Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Armański, Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak, Protokolant Joanna Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi I. K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 6 grudnia 2016 r. znak: [...] w przedmiocie nakazu wykonania robót budowlanych oddala skargę.

Decyzją z dnia 6 grudnia 2016 r. znak: [...], Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (WINB), po rozpatrzeniu odwołania I. K. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (PINB) z dnia 17 września 2015 r. znak: [...] odmawiającej wydania dla M. J. nakazu zamurowania otworu okiennego w ścianie szczytowej budynku mieszkalnego usytuowanego na działce nr ewid. 179 w miejscowości S., gm. S., w odległości około 2 m od granicy działki I. K.

- działając m.in. na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie organu I instancji.

W uzasadnieniu organ II instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Na skutek interwencji I. K., właścicielki działki nr 178/1, PINB dokonał w dniu 10 czerwca 2015 r. oględzin w sprawie robót w budynku mieszkalnym na działce nr 179, stanowiącej własność M. J., podczas których ustalono, że znajduje się tam budynek mieszkalny, parterowy, częściowo podpiwniczony, wybudowany w latach 30-tych XX wieku. W ścianie szczytowej tego budynku znajduje się otwór okienny o wymiarach 1,15 x 1,45 m, ze starą drewnianą stolarką okienną. Okno to doświetla pomieszczenie kuchni. Wewnątrz kuchni nie stwierdzono śladów wykonania ww. otworu w obecnym czasie. Na zewnątrz przy otworze uzupełniono jedynie ubytki muru zaprawą klejową. Ustalono, że M. J. nie posiada dokumentów potwierdzających legalność budowy ww. budynku, ani jego rozbudowy od strony podwórka o pomieszczenie łazienki z wiatrołapem dokonanej w latach 70.

M. J. oświadczyła, że ww. otwór okienny istnieje od czasu budowy przedmiotowego budynku, tj. od lat 30-tych. Przywołany przez stronę świadek R. K. stwierdził m.in., że okno w ścianie szczytowej od strony działki I. K. istnieje w tym samy miejscu od lat 50-tych. W dniu 30 czerwca 2015 r. I. K. wniosła pismo zawierające żądanie wydania decyzji nakazującej likwidację ww. otworu okiennego, podnosząc, że został on wybity w murze. Na dowód tego przedstawiła opinię S. S. z dnia 26 czerwca 2015 r. M. J. złożyła natomiast oświadczenia świadków na dowód istnienia w ścianie szczytowej kwestionowanego okna w czasie, kiedy w przedmiotowym budynku, stanowiącym wówczas własność J. i W. małż. P., mieściło się biuro Gromadzkiej Rady Narodowej w A. z siedzibą w S.. Organ ze swej strony ustalił zaś, że ww. biuro funkcjonowało w latach 1955-70.

Po rozpatrzeniu powyższego materiału dowodowego organ I instancji wydał opisaną na wstępie decyzję z dnia 17 września 2015 r. W toku postępowania odwoławczego przeprowadzono w dniu 30 listopada 2015 r. rozprawę administracyjną, podczas której ustalono, że przedmiotowy otwór okienny znajduje się w odległości 7,6 m od rogu ściany budynku gospodarczego na działce sąsiedniej I. K., murowanego, z dachem dwuspadowym pokrytym eternitem falistym, usytuowanym ścianą szczytową w odległości 6,5 m od ściany szczytowej posiadającej przedmiotowy otwór okienny. Uczestniczący w rozprawie jako strona J. B. oświadczył, że otwór ten istnieje odkąd pamięta, a ma 63 lata. Pełnomocnik I. K., T. K. oświadczył zaś, że otwór ten został wykonany po 1995 roku i zawnioskował o jego zamurowanie.

