Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel – sprawozdawca Sędziowie: Sędzia NSA Halina Kremis Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant: Marta Klimczak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 września 2012 r. sprawy ze skargi Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia 10 maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji o gruntach, budynkach i lokalach stanowiących własność osoby fizycznej wymienionej we wniosku I. uchyla zaskarżone postanowienie; II. zasądza od D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. na rzecz Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. kwotę 100,00 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w L., dalej jako skarżący lub w skrócie NUS, pismem z dnia 21 marca 2012 r., powołując się na podstawę prawną z art. 36 ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm. – powoływanej dalej jako: "u.p.e.a."), zwrócił się do Starosty L., dalej jako Starosta lub w skrócie SL, o udostępnienie danych ze zbioru danych osobowych, poprzez udzielenie informacji z ewidencji gruntów i budynków, czy A. C. zam. [...] C., ul. K. J. [...], jest bądź był właścicielem lub współwłaścicielem nieruchomości (gruntów i budynków) położonych na terenie powiatu L. (wraz z podaniem numeru księgi wieczystej). Poza wskazaniem miejsca zamieszkania zobowiązanego, wnioskujący organ podał również jego numer NIP, PESEL, datę urodzenia oraz wskazał imiona rodziców. Jako przeznaczenie dla udostępnienia danych wskazano prowadzone postępowanie egzekucyjne.

Starosta postanowieniem z dnia 28 marca 2012 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 219 k.p.a. w zw. z art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. oraz art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287, dalej w skrócie u.p.g.k.), odmówił NUS udostępnienia danych dotyczących informacji o gruntach, budynkach i lokalach stanowiących własność osoby fizycznej wymienionej we wniosku z dnia 21 marca 2012r. W uzasadnieniu organ I instancji stwierdził, że NUS nie wykazał interesu prawnego, który uprawniałby go do uzyskania tych informacji. Starosta przyjął, że wnioskodawca nie żądał informacji co do konkretnej nieruchomości, lecz poszukiwał majątku wskazanej we wniosku osoby w celu przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego. W dalszej części uzasadnienia SL stwierdził, że organami właściwymi do wyjawienia majątku zobowiązanego, zgodnie z przepisami art. 913-920 k.p.c., są sądy powszechne oraz komornik, a nie organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków, co potwierdzone jest licznym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym zakresie.

W zażaleniu na to postanowienie NUS zarzucił nieprawidłowe rozpoznanie wniosku, poprzez uznanie, że podmiot wnioskujący nie posiada interesu prawnego w sprawie. Zdaniem NUS - występującego w sprawie jako organ egzekucyjny - zgodnie z art. 36 § 1 u.p.e.a., w zakresie niezbędnym do prowadzenia egzekucji może żądać od uczestników postępowania informacji i wyjaśnień, jak również zwracać się o udzielenie informacji do organów administracji publicznej oraz jednostek organizacyjnych im podległych lub podporządkowanych, a także innych podmiotów. Wyżej cytowany przepis stanowił podstawę skierowanego wniosku o udostępnienie danych z ewidencji gruntów i budynków a u.p.e.a. i k.p.a. nie wymuszają na organie egzekucyjnym formy pozyskiwania informacji. Ponadto autor zażalenia zauważył, że art. 24 ust. 5 pkt 3 u.p.g.k. zezwala Staroście na udostępnianie danych z ewidencji gruntów i budynków zawierających dane osobowe podmiotów, ponieważ informacje zawarte w operacie ewidencyjnym są jawne.

