Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński, Sędziowie asesor sądowy WSA Marcin Kojło (spr.), sędzia WSA Małgorzata Roleder, , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 marca 2020 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi K. H. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta B. w sprawie wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej oddala skargę

Skarga na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta B. została wywiedziona na tle następujących okoliczności faktycznych:

W dniu [...] października 2019 r. K. H. (powoływany w dalszej części jako "skarżący") złożył wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej oraz inwestycji towarzyszącej na nieruchomości położonej w B. przy ul. [...] nr ewid. gr. [...], obr. [...] Jako podstawę złożonego wniosku skarżący wskazał ustawę z dnia 5 lipca 2018r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1496 ze zm., dalej w skrócie "specustawa mieszkaniowa").

Pismem z dnia [...] listopada 2019 r. Prezydent Miasta B. na podstawie art. 7 ust. 9 specustawy mieszkaniowej wezwał skarżącego do usunięcia braków wniosku poprzez: 1) wykazanie niesprzeczności planowanej inwestycji ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy zgodnie z art. 5 ust. 3 oraz art. 7 ust. 7 pkt 12 specustawy mieszkaniowej, 2) określenie obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać, zgodnie z art. 7 ust. 7 pkt 1 specustawy mieszkaniowej, 3) przedstawienie rozwiązań przestrzennych planowanej inwestycji z terenami otaczającymi zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 5 specustawy mieszkaniowej, 4) wykazanie projektowanego przyłącza gazowego, o którym mowa w pkt 7 wniosku na rysunku nr 1 koncepcji zagospodarowania terenu, przedstawiającym projektowane uzbrojenie terenu, jak też na załączniku nr 5 do wniosku i części opisowej koncepcji urbanistyczno-architektonicznej,

5) przedstawienie charakterystyki inwestycji mieszkaniowej uwzględniającej określenie parametrów, o których mowa w art. 7 ust. 7 pkt 7a specustawy mieszkaniowej, 6) przedstawienie rzutu kondygnacji podziemnej inwestycji wraz

z wykazaniem możliwości ulokowania planowanych 40 miejsc postojowych, pomieszczeń technicznych i komórek lokatorskich, o których mowa w części

II koncepcji urbanistyczno-architektonicznej. W wezwaniu wskazano ponadto,

że wymaga wyjaśnienia rozbieżność pomiędzy projektowaną powierzchnią biologicznie czynną (27%) wyszczególnioną w pkt 7.7.2 przedłożonej koncepcji,

a wykazaną w pkt 7.8 (31,26%). Prezydent pouczył skarżącego, że braki należy uzupełnić w terminie 14 dni od doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Pismem z dnia [...] listopada 2019 r. skarżący przedłożył odpowiedź na wezwanie do usunięcia braków wniosku.

Prezydent Miasta B. pismem z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...]-– na podstawie art. 7 ust. 9 specustawy mieszkaniowej – zawiadomił skarżącego o pozostawieniu jego wniosku bez rozpatrzenia. Organ wyjaśnił, że braki występujące we wniosku nie zostały uzupełnione w zakresie wykazania niesprzeczności planowanej inwestycji ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy zgodnie z art. 5 ust. 3 oraz w zakresie przedstawienia powiązań przestrzennych planowanej inwestycji z terenami otaczającymi zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 5 specustawy mieszkaniowej. Prezydent wskazał, że załącznik nr 4 (koncepcja urbanistyczno-architektoniczna) nie przedstawia wpisania się projektowanej zabudowy w otoczenie. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 ustawy, koncepcja urbanistyczno-architektonicznej powinna uzasadnić rozwiązania funkcjonalno-przestrzenne inwestycji mieszkaniowej, z uwzględnieniem charakteru zabudowy miejscowości i okolicy, w której inwestycja mieszkaniowa ma być zlokalizowana. Przedłożona koncepcja nie przedstawia odniesienia do otoczenia inwestycji i nie wskazuje powiązań funkcjonalno-przestrzennych.

