Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 24 września 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Sędzia NSA Teresa Porczyńska Protokolant: Asystent sędziego Marcin Olejniczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2015 roku sprawy ze skargi J. B. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie przepisów prawa podatkowego dotyczących zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania stawką w wysokości 8,5 % przychodów z tytułu dzierżawy 1. uchyla zaskarżoną interpretację; 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. działającego z upoważnienia Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I SA/Łd 657/15

UZASADNIENIE

W dniu [...] r. J. B. złożył do Dyrektora Izby Skarbowej w Ł., działającego z upoważnienia Ministra Finansów, wniosek z dnia 10 grudnia 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

We wniosku J. B. przedstawił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada zarejestrowany znak towarowy. Zawarł umowę dzierżawy tego prawa ze spółką komandytową, w której jest wspólnikiem (komandytariuszem). W związku z zawartą umową wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie tytułem czynszu, które będzie stanowiło jego przychód. Znak towarowy, będący przedmiotem umowy dzierżawy, stanowi majątek prywatny wnioskodawcy. Umowa dzierżawy została zawarta na podstawie art. 162 § 1 ustawy Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117) w związku z

art. 709 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93), który stanowi, że przepisy ustawy dotyczące dzierżawy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. Umowa dzierżawy nie będzie zawarta w ramach działalności gospodarczej, wnioskodawca nie prowadzi samodzielnie działalności gospodarczej. We właściwym terminie wnioskodawca złoży właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych z tytułu dzierżawy znaku towarowego. Istotą umowy jest oddanie spółce prawa do używania znaku towarowego i prawa do pobierania z jego używania pożytków, w zamian za co spółka będzie zobowiązana do wypłaty wnioskodawcy umownego czynszu. Umowa w sposób charakterystyczny dla umów najmu i dzierżawy kształtuje prawa i obowiązki stron. Zgodnie z umową, dzierżawca nie może skutecznie występować z roszczeniami z tytułu naruszenia prawa ochronnego, natomiast wydzierżawiający zostanie zobowiązany do powstrzymania się od korzystania ze znaku towarowego, będącego przedmiotem umowy, w okresie jej trwania. Czynsz będzie wypłacany wnioskodawcy w pieniądzach. Powyższe postanowienia będą decydowały o tym, że zawarta umowa nie będzie umową licencji, ale będzie kształtowała stosunek dzierżawy.

W związku z powyższym wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy przychód z czynszu z umowy dzierżawy znaku towarowego może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, na podstawie art. 12

ust. 1 pkt 3 lit. a) w związku z art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne?

Zdaniem wnioskodawcy, czynsz otrzymywany na podstawie umowy dzierżawy znaku towarowego może zostać opodatkowany zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%.

Wnioskodawca wskazał przy tym, że możliwość zawarcia umowy dzierżawy prawa majątkowego potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 26 stycznia 2011 r. (IV CSK 274/10). Przychody z dzierżawy można opodatkować na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według obowiązującej skali podatkowej. Osoba fizyczna osiągająca przychody z umów najmu, dzierżawy albo innych umów podobnych może je również opodatkować ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych ze stawką 8,5% od całości przychodów. Zgodnie z art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W ustawie brak jest ograniczeń dotyczących możliwości zastosowania ryczałtu do przychodów z najmu, dzierżawy, itp., uzyskiwanych przez osoby fizyczne. Nie ma również definicji pojęcia dzierżawy, w związku z czym dokonując wykładni przepisu należy się powołać na regulacje Kodeksu cywilnego, na podstawie których można zawrzeć również umowę dzierżawy znaku towarowego. A zatem, umowa zawarta przez podatnika jest umową dzierżawy z Kodeksu cywilnego, do której odnosi się art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Na potwierdzenie powyższego stanowiska wnioskodawca odwołał się do poglądów prezentowanych w orzecznictwie sądów administracyjnych (m.in. w wyroku WSA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Lu 711/13, wyroku WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 819/13, oraz w wyroku WSA w Warszawie z dnia 7 lipca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 587/14).

Wnioskodawca podkreślił, że w przypadku, kiedy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma bezpośredniego znaczenia, co jest przedmiotem dzierżawy: rzecz czy prawo. W przypadku dzierżawy prawa majątkowego przychód, jego warunki, określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym. Ten wymóg bezpośredniości między źródłem przychodu a przychodem jest wyraźnie widoczny, kiedy przychody z praw autorskich, czy praw własności przemysłowej, uzyskiwane są w ramach stosunku pracy, działalności gospodarczej, czy działalności wykonywanej osobiście i wówczas podlegają kwalifikacji jako pochodzące odpowiednio ze źródeł przychodu wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 3, 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zaś z praw majątkowych.