Decyzją z dnia 24 lutego 2016 r. WINB uchylił w całości decyzję z dnia 17 września 2015 r. i umorzył postępowanie organu I instancji. Na skutek uwzględnienia skargi I. K. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 16 czerwca 2016 r. sygn. II SA/Ke 373/16 uchylił decyzję organu odwoławczego. Wykonując wytyczne Sądu inspektorzy WINB dokonali w dniu 10 listopada 2016 r. oględzin, podczas których ustalili, że zarówno układ cegieł w obrzeżach przedmiotowego otworu okiennego (ościeżach), jak i nadproże otworu są niewidoczne, ponieważ pokryte są w tych miejscach ściany warstwą tynku. Porównując układ cegieł przy nadprożach otworów w obu przeciwległych ścianach szczytowych stwierdzono, że sporny otwór okienny nie istnieje od początku budowy. Potwierdzeniem tego jest otynkowanie otworu, pokrywające nierównomiernie fragment ściany ceglanej od strony zewnętrznej. Typ stolarki okiennej (skrzynkowy, stary) wskazuje, że otwór okienny został wykonany wiele lat temu. Dodatkowo ustalono, że odległość przedmiotowego budynku do żelbetowego ogrodzenia, tj. do granicy wynosi od 1,53 do 3,70 m. Odległość otworu okiennego do tego ogrodzenia wynosi zaś 2,60 m.

Organ odwoławczy po ponownej analizie akt sprawy ustalił, że budynek mieszkalny na działce nr 179, stanowiącej własność M. J., został wybudowany w roku 1934. Z uwagi na to, że nie obowiązywały wówczas przepisy nakazujące przechowywanie dokumentacji związanej z pozwoleniem na budowę obiektu budowlanego, a nadto z uwagi na znaczny upływ czasu od daty budowy obiektu, okres wojenny i zmiany właścicieli, organ stwierdził brak podstaw do przyjęcia tezy, iż budynek wybudowano w warunkach samowoli budowlanej, z wyjątkiem rozbudowy w latach 70-tych. W tej ostatniej sprawie prowadzone jest odrębne postępowanie przed organami nadzoru budowlanego. Organ uznał za wiarygodną opinię S. S., że otwór okienny powstał nielegalnie w innym czasie niż budowa budynku mieszkalnego. Istniał już w latach 60-tych, kiedy w przedmiotowym budynku w okresie od 1955 r. do 1970 r. mieściło się biuro Gromadzkiej Rady Narodowej. Potwierdzają to oświadczenia pracownicy ww. biura K. D. oraz mieszkańców S., R. K. i E. S.. Okoliczność tę potwierdził również J. B. występujący w sprawie w charakterze strony.

WINB stwierdził, że wykonanie ww. otworu okiennego wymagało uzyskania stosownego pozwolenia. Żaden przepis Rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury z dnia 27 lipca 1961 r. w sprawie państwowego nadzoru budowlanego nad budową, rozbiórką i utrzymaniem obiektów budowlanych budownictwa powszechnego, obowiązujący do 28 lutego 1973 r. nie zwalniał bowiem z obowiązku uzyskania pozwolenia na wykonanie robót budowlanych polegających na wybiciu otworu okiennego w ścianie konstrukcyjnej zewnętrznej budynku mieszkalnego. Dalej organ wyjaśnił, że przepis art. 103 ust. 2 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ("UPb"), odnoszący się do stanów zastanych w dniu wejścia tej ustawy w życie, dotyczy stanów wypełniających hipotezę art. 48 UPb w odniesieniu do obiektów budowlanych, nie zaś robót budowlanych. Oceny, czy zachodzą przesłanki nakazania likwidacji przedmiotowego otworu okiennego poprzez jego zamurowanie należało więc dokonać w oparciu o art. 51 UPb.

Zdaniem organu odwoławczego, jakkolwiek usytuowanie ww. otworu okiennego w ścianie znajdującej się w odległości około 2 m od granicy z działką sąsiednią jest niezgodne z § 12 ust. 1 pkt 1 aktualnie obowiązującego Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, to problematyka budowy w zbliżeniu do granic nieruchomości sąsiednich i zabudowy należy zasadniczo – poza względami bezpieczeństwa przeciwpożarowego – do materii prawa sąsiedzkiego. W niniejszej sprawie nie sposób zaś stwierdzić, by niezachowanie wymaganej odległości okna od granicy powodowało powstanie zagrożenia pożarowego lub uszkodzenia mienia, które mogłoby stanowić podstawę zastosowania art. 51 ust. 1 pkt 2 UPb.

Przywołując pogląd NSA wyrażony w sprawach II OSK 5/10 oraz II OSK 1518/10 organ stwierdził, że nie wszystkie regulacje zawarte w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych mają zastosowanie do obiektów wybudowanych legalnie pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów. Zgodnie bowiem z § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, jego przepisy stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2. Ten ostatni przepis stanowi zaś, że przepisy rozporządzenia dotyczące m.in. bezpieczeństwa pożarowego stosuje się z uwzględnieniem § 2 ust. 2 i 3a również do użytkowanych budynków istniejących uznawanych za zagrażające życiu ludzi. W konsekwencji do budynków już wybudowanych przepisy § 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 nie mają zastosowania.

Mając powyższe na uwadze organ nie stwierdził aby przedmiotowy otwór okienny stwarzał ww. zagrożenie, w szczególności w stosunku do budynku na działce nr 178/1. Oba budynki są murowane, pokryte materiałem niepalnym, oddziela je pas wolnej przestrzeni. Nie występuje więc ryzyko rozprzestrzeniania się ognia na budynek sąsiedni, w szczególności z powodu usytuowanie spornego okna znajdującego się w odległości 7,6 m od ściany szczytowej budynku na działce sąsiedniej. W tej sytuacji organ II instancji uznał, że nie zachodzą przesłanki nałożenia na obecnego właściciela jakichkolwiek nakazów w trybie art. 51 ust. 1 i 7 UPb w odniesieniu do ww. okna.

Z uwagi na to, że postępowanie naprawcze prowadzone w trybie art. 51 UPb prowadzone jest zawsze z urzędu, nie było prawidłowe wydanie przez organ I instancji decyzji odmawiającej wykonania obowiązku. Z tego powodu WINB uchylił decyzję organu I instancji i umorzył jego postępowanie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach I. K. wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji do ponownego rozpatrzenia PINB i wydania przez ten organ nakazu zamurowania przez M. J. przedmiotowego otworu okiennego. Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1. naruszenie art. 51 ust. 1 pkt 2 UPb poprzez jego niezastosowanie, przy jednoczesnym uznaniu, że wykonanie otworu okiennego stanowiło samowolę budowlaną;

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że przedmiotowe okno nie stwarza w żadnym zakresie zagrożenia pożarowego.

W uzasadnieniu skarżąca zakwestionowała pogląd jakoby samowole budowlane popełnione pod rządami wcześniej obowiązujących przepisów zostały zalegalizowane. Wskazała na sprzeczność tego poglądu z art. 103 § 1 UPb, art. 37 ustawy Prawo budowlane z 1974 roku, ustawą Prawo budowlane z 1961 roku i wreszcie z Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej o prawie budowlanym i zasiedlaniu osiedli z dnia 16 lutego 1928 r. Wszystkie te akty prawne przewidywały rozbiórkę samowoli budowlanej i doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego.

Dalej skarżąca wskazała, że regulacja taka jak § 12 aktualnie obowiązującego rozporządzenia w sprawie warunków technicznych (...) obowiązywała również począwszy od rozporządzenia z dnia 16 lutego 1928 r. (art. 169). Istniejącą więc obecnie sytuacja stanowi naruszenie przepisów techniczno-budowlanych począwszy od jej zaistnienia, niezależnie od daty wykonania otworu okiennego. W tym kontekście skarżąca przywołała wyrok NSA w sprawie II OSK 746/12.

Skarżąca podniosła ponadto, że problematyka zagrożenia pożarowego dotyczy zasadniczo odległości między budynkami. Nie istnieją żadne dowody by poprzedni właściciele działki nr 178/1 wyrażali zgodę na aktualne posadowienie budynku względem granicy działki lub na wykonanie otworu okiennego w późniejszym czasie. Ustalenie braku zagrożenia pożarowego zostało poza tym dokonane bez przeprowadzenia jakiegokolwiek postępowania dowodowego, choćby decyzji komendanta właściwej straży pożarnej. Sama kwestia bezpieczeństwa pożarowego nie przesądza zresztą o zachowaniu warunków niezbędnych do uznania inwestycji za zgodną z prawem. Wskazano również na ograniczenia inwestycyjne działki skarżącej.

W odpowiedzi na skargę WINB wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W dniu 15 lutego 2017 r. skarżąca nadesłała do Sądu wniosek o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy II SA/Ke 373/16, kopii decyzji PINB z dnia 17 września 2015 r. (decyzji organu I instancji w niniejszej sprawie) oraz decyzji PINB z dnia 1 grudnia 2016 r., gdzie organ, stosując przepisy Prawa budowlanego z 1961 roku, 1974 roku oraz 1994 roku nakazał zamurowanie otworu okiennego luksferami.

Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2017 r. Sąd postanowił wskazany wniosek dowodowy oddalić.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "Ppsa", wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 Ppsa).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 i 2 Ppsa).

Postępowanie naprawcze w niniejszej sprawie prowadzone było w trybie art. 51 ust. 1 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.), dalej UPb. Przepis ten stanowi, że przed upływem 2 miesięcy od dnia wydania postanowienia, o którym mowa w art. 50 ust. 1, tj. w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 lub w art. 49b ust. 1, organ nadzoru budowlanego w drodze decyzji:

1) nakazuje zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego albo

2) nakłada obowiązek wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, określając termin ich wykonania, albo

3) w przypadku istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę - nakłada, określając termin wykonania, obowiązek sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego zmiany wynikające z dotychczas wykonanych robót budowlanych oraz - w razie potrzeby - wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem; przepisy dotyczące projektu budowlanego stosuje się odpowiednio do zakresu tych zmian. Przepisy ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli roboty budowlane, w przypadkach innych niż określone w art. 48 albo w art. 49b, zostały wykonane w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1 (art. 51 ust. 1 UPb).

W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest, że budynek mieszkalny na działce nr 179 w S., gm. S., wybudowany został w latach 30-tych ubiegłego wieku. Wobec braku w tym okresie przepisów zobowiązujących inwestora do przechowywania dokumentacji związanej z pozwoleniem na budowę obiektu budowlanego, znacznego upływu czasu, okoliczności związanych z wojną i zmieniających się właścicieli, organy prawidłowo przyjęły, że brak jest podstaw do stwierdzenia, iż przedmiotowy budynek został zrealizowany w warunkach samowoli budowlanej. Jednocześnie wskazać należy, że w żadnym okresie po wybudowaniu tego budynku nie było dopuszczalne sytuowanie ściany z oknami w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki sąsiedniej, począwszy od Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz.U. z 1939 r., nr 34, poz. 216 ze zm.; art. 277 ust. 1 lit. b) po aktualnie obowiązujące Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1422; § 12 ust. 1 pkt 1).

W ocenie Sądu nie budzą wątpliwości ustalenia organu, że wykonanie spornego otworu okiennego nastąpiło w warunkach samowoli budowlanej po wybudowaniu przedmiotowego budynku; w każdym razie otwór ten istniał już w latach 60-tych ubiegłego wieku. Do takiego wniosku uprawniały organ zeznania świadków, wyniki oględzin, opinia S. S. i brak jakichkolwiek dokumentów potwierdzających legalność wykonania otworu okiennego. Porównanie układu cegieł przy nadprożach otworów umiejscowionych w obu ścianach szczytowych przedmiotowego budynku wykazało, że sporny otwór okienny nie istnieje od początku budowy. Ustalenia te nie były zresztą kwestionowane przez właścicielkę działki nr 179. W tak ustalonym stanie faktycznym jedynym trybem do nakazania likwidacji kwestionowanego otworu okiennego mogło być postępowanie naprawcze z art. 51 ust. 1 i 7 UPb. Przepis art. 103 ust. 2 tej ustawy stanowi bowiem wyraźnie, że przepisy dotychczasowe stosuje się do obiektów objętych hipotezą art. 48 UPb, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne. Ponieważ w niniejszej sprawie nie chodzi o realizację obiektu budowlanego, tj. budynku mieszkalnego, ale o zrealizowane samowolnie roboty budowlane, tj. wykonanie otworu okiennego, postępowanie legalizacyjne mogło być prowadzone wyłącznie w trybie art. 51 ust. 1 i 7 UPb. W konsekwencji badanie zgodności wykonanych robót budowlanych z warunkami technicznymi musi mieć za punkt odniesienia aktualnie obowiązujące rozporządzenie z dnia 12 kwietnia 2002 r.

