Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędzia WSA Urszula Wilk Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2010 r. sprawy ze skargi E. S.A. z siedzibą w P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...], działając na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 2, ust. 6 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r., Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 , Nr 119, poz. 1117 , z późn. zm.) - zwanej dalej p.w.p., Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej, po rozpoznaniu wniosku E. S.A. z siedzibą w P. o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy [...] udzielonego B.B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe "E." - oddalił omawiany wniosek.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia:

Decyzją z dnia [...] stycznia 1994 r. Urząd Patentowy RP udzielił na rzecz B.B., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe "E.", dalej zwanego uczestnikiem postępowania lub uprawnionym, prawo ochronne na znak towarowy słowno-graficzny [...] w postaci pięcioliterowego słowa [...] pisanego dużymi literami majuskułowymi jednakowej wysokości rozdzielonymi między sobą, przeznaczonego do oznaczania usług zaliczanych do klas 37 i 42.

W klasie 37 wskazano: roboty budowlane instalacyjne przy instalacjach sanitarnych, grzewczych, gazowych, elektrycznych, klimatyzacyjnych i innych specjalistycznych pracach przemysłowo – instalacyjnych, naprawy i remonty w zakresie ww. usług budowlanych, tj. w instalacjach sanitarnych, grzewczych, gazowych, elektrycznych, klimatyzacyjnych; w klasie 42 wskazano: usługi instalacyjne przy zakładaniu, kontroli, badaniach i ekspertyzach w zakresie instalacji sanitarnych, grzewczych, gazowych, elektrycznych, klimatyzacyjnych i innych specjalistycznych pracach przemysłowo-instalacyjnych.

Pismem z dnia [...] lipca 2008 r. E. S.A. z siedzibą w K. (obecnie siedziba w P.), dalej zwana skarżącą, złożyła wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na ww. znak towarowy [...]. W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała jako podstawę prawną żądania art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i ust. 6 p.w.p. Natomiast swój interes prawny strona uzasadniła otrzymaniem od uprawnionego listu ostrzegawczego z dnia [...] czerwca 2010 r., którym wezwano ją do zaprzestania używania nazwy [...] w obrocie gospodarczym, jako czynu nieuczciwej konkurencji, rozumieniu art. 5 i 10 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Ponadto skarżąca wskazała, że uprawniony zarzucił jej naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy [...].

Podniosła, że sporny znak towarowy nie był rzeczywiście używany do oznaczania usług z klasy 37 i 42. Podkreśliła, że w postępowaniu o stwierdzenie wygaśnięcia prawa wyłącznego ciężar dowodu spoczywa na uprawnionym w sprawie, to on ma obowiązek wykazania rzeczywistego używania znaku towarowego w okresie pięciu lat na terenie Polski dla usług 37 i 42. Wskazała, iż znak nie był używany w okresie 5 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku. Wniosek wpłynął do organu [...] lipca 2008 r.

W odpowiedzi na ww. pismo E. S.A., B.B. w pismach z dnia [...] października 2008 r. oraz z dnia [...] maja 2009 r. uznał wniosek za bezzasadny. Poinformował, że prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą P.U.H E. oraz działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością E. Na podstawie umowy z dnia [...] sierpnia 2002 r. E. Spółka z o.o. jest uprawniona do używania w obrocie oznaczenia [...]. Uprawniony wskazał, że na mocy tej umowy używał w sposób rzeczywisty przedmiotowego znaku towarowego poprzez prowadzenie działalności gospodarczej w formie spółki z o.o. i jest to zgodne z treścią przepisu art. 169 ust. 4 p.w.p. Podniósł, że w dniu [...] stycznia 2007 r. zawarta została umowa licencyjna między P.H.U. E. a E. Sp. z o.o., wpisana następnie do rejestru znaków towarowych w dniu [...] czerwca 2007 r. Następnie B.B. dokonał wyjaśnień w zakresie konkretnych czynności związanych z pojęciem robót budowlanych objętych prawem wyłącznym [...]. Zdaniem uprawnionego przedłożone do pisma faktury za okres od 2003 r. do 2008 r. potwierdzają rzeczywiste używanie spornego znaku towarowego. Podkreślił, że pod wymienionymi w tych fakturach usługami z klasy 37 i 42 kryje się znacznie szerszy zakres usług obejmujący np. kosztorysy, a każda z podstawowych robót budowlanych wymaga koniecznych dodatkowych robót związanych z budową, przebudową lub rozbudową obiektów budowlanych czy przygotowaniem inwestycji. Ponadto wskazał, iż czynności te są rozciągnięte w czasie, mają cykliczny charakter a ich rozliczenie nie oddaje rzeczywistego czasu ich realizacji. Analogicznie do pojęcia robót budowlanych uprawniony odniósł się do pojęcia zadań inwestycyjnych, w zakres których wchodzą usługi z klasy 42: projektowanie i badania. W ocenie uczestnika, branża usługowa, w szczególności budowlana jest specyficznym rodzajem działalności, nie są to towary leżące na półce, stąd też nie można mówić o "modelu przeciętnego odbiorcy". Jednocześnie poinformował, że przedsiębiorstwo uczestnika i skarżącej jest mylone przez osoby trzecie. Podkreślił, iż prowadzi swoją działalność od 1990 r. i można powiedzieć, że znak [...] jest powszechnie znany w Polsce w tej branży. W jego ocenie przedłożone faktury i materiały z logo [...] potwierdzają rzeczywiste używanie znaku towarowego [...] dla usług klasie 37 i 42 w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu lat wstecz od daty niniejszego wniosku. Do pisma uczestnik postępowania dołączył m.in. umowę użyczenia, faktury za obsługę P.H.U. E. przez E. Sp. z o.o., postanowienie Urzędu Patentowego o wpisaniu licencji w rejestr znaków towarowych, faktury potwierdzające używanie spornego znaku towarowego, oraz dokumenty poświadczające mylenie firmy [...] i [...].

