drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inne, oddalono skargę, III SA/Kr 52/12 - Wyrok WSA w Krakowie z 2012-10-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 52/12 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2012-10-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-01-12
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Barbara Pasternak
Bożenna Blitek /sprawozdawca/
Maria Zawadzka /przewodniczący/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2007 nr 125 poz 874 Art. 92 ust. 1 pkt 2, pkt 8, ust. 2 pkt 2, ust. 4, art. 93 ust. 1-3, ust. 7
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity
Dz.U. 2004 nr 92 poz 879 Art. 25, art. 31
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 Art. 3 par. 1, art. 134 par. 1, art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1269 Art. 1 par. 2
Ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych.
Dz.U.UE.L 1985 nr 370 poz 8 Art. 14 ust. 2
Rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym
Dz.U.UE.L 2006 nr 102 poz 1
Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Tekst mający znaczenie dla EOG).
Sentencja

Sygn. akt III SA/Kr 52/12 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 października 2012r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka, Sędziowie WSA Bożenna Blitek (spr.), WSA Barbara Pasternak, , Protokolant Urszula Bukowiec, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2012r., sprawy ze skargi G. W., na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego, z dnia 21 października 2011r. [...], w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala

Uzasadnienie

I.

Decyzją z dnia [...] 2008 r. Nr [...], wydaną na podstawie art. 93 i art. 92 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 z późn. zm.), Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na przedsiębiorstwo Transport [...] G. W. karę pieniężną w wysokości 30.000 zł. Organ I instancji wyjaśnił, iż w okresie od dnia 28 stycznia 2008 r. do dnia 27 lutego 2008 r. została przeprowadzona kontrola podmiotu gospodarczego Transport [...] G. W. W wyniku kontroli stwierdzono szereg naruszeń, za które organ I instancji wyliczył kary na łączną sumę 162.100 zł ograniczając nałożoną karę do przewidzianej przez ustawę kwoty 30.000 zł – zgodnie z art. 92 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym.

W odwołaniu od powyższej decyzji przedsiębiorca G. W. wniósł o uchylenie kary pieniężnej w całości lub o zmniejszenie tej kary do kwoty 10.000 zł. Na uzasadnienie swego stanowiska podał, że nie kwestionuje ustaleń poczynionych przez Wojewódzkiego Inspektora Transportu [...] podnosząc, że nie można zgodzić się "z zaniechaniem korzystania przez kierowców z wypoczynku", gdyż "charakter pracy kierowców nie pozwala na wyliczenie stricte co do minuty czasu odpoczynku". Odwołujący się zaznaczył, że ustalenia kontroli pozwolą mu na usprawnienie pracy kierowców i dostosowanie jej do obowiązujących wymogów i dlatego, jego zdaniem, "nie można przy pierwszym ustaleniu uchybień stosować tak rygorystycznych środków". Zdaniem odwołującego się, każda kontrola powinna zmierzać do poprawy pracy przedsiębiorcy, a nie do karania, zwłaszcza w przypadku braku umyślności czy "niemożności uniknięcia błędów". Odwołujący się zarzucił, że nie może ponosić odpowiedzialności za używanie nieprawidłowych wykreskówek, gdyż zostały one dopuszczone przez właściwy urząd do stosowania. Nie może być też obciążony za niewłaściwe wypełnianie wykreskówek przez kierowcę, gdyż wynikało to z jego niedbalstwa. Odnośnie braku części wykreskówek podniósł, że wykreskówki te mogły być przez kogoś z domowników wyrzucone, gdyż biuro firmy mieści się w pomieszczeniu zajmowanym przez niego i jego rodzinę. Odnośnie nieprawidłowości związanych z rejestracją pojazdów używanych do transportu i z niego wycofanych G. W. podniósł, że nie może ponosić za nie odpowiedzialności, albowiem odpowiedzialnym za to jest pracownik starostwa, który nie poinstruował go, jak należy postępować w tym zakresie.

II.

W wyniku rozpatrzenia tego odwołania Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] 2009 r. Nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję w części i w tym zakresie przekazał organowi I instancji sprawę do ponownego rozpatrzenia na podstawie art. 138 § 2 K.p.a., a w pozostałej części organ zastosował natomiast art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. i utrzymał w mocy część decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego.

