Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marian Wolanin, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska,, asesor WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Protokolant Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2009 r. sprawy ze skargi M. C., M. M., T. M., J. M. na uchwałę Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność § 40 ust. 2 pkt. 4 i 5 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki nr ewid. [...] z obr. [...]; II. stwierdza nieważność § 42 ust. 1 i ust. 2 pkt. 1,2,6 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki nr ewid. [...] z obr. [...]; III. oddala skargę w pozostałej części; IV. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części określonej w pkt. I i II nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; V. zasądza od Rady W. na rzecz skarżących M. C., M. M., T. M., J. M. solidarnie kwotę 540 (pięćset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W piśmie z dnia 12 września 2008 r. M. C., M. M., T. M. i J. M. wezwali na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.) Radę W. do usunięcia naruszenia prawa uchwałą tej Rady z dnia[...] lipca 2008r. Nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru U. , wskazując w wezwaniu na liczne naruszenia prawa tą uchwałą.

Rada W. nie udzieliła odpowiedzi na to wezwanie, dlatego dnia 6 listopada 2008 r. M. C., M.M., T. M. i J. M. wnieśli skargę na powołaną uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z zachowaniem ustawowego terminu do jej wniesienia.

W skardze zarzucono naruszenie:

- art. 20 ust. 1 i art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) poprzez błędne

zastosowanie skutkujące uznaniem, iż stwierdzenie zgodności miejscowego planu z

ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. może zostać podjęte w uchwale w sprawie uchwalenia miejscowego

planu zagospodarowania przestrzennego, pomimo, że Rada W. przed

uchwaleniem w dniu [...] lipca 2008 r. miejscowego planu zagospodarowania

przestrzennego obszaru U. miała obowiązek podjęcia odrębnej,

wcześniejszej uchwały stwierdzającej zgodność miejscowego planu zagospodarowania

przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania

przestrzennego W., co stanowi naruszenie zasad i trybu sporządzenia

miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

- art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez powołanie w uchwale z dnia [...] lipca

2008r. nr [...] uchwały Rady W. z dnia [...]

października 2006 r. nr [...] w sprawie studium uwarunkowań i kierunków

zagospodarowania przestrzennego W., pomimo, że uchwała z dnia [...]

października 2006 r. nr [...] w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 września 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 434/07 w

przedmiocie stwierdzenia nieważności tejże uchwały została w dniu [...] kwietnia 2008 r.

uzupełniona uchwałą Rady W. nr [...], która w

uchwale w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego nie została

powołana,

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

- art. 11 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym poprzez dokonanie zmian w treści studium

uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - uchwałą Rady W. z dnia [...] kwietnia 2008 r. [....], uzupełniającą

uchwałę Rady W. z dnia [...] października 2006 r. nr

[....] w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania

przestrzennego W. - po rozpatrzeniu uwag,

- art. 1 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 21 ust. 1 i 64 ust. 1, 2 i 3

Konstytucji RP poprzez naruszenie prawa własności, skutkujące ustaleniem dla terenu

[...] w §40 pkt 2 ppkt 4, iż najmniejsza dopuszczalna powierzchnia działki

budowlanej ma wynosić 6.500 m2 oraz w §40 pkt 2 ppkt 5, iż najmniejsza dopuszczalna

szerokość frontu działki budowlanej ma wynosić 90 metrów, pomimo, że żadna z

nieruchomości objętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego

terenem [...] nie ma przewidzianej powierzchni oraz szerokości frontu

umożliwiającego zabudowę, co implikuje brak uwzględnienia interesu właścicieli

nieruchomości przy ustalaniu zasad zagospodarowania i zabudowania terenu o

symbolu [....], zwłaszcza, że Rada W. nie podjęła

uchwały w przedmiocie przystąpienia do scalania i podziału nieruchomości, zgodnie z

przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami,

- art. 1 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 21 ust. 1 i 64 ust. 1, 2 i 3

Konstytucji RP poprzez naruszenie prawa własności, skutkujące ustaleniem dla terenu

