Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz Sędziowie WSA Małgorzata Niedobylska / spr./ WSA Jarosław Szaro Protokolant ref. staż. Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi spółki "A" we W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 rok oddala skargę.

I SA/Rz 208/16

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2016r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: SKO) po rozpoznaniu odwołania "A" sp. z o.o. z siedzibą we W. (dalej: spółka/skarżąca) od decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] września 2015r., nr [...], określającej wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2015r. w kwocie 818.722,00zł, utrzymało w mocy decyzję organu

I instancji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika, że spółka

w deklaracji na podatek od nieruchomości za 2015r. zadeklarowała do opodatkowania 7.297,00m2 gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, 207m2 budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz budowle o wartości 4.201.659,00zł, określając łączną kwotę podatku od nieruchomości w wysokości 95.159zł.

Postanowieniem z dnia [...] lipca 2015r. Prezydent Miasta wszczął postępowanie podatkowe w sprawie określenia dla spółki wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2015r., a następnie decyzją z dnia [...] września 2015r., nr [...], określił wysokość zobowiązania

w podatku od nieruchomości za 2015r. w kwocie 818.722,00zł.

Organ I instancji wskazał, że spółka złożyła deklarację na podatek od nieruchomości na 2015r. stosując te same wyliczenia, które zastosowała w korekcie deklaracji za 2014r. – zakwestionowanej przez organ podatkowy. Prezydent Miasta podtrzymał stanowisko wyrażone w decyzji określającej spółce wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2014r., że fakt wyodrębnienia

w budynku o pow. 30.772 m2 położonym na gruncie o pow. 28.128 m2, dwóch lokali o pow. 24,6 m2 oraz 79 m2 na rzecz dotychczasowego właściciela, nie skutkuje naliczeniem podatku od nieruchomości w stosunku do pozostałej części budynku oraz gruntu na podstawie art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach

i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2014r., poz. 849 ze zm.) - dalej: u.p.o.l., to jest do obliczania podatku nie stosuje się ułamka wynikającego ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku. Organ I instancji stanął na stanowisku, że art. 3 ust. 4 i 5 u.p.o.l., na których treść powołuje się spółka, wskazują na to, że ich zastosowanie jest możliwe wyłącznie jeżeli nieruchomość znajduje się we współwłasności co najmniej dwóch podmiotów. Przepisy te nie mają zaś zastosowania do sytuacji, która miała miejsce w niniejszej sprawie, w której właściciel wyodrębnionego lokalu (lokali) jest jednocześnie właścicielem pozostałej części budynku.

Od ww. decyzji Prezydenta Miasta spółka wniosła odwołanie do SKO, które powołaną na wstępie decyzją z dnia [...] stycznia 2016r., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

SKO podzieliło stanowisko organu I instancji co do spornej wykładni przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l., prowadzącej do wniosku, że w rozstrzyganej sprawie przepis ten nie znajduje zastosowania. Organ odwoławczy nie zgodził się ze stanowiskiem spółki, że dla wykładni art. 3 ust. 5 u.p.o.l., istnienie współwłasności jest bez znaczenia. Zauważył, że z treści art. 3 ust. 4 i ust. 5 u.p.o.l. wynika, że stosowanie tych przepisów ograniczono do sytuacji współwłasności nieruchomości, która

w rozstrzyganej sprawie nie wystąpiła.

Zdaniem SKO, w sytuacji gdy wnioskodawca ustanawia w stosunku do siebie odrębną własność dwóch lokali znajdujących się w budynku posadowionym na którejś z jego działek, w istocie nie dochodzi do powstania współwłasności i z tego względu do opodatkowania nieruchomości budynkowej, jak i gruntowej, nie będzie miał zastosowania art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Organ powołał także pogląd zawarty

w postanowieniu Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2013r., sygn. akt II CSK 471/12, zgodnie z którym, gdy jest tylko jeden właściciel, nie powstaje stosunek współwłasności.

Na poparcie swego stanowiska organ powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 2 lutego 2015r., sygn. akt I SA/Rz 1074/14, który zapadł w związku z zaskarżeniem interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej przez Prezydenta Miasta z [...] sierpnia 2014r., nr [...], na wniosek spółki.