Jednocześnie organ poinformował, że nie obowiązuje Studium uwarunkowań

i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. uchwalone Uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej B. z dnia [...] listopada 1999 r. Natomiast Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B., uchwalone uchwałą Nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019 r. obowiązuje, lecz wstrzymana została jego wykonalność, na skutek wydanego przez Wojewodę P. rozstrzygnięcia nadzorczego nr [...] z dnia [...] lipca 2019 r. stwierdzającego nieważność uchwały nr [...]. Rada Miasta wniosła skargę do WSA na ww. rozstrzygnięcie nadzorcze.

W dniu [...] listopada 2019 r. skarżący skierował do SKO w B. za pośrednictwem Prezydenta Miasta B. pismo zatytułowane "Ponaglenie",

w którym zwrócił się o zobowiązanie organu do niezwłocznego umieszczenia złożonego [...] października 2019 r. wniosku wraz z załącznikami, następnie uzupełnionego w dniu [...] listopada 2019 r. wraz z załącznikami na stronie Biuletynu Informacji Publicznej w terminie 3 dni.

Kolejnym pismem z dnia [...] listopada 2019 r. skarżący wezwał Prezydenta Miasta B. do usunięcia naruszenia prawa polegającego na nieuprawnionym niezamieszczeniu na stronie BIP wniosku inwestora, co będzie skutkowało niepodjęciem uchwały przez Radę Miasta B. o ustaleniu lokalizacji wnioskowanej inwestycji mieszkaniowej. Skarżący zażądał jednocześnie, aby Prezydent Miasta B. niezwłocznie umieścił prawidłowo złożony wniosek z dnia [...] października 2019 r. wraz z załącznikami oraz uzupełnienia tego wniosku wraz załącznikami na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej w terminie 2 dni od otrzymania wezwania.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie Prezydent Miasta B. pismem z dnia [...] grudnia 2019 r. poinformował skarżącego, że nowelizacji art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, obowiązująca od 1 czerwca 2017 r., wyeliminowała konieczność wcześniejszego wnoszenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa przed złożeniem skargi do sądu administracyjnego.

Pismem z dnia [...] stycznia 2019 r. skarżący wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy dołączając kolejne dokumenty i pisma.

Pismem z dnia [...] stycznia 2020 r. Prezydent Miasta B. poinformował skarżącego, że sprawa z jego wniosku złożonego w trybie specustawy mieszkaniowej została zakończona pozostawieniem tego wniosku bez rozpatrzenia. Organ podkreślił, że wobec treści art. 14 specustawy mieszkaniowej, wniosek

o ponowne rozpatrzenie sprawy nie ma zastosowania do postępowania z tej ustawy.

Pismem z dnia [...] stycznia 2020 r. skarżący ponownie wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa i zażądał niezwłocznego umieszczenia prawidłowo złożonego, kompletnego wniosku z dnia [...] października 2019 r. wraz z załącznikami na stronie podmiotowej BIP oraz rozpoczęcia dalszego procedowania tego wniosku w terminie 1 dnia od otrzymania wezwania.

Odpowiadająca na to pismo Prezydent jeszcze raz poinformował skarżącego, że jego wniosek został pozostawiony bez rozpatrzenia z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych. Powtórzył również, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie ma zastosowania do postępowania z tzw. specustawy mieszkaniowej. Organ wskazał dodatkowo, że uprawomocnił się wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 5 grudnia 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 666/19 uchylający rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. w sprawie Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. uchwalonego Uchwałą Nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019 r. W związku z tym zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie wywiera już żadnego skutku prawnego.

W dniu 27 stycznia 2020 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta B. polegające na pozostawieniu bez rozpatrzenia jego wniosku z dnia [...] października 2019 r. o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej na działce nr [...] przy ul. [...]