D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, dalej w skrócie DWINGiK, zażalenia tego nie uwzględnił i zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 maja 2012 r., nr [...], wydanym z powołaniem się na treść art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., orzekł o utrzymaniu w mocy postanowienia organu I instancji. Organ odwoławczy odnosząc się do argumentacji przedstawionej w zażaleniu, zgodnie z którą NUS jako jednostka sektora finansów publicznych, której powierzono także zadania organu egzekucyjnego, ma prawo w trybie przepisów art. 36 § 1 u.p.e.a. do zwrócenia się o udzielenie informacji do organów administracji publicznej, zauważył, że wyżej powołany art. 36 u.p.e.a. istotnie stanowi skuteczną podstawę prawną do takiego żądania, a możliwość odmowy udzielenia informacji została ograniczona do przypadków wskazanych w art. 36 § 2 u.p.e.a. W świetle toczącego się postępowania egzekucyjnego należy uznać, że art. 36 u.p.e.a. stanowi lex specialis względem u.p.g.k. i upoważnia organ egzekucyjny do żądania informacji z państwowego zasobu geodezyjnego. Uprawnienia do informacji nie są jednak tożsame z prawem żądania poszukiwania nieruchomości będącej własnością wskazanej osoby. W ocenie organu II instancji, art. 36 u.p.e.a. musi być interpretowany w kontekście innych postanowień tej ustawy, bowiem dokonuje ona rozróżnienia pomiędzy żądaniem informacji w ramach postępowania egzekucyjnego a poszukiwaniem majątku zobowiązanego. Zgodnie z art. 71 u.p.e.a. jeżeli egzekucja administracyjna należności pieniężnych staje się bezskuteczna organ egzekucyjny lub wierzyciel może zwrócić się do sądu o nakazanie zobowiązanemu wyjawienia majątku, zgodnie z przepisami k.p.c. Podstawą nakazania wyjawienia majątku przez zobowiązanego jest tytuł wykonawczy, o którym mowa w art. 27 u.p.e.a., albo zarządzenie zabezpieczenia wydane na podstawie przepisów działu IV. Cytowany art. 71 u.p.e.a., jak wskazują komentatorzy (komentarz do art. 71, za Lex PolonicaMaxima), jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 36 u.p.e.a. Przepis ten daje organowi egzekucyjnemu w postępowaniu egzekucyjnym w administracji, możliwość wystąpienia do sądu powszechnego z wnioskiem o wszczęcie postępowania mającego na celu wyjawienie nieznanego organowi majątku zobowiązanego. Przepis ten przesądza, że ciężar poszukiwania majątku zobowiązanego nie spoczywa na organie administracji publicznej, do którego organ egzekucyjny występuje z wnioskiem o udzielenie informacji w trybie art. 36 u.p.e.a., lecz na organie egzekucyjnym. Organ odwoławczy argumentował, że stwierdzenie tego faktu ma o tyle istotne znaczenie, że "zwalnia" organy ewidencyjne z obowiązku wyszukiwania informacji na potrzeby organu egzekucyjnego względem określonych dłużników. W tym zakresie organ odwoławczy w pełni zgodził się ze stanowiskiem utrwalonym w orzecznictwie NSA, że państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny jest zbiorem przedmiotowym, nie zaś podmiotowym. Informacje z tego zasobu, nawet jeśli nie przybierają formy odpisu i wyrysu, mogą dotyczyć jedynie konkretnego (zindywidualizowanego) gruntu, budynku bądź lokalu. Nie są to w żadnym wypadku informacje o danych osobowych, mimo faktu, że w operacie wykazuje się także m.in. właściciela lub w pewnych przypadkach władającego (np. wyroki WSA w Gliwicach z dnia 30.07.2008r. sygn. II SA/Gl 1054/07 lub NSA z 10.03.2010r. sygn. I OSK 734/2009).

