Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Przepiosy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. nr 80, poz. 717 ze zm.) dotyczące opłaty planistycznej nie dają podstawy do orzekania w przedmiocie terminu do uiszczenia opłaty ani też o obowiązku zapłaty odstetek ustawowych w razie naruszenia tego terminu.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon sędzia del. WSA Renata Owczarzak Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. M. i K. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 4 listopada 2010r. sygn. akt II SA/Lu 483/10 w sprawie ze skargi J. M. i K. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia [...] maja 2010r. nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie na rzecz J. M. i K. W. solidarnie kwotę 1100 (słownie: tysiąc sto) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 4 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Lu 483/10 oddalił skargę J. M. i K. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia [...] maja 2010 r., nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie zaskarżoną decyzją wydaną na podstawie art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania K. W. i J. M., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Lublina z dnia [...] marca 2010 r. ustalającą jednorazową opłatę w wysokości [...] zł dla K. W. i J. M. (po ½ tj. po 31.680 zł od każdego z nich) – z tytułu wzrostu wartości zbytej przez nich działki nr [...] o pow. 2036 m2 przy ul. [...] w Lublinie – spowodowanego uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podał, że Rada Miasta Lublin uchwałą z dnia 26 września 2002 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Lublin – część II ustaliła stawkę procentową opłaty planistycznej na 30% wzrostu wartości nieruchomości. Uchwała weszła w życie 7 listopada 2002 r. Objęta powyższym planem nieruchomość została zbyta przez właścicieli [...] lutego 2007 r., o czym notariusz powiadomił Urząd Miasta Lublin w marcu 2007 r. Postępowanie w sprawie ustalenia opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości zostało wszczęte z chwilą zawiadomienia J. M. i K. W. o wszczęciu postępowania w październiku 2007 r. tj. przed upływem przewidzianego w ustawie 5 letniego terminu liczonego od początkowej daty obowiązywania planu zagospodarowania przestrzennego, który to termin upłynął z dniem [...] listopada 2007 r. Przeznaczenie przedmiotowej działki przed wejściem w życie planu miejscowego było określone jako: II D 23 US – teren urządzeń sportowych – projektowany ośrodek sportowo-rekreacyjny zawierający program urządzeń ponadpodstawowych i obiektów kubaturowych. Po uchwaleniu aktualnego planu nieruchomość przeznaczona jest pod AGc/U tereny aktywności gospodarczej z podstawowym przeznaczeniem gruntów pod różnego rodzaju działalność gospodarczą lub wymiennie pod tereny usług komercyjnych z podstawowym przeznaczeniem pod usługi handlu, gastronomii, rzemiosła usługowego i inne usługi komercyjne, KDd- postulowany przebieg dróg dojazdowych, KDG – drogi główne. Zmiana przeznaczenia nieruchomości spowodowała wzrost jej wartości o kwotę [...] zł, którą określił rzeczoznawca majątkowy w operacie szacunkowym z dnia [...] września 2009 r.

Organ odwoławczy nie znalazł podstaw do zakwestionowania operatu szacunkowego sporządzonego po przeanalizowaniu dostępnych danych o dokonanych transakcjach na lokalnym rynku, związanych ze zbyciem działek zgodnych z przeznaczeniem terenu, na którym leżały działki przed i po zmianie planu. Określono wartość według stanu nieruchomości z dnia wejścia w życie planu (7.11.2002 r.) oraz według poziomu cen na dzień zbycia aktem notarialnym ([...].02.2007 r.) Wycenę gruntu wykonano w podejściu porównawczym metodą korygowania ceny średniej.

Organ odwoławczy podzielił ustalenia organu I instancji co do oceny operatu szacunkowego sporządzonego przez uprawnioną osobę – jako odpowiadającego wymaganiom art. 153 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz § 50, § 55, § 56, § 57 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109 ze zm.). Jednocześnie organ odwoławczy stwierdził, że strony przed wydaniem decyzji przez organ I instancji miały zapewniony czynny udział w sprawie i mogły wypowiadać się co do zebranych dowodów. Zarzut odwołania jakoby w sprawie doszło do przedawnienia żądania opłaty uznano za niezasadny.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie złożyli K. W. i J. M. Zarzucając naruszenie przepisów postępowania – art. 7, 12 § 1, 77 § 1 i 4, 80, 35 § 1 i 3 k.p.a. oraz prawa materialnego – art. 3 ust. 4, art. 37 ust. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 154 ustawy o gospodarce nieruchomościami i § 50 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109 ze zm.) skarżący wnieśli o uchylenie decyzji obu instancji i zasądzenie kosztów postępowania. Zdaniem skarżących wartość ich nieruchomości przed zmianą planu była wyższa niż przyjął rzeczoznawca majątkowy, a wejście w życie nowego planu nie zwiększyło jej wartości. W 1992 r. byli poinformowani przez urząd Miasta, że działka ich przewidziana jest pod ośrodek sportowo rekreacyjny, układ komunikacyjny ul. Stogi oraz projektowane osiedle wielorodzinne "Węglinek" z urządzeniami usług podstawowych – mieli zatem prawo przypuszczać, że nowy plan nie spowodował istotnego wzrostu wartości rynkowej ich działki i nie będą obciążeni opłatą planistyczną. Wywodzili też, że po wyroku Trybunału Konstytucyjnego – od dnia 15 lutego 2010 r. gminy nie mogą pobierać opłaty planistycznej od właścicieli nieruchomości objętych nowym planem zagospodarowania przestrzennego, jeżeli w planie już nie obowiązującym nieruchomość miała podobne przeznaczenie.

Ponadto zarzucili przewlekłość postępowania, naruszenie zasady rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki i wydanie decyzji po okresie 2 lat i 4 miesięcy od wszczęcia postępowania, a więc pozostawienie skarżących w przekonaniu o odstąpieniu od ustalenia opłaty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie dokonując oceny zaskarżonej decyzji w zakresie pozostawania jej w zgodności z przepisami prawa uznał, że decyzja nie narusza prawa, wobec czego oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Na wstępie Sąd zaznaczył, że podstawą wydania zaskarżonej decyzji jest art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), stanowiący, iż jeżeli następuje wzrost wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego - a właściciel zbywa tę nieruchomość – to wójt, burmistrz lub prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości, wysokość opłaty, która jest dochodem własnym gminy, nie może przekraczać 30% wzrostu wartości nieruchomości.

Sąd podkreślił, że okolicznością bezsporną w sprawie jest, że K. W. i J. M. aktem notarialnym z dnia [...] lutego 2007 r. zbyli na rzecz [...] S.A. w W. działkę gruntu nr [...] o pow. 2036 m2 przy ul. [...] w Lublinie. Jak wynika z tego aktu skarżący zostali pouczeni przez notariusza o treści art. 36 i art. 37 ustawy. Zbywana przez nich działka znajdowała się na terenie, dla którego obowiązywał uchwalony w dniu 26 września 2002 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miasta Lublin – cześć II opublikowany w Dz.Urzęd. Woj. Lubelskiego z dnia 24.10.2002 r. Nr 124, poz. 2671. Ustalenia tego planu wskazują, że działka znajduje się na terenie określonym symbolami AGc/U, KDd, KDG oznaczającymi teren aktywności gospodarczej, usług komercyjnych, tras komunikacyjnych. Zgodnie z poprzednio obowiązującym Miejscowym Planem Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego miasta Lublina z dnia 30 grudnia 1986 r. uchwalonym uchwałą Nr XV/91/86 z późn. zm. – nieruchomość ta leżała w obszarze oznaczonym II D 23 US – tereny urządzeń sportowych, na których projektowano ośrodek sportowo-rekreacyjny zawierający program: urządzeń ponadpodstawowych i obiektów kubaturowych. Z powyższego wynika, że nastąpiła zmiana przeznaczenia działki (z terenów urządzeń sportowych na tereny usług aktywności gospodarczej i usług komercyjnych i tras komunikacyjnych) uprawniająca organ do ustalenia opłaty planistycznej przewidzianej w art. 36 ust. 4 ustawy. Podstawą do ustalenia tej opłaty jest operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego zgodnie z zasadami zawartymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109 ze zm.). Złożony w sprawie operat szacunkowy sporządzony przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego został poddany ocenie przez organy administracji obu instancji – pod względem formalnym. Sami skarżący zawiadomieni przez organ I instancji o sporządzeniu operatu i po otrzymaniu jego odpisu – nie składali żadnych wniosków i uwag co do treści tego dowodu.

Sąd podzielił ustalenia organu odwoławczego o braku podstaw do zakwestionowania operatu sporządzonego po poddaniu analizie danych o dokonanych transakcjach na lokalnym rynku. Analizowano nieruchomości według ich stanu w dacie wejścia w życie planu zagospodarowania przestrzennego tj. 7 listopada 2002 r. oraz według poziomu cen z daty zbycia nieruchomości tj. [...] lutego 2007 r. Operat zawiera opis nieruchomości, analizę i charakterystykę rynku nieruchomości, sposób wyceny, metodę i technikę szacowania.