Skarżąca wyraziła swoje stanowisko w piśmie z dnia [...] czerwca 2009 r. Stwierdziła, że uprawniony nie kwestionuje jej interesu prawnego we wszczęciu przedmiotowego postępowania. Podniosła, że przedłożone przez uprawnionego dowody potwierdzające używanie spornego znaku towarowego są bezskuteczne. Dowody te świadczą o używaniu spornego znaku w funkcji nazwy przedsiębiorstwa nie zaś w funkcji znaku towarowego. Użycie w firmie oznaczenia [...] nie jest używaniem znaku towarowego a zgodnie z orzecznictwem istotą znaku towarowego jest umieszczanie go na towarach lub opakowaniu w celu identyfikacji przedsiębiorstwa, takie rozróżnienie dostrzega również doktryna. W związku z powyższym przedłożone przez uprawnionego dowody są bezprzedmiotowe, a dodatkowo potwierdzają użycie spornego znaku towarowego jako firmy, co potwierdza fakt mylenia firm. Podniosła, że w przedmiotowej sprawie ważne jest wykazanie obowiązku używania spornego znaku a nie nazwy E. Potwierdzenie używania słowa [...] w stosunkach wewnątrz organizacyjnych nie jest wykazaniem używania przedmiotowego znaku, tak samo jak jego stosowanie w uzyskanych certyfikatach, ponieważ takie stosowanie jest stosowaniem przez osoby trzecie. Skarżąca oceniła także wartość materiału dowodowego. Jej zdaniem większość dowodów nie dotyczy okresu pięciu lat, tj. między 17 lipca 2003 r. a 17 lipca 2008 r., niektóre z faktur pozbawione są dat, stąd ich nieprzydatność w postępowaniu; część faktur nie może być wzięta pod uwagę w świetle przepisu art. 170 ust. 2 p.w.p., część zaś faktur nie wskazuje na używanie spornego znaku towarowego dla jakichkolwiek usług lub wskazuje na używanie dla innych usług (w szczególności chodzi o materiały reklamowe i artykuł prasowy).

W kolejnym piśmie z dnia [...] listopada 2009 r. uczestnik postępowania przedstawił swoje zdanie wobec stanowiska skarżącej. Jeszcze raz wyjaśnił kwestie związane z nazwą przedsiębiorstwa a znakiem towarowym. Podkreślił brak zastosowania orzecznictwa, na które powołała się strona skarżąca w zakresie używania znaku towarowego przeznaczonego do oznaczania towarów, ponieważ w niniejszej sprawie, znak służy do oznaczania usług a nie towarów. Podniósł, że materiał dotyczący stosunków wewnętrznych w przedsiębiorstwie uprawnionego i licencjobiorcy ma wyłącznie charakter dowodowy, złożony z ostrożności procesowej, potwierdzając dokonanie określonych czynności. Odrzucił zarzut o bezwartościowym charakterze dowodów na okoliczność używania spornego znaku towarowego, ponieważ dowody te świadczą o używaniu przez licencjobiorcę znaku [...]. Odnosząc się do zarzutu o braku dowodów na używanie spornego znaku towarowego w okresie od [...] lipca 2003 r. do [...] lipca 2008 roku, stwierdził, że przedkłada dodatkowe faktury mając na względzie specyficzny zakres usług uprawnionego, w szczególności chodzi o kwestię czasu realizacji usługi, która nie zamyka się w dniu wystawienia faktury. Jeżeli przed upływem pięcioletniego okresu poprzedzającego złożenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia wznowione zostało rzeczywiste używanie znaku towarowego lub rozpoczęto używanie tego znaku to nie można wówczas stwierdzić o jego wygaśnięciu. W związku z powyższym przedłożone przez niego faktury obejmują okres wcześniejszy od wymaganego i potwierdzają, że sporny znak towarowy był używany w relewantnym okresie. Uczestnik postępowania nie zgodził się ze stanowiskiem strony skarżącej co do nieuwzględniania dowodów na używanie spornego znaku towarowego pochodzących z okresu trzech miesięcy przed złożeniem przedmiotowego wniosku, powołał się na pismo ostrzegawcze z dnia [...] kwietnia 2008 r. potwierdzające używanie spornego znaku [...]. Dodatkowo, dołączył do pisma materiały dowodowe w postaci: naklejek, kalendarzy, zdjęć z logo, dowody potwierdzające zakup sprzętu wykorzystywanego w realizacji usług, a także zdjęcia z miejsc i obiektów wykonywania usług, które to materiały mają świadczyć o rzeczywistym używaniu spornego znaku towarowego.