Wobec powyższego, kiedy przychód z dzierżawy prawa majątkowego jest przychodem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 6 w powiązaniu z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to w opisanym stanie faktycznym, w ocenie wnioskodawcy, nabiera znaczenia treść art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Jak natomiast wynika z przedstawionego stanu faktycznego, podatnik we właściwym terminie złoży właściwemu naczelnikowi oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu przychodów z dzierżawy znaku towarowego.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem wnioskodawcy, jako podmiot objęty zakresem art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, uzyskuje on prawo do przejścia na zasady opodatkowania przewidziane w tej ustawie w zakresie dzierżawy znaku towarowego. Wnioskodawca będzie miał zatem prawo do opodatkowania przychodu z tytułu dzierżawy znaku towarowego stawką 8,5%, zgodnie z ustawą o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., działający w imieniu Ministra Finansów, w dniu [...] r. wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego Nr [...], uznając stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ interpretujący, mając na uwadze przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia [...] r. opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdził, że czynsz uzyskiwany przez wnioskodawcę z tytułu udostępnienia spółce komandytowej znaku towarowego do wykorzystania i pobierania pożytków, będzie stanowić przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak będzie zatem możliwości zakwalifikowania przychodu osiągniętego z ww. tytułu do przychodów z najmu i dzierżawy, tj. do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, a tym samym do opodatkowania tego przychodu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne według stawki 8,5 %. Przychody te podlegają bowiem opodatkowaniu według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem J. B. pismem z dnia 17 marca 2015 r. wezwał organ interpretujący do usunięcia naruszenia prawa i uznania za prawidłowe stanowiska przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., działający w imieniu Ministra Finansów, uznał, że brak było podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co zostało stwierdzone w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia [...] r.

Na powyższą interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego J. B. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Zaskarżonej interpretacji indywidualnej skarżący zarzucił:

a) naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, tj.

art. 10 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a w związku z art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne poprzez niewłaściwe zastosowanie będące rezultatem błędnej wykładni polegającej na przyjęciu, że przychód z tytułu czynszu z umowy dzierżawy znaku towarowego stanowi przychód z praw majątkowych, a zatem nie może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, podczas gdy czynsz otrzymywany na podstawie umowy dzierżawy znaku towarowego zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 6 ust. 1a i art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne może zostać opodatkowany zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%,

b) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sprawie wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Z uwagi na powyższe zarzuty, skarżący, podtrzymując dotychczasową argumentację w sprawie, wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonego aktu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona interpretacja narusza prawo.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy przychód z czynszu z umowy dzierżawy znaku towarowego jest przychodem z praw majątkowych, czy też jest przychodem z umowy dzierżawy i czy w związku z tym może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, na podstawie art. 12

ust. 1 pkt 3 lit. a) w związku z art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.), dalej jako: "u.z.p.d.".

Zdaniem wnioskodawcy, czynsz otrzymywany na podstawie umowy dzierżawy znaku towarowego stanowi przychód z umowy dzierżawy prawa majątkowego i może zostać opodatkowany zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%. Natomiast organ interpretujący stoi na stanowisku, że czynsz uzyskiwany przez wnioskodawcę z tytułu udostępnienia spółce komandytowej znaku towarowego do wykorzystania i pobierania pożytków będzie stanowić przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), dalej jako: "u.p.d.o.f.". W konsekwencji, w ocenie organu, zachodzi brak możliwości zakwalifikowania przychodu osiągniętego z ww. tytułu do przychodów z najmu i dzierżawy, tj. do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, a tym samym do opodatkowania tego przychodu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne według stawki 8,5 %. Przychody te podlegają bowiem opodatkowaniu według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f.

W ocenie Sądu za prawidłowe w niniejszej sprawie należy uznać stanowisko skarżącego. Organ interpretujący błędnie przyjął bowiem, że w sytuacji zawarcia przez wnioskodawcę umowy dzierżawy znaku towarowego mamy do czynienia ze źródłem przychodu z prawa majątkowego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. Wszakże w świetle art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. źródłem przychodu jest m.in. umowa dzierżawy oraz inne umowy o podobnym charakterze. Zgodzić się przy tym należy z prezentowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, że w powołanym przepisie ustawodawca nie wspomina, czy ma na uwadze dzierżawę (umowę o podobnym charakterze) mającą za przedmiot tylko rzeczy, czy też również prawa. Nie pozostawia jednak tego zagadnienia bez odpowiedzi, bowiem w art. 16a u.p.d.o.f. stanowi wyraźnie, że przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2b stosuje się odpowiednio, z tym że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty (zob. wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2013 r., I SA/Lu 710/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2014 r., I SA/Po 819/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 lipca 2014 r., III SA/Wa 587/14, dostępne w CBOSA).

