Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Małgorzata Jarecka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Protokolant Anna Armińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi W. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za lata 2001 - 2005 oddala skargę

III SA/Wa 1366/07

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] maja 2007 r., sygn. [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., działając na podstawie art. 220 § 2 w związku z art. 13 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) oraz art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz. 856 z późn. zm.), po rozpoznaniu odwołania W. P. (nazywanego dalej skarżącym) od decyzji Prezydenta [...] W. z dnia [...] sierpnia 2006 r. znak: [...], określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za pojazd o numerze rejestracyjnym: [...] za lata 2001-2005, stosownie do treści art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 9, poz. 84 z późn. zm.), utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. podało, że decyzją z dnia [...] lipca 2006 r., (z akt administracyjnych wynika, że decyzją z dnia [...] sierpnia 2006 r.), znak: [...], Prezydent [...] W. określił skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za pojazd o numerze rejestracyjnym [...] (w decyzji organu I instancji podano nr rejestracyjny [...], za lata 2001-2005. Organ I instancji wskazał, że skarżący od dnia 29 stycznia1999 r. jest właścicielem pojazdu o nr rej. [...], a to oznacza, że ciąży na nim obowiązek wynikający z art. 9 i art. 11 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w myśl którego na skarżącym jako właścicielu zarejestrowanego pojazdu ciąży obowiązek podatkowy w wysokości uchwalonej przez Radę Gminy W. Jednakże do dnia wydania zaskarżonej decyzji skarżący nie dokonał wpłaty należnego podatku na konto organu podatkowego. Podany stan faktyczny sprawy uzasadniał więc, zdaniem organu I instancji, odwołanie się do treści art. 21 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60), który stanowi, że jeżeli w postępowaniu podatkowym organ stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo, że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wskazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z treścią art. 51 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Od zaległości podatkowej podatnik zobowiązany jest do naliczenia odsetek za zwłokę zgodnie z art. 53 § 1 i 3 powołanej ustawy.

Pismem z dnia [...] września 2006 r., (organ II instancji podał dzień [...] września 2006 r.), skarżący odwołał się od powyższej decyzji. W odwołaniu wniósł o jej uchylenie i zwrot Prezydentowi [...] W. celem uzupełnienia i wnikliwszego zbadania sprawy oraz zajęcia ostatecznego stanowiska w toczącej się sprawie.

W swoim odwołaniu skarżący wskazał, iż od 2000 roku stara się, na podstawie art. 79 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 108, poz. 908), o wyrejestrowanie pojazdu o nr rej. [...]. Poinformował również organ odwoławczy, że od stycznia 2000 r. wskazany pojazd nie jest eksploatowany i poddawany badaniom technicznym. Pojazd ma 28 lat i przedstawia dla skarżącego wartość historyczną, muzealną i zabytkową.

Skarżący wskazał, że w decyzji z dnia [...] lipca 2006 r. nie były podane przyczyny, których istnienie wykluczałoby zastosowanie w sprawie art. 79 ustawy Prawo o ruchu drogowym i art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), której przepisy, zdaniem skarżącego, wyłączają od obowiązku złomowania pojazdy historyczne, a także art. 6 ust. 1 i ust. 2 lit.d ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568).

Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy, organ II instancji za bezsporne uznał okoliczności, że skarżący jest właścicielem pojazdu o numerach rejestracyjnych [...] oraz, że nie uregulował podatku od środków transportowych w latach 2001-2005 za ten pojazd. Podatek od środków transportowych jest daniną o charakterze publicznym i powszechnym. W myśl art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 2001 r. o podatkach i opłatach lokalnych, opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlegają m.in. samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej równej lub wyższej niż 12 ton.

W związku z powyższym organ odwoławczy stwierdził, że decyzja organu I instancji wydana została bez naruszenia przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania. Organ odwoławczy zauważył, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych ciąży na osobach fizycznych i prawnych, będących właścicielami środków transportowych. Obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany, a w przypadku nabycia środka transportowego zarejestrowanego - od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został nabyty - art. 9 ust 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Natomiast obowiązek podatkowy wygasa z końcem miesiąca, w którym środek transportowy został na stałe wycofany z ruchu (wyrejestrowany) lub zbyty - art. 9 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Oznacza to, że obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych związany jest przede wszystkim z własnością środka transportowego, a ustawa podatkowa szczegółowo określa początek i koniec obowiązku podatkowego w tym podatku. W przedmiotowej sprawie pojazd nie został wyrejestrowany ani zbyty.

Jednocześnie organ II instancji podkreślił, że podnoszone przez skarżącego zarzuty dotyczące niewydania decyzji w sprawie wyrejestrowania pojazdu powinny być przez niego podniesione w odrębnym postępowaniu administracyjnym, dotyczącym wyrejestrowania pojazdu. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. rozstrzygało w granicach danej sprawy, w związku z czym nie mogło oceniać prawidłowości postępowania organu podatkowego w kwestii wyrejestrowania pojazdu.

