Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz – spr. Sędziowie Sędzia NSA Halina Kremis Sędzia WSA Władysław Kulon Protokolant Asystent sędziego Malwina Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 stycznia 2014 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej we W.W.T. sprawy ze skarg Z. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia ... w przedmiocie wzoru deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oddala skargi.

W dniu 7 czerwca 2013 r. skarżący "Z." wniósł do Rady Miejskiej W. na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. (obecnie Dz. U. z 2013 r., poz. 594) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, wzywając do zmiany uchwały nr .... w sprawie wzoru deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi i doprecyzowanie w treści deklaracji w sposób nie budzący wątpliwości kto, w jakim charakterze, ewentualnie w czyim imieniu ma obowiązek złożyć deklarację. Według skarżącego w uchwale z naruszeniem art. 3 w związku z art. 6m ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, art. 185 ust. 1 i 2 u.s.g. i art. 18 ustawy o własności lokali zawarto wewnętrznie sprzeczne zapisy uniemożliwiające ustalenie wskazanych danych. Mianowicie pkt C1 wzoru wskazuje dwie opcje: właściciel nieruchomości lub osoba sprawująca zarząd nieruchomością wspólną, zaś rubryka C3 (zarząd nieruchomością wspólną) przewiduje występowanie osoby wymienionej w pkt C1.2 w imieniu wspólnoty mieszkaniowej. Zarządca czyli wspólnota składa deklarację w zakresie części wspólnych nieruchomości, nie zaś w imieniu właścicieli lokali. Nie wiadomo jak miałaby określić ilość osób zamieszkujących lokale, rodzaj działalności prowadzonej w lokalach użytkowych i ilość osób tam zatrudnionych, gdyż osoba sprawująca zarząd nie ma takich informacji. Wzór deklaracji nie przewiduje miejsca na podanie umocowania do działania zarządcy w imieniu wspólnoty. Nie precyzuje czyj NIP, PESEL ma być wskazany. Nie przewiduje, że zarząd może być kilkuosobowy, a przecież czynność jednej z osób decyzyjnych jest bezskuteczna. Z treści informacji, że deklarację składa się odrębnie dla każdej nieruchomości budynkowej wynika, że zarządca działający w imieniu wspólnoty składa deklarację tylko co do części wspólnych. Przyjmując, że zarządca składa deklarację w imieniu właściciela lokalu, nie przewidziano miejsca na wykazanie umocowania i pominięto, że zarządca jako pełnomocnik powinien zakreślić w C.1 kwadrat 1, skoro lokale odrębne nie należą do części wspólnej nieruchomości, zarządzanej przez niego zgodnie z art. 18 u.w.lok. Z treści uchwały może wynikać, że deklarację powinna złożyć osoba sprawująca zarząd nieruchomością wspólną, jednak odnośnie lokali nie objętych częściami wspólnymi, gdyż wówczas nie musiałaby wypełniać załącznika "Informacja o lokalach i właścicielach w budynkach wielolokalowych". A przecież zarządca nie pozostaje w żadnym stosunku z właścicielami, a jedynie z wspólnotą mieszkaniową i tylko odnośnie części wspólnej. Wówczas wystarczyłoby, aby zarządca zakreślił w części D.1 kwadrat 2, bowiem część wspólna jest niezamieszkała. Ustawodawca nie powinien wymagać od zarządcy uzyskiwania danych, do zbierania których nie jest uprawniony. W konkluzji skarżący stwierdził, że informacje składane przez zarządcę powinny odnosić się do części wspólnej, zaś osobne deklaracje powinni składać właściciele lokali odrębnych, a co najwyżej zarządca mógłby je przekazywać do Urzędu Miasta. Wezwanie zawiera obszerne uzasadnienie. Najpierw skarżący wskazał, że uchwała narusza jego interes prawny, gdyż jej realizacja wywoła dla niego negatywne konsekwencje prawne poprzez ograniczenie czy wręcz uniemożliwienie realizacji jego uprawnień i obowiązków uregulowanych prawnie. Opłaty powinny zostać nałożone bezpośrednio na wytwórców śmieci, a nie na zarządcę. Dyrektywy unijne nie nakładają tego obowiązku na zarządców. Skarżący omówił cel i sens nowych uregulowań ustawowych. W poprzednim stanie prawnym również obowiązywał art. 2 ust. 3 u.c.p.g., ale koszty odbierania odpadów obciążały właścicieli, a nie zarządców. Niestety ustawa nie zawiera odpowiednika art. 3 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (por. uchwała TK W 20/94), jak też nie przewiduje solidarnej odpowiedzialności kilku podmiotów (jak art. 3 ust. 4 u.p.o.l.). Jest to rozwiązanie niekorzystne dla zarządców lub osób sprawujących zarząd, zobowiązanych do uiszczenia opłat. W ocenie skarżącego uchwała powinna jasno wskazać, czy obowiązek złożenia deklaracji spoczywa na właścicielu, czy na zarządcy, a więc jednoznacznie określić kto jest podatnikiem i płatnikiem. Uchwała w sposób nieprecyzyjny określa charakter osoby sprawującej zarząd (C.1 kwadrat 2 deklaracji). Analizując wzór deklaracji można wyinterpretować cztery sposoby rozumienia "składania deklaracji przez zarządców", to jest zarządca wypełnia deklarację 1. we własnym imieniu,

