Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Asesor WSA Karolina Kisielewicz (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 8 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi Z. B. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty świadczenia mieszkaniowego – oddala skargę –

Z.B. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z [...] listopada 2019 r. (nr [...]), którą organ, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., uchylił decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] z [...] września 2019 r. (nr [...]), odmawiającą wypłaty skarżącemu świadczenia mieszkaniowego i odmówił skarżącemu wypłaty tego świadczenia od dnia 1 lipca 2019 r.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że Z.B. (żołnierz zawodowy pełniący zawodową służbę wojskową w służbie kontraktowej, wyznaczony przez Dowódcę [...] Batalionu Dowodzenia do pełnienia od [...] maja 2019 r. do [...] maja 2021 r. służby w garnizonie [...]), wystąpił w dniu 10 czerwca 2019 r. do Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] z wnioskiem o przyznanie prawa do zakwaterowania w formie świadczenia mieszkaniowego, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2018 r., poz. 2356 ze zm.).

Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] w dniu [...] września 2019 r. wypłacił skarżącemu świadczenie mieszkaniowe za okres od 1 do 30 czerwca 2019 r. w kwocie 660 zł. Następie, decyzją z [...] września 2019 r. wydaną na podstawie art. 48d ust. 1 i ust. 12 w związku z art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, odmówił skarżącemu prawa do zakwaterowania w formie wypłaty świadczenia mieszkaniowego.

Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] podniósł, że zgodnie z art. 21 ust. 6 pkt 4 powołanej ustawy, żołnierzowi zawodowemu nie przysługuje prawo do zakwaterowania, jeżeli on lub jego małżonek, z zastrzeżeniem ust. 10, otrzymał pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do dnia 31 grudnia 1995 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U. z 1992 r. poz. 19 oraz z 1994 r. poz. 36). Organ dodał, że w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że z pomocy państwa nie może skorzystać osoba, która już taką pomoc (środki publiczne) otrzymała.

Z niespornych okoliczności sprawy wynika, że Z.B. przed rozpoczęciem służby wojskowej był funkcjonariuszem Policji (w latach 2013-2019 pełnił służbę kontraktową) i na podstawie decyzji Komendanta Miejskiego Policji w [...] z [...] września 2016 r. otrzymał w dniu 4 stycznia 2017 r. pomoc finansową na budowę domu jednorodzinnego w miejscowości [...] w kwocie 9.388 zł. (art. 94 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji, Dz. U. z 2019 r. poz. 1726 ze zm.) Z tego powodu nie ma podstaw prawnych do przyznania żołnierzowi prawa do zakwaterowania, w formie określonej we wniosku z 10 czerwca 2019 r.

Z.B. w odwołaniu od tej decyzji zarzucił, że została wydana z naruszeniem art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Odwołujący się stwierdził, że nie otrzymał pomocy finansowej (do dnia 31 grudnia 1995 r.) na podstawie przepisów poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych i nie ma podstaw do tego, aby "rozszerzać" ten zakaz na inne "podstawy" uzyskania pomocy mieszkaniowej.

Prezes Agencji Mienia Wojskowego decyzją z [...] listopada 2019 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 17 ust. 4 ustawy z 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego oraz art. 21 ust. 1, 2 i 4 w związku z art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu Sil Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, uchylił zaskarżoną decyzję w całości i odmówił skarżącemu wypłaty świadczenia mieszkaniowego od dnia 1 lipca 2019 r.

Prezes Agencji Mienia Wojskowego podniósł, że przepis art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sil Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, którego naruszenie zarzucono w odwołaniu, stanowi, że żołnierzowi zawodowemu nie przysługuje prawo do zakwaterowania, jeżeli on lub jego małżonek, z zastrzeżeniem ust. 10, jeżeli otrzymał pomoc finansową do dnia 31 grudnia 1995 r. na podstawie przepisów poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji podzielił zapatrywanie organu I instancji, co do tego, że osoba, która "zrealizowała" już prawo do lokalu mieszkalnego przy pomocy Państwa (w rozpatrywanym przypadku Policji) nie może ponownie, po wstąpieniu do innej formacji (np. Sił Zbrojnych) ubiegać się o realizację tego prawa. Ustawy pragmatyczne traktują pełnienie służby przez funkcjonariuszy i żołnierzy zawodowych jako równorzędne i gwarantują osobom zmieniającym rodzaj wykonywanej służby ciągłość należnych uprawnień (np. co do stopnia służbowego/wojskowego) i świadczeń (np. z zaopatrzenia emerytalnego).