Rozporządzenie to w § 2 ust. 1 wyraźnie wskazuje, że jego przepisy stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2. Natomiast zgodnie z ostatnio wymienionym paragrafem, przepisy omawianego rozporządzenia dotyczące bezpieczeństwa pożarowego, wymiarów schodów, o których mowa w § 68 ust. 1 i 2, a także oświetlenia awaryjnego, o którym mowa w § 181, stosuje się, z uwzględnieniem § 2 ust. 2 i 3a, również do użytkowanych budynków istniejących, które na podstawie przepisów odrębnych uznaje się za zagrażające życiu ludzi. Taka regulacja oznacza więc, że w odniesieniu do budynków wzniesionych legalnie pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów, przepisy obecnie obowiązującego rozporządzenia o warunkach technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zastosowanie mają tylko w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa pożarowego i o ile budynki te są użytkowane i zagrażają życiu ludzi (por. wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. II OSK 414/13).

W rozpoznawanej sprawie uznanie organu, że usytuowanie budynku na działce nr 179 nie stwarza zagrożenia, o którym mowa powyżej, w szczególności w stosunku do budynku gospodarczego, nie budzi zastrzeżeń Sądu. Żaden przepis prawa nie przewiduje konieczności wystąpienia w takiej sprawie jak niniejsza o zgodę (opinię) organu państwowej straży pożarnej. Inspektorzy organów nadzoru budowlanego dysponują odpowiednimi uprawnieniami budowlanymi by samodzielnie ocenić stopień zagrożenia przeciwpożarowego. Z ustaleń organu wynika, że oba budynki pokryte są materiałem niepalnym, tj. ogniotrwałym, oraz oddziela je od siebie pas wolnej przestrzeni. W ocenie Sądu wyjaśnienia te nie budzą wątpliwości co do bezpieczeństwa pożarowego.

Podsumowując stwierdzić należy, że zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów UPb, w szczególności art. 51 ust. 1 pkt 2, zależne było od zaistnienia w sprawie przesłanek pozwalających na wdrożenie postępowania naprawczego z art. 50 i 51 UPb. Te przesłanki natomiast, określone w art. 50 ust. 1 pkt 1 – 4, wymagają stwierdzenia prowadzenia robót budowlanych w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska (art. 50 ust. 1 pkt 2), względnie w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę, projekcie budowlanym lub w przepisach (art. 50 ust. 1 pkt 4). Tymczasem, jak już wyżej wywiedziono, wskazane w przytoczonych przepisach okoliczności, przy uwzględnieniu treści § 2 ust. 1 i § 207 ust. 2 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. – nie zostały w sprawie stwierdzone. W konsekwencji organ zasadnie przyjął, że w sprawie brak jest konkretnej normy prawnej, której naruszenie tworzy stan sprzeczności z prawem i pozwala na wydanie na podstawie art. 51 UPb decyzji nakładającej na obecną właścicielkę budynku mieszkalnego na działce nr 179 w S., jakichkolwiek nakazów dotyczących otworu okiennego istniejącego w szczytowej ścianie tego budynku. Skoro tak, to organ prawidłowo ocenił jako bezprzedmiotowe postępowanie wszczęte z urzędu w przedmiocie doprowadzenia budynku mieszkalnego do stanu zgodnego z prawem. Trafnie więc prowadzone postępowanie zostało umorzone na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 Kpa.

Dodatkowo podkreślić należy, że likwidacja (zamurowanie) spornego okna pozbawiłoby pomieszczenie kuchni w przedmiotowym budynku dopływu światła słonecznego. W sytuacji gdy w toku postepowania wyjaśniającego nie wykazano zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i mienia, nakaz zamurowania kwestionowanego otworu okiennego z tego tylko powodu, że znajduje się on w odległości od granicy mniejszej niż to wynika z rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r., raziłoby nadmiernym rygoryzmem. Ubocznie należy wskazać na § 57 ust. 1 ww. rozporządzenia z którego wynika, że pomieszczenie przeznaczone na pobyt ludzi powinno mieć zapewnione oświetlenie dzienne, dostosowane do jego przeznaczenia, kształtu i wielkości, z uwzględnieniem warunków określonych w § 13 oraz w ogólnych przepisach bezpieczeństwa i higieny pracy.

W tym stanie rzeczy, ponieważ podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę - Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 Ppsa.