2. w imieniu wspólnoty (jako jej pełnomocnik),

3. w imieniu właścicieli (jako ich pełnomocnik),

albo 4. deklarację wypełnia właściciel, zaś zarządca jedynie je oddaje w urzędzie. Uchwała nie precyzuje, który z tych sposobów przyjęła. Kolejno skarżący omówił podstawy prawne i konsekwencje prawne przyjęcia każdego z tych sposobów. Powołując treść art. 185 i art. 186 u.g.n. wskazał, że umowa o zarządzie nieruchomością odnosi się wyłącznie do nieruchomości wspólnej. Ustawa o własności lokali reguluje zarząd nieruchomością wspólną (art. 3 ust. 2 u.w.lok., postanowienie SN II CSK 267/10). Z treści art. 12-14 tej ustawy wywieść należy, że zarządca nie może odpowiadać za opłaty generowane przez właścicieli lokali. Z części C, D i E deklaracji wynika, że nie powinien składać deklaracji w swoim imieniu. Odnośnie drugiego wariantu skarżący wskazał, że w C.3 deklaracji – zarząd nieruchomością wspólną, w kwadracie 1 wskazano wspólnotę mieszkaniową. Jednak o zakresie upoważnienia zarządcy do działania w imieniu wspólnoty mieszkaniowej decyduje umowa (art. 6 i art. 21 u.w.lok., art. 185 ust. 2 u.g.n.), przy czym zarząd obejmuje wyłącznie część wspólną. Zarządca nie jest władny do złożenia deklaracji poza zakresem własnego upoważnienia. Ponadto zarządca będący osobą prawną nie może być pełnomocnikiem w postępowaniu administracyjnym (art. 33 § 1 k.p.a.). Uchwała nie wymaga wykazania umocowania przez pełnomocnika. Uchwała nie przewiduje, że w budynku mogą być lokale niezamieszkałe, należące do części wspólnych. Skarżący powtórzył wywód wskazujący na niemożność uzyskania od właścicieli wymaganych danych i stwierdził w konkluzji, że racjonalny ustawodawca nie nakłada na podmiot nieuprawniony obowiązków możliwych do wypełnienia jedynie w drodze czynności bezprawnych. Odnośnie wariantu trzeciego skarżący twierdził, że składając deklarację w imieniu właścicieli, musiałby działać jako ich pełnomocnik, co jest prawnie zakazane. Nie miałby możliwości sprawdzenia danych dot. powierzchni lokalu i liczby mieszkańców, a przede wszystkim podstawy prawnej do odzyskania od właściciela zwrotu uiszczonej opłaty. Wszystko to sprzeciwia się przyjęciu, że zarządca składa deklarację w imieniu właścicieli. Gdyby zarządca zakreślił w C.1 kwadrat 1, jako pełnomocnik właściciela nieruchomości (nie lokalu), to nie miałby podstaw do wypełniania C.3, C.4.2, a jedynie D.2 i D.3, jak właściciel. Zarządca mógłby złożyć deklarację w imieniu właściciela lokalu jedynie jako prawidłowo umocowany pełnomocnik. Z tych względów skarżący opowiedział się za wariantem czwartym, czyli powinnością zarządcy oddania deklaracji sporządzonych przez właścicieli lokali. Podatnikiem (płatnikiem) w zakresie opłaty powinni być wyłącznie właściciele. Kolejno skarżący umieścił wywód krytyczny wobec przepisów ustawowych, jak art. 2 ust. 3 u.c.p.g. w związku z art. 3 ust. 5 u.p.o.l. oraz dotyczących rozróżnienia lokali zamieszkałych i niezamieszkałych, jak art. 25 k.c. i art. 6i pkt 1 oraz art. 6 m, u.c.p.g., a także niespójności art. 21 § 3 i art. 51 §1 ordynacji podatkowej z art. 6p i 6o u.c.p.g., dowodząc wewnętrznej niespójności regulacji ustawowej, skrajnie nieracjonalnej, ignorującej wcześniejsze doświadczenia legislacyjne i łączące systemowo przeciwstawne koncepcje ustawodawcze. W podsumowaniu wezwania skarżący uogólnił i dobitnie wyraził wszelkie dostrzeżone niedomagania regulacji ustawowej. Wskazał na koniec, że zaskarżana uchwała powinna, tak jak to uczyniono w innych gminach, obciążyć obowiązkiem składania deklaracji wyłącznie właścicieli lokali, nie zaś zarządców.

W dniu 27 maja 2013 r. wpłynęły do Rady Miejskiej W. jednobrzmiące wezwania do usunięcia naruszenia prawa złożone przez tego samego pełnomocnika procesowego zarządców nieruchomości ,,Z", "A., "K", P." oraz Z., odnoszące się do tej samej uchwały. Treść wezwań zawiera identyczne zarzuty, wnioski i wywody prawne jak zawarte w wezwaniu opisanym na wstępie, które zostało złożone bez dołączenia pełnomocnictwa procesowego udzielonego przez pozostałych zarządców temu samemu pełnomocnikowi. Jedyne różnice między wezwaniami to właśnie złożenie omówionego wezwania osobiście przez skarżącego i w późniejszej dacie, co czyni zbędnym szczegółowe przedstawienie ich treści. Można tylko przypomnieć, że również pozostałe wezwania zawierają zarzut naruszenia przez zaskarżoną uchwałę przepisów art. 3 w związku z art. 6m ust. 1 u.c.p.g., art. 185 ust. 1 i 2 u.g.n oraz art. 18 u.w.lok. albowiem uchwała zawiera sprzeczne wewnętrznie wnioski umożliwiające ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości kto, w jakim charakterze lub w czyim imieniu ma złożyć deklarację. Podkreśla się wątpliwości przy wypełnianiu przez zarządcę punktu C1 wzoru deklaracji w nawiązaniu do rubryki C3. Uzasadnia się postulat uznania właścicieli lokali, a nie zarządców, za podmioty zobowiązane do złożenia deklaracji, a w konsekwencji obciążane opłatami.

Uchwałami z dnia 27 czerwca 2013 r., doręczonymi skarżącemu ,,Z. w dniu 9 lipca 2013 r., zaś pełnomocnikowi pozostałych skarżących w dniu 11 lipca 2013 r., organ nie uwzględnił wezwań do naruszenia interesu prawnego.