W konsekwencji SKO nie podzieliło stanowiska spółki, że w rozstrzyganej sprawie istnieje współwłasność nieruchomości, na co wskazywać mają poglądy doktryny prawa cywilnego dotyczące kwalifikacji sytuacji wyodrębnienia lokali, jako wyjątku od zasady przewidzianej w art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014r., poz. 121 ze zm.) - dalej: k.c. Zdaniem organu II instancji,

z literalnej wykładni art. 3 ust. 5 u.p.o.l. wynika, że odmiennie, preferencyjnie

w porównaniu z zasadami ogólnymi, ustalany obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości, dotyczy gruntu oraz części budynku "stanowiących współwłasność"

i ciąży na "właścicielach lokali". W ocenie SKO, nie ulega wątpliwości, że

w rozstrzyganej sprawie nie występują "właściciele lokali" (liczba mnoga), lecz "właściciel" całego budynku oraz wyodrębnionych w nim lokali. Tym samym nie występuje współwłasność nieruchomości.

Organ II instancji powołał się na stanowisko Wojewódzkiego Sądu

w Rzeszowie wyrażone w wyroku z dnia 19 listopada 2015r., w sprawie I SA/Rz 925/15, że "udział w nieruchomości wspólnej jest pojęciem odrębnym od pojęcia "udziału we współwłasności", a ustawodawca celowo zrezygnował z pojęcia współwłasności części wspólnej, z uwagi na to, że w przypadku gdy występuje tylko jeden właściciel wszystkich lokali nie dochodzi do powstania współwłasności. Nie jest możliwa współwłasność, gdy istnieje tylko jeden właściciel.

W konkluzji SKO stwierdziło, że w sytuacji gdy wyodrębniono własność lokali, które stanowią własność jednego podmiotu oraz gdy pozostała część nieruchomości stanowi także własność tej samej osoby, to właściciel obciążony jest podatkiem od całej nieruchomości budynkowej i gruntowej na zasadach ogólnych i nie ma podstaw do stosowania zasad opodatkowania przewidzianych w art. 3 ust. 5 u.p.o.l.

Za niesłuszny organ odwoławczy uznał zarzut naruszenia przez organ

I instancji art. 187 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2015 r., poz. 613 ze zm.), przez niedopełnienie obowiązku wyczerpującego zebrania materiału dowodowego. Organ podkreślił, że spór

w sprawie dotyczy wyłącznie interpretacji przepisów prawa materialnego i nie odnosi się do ustaleń faktycznych, które były bezsporne.

Na decyzję SKO spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości

i umorzenie postępowania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego:

1) art. 3 ust. 5 u.p.o.l., przez jego niezastosowanie w skutek błędnej wykładni polegającej na przyjęciu, że znajduje on zastosowanie jedynie w sytuacji występowania współwłasności gruntu oraz części budynku konstytuowanej przez wielość podmiotów, którym przysługuje własność nieruchomości lokalowych, podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanego przepisu winna prowadzić do wniosku o konieczności zastosowania również do sytuacji, gdy odrębna własność lokali przysługuje tylko jednej osobie;

2) art. 3 ust. 5 u.p.o.l. w zw. z art. 195 k.c., przez błędną wykładnię i wadliwe przyjęcie, że pojęcie współwłasności, o którym mowa w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. winno być wykładane zgodnie z art. 195 k.c., podczas gdy prawidłowa wykładnia wyklucza taką możliwość oraz błędne zastosowanie art. 195 k.c. do stanu faktycznego, w którym dochodzi do ustanowienia odrębnej własności lokali;

3) art. 3 ust. 5 u.p.o.l. w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (Dz. U z 2000r., Nr 80, poz. 903 ze zm.) – dalej: u.w.l., przez błędną wykładnię i wadliwe przyjęcie, że w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. mowa nie o nieruchomości wspólnej będącej stosunkiem współwłasności, lecz współwłasności regulowanej w przepisach k.c.;

4) art. 3 ust. 1 u.w.l., przez błędną wykładnię i przyjęcie, że ustawodawca nie reguluje nim kwestii współwłasności nieruchomości wspólnej w rezultacie niewłaściwe uznanie, że w wypadku występowania tylko jednego właściciela wszystkich nieruchomości lokalowych nie dochodzi do powstania współwłasności nieruchomości wspólnej, podczas gdy już tylko gramatyczna wykładnia wskazanego przepisu wyklucza prawidłowość tego wniosku;

5) art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1983r. o księgach wieczystych

i hipotece (Dz. U. z 2013r., poz. 707 ze zm.) – dalej: u.k.w.h., przez jego niezastosowanie i przyjęcie, przy braku dowodów przeciwnych, że organy podatkowe nie są związane wynikającym z ksiąg wieczystych domniemaniem, że spółce przysługuje udział w nieruchomości wspólnej (współwłasności) i dowolne, wbrew treści księgi wieczystej przyjęcie, że współwłasności taka nie powstała.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że nie można opierać się na językowej wykładni przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Wobec braku w u.p.o.l. definicji terminów "wyodrębnienie własności lokali", "grunt oraz części budynku stanowiące współwłasność", ich znaczenia należy poszukiwać w prawie prywatnym.