Odnosząc się do podnoszonego przez skarżących zarzutu nieprawidłowego przyjęcia wartości nieruchomości Sąd wskazał, że skarżący nie zgłaszali powyższego w toku postępowania przed organami administracyjnymi, nie przedstawili też innego operatu, ani żadnych dowodów odmiennych bądź kwestionujących ustalenia podane przez rzeczoznawcę. Sąd podkreślił również, że o przeznaczeniu nieruchomości decydują zapisy zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego – według zapisów zawartych w planie uchwalonym w 1986 r. teren oznaczony symbolem HD 23US to teren urządzeń sportowych o przeznaczeniu wskazanym w części opisowej planu (k. 25 akt administracyjnych). Takie przeznaczenie terenu, obejmującego szacowaną działkę, potwierdził w swojej opinii rzeczoznawca.

Sąd uznał, że argument, iż w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] sierpnia 1992 r. odmawiającej skarżącemu wydania pozwolenia na budowę podano, że działka przewidziana jest także pod osiedle wielorodzinne "Węglinek" (poza przeznaczeniami pod projektowany ośrodek sportowo-rekreacyjny i układ komunikacyjny ul. Stogi) nie może świadczyć o wadliwości operatu, w sytuacji gdy z dowodów w sprawie nie wynika by przedmiotowa działka była usytuowana na innym obszarze niż oznaczony symbolem II D 23 US. Zdaniem zatem Sądu, organy prawidłowo oceniły operat szacunkowy pod kątem obowiązującego stanu prawnego.

Sąd stwierdził ponadto, że wysokość opłaty planistycznej określona została z uwzględnieniem stawki procentowej opłaty – równej 30% wzrostu wartości nieruchomości ustalonej w uchwale Rady Miasta Lublin z 26 września 2020 r. w/s miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Lublin część II.

Sąd uznał za chybiony zarzut naruszenia art. 37 ust. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez ustalenie opłaty z rażącym przekroczeniem obowiązku bezzwłocznego jej ustalenia.

Podzielając pogląd o rażącym opóźnieniu ustalenia należnej opłaty Sąd stwierdził, że fakt ten nie ma wpływu na ocenę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Określony w art. 37 ust. 6 termin jako "bezzwłoczny" nie jest terminem prawa materialnego, z upływem którego wiązałyby się skutki prawne. Ma on na celu dyscyplinowanie organów administracji w dochodzeniu należności budżetowych gminy.

Końcowo Sąd wskazał, że powołane w skardze orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lutego 2010 r., sygn. P 58/08 dotyczyło niezgodności art. 37 ust. 1 ustawy z Konstytucją w zakresie, w jakim zwrot wartości nieruchomości odnosił się do kryterium faktycznego jej wykorzystywania – jeśli przeznaczenie nieruchomości zostało określone tak samo, jak w planie uchwalonym przed 1 stycznia 1995r., a który utracił moc przed 31 grudnia 2003 r. W sprawie niniejszej taka sytuacja nie zachodzi, gdyż przeznaczenie nieruchomości skarżących w planie uchwalonym w 2002 r. jest inne niż w planie z 1986 r. i na wzrost wartości nieruchomości nie ma wpływu faktyczne jej wykorzystanie.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku K. W. i J. M., reprezentowani przez radcę prawnego, podnieśli następujące zarzuty:

1. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy organy administracji, w toku prowadzonego postępowania administracyjnego, dopuściły się naruszenia następujących przepisów postępowania:

• art. 6, 7, 11 i 107 § 3 k.p.a. – poprzez brak wyjaśnienia przesłanek (podstawy prawnej), a z uwagi na które Prezydent Miasta Lublin w wydanej przez siebie decyzji (w jej punkcie 2), utrzymanej następnie w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie, określił w niej tak termin uiszczenia tzw. opłaty planistycznej, jak i skutki jej nieuiszczenia w tym terminie, co wynikało w szczególności z błędnej wykładni przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (stosowny zarzut w tym zakresie został sformułowany odrębnie),

• art. 7, 11, 77 § 1 i 80 k.p.a. – poprzez nierozpatrzenie całokształtu materiału dowodowego potrzebnego do rozstrzygnięcia sprawy i przeprowadzenie wyłącznie formalnej oceny sporządzonego na potrzeby postępowania operatu szacunkowego, bez wnikania w jego zawartość merytoryczną w sytuacji, gdy przy sporządzaniu operatu rzeczoznawca majątkowy dokonał niewłaściwego doboru nieruchomości stanowiących podstawę wyceny wartości rynkowej gruntu według jego przeznaczenia przed zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, naruszając przy sporządzaniu operatu przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz przepisy rozporządzenia w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego,

b) art. 145 § 1 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy decyzja Prezydenta Miasta Lublin utrzymana w mocy decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie została w części wydana bez podstawy prawnej,