Podczas rozprawy przeprowadzonej w dniu [...] listopada 2009 r. zarówno uczestnik postępowania jak i skarżąca podtrzymali swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie. Skarżąca swoje stanowisko zawarła dodatkowo w piśmie, które wpłynęło do organu w dniu [...] listopada 2009 r. Powołała się na orzeczenie Sądu Pierwszej Instancji WE wydane w sprawie [...] - sygn. T-418/03, gdzie przyjęto, iż dla uznania używania znaku, który jest używany równocześnie w nazwie, musi być on użyty "w towarzystwie", tzn. wraz z firmą (nazwą), a więc w taki sposób, żeby nie mógł być on potraktowany jako element samej nazwy. Taka sytuacja nie występuje w przedmiotowej sprawie. Powtórzyła, że w materiale dowodowym brak jest dowodu na używanie spornego znaku towarowego "na zewnątrz" do odbiorcy, a ponadto część materiału nie dotyczy pięcioletniego okresu oceny. Odniosła się do usług poświadczonych w fakturach, w szczególności usług wykonanych na rzecz T. S.A. kwestionując możliwość uznania, iż linie telekomunikacyjne są tego samego rodzaju liniami jak elektryczne, ponieważ zdaniem wnioskodawcy linie telekomunikacyjne nie służą do przysyłania prądu. Wyłącznie dzięki połączeniu linii telekomunikacyjnym z linią elektryczną linie telekomunikacyjne będą pełniły swoją funkcję. Skarżąca zakwestionowała również wykazanie w fakturach usług autoklimatyzacyjnych, jako nie należących do zakresu usług chronionego prawem wyłącznym. Powtórzyła swoje stanowisko dotyczące stosowania znaku na fakturach, stwierdzając, że słowo [...] pojawia się na niektórych fakturach jednokrotnie bądź dwukrotnie, ale jest to, zawsze element nazwy, ponieważ słowo [...] występuje w bezpośrednim kontakcie - ciągu wyrazowym czy graficznym z takimi określeniami jak Sp. z o.o. lub P.U.H. B.B., z oznaczeniami NIP, KRS, Regon oraz z oznaczeniami adresowymi lub innymi oznaczeniami kontaktowymi. W związku z powyższym takie użycie jest użyciem słowa [...] jedynie jako element nazwy. Dlatego też nie można przyjąć, że użycie takie można traktować jako wypełnianie funkcji znaku towarowego. Skarżąca nie zgadza się ze zdaniem uczestnika postępowania, iż prawidłowo wystawiona faktura, a w szczególności wskazanie wystawcy faktury, może być uznane za wypełnienie obowiązku używania znaku towarowego. Powołała się na decyzję Urzędu Patentowego w sprawie znaku towarowego T., z której wynika, że nie istnieją odmienne zasady oceny wymogu używania znaku towarowego identycznego z nawą firmy, ani w przepisach ani w literaturze. Skarżąca negatywnie oceniła materiał dowody przedłożony przez uprawnionego w szczególności, w tym zdjęcia, kosztorys, wydruki z książki telefonicznej, kalendarze, kartkę notesową.

Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] maja 2008 r., powołując się na art. 131 ust. 1 pkt 2, art. 131 ust. 1 pkt 3 oraz art. 131 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 145 ust. 1 p.w.p. oddalił wniosek E. S.A. z siedzibą w P. o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy [...] udzielonego na rzecz B.B.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż skarżąca zażądała wykazania używania spornego znaku towarowego w okresie pięciu lat, licząc wstecz od dnia wniesienia wniosku, tj. w okresie od [...] lipca 2008 r. do [...] lipca 2003 r. Zgodnie z art. 169 ust. 6 wyżej powołanej ustawy, w przypadku wszczęcia postępowania w sprawie o wygaśnięcie prawa ochronnego obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego. W przedmiotowej sprawie, uprawniony z prawa wyłącznego był obowiązany do używania znaku [...] od dnia udzielenia rejestracji, czyli od dnia [...] stycznia 1994 r. Uprawniony ze spornego prawa w swoich pismach przedstawił, jego zdaniem, wystarczające dokumenty i materiały świadczące o używaniu znaku [...], potwierdził również fakt używania znaku podczas przeprowadzonej rozprawy w dniu 20 listopada 2009 r. W związku z powyższym organ miał za zadanie ocenę przedłożonych przez niego materiałów świadczących o używaniu spornego znaku towarowego dla usług chronionych tym prawem wyłącznym. Wykazanie używania przez uczestnika postępowania musi być rzeczywiste i poważne oraz powinno dotyczyć zarejestrowanego znaku dla towarów lub usług dla których znak został zarejestrowany, ponadto używanie musi mieć miejsce na obszarze Polski i musi mieć niedwuznaczny charakter. Rzeczywiste używanie z reguły polega na nakładaniu znaku na towary i wprowadzania tak oznaczonych towarów do obrotu. Organ wskazał, że uczestnik przedłożył:

umowę użyczenia,

faktury za obsługę P.H.U. E. przez E. Sp. z o.o.

1. postanowienie organu o wpisaniu licencji w rejestr znaków towarowych

faktury potwierdzające używanie spornego znaku towarowego

dowody poświadczające mylenie przedsiębiorstwa uprawnionego i

przedsiębiorstwa

inne materiały związane używaniem znaku [...]: artykuł prasowy, kopie uzyskanych certyfikatów, materiały marketingowe związane z działalnością uczestnika, naklejki, kalendarze wraz z fakturami potwierdzającymi ich nabycie przez uprawnionego, zdjęcia z logo, dowody potwierdzające zakup sprzętu wykorzystywanego w realizacji usług, zdjęcia z miejsc i obiektów wykonywania usług, kopie z książek telefonicznych - pkt.pl P. i region [...] oraz z książki [...] S.A. z informacją o danych teleadresowych firmy uczestnika,

przykładowy kosztorys ofertowy, w którym przedstawiono rodzaj konkretnych robót związanych z wykonywaniem usług przez uczestnika.