W skargach do sądu administracyjnego złożonych w ustawowym terminie skarżący "Z" zaskarżył uchwałę w części dotyczącej wzoru deklaracji o wysokości opłaty zawierającej zapisy budzące poważne wątpliwości kto, w jakim charakterze, w czyim imieniu i w jakim zakresie (lokalu mieszkalnego lub nieruchomości wspólnej) ma obowiązek złożenia deklaracji oraz wniósł o uchylenie uchwały w zaskarżonej części, natomiast pozostali skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności tej uchwały w części obejmującej wzór deklaracji. Pierwszy skarżący przytoczył w skardze treść wezwania do usunięcia naruszenia oraz podkreślił, że opłata jest daniną publiczną, która musi spełniać określone standardy konstytucyjne. Ustawa nie dotrzymuje tych standardów, gdyż nie pozwala na ustalenie zakresu obowiązku daninowego. Deklaracja powinna zostać zmieniona, aby zarządcy mogli należycie wykonywać swoje obowiązki bez narażania siebie i wspólnot na negatywne konsekwencje prawne związane z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem obowiązków ustawowych. W pozostałych skargach na wstępie wskazano, że uchwała narusza interes prawny skarżącego poprzez pozostawienie w obrocie prawnym wzoru deklaracji, która nie określa w sposób jednoznaczny podmiotu zobowiązanego do wypełnienia i podpisania deklaracji, zobowiązanego do uiszczania opłat. W skargach powtórzono zarzuty zawarte w wezwaniach do usunięcia naruszenia. Uzasadniając te zarzuty skarżący wskazali na brak precyzyjnego unormowania zakresu podmiotowego opłaty, w szczególności przez wyodrębnienie dwóch kategorii właścicieli nieruchomości na podstawie nieprecyzyjnego kryterium zamieszkania nieruchomości. Określenie przedmiotu opłaty jest ogólnikowe i alternatywne, brakuje jakichkolwiek wskazówek odnoszących się do stawek opłat. Kolejno skarżący przedstawili treść art. 6n ust. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 2 ust. 3 u.c.p.g. Ustawa nakłada obowiązek ponoszenia opłat na właścicieli (art.6 h). Skarżący wskazali na znaczenie art. 84 Konstytucji RP oraz rolę wykładni historycznej. Powtórzyli uwagi wobec nowelizacji ustawy, przytoczone uprzednio w wezwaniach. Wskazali, że Spółka powołana przez gminę W. do gospodarowania odpadami komunalnymi informuje w kampanii medialnej, że podatnikami opłaty są członkowie zarządu wspólnot, zarządcy nieruchomości wspólnej bądź same wspólnoty. Wynika to zdaniem skarżących z wadliwej wykładni art. 2 ust. 1 pkt 4 u.c.p.g. Powołali tutaj wyroki FSK 33/04 i I SA/Bk 549/10. Z kolei organ albo twierdzi, że deklaracja nie przesądza o zobowiązanym, albo, że podmiot podpisujący deklarację jest zobowiązany do uiszczenia opłaty. Twierdzi też, że zarządcy nie muszą podawać NIP-u lub REGON-u, chociaż nie wynika to z uchwały. Następnie skarżący powtórzyli krytyczne omówienia wariantów możliwości udziału zarządców w składaniu deklaracji. Podkreślili, że zarządca nie może wypełniać deklaracji, gdyż nie jest właścicielem nieruchomości wielolokalowej lub lokali, w których wytwarzane są odpady. Deklaracje składa i opłaty ponosi właściciel (art. 6c, art. 6h, art. 6m ustawy). Zarządca działa na podstawie umowy zawartej ze wspólnotą, ze skutkiem prawnym bezpośrednio dla tej jednostki organizacyjnej (art. 185 u.g.n.). Obowiązek płacenia podatku jest skutkiem prawnym, który obciąża inny podmiot, niż zarządca. Umowa o zarządzaniu nieruchomością wspólną również nie dotyczy właścicieli lokali, gdyż nie są one zarządzane. Nie może więc zarządca działać w imieniu właścicieli lokali, a tym bardziej jako ich pełnomocnik procesowy, gdy zarządcą jest osoba prawna (art. 80a o.p. i art. 137 § 1 o.p. oraz wyrok I FSK 1303/08). Wszystko to prowadzi do wniosku, że deklaracje powinni wypełniać sami właściciele lokali, jako wytwórcy odpadów, osoby podejmujące decyzję o selektywnej ich zbiórce oraz osoby posiadające informacje o podstawach wyliczenia opłaty (ilość mieszkańców, powierzchnia, branża prowadzonej działalności, ilość zatrudnionych itp.) i okolicznościach uzasadniających złożenie korekty. Następnie skarżący omówili pojęcie "budynku wielolokalowego", ustawowo niezdefiniowane. Jak wiadomo, jeden budynek może obejmować kilka wspólnot mieszkaniowych, ale uchwała tego nie wyróżnia. Kolejno skarżący omówili charakter prawny opłaty w nawiązaniu do Ordynacji podatkowej (odesłanie w art. 6q ustawy). Obowiązków podatkowych nie można dowolnie przerzucać na osoby trzecie. W końcu skarżący wyrazili wątpliwości dotyczące rozróżnienia zarządcy i administratora nieruchomości. Istnieje potrzeba rozstrzygnięcia, czy deklaracje mają wypełniać zarządcy, czy właściciele lokali, oraz czy zarządca ponosi zbiorczą opłatę w oparciu o zbiorczą deklarację. Uchwała nie przewiduje składania zbiorczych deklaracji.

W odpowiedziach na skargi organ wniósł o ich oddalenie. Na wstępie organ zwrócił uwagę, że w skargach nie wyjaśniono relacji pomiędzy zaskarżoną uchwałą a naruszeniem interesów prawnych skarżących i naruszeniem powołanych przepisów prawnych. W zakresie upoważnienia ustawowego do podjęcia uchwały nie mieści się określenie podmiotów zobowiązanych do uiszczenia opłaty oraz zakresu przedmiotowego opłaty. Uchwała nie naruszyła więc interesów prawnych skarżących, gdyby naruszenie to miało wynikać z braku określenia podmiotu zobowiązanego do wypełnienia deklaracji i uiszczenia opłaty. Uchwała ustala jedynie wzór deklaracji składanej przez obowiązanych określonych w ustawie. Uchwała nie ustanawia obowiązku złożenia deklaracji. Deklarację może złożyć właściciel lokalu, a wówczas w części C1 zaznaczy kwadrat nr 1, jak i osoba sprawująca zarząd nieruchomością wspólną, która zaznaczy kwadrat nr 2. W zależności od tego wzór deklaracji przewiduje dalszy sposób wypełnienia deklaracji. Zarzuty skarżących związane są z ich niepewnością, czy ustawa nałożyła na nich obowiązek wypełnienia deklaracji i skierowane są przeciwko ustawie, a nie uchwale. W zakresie upoważnienia do stanowienia uchwały nie znajdowało się postulowane przez skarżących wyjaśnienie wątpliwości związanych z treścią ustawy. Zasady techniki prawodawczej również nie pozwalają na zawarcie w akcie prawa miejscowego postanowień służących doprecyzowaniu czy objaśnianiu ustawy. Wskazane w zarzutach skarg przepisy prawne nie mogły być podstawą dla interesów prawnych skarżących, zaś uchwała tych przepisów nie narusza. Uchwała nie dotyczy obowiązków zarządców a jedynie określa sposób wypełnienia deklaracji przez osoby wymienione w art. 2 ust. 3 ustawy. Uchwała nie odnosi się ponadto do obowiązków zarządców wynikających z umowy zawartej z właścicielami.