Rozpatrując skargę G. W. na powyższą decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2009 r. nr [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2009 r., do sygn. akt VI SA/Wa 638/09 w pkt 1. uchylił zaskarżoną decyzję, a w pkt 2 stwierdził, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu. Na uzasadnienie wyroku Sąd podał, że nie można jednocześnie orzec w części o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji, a w części o jej uchyleniu, gdyż powoduje to stwierdzenie, że Główny Inspektor Transportu Drogowego wydał decyzję nie mieszczącą się w katalogu rozstrzygnięć organu odwoławczego, a to z kolei stanowi naruszenie prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy i w konsekwencji musiało doprowadzić do uchylenia takiej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 z późn. zm.).

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił powyższe stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i wyrokiem z dnia 17 listopada 2010 r. do sygn. akt II GSK 958/09 oddalił skargę kasacyjną Głównego Inspektora Transportu Drogowego wniesioną od powyższego wyroku z dnia 5 sierpnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 638/09.

III.

Rozpatrując ponownie odwołanie G. W. od decyzji z dnia [...] 2008 r. Nr [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego decyzją z dnia 21 października 2011 r., Nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję organu I instancji nakładającą na przedsiębiorcę karę w wysokości 30.000 zł. Jako podstawę prawną organ wskazał na przepisy art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 5 ust. 1, art. 11 ust. 3, art. 14 ust. 1, art. 39a, art. 39j, art. 39k, art. 39l ust. 1 i art. 92 ust. 1 pkt 2 i pkt 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) oraz Lp.1.2, Lp.1.8 ust. 1, Lp.10.2 lit. a i lit. b, Lp.10.3 lit. a i lit. b, Lp.10.4 lit. a i lit. b, Lp.11.1 ust. 1 lit b, Lp.11.2 ust. 1 – 4, Lp.11.3 ust. 1, Lp.11.4 ust. 1 i ust. 2, ust. 3 i ust. 7 lit. a i lit. b Załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 6, art. 7, i art. 8 ust. 1 – 9 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) 3820/85 (Dz. Urz. UE nr L 102/1 z 11.04.2006 r.), art. 13, art. 14 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 15 ust. 2, ust. 3, ust. 5a i ust. 5b oraz Rozdział IV Wykresówki, lit. a, ust. 2 i pkt 2 lit. c Rozdziału III Załącznika I rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z dnia 31 grudnia 1985 r. z późn. zm.), §3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w kodeksie Pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 z późn. zm.), § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz. 15). Na uzasadnienie organ odwoławczy podał, że dokonał korekty nałożonych na przedsiębiorcę kar za poszczególne naruszenia i ustalił, że w związku ze stwierdzonymi naruszeniami ustawy o transporcie drogowym kary za te naruszenia powinny być wyliczone w kwocie mniejszej, niż wyliczył to organ I instancji, tj. w wysokości łącznej 138.100 zł, a nie w kwocie 162.000 zł, przy czym zaznaczono, że korekta ta nie ma wpływu na wysokość kary nałożonej na przedsiębiorcę w kwocie 30.000 zł, do której to kwoty organ zobowiązany był ustawowo ograniczyć wysokość nałożonej kary podczas jednej kontroli, zgodnie z art. 92 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym. Odnosząc się do zarzutów strony podniesionych w odwołaniu organ II instancji stwierdził, że są całkowicie nieuzasadnione. W szczególności bowiem nie można zgodzić się z twierdzeniem strony odnośnie naruszenia z Lp.11.3 ust. 1 Załącznika do ustawy o transporcie drogowym, że przedsiębiorca nie jest odpowiedzialny za używanie niewłaściwych wykresówek skoro były one dopuszczone do używania. Organ odwoławczy zaznaczył, że część wykresówek nie była zatwierdzona i przeznaczona do danego typu urządzenia kontrolnego, natomiast część wykresówek była niewłaściwa ze względu na nieprawidłowy zakres prędkości. Wyjaśniono, że w tachografie przeznaczonym do rejestrowania prędkości do 125 km/h używane były wykresówki przeznaczone do stosowania w tachografie o maksymalnej dopuszczalnej prędkości do 100 km/h. Z tego powodu bezsprzeczny powinien być fakt, że kwestionowane wykresówki nie były zatwierdzone i przeznaczone do tachografu zamontowanego w pojeździe marki Renault o nr rej. [...]