W tym stanie rzeczy organ odwoławczy nie stwierdził podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia [...] lipca 2007 r., zatytułowanym skarga – odwołanie, wniesionym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący zanegował zasadność decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] maja 2007 r., sygn. [...].

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że nie mógł skorzystać z przysługującego mu, na podstawie art. 200 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926), prawa do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego.

Skarżący podał, że w dniu 26 lutego 2007 r. przybył do siedziby Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., celem zapoznania się z aktami sprawy. Okazało się, że akta są niekompletne gdyż nie posiadają spisu (co zawierają), a strony akt administracyjnych nie są ponumerowane. W związku z tym skarżący zwrócił się do osoby wydającej akta z prośbą o zrobienie kopii poszczególnych stron z akt sprawy. W odpowiedzi poinformowano go, że brak wpisanych numerów stron wyklucza pozytywne rozpatrzenie wniosku, jednakże akta administracyjne mogą być przesłane celem ich uzupełnienia. Skarżący wyraził na to zgodę, mając nadzieje, że będzie mógł się z nimi zapoznać w innym terminie.

Odwołując się do treści uzasadnienia decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] maja 2007 r. skarżący podkreślił, że nie rozumie pierwszego wiersza ze strony drugiej wskazanej decyzji, w którym organ II instancji powołał się na odwołanie S. O.

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., pismem z dnia [...] lipca 2007 r., wniosło o oddalenie skargi, podkreślając, że skarżący w dniu 23 lutego 2007 r., stosownie do treści art. 200 ustawy Ordynacja podatkowa, został powiadomiony o możliwości wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego w sprawie, a w dniu 26 lutego 2007 r. miał również możliwość zapoznania się z aktami sprawy w siedzibie organu odwoławczego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1269) Sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Ocenie Sądu podlega zatem zgodność aktów administracyjnych (w tym wypadku decyzji) zarówno z przepisami prawa materialnego jak i procesowego. W związku z tym, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. zwaną dalej p.p.s.a.), aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisów prawa materialnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo też do naruszenia przepisów prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania albo stwierdzenia nieważności decyzji. Ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu.

Przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie pozwalają natomiast na umorzenie postępowania toczącego się przed organami administracji publicznej, gdyż sąd nie ma ustawowego upoważnienia do wkraczania w zakres kompetencji zastrzeżony dla organów administracji publicznej.

Stosownie do treści art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oceniając zaskarżoną decyzję z punktu widzenia tego kryterium stwierdzić należy, że została ona wydana zgodnie z przepisami prawa. Sąd I instancji nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji. Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I instancji uznał, że miał on zagwarantowane prawo do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Z adnotacji z dnia 18 kwietnia 2007 r., umieszczonej na odwrocie wniosku skarżącego z dnia 26 lutego 2007 r., wynika, iż wyrażono zgodę na przejrzenie akt sprawy. Organ administracji usunął też błąd, który pojawił się w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] maja 2007 r., gdzie błędnie wskazano osobę skarżącego. Postanowieniem z dnia [...] lipca 2007 r., sygn. [...], organ odwoławczy sprostował oczywistą omyłkę pisarską w powołanej powyżej decyzji.

Jednocześnie należy podkreślić, że uchylenie zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia przepisów postępowania (takich, jak podnoszona w skardze niemożność zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy) mogłaby skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji tylko wówczas, gdy wskazane przez skarżącego uchybienie mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W skardze pan W. P. negując zasadność decyzji organu II instancji, nie wskazał, dlaczego naruszenie przepisów postępowania (brak numeracji akt, mylne wskazanie imienia i nazwiska strony - sprostowane postanowieniem) mogło prowadzić do niewłaściwego rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu w sprawie nie występują przesłanki z art. 145 § 1 p.p.s.a., które nakazywałyby uchylenie wydanej decyzji.

Z akt administracyjnych sprawy wynika, iż skarżący od dnia 29 stycznia 1999r. jest właścicielem pojazdu o nr rejestracyjnym [...], którego rodzaj odpowiada przesłankom przedmiotowym określonym w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 2001 r. o podatkach i opłatach lokalnych (nazywanej dalej u.p.o.l.). Wspomniany przepis stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlegają samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej równej lub wyższej niż 12 ton.

Jak podano powyżej skarżący jest właścicielem spornego pojazdu, który jest na niego zarejestrowany. Została więc spełniona przesłanka podmiotowa zawarta w art. 9 ust. 1 i ust. 4 u.p.o.l., w myśl którego obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych, ciąży na osobach fizycznych i osobach prawnych będących właścicielami środków transportowych. Powstaje on od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w przypadku nabycia środka transportowego zarejestrowanego - od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został nabyty.

Obowiązek podatkowy wygasa natomiast z końcem miesiąca, w którym środek transportowy został wyrejestrowany lub wydana została decyzja organu rejestrującego o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu, lub z końcem miesiąca, w którym upłynął czas, na który pojazd powierzono, o czym stanowi art. 9 ust. 5 u.p.o.l.