Odnośnie samej uchwały organ wyjaśnił, że wskazanie w części C3 jednego z kwadratów nie oznacza w czyim imieniu składana jest deklaracja. Zarządca nieruchomości nie działa jako pełnomocnik właściciela lokalu ani w imieniu właścicieli nieruchomości wspólnej, lecz jako podmiot realizujący ustawowe obowiązki właścicieli lokali. Deklaracja odnosząca się do części wspólnych składana byłaby na zasadach ogólnych, nie zaś w oparciu o art. 2 ust. 3 ustawy. Uchwała określa jedynie wszystkie prawnie możliwe warianty podmiotowe składania deklaracji, wynikające z ustawy. Gdyby deklarację wypełniał pełnomocnik (art. 80a o.p.), złoży podpis w części H poz. 87. Art. 2 ust. 3 ustawy nie konstytuuje stosunku pełnomocnictwa. Uchwała nie mogła zawierać definicji budynku wielolokalowego. Deklarację składa się za właścicieli lokali i wzór przewiduje taki przypadek. Wzór nie jest wewnętrznie sprzeczny, gdyby bowiem zarządca składał deklarację w odniesieniu do nieruchomości wspólnej, powinien zaznaczyć kwadrat 1 w części C1, co nie wywołuje konieczności zaznaczenia kwadratu 6 w części D1. Uchwała nie mogła wyposażyć zarządców w uprawnienie do pozyskiwania od właścicieli lokali wymaganych informacji. Uchwała nie reguluje skutków ekonomicznych składania deklaracji przez zarządców. Uchwała nie mogła precyzować niejednoznacznych przepisów ustawowych. Uchwała nie mogła wyjaśniać treści art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 6i, art. 6o, art. 6p lub art. 6q ustawy. Istnienie u skarżących wątpliwości odnośnie znaczenia tych przepisów nie uzasadnia zarzutów wobec uchwały. Wątpliwości te odnoszą się ponadto do konkretnych stanów faktycznych istotnych w fazie stosowania prawa. Nie ma potrzeby, aby organ odnosił się do wątpliwości zgłaszanych przez skarżących. Nawet zakładając, że zarządcy nie mają ustawowego obowiązku złożenia deklaracji za właścicieli, uchwalony wzór umożliwia wypełnienie deklaracji według wszystkich wchodzących w rachubę sposobów. Bezprzedmiotowe były również zarzuty skargi związane z działalnością spółki komunalnej lub kampanią informacyjną dla mieszkańców miasta i zainteresowanych podmiotów.

Zaskarżona uchwała wydana została na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. i art. 6n ust. 1 u.c.p.g. Zawiera w załączniku nr 1 wzór deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, a w załączniku nr 2 wzór informacji o lokalach i właścicielach lokali w budynkach wielolokalowych stanowiącej integralną część deklaracji, o czym uchwała stanowi w §1. W zał. nr 1 na wstępie umieszczono rubrykę (pole) na podanie identyfikatora NIP/numeru PESEL, następnie pouczenie, że deklaracja stanowi podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego. Część C zawiera dane składającego deklarację, C.1. podmiot składający deklarację jako właściciel nieruchomości (kwadrat 1) lub osoba/osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną w rozumieniu u.w.lok. (kwadrat 2), C.2 tytuł prawny do władania nieruchomością – dla zaznaczających C.1.1. (własność, współwłasność, użytkowanie wieczyste, najem dzierżawa, inny), C.3 Zarząd nieruchomością wspólną – dla zaznaczających C.1.2 (1. wspólnota mieszkaniowa 2. spółdzielnia mieszkaniowa 3. towarzystwo budownictwa społecznego 4. inny), C.4. dane indentyfikacyjne składającego deklarację – 1. osoby fizyczne, 2. jednostki organizacyjne (nazwa, NIP, adres). Część D zawiera dane nieruchomości, D.1 rodzaj nieruchomości, kwadrat 1 nieruchomość, na której zamieszkują mieszkańcy, 2. nieruchomość, na której nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne, 3. nieruchomość, na której w części zamieszkują i na której w części nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne, 4. nieruchomość, na której przestali zamieszkiwać mieszkańcy lub/i przestały powstawać odpady komunalne, 5. nieruchomość, której właścicielem przestała być osoba wskazana w części C oraz 6. nieruchomość zabudowana budynkiem wielolokalowym (zaznaczyć jeżeli w części C1 zaznaczono kwadrat 2, w takim przypadku kwadratów 1-5 nie zaznacza się), D.3. powierzchnia lokalu mieszkalnego oraz liczba mieszkańców (wypełniają właściciele, którzy w części D1 zaznaczyli kwadrat 1 lub 3). Część E to opłata za gospodarowanie odpadami, E.1. nieruchomość zamieszkała (m.in. dla wypełniających część D.1.6. jeżeli w co najmniej jednym lokalu zamieszkują mieszkańcy), E.1.1. budynek, w którym znajdują się nie więcej niż 4 lokale i E.1.2. budynek, w którym znajduje się 5 lub więcej lokali (z zaznaczeniem powierzchni lokalu mieszkalnego lub liczby mieszkańców zamieszkujących nieruchomość oraz sposobu zbierania i odbierania odpadów). Wysokość opłaty stanowi iloczyn powierzchni lokalu albo liczby mieszkańców i stawki opłaty. W części E.2. nieruchomość niezamieszkała podaje się dane m.in. wówczas, jeśli w części D.1 zaznaczono kwadrat 6, a w co najmniej jednym lokalu nie zamieszkują mieszkańcy a powstają odpady komunalne. Wysokość opłaty stanowi iloczyn ilości pojemników o określonej objętości, ilości odbiorców pojemnika w miesiącu i stawki opłaty. W części E.3 nieruchomość w części zamieszkała i w części niezamieszkała (przy czym w przypadku budynku wielolokalowego wysokość opłaty dla wszystkich lokali, których dotyczy część E.3 oblicza się wyłącznie w tej części). W części F wysokość należnej opłaty wpisuje kwotę opłaty obliczoną w części E, przy czym w przypadku budynków wielolokalowych wpisuje się sumę kwot z pól 33 i 36 w części E.1.1.3. albo 39 i 42 w E.1.2.3. oraz kwot z pół 83 i 84 w E.2.2.