c) art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nienależyte wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, w tym przesłanek, z uwagi na które Wojewódzki Sąd Administracyjny w toku kontroli prawidłowości wydanych w sprawie decyzji administracyjnych uznał, że decyzje te zgodne są z przepisami obowiązującego prawa oraz nieodniesienie się do wszystkich sformułowanych w skardze twierdzeń i zarzutów, przez co uzasadnienie wydanego orzeczenia jest zbyt lakoniczne i nie odpowiada określonym przepisami prawa wymogom,

d) art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez ograniczenie się przez Sąd do badania na gruncie postępowania sądowoadministracyjnego wyłącznie (niektórych) zarzutów sformułowanych w treści skargi, przy równoczesnym pominięciu istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zagadnień związanych w szczególności z prawidłowością wykładni i zastosowania przez organy administracji przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz z prawidłowością sporządzonego na potrzeby postępowania operatu szacunkowego;

2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 145 § 1 lit. a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy organy administracji w toku prowadzonego postępowania dokonały błędnej wykładni przepisów art. 36 ust. 4 i art. 37 ust. 1, 3, 4, 5, 6 i 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym bezpodstawnie przyjmując, że na podstawie wskazanych przepisów (przywołanych w decyzji jako podstawa prawna rozstrzygnięcia) organ administracji uprawniony jest do określenia w decyzji administracyjnej terminu zapłaty opłaty planistycznej oraz skutków niedotrzymania tego terminu w postaci obciążenia zobowiązanego zapłata odsetek ustawowych, co powoduje, że w tym zakresie decyzja administracyjna jako wydana bez podstawy prawnej jest nieważna (co zostało zaznaczone w zarzucie sformułowanym w pkt 1 lit. b powyżej).

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, która w niniejszej sprawie nie zachodzi. Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim podkreślić należy, że stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., aktualnie: tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) Sąd I instancji rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą. W niniejszej sprawie przepis ten został przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie naruszony. Zgodzić się bowiem należy z autorem skargi kasacyjnej, że Sąd odniósł się tylko do wybranych zarzutów podniesionych w skardze, co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku sporządzonego z naruszeniem art. 141 § 4 pow. ustawy, ale też pominął istotne kwestie, które mają znaczenie dla oceny legalności zaskarżonej decyzji. Należy bowiem wskazać, że podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zgodnie z którym "jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości." W niniejszej sprawie przedmiotem kontroli Sądu Wojewódzkiego była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Lublin, w której w punkcie 1. ustalono wysokość jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia planu miejscowego, w punkcie 2. określono, że opłata powinna był uiszczona w terminie 14 dni od dnia kiedy decyzja ta stanie się ostateczna na wskazany rachunek bankowy oraz orzeczono, że w przypadku niewpłacenia opłaty w terminie naliczane będą odsetki ustawowe. Dokonując zatem kontroli legalności zaskarżonego aktu Sąd I instancji, nie będąc związany granicami skargi, powinien ocenić, czy rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 decyzji organu I instancji znajduje umocowanie w przepisach ustawy. Zauważyć bowiem należy, że w systemie prawa polskiego nie istnieje jakiś ogólny obowiązek płacenia odsetek w każdym wypadku istnienia zobowiązania pieniężnego lub zobowiązania, w którym świadczenie uzyskało charakter pieniężny jako świadczenie zastępcze. Podkreślić w tym miejscu należy, że w wyroku z dnia 3 września 2004 r., sygn. akt OSK 520/04 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że do opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanego zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Jak wywiedziono w powołanym wyroku, sam fakt, że przedmiotowa opłata stanowi dochód budżetu gminy i ma publicznoprawny charakter nie oznacza, by uznać ją za podatek w rozumieniu art. 6 Ordynacji podatkowej, nawet jeśli przez podatki rozumie się w Ordynacji opłaty i inne niepodatkowe należności budżetowe. Nie każda bowiem należność budżetu gminy, w tym o dominujących nawet cechach podatku, jest należnością budżetową, do której zastosowanie mają przepisy Ordynacji. O tym zaś, czy przepisy te znajdują zastosowanie przy wydawaniu określonych decyzji stanowi ustawa i regulacji w tym zakresie nie można domniemywać.

Przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.) dotyczące opłaty planistycznej nie dają podstawy do orzekania w przedmiocie terminu do uiszczenia opłaty ani też o obowiązku zapłaty odsetek ustawowych w razie naruszenia tego terminu. Tym samym stwierdzić należało, że rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 decyzji organu I instancji nie znajduje odzwierciedlenia w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Powyższe rozważania prowadzą do uznania za zasadny zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 36 ust. 4 i art. 37 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 185 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 powołanej ustawy.