24 ZPc-j w §41 pkt 2 ppkt 3, iż ciąg pieszy będzie miał szerokość minimum 3 metrów,

natomiast z załączników (map) do miejscowego planu zagospodarowania

przestrzennego wynika, iż ciągi piesze będą miały około 30 metrów, pomimo, że brak

jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw do projektowania tak szerokich ciągów i

nadmiernego wkraczania w prawo własności chcąc zrealizować zmierzenia ustalone w

planie,

- art. 1 ust. 2 pkt 6 i 7 w związku z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003

roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 21 ust. 1 i 64 ust. 1

Konstytucji RP poprzez ustalenie dla terenu [...] w §42 w pkt 1 i 2 przeznaczenia

pod publiczne usługi oświaty, realizację szkoły podstawowej z terenami sportowymi,

dopuszczenie realizacji przedszkola oraz poradni psychologiczno-pedagogicznej, co

oznacza, że uchwalono zbyt szczegółowe warunki zagospodarowania terenu oraz

przede wszystkim, że przedmiotowy zapis godzi w prawo własności i znacząco

zmniejsza walory ekonomiczne nieruchomości.

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

W konsekwencji zgłoszonych zarzutów wniesiono o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości i o wstrzymanie jej wykonania.

W obszernym uzasadnieniu skargi stwierdzono m.in., że skarżący są współwłaścicielami działki o nr ew. [...] z obrębu [...] położonej w obszarze objętym zaskarżoną uchwałą w graniach przeznaczenia oznaczonego symbolami [...], [...]oraz [...]. Własność ta wywiedziona została z ostatecznej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2006r. nr [...] utrzymującej w mocy decyzję Starosty P. z dnia [...] lutego 2006r., orzekającej o zwrocie powyższej nieruchomości. Jednocześnie wskazano, iż Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 25 czerwca 2008 r. sygn. akt I OSK 1047/07 uchylił niekorzystny dla skarżących wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2007 r. i oddalił skargę Prezydenta W. na w/w decyzję w wyniku czego decyzja Wojewody [...] o zwrocie działki stała się prawomocna. W skardze przedstawiono również argumentację mającą uzasadniać zgłoszone zarzuty, z powołaniem się na poglądy wyrażane w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego i sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Rada W. wniosła o jej oddalenie wskazując, iż pogląd o konieczności podejmowania odrębnej uchwały o stwierdzeniu zgodności projektu planu miejscowego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego terenu gminy nie jest w orzecznictwie sądów administracyjnych jednolity, w wyroku zaś z dnia 22 lutego 2007 r. sygn. akt II OSK 1863/06 Naczelny Sąd Administracyjny dopuścił stwierdzanie takiej zgodności zarówno odrębną uchwałą, jak i we wstępnej części uchwały dotyczącej uchwalenia planu miejscowego, co oznacza brak podstaw do kwestionowania takiego sposobu stwierdzenia zgodności projektu planu miejscowego ze studium, zawartego w zaskarżonej uchwale. Na legalność zaskarżonej uchwały nie rzutuje również brak powołania zmiany uchwały dotyczącej studium, skoro nie wiąże się to z sankcją nieważności uchwały dotyczącej planu miejscowego, której treść przesądzają przede wszystkim zapisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zarzut naruszenia art. 11 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest zasadny, skoro przepis ten dotyczy procedury tworzenia studium, a nie projektu planu miejscowego.

W odniesieniu do zarzutów naruszenia przepisów prawa dotyczących ochrony własności wskazano, iż właśnie ustalenia planu miejscowego kształtują sposób wykonywania prawa własności skutkujące częstokroć ograniczeniem tego prawa dla zabezpieczenia potrzeb interesu publicznego obligatoryjnie uwzględnianego w planowaniu przestrzennym z mocy art. 4 ust. 1 i art. 1 ust. 4 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wprowadzenie publicznych usług

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

oświaty, realizacja szkoły podstawowej z terenami sportowymi, możliwość realizacji przedszkola i poradni psychologiczno-pedagogicznej stanowi ustalenie przeznaczenia terenu, jako rozmieszczenie inwestycji celu publicznego, któremu służy plan miejscowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek tylko w części zgłoszonych zarzutów.