Organ dodał, że uprawnienia dedykowane funkcjonariuszom i żołnierzom zawodowym oparte są na wspólnych założeniach systemowych, ich charakter jest zbliżony ze względu na cel jakiemu służą, tj. umożliwiają zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, zapewniając tym samym należyte wykonywanie obowiązków służbowych z zakresu obrony bezpieczeństwa i porządku publicznego kraju. Dlatego też odmienne traktowanie pomocy finansowej określonej w art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu i łączenie jej tylko ze świadczeniem, wypłacanym żołnierzowi zawodowemu, doprowadziłoby do sytuacji, w której funkcjonariusz zmieniając w strukturach wojskowych, dwukrotnie otrzymywałby wsparcie Państwa na ten sam cel, jakim jest zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych, a zatem byłby w pozycji uprzywilejowanej w stosunku nie tylko do innych żołnierzy zawodowych, ale także innych funkcjonariuszy, co stoi w sprzeczności z zasadami równości wobec prawa i sprawiedliwości społecznej, o których mowa w art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Skoro więc w rozpatrywanej sprawie droga służbowa skarżącego rozpoczęła się w Policji i jest kontynuowana w Siłach Zbrojnych RP, okoliczności te mają wpływ na ustalenie prawa do zakwaterowania.

Zgodnie z art. 21 ust. 4 w zw. art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu przydział lokalu nie może nastąpić gdy żołnierz zawodowy otrzymał pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do 31 grudnia 1995r. na podstawie przepisów ustawy z 20 maja 1976r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz.U. z 1992r. Nr 5, poz. 19 ze zm.). Ustawa określała, że pomoc finansowa przysługiwała żołnierzom pełniącym zawodową służbę wojskową jako służbę stałą i była przyznawana ze środków budżetu Państwa. Przyznanie pomocy miało na celu pomoc w zabezpieczeniu potrzeb mieszkaniowych żołnierza i jego rodziny i było obok przydziału kwatery stałej trwałą realizacją prawa do zakwaterowania. Określenie ww. cezury do 31 grudnia 1995r. wynikało z faktu, że od 1 stycznia 1996r. wprowadzono ustawę o zakwaterowaniu i zastąpiono pomoc finansową - ekwiwalentem pieniężnym w zamian za rezygnację z kwatery. Przy kolejnej nowelizacji w 2004r. ustawy o zakwaterowaniu, zrezygnowano z wypłaty ekwiwalentu pieniężnego w zamian za rezygnację z kwatery. Wówczas wprowadzono kolejną formę finansowego zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych, przysługującą żołnierzowi po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej - odprawę mieszkaniową. Analogicznie z ustawy z 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz.U. z 2019r., poz. 161 ze zm., zwana dalej: "u.P.") w czasie wypłaty Skarżącemu pomocy finansowej wynikało i wynika, że policjant ma prawo do pomocy Państwa w realizacji potrzeb mieszkaniowych, przy czym ustawa ta zawiera ograniczenia, kiedy to prawo nie przysługuje, m.in. gdy: nastąpił przydział lokalu mieszkalnego, czy wypłata pomocy finansowej.

Wielokrotne nowelizowanie ustawy o zakwaterowaniu powodowało zmianę nazw instytucji prawnych, w tym w szczególności nazw finansowych form realizacji prawa do zakwaterowania. Nazwy instytucji prawnych w u.P., w tym dotyczące pomocy finansowej, pozostały niezmienne, co do zasady. Ww. ustawy, co wynika z wyroku NSA z 27 listopada 2018r. sygn. akt I OSK 1418/18 mają spójny cel - realizację obowiązku Państwa wobec osób ze służb mundurowych w zabezpieczaniu im potrzeb mieszkaniowych oraz to, że żołnierz zawodowy, i policjant z tego wsparcia może skorzystać tylko raz.

