Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Lenart Sędziowie Sędzia WSA Daniela Kozłowska (spr.) Asesor WSA Przemysław Żmich Protokolant Monika Chorzewska-Korczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji administracyjnej z naruszeniem prawa oddala skargę.

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2007 r., nr [...] stwierdzającą, że decyzja Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] listopada 1972 r., nr [...] w przedmiocie odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości, została wydana z naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ przedstawił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia [...] listopada 1972 r., nr [...] Prezydium Rady Narodowej W. postanowiło pozostawić wniosek o przyznanie odszkodowania przewidzianego w art. 53 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości za wywłaszczenie nieruchomości położonej w W. przy ul. [...] bez uwzględnienia.

Pismem z dnia 20 lipca 2007 r. M. M. wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nieważności w/w decyzji, podnosząc iż była ona skierowana do W. B., który nie był stroną postępowania i w dacie jej wydania nie żył.

Po rozpatrzeniu wniosku skarżącego, Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] października 2007 r., nr [...] stwierdził, iż decyzja Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] listopada 1972 r. została wydana z naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, iż istotnie przedmiotowe orzeczenie zostało skierowane do osoby nie będącej stroną postępowania zakończonego kwestionowaną decyzją, jednakże z uwagi na upływ terminu nie można orzec o jej nieważności.

Po rozpatrzeniu odwołania M. M. od powyższej decyzji, Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2007 r., nr [...].

W uzasadnieniu wskazano, iż istotnie decyzja Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] listopada 1972 r. została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie. W sytuacji gdy w decyzji jako stronę oznaczono podmiot, który nie był stroną postępowania, bowiem postępowanie nie dotyczyło jego interesu prawnego, bądź gdy podmiot taki utracił przymiot strony na skutek utraty zdolności prawnej, to taka decyzja dotknięta jest wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 kpa.

Jednakże, zgodnie z art. 156 § 2 kpa nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w § 1 pkt 1, 3, 4 i 7, jeśli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło dziesięć lat, a także gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne. Dziesięcioletni okres przedawnienia liczy się od daty doręczenia lub ogłoszenia decyzji do daty wydania decyzji w sprawie jej nieważności, a nie do daty złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności tej decyzji.

W związku z tym, że pozostałe strony decyzji z dnia [...] listopada 1972 r. odebrały powyższe orzeczenie w dniach 15 i 13 listopada 1972 r., Minister Infrastruktury ocenił, że organ I instancji prawidłowo nie stwierdził jej nieważności, ze względu na upływ terminu wskazany w art. 156 § 2 kpa.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł M. M., wnosząc o jej uchylenie. Skarżący zarzucił organowi, iż przyjął do rozpatrzenia podanie o odszkodowanie od osoby nie będącej stroną w sprawie, tj. od W. B. Z tego względu rażące naruszenie prawa nastąpiło już przed rozpatrzeniem i wydaniem decyzji z dnia [...] listopada 1972 r.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekając w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu - art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm).

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji Sąd uznał, że skarga nie mogła być uwzględniona, ponieważ zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności decyzji jest wyjątkiem od ogólnej zasady trwałości decyzji ostatecznych zawartej w art. 16 § 1 kpa. Może mieć ono miejsce tylko wtedy, gdy decyzja w sposób niewątpliwy dotknięta jest przynajmniej jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Zgodnie z pkt 4 powołanego przepisu organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, jednakże art. 156 § 2 kpa stanowi, że nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w określonych punktach § 1 (pkt 1, 3, 4 i 7), jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło dziesięć lat. Takie sformułowanie przepisu oznacza, że jeśli decyzja obarczona jest jedną lub kilkoma spośród tak zawężonego katalogu wad, po upływie dziesięcioletniego terminu organ nie może wyeliminować jej z obiegu prawnego poprzez stwierdzenie jej nieważności, a jedynie pozostawiając w mocy wadliwą decyzję administracyjną, wyda rozstrzygnięcie przewidziane w art. 158 § 2 kpa.

W ocenie Sądu organy orzekające w niniejszej sprawie dokonały prawidłowej oceny w zakresie wystąpienia przesłanek określonych w art. 156 § 1 pkt 4 oraz art. 158 § 2 kpa.

Jak wynika ze znajdującego się w aktach administracyjnych postanowienia Sądu Rejonowego W. Wydział I [...] z dnia [...] lipca 2004 r., sygn. akt [...] o stwierdzenie nabycia spadku po K. B., w dacie wydania kwestionowanej decyzji spadkobiercą byłej właścicielki nieruchomości położonej w W. przy ul. [...] była I. M. W. B. nie miał zatem przymiotu strony w rozumieniu art. 28 kpa, a decyzja administracyjna skierowana do takiego podmiotu dotknięta była wadą, o jakiej mowa w art. 156 § 1 pkt 4 kpa.

Jednakże należy wskazać, iż właściwie Minister Infrastruktury ocenił, że wniosek M. M. o stwierdzenie nieważności został złożony po upływie dziesięciu lat od dnia doręczenia kwestionowanego orzeczenia. Bezspornym bowiem jest, iż w/w decyzja została doręczona pozostałym stronom postępowania w dniach 13 i 15 listopada 1972 r. Wobec tego prawidłowo organ stwierdził, że decyzja Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] listopada 1972 r., nr [...] została wydana z naruszeniem prawa.

Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.