Skarga złożona została w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), według którego każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

W pierwszej kolejności należy zatem rozważyć dopuszczalność złożenia skargi w kontekście spełnienia kryteriów określonych w powołanym art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, a więc czy zaskarżona uchwała jest aktem z zakresu administracji publicznej i czy narusza interes prawny lub uprawnienie skarżących, a także, czy skarżący wyczerpali ustawowy wymóg dopuszczalności złożenia skargi po uprzednim wezwaniem Rady W. do usunięcia naruszenia prawa przedmiotową uchwałą.

Zaskarżona uchwała Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. dotyczy uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będącego aktem prawa miejscowego, co w konsekwencji przesądza, iż stanowi akt z zakresu administracji publicznej.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą, skarżący zawarli w piśmie z dnia 12 września 2008 r., które o jednobrzmiącej treści skierowane zostało zarówno do Prezydenta W., jak i w dniu 12 września 2008r. do Rady W. (co zostało wykazane przez pełnomocnika skarżących na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2009r.) W związku z brakiem odpowiedzi Rady W. na to wezwanie, skarga do Sądu złożona została w dniu 6 listopada 2008 r. w Biurze Rady, a więc przed upływem terminu 60 dni od dnia złożenia wezwania o usunięcie naruszenie prawa. Skargę złożono zatem z zachowaniem terminu określonego w art. 53 §2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.).

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

Do ustalenia pozostaje zatem, czy powołana uchwała Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. dotyczy interesu prawnego skarżących, i czy narusza ten interes prawny.

Skarżący wywodzą swój interes prawny z faktu przysługiwania im prawa własności do działki gruntu o nr ew. [...] z obrębu [...] objętego ustaleniami zaskarżonej uchwały, przy czym prawo to miałoby wynikać z ostatecznej i prawomocnej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2006r. utrzymującej w mocy decyzję Starosty P. z dnia [...] lutego 2006r., orzekającej o zwrocie na rzecz skarżących wskazanej działki, która to prawomocność miałaby być następstwem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2008r. sygn. akt I OSK 1047/07. Uwzględniając więc okoliczność, iż przed dniem wyrokowania w sprawie w obrocie prawnym znajdowała się ostateczna decyzja o zwrocie na rzecz skarżących działki gruntu o nr ew. [...] z obrębu [...] w ocenie Sądu, zaskarżona uchwała Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. dotyczy interesu prawnego skarżących, jako wynikającego z przysługiwania prawa własności do przedmiotowej działki gruntu.

Do ustalenia postaje zatem stwierdzenie, czy uchwała ta narusza interes prawny skarżących, i czy naruszenie to, jeżeli ma miejsce, jest uprawnione obowiązującymi przepisami prawa.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż granice zaskarżenia uchwały Rady W. wyznaczone w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym naruszeniem interesu prawnego wskazują, iż Sąd może dokonywać oceny zaskarżonej uchwały tylko w zakresie wyznaczonym granicami przysługiwania skarżącym interesu prawnego. Jeżeli więc skarżący posiadają w sprawie interes prawny wynikający z przysługiwania im prawa własności do działki gruntu o nr ew. [...], to granicami oceny przez Sąd naruszenia tego interesu prawnego jest zakres ustaleń zaskarżonej uchwały wobec wskazanej działki gruntu. Już zatem z tego względu żądanie skarżących stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w całości nie znajduje podstawy w ramach art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Oceny ustaleń zaskarżonej uchwały należy bowiem dokonać jedynie wobec wskazanej wyżej działki której współwłaścicielami są skarżący.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż nie jest zasadny zarzut skarżących naruszenia prawa poprzez brak uprzedniego stwierdzenia przez Radę W.odrębną uchwałą zgodności projektu planu miejscowego z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. zawartym w uchwale z dnia [...] października 2006 r. Z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika bowiem, iż rada gminy uchwala plan miejscowy po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium.