W przedmiotowej sprawie do dnia wydania zaskarżonej decyzji pojazd nie został przez skarżącego ani wyrejestrowany ani też zbyty.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji skarżący podał, że jest właścicielem zarejestrowanego na niego pojazdu, który ma 28 lat. Wiek pojazdu, zdaniem skarżącego, pozwala uznać, że mamy do czynienia z pojazdem historycznym, zabytkowym, a cecha ta skutkuje zwolnieniem jego właściciela od podatku od środków transportowych.

W myśl art. 12 ust. 5 u.p.o.l. zwalnia się od podatku od środków transportowych pojazdy zabytkowe, w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 39 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, pojazdem zabytkowym jest pojazd, który na podstawie odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków. Powyższą procedurę regulują przepisy ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (nazywanej dalej u.o.z.o.z.). Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.o.z.o.z. ochronie i opiece podlegają, bez względu na stan zachowania zabytki ruchome będące w szczególności: wytworami techniki, a zwłaszcza urządzeniami, środkami transportu oraz maszynami i narzędziami świadczącymi o kulturze materialnej, charakterystycznymi dla dawnych i nowych form gospodarki, dokumentującymi poziom nauki i rozwoju cywilizacyjnego. W myśl art. 7 pkt. 1 w związku z art. 10 u.o.z.o.z. formą ochrony zabytku ruchomego jest wpis do rejestru zabytków, który następuje na podstawie decyzji wydanej przez wojewódzkiego konserwatora zabytków na wniosek właściciela tego zabytku. Wojewódzki konserwator zabytków może wydać z urzędu decyzję o wpisie zabytku ruchomego do rejestru w przypadku uzasadnionej obawy zniszczenia, uszkodzenia lub nielegalnego wywiezienia zabytku za granicę albo wywiezienia za granicę zabytku o wyjątkowej wartości historycznej, artystycznej lub naukowej.

Za pojazdy zabytkowe uważa się również auta ujęte w centralnej ewidencji dóbr kultury. Wpisu dokonuje się na podstawie Karty Ewidencyjnej Ruchomego Zabytku Techniki (Motoryzacji), zwanej potocznie "białą kartą", którą umieszcza się w kartotece. Kartę może sporządzić każdy, ale w związku z tym, że musi być ona poprawna merytorycznie, w praktyce wykonuje ją doświadczony rzeczoznawca samochodowy, o którym mowa w art. 79a ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Uzyskanie zaświadczenia o wpisie do ewidencji zabytków jest podstawą do przeprowadzenia badań technicznych pojazdu, które odbywają się w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów, gdzie wnioskodawca musi okazać wypełniony "wniosek o przeprowadzenie badania zgodności pojazdu zabytkowego z warunkami technicznymi". Po przeprowadzeniu badania pojazdu jego właściciel otrzymuje zaświadczenie z końcowym wnioskiem o dopuszczeniu pojazdu (lub dopuszczeniu z ograniczeniami) do współczesnego ruchu drogowego, które musi być przedstawione w wydziale komunikacji we właściwym miejscowo starostwie powiatowym lub urzędzie miasta. Rejestracja pojazdu zabytkowego następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Od pojazdu zabytkowego należy odróżnić pojazd unikatowy, o którym mowa w art. 79 ust. 4 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jest to pojazd wyrejestrowany, który nie podlega powtórnej standardowej rejestracji, mający co najmniej 25 lat, którego model nie jest produkowany od lat 15, a który został uznany przez rzeczoznawcę samochodowego za unikatowy lub mający szczególne znaczenie dla udokumentowanej historii motoryzacji. Opinia i wniosek o powtórną rejestrację wysunięta przez rzeczoznawcę jest w praktyce niezbędna aby oficjalnie zezłomowany pojazd, po pozytywnym badaniu przeprowadzonym w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów został ponownie dopuszczony do ruchu.

Należy zauważyć, że przepis art. 79 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym wyróżnia dwie kategorie pojazdów: pojazdy zabytkowe i pojazdy unikatowe. Rozróżnienie tych dwóch kategorii pojazdów jest istotne z uwagi na brzmienie art. 12 ust. 1 pkt 5 u.p.o.l., gdyż z treści cytowanego przepisu wynika, że zwolnieniu od podatku od środków transportowych podlegają wyłącznie pojazdy zabytkowe. W konsekwencji właściciele pojazdów, które nie spełniają kryteriów określonych w przepisach szczególnych, do których odsyła ustawa Prawo o ruchu drogowym, nie mogą ubiegać się o prawo do zwolnienia od podatku od środków transportowych.

Odnosząc powyższy stan prawny do stanu faktycznego sprawy, należy podkreślić, że pojazd, z którego posiadaniem wiązał się obowiązek podatkowy, nie był w rozumieniu ustawy pojazdem zabytkowym, a skarżący w chwili wydania decyzji był właścicielem pojazdu. Nie została wydana decyzja o wyrejestrowaniu pojazdu, która była warunkiem koniecznym dla stwierdzenia wygaśnięcia obowiązku podatkowego w podatku od środków transportowych.

Ponieważ podatek od tego środka transportu nie został uiszczony, organ podatkowy słusznie wydał decyzję określającą jego wysokość za lata 2001-2005r.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę oddalił.