W skardze do sądu administracyjnego NUS nie zgodził się ze stanowiskiem DWINGiK zawartym w skarżonym postanowieniu oraz postanowieniu SL. NUS podtrzymał stanowisko, zgodnie z którym SL powinien w związku z pytaniem organu egzekucyjnego opartym na art. 36 § 1 u.p.e.a., udzielić wszelkich informacji o zobowiązanym. Autor skargi wskazał, że bezspornym jest, iż NUS prowadzi postępowanie egzekucyjne wobec osoby wskazanej we wniosku z dnia 21 marca 2012r. na podstawie przepisów u.p.e.a. Niewątpliwie też NUS działa w tym wypadku w interesie publicznym. Zdaniem organu, sporną kwestią w sprawie jest to, czy na podstawie art. 36 § 1 u.p.e.a., organ egzekucyjny może żądać informacji o nieruchomościach zobowiązanego, które to informacje są zawarte w zasobie SL w sposób nieograniczony. Autor skargi podkreślił, że jedynym warunkiem jaki postawił ustawodawca w przypadku stosowania przepisu art. 36 u.p.e.a. jest to, że organ egzekucji może żądać informacji w zakresie niezbędnym do prowadzenia egzekucji. W dalszej części skargi jej autor stwierdził, że przepisy u.p.e.a. nie przewidują możliwości odmowy udzielenia informacji organowi egzekucyjnemu. W doktrynie prawa wskazuje się że: wszystkie podmioty do których zwrócił się organ egzekucyjny są zobowiązane do udzielenia mu informacji, chyba że przysługuje im prawo odmowy złożenia zeznań w charakterze świadka (art. 83 § 1 k.p.a.) lub prawo odmowy odpowiedzi na zadane pytanie (art. 83 § 2 k.p.a.) albo jeżeli nie zostały one zwolnione z obowiązku zachowania tajemnicy prawnie chronionej (art. 82 pkt. 2 k.p.a.) - (Piotr Przybysz, Postępowanie egzekucyjne w administracji, Komentarz, Warszawa 2009, str. 181-182). NUS wskazał, że ustawodawca przewidział odpowiedzialność podmiotu, który wbrew ciążącemu obowiązkowi odmawia udzielenia informacji organowi egzekucyjnemu (art. 168 d § 1 i 2 u.p.e.a.). Ponadto w skardze podkreślono, że przepisy u.p.e.a. nie przewidują formy w jakiej ma być udzielona informacja. Niewątpliwie jednak żądanie organu egzekucyjnego nie jest podaniem w rozumieniu przepisów k.p.a., żądanie takie nie inicjuje również postępowania administracyjnego, którego efektem jest rozstrzygnięcie procesowe. Zatem forma w jakiej udzielana jest odpowiedź na pytanie organu egzekucyjnego pozostaje bez znaczenia. Odnosząc się do stanowiska DWINGiK, który przyjął, że prawo organu egzekucyjnego do informacji nie może być utożsamiane z prawem żądania poszukiwania informacji, ponieważ poszukiwanie majątku powinno odbywać się w oparciu o instytucję wyjawienia majątku (art. 71 u.p.e.a.) autor skargi stwierdził, że z tego przepisu wyraźnie wynika kiedy można wystąpić do sądu powszechnego o nakazanie zobowiązanemu wyjawienia majątku. Niewątpliwie może to nastąpić, kiedy egzekucja administracyjna staje się bezskuteczna. W ocenie NUS przepis wskazuje jednoznacznie, że organ egzekucji musi dopełnić wszystkich czynności w tym i zebrania informacji w oparciu o art. 36 § 1 u.p.e.a. w celu ustalenia majątku zobowiązanego. Wynika z tego, że organ egzekucyjny, aby stwierdzić stan bezskuteczności musi mieć możliwość nieograniczonego dostępu do informacji w tym zatem do zasobów SL. Dane zawarte w tym zasobie są niezbędne organom egzekucyjnym zwłaszcza do prowadzenia egzekucji z nieruchomości. Również i w tym przypadku zmiana art. 36 § 1 i 2 u.p.e.a. spowodowała, że z dniem 30 listopada 2001 r. organy egzekucyjne uzyskały możliwość nieodpłatnego uzyskania informacji z tego zasobu. Reguły interpretacyjne funkcjonujące na gruncie polskiego systemu prawa, w tym podatkowego, pozwalają zatem na przyjęcie wniosku, że organy egzekucyjne mają nie tylko prawo uzyskania informacji z centralnej ewidencji pojazdów i państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, ale również, co expressis verbis wynika art. 36 § 2 u.p.e.a., prawo do ich uzyskania nieodpłatnie - (Dariusz Jankowiak, Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Warszawa 2004, str. 339-340). Ponadto NUS podkreślił, że zasób geodezyjny jest jedynym zasobem z którego organ egzekucyjny może uzyskać urzędowe informacje o nieruchomościach zobowiązanego. Instytucja wyjawienia majątku takiej luki wypełnić nie może. Dodatkowo wskazał, że wyjawienie majątku na które wskazują organy geodezyjne opiera się na informacjach udzielonych przez zobowiązanego. NUS podkreślił, że przed wyjawieniem zobowiązany składa przyrzeczenie przed sądem, iż będzie podawał dane zgodne z prawdą. Przy czym nie oznacza to, że faktycznie tak postąpi. Dane z zasobu geodezyjnego mają charakter urzędowy i są wiarygodne. Tym samym stanowią źródło rzetelnej informacji, które mogą pozwolić organowi egzekucyjnemu na skuteczne wypełnianie zadań publicznych.