Część G to informacja o załącznikach (m.in. informacja o lokalach i właścicielach). Część H obejmuje podpis składającego deklarację – gdy w rubryce C.1 zaznaczono kwadrat nr 2 podpis składa (składają) osoba (osoby) sprawujące zarząd nieruchomością.

W objaśnieniach sposobu wypełnienia deklaracji podano m.in. przy części C treść art. 2 ust. 3 ustawy, w części D.1.6., że okoliczności wymienione w kwadratach 1-5 uwzględnia się m.in. w informacji o lokalach i właścicielach lokali. W części D.2. (dane nieruchomości) podaje się numer lub numery nieruchomości budynkowej i liczbę lokali, których dotyczy deklaracja. W objaśnieniach do części E wskazano na podstawowe znaczenie uchwały określającej metodę ustalenia oraz wysokość stawek tej opłaty. Jak podano, składający deklarację zaznaczeni w części C1 kwadrat 2 wypełniając części E1-E3 określają podstawę ustalenia opłaty odrębnie dla każdego lokalu. Poszczególne części E1 wypełnia się w zależności od liczby lokali w nieruchomości budynkowej, przy czym po zaznaczeniu części C.1.2. zaznacza się w częściach E.1.1.1. albo E1.2.1. oba kwadraty, jeżeli dla lokali spełnione są różne przesłanki ustalenia opłaty. Wpisuje się łączną liczbę metrów kwadratowych lokali osobno dla każdej przesłanki. Część E.3 przeznaczona jest dla nieruchomości oraz lokali, które łącznie spełniają cechy z części E1 i E2. W przypadku budynku wielolokalowego części składowych opłaty nie uwzględnia się w części E1 i E2. Objaśnienie podaje szczegółowo sposób obliczeń.

W załączniku nr 2 zawarto wzór informacji o lokalach i właścicielach lokali w budynkach wielolokalowych. Informacja obejmuje m.in. imię i nazwisko właściciela lokalu, powierzchnię lokalu, liczbę mieszkańców, typ lokalu (zamieszkały, niezamieszkały, w części zamieszkały), korekty danych, wysokość opłaty dla danego lokalu. Informację wypełnia się po zaznaczeniu C1.2.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Jak wiadomo, w treści art. 53 § 2 p.p.s.a. (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) i art. 101 § 1 u.s.g. (Dz. U. z 2013 r., poz. 594) zawarte są wymogi formalne skargi na uchwałę organu gminy (bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego skarżącego, dochowanie terminu do złożenia skargi i przynależność uchwały do spraw z zakresu administracji publicznej) oraz wymogi zasadności skargi (przede wszystkim i najpierw wykazanie legitymacji skargowej, czyli naruszenia interesu prawnego skarżącego, co umożliwia sądowi kontrolę uchwały co do zgodności z prawem przedmiotowym, w granicach skargi zgodnie z art. 91 ust. 1 u.s.g. i art. 134 p.p.s.a.). Zadaniem skarżącego jest więc wykazanie istnienia związku między uchwałą a jego indywidualną sytuacją prawną, kształtowaną przez normę prawa materialnego, przy czym związek ten powinien być bezpośredni, konkretny i realny. Wymaga się, aby interes prawny skarżącego nie był chroniony w inny sposób (wyrok TK SK 76/06 OTK-A 2008/7/121). Do wniesienia skargi nie legitymuje więc ani sama sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem przedmiotowym, ani stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego (por. wyrok II OSK 2334/11), lecz właśnie naruszenie interesu prawnego (samo pojęcie tego interesu wyjaśnia się na tle art. 28 k.p.a. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 por. A.S. Duda "Interes prawny w polskim prawie administracyjnym" s. 79, J. Zimmermann "Prawo administracyjne" wyd. 2010 s. 271).

W nin. sprawie były spełnione formalne przesłanki rozpoznania skargi. Było natomiast co najmniej wątpliwie, czy skarżącym przysługiwał interes prawny i czy wykazali jego naruszenie zaskarżoną uchwałą, ale nawet i wówczas nie sposób było stwierdzić naruszenia prawa przedmiotowego. Uwagi wstępne można uzupełnić spostrzeżeniem, że niejednokrotnie zakres przedmiotowy i treść danego rodzaju uchwał z góry niejako ogranicza teoretyczną możliwość naruszenia nimi sfery prawnej przysługującej komukolwiek (np. na gruncie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tzw. uchwały intencyjne, a nawet w sprawie studium uwarunkowań). Niekiedy wątpliwości te jeszcze się pogłębiają przy wzięciu pod uwagę określonej grupy adresatów uchwały i rozważeniu charakteru przysługującego im interesu, co w nin. sprawie dotyczy zarządców nieruchomości powołanych na podstawie art. 18 u.w.lok. (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903). Problematyki prawnej związku pomiędzy rodzajem uchwał i właściwością ich adresatów dotyczy liczne orzecznictwo sądowe, którego nie ma potrzeby omawiać (patrz wyroki I OSK 2236/12, I OSK 1761/12, II SA/Kr 744/10, I SA/Łd 914/10, III SA/Kr 964/07), chociaż zwraca uwagę odmowa przypisania interesu prawnego podmiotom posiadającym pewne wspólne cechy, nie pozwalające na powiązanie ich indywidualnej sytuacji z treścią uchwały, bądź wówczas, gdy uchwała jedynie realizuje upoważnienie ustawowe, a dany podmiot wyraża niezadowolenie z podjęcia uchwały, której treść wyznacza ustawa.

