drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Zobowiązano do dokonania czynności, II SAB/Bk 36/15 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2015-08-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Bk 36/15 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2015-08-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-06-01
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Elżbieta Trykoszko /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 3328/15 - Wyrok NSA z 2017-10-11
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Zobowiązano do dokonania czynności
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 782 art. 4 ust. 1, 2, 3, art. 1 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Tezy

1. Realizacja zadań własnych gminy przez wyodrębniony podmiot prowadzący swoją działalność z wykorzystaniem mienia tejże gminy, obliguje taki podmiot do udzielania informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu, związanej z przedmiotem prowadzonej działalności.

2. O rażącym charakterze bezczynności w udzieleniu informacji publicznej świadczy nie tylko okres oczekiwania na odpowiedź, ale również postawa pytanego organu przejawiająca lub nieprzejawiająca dobrej woli dla załatwienia wniosku.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska,, sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi M. Sp. z o.o. w B. na bezczynność W. B. Sp. z o.o. w B. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje W. B. Sp. z o.o. w B. do załatwienia w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej i w terminie 14 dni od zwrotu akt, wniosku M. Sp. z o.o. w B. z dnia 9 marca 2015 r., II. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, III. wymierza W. B. Sp. z o.o. w B. grzywnę w kwocie 200 (dwieście) złotych, IV. zasądza od W. B. Sp. z o.o. w B. na rzecz M. Sp. z o.o. w B. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postepowania sądowego.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 9 marca 2015 r. M. P. O. Spółka z o.o. w B. zwróciło się do W. B. Spółki z o.o. w B. o udostępnienie następującej informacji publicznej:

- ilu podmiotom będącym przedsiębiorcami, w tym zajmującymi się gospodarką odpadami w B., w latach 2013 i 2014 W. nakazały zamontowanie urządzeń pomiarowych w oparciu o art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Poproszono, aby wymieniając przedsiębiorstwa wskazano konkretnie, który z trzech przypadków z art. 10 ust. 6 tej ustawy był podstawą do wydania polecenia montażu;

- ilu przedsiębiorców objętych tym nakazem zamontowało urządzenia, a ilu nie – z jakiej przyczyny? Ilu przedsiębiorcom dostawę i montaż urządzeń zapewniły W. i za jakie kwoty?

- w stosunku do ilu przedsiębiorców podjęto działania wykonania zastępczego montażu urządzeń pomiarowych?

W następstwie powyższego wniosku doszło do wymiany korespondencji między wnioskodawcą a Spółką W. B.:

- w piśmie z dnia 23 marca 2015 r. zawierającym odpowiedź na wniosek o udostępnienie informacji publicznej Spółka W. wskazała, że zażądane informacje nie są w jej ocenie informacjami publicznymi;

- w piśmie z dnia 21 maja 2014 r. wnioskodawca wezwał Spółkę W. do usunięcia naruszenia prawa poprzez udzielenie informacji publicznej pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowoadministracyjnego;

- w piśmie z dnia 14 kwietnia 2015 r. Spółka W. podtrzymała dotychczasowe stanowisko. Wskazała, że zgodnie z art. 27 ust. 4 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków zasadą jest, że ilość odprowadzanych ścieków ustala się na podstawie wskazań urządzeń pomiarowych.

Następnie wnioskodawca złożył do sądu administracyjnego skargę na bezczynność Spółki W. B. polegającą na nieudzieleniu informacji publicznej zgodnie ze złożonym wnioskiem. Zażądał również stwierdzenia, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenia Spółce grzywny w wysokości 200 zł. Uzasadniając skargę wskazano, że Spółka W. B. jest w posiadaniu informacji publicznej, o której udostępnienie wystąpiono (art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej), jak też żądana informacja ma charakter publiczny. Spółka jest organem władzy publicznej w znaczeniu funkcjonalnym, bowiem jej udziałowcem większościowym jest Gmina B. (90, 27 % udziałów). Udziałowcem mniejszościowym jest Gmina W. (9,73 %). Celem działalności Spółki jest m.in. realizowanie zadań z zakresu wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania zanieczyszczeń komunalnych, utrzymania urządzeń sanitarnych. Spółka wykonuje swoje zadania dysponując mieniem komunalnym. Inaczej rzecz ujmując, wykonuje zadania publiczne (zbiorowe zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków) będące zadaniami własnymi gminy (art. 3 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków), przy wykorzystaniu mienia komunalnego. Jako publiczne zostały te zadania wskazane również w art. 6 pkt 3 i 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Udzielenie informacji o sposobie realizacji zadania publicznego jest informacją publiczną. Jak wskazał skarżący, w związku z tym, że zażądanej informacji nie uzyskano po wniesieniu wniosku i aż do daty złożenia skargi – wystąpiła w sprawie bezczynność w tym zakresie.