Zdaniem Prezesa AMW z analizy rozwiązań prawnych, w tym z zasady przyjętej w art. 17a ustawy z 11 września 2003r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 2019r. poz. 330 ze zm., zwana dalej: "u.s.w.ż.z.") wynika prawo uznania stopnia uzyskanego w innej służbie (Policji, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Wywiadu Wojskowego, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Więziennej lub Urzędzie Ochrony Państwa) na gruncie zawodowej służby wojskowej. Na zasadzie wzajemności, również okresy służby funkcjonariusza i żołnierza, uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury policyjnej i wojskowej są traktowane, jako okresy równorzędne (art. 12 i art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych - Dz.U. z 2019r., poz. 289 ze zm., zwana dalej: "u.z.e.ż.z."), art. 12 ustawy z 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2019r. poz. 288 ze zm., zwana dalej: "ustawa o zaopatrzeniu"). Przepisy te wprost zrównują prawa nabyte przez funkcjonariuszy, którzy przeszli do służby w Siłach Zbrojnych RP. Wszelka fluktuacja, w ramach tych służb jest traktowana, jak kontynuacja dotychczasowej służby. Ponadto przepisy ustaw pragmatycznych przenikają się wzajemnie - pomiędzy tymi formacjami, m.in. w kwestiach prawnych związanych z wykupem zajmowanych lokali. Wydatki związane z wypłatą pomocy finansowej na podstawie ww. ustaw były i są nadal pokrywane przez Państwo, jako dotacje celowe na zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych uprawnionych do tego osób. Żołnierz, który otrzymał pomoc w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do 31 grudnia 1995r., na podstawie przepisów ustawy z 20 maja 1976r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz.U. z 1992r. Nr 5, poz. 19 ze zm.) nie jest uprawniony do otrzymania innej formy wsparcia finansowego ze Skarbu Państwa, tak samo jak żołnierz, który był funkcjonariuszem i otrzymał pomoc finansową na podstawie u.P.

Ograniczenie się tylko do literalnego zastosowania art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu, powodowałby zaprzeczenie celu ww. norm prawnych wspólnych dla służb mundurowych. Analiza ww. przepisów prowadzi do konstatacji, że ustawodawca zagwarantował policjantowi i żołnierzowi zawodowemu takie same uprawnienia związane z prawem do zakwaterowania, w tym wypłatą pomocy finansowej, jako trwałą realizacją prawa do zakwaterowania. Po jej otrzymaniu funkcjonariusz i żołnierz zawodowy nie mogli i nie mogą ponownie realizować praw mieszkaniowych w sposób trwały - przez przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego. Z tej przyczyn zarzut naruszenia art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu nie mógł się ostać.

Prezes AMW przyjął, że kategoryczny sposób sformułowania w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu "nie przysługuje prawo do zakwaterowania" i ogólne określenie negatywnych przesłanek realizacji prawa do zakwaterowania, z uwzględnieniem celowościowej i systemowej interpretacji ww. przepisów pozwala na wniosek, że wyjątkowe prawo do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych żołnierza (rodziny żołnierza) można wykorzystać tylko jeden raz. Zamierzeniem ustawodawcy w art. 21 ust. 6 ww. ustawy było bowiem wyłączenie z powyższego uprawnienia osób, które już skorzystały z pomocy Państwa (ze środków publicznych) na cele mieszkalne.