Organ odwoławczy, którego działanie zaskarżono w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie jako nieuzasadnionej, podkreślając, że zarzut naruszenia przepisu art. 36 u.p.e.a., na który powołuje się skarżący jest bezzasadny, gdyż w przedmiotowej sprawie przeanalizowano stan faktyczny i w wystarczającym stopniu został on wyjaśniony we wcześniejszych etapach postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Sądy administracyjne, zgodnie z art. 1 § 2 ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola wojewódzkiego sądu administracyjnego obejmuje kwestie związane z procesem stosowania prawa w postępowaniu administracyjnym, a więc to, czy organ dokonał prawidłowych ustaleń co do obowiązywania zaskarżonej normy prawnej, czy normę tę właściwe interpretował i czy nie naruszył zasad ustalenia określonych faktów za udowodnione.

Konsekwencją takiego unormowania jest konstatacja, iż uchylenie decyzji (odpowiednio i postanowienia) może nastąpić jedynie w sytuacji, gdy wydanie zaskarżonej decyzji (postanowienia) nastąpiło w wyniku naruszenia prawa materialnego lub procesowego, które to naruszenie miało lub mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika jednoznacznie z brzmienia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, w skrócie u.p.p.s.a).

Stosownie zaś do treści art. 134 § 1 u.p.p.s.a sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą skargi.

Z akt sprawy wynika, że we wniosku z dnia 21 marca 2012r. złożonym – w trybie przepisów regulujących postępowanie egzekucyjne w administracji – NUS domaga się od SL udzielenia informacji, czy wskazana w tym wniosku osoba, figuruje lub figurowała w ewidencji gruntów i budynków jako właściciel, współwłaściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości położonych na terenie powiatu L.. Treść wniosku bezpośrednio wskazuje, że działa w tym przypadku jako organ prowadzący egzekucję administracyjną. Natomiast o tym, że NUS ma interes prawny w uzyskaniu informacji na temat nieruchomości należących do wskazanego we wniosku zobowiązanego przesądza przepisu art. 19 § 1 u.p.e.a., stosowanie do którego treści, naczelnik urzędu skarbowego jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych. Jest to zatem organ egzekucyjny, któremu przepisy u.p.e.a. przyznały pełną zdolność prawną do prowadzenia egzekucji co do całości środków egzekucyjnych określonych w tej ustawie (B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne, Warszawa 2009, s. 495). Pogląd prawny, że naczelnik urzędu skarbowego, w ramach przysługującej temu organowi kompetencji może skutecznie zwracać się do innych organów administracji publicznej o udzielenie informacji w zakresie niezbędnym do prowadzenia egzekucji znajduje natomiast podstawę w dyspozycji zamieszczonej w art. 36 § 1 u.p.e.a., z której wynika, że w zakresie niezbędnym do prowadzenia egzekucji organ egzekucyjny może zwracać się o udzielenie informacji do organów administracji publicznej oraz jednostek organizacyjnych im podległych lub podporządkowanych, a także innych podmiotów. W tych okolicznościach odmowa udzielenia informacji NUS z uwagi na brak interesu prawnego w uzyskaniu informacji objętych wnioskiem z dnia 21 marca 2012 r. nie może być zaakceptowana (podobne stanowisko dotyczące ZUS przyjął WSA w Lublinie w wyroku z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Lu 50/12, zob. także stanowisko przedstawione w wyrokach NSA z dnia 9 marca 2011 r. sygn. akt I OSK 638/10 oraz WSA we Wrocławiu z dnia 13 października 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 439/10).