W odpowiedzi na skargę Spółka W. B. występująca w sprawie w roli organu administracji publicznej wniosła o jej odrzucenie, ewentualnie oddalenie. Zakwestionowała, jakoby była podmiotem wymienionym w art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Wskazała, że jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, który nie wykonuje zadań publicznych. Te bowiem dotyczą innych branż, takich jak: energetyka, telekomunikacja, gazownictwo tzn. branż o znaczeniu krajowym. Tymczasem Spółka W. B. zajmuje się wyłącznie odprowadzaniem ścieków i jej działalność ma charakter lokalny. Nadto odprowadzanie ścieków nie musi być usługą powszechną, skoro ustawodawca zezwala na indywidualne organizowanie się podmiotów w tym zakresie. Wskazano też, że zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków montaż urządzeń pomiarowych jest obowiązkiem odbiorców usług przedsiębiorstw wodociągowo – kanalizacyjnych. Z powyżej wskazanych względów, zdaniem Spółki, skarga powinna zostać odrzucona.

Z ostrożności procesowej Spółka wskazała natomiast, że zażądane informacje nie mają charakteru publicznych, bowiem dotyczą montażu urządzeń pomiarowych mierzących ilość odprowadzanych ścieków przez innych przedsiębiorców, zatem nie mieszczą się w zakresie informacji publicznych, o których mowa w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Kwestie podnoszone przez skarżącego mieszczą się natomiast w zakresie praw i obowiązków stron, które to prawa i obowiązki regulowane są w umowach o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków pomiędzy odbiorcami usług a przedsiębiorstwami wodno- kanalizacyjnymi, w dotyczących rozliczeń za te usługi. Spółka nie prowadzi ewidencji umów z punktu widzenia zastosowania art. 10 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała uwzględnieniu albowiem W. B. Spółka z o.o. w B. była podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznych a żądane informacje miały charakter informacji publicznej.

Przepis art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi, że do udostępnienia informacji publicznej zobowiązane są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mające pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów (ustęp 1 art. 4 ww. ustawy), organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne oraz partie polityczne (ustęp 2 art. 4 ww. ustawy), o ile są w posiadaniu takich informacji (ust. 3 art. 4 ww. ustawy).

Nie ulega wątpliwości, że W. B. Sp. z o.o. w B. należy do kręgu podmiotów objętych regulacją art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jest bowiem osobą prawną, realizującą zadania publiczne w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków, będące zadaniami własnymi gminy, co wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Działalność w opisanym wyżej zakresie prowadzi przy wykorzystaniu mienia komunalnego. Udziałowcem większościowym Spółki jest Gmina B. a mniejszościowym Gmina W. (fakt bezsporny opisany przez stronę skarżącą z powołaniem się na informacje zawarte w Krajowym Rejestrze Sądowym). Jak wynika z ogólnodostępnej strony internetowej Spółki (http://www.wobi.pl), firma W. B. przeszła na własność miasta od 1 stycznia 1993r. w następstwie skomunalizowania. W orzecznictwie sądów administracyjnych kwestia obowiązku udzielania informacji publicznej przez będące własnością gminy podmioty realizujące publiczne zadania własne gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków, jest przesądzona (vide; miedzy innymi wyroki: WSA w Krakowie sygn. IISAB/Kr z dnia 21 października 2014r., WSA we Wrocławiu sygn. IVSAB/Wr 20/15 z dnia 22 kwietnia 2015r.,WSA we Wrocławiu sygn. IVSAB/Wr 73/15 z dnia 6 maja 2015r, WSA we Wrocławiu sygn. IVSAB/Wr 72/15 z dnia 27 maja 2015r.). W orzeczeniach sądy administracyjne kładą nacisk na fakt wykonywania zadań publicznych przez takie podmioty, który to termin ("zadania publiczne") jest pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej, wyrażonego art. 61 Konstytucji RP. Pojęcie "zadań publicznych", o jakich mowa w art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, realizowanych przez inne podmioty niż podmioty władzy publicznej, cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub w ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem własnym gminy. Realizacja zadań własnych gminy przez wyodrębniony prawnie podmiot prowadzący swoją działalność z wykorzystaniem mienia tejże gminy, obliguje taki podmiot do udzielania informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu, związanej z przedmiotem prowadzonej działalności.