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

Tak sformułowany zapis określa jedynie właściwość organu i czas dokonania określonej w tym przepisie czynności. Oznacza to, iż stwierdzenia zgodności planu miejscowego ze studium dokonuje rada gminy, i stwierdzenie tej zgodności musi nastąpić przed uchwaleniem planu miejscowego. Omawiany art. 20 ust. 1 nie wyłącza zatem dopuszczalności dokonywania oceny zgodności planu miejscowego ze studium w samej uchwale dotyczącej tego planu. Istotne jest bowiem to, aby rada gminy dokonała takiej oceny przed wyrażeniem woli uchwalenia planu miejscowego.

W rozpatrywanej sprawie Rada W. wyraziła w zaskarżonej uchwale swoją ocenę o zgodności planu miejscowego ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. zawartym w uchwale z dnia [...] października 2006 r. i dopiero po wyartykułowaniu tej oceny wyraziła swoją wolę uchwalenia planu miejscowego. Oznacza to, iż tak sformułowana ocena zgodności planu miejscowego ze studium nie narusza art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Odrębną zaś kwestią - podniesioną przez skarżących -jest możliwość kwestionowania tej oceny w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez wezwanie do usunięcia naruszenia prawa i następnie złożenie skargi do sądu administracyjnego. Tych uprawnień skarżący nie są pozbawieni, ponieważ mogą je zrealizować w ramach zaskarżenia uchwały dotyczącej planu miejscowego, w drodze odrębnej skargi, po wyczerpaniu określonego przepisami prawa trybu.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia zaskarżoną uchwałą art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponieważ w przepisie tym określono jedynie skutki naruszenia zasad i trybu sporządzania m.in. planu miejscowego. Przepis ten znajduje zatem zastosowanie dopiero wtedy, gdy zostanie stwierdzone naruszenie innych przepisów prawa określających zasady i tryb sporządzania planu miejscowego. Rada W. nie mogła więc naruszyć zaskarżoną uchwałą powołanego art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, skoro przepis ten nie określa zasad i trybu sporządzania planu miejscowego.

Zarzut skargi o naruszeniu art. 11 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest trafny z tego względu, iż przepis ten dotyczy trybu sporządzania studium, a nie planu miejscowego. Przedmiotem skargi jest natomiast uchwała dotycząca planu miejscowego.

Za niezasadny należy uznać także zarzut naruszenia prawa odnoszący się do ustaleń planu miejscowego oznaczonych symbolem [...] i kwestionowanej przez skarżących treści § 41 pkt 2 ppkt 3 zaskarżonej uchwały.

Podstawowym przeznaczeniem obszaru oznaczonego symbolem [...] są tereny ciągów pieszo-rowerowych w zieleni urządzonej. Kwestionowana przez

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

skarżących szerokość tego przeznaczenia (30 metrów) nie sprowadza się jedynie do zrealizowania ciągu pieszego, lecz obejmuje także ścieżkę rowerową i zieleń urządzoną po obu stronach ciągu pieszo-rowerowego.

Tak określone przeznaczenie terenu jest możliwe do oceny jedynie przez pryzmat ustawowych granic uprawnień planistycznych gminy, ponieważ z żadnego przepisu obowiązującego prawa nie wynika, w jakich miejscach można lokalizować ciągi pieszo-rowerowe z urządzoną zielenią, zwłaszcza w przypadku, gdy nie zostało to określone mianem celu publicznego.

Według art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. wymagania ochrony środowiska, przyjmując za podstawę przeznaczania terenów na określone cele ład przestrzenny i zrównoważony rozwój. Pojęcie zrównoważonego rozwoju według art. 3 pkt 50 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627, ze zm.) w zw. z art. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oznacza to taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.