Poza tym zwrócić trzeba uwagę, iż NUS, wbrew przyjętemu w sprawie stanowisku, nie wnioskuje o wydanie mu zaświadczenia w trybie art. 217 k.p.a. Udostępnianie informacji na temat danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków nie jest unormowane przez k.p.a., ale przez przepisy szczególne u.p.g.k. W art. 20 u.p.g.k. określono, że ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące: 1) gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty; 2) budynków - ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych i ogólnych danych technicznych; 3) lokali - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej (ust. 1). Ponadto w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także: 1) właściciela (a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych - inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części); 2) miejsce zamieszkania lub siedzibę osób wymienionych w pkt 1; 3) informacje o wpisaniu do rejestru zabytków; 4) wartość nieruchomości (ust. 2).

Z przytoczonych przepisów wynika podział informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków na dane o charakterze przedmiotowym (art. 20 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 i 4) oraz dane o charakterze podmiotowym (art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2). Rozróżnienie to znalazło odzwierciedlenie w art. 24 u.p.g.k., gdyż w ust. 2 i ust. 4 tego przepisu ustawodawca przewidział, że informacje zawarte w operacie ewidencyjnym są jawne i każdy, z zastrzeżeniem ust. 5, może żądać informacji zawartych w operacie ewidencyjnym. Natomiast stosownie do art. 24 ust. 5 u.p.g.k. dane ewidencji gruntów i budynków, zawierające dane osobowe, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 (dane podmiotowe) oraz wypisy z operatu ewidencyjnego, zwierające takie dane osobowe, wydawane są jedynie na żądanie: 1) właścicieli lub osób fizycznych i prawnych, w których władaniu znajdują się grunty, budynki lub lokale będące przedmiotem wypisu; 2) podmiotów publicznych lub podmiotów niebędących podmiotami publicznymi, realizującymi zadania publiczne na podstawie odrębnych przepisów albo na skutek powierzenia lub zlecenia przez podmiot publiczny, które związane są z gruntami, budynkami lub lokalami będącymi przedmiotem wypisu; 3) innych podmiotów, niż wymienione w pkt 1 i 2, które mają interes prawny w tym zakresie. Nie ulega zatem wątpliwości, że art. 24 ust. 2 i ust. 4 u.p.g.k. określa odrębną od art. 24 ust. 5 tej ustawy podstawę prawną do udzielenia informacji z operatu ewidencyjnego. Zasadniczym elementem różnicującym obie podstawy prawne jest to, że dopuszczalność wydania wypisu i wyrysu na podstawie art. 24 ust. 5 u.p.g.k. powiązana została z faktem, bądź władania przez wnioskodawcę gruntem, budynkiem lub lokalem (pkt 1); bądź też byciem organem administracji publicznej albo podmiotem niebędącym organem administracji publicznej, realizującym, na skutek powierzenia lub zlecenia przez organ administracji publicznej, zadania publiczne związane z gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniony zbiór danych lub wypis (pkt 2); albo też z posiadaniem przez wnioskodawcę interesu prawnego w uzyskaniu wypisu i wyrysu (pkt 3). Natomiast udzielenie informacji na podstawie art. 24 ust. 2 i 4 u.p.g.k. nie zostało uzależnione ani od przysługiwania interesu prawnego ani od władania gruntem, budynkiem lub lokalem, co do których określona informacja miałaby być udzielona. Wynikająca z treści omawianego przepisu ustawowa jawność informacji i jej powszechna dostępność ograniczona została jedynie koniecznością poniesienia opłaty zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie wysokości opłat za czynności geodezyjne i kartograficzne oraz udzielanie informacji, a także za wykonywanie wyrysów i wypisów z operatu ewidencyjnego (Dz. U. Nr 37, poz. 333). Przy czym zgodnie z art. 36 § 1a u.p.e.a. informacje i wyjaśnienia, o których mowa w art. 36 § 1 tej ustawy, udzielane są nieodpłatnie przez uczestników postępowania egzekucyjnego oraz organy administracji publicznej i jednostki im podległe lub przez nie nadzorowane. Powyższe dowodzi, że przedmiotem jawnych i powszechnie dostępnych, udzielanych w trybie art. 24 ust. 2 i 4 u.p.e.a. informacji o gruntach, budynkach i lokalach, na żądanie każdego, tj. bez konieczności wykazywania interesu prawnego, ani władania gruntem, budynkiem lub lokalem, mogą być tylko informacje o charakterze przedmiotowym. Natomiast informacje o charakterze podmiotowym lub podmiotowo-przedmiotowym, z uwagi na ochronę zawartych w nich danych osobowych, mogą być udzielane tylko w trybie art. 24 ust. 5 u.p.g.k., a więc z uwzględnieniem wszystkich zawartych w tym przepisie ograniczeń.