Organ analizując przedłożony przez uczestnika postępowania materiał dowodowy uznał, że wykazał on, że we wskazanym przez stronę skarżącą okresie między [...] lipca 2003 r. a [...] lipca 2008 r., używał spornego znaku towarowego [...] w zakresie, w jakim udzielono prawa wyłącznego na ten znak. Świadczą o tym przede wszystkim faktury, które potwierdzają, że wystawione zostały przez uprawnione przedsiębiorstwo oraz, że zakres usług wykonanych przez niego odpowiada usługom ujętym w wykazie usług spornego znaku towarowego [...]. Potwierdzeniem są: faktura z [...] grudnia 2004 r. (akta adm., tom I, k. 40), dotycząca budowy przyłącza kablowego wraz z kanalizacją kablową, z [...] czerwca 2004 r., (akta, tom I, k. 44) - naprawa studni kablowej, z [...] maja 2005 r. (akta adm., tom I, k. 51) - wykonanie rurociągu światłowodowego,, z [...] lutego 2005 r., (akta adm., tom I, k. 55) - roboty elektryczne i budowa stacji transformatorowej, z [...] marca 2005 r., (akta adm., tom I, k. 56) - budowa rurociągu kablowego, z [...] lutego 2006 r., (akta adm., tom I, k. 58) pomiary stanu izolacji obwodów i urządzeń elektrycznych, z [...] lipca 2006 r., (akta adm. , tom I, k. 63) - rozbudowa sieci rozdzielczej i abonenckiej, z [...] lutego 2006 r. (akta, tom I, k. 64) - pomiary stanu izolacji obwodów i urządzeń elektrycznych, z [...] stycznia 2006r., (akta adm., tom I, k. 65) modernizacja sieci optycznej, demontaż kabli optycznych.

Zdaniem organu z powyższego zestawienia wynika, że usługi te były wykonywane na przestrzeni trzech lat (2004, 2005, 2006), a użyte w fakturach sformułowania takie jak: budowa, naprawa, wykonanie, odpowiadają pojęciowo usługom, które są sklasyfikowane w klasie 37. Organ przyjął wyjaśnienia uprawnionego, złożone podczas rozprawy w dniu 20 listopada 2009 r., że usługi określone jako "likwidacja TLN" (akta adm. , tom I, k. 36) są usługami polegającymi na demontażu instalacji, a "wykonanie elementów sieci dostępowej" (akta, tom I, k. 33, 42, 45) polegają na tym, że są to roboty budowlano-instalacyjne wykonywane przy innych pracach instalacyjnych, natomiast usługa "zagospodarowania gazu" (akta, tom I, k. 31, 39,) jest usługą w zakresie robót budowlano-instalacyjnych przy instalacjach gazowych. Organ uznał, iż przyjęte wyjaśnienia uprawnionego stanowią potwierdzenie, że usługi wykazane w fakturach w swoim zakresie pojęciowym odpowiadają usługom z klasy 37.

Odnosząc się do zakwestionowania przez skarżącą możliwości uznania za potwierdzające rzeczywiste używanie spornego znaku towarowego prac telekomunikacyjnych, prac polegających na "cyfryzacji" oraz prac dotyczących "TLN", które to usługi znajdują się w klasie 38 i 42, organ potwierdził, iż istotnie usługi telekomunikacyjne są sklasyfikowane w klasie 38 i dotyczą usług polegających na umożliwieniu komunikacji - rozmów, przekazu informacji zarówno wizyjnej i fonicznej, w szczególności klasa ta obejmuje nadawanie programów radiowych bądź telewizyjnych. Stąd też biorąc pod uwagę z jednej strony, specyfikę usług z klasy 38 w Międzynarodowej Klasyfikacji Towarów i Usług, - edycja IX, a z drugiej strony rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej przez uprawnione przedsiębiorstwo to nie można potwierdzić, że uprawniony ze spornego prawa wyłącznego oznacza spornym znakiem usługi polegające na umożliwieniu przekazywania wiadomości czy nadawania programów telewizyjnych lub radiowych. W przedmiotowej sprawie, uprawniony prowadzi raczej działalność związaną z wykonywaniem instalacji, które umożliwiają np. przekazywanie wiadomości czy informacji.

Co do usług w klasie 42, to uczestnik przedstawił np. fakturę z [...] lutego 2005 r., (akta adm., tom 1, k. 53) ze wskazaniem na usługę pomiaru stanu izolacji obwodów i urządzeń elektrycznych oraz z [...] lutego 2006 r., (akta adm., tom 1, k. 58) również z usługą w zakresie pomiaru stanu izolacji obwodów i urządzeń elektrycznych. W ocenie organu zakres słowa "pomiar" znajduje się w bezpośredniej bliskości ze znaczeniem słowa "kontrola", stąd też należy przyjąć, że w ten sposób uprawniony potwierdził, że wykonywał usługi z klasy 42. Na marginesie należy także uwzględnić, że specyfika usług wykonywanych przez uprawnionego w klasy 37 może łączyć się bezpośrednio z koniecznością dokonywania kontroli czy badań tychże instalacji w ramach robót.

Odnosząc się do zarzutu skarżącej, że w przedłożonych dokumentach sporny znak występuje wyłącznie w funkcji nazwy przedsiębiorstwa nie zaś w funkcji znaku towarowego, organ stwierdził, że uprawniony używał spornego znaku towarowego dla usług chronionych prawem wyłącznym [...]. Potwierdzeniem tego są faktury z lat 2003-2008, a więc z okresu jaki został objęty żądaniem przez wnioskodawcę. Organ podkreślił, że na dokumentach tych został umieszczony znak [...] oraz nazwa przedsiębiorstwa uprawnionego do używania przedmiotowego znaku towarowego. Stąd też kwestionowanie przez skarżącą charakteru, w jakim stosowano znak [...] ze wskazaniem na wyłącznie funkcję nazwy przedsiębiorstwa należy uznać za nieuzasadniony. Zdaniem organu bez wątpienia znak umieszczony na fakturach odpowiada zarejestrowanemu znakowi nr [...], w szczególności dotyczy to charakterystycznej i wyróżniającej czcionki użytej do zapisu słowa [...]. Zdaniem organu przytaczane przez skarżącą orzecznictwo w sprawie L. i teza o konieczności występowania obok znaku firmowego znaku towarowego, jako okoliczności wskazującej na używanie znaku towarowego, przeznaczonego do oznaczania usług, właśnie w tej konkretnej sprawie znajduje swoje potwierdzenie. Na dokumentach bowiem bezpośrednio związanych z wykonywaniem usług objętych prawem ochronnym, umieszczono obok nazwy przedsiębiorstwa [...] zapisanej "normalną" standardową czcionką znak towarowy [...], w formie i zachowaniem wyrazu graficznego, który jest chroniony prawem wyłącznym [...].