Jakkolwiek więc w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazano na konieczność uwzględniania w planowaniu przestrzennych różnorakich elementów, w tym prawa własności, to jednak równoważnym elementem koniecznym do uwzględnienia w planowaniu przestrzennym jest także ochrona środowiska i zachowanie równowagi przyrodniczej w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb także poszczególnych społeczności, a nie tylko osób mających prawa do nieruchomości. Z tego względu, wyznaczenie w zaskarżonej uchwale obszaru oznaczonego symbolem [...], jako obejmującego realizację ciągu pieszo-rowerowego i zieleni urządzonej na nieruchomości skarżących, nie stanowi przekroczenia planistycznych uprawnień gminy określonych w art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, skoro służy to zapewnieniu rozwoju walorów przyrodniczych na tym terenie z jednoczesnym rozwojem komunikacji o charakterze m.in. rekreacyjnym. Tym samym, omawiane ustalenie zaskarżonej uchwały wprawdzie narusza interes prawny skarżących, skoro ingeruje w sposób wykonywania przez nich własności działki gruntu o nr ew. [...]. Naruszenie to jest jednak uprawnione, gdyż wynika z ustawowych uprawnień planistycznych gminy.

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

Na uwzględnienie zasługuje natomiast zarzut skargi naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą wobec części działki skarżących o nr ew. [...], ustaleniem zawartym w § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały. Z powołanego § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały wynika bowiem, iż dla terenu oznaczonego symbolem 23 MW ustala się najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej - 6500 m2 i najmniejszą dopuszczalną szerokość frontu działki budowlanej - 90 m. Z treści skargi i z analizy załącznika graficznego do zaskarżonej uchwały wynika, iż część działki gruntu skarżących o nr ew. [...] wchodząca w obszar przeznaczenia oznaczonego symbolem [...] nie posiada powierzchni co najmniej 6500 m2, jak również jej frontowa szerokość nie wynosi co najmniej 90 m. Określenie takich wskaźników dopuszczalności zagospodarowania działki skarżących na cele określone w zaskarżonej uchwale wyklucza zatem zagospodarowanie tej działki gruntu na te cele, jako odrębnej nieruchomości. Tymczasem, według art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. prawo własności, i według art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 tej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, przy czym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich.

Ustalenie minimalnych wskaźników zagospodarowania terenu na poziomie przewyższającym parametry działki gruntu skarżących ujętej w obszar stosowania tych wskaźników wyklucza możliwość zrealizowania na tej części działki gruntu przeznaczenia określonego w zaskarżonej uchwale, wykluczając tym samym jakikolwiek sposób jej zagospodarowania przez skarżących w granicach tej części działki gruntu. Konieczność zachowania tych wskaźników wymagałaby powiększenia granic własności nieruchomości skarżących o tereny sąsiednie, jednakże z powołanych wyżej przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jednoznacznie wynika, iż poza ochroną interesu publicznego i interesu osób trzecich, skarżący mają prawo do zagospodarowania swojej nieruchomości według ustaleń określonych w planie miejscowym ale w granicach przysługującego im dotychczas prawa własności. Wykluczenie takiej możliwości ustaleniem określonym w § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały narusza zatem interes prawny skarżących i to w sposób nieuprawniony, bowiem stanowi to naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Na uwzględnienie zasługuje również zarzut skargi naruszenia prawa ustaleniem zaskarżonej uchwały o przeznaczeniu części działki gruntu stanowiącej współwłasność

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

skarżących oznaczonym symbolem [...]. Z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. W § 42 ust. 1 zaskarżonej uchwały wskazano, iż dla terenu oznaczonego symbolem [...] podstawowym przeznaczeniem terenu są tereny publicznych usług oświaty. Tymczasem, przedmiotowa działka gruntu położona jest w obszarze oznaczonym w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. (przyjętym uchwałą Rady W. z dnia [...] października 2006 r. Nr [...]) symbolem [...] jako teren o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej na których ustala się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej (strona 104 powołanego studium). Jednakże w rozdziale XVIII pkt 2.3. powołanego studium (strona 154) stwierdzono, że inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym w zakresie infrastruktury społecznej rozmieszczone zostaną w obszarach planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego i ich rozmieszczenie wskazano na rysunku studium nr 25. Z porównania mapy planu miejscowego ze wskazanym rysunkiem 25 wynika, iż obszar działki gruntu skarżących o nr ew. [...]nie jest objęty ustaleniem lokowania celów publicznych w zakresie infrastruktury społecznej. Oznacza to, iż w tym zakresie, ustalenie zaskarżonej uchwały nie jest zgodne z ustaleniem rozmieszczenia celów publicznych w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W..