Treść przytoczonych przepisów oznacza, że ochronie podlegają dane osobowe podmiotów mających określone prawa majątkowe do nieruchomości. Takimi podmiotami są dla przykładu - właściciele gruntów i budynków. Przyjmując, że NUS - jako wymienionych w art. 19 § 1 u.p.e.a. organ egzekucyjny - posiada interes prawny w żądaniu uzyskania informacji od SL, a więc spełniona została przesłanka z art. 24 ust. 5 pkt 3 u.p.g.k., zauważyć w tym miejscu należy, iż treść wniosku z dnia 21 marca 2012r. wskazuje, że organ ten posiada dane osobowe zobowiązanego. Na podstawie tych danych NUS zwrócił z wnioskiem o udostępnienie danych z ewidencji gruntów i budynków do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania zobowiązanego Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w L.. Przy czym ten wniosek nie obejmował całego majątku zobowiązanego, lecz ściśle określoną jego kategorię – nieruchomości - położone na terenie powiatu, gdzie on zamieszkuje. Skoro przepis art. 36 u.p.e.a. ma za zadanie umożliwić organom egzekucyjnym uzyskanie informacji od innych organów administracji w ramach ich uprawnień i w zakresie wiedzy jaką dysponują te organy oraz metodami przewidzianymi prawem, to domagając się takiej informacji dla celów postępowania egzekucyjnego wystarczającym będzie gdy organ egzekucyjny w sposób klarowny przedstawi taką potrzebę oraz przede wszystkim jej istnienie odpowiednio udokumentuje. W takiej sytuacji, gdy organ egzekucyjny zwraca się w trybie art. 36 § 1 u.p.e.a. o udzielenie informacji, organ administracji publicznej do którego zwrócił się ten organ powinien udzielić takich informacji, jakimi dysponuje na dany temat, bądź też poinformować organ egzekucyjny, że nie posiada żadnych informacji na dany temat (por. wyrok WSA z dnia 28 września 2007 r. II SA/Ke 420/07). Udzielnie informacji w trybie u.p.g.k. nie musi bowiem przybrać formy wypisu i wyrysu.

Czyniąc osią dalszych rozważań regulację znajdującą się w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) przyjdzie zauważyć, że zgodnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia, poza danymi liczbowymi i opisowymi dotyczącymi gruntów i budynków oraz lokali (pkt 1), prowadzona w systemie informatycznym ewidencja gruntów i budynków zawiera także dane dotyczące właścicieli nieruchomości (pkt 2). Ponadto na podstawie § 50 rozporządzenia dane ewidencyjne, które utraciły swoją aktualność, podlegają archiwizacji. W ten sposób określone dane ewidencyjne są udostępniane za pomocą systemu komputerowego (§ 19 pkt 2 lit c rozporządzenia). Zgodnie z § 22 tego rozporządzenia na podstawie baz danych ewidencyjnych przy wykorzystaniu informatycznego systemu komputerowego tworzy się dla poszczególnych obrębów podstawowe raporty obrazujące dane ewidencyjne, w tym rejestry: gruntów, budynków i lokali. W ten sposób utworzone rejestry – w przypadku rejestru gruntów, stosownie § 23 ust. 1 są raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych, wymienionych w § 60, o wszystkich działkach ewidencyjnych w granicach obrębu, zebranych według ich przynależności do poszczególnych jednostek rejestrowych gruntów.