W ocenie organu można przyjąć, że umieszczenie przez uprawnionego na drukach faktur znaku towarowego [...] w formie odpowiadającej w istocie chronionemu prawu wyłącznemu jest rzeczywistym używaniem tego znaku towarowego zgodnie ze zakresem specjalizacji.

Organ nie zgodził się z argumentacją skarżącej, jakoby użycie znaku [...] w dokumentach miało wyłącznie charakter elementu nazwy przedsiębiorstwa, także poprzez występowanie słowa [...] z określeniami i oznaczeniami rachunkowymi (tj.: REGON, KRS, NIP) i adresowymi. Umieszczenie tych danych obok znaku [...] nie może być uznane jako użycie oznaczenia jedynie w funkcji indywidualizującej przedsiębiorstwo, ponieważ w tej konkretnej sprawie znak towarowy [...] istnieje niezależnie obok oznaczenia przedsiębiorstwa [...], dalsze zaś określenia nie mają żadnego wpływu na samodzielność tego znaku towarowego. Kwestia ta nie znajduje potwierdzenia w dowodach. Faktury wskazują, że znak towarowy [...] w wyeksponowanej wielkości (z zachowaniem graficznej formy chronionej prawem wyłącznym [...] wraz z umieszczoną w kółku literą R, w prawym górnym rogu znaku) znajduje się w lewym górnym rogu dokumentu, obok znaku, a w stosownej odległości umieszczono skrót formy organizacyjnej przedsiębiorstwa uprawnionego do używania, tj. Sp. z o.o., pod znakiem znajdują się wskazania dotyczące NIP-u, KRS-u, REGON-u. Następnym elementem faktury jest wskazanie podmiotu sprzedającego, a więc przedsiębiorstwa E. Sp. z o.o. oraz kupującego. Zdaniem organu z powyższego wynika, iż sporny znak towarowy nie występuje w funkcji nazwy przedsiębiorstwa a stanowi suwerenny element wobec właśnie nazwy przedsiębiorstwa. W sprawie nie ma też zastosowania orzeczenie, cytowane przez wnioskodawcę, wydane w sprawie znaku towarowego [...] (sygn. akt 458/05), ponieważ w przywołanej decyzji Urząd Patentowy stwierdził, że ustalonych okolicznościach sprawy, miało miejsce "użycie wymienne". Określeniem tym opisuje się sytuację, w której wykazanie używania spornego znaku towarowego dokonuje się poprzez wykazanie używania innego chronionego znaku towarowego. Ponadto z decyzji tej wynika, iż ustalono, że "określenie [...] występuje jedynie w nagłówku (...) dokumentu, jako człon firmy (T. GmbH), a nie w funkcji znaku towarowego". W ocenie organu w przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca, bowiem z dowodów jednoznaczne wynika, że słowo [...] występuje dwukrotnie na przedłożonych dokumentach, pełniąc funkcję nazwy przedsiębiorstwa oraz niezależnie funkcję znaku towarowego. Odrębne i niezależne względem siebie użycie słowa [...] w ocenianych dokumentach wskazuje, na świadome użycie przez uprawnionego do znaku towarowego [...] i nazwy jego przedsiębiorstwa, które w płaszczyźnie słownej jest identyczne. Należy podkreślić fakt, że przedsiębiorstwa operując czy używając nazwy swojego przedsiębiorstwa w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dokonują zapisu tejże nazwy (w szczególności na dokumentach) w sposób jak najbardziej typowy czy wyraźny, a w każdym razie nie budzący wątpliwości co do odczytania takiej nazwy. W przedmiotowej sprawie zdaniem organu uprawniony wykazał, że sporny znak towarowy [...] był używany dla oznaczania usług chronionych tym znakiem oraz, że na dokumentach świadczących o rzeczywistym używaniu spornego znaku towarowego, znajduje się również nazwa uprawnionego do używania przedsiębiorstwa.

Organ podkreślił, że uczestnik postępowania przedłożył dodatkowe materiały dowodowe, które jego zdaniem świadczą o używaniu znaku towarowego (np. umowę użyczenia, faktury za obsługę PHU E. przez E. Sp. z o.o., postanowienie Urzędu Patentowego o wpisaniu licencji w rejestr znaków towarowych. W ocenie organu są to dowody, które potwierdzają legalność używania przez spółkę [...] spornego znaku towarowego oraz fakt rozliczeń między uprawnionym licencjodawcą a licencjobiorcą. Dowody te nie stanowią w żadnym razie potwierdzenia rzeczywistego używania znaku towarowego [...] w obrocie gospodarczym i jak słusznie stwierdziła skarżąca dowody takie potwierdzają jedynie użycie słowa [...] w stosunkach wewnątrzorganizacyjnych i administracyjnych.