Organ odwoławczy podał, że w okolicznościach rozpatrywanej sprawy (za okres od 1 do 30 czerwca 2019 r. organ wypłacił skarżącemu świadczenie mieszkaniowe), Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] zobowiązany był odmówić skarżącemu prawa do wypłaty świadczenia mieszkaniowego od 1 lipca 2019 r. Tymczasem decyzja organu I instancji nie zawiera terminu od kiedy skarżącemu nie przysługuje prawo do wypłaty świadczenia mieszkaniowego i rozstrzyga tym samym, że prawo to nie przysługuje mu od 1 czerwca 2019 r. Organ dodał, że z uzasadnienia decyzji nie wynika, że Z.B. odmówiono wypłaty świadczenia od 1 lipca 2019 r.

Z tego powodu, zdaniem Prezesa Agencji Mienia Wojskowego, należało wydać decyzję reformatoryjną, o której mowa w art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Z.B. w skardze na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego zarzucił, że została wydana z naruszeniem art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz z naruszeniem art. 6 i 8 k.p.a.

Zdaniem skarżącego, z przepisu art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy nie wynika, że otrzymanie jakiejkolwiek pomocy finansowej na cele mieszkaniowe ze środków publicznych, wyłącza możliwość otrzymania, po wstąpieniu do służby wojskowej, prawa do zakwaterowania w formie świadczenia mieszkaniowego, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 3 tej ustawy. Ratio legis art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy stanowi wyłączenie możliwości otrzymania prawa do zakwaterowania przez żołnierza, który otrzymał pomoc finansową przed 31 grudnia 1995 r., na podstawie przepisów ustawy o zakwaterowaniu z 1976 r. i nie podstaw do tego, aby ten zakaz "rozciągać" na inne podstawy nabycia prawa do zakwaterowania. Skarżący podniósł, że według art. 84 ust. 2 pkt 5 ustawy z 16 marca 2001 r. o BOR, lokalu w drodze decyzji administracyjnej nie przydziela się funkcjonariuszowi w przypadku udzielenia pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe podczas pełnienia służby w Siłach Zbrojnych, Policji, Straży Granicznej, UOP, ABW, Agencji Wywiadu, Służbie Więziennej oraz Państwowej Straży Pożarnej. Gdyby zamiarem racjonalnego ustawodawcy było szerokie rozumienie wyłączenia o którym mowa w art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, przepis ten miałby inną treść.

Prezes Agencji Mienia Wojskowego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko i wskazał, że jakkolwiek zdaje sobie sprawę z językowego znaczenia art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu, niemniej budzi ono poważne wątpliwości w świetle stanu faktycznego i pozostałych metod wykładni. Tworzeniu przepisów towarzyszy ratio legis, które winno być zbieżne z celem ustawy. Posłużenie się wykładnią celowościową zasadne jest m.in. w gdy wynik wykładni językowej prowadzi do sprzeczności z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi - tu: zasadą równości wobec prawa, zasadą sprawiedliwości społecznej. Uwzględniając okoliczności sprawy wydawać by się mogło, że to mundur a nie osoba, która go nosi ma zaspokojone potrzeby mieszkaniowe, co stanowi oczywisty nonsens, dlatego organ wydając zaskarżoną decyzji kierował się wykładnią systemową, celowościową i logiczną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

Z przepisu art. 21 ust. 6 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu wynika, że żołnierzowi zawodowemu nie przysługuje prawo do zakwaterowania, jeżeli on lub jego małżonek nabył lokal mieszkalny od Skarbu Państwa, Agencji albo jednostki samorządu terytorialnego z bonifikatą lub z uwzględnieniem pomniejszenia w cenie nabycia. Natomiast w przepisie art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu mowa jest o pomocy finansowej wypłaconej w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do 31 grudnia 1995 r. na podstawie przepisów ustawy z 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz.U. z 1992r. poz. 19 oraz z 1994 r. poz. 36).

Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszym składzie, skoro będąc policjantem, otrzymał pomoc finansową od Skarbu Państwa przy nabyciu lokalu mieszkalnego, to należało uznać, że uprawniona była dokonana przez organy obu instancji wykładnia systemowa i celowościowa przepisu art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu.