W pierwszym rzędzie należy sięgnąć do u.w.l., jako ustawy szczególnej wobec k.c. Według skarżącej, właściciel nieruchomości lokalowej odpowiada za zapłatę podatku od nieruchomości wspólnej, ale tylko od tych przedmiotów opodatkowania, które składają się na nieruchomość wspólną. Jest nią grunt oraz części budynku

i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokalu.

Zdaniem skarżącej, również pojęcie "stanowiąca współwłasność" powinno być wykładane na podstawie u.w.l., a nie k.c., tj. powinno być rozumiane jako nieruchomość wspólna. Skarżąca podkreśliła, że należy rozróżnić pojęcie współwłasności w k.c. od terminu "nieruchomość wspólna" i jej udziału przysługującego właścicielowi lokali stanowiących odrębny przedmiot własności. Zaznaczyła też, że współwłasność z u.w.l. jest szczególna wobec art. 195 i nast. k.c. i nie można stosować do niej wprost przepisów k.c. Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.w.l., w przypadku wyodrębnienia lokali, właściciel lokalu nabywa ex lege udział

w nieruchomości wspólnej, jako prawo związane z własnością tego lokalu. Element współwłasności powstaje zatem obligatoryjnie, automatycznie i przymusowo – bez względu na tryb ustanowienia i niezależnie od ilości podmiotów. Przepis art. 10 u.w.l. dopuszcza ustanowienie odrębnej własności lokalu dla siebie, mocą jednostronnej czynności prawnej. W takim wypadku stosuje się odpowiednio przepisy

o ustanowieniu odrębnej własności w drodze umowy. W konsekwencji zastosowanie zawsze znajdą przepisy u.w.l. Prawidłowość takiego rozumowania potwierdza, zdaniem skarżącej, fakt, że niezależnie od osoby właściciela lokali, sąd wieczystoksięgowy prowadził będzie oddzielną księgę wieczystą dla nieruchomości wspólnej.

Skarżąca podniosła również, że w razie ustanowienia odrębnej własności lokali dla siebie przez właściciela nieruchomości, powstaje stosunek współwłasności – udział jest związany z własnością lokalu, a nie z osobą współwłaściciela. Zdaniem skarżącej, dla zastosowania art. 5 ust. 3 u.p.o.l. bez znaczenia jest, czy właścicielem lokali będzie wyłącznie dotychczasowy właściciel nieruchomości, czy też inny jeszcze podmiot. W razie wyodrębnienia lokali ww. przepis zawsze znajdzie zastosowanie jako lex specialis względem art. 3 ust. 4 u.p.o.l. Zdaniem skarżącej, przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. wyłącza możliwość zastosowania - w przypadku wyodrębnienia lokali - art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 4 u.p.o.l.

Ponadto skarżąca zrzuciła, że SKO w sposób dowolny i sprzeczny z art. 3 ust. 1 u.k.w.h., przyjęło, że mimo wyodrębnienia nieruchomości lokalowych przez skarżącą, de facto nie powstała nieruchomość wspólna – skoro brak współwłasności. Skarżąca wskazała, że organy podatkowe i sądy związane są domniemaniem wynikającym z art. 3 ust. 1 u.k.w.h. Zaznaczyła, że zarówno dla każdej

z nieruchomości lokalowych, jak i dla nieruchomości wspólnej, prowadzone są odrębne księgi wieczyste, co wskazuje na istnienie współwłasności.

Na poparcie swego stanowiska skarżąca przywołała orzeczenia sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę, SKO podtrzymało argumentację wyrażoną

w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Rzeszowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) - dalej: P.p.s.a., sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Natomiast zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd rozstrzyga

w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi.

Skarga jest niezasadna.

Przedmiotem kontroli Sądu jest rozstrzygnięcie SKO utrzymujące w mocy decyzję organu I instancji, określającą skarżącej wysokość podatku od nieruchomości za 2015r.

Okoliczności faktyczne sprawy są bezsporne. Skarżąca jest właścicielem budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 30.772 m2, gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 28.128 m2 oraz budowli o wartości 4.201.659 zł. Aktem notarialnym z dnia 11 lipca 2014r. skarżąca wyodrębniła w budynku własność dwóch lokali o pow. 24,6m2 oraz 79m2.

Istotą sporu w niniejszej sprawie jest wykładnia przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l.,

w aspekcie prawnopodatkowych skutków wyodrębnienia lokali przez właściciela budynku (nieruchomości).