Odnosząc się do innych materiałów przedłożonych przez uprawnionego takich jak artykuł prasowy, kopie uzyskanych certyfikatów, materiały marketingowe związane z działalnością uprawnionego, naklejki itp. organ stwierdził, iż w istocie potwierdzają one istnienie przedsiębiorstwa uprawnionego ale samodzielnie nie mogą stanowić o używaniu spornego znaku towarowego.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. decyzję Urzędu Patentowego z dnia [...] grudnia 2009 r. złożyła skarżąca – E. Sp. z o.o. z siedzibą w P. Zarzuciła naruszenie:

- art. 2558 ust. 1 pkt 6 p.w.p. poprzez brak wskazania podstawy prawnej zaskarżonej decyzji w zakresie przepisów p.w.p., na których organ oparł się oddalając wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy

- art. 2558 ust. 1 pkt 8 p.w.p. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. oraz art. 7, 8 i 11 k.p.a. w zw. z art. 256 §1 p.w.p. poprzez brak uzasadnienia prawnego zaskarżonej decyzji, w szczególności brak dokonania subsumcji ustalonego w decyzji stanu faktycznego pod jakikolwiek przepis prawa materialnego, z którego wynikałoby, że w rozumieniu przepisów p.w.p. wystawianie faktur VAT może być uznane za używanie zarejestrowanego znaku towarowego [...], oraz przedłożone przez B.B. Przedsiębiorstwo Usługowo - Handlowe [...] faktury VAT mogą stanowić dowód na rzeczywiste używanie znaku towarowego.

Wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podtrzymała dotychczas wyrażane stanowisko. Ponadto wskazała, iż przywołane przez organ w decyzji przepisy nie stanowią wystarczającej podstawy do oddalenia wniosku. Z przepisów tych wynika jedynie to, w jakich przypadkach organ może wydać decyzję stwierdzającą wygaśnięcie znaku towarowego z uwagi na jego nieużywanie. Z powołanych przepisów nie wynikają natomiast żadne pozytywne przesłanki, które uprawniony musi wykazać w postępowaniu wszczętym w trybie art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. aby możliwe było oddalenie wniosku o wygaśnięcie znaku towarowego. W szczególności z powołanej przez Urząd Patentowy podstawy prawnej rozstrzygnięcia nie wynika, jakie działania w świetle ustawy p.w.p. mogą być uznane za używanie znaku towarowego (w szczególności używanie znaku towarowego usługowego). Tymczasem, prawo własności przemysłowej statuuje np. w art. 154 normatywne przesłanki prawnie skutecznego używania znaku towarowego. Przepis art. 154 p.w.p., nie został jednak powołany ani w części dyspozytywnej decyzji ani też w jej uzasadnieniu. Także nie został powołany przepis wskazujący, w jakich sytuacjach wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy może zostać oddalony. Tym samym zdaniem decyzja nie spełnia ona warunków, o których mowa w art. 2558 ust. 1 pkt 6 p.w.p. W konsekwencji nie jest też możliwe ustalenie przesłanek, na których organ oparł się wydając zaskarżoną decyzję. W szczególności, brak powołania, a następnie subsumcji, pod ustalony stan faktyczny stosownych norm prawa wskazujących na czym polega używanie znaku towarowego, uniemożliwia odtworzenie toku rozumowania Urzędu Patentowego, a tym samym również uniemożliwia kontrolę przez Sąd prawidłowości dokonanego rozstrzygnięcia.

Zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego jest wadliwa również z tego względu, że uzasadnienie prawne podjętego rozstrzygnięcia, nie spełnia wymogów określonych w art. 2558 ust. 1 pkt 8 p.w.p. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. W szczególności uzasadnienie to nie jest ani pełne ani wyczerpujące, ani też nie wyjaśnia podstawy prawnej podjętego rozstrzygnięcia. Skarżąca postawia zarzut, że w treści uzasadnienia nie zostały powołane żadne przepisy prawa, z których wynikałoby, jakie działania uznawane są przez organ za prawnie relewantne.

Skarżąca wskazała, że organ oceniając zgromadzone w sprawie dowody doszedł do wniosku, że uprawniony w okresie pomiędzy [...] lipca 2003 r. a [...] lipca 2008 r. używał znaku towarowego [...]. Powyższy wniosek opatrzony został szerokim uzasadnieniem faktycznym, wskazującym, jakie dowody leżały u podstawy tego rozstrzygnięcia oraz dlaczego została im przyznana określona moc dowodowa. Jednakże powyższe rozważania nie zostały poparte jakimkolwiek komentarzem prawnym. W szczególności organ nie wskazał przepisów prawa, na podstawie których dokonał zaklasyfikowania działań podejmowanych przez uprawnionego jako używania znaku towarowego w rozumieniu przepisów prawa własności przemysłowej. Skarżąca podkreśliła, iż np. przepisy art. 154 oraz art. 169 ust. 4 p.w.p. zawierają katalog określający sposoby używania znaku towarowego przez uprawnionego. Obowiązkiem Urzędu Patentowego, oprócz samego stwierdzenia, że uznaje on określone czynności podjęte przez uprawnionego za korzystanie ze znaku towarowego, było wskazanie oraz uzasadnienie, że działania te odpowiadały konkretnej formie używania znaku wskazanej w powołanych powyżej przepisach lub też, że wprawdzie nie odpowiadały one żadnej z tych form, jednakże zdaniem organu mieściły się one w zakresie pojęcia "używanie znaku" w rozumieniu przepisów prawa własności przemysłowej.

Skarżąca podkreśliła brak jakiejkolwiek analizy prawnej w uzasadnieniu decyzji w zakresie kwestii, czy używanie przez uprawnionego znaku towarowego [...] poprzez wystawienie faktur VAT, wypełniało przesłanki używania rzeczywistego w rozumieniu art. 169 ust. 1 p.w.p. Jest to istotne uchybienie, biorąc pod uwagę, iż okoliczność ta była kilkukrotnie w toku postępowania przez skarżącą kwestionowana.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wnosząc o oddalenie skargi, podtrzymał argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W dniu [...] października 2010 r. do Sądu wpłynęło pismo uczestnika postępowania, natomiast na rozprawie w dniu 15 października 2010 r. pismo złożyła strona skarżąca. Strony podtrzymały swoją dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej p.p.s.a.

Analizując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż rozstrzygnięcie dokonane przez Urząd Patentowy jest prawidłowe i nie narusza obowiązującego w tym zakresie prawa, a podniesione zarzuty są niezasadne.

W myśl art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla towarów objętych prawem ochronnym w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu lat, po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego, chyba że istnieją ważne powody jego nieużywania. Zgodnie zaś z ust. 2 tego artykułu Urząd Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny.

Celem instytucji wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy, o jakim mowa w tym artykule jest więc eliminowanie praw ochronnych na te oznaczenia, które nie są używane w sposób rzeczywisty w obrocie gospodarczym przez dłuższy, określony w ustawie, czas.

W przedmiotowej sprawie skarżąca wywodziła swój interes prawny z faktu otrzymania od uprawnionego listu ostrzegawczego, w którym wezwał ją do zaprzestania używania nazwy [...] w obrocie gospodarczym oraz zarzucił naruszenie prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

Z uwagi na brak w p.w.p. definicji interesu prawnego, należy w tym zakresie, zgodnie z art. 256 ust. 1 p.w.p. odpowiednio stosować przepisy k.p.a. Zastosowanie znajduje tu art. 28 k.p.a. zgodnie z którym stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowania, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Interes prawny jest kategorią normatywną z zakresu prawa materialnego, więc jego źródłem jest norma prawa materialnego na podstawie której określony podmiot, w określonym stanie faktycznym może żądać konkretyzacji własnych uprawnień lub obowiązków. Interes prawny musi mieć charakter realny, tj. rzeczywiście i aktualnie istniejący (por. wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2009 r., sygn. akt II GSK 709/08). Wnioskodawca musi wykazać posiadanie interesu prawnego w dniu złożenia wniosku, w tym przypadku w dniu [...] lipca 2008 r.

Zdaniem Sądu organ prawidłowo ustalił, iż wnioskodawca ma interes prawny w stwierdzeniu wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy, z uwagi na fakt, iż jego prawo ochronne zostało zagrożone poprzez używanie w obrocie gospodarczym oznaczenia [...].

Postępowanie związane z wygaśnięciem prawa ochronnego na znak towarowy z powodu nieużywania poddane jest trybowi spornemu (art. 255 ust. 1 pkt 3 p.w.p.). Zgodnie z art. 255 ust. 4 p.w.p. Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy w trybie postępowania spornego w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę.

Skarżąca wnioskując o wygaśnięcie prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy podniosła zarzut nieużwania znaku w okresie pięciu lat licząc od dnia złożenia wniosku, tj. w okresie od [...] lipca 2003 r. do [...] lipca 2008 r. W tym też zakresie organ prowadził postępowanie.

Jeśli chodzi o przesłanki wygaśnięcia prawa ochronnego to ustawa p.w.p. wyraźnie wskazuje, iż prawo wygasa na skutek nieużywania zarejestrowanego znaku w sposób rzeczywisty dla towarów objętych prawem ochronnym. Zgodnie zaś z art. 169 ust. 6 p.w.p. w przypadku wszczęcia postępowania w sprawie wygaśnięcia prawa ochronnego, obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego. A zatem to uczestnik postępowania jako uprawniony powinien był wykazać, iż używał znaku towarowego na terytorium Polski w sposób rzeczywisty poprzez nakładanie oznaczenia na towar i wprowadzanie tak oznaczonych towarów do obrotu. Znak towarowy został zarejestrowany do oznaczania usług, więc wykazanie używania znaku obejmować powinno usługi objęte prawem ochronnym.

Pojęcie rzeczywistego używania znaku nie jest w p.w.p. wyjaśnione w sposób jednoznaczny i wyczerpujący. Przy ocenie pojęcia "używanie" można kierować się art. 153 ust. 1 p.w.p. Zgodnie z tym przepisem używanie znaku polega na używaniu go w sposób zarobkowy lub zawodowy. Z kolei artykuł 154 p.w.p. wskazuje, iż używanie znaku towarowego polega w szczególności na umieszczaniu tego znaku na towarach objętych prawem ochronnym lub ich opakowaniach, oferowaniu i wprowadzaniu tych towarów do obrotu, ich imporcie lub eksporcie oraz składowaniu w celu oferowania i wprowadzania do obrotu, a także oferowaniu lub świadczeniu usług pod tym znakiem, umieszczaniu znaku na dokumentach związanych z wprowadzaniem towarów do obrotu lub związanych ze świadczeniem usług. Ważne jest żeby znak towarowy był używany w sposób rzeczywisty.

Pojęcie rzeczywistego używania znaku towarowego było rozważane również w orzecznictwie m.in. NSA w wyroku z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt II GSK 70/06 wyraził pogląd, iż obowiązkowi rzeczywistego używania znaku czyni zadość tylko takie używanie, które pozostaje w związku fizycznym lub pojęciowym z towarem lub usługą. Oznacza to konieczność nakładania zarejestrowanego oznaczenia na towar i wprowadzania do obrotu. Zgodnie zaś z wyrokiem NSA z dnia 10 października 2006 r., sygn. akt II GSK 173/06 używanie znaku towarowego powinno pozostawać w zgodzie z działalnością przedsiębiorstwa, zaś obowiązkowi rzeczywistego używania czyni zadość jedynie używanie znaku w obrocie gospodarczym.

W doktrynie podkreśla się, iż rzeczywiste używanie znaku towarowego oznacza konkretne działanie, mające za przedmiot znak, a polegające na jego realnym odniesieniu do określonego towaru lub usługi. Chodzi o korzystanie ze znaku w sposób odpowiadający jego podstawowej funkcji (oznaczenia pochodzenia towarów lub usług). Używanie rzeczywiste ma polegać na bezpośrednim udostępnieniu towarów lub usług ich odbiorcom. Obowiązek używania wymaga pełnego korzystania ze znaku, przez udostępnienie towarów lub usług ze znakiem ich odbiorcom (por. Obowiązek używania znaku towarowego, Studium z prawa polskiego na tle prawnoporównawczym, M. Trzebiatowski, Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2007, s. 95 -101).