Trafnie Prezes AMW wyjaśnił, że pomoc finansowa przysługująca żołnierzom pełniącym zawodową służbę wojskową, jako służbę stałą była przyznawana ze środków budżetu Państwa. Analogicznie było w przypadku policjantów. Przyznanie pomocy zarówno na podstawie ustawy o zakwaterowaniu, jak również u.P. miało na celu pomoc w zabezpieczeniu potrzeb mieszkaniowych funkcjonariuszy i ich rodziny.

Prawidłowo też Prezes AMW podniósł, że określenie w przepisie art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu cezury "do 31 grudnia 1995r." wynikało z tego, że doszło do zmiany od 1 stycznia 1996r. tej ustawy przez zastąpienie pomocy finansowej ekwiwalentem pieniężnym za rezygnację z kwatery. Przy kolejnej nowelizacji ww. ustawy - w 2004 r. zrezygnowano z wypłaty ekwiwalentu na rzecz odprawy mieszkaniowej, która przysługiwała żołnierzowi po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej. Prawo do pomocy Państwa policjantom wynikało zaś z u.P., w której również przewidziano ograniczenia w uzyskaniu pomocy, m.in. gdy: nastąpił przydział lokalu mieszkalnego, czy wypłata pomocy finansowej.

Sąd zwraca również uwagę na kategoryczny sposób sformułowania w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu "nie przysługuje prawo do zakwaterowania", jak również na ogólne określenie przez ustawodawcę przesłanek negatywnych realizacji prawa do zakwaterowania.

Sąd, mając powyższe na względzie aprobuje wniosek organu administracyjnego – Prezesa AMW - płynący z interpretacji ww. przepisów, a także art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu w sposób systemowy i celowościowy, że w okolicznościach faktycznych sprawy skorzystanie przez policjanta z pomocy Skarbu Państwa w zakresie realizacji potrzeb mieszkaniowych, powoduje niemożliwość pozytywnego rozpatrzenia kolejnego wniosku tej osoby, która stała się żołnierzem kontraktowym, o przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego. Ww. przepis znajdzie zastosowanie, gdy Skarb Państwa udzielił już raz pomocy finansowej, która przyczyniła się do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych konkretnej osoby, bez względu na to, jaki mundur przywdziała w związku z wykonywaniem służby na rzecz Państwa po udzieleniu ww. pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 listopada 2018 r. sygn. akt I OSK 1418/18 stwierdził, że "nie można zgodzić się z poglądem skarżącego, że z ustawy o zakwaterowaniu nie wynika zakaz korzystania z pomocy w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych przez Państwo więcej niż raz w życiu. Owszem taki zakaz nie jest wyrażony wprost, tym niemniej wynika on z sensu przepisów obowiązujących wcześniej i obecnie.(...) Jak słusznie argumentuje organ, zaakceptowanie poglądu skarżącego byłoby równoznaczne z uznaniem, że każdy podmiot, w tym również ten który skorzystał z pomocy państwa z racji pełnienia służby w innej niż siły zbrojne formacji mundurowej, będzie mógł, w przypadku powołania do zawodowej służby wojskowej – kolejny raz otrzymać pomoc Państwa w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych. Taka interpretacja przepisów art. 21 ust. 6 ustawy stoi w sprzeczności z ich treścią oraz funkcją jaka miały pełnić, czyli wykluczenia możliwości parokrotnego korzystania z pomocy Państwa (...)".

Organ odwoławczy mógł więc dla wzmocnienia swojej argumentacji na gruncie wykładni art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu powołać się na ww. orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, choć dotyczyło ono art. 21 ust. 6 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu. Z ww. orzeczenia NSA wynika bowiem, że wykładnia funkcjonalna art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu wyklucza parokrotne korzystanie z pomocy Państwa przez podmiot, który skorzystał z pomocy państwa z racji pełnienia służby w innej niż siły zbrojne formacji mundurowej. Prezes AMW w uzasadnieniu zaskarżonej powołał się ponadto na wykładnie systemową i celowością ww. przepisu art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu, wyjaśniając dlaczego należało wziąć je pod rozwagę.

Z przedstawionych powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), oddalił skargę.