Z przedstawionego stanu prawnego wynika, że ewidencja gruntów i budynków prowadzona jest w formie stosownych rejestrów (np. rejestru gruntów), które zawierają dane pozwalające określić, przynajmniej w granicach danego obrębu, podmioty ewidencyjne w wymienione w § 10 i § 11 rozporządzenia. Skoro więc ewidencję gruntów i budynków zakłada się i prowadzi w systemie informatycznym, którego podstawę stanowią komputerowe bazy danych ewidencyjnych (§ 3 rozporządzenia), to trudno zgodzić się ze SL, podobnie jak i z DWINGiK, że poprzez podanie we wniosku o udostępnienie danych z ewidencji gruntów i budynków, wyłącznie danych personalnych dotyczących osoby zobowiązanego, organy będą musiały prowadzić czynności inne niż polegające wyłącznie na pomocy w zebraniu potrzebnych organowi egzekucyjnemu informacji - "w zakresie niezbędnym do prowadzenia egzekucji". W ocenie Sądu, nie można zgodzi się ze stanowiskiem, że mamy wówczas do czynienia z czynnościami, które można przyrównać do poszukiwania majątku dłużnika. Skoro orzekające w sprawie organy nie wykazały, że przeszkodą w dostępie do potrzebnych organowi egzekucyjnemu informacji, poprzez ich wyszukanie w systemie informatycznym, którego podstawę stanowi komputerowa baza danych ewidencyjnych, może okazać się brak w tym systemie stosownych kryteriów wyszukiwania, to można przyjąć, że w oparciu o wymienione w § 10 i § 11 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków dane dotyczące właścicieli nieruchomości lub też użytkowników wieczystych gruntów istnieje techniczna możliwość ustalenia tego, czy dana osoba jest lub też była właścicielem gruntów i budynków figurujących w ewidencji. Odwołując się jeszcze pomocniczo do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) można przyjąć, że wnioskowane przez organ egzekucyjny informacje nie wymagające przetworzenia. Informacją przetworzoną jest bowiem jakościowo nowa informacja, nieistniejąca dotychczas w przyjętej ostatecznie treści i postaci, chociaż jej źródłem są materiały znajdujące się w posiadaniu zobowiązanego. Natomiast informacją prostą jest informacja, której zasadnicza treść nie ulega zmianie przed jej udostępnieniem.

Mając świadomość, że w analogicznych stanach faktycznych sądy administracyjne wypowiadały się już wielokrotnie, twierdząc, że właściwym trybem do ujawnienia majątku zobowiązanego jest tryb cywilnoprawnych, czego tut. Sąd nie kwestionuje, niemniej w realiach tej konkretnej sprawy przyjąć należało, że aby można było stwierdzić stan bezskuteczności egzekucji administracyjnej, co dawałoby podstawę do zwrócenia się w trybie art. 71 § 1 u.p.e.a. do sądu o nakazanie zobowiązanemu wyjawienia majątku, organ egzekucyjny musi dopełnić wszystkich czynności, w tym zebrać informacje na podstawie art. 36 § 1 u.p.e.a. W tym kontekście przywołać należy stwierdzenie bardziej generalnej natury i wskazać, że skuteczna egzekucja prawa jest jednym z najważniejszych zadań demokratycznego państwa prawa (tak m.in. WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 3 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Gd 547/07). Kierując się zatem tą regułą interpretacyjną należy zgodzić się z wyrażonym w sprawie poglądem, że organy egzekucyjne prowadząc egzekucję obowiązków wyliczonych w art. 2 § 1 u.p.e.a. powinny mieć zagwarantowany dostęp do wszystkich ewidencji i rejestrów publicznych posiadanych przez podmioty publiczne, w tym także do informacji z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Zasób ten stanowi podstawowe źródło informacji, z którego organ egzekucyjny może uzyskać urzędowe informacje o nieruchomościach zobowiązanego.

Z tych względów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c u.p.p.s.a., orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnia przepis art. 200 u.p.p.s.a.