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, nie ulega wątpliwości, że art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a u.p.d.o.f. nie powinny być odczytywane w oderwaniu od siebie. Nie można przy tym zapominać, że żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym – jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając dany przepis prawa, należy brać pod uwagę również jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje bowiem zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa (por. uchwały składu siedmiu sędziów NSA: z dnia 2 kwietnia 2012 r., II FPS 3/11; z dnia 19 listopada 2012 r., II FPS 1/12; a także np. wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 grudnia

2013 r., I SA/Lu 710/13, dostępne w CBOSA).

Tym samym wskazane przepisy art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a u.p.d.o.f. należy wykładać we wzajemnym powiązaniu, co oznacza, że art. 16a stanowi dopełnienie art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., przy poszukiwaniu prawidłowej odpowiedzi na pytanie czy umowa dzierżawy albo umowa o podobnym charakterze, jako źródło przychodu, dotyczy tylko rzeczy czy też także praw majątkowych. Z zestawienia tych dwóch przepisów, w ocenie Sądu, wynika niewątpliwie, że ustawodawca uznaje za źródło przychodu zarówno dzierżawę (czy umowę o podobnym charakterze), która ma za przedmiot rzeczy, jak też prawa majątkowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że także w piśmiennictwie zwraca się uwagę na okoliczność, że przychodem z praw majątkowych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 u.p.d.o.f. jest każdy przychód, którego bezpośrednim źródłem jest prawo majątkowe. W konsekwencji przyjąć zatem należy, że w sytuacji, gdy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, jak to opisuje podatnik, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma bezpośredniego znaczenia co jest przedmiotem dzierżawy, rzecz czy prawo. Wówczas prawo majątkowe tylko pośrednio generuje przychód, bowiem wyłącznie jako przedmiot tej dzierżawy. W przypadku dzierżawy prawa majątkowego przychód, jego warunki, określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym. Ten wymóg bezpośredniości między źródłem przychodu a przychodem jest wyraźnie widoczny, kiedy przychody z praw autorskich czy praw własności przemysłowej, uzyskiwane są w ramach stosunku pracy, działalności gospodarczej czy działalności wykonywanej osobiście i wówczas podlegają kwalifikacji jako pochodzące odpowiednio ze źródeł przychodu wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 3, 2 u.p.d.o.f., nie zaś z praw majątkowych (zob. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz do art. 10, art. 16a i art. 18 u.p.d.o.f., Lex 2015).

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że kiedy przychód z dzierżawy prawa majątkowego jest przychodem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 6 w powiązaniu z art. 16a u.p.d.o.f., to nabiera znaczenia w opisanym stanie faktycznym treść art. 9a ust. 6 u.p.d.o.f., który stanowi, że dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. W takiej sytuacji podatnik, jako objęty zakresem art. 2 ust. 1a u.z.p.d., uzyskuje prawo do przejścia na zasady opodatkowania przewidziane w u.z.p.d. Podkreślić przy tym należy, że w przedstawionym stanie faktycznym wnioskodawca nie twierdził, by miał prowadzić działalność gospodarczą i by dzierżawa miał być zawarta w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Jednocześnie Sąd uznał za zasadne podniesione w skardze zarzuty dotyczące naruszenia przez organ interpretujący art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. W ocenie Sądu organ przy wydawaniu interpretacji nie wziął należycie pod uwagę okoliczności faktycznych, na które wskazywał we wniosku skarżący, a przy tym wszelkie wątpliwości w zakresie rozumienia interpretowanych przepisów rozstrzygnął na niekorzyść skarżącego. W żadnej mierze organ nie odniósł się także do wskazanych przez skarżącego orzeczeń sądów administracyjnych, powołanych na oparcie zgłoszonej we wniosku argumentacji przemawiającej za słusznością stanowiska skarżącego w niniejszej sprawie.

Z powyższych względów w toku ponownego rozpoznania sprawy organ interpretujący weźmie pod uwagę przedstawioną wyżej wykładnię przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. 2012 r. poz. 270 ze zm.), należało uchylić zaskarżoną interpretację. W kwestii kosztów Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 tej ustawy w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).

E.B.