Należało ponadto uwzględnić, że w nin. sprawie udział w postępowaniu zgłosił prokurator i wniósł o uwzględnienie skarg oraz rozważyć, czy w tej sytuacji nadal przesłanką merytorycznego rozpoznania skarg będzie wykazanie przez skarżącego naruszenia przysługującego im interesu prawnego. Tym niemniej pamiętać należy, że zarządcy nie stają się płatnikami opłaty (jak przyjmuje Gmina) czy jej podatnikami (jak obawiają się skarżący) z mocy samej ustawy, a tym bardziej zaskarżonej uchwały, lecz również w przypadku przyjęcia takiego umownego obowiązku na podstawie art. 18 u.w.lok. Należy na koniec wyrazić ogólne zaopatrywanie, że im bardziej niejasna lub nie jednoznaczna jest ustawa upoważniająca i powiązane z nią akty normatywne, tym trudniej jest wykazać niezgodność aktu wykonawczego do ustawy z prawem, o ile nie wykracza poza zakres upoważnienia ustawowego. Wadliwość unormowania wynika bowiem wówczas z ułomności ustaw lub innych aktów poprzedzających w sposób konieczny podjęcie zaskarżonej uchwały i źródłem naruszeń prawa przedmiotowego nie jest samodzielnie lub w ogóle uchwała, lecz akty przez uchwałę dopełnione.

Przechodząc do rozważań szczegółowych omówić należy materiał normatywny stanowiący podstawę wydania zaskarżonego aktu oraz związany z nim materiał normatywny budzący wątpliwości skarżących. Według art. 6c, art. 6h i art. 6m ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (obecnie Dz. U. z 2013 r., poz. 1399) gmina organizuje odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, którzy obowiązani są ponosić opłatę za gospodarowanie tymi odpadami oraz złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty. Problemy pojawiają się na tle art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 2 ust. 3 ustawy. Przepisy te określają jako właścicieli również współwłaścicieli, użytkowników wieczystych, jednostki organizacyjne posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością oraz stanowią, że jeżeli nieruchomość jest zabudowana budynkami wielolokalowymi, w których ustanowiono odrębną własność lokali, obowiązki właścicieli nieruchomości obciążają osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną w rozumieniu ustawy o własności lokali lub właścicieli lokali jeżeli zarząd nie został wybrany. Nie powinno ulegać wątpliwości, że definicja właścicieli nieruchomości nie ma znaczenia dla sytuacji prawnej skarżących zarządców. Jednostki organizacyjne władające nieruchomością w ramach trwałego zarządu (art. 43 i nast. u.g.n. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) niekiedy określane są wprawdzie przez ustawodawcę jako zarządcy (np. art. 28 ust. 2 prawa budowlanego Dz. U. z 2013 r., poz. 1409), podobnie jak podmioty sprawujące zarząd w prawie cywilnym, to jednak nie są to zarządcy w rozumieniu art. 2 ust. 3 u.c.p.g. (osoby sprawujące zarząd). Zarządca taki nie jest też posiadaczem (samoistnym lub zależnym) lub dzierżycielem nieruchomości. Pozostaje więc do rozważenia status "osób sprawujących zarząd nieruchomością wspólną w rozumieniu ustawy o własności lokali", jednak zanim to nastąpi należy poczynić dwie uwagi wstępne. Po pierwsze, treść pojęcia "osób sprawujących zarząd" trzeba będzie poddać analizie w odniesieniu jedynie do zarządców powołanych na podstawie art. 18 u.w.lok., gdyż takimi zarządcami są skarżący, oraz przede wszystkim powiązać ich obowiązki prawne z treścią zaskarżonej uchwały, nie zaś w prawnomaterialnymi podstawami pobierania opłaty. Po drugie, jak łatwo zauważyć po lekturze skarg, skarżący pragną przy okazji zaskarżenia uchwały w sprawie wzoru deklaracji opłatowej uzyskać rozstrzygnięcie wszelkich problemów prawnych powstałych w związku z tymi prawnomaterialnymi podstawami, formułując przy okazji cały szereg założeń, zazwyczaj błędnych, dotyczących pozycji prawnej zarządców oraz prawnych podstaw i sposobów ich działania w tym z podkreśleniem prawnej niemożności podejmowania działań ze skutkiem dla właścicieli lokali. Skarżący pomijają, czy jak gdyby nie rozumieją, że właśnie w przepisach art. 2 ust. 3 u.c.p.g., art. 18 u.w.lok. oraz art. 33 w związku z art. 21 ust. 1 u.w.lok. znajduje się podstawa prawna do podejmowania czynności ze skutkiem dla właścicieli lokali przez "osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną". W rozważaniach dotyczących wspólnoty mieszkaniowej spotyka się zarówno ujęcie przedmiotowe (czego dotyczy wspólnota, tak w ujęciu skarżących, a więc "nieruchomości wspólnej", por. uchwała III CZP 25/12) oraz podmiotowe (wspólnota jako zbiór osób i osoba ustawowa, odnośnie zarządu postanowienie III CZP 62/05, na temat istoty wspólnoty jako strony patrz wyrok II SA/Wr 69/09). Jak zaznaczono, nawet przy tym przedmiotowym ujęciu wspólnoty, wskazane przepisy ustawowe zawierają upoważnienie do działania osób sprawujących zarząd nieruchomością ze skutkiem dla właścicieli lokali lub bez konieczności udziału tych właścicieli w sprawach opłat. Nie jest przy tym wykluczone zaliczenie środków na opłaty do kosztów zarządu nieruchomością wspólną (por. odpowiednio uchwała III CZP 28/06 i wyrok I A Ca 659/12 Lex 1254293). Podkreśla się, że zarządca któremu powierzono zarząd nieruchomością wspólną ma identyczne kompetencje jak zarząd wspólnoty, którego wybór na podstawie art. 20 u.w.lok. staje się zbędny w przypadku powołania zarządcy (art. 18 u.w.lok.). Jak już wskazano, zakres działania zarządcy ze skutkiem dla wspólnoty (czyli właścicieli lokali) dookreśla umowa (por. art. 22 ust. 1 u.w.lok. w zw. z art. 33 tej ustawy). Jednak, należy powtórzyć obowiązek działania zarządcy za właścicieli lokali ma podstawę ustawową (art. 2 ust. 3 u.c.p.g., patrz K. Sobieralski "Podmiot zobowiązany do złożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi" NZS 2013/3/26 s. 59-62).

Należy przypomnieć, że w zakresie gospodarowania odpadami komunalnymi organ podejmuje szereg uchwał stanowiących prawo miejscowe, wobec których uchwała w sprawie wzoru deklaracji pełni funkcję dodatkową i niesamodzielną (por. wyrok II SA/Wr 595/13). Zgodnie z art. 6n ust. 1 u.c.p.g. rada gminy, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowego obliczenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ułatwienia składania deklaracji, określi ... wzór deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi składanej przez właścicieli nieruchomości, obejmujący objaśnienia dotyczące sposobu jej

wypełnienia ... Jak łatwo zauważać, to upoważnienie ustawowe jest bardzo ogólne, nie precyzujące wymaganej treści uchwały. Kluczowe są tutaj sformułowania "zapewnienie prawidłowego obliczenia" oraz "ułatwienie składania deklaracji". Kwestii zapewnienia prawidłowego obliczenia opłaty skarga nie dotyczy, gdyż uchwała nie miała rozstrzygać dylematów zarządców odnośnie sposobu zbierania informacji przydatnych do samoobliczenia opłaty, lecz miała przestawić odpowiednie rubryki (części, kwadraty), umożliwiające zamieszczenie w deklaracji już posiadanych danych. Uchwalony wzór deklaracji niewątpliwe ułatwia składanie deklaracji. Pojęcie właścicieli nieruchomości należy oczywiście rozumieć zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 u.c.p.g. oraz należało rozumieć, że w budynku wielolokalowym deklarację za tych właścicieli składa osoba sprawująca zarząd nieruchomością wspólną zgodnie z art. 2 ust. 3 u.c.p.g. Podobnie jak przy okazji wniesienia skargi na uchwałę w sprawie wzoru deklaracji skarżący nie uzyskają wyjaśnienia wątpliwości związanych z wykładnią ustawy i uchwał merytorycznych dot. opłaty, bowiem Sąd nie będzie snuł rozważań poza zakresem sprawy, tak też przy okazji uchwalania wzoru deklaracji organ nie miał powinności usunięcia wszelkich niedomagań ustawy czy wyjaśnienia jej znaczenia w zakresie budzącym wątpliwości. Dylematy zarządców, w jaki sposób wypełnić deklarację, wynikają z przyjętej przez nich swoistej interpretacji problemów prawnych poruszonych w skargach, nie zaś z wad wzoru deklaracji. Nie mają racji skarżący, że rubryka C.3 wzoru przewiduje działanie zarządcy w imieniu wspólnoty mieszkaniowej. Jak już ustalono, rubryka C.1 obejmuje "podmiot składający deklarację" a jej kwadrat 2 to "osoba/osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali". Wzór powtarza tutaj sformułowania ustawy. Z samego wzoru nie wynika, i nie miało wynikać, że odnosi się on w tym miejscu do zarządców. W rubryce C.3 "zarząd nieruchomością wspólną" można zaznaczyć kwadrat 1 "wspólnota mieszkaniowa". Skarżący po przeinaczeniu brzmienia tych rubryk tworzą co najmniej dyskusyjne poglądy prawne na temat możliwości prawnych działania zarządców, oderwane nie tylko od uchwały, ale także brzmienia ustaw i ich wykładni przeważającej w orzecznictwie i piśmiennictwie prawniczym. Dalej skarżący w oderwaniu od tekstu uchwały i omówionych ustaw twierdzą, że składają deklarację w zakresie nieruchomości wspólnej, nie zaś w imieniu właścicieli lokali. Należy powtórzyć, że zarządca składa deklarację w ramach swoich powinności ustawowych, przykładowo jako zarząd wspólnoty (art. 18, art. 21 w związku z art. 33 u.w.lok.) ze skutkiem bezpośrednio dla członków wspólnoty, nie zaś na zasadzie pełnomocnictwa, wykonując obowiązki właścicieli (art. 2 ust. 3 u.c.p.g.). Osoba sprawująca zarząd wspólnotą, czyli w ujęciu podmiotowym ogółem właścicieli lokali, posiada oczywiście dostęp do informacji stanowiących według ustawy i uchwały merytorycznej podstawę ustalenia opłaty, posiada podstawę prawną do tego dostępu, a w ostateczności dodatkowo mogłaby uzyskać w tym zakresie nałożenie obowiązków na właścicieli w umowie powierzającej zarząd. Upoważnienie do działania za ogół właścicieli, czyli za wspólnotę, wynika z ustawy. Nikt nie poradzi na to, że skarżący nie znają swojego NIP-u i nie radzą sobie z technicznym sposobem zaznaczenia reprezentacji łącznej, kilkuosobowej, własnej osoby prawnej. Nieprawdziwe jest założenie przez skarżących, że nie pozostają w żadnym stosunku prawnym ze wspólnotą, która powierzyła im zarząd, czyli z właścicielami lokali. Odpady odbierane są z budynku (lub części budynku objętej wspólnotą), a nie z poszczególnych lokali. Oczywiście, że to miejsce jest zazwyczaj zamieszkałe. Mają rację skarżący, że klatka schodowa nie produkuje odpadów. Spostrzeżenie to w żaden sposób nie przekłada się na krytykę prawną zaskarżonej uchwały. Nie są istotne oczekiwania skarżących wobec ustawodawcy bądź ocena, że ustawodawca zawiódł oczekiwania zarządców. Ustawodawca ostatnio w ogóle nie liczy się z oczekiwaniami zarządców profesjonalnych (por. Dz. U. z 2013 r., poz. 829). Uchwałodawca i Sąd w nin. sprawie nie mogli zajmować się tymi dylematami skarżących. Nie była istotna krytyka ustawy. Nie były istotne życzenia skarżących co do treści uchwały, lecz jej zgodność z ustawami. Należało rozumieć, że według skarżących uchwała zgodna z niedobrymi ustawami, jest również wadliwa prawnie. Jest wprost przeciwnie (przy tym Sąd, jak się wielokrotnie zaznacza, nie kontroluje i nie ocenia ustawy). Mają rację skarżący, że zarządcy nie składają deklaracji w imieniu właścicieli. Zgodnie bowiem z ustawą czynią to za nich, umocowani ustawowo do tego i ze skutkiem wobec nich. Przyjęcie w praktyce orzeczniczej w sprawach opłat określonej koncepcji w zakresie podmiotu odpowiedzialnego za opłatę (zobowiązanego), nawet zbieżnej z oczekiwaniami skarżących, albo jakiejkolwiek innej, w niczym nie zmieni prawidłowości wzoru deklaracji. Deklaracja pozwala po prostu zamieścić w niej wszelkie ustawowo wymagane i doprecyzowane w uchwałach merytorycznych dane i stanowi regulację neutralną wobec problemów prawnopodatkowych. Sąd nie będzie się zajmował omawianiem koncepcji prawnych nieistotnych dla rozstrzygnięcia. W nawiązaniu do zarzutów można dodać, że Sąd nie kontroluje uchwały pod względem jej zgodności czy spójności z uchwałami podjętymi w innych gminach.

Skarżący jedynie pozornie zaskarżyli uchwałę w części, bowiem części tej nie oznaczyli, zaś zarzuty w rzeczywistości dotyczą uchwały w całości, o ile nawet skargi postulują stwierdzenie nieważności samego wzoru deklaracji. Unieważnienie uchwały w sprawie wzoru deklaracji jedynie w części obejmującej wzór deklaracji byłoby bezsensowne. Odnosząc się do uzupełniających zarzutów skarg należy wskazać, że w dalszym ciągu dotyczą one niejasności przepisów ustawowych (istniejącej lub wymyślonej przez skarżących). Nie narusza interesu prawnego i nie narusza prawa uchwała powtarzająca wymagane przez przepis upoważniający sformułowania ustawowe.

Zwraca uwagę, że zarządcy w kwestii dla nich podstawowej, czyli wykazania naruszenia interesu prawnego, ograniczyli się do ogólnikowej deklaracji, że uchwała jakiś ich interes naruszyła. Trzeba powtórzyć, że dopiero wykazanie tego naruszenia otwiera możliwość dokonania sądowej kontroli legalności uchwały. Z faktu, że skarżący właściwie nie wskazali interesu prawnego i nie wykazali jego naruszenia mogą wynikać pewne skutki procesowe, jednak ich przyjęcie musi zostać poprzedzone oceną następstw wstąpienia prokuratora do udziału w sprawie i złożenia wniosku o uwzględnienie skarg.

Jak wiadomo, zgodnie z art. 8 §1 p.p.s.a. prokurator może wziąć udział w toczącym się postępowaniu, a także wnieść skargę ... jeżeli według jego oceny wymaga tego ochrona praworządności, zaś według art. 50 § 1 p.p.s.a. upoważnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny (oraz) prokurator.... Niewątpliwie wnoszący skargę prokurator nie musi wykazywać naruszania interesu prawnego (art. 101 u.s.g.). Na skutek skargi prokuratora sąd administracyjny kontroluje legalność zaskarżonej uchwały pod względem zgodności z prawem, bez potrzeby badania lub uwzględniania interesu prawnego podmiotów, których sfery prawne są dotknięte (ograniczająco, niekorzystnie) uchwałą. Powstaje wątpliwość, czy skutki takie powstaną również wówczas, gdy prokurator nie wnosi skargi, a jedynie weźmie udział w postępowaniu zainicjowanym przez skarżących znajdujących się w sytuacji przewidzianej w art. 101 u.s.g. Czy udział prokuratora niejako usuwa przeszkodę do rozpoznania zarzutów skargi naruszenia uchwałą prawa przedmiotowego, kiedy bez jego udziału skarga podlegałaby oddaleniu bez badania legalności uchwały. A może sąd powinien skargę oddalić wobec braku naruszenia interesu prawnego skarżącego, ale i tak orzec na skutek udziału prokuratora w postępowaniu, jak gdyby wniósł skargę. A może samo popieranie przez prokuratora skarg bezzasadnych z powodu braku legitymacji skargowej tego braku nie sanuje i jeżeli prokurator zmierza do unieważnienia uchwały, to powinien osobno złożyć samodzielnie skargę, a skargę popieraną, i tak należy oddalić. W nin. sprawie Sąd nie musiał tego zagadnienia rozstrzygać, bowiem uznał uchwałę za niesprzeczną z prawem przedmiotowym. Prokurator popierał skargi przedstawiając argumentację zbieżną z zawartą w uzasadnieniach skargi, zwracając uwagę na niejasności, niedoskonałości wzoru deklaracji, przez co nastąpiło pogłębienie wadliwości ustawy. Już wyjaśniono w uzasadnieniu, że Sąd tej argumentacji nie podziela. Można zasygnalizować, że wskazany problem pojawił się w orzecznictwie (wyroki II OSK 1532/07 i I OSK 978/06 dot. wprawdzie RPO). Być może kwestę pochodnego lub samodzielnego stanowiska prokuratora i potrzeby rozróżnienia sytuacji prokuratora skarżącego i prokuratora popierającego cudzą skargę, trzeba będzie jeszcze przemyśleć. Należy podsumować, że Sąd nie dostrzegł naruszenia interesów prawnych skarżących, ale oddalił skargi po ustaleniu zgodności zaskarżonej uchwały z prawem przedmiotowym, nie uwzględniając ponadto odmiennego stanowiska prokuratora.

Można jeszcze wzmiankować, że niewiele wniósł do sprawy wyrok TK sygn. K 17/12 (Dz. U. z 2013 r., poz. 1593). Jak wiadomo przepisy art. 6h i art. 6m ust. 1 w związku z art. 6c i art. 2 ust. 1 pkt 4 u.c.p.g. zostały uznane za zgodne z Konstytucją. Zarzuty skarżących i prokuratora w nin. sprawie były częściowo zbieżne z uzasadnieniem wniosków o zbadanie konstytucyjności ustawy (pkt I 4.2 i 4.4 uzasadnienia TK) lub wątpliwościami uczestników (pkt I 8.2, pkt 9.3.) oraz samego Trybunału (część III pkt 3). Według TK "pojęcie właściciel należy interpretować w świetle art. 2 ust. 1 pkt 4 i ust. 3 u.c.p.g." (część IV pkt 1.3) oraz "obowiązek złożenia deklaracji ... nie ma charakteru autonomicznego i stanowi pochodną obowiązku ponoszenia opłat..." (tamże). Wskazał, że pojęcie "osoby sprawującej zarząd" ... nie może zostać uznane za niejasne i niekomunikatywne, gdyż jego treść i granice wyznacza zakres odesłania – pojęcie to obejmuje zatem każdy podmiot, który sprawuje zarząd w rozumieniu ustawy o własności lokali (część IV pkt 1.4). Także TK podkreślił pomocnicze znaczenie deklaracji (część IV pkt 3.8.2).

Z tych wszystkich względów oraz zgodnie z art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji w odniesieniu do wszystkich skarg, rozstrzygniętych jednym wyrokiem na podstawie art. 111 §2 p.p.s.a.

PM 25.02.2014 r.