej, dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 76 § 1 i 2 k.p.a., lecz nie zostało jako taki wykorzystane. Nie ma jednak przeszkód, aby złożone w przewidzianej przez prawo formie oświadczenie przyjąć jako jeden z dowodów w sprawie (art. 75 § 1 k.p.a.), nie korzystających ze szczególnej mocy dowodowej (jak dokument urzędowy), podlegających ocenie na równi z innymi dowodami na podstawie art. 80 k.p.a., co miało miejsce w rozpatrywanej sprawie.

Uznając, że skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.