Według skarżącej, ze względu na ustanowienie w budynku odrębnej własności lokali, opodatkowanie części wspólnych powinno nastąpić na podstawie art. 3 ust. 5 u.p.o.l., mimo, że nadal jedynym właścicielem wyodrębnionych lokali i pozostałej części budynku jest ta sama osoba (skarżąca).

Organy podatkowe natomiast stanęły na stanowisku, że art. 3 ust. 5 u.p.o.l. nie znajdzie zastosowania w sytuacji, gdy budynek i grunt, na którym jest on zlokalizowany jest własnością jednej osoby. W konsekwencji uznały, że właściwe jest opodatkowanie według zasad ogólnych określonych w art. 3 ust. 1 u.p.o.l., tj. całej powierzchni budynku i gruntu.

W ocenie Sądu, rację w zaistniałym sporze należy przyznać organom podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. reguluje problematykę opodatkowania tzw. części wspólnej nieruchomości i gruntu w sytuacji, gdy w budynku wyodrębniono lokale

w sensie prawnym, a więc ustanowiono odrębną własność lokali w myśl u.w.l.

Przepis ten dotyczy sytuacji, gdy wyodrębniono własność lokali, zaś część wspólna budynku i grunt pozostają we współwłasności. Stanowi przy tym regulację kompletną w zakresie opodatkowania części wspólnych w takiej sytuacji i wykładnia pojęć w nim użytych może być stosowana w zgodzie z innymi regulacjami (np. k.c.), tylko w przypadku, gdy prawo podatkowe nie zawiera definicji własnych. Ponieważ prawo podatkowe nie zawiera definicji odrębnej własności lokali oraz współwłasności, pojęcia te muszą być wykładane w zgodzie z regulacjami je tworzącymi.

Pojęcie odrębnej własności lokalu musi więc być wykładane zgodnie z treścią art. 2 ust. 1-6 u.w.l. , zaś ustanowienie odrębnej własności lokalu zgodnie z art. 7

i nast. u.w.l., co skutkuje przyjęciem, że wyodrębnienie lokalu może nastąpić również w drodze jednostronnej czynności prawnej, w sytuacji gdy dotychczasowy właściciel nieruchomości ustanawia w niej odrębną własność lokalu dla siebie. Trzeba w tym miejscu podkreślić, że obie te regulacje, jako prawo związane z odrębną własnością lokalu, wskazują - nie współwłasność części wspólnej nieruchomości - a udział

w nieruchomości wspólnej. Pojęcia te niewątpliwie różnią się od siebie - udział

w nieruchomości wspólnej jest pojęciem odrębnym od udziału we współwłasności. Na takie zdefiniowanie wzajemnej zależności tych pojęć wskazuje również zmiana

w przepisach u.w.l., która nastąpiła z dniem 26 września 1997r. na mocy ustawy

o zmianie ustawy o własności lokali z dnia 22 sierpnia 1997r. (Dz.U. 1997. Nr 106 poz. 682). Przed zmianą przepis ten wskazywał, że w razie wyodrębnienia własności lokali grunt oraz wszelkie części wspólne budynku stanowią współwłasność

w częściach ułamkowych właścicieli lokali. Ustawa odwoływała się więc wprost do współwłasności części wspólnych nieruchomości. W zmienionym przepisie zrezygnowano z tego pojęcia i odwołano się jedynie do udziału w części wspólnej.

W ocenie Sądu, zmiana ta nie miała charakteru przypadkowego, lecz normatywny. Ustawodawca celowo zrezygnował z pojęcia współwłasności części wspólnej,

z uwagi na to, że w przypadku gdy występuje tylko jeden właściciel wszystkich lokali, nie dochodzi do powstania współwłasności. Możliwe jest tylko wskazanie jaki jest udział w nieruchomości wspólnej związany z każdym wyodrębnionym lokalem.

Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia zaistniałego sporu interpretacyjnego, ma zatem kwestia istnienia - w okolicznościach faktycznych sprawy – współwłasności.

Fundamentalna definicja pojęcia współwłasności zawarta jest w przepisie art. 195 k.c., który określa to pojęcie jako sytuację, w której własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Występowanie kilku, tj. co najmniej dwóch właścicieli rzeczy, należy do istoty pojęcia współwłasności - bez wielości właścicieli współwłasność nie może występować.

Zdaniem Sądu, takie rozumienie współwłasności należy przyjąć również na tle u.w.l., a w konsekwencji przy wykładni art. 3 ust. 5 u.p.o.l., w zakresie w jakim przepis ten posługuje się pojęciem współwłasności. Ani bowiem u.w.l., ani też u.p.o.l., nie tworzą własnej definicji pojęcia współwłasności, tym bardziej nie stanowią, że możliwa jest współwłasność z jednym tylko właścicielem. Dlatego też pojęcie współwłasności musi być interpretowane dla potrzeb podatkowych zgodnie ze znaczeniem jakie nadaje mu k.c.

W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniom skarżącej przedstawionym w odwołaniu i skardze, brak jest podstaw do przyjęcia innego rozumienia pojęcia współwłasności.

Sąd podziela stanowisko organów podatkowych, że do powstania współwłasności części wspólnej nieruchomości w rozumieniu art. 3 ust.5 u.p.o.l. dochodzi dopiero wtedy, gdy lokale, z własnością których wiąże się udział

w nieruchomości wspólnej, znajdą się we własności co najmniej dwóch osób (fizycznych lub prawnych). W konsekwencji, w sytuacji, gdy wszystkie lokale znajdują się we własności tej samej osoby, nie dochodzi do powstania współwłasności części wspólnej nieruchomości. Cały przedmiot opodatkowania (budynek i grunt) znajduje się we własności tej samej osoby. W takim przypadku brak jest podstaw do stosowania przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l.

Zdaniem Sądu, nie ma uzasadnienia inne opodatkowanie budynku pozostającego w całości we własności tej samej osoby w przypadku, gdy wyodrębniono prawnie lokale, od sytuacji gdy ich nie wyodrębniono. Uzasadnienie dla stosowania tego przepisu ma miejsce jedynie wtedy, gdy jako właściciel jednego z lokali pojawia się inny podmiot. Tylko w takiej sytuacji opodatkowanie według norm ogólnych nie byłoby możliwe, a opodatkowanie zgodnie z art. 3 ust. 4 u.p.o.l. mogłoby prowadzić do rażącego pokrzywdzenia właściciela lokalu (w przypadku znacznych różnic w powierzchni lokali).

W rozpoznawanej sprawie budynek w całości pozostaje we własności skarżącej, zatem przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. nie ma zastosowania. Zarówno budynek, jak i grunt na którym jest on zlokalizowany, podlega opodatkowaniu według zasad określonych w art. 3 ust. 1 u.p.o.l., tj. opodatkowaniu podlega cała powierzchnia budynku i gruntu. Tak też przyjęły orzekające w niniejszej sprawie organy podatkowe.

Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 2 lutego 2015r., I SA/Rz 1074/14, który zapadł w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej przez Prezydenta Miasta z [...] sierpnia 2014r. na wniosek skarżącej oraz w wyroku z dnia 19 listopada 2011r. w sprawie I SA/Rz 925/15 dotyczącej określenia skarżącej zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2014r. Za wykładnią art. 3 ust. 5 u.p.o.l., prezentowaną w niniejszej sprawie przez organy podatkowe i Sąd, opowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku

z dnia 29 października 2014r., I SA/Sz 819/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Poznaniu w wyroku z dnia 21 maja 2015r., I SA/Po 155/15 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 27 lipca 2015r., I SA/Kr 902/15 (dost.

w CBOiS).

W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowane jest również stanowisko przeciwne, zgodne z poglądem skarżącej, którego Sąd

w niniejszej sprawie nie podziela (np. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 kwietnia 2015r., I SA/Lu 260/15, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 kwietnia 2015r., I SA/Łd 17/15, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 maja 2015r.,

I SA/Gl 1454/14 – dost. w CBOiS).

Z przedstawionych względów, zdaniem Sądu, niezasadne są zarzuty naruszenia powołanych w skardze przepisów, polegającego na dokonaniu przez organy podatkowe błędnej wykładni art. 3 ust. 5 u.p.o.l. w zw. z art. 195 k.c. oraz art. 3 ust. 1 i 2 u.w.l.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 3 ust. 1 u.k.w.h., należy wskazać, że

z przepisu tego wynika domniemanie prawne, iż prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. W ocenie Sądu, fakt prowadzenia przez sąd wieczystoksięgowy odrębnych ksiąg wieczystych dla nieruchomości lokalowych oraz nieruchomości wspólnej – na który powołuje się skarżąca - nie ma wpływu na ocenę prawnopodatkowych skutków wyodrębnienia lokali – decydujące

w niniejszej sprawie jest pozostawanie nieruchomości w całości we własności skarżącej, co wyklucza istnienie współwłasności i w konsekwencji wyłącza opodatkowanie według art. 3 ust. 5 u.p.o.l.

Nie znajdując podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, Sąd na mocy art. 151 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.