W art. 169 ust. 4-5 p.w.p. zawarte są wskazówki określające formy używania znaku oraz wskazujące, jakie formy używania znaku nie wypełniają pojęcia rzeczywistego używania znaku.

Jak wskazano wyżej używanie musi być rzeczywiste i być związane z udostępnianiem towarów lub usług odbiorcom. Zatem nie każda forma używania znaku zawarta w art. 154 p.w.p. jest wystarczająca dla zachowania prawa ochronnego. Korzystanie ze znaku tylko w działalności wewnątrzorganizacyjnej, umieszczanie znaku w dokumentacji produkcyjnej lub instrukcjach wewnętrznych nie stanowi rzeczywistego używania. Tak samo nie można uznać za rzeczywiste używanie znaku towarowego zastosowanie znaku w firmie, nazwie handlowej czy też używanie znaku wyłącznie w reklamie.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu organ prawidłowo dokonał analizy całego materiału dowodowego oraz prawidłowo ocenił, iż sporny znak był używany w okresie, wskazanym we wniosku o wygaśnięcie prawa ochronnego, dla oznaczania usług objętych tym prawem. Wskazał i uzasadnił, które z przedłożonych przez uprawnionego materiałów uznaje za dowody używania znaku towarowego. Podkreślił, iż sporny znak został zarejestrowany w charakterystycznej szacie graficznej i w takiej postaci znak został umieszczony na dowodach używania.

Uprawniony przedłożył m.in. faktury wystawione przez E. Sp. z o.o. z siedzibą w P. za wykonanie usług (prac, czynności), które organ słusznie uznał za dowody używania znaku towarowego w kwestionowanym okresie pięciu lat. Ww. spółka, jak wynika z KRS-u, umowy użyczenia z dnia [...] sierpnia 2002 r., postanowienia Urzędu Patentowego z dnia [...] października 2008 r. jest podmiotem upoważnionym przez uczestnika postępowania do używania spornego znaku towarowego. W przedłożonych fakturach obok zamieszczonej firmy (nazwy spółki) znajduje się znak towarowy w identycznej, charakterystycznej postaci, jak znak zarejestrowany.

Przepisy p.w.p. w art. 169 ust. 4 pkt 3 dopuszczają uznanie używania znaku towarowego przez osobę trzecią za zgodą uprawnionego. Zatem używanie znaku przez ww. spółkę prawidłowo organ zaliczył na rzecz uprawnionego. Spółka używa zarejestrowany znak towarowy zgodnie z prawem.

Faktury potwierdzające wykonanie usług z zamieszczonym znakiem towarowym, organ trafnie uznał za decydujące o używaniu spornego znaku towarowego. W piśmiennictwie podkreśla się, iż dokumenty, zwłaszcza zamówienia, faktury, potwierdzenia dostawy lub sprzedaży, a także etykiety, opakowania i podobne dowody rzeczowe świadczące o rzeczywistym występowaniu towarów lub usług w obrocie, powinny mieć podstawowe znaczenie dowodowe. Decydujące znaczenie mają przy tym faktury, gdyż same etykiety, przywieszki, wieszaki, torebki czy plomby do odzieży oraz zdjęcia sklepów nie dowodzą rzeczywistej sprzedaży towarów ze znakiem, ani nie obrazują jej pomiarów. Bez faktur same materiały reklamowe, np. kalendarzyki, lub wizytówki, zdjęcia z logo, mogą odgrywać jedynie rolę pomocniczą (por. M. Trzebiatowski, Obowiązek używania...,s. 472).

Tak też ocenił je Urząd Patentowy stwierdzając, iż certyfikaty, materiały marketingowe związane z działalnością uprawnionego, naklejki, kalendarze, zdjęcia z logo, dowody potwierdzające zakup sprzętu wykorzystywanego przy realizacji usług, zdjęcia z miejsc i obiektów wykonywania usług, samodzielnie nie stanowią o używaniu spornego znaku, ale na tle faktur uzupełniają go.

Znak [...] został zarejestrowany dla oznaczania usług określonych w klasie 37 jako: roboty budowlane instalacyjne przy instalacjach sanitarnych, grzewczych, gazowych, elektrycznych, klimatyzacyjnych i innych specjalistycznych pracach przemysłowo – instalacyjnych, naprawy i remonty w zakresie ww. usług budowlanych, tj. w instalacjach sanitarnych, grzewczych, gazowych, elektrycznych, klimatyzacyjnych; w klasie 42 wskazano: usługi instalacyjne przy zakładaniu, kontroli, badaniach i ekspertyzach w zakresie instalacji sanitarnych, grzewczych, gazowych, elektrycznych, klimatyzacyjnych i innych specjalistycznych pracach przemysłowo-instalacyjnych.

Urząd Patentowy uznał, iż przedłożone dowody (faktury), pomimo użycia nieco innych sformułowań dotyczą usług, które odpowiadają usługom chronionym prawem wyłącznym [...]. Sąd podziela tą ocenę wraz ze wskazanym uzasadnieniem tej oceny.

Z powyższych względów Sąd podzielił stanowisko organu co do braku podstaw do wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy, co na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 p.w.p. oraz zgodnie z regułą wnioskowania a contrario, jest podstawą oddalenia wniosku. Przepis art. 170 ust. 1 p.w.p. nie mógł być powołany w podstawie prawnej decyzji, jak uważa skarżący, bowiem przepis ten dotyczy innego stanu faktycznego, tj. rozpoczęcia lub wznowienia rzeczywistego używania znaku przed datą złożenia wniosku o wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.