. Zdaniem organu odwoławczego, nie zasługują na uznanie wyjaśnienia strony dotyczące powodu nieokazania wykresówek lub innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez kierowców: A. K., S. M., S. B. i M. G., a w szczególności twierdzenia odwołującego się, że ktoś z domowników mógł wyrzucić wykresówki gdyż siedziba przedsiębiorstwa znajduje się w prywatnym mieszkaniu. Zdaniem organu, nawet gdyby taka okoliczność była prawdziwa, to nie stanowi ona przesłanki z art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, gdyż nie jest to okoliczność niemożliwa do przewidzenia, a przedsiębiorca jest obowiązany do starannego przechowywania wykresówek i innych dokumentów będących dla organu kontrolnego źródłem informacji o sposobie przestrzegania przepisów dotyczących norm socjalnych w transporcie drogowym. Wyrzucenie wykresówek przez domowników świadczy wyłącznie o niezachowaniu należytej staranności w prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej i nie może być podstawą uniknięcia odpowiedzialności z tytułu naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym. Na poparcie swego stanowiska w tym zakresie organ powołał się na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. akt II GSK 989/08 oraz w wyroku z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt II GSK 404/10, a także w wyroku z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. akt II GSK 118/10. Odnośnie naruszenia z Lp.11.4 ust. 7 lit. a i lit. b Załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ odwoławczy stwierdził, że ustawodawca w sposób wyraźny wskazał jakie dane kierowca powinien wpisać na wykresówkę, a od powyższego obowiązku nie przewidziano odstępstw. Co więcej, ustawodawca za każdy brak wymaganych wpisów na tarczy tachografu przewidział oddzielną karę pieniężną. W kwestii wyjaśnień strony dotyczących naruszeń czasu pracy organ odwoławczy podniósł, że organ I instancji prawidłowo wyliczył, poza jednym przypadkiem z Lp.10.2 Załącznika do ustawy o transporcie drogowym, okresy jazdy dziennej, przerw oraz wypoczynku. Zmiany poczynione przez organ wyższego stopnia wynikają z wejścia w życie przyjętej w dniu 7 czerwca 2011 r. decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej w sprawie obliczania dziennego czasu prowadzenia pojazdu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady. Stosownie do faktu, że w przypadku braku przepisów przejściowych organ jest obowiązany stosować nowy stan prawny, dokonano niezbędnych zmian przy ustalaniu dziennych okresów prowadzenia pojazdu i ponownie określono wysokość kar pieniężnych. Zdaniem organu odwoławczego, strona w postępowaniu nie przytoczyła żadnych dowodów potwierdzających tezę, że nie zgłoszenie pojazdów do licencji było skutkiem wprowadzenia w błąd przez pracownika starostwa. Przedsiębiorca jest obowiązany znać i stosować obowiązujące przepisy prawa i w żadnym przypadku nie może jako podstawę wyłączenia własnej odpowiedzialności podnosić okoliczności, że pracownik danego organu nie udzielił mu informacji, z którą skarżący winien sam się zapoznać z uwagi na rodzaj wykonywanej działalności gospodarczej. Organ odwoławczy podkreślił, że kary wynikające z naruszeń ustawy o transporcie drogowym określono w sposób sztywny, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast, gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może wystąpić z wnioskiem, np. o rozłożenie na raty, do właściwego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, który wydał decyzję w I instancji.