w B., uniemożliwiając tym samym Radzie Miasta B. podjęcie stosownej uchwały w tym zakresie. Skarżący wniósł jednocześnie o stwierdzenie, że Prezydent Miasta B. dopuścił się: naruszenia prawa w związku z pozostawieniem bez rozpatrzenia wniosku z dnia [...] października 2019 r. (pkt 2 skargi), przewlekłości z rażącym naruszeniem prawa (pkt 3 skargi), bezczynności z rażącym naruszeniem prawa (pkt 4), oraz, że Prezydent ponosi wyłączną winę za przewlekłość i bezczynność (pkt 5 skargi). Skarżący zwrócił się także do sądu administracyjnego o stwierdzenie, że wniosek z dnia [...] października 2019 r. jest poprawny i kompletny pod względem zgodności z przepisami prawa (pkt 6 skargi), zobowiązanie Prezydenta Miasta B. do niezwłocznego umieszczenia wniosku z dnia [...] października 2019 r. na stronie BIP Urzędu Miejskiego w B. oraz do dalszego procesowania wniosku, w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania wyroku, pod rygorem zastosowania przez sąd środków dyscyplinujących organ (pkt 7 skargi), a w przypadku nieumieszczenia wniosku

w BIP nakazanie przez sąd administracyjny organowi nadzoru jego wykonanie na koszt i ryzyko gminy (pkt 8 skargi), wskazanie, iż organem nadzoru - w przypadku specustawy mieszkaniowej - jest właściwy miejscowo wojewoda, w tym przypadku Wojewoda P. (pkt 9 skargi), oraz nałożenie grzywny na Prezydenta Miasta B. w maksymalnej wysokości tj. 45.850,30 zł (pkt 10 skargi) i przyznanie skarżącemu od Prezydenta Miasta B. sumy pieniężnej w maksymalnej wysokości tj. 22.925,15 zł, jak też zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów prowadzonego postępowania sądowego (pkt 11 i 12 skargi).

W uzasadnieniu złożonej skargi jej autor wskazał, że wniosek wraz załącznikami złożony [...] października 2019 r. oraz następnie uzupełniony

19 listopada 2019 r. był kompletny pod względem formalnym i powinien być zamieszczony przez Prezydenta Miasta B. na stronie BIP Urzędu Miejskiego w B. najpóźniej w dniu [...] listopada 2019 r. W związku z oczywistym naruszeniem prawa Prezydent, który nie wykonuje czynności nakazanych prawem poprzez pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia, uniemożliwia tym samym Radzie Miasta podjęcie stosownej uchwały lokalizacyjnej. Zdaniem skarżącego w związku z niezamieszczeniem przez Prezydenta prawidłowego i kompletnego wniosku na stronie BIP organ złamał przepisy specustawy mieszkaniowej, co uzasadniało złożenie skargi na bezczynność organu w trybie art. 101a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Skarżący wyjaśnił jednocześnie, że w dniu 14 stycznia 2020 r. otrzymał pismo z Ministerstwa Rozwoju, informujące, że na dzień złożenia wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, obowiązywało w B. "stare" Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego z 1999 r., zatem prawidłowo we wniosku z [...] października 2019 r. wskazał, że ma sprzeczności koncepcji ze Studium z 1999 r.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta B. wniósł o jej odrzucenie ewentualnie o jej oddalenie. Wyjaśniając podstawy przemawiające na odrzuceniem skargi, organ powołał się na art. 14 specustawy mieszkaniowej, wskazując, skoro do spraw określonych w rozdziale 2 ww. ustawy nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, to tym samym wyłączona jest możliwość skarżenia do sądu bezczynności, wskazanej art. 3 § 2 pkt 9 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na potwierdzenie powyższego stanowiska organ przytoczył treść postanowienia WSA we Wrocławiu z dnia 15 maja 2019 r. sygn. akt II SAB/Wr 13/19.

Odnosząc się z kolei merytorycznie do podniesionych w skardze zarzutów, organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 5 ust. 3 specustawy mieszkaniowej, podstawowym warunkiem realizacji inwestycji mieszkaniowej jest niesprzeczność inwestycji ze studium. W dacie złożenia wniosku Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. zatwierdzone uchwałą nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019 r. obowiązywało, ale jego wykonalność była wstrzymana. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 5 grudnia 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 666/19 uchylił rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. stwierdzające nieważność tej uchwały, ale z uwagi na fakt, że powyższy wyrok był nieprawomocny w dacie rozpatrzenia wniosku skarżącego, brak było podstaw prawnych do procedowania wniosku. Jak przypomniał bowiem organ, stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy wstrzymuje ich wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego (art. 92 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). Wstrzymanie wykonania uchwały nie jest jednak równoznaczne z pozbawieniem jej mocy obowiązującej, a stanowi jedynie czasowe zawieszenie jej obowiązywania. Rozstrzygnięcie nadzorcze wywołuje skutki prawne w postaci pozbawienia mocy obowiązującej aktu organu gminy w zakresie objętym orzeczeniem o nieważności dopiero po uzyskaniu waloru prawomocności. Zdaniem organu spełnienie wymogu z art. 7 ust. 7 pkt 12 ustawy nie było obiektywnie możliwe z uwagi na "zawieszenie" obowiązywania Studium związane z postępowaniem sądowoadministracyjnym.

We wniosku skarżący wskazał niesprzeczność planowanej inwestycji ze Studium

z 1999 r., które nie obowiązywało w dacie złożenia wniosku oraz z nowo uchwalonym Studium, którego wykonalność została zawieszona.

Poza tym Prezydent wskazał, że intencją ustawodawcy nie było zamieszczenie w BIP wniosków niekompletnych.

Prezydent zauważył, że wada wniosku w tym zakresie nie miała charakteru formalnego (z przyczyn obiektywnych nie było bowiem możliwości jej usunięcia),

w związku z tym brak było podstaw do uprzedniego wezwania skarżącego do usunięcia ww. braku na podstawie w trybie art. 7 ust. 9 tej ustawy. Tym bardziej, że skarżący, wiedział o toczącym się postępowaniu sądowoadministarcyjnym dotyczącym rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody P. oraz istniejącym stanie "zawieszenia" obowiązywania Studium.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga podlega oddaleniu, bowiem organ nie pozostawał w bezczynności, jak również nie prowadził sprawy w sposób przewlekły.

W niniejszej sprawie skarżący przedmiotem skargi uczynił bezczynność

i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta B. polegające na pozostawieniu bez rozpoznania jego wniosku z dnia [...] października 2019 r. o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej w trybie specustawy mieszkaniowej i niezamieszczeniu tego wniosku zgodnie z tą ustawą na stronie BIP Urzędu Miejskiego w B., co uniemożliwiło dalsze jego procedowanie. Tak zakreślony przedmiot bezczynności - jest w ocenie sądu – dopuszczalny na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., dalej: "p.p.s.a."). Mając jednak na uwadze złożony w odpowiedzi na skargę wniosek o jej odrzucenie, sąd na zasadne uznał poddanie szerszej ocenie powyższej kwestii.

Na wstępie należy przypomnieć, że kontrola działalności administracji publicznej przez sąd administracyjny obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4, to jest wówczas, gdy organy administracyjne mają obowiązek wydania decyzji, postanowienia, na które służy zażalenie albo kończącego postępowanie, a także rozstrzygającego sprawę co do istoty, postanowienia w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zarzutu oraz postanowień, których przedmiotem jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu) oraz gdy organy podejmują inne, niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w k.p.a. oraz postępowań określonych w działach IV,V, VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw, lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.).

Przepis art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a. przewiduje dodatkowo możliwość zaskarżenia do sądu bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających

z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w Kodeksie postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV,V, VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Zaskarżona w niniejszej sprawie bezczynność, nie mogła być jednak oceniana przez pryzmat art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a , albowiem, jak słusznie zauważył organ w odpowiedzi na skargę, uniemożliwia to regulacja art. 14 specustawy mieszkaniowej, która wprost wyłącza stosowanie w postępowaniu ustalającym lokalizację inwestycji mieszkaniowej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a w konsekwencji możliwość zaskarżenia bezczynności, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a.

Powyższe nie oznacza jednak, że zaskarżona w niniejszej sprawie bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania wymyka się spod kontroli sądu administracyjnego. W rozpoznawanej sprawie, jak zasygnalizowano już wyżej, przedmiotem skargi uczyniono bezczynność Prezydenta Miasta B.

i przewlekłe prowadzenie postępowania, polegające na pozostawieniu bez rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] października 2019 r. o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej i niezamieszczenie tego wniosku zgodnie ze specustawą mieszkaniową na stronie BIP Urzędu Miejskiego w B., co

w ocenie skarżącego uniemożliwiło dalsze jego procedowanie. Natomiast, gdy organ pozostawia podanie bez rozpoznania, osobie, która zarzuca organowi administracji publicznej naruszenie prawa, polegające na bezczynności wobec zaniechania wszczęcia postępowania administracyjnego na podstawie wniesionego przez nią podania (żądania), przysługuje na ogólnych zasadach skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Taką tezę wyprowadził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 3 września 2013 r., sygn. akt I OPS 2/13 i skład orzekający w pełni ją podziela.

Mając zatem na uwadze treść powyższej uchwały, skład orzekający doszedł do wniosku, że powyższa zasada znajduje zastosowanie również na gruncie przepisów specustawy mieszkaniowej. W związku z tym należy przyjąć, że droga sądowa w niniejszej sprawie jest dopuszczalna, na bezczynność organu i przewlekłe prowadzenie postępowania w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku

o ustalenie lokalizacji inwestycji w trybie art. 7 ust. 9 specustawy mieszkaniowej, przysługuje skarga na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. W tym stanie rzeczy Sąd nie mógł uwzględnić poglądu wyrażonego w powołanym w odpowiedzi na skargę postanowieniu WSA we Wrocławiu z dnia 15 maja 2019 r. II SAB/Wr 13/19.

Uznając zaś, że złożona w niniejszej sprawie skarga jest dopuszczana należy w dalszej kolejności wyjaśnić skarżącemu, że w myśl art. 119 pkt 4 p.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, przy czym zgoda stron na rozpatrzenie skargi w trybie uproszczonym nie jest wymagana. Z uwagi zatem na to, że przedmiotem niniejszej skargi jest bezczynność organu administracyjnego

i przewlekłe prowadzenie postępowania - sąd w niniejszym składzie z tej możliwości skorzystał i rozpoznał wniesioną skargę w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Przechodząc do istoty sporu, a więc oceny zasadności skargi, wskazać trzeba, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas gdy organ ten, pomimo istniejącego obowiązku, nie załatwia, w określonej prawem formie i w określonym prawem czasie, sprawy co do której obowiązujące regulacje czynią go właściwym i kompetentnym. Sąd uwzględniając skargę na bezczynność w sprawie podlegającej załatwieniu aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, powinien zobowiązać organ do wydania w określonym terminie aktu lub do dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (por. art. 149 § 1 p.p.s.a.). Celem skargi na bezczynność jest bowiem doprowadzenie do wydania przez organ aktu lub podjęcia czynności, jednakże bez przesądzenia o treści, czy skutkach tych działań.

Dlatego też w orzecznictwie sądowoadministracyjnym zgodnie wskazuje się na specyfikę badania skarg na bezczynność, która polega na tym, że sąd ogranicza się do skontrolowania, czy organ rzeczywiście nie podjął działania, do którego był zobowiązany. Poza zakresem kontroli sądu pozostaje natomiast prawna poprawność czynności załatwiających zgłoszone żądanie. Mówiąc inaczej, sąd nie wnika

w merytoryczną i procesową poprawność czynności, a bierze pod uwagę jedynie sam fakt, czy w danej sprawie została dokonana czynność lub czy z innych powodów organowi nie można zarzucić stanu bezczynności (zob. wyrok NSA z dnia

14 października 2016 r. sygn. akt I OSK 1797/16, CBOSA). Trzeba mieć przy tym na uwadze, że jeżeli organ prowadzący postępowanie pozostawia podanie bez rozpatrzenia, mimo że nie zachodzą przesłanki warunkujące podjęcie tej czynności materialno-technicznej, to pozostaje on w bezczynności, bo odmawia rozpatrzenia sprawy i wydania właściwego rozstrzygnięcia (por. uzasadnienie przywołanej uchwały w sprawie I OPS 2/13).

Powyższe determinuje zakres kontroli sądu, sprowadzającej się w tym wypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. Uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy, sąd orzeka na podstawie art. 149 p.p.s.a. W myśl tej regulacji sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4 a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149

§ 1a).

W ocenie Sądu, z tak opisaną bezczynnością, nie mamy do czynienia

w kontrolowanym przypadku. W okolicznościach niniejszej sprawy skarżący wystąpił z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej w trybie specustawy mieszkaniowej. W pkt 12 złożonego wniosku oświadczył, że planowana inwestycja mieszkaniowa nie jest sprzeczna z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta B. zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019 r. Nr [...]. Skarżący zaznaczył równocześnie, że rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. stwierdzające nieważność ww. uchwały zostało zaskarżone do WSA w B. w związku z czym wykonanie ww. uchwały na mocy art. 92 ustawy o samorządzie gminnym - jest wstrzymane z mocy prawa (str. 9 wniosku).

Wymogi formalne wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej zostały szczegółowo wskazane w art. 7 ust. 7 i 8 specustawy mieszkaniowej. Do zweryfikowania powyższych wymogów formalnych wniosku został zobowiązany organ wykonawczy gminy (wójt, burmistrz, prezydent miasta). W ramach tych czynności "wstępnych" organ miał zatem obowiązek zweryfikować między innymi wymóg z punktu 12 ust. 7 art. 7 specustawy, a mianowicie, czy planowana inwestycja nie jest sprzeczna ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, z wyłączeniem terenów, o których mowa w art. 5 ust. 4, oraz nie jest sprzeczna z uchwałą o utworzeniu parku kulturowego.

Jak wynika bowiem z art. 7 ust. 9 tej ustawy w przypadku gdy wniosek nie spełnia wymogów, o których mowa w ust. 7 i 8, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wzywa do usunięcia braków formalnych, wskazując termin na ich usunięcie, nie dłuższy jednak niż 14 dni, pouczając jednocześnie, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia. Z powyższego uprawnienia pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia skorzystał Prezydent B.

w niniejszej sprawie, wskazując, że złożony przez skarżącego wniosek obiektywnie nie spełniał wymogu art. 7 ust. 7 pkt 12 tego przepisu, tj. niesprzeczności wnioskowanej inwestycji ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Jak zasadnie wyjaśnił bowiem organ w dniu złożenia przedmiotowego wniosku na terenie miasta B. obowiązywało co prawda Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. zatwierdzone uchwałą nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019 r., ale w tym czasie jego wykonalność była wstrzymana. W dniu [...] lipca 2019 r. Wojewoda P. wydał bowiem rozstrzygnięcie nadzorcze nr [...] stwierdzające nieważność tejże uchwały. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 5 grudnia 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 666/19 uchylił ww. rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P., ale z uwagi na fakt, że powyższy wyrok był, na datę rozpatrzenia wniosku, nieprawomocny, brak było podstaw prawnych do dalszego procedowania wniosku, a tym bardziej publikowania takiego wniosku w Biuletynie Informacji Publicznej zgodnie z art. 7 ust. 10 specustawy mieszkaniowej. W tym miejscu należy bowiem przypomnieć, że stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy wstrzymuje ich wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego (art. 92 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). Wstrzymanie wykonania uchwały nie jest jednak równoznaczne z pozbawieniem jej mocy obowiązującej, a stanowi jedynie czasowe zawieszenie jej obowiązywania, do czasu prawomocnego orzeczenia sądu co do prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia nadzorczego.

Ponadto, skoro wada wniosku w tym zakresie nie miała charakteru formalnego, albowiem z przyczyn obiektywnych nie było możliwości jej usunięcia właśnie z uwagi na czasowe "zawieszenie" mocy obowiązywania Studium, to organ, przed podjęciem czynności pozostawienia powyższego wniosku bez rozpatrzenia, nie miał podstaw do uprzedniego wezwania skarżącego do usunięcia ww. braku na podstaw w trybie art. 7 ust. 9 tej ustawy. Organ uczynił to wprawdzie, niemniej jednak w wezwaniu z dnia [...] listopada 2019 r. zobowiązał skarżącego do usunięcia również innych braków złożonego wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, by ostatecznie – po złożeniu odpowiedzi na wezwanie – dojść do wniosku, że nie zostały uzupełnione braki w zakresie przedstawienia powiązań przestrzennych planowanej inwestycji z terenami otaczającymi.

Trzeba również podkreślić, że skarżący miał w pełni świadomość toczącego się postępowania sądowoadministarcyjnego dotyczącego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody P. oraz istniejącego stanu "zawieszenia" obowiązywania Studium, o czym świadczą jego wyjaśnienia zawarte na str. 9 wniosku.

Dodatkowo, z uwagi na szczególna regulację specustawy mieszkaniowej

i zawarte w art. 14 tejże ustawy wyłączenie stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, organ nie mógł w zaistniałym stanie faktycznym, zawiesić prowadzonego postępowania z wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowego

w sprawie o sygn. akt II SA/Bk 666/19.

Przy uwzględnieniu powyższych okoliczności, zastosowanie przez Prezydenta Miasta B. art. 7 ust. 9 specustawy mieszkaniowej i pozostawienie wniosku skarżącego bez rozpatrzenia, było w kontrolowanym postępowaniu - zasadne. Zachodziły przesłanki warunkujące podjęcie tej czynności materialno-technicznej, bowiem obiektywnie wniosek nie mógł być procedowany z uwagi na zawieszenie obowiązywania Studium. Było to jedyne rozstrzygnięcie, jakie organ mógł podjąć

w zaistniałym stanie sprawy.

Tym samym sąd nie dopatrzył się w kontrolowanych pod względem legalności działaniach Prezydenta zarzucanej bezczynności. Skład orzekający nie stwierdził też ażeby działania organu w tym zakresie nosiło miano przewlekłych. Skoro bowiem Prezydent B., po wstępnej kontroli wniosku skarżącego o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, zasadnie uznał, że jest on obarczony brakiem możliwości spełnienia wymogu z art. 7 ust. 7 pkt 12 specustawy, z uwagi na czasowe "zawieszenie" mocy obowiązywania Studium z [...] czerwca 2019 r., a po uzupełnieniu wniosku na wezwanie z dnia [...] listopada 2019 r. uznał, że nie spełnia on nadal wymagań wynikających z art. 6 ust. 2 pkt 5 specustawy mieszkaniowej, to nie można jednocześnie podzielić zarzutów skarżącego, że pozostawał on w bezczynności.

W zaistniałych okolicznościach również zawarte w skardze żądania niezwłocznego zamieszczenia wniosku w BIP Urzędu Miejskiego w B. i przekazania do dalszego procedowania, należy ocenić jako całkowicie bezpodstawne. Trafnie wskazał organ w odpowiedzi na skargę, że intencją ustawodawcy nie było zamieszczenie w BIP wniosków niekompletnych.

Końcowo należy zasygnalizować, że zastosowane w przedmiotowym postępowaniu pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia nie uniemożliwia skarżącemu ponownego złożenia kompletnego wniosku w momencie, gdy ustanie przeszkoda

w jego procedowaniu, a taka przeszkoda ustała, albowiem z dniem 30 stycznia 2020 r. uprawomocnił się wyrok tutejszego sądu z dnia 5 grudnia 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 666/19 uchylający rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. stwierdzające nieważność Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. zatwierdzonego uchwałą nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019 r. W związku z powyższym zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie wywiera już żadnego skutku prawnego, a zatem nie ma żadnych przeciwskazań formalnych do złożenia przez skarżącego nowego, kompletnego wniosku.

Poza tym, z uwagi na przedmiot skargi sąd nie może wypowiedzieć się

o poprawności zweryfikowania i skontrolowania twierdzeń organu i argumentów skarżącego w zakresie prawidłowości formalnej złożonego i następnie uzupełnionego na wezwanie wniosku z dnia [...] października 2019 r. Reczą sądu było w tej sprawie zbadanie, czy organ był bezczynny oraz czy przewlekle prowadził postępowanie

w sprawie z wniosku skarżącego z dnia [...] października 2019 r.

Wobec zaś stwierdzenia, że skarga nie jest zasadna orzeczono jak

w sentencji na podstawie art. 151 p.p.s.a.