Na marginesie zaznaczyć należy, że kwestionowanie przez W. B. Sp. z o.o. w B. obowiązku udzielenia żądanej informacji z uwagi na swój status (tj. od strony podmiotowej) nastąpiło dopiero na etapie postępowania sądowoadministracyjnego albowiem na etapie przedsądowym podważanie odpowiedzialności opierane było wyłącznie na braku cech informacji publicznej w treści żądanej informacji.

Zdaniem Sądu również od strony przedmiotowej zakres żądanych informacji mieścił się w pojęciu "informacji publicznej". Pytania skarżącego dotyczyły bowiem wymienienia liczby przypadków zamontowania na żądanie W. B., w latach 2013-2014, przez dostawców ścieków przemysłowych, urządzeń pomiarowych służących do określania ilości i jakości ścieków przemysłowych. Pytanie było zatem ściśle związane z przedmiotem działalności przedsiębiorstwa wodociągowo – kanalizacyjnego, które ma prawo w świetle art. 10 pkt 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, żądania zainstalowania przez dostawcę ścieków przemysłowych wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych, zamontowania urządzeń służących do określania ilości i jakości ścieków przemysłowych, jeżeli takie wymaganie jest uzasadnione możliwością wystąpienia zagrożeń dla bezpieczeństwa lub zdrowia osób obsługujących urządzenia kanalizacyjne lub bezpieczeństwa konstrukcji budowlanych i wyposażenia technicznego urządzeń kanalizacyjnych lub procesu oczyszczania ścieków. Zauważyć należy, że na własnej stronie internetowej (http://www.wobi.pl) W. B. Sp. z o.o. w B. podaje, że obsługa zleceń dotyczących usług świadczonych przez W. B. obejmuje, między innymi, wydawanie wytycznych dotyczących opomiarowania przepływu ścieków. Przedsiębiorstwo wodociągowo – kanalizacyjne ma obowiązek kontroli ścieków przemysłowych wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych i z tym obowiązkiem związane jest wynikające z art. 10 pkt 6 uprawnienie do kierowania do dostawców ścieków przemysłowych żądania zainstalowania urządzeń pomiarowych określających ilość i jakość ścieków. Inne obowiązki przedsiębiorstwa wodociągowo – kanalizacyjnego związane z kontrolą ścieków przemysłowych wymienia Rozporządzenie Ministra Budownictwa z dnia 14 lipca 2006r. w sprawie sposobu realizacji obowiązków dostawców ścieków przemysłowych oraz warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych (Dz. U. z 2006r. Nr 136, poz. 964)

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Przepis art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej zawiera przykładowy, otwarty katalog, typowych informacji publicznych. Dlatego doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także na podstawie konstytucyjnej konstrukcji prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inne podmioty wykonujące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które władzę publiczną realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji. W szczególności, stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 2 "c" i "f" ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację publiczna stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy, w tym o przedmiocie działalności tych podmiotów, kompetencjach czy majątku, którym dysponują. Ponadto informację publiczną stanowią – w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 "c" i "f" ustawy – informacje o organach podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy, oraz o osobach sprawujących w nich funkcje oraz o ich kompetencjach (pkt 2), zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 (pkt 3) i majątku publicznym tych podmiotów (pkt 3).

Skonfrontowanie przedstawionego wyżej rozumienia pojęcia "informacji publicznej" z opisanym wcześniej zakresem żądań objętym pytaniami strony skarżącej, nie pozostawia wątpliwości, że pytania dotyczyły przedmiotu działalności W. B. Sp. z o.o. w B. a informacje w tym przedmiocie musiały znajdować się w posiadaniu pytanej spółki. Wbrew stanowisku wyrażonemu w odpowiedzi na skargę, pytania nie dotyczyły prywatnych umów podpisanych z innymi dostawcami ścieków przemysłowych, ale przypadków żądań przez odbiorcę ścieków (W. B.) zainstalowania przez dostawców ścieków przemysłowych urządzeń pomiarowych służących określeniu ilości i jakości ścieków wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych będących własnością W. B. Na marginesie jedynie należy zauważyć, że w orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie wypowiadany był pogląd, że informacją publiczną jest również treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego (vide: między innymi wyrok WSA w Warszawie sygn. IISAB/Wa 192/09, WSA w Opolu sygn. IISAB/Op 12/10, WSA we Wrocławiu sygn. IVSAB/Wr 81/14). Nie ma znaczenia podnoszona w ustnej wypowiedzi na rozprawie przez pełnomocnika organu okoliczność miejsca instalacji urządzenia pomiarowego (na odcinku instalacji położonym w granicach własnej nieruchomości dostawcy ścieków przemysłowych) albowiem w pytaniach nie było prośby o wymienienie z nazwy przedsiębiorców zobowiązanych przez W. B. do instalacji urządzeń pomiarowych, ale o podanie liczby takich przypadków ze wskazaniem przyczyny zobowiązania, liczby przypadków zamontowania urządzeń pomiarowych, liczby przypadków zastępczego montażu urządzeń pomiarowych. Pytania skarżącego były ściśle związane z obowiązkiem W. B. monitorowania dostawców ścieków przemysłowych w zakresie jakości wprowadzanych ścieków do urządzeń kanalizacyjnych tj. z realizacją przez W. B. zadań publicznych w zakresie odprowadzania ścieków.

Udzielenie informacji powinno było nastąpić w terminie wskazanym w art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wynoszącym, – co do zasady – 14 dni od dnia złożenia wniosku. Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, tj. nieudostępnienie informacji, ani niewydanie decyzji o odmowie jej udzielenia w terminie wskazanym art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej oznacza, że podmiot ten pozostaje w bezczynności (vide: wyrok NSA z dnia 24 maja 2006r. sygn. I OSK 601/05,Lex nr 236545). Z tych przyczyn zasadny okazał się zasadniczy wniosek skargi o zobowiązanie W. B. Sp. Z o.o. w B. do załatwienia w terminie 14 dni od zwrotu akt i w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej wniosku skarżącej spółki z dnia 9 marca 2015r. (data wpływu do organu) o udzielenie informacji publicznej.

Obecne brzmienie przepisu art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stanowiącego podstawę orzekania przez sąd przy uwzględnianiu skargi na bezczynność organu, nakłada na sąd obowiązek nie tylko zobowiązania bezczynnego organu do załatwienia sprawy, ale również wypowiedzenia się, czy bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa. Na mocy ustawy z dnia 20 stycznia 2011r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (Dz. U. z 2011r. Nr 34, poz. 173) sądy administracyjne z mocą od 17 maja 2011r. zostały bowiem wyposażone w kompetencję do stwierdzania, czy bezczynność organu (lub przewlekłe prowadzenie postępowania) miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Ze stwierdzeniem przez sąd rażącego naruszenia prawa bezczynnością organu (lub przewlekłym prowadzeniem postępowania) wiąże się szczególna odpowiedzialność majątkowa funkcjonariuszy publicznych za rażące zaniedbania. Dochodzenie tej odpowiedzialności otwiera dopiero orzeczenie właściwego sądu kwalifikujące okoliczności danej sprawy do rażąco naruszających prawo.

Oceniając charakter bezczynności Sąd uznał, że można jej przypisać cechy rażącego naruszenia prawa. Ocena charakteru naruszenia prawa powinna być dokonywana w powiązaniu z okolicznościami danej sprawy, rozpatrywanej indywidualnie, wyznaczonej przez wiele elementów zmiennych. Każda bowiem bezczynność jest naruszeniem prawa co nie znaczy, że każda nosi cechy rażącego naruszenia prawa. Przyjęcie odmiennego stanowiska pozbawiałoby racjonalności przepis art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nakazujący wartościowanie naruszenia prawa stanem bezczynności czy przewlekłości postępowania. O rażącym charakterze bezczynności w udzieleniu informacji publicznej świadczy nie tylko okres oczekiwania na odpowiedź, ale również postawa pytanego organu przejawiająca lub nieprzejawiajaca dobrej woli dla załatwienia wniosku. W okolicznościach sprawy zauważyć należy, że odmawiając udzielenia informacji, Sp. z o.o. W. B. nie wyjaśniała stronie pytającej powodów nieuznania żądanej informacji za publiczną. Argumentacja w tym zakresie pojawiła się dopiero na etapie udzielania odpowiedzi na skargę i została rozbudowana o - niekwestionowany na etapie przedsądowym - podmiotowy brak odpowiedzialność za udzielenie informacji o przedmiocie własnej działalności. Również w toku postępowania sądowego W. B. nie zweryfikowały swego poglądu prezentując na rozprawie nieustępliwe stanowisko w kwestii braku obowiązku udzielenia informacji publicznej.

Konsekwencją przypisania bezczynności organu rażącego naruszenia prawa stało się uwzględnienie wniosku strony skarżącej o wymierzenie organowi grzywny stosownie do treści art. 149 par. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Kosztami postępowania sądowego został organ obciążony na podstawie art. 200 w związku z art. 210 par. 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na koszty postępowania sądowego złożył się wpis od skargi oraz koszty zastępstwa procesowego strony przed sądem według stawek przewidzianych w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. Nr 163, poz. 1349 ze zm.)



Powered by SoftProdukt