Przeznaczenie części działki gruntu skarżących o nr ew. [...] w zaskarżonej uchwale pod publiczne usługi oświatowe narusza interes prawny skarżących, bowiem narusza art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Naruszenie to dotyczy tej części określonego w zaskarżonej uchwale przeznaczenia, które wskazuje na publiczne usługi oświaty i jednocześnie precyzuje rodzaj obiektów możliwych do zrealizowania w ramach tego przeznaczenia. Naruszenie to dotyczy zatem § 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały. Wbrew natomiast twierdzeniom skargi, według art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego następuje m.in. rozmieszczenie inwestycji celu publicznego. Gmina jest zatem nie tylko uprawniona ale także zobowiązana do konkretyzowania w planie miejscowym celów publicznych, które rozmieszcza w obszarze objętym planem miejscowym. Samo więc skonkretyzowanie w zaskarżonej uchwale obiektów możliwych do zrealizowania w ramach publicznych usług oświaty, tj. szkoły podstawowej, przedszkola i poradni psychologiczno-pedagogicznej było dopuszczalne, aczkolwiek tylko w tych obszarach, w których zachowana zostanie zgodność z ustaleniami Studium.

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

Wadą dotknięty jest także zapis zaskarżonej uchwały zawarty w § 42 ust. 2 pkt 6, ponieważ wskazuje on na traktowanie części działki skarżących o nr ew. [...] jako części wchodzącej w skład całego obszaru oznaczonego symbolem [....], który to obszar jest traktowany jako jedna działka budowlana, co w rozumieniu definicji tego pojęcia określonej na potrzeby zaskarżonej uchwały w § 2 pkt 17 tej uchwały oznacza możliwość zagospodarowania tej części działki tylko w ramach całego zagospodarowywania całego obszaru oznaczonego symbolem [...]. W ten sposób, ustalenie zawarte w § 42 ust. 2 pkt 6 zaskarżonej uchwały wyklucza możliwość samodzielnego zagospodarowania działki skarżących o nr ew. [...], tj. w granicach traktowania jej, jako odrębnej nieruchomości.

Takie ustalenie zaskarżonej uchwały narusza art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nakazujący w planowaniu przestrzennym uwzględniać m.in. prawo własności. Naruszenie to przejawia się bowiem w tym, iż prawnie wyodrębniona nieruchomość nie może być w ramach takich ustaleń zaskarżonej uchwały zagospodarowana w granicach prawa własności przysługującego do niej skarżącemu. Tymczasem, według art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, przy czym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich. W rozpatrywanej sprawie - uwzględniając wadliwość określenia przeznaczenia części działki gruntu skarżących o nr ew. [...] na cele usług publicznej oświaty - za pozbawione podstaw prawnych należy uznać ustalenie takiego sposobu zagospodarowania tej części działki gruntu, który to sposób nie jest możliwych do zrealizowania tylko w ramach tej części działki gruntu z wyłączeniem pozostałej części całego obszaru oznaczonego symbolem [....], traktowanego jako jednolity obszar do zagospodarowania. W konsekwencji tego, treść § 42 ust. 2 pkt 6 zaskarżonej uchwały narusza interes prawny skarżącego w sposób nieuprawniony przepisami obowiązującego prawa.

W związku z powyższym, działając w części uwzględniającej skargę na podstawie art. 147 §1 oraz w pozostałej części na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji.

Sygn. akt IV SA/Wa 1963/08

O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej uchwały w części objętej pkt I i II sentencji, orzeczono na podstawie art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.