W skardze na powyższą decyzję z dnia 21 października 2011 r. organu II instancji G. W. zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to: art. 92a. ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 z późń. zm.); rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98 jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U.UE.L.06.102.1, zwane także w skrócie rozporządzeniem (WE) nr 561/2006) i Lp.10.2.lit. a Załącznika do ustawy o transporcie drogowym; decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej z dnia 07.06.2011 w sprawie obliczania dziennego czasu prowadzenia pojazdu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady i Lp.10.4 lit. a Załącznika do ustawy o transporcie drogowym, rozporządzenia Rady EWG nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (art. 13, art. 15 ust. 2) i Lp.11.2. pkt 2 Załącznika do ustawy o transporcie drogowym; rozporządzenia Rady EWG nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym i Lp.11.4. pkt 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, a także zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (k.p.a.) oraz art. 8 k.p.a. i 136 k.p.a. w zw. z art. 138 § 2 k.p.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie w sprawie, skutkiem których niedokładnie wyjaśniono stan faktyczny sprawy, nie uwzględniono słusznego interesu skarżącego oraz w sposób lakoniczny ustosunkowano się do zarzutów skarżącego. W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie w całości decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 21 października 2011 r., Nr [...]. W szczegółowym uzasadnieniu skargi strona skarżąca zakwestionowała nałożenie kary z załącznika do ustawy o transporcie drogowym pod pozycjami: - Lp.10.2 lit. a - poprzez dwukrotne nałożenie za to samo naruszenie kary w wysokości 100 zł; - Lp.10.4 lit. a - poprzez niesłuszne, zdaniem strony skarżącej, nałożenie kar w wysokości 200 zł oraz dwukrotnie po 1.350 zł, tj. łącznie 2.900 zł; - Lp.11.2 pkt 1 (a nie jak zapewne omyłkowo wskazano pkt 2) - poprzez podwójne nałożenie za to samo naruszenie kary w wysokości 200 zł. Nadto w skardze strona skarżąca zakwestionowała zasadność nałożenia kary w kwocie 800 zł za naruszenia opisane w załączniku do ustawy pod L.p.11.2 pkt 4 twierdząc, że strona skarżąca nie odpowiada za postępowanie kierowców, a także zakwestionowała zasadność nałożenia kary w wysokości 3.000 zł za naruszenie opisane w załączniku do ustawy o transporcie drogowym pod Lp.11.4 pkt 2 zarzucając lakoniczność stwierdzeń i nie wykazanie przez organy jakie okresy aktywności kierowców nie zostały uwzględnione. Odnośnie naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego strona skarżąca podniosła, że organ odwoławczy nie przeprowadził dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów pomijając przepisy art. 136 K.p.a. w zw. z art. 138 § 2 K.p.a., że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2008 r., natomiast Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia 21 października 2011 r., utrzymał ją w mocy, co doprowadziło do naruszenia art. 136 K.p.a. w zw. z art. 138 § 2 K.p.a. Na marginesie pełnomocnik strony skarżącej podniósł, "iż kwestia dotyczyła połowy wskazanych w raporcie pokontrolnym uchybień". Skarżący podniósł, że organ odwoławczy odniósł się do twierdzeń, strony skarżącej w sposób ogólnikowy, stwierdzając jedynie, że to po stronie skarżącego spoczywa pełna odpowiedzialność, jako na pracodawcy, nie weryfikując przy tym, np. zeznań świadków. Nadto skarżący zarzucił naruszenie art. 7 K.p.a. stwierdzając, że "organ II instancji nie pochylił się nad kwestią przypisania przedsiębiorcy - skarżącemu odpowiedzialności, w sytuacji, gdy przedsiębiorca nie ma możliwości wykazania szczególnych okoliczności, a uchybienia spowodowane są niefrasobliwością pracownika, np. niewłaściwym operowaniem przełącznikiem grup czasowych" i w zakresie tego zarzutu wskazał na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt: II GSK 404/2010. Zdaniem strony skarżącej, "nie można przyjmować, iż pracodawca będzie codziennie badał wykresówkę i sprawdzał czy wszystko się zgadza". Podniesiony przez organ odwoławczy zarzut polegający na nieokazaniu wykresówek lub dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu, wyliczenia dni odnośnie wykresówek z pracy S. M., jak i dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez M. G., nie został przez organ odwoławczy w sposób jasny i klarowny przedstawiony w treści decyzji. Odnośnie S. M., organ odwoławczy przyjął na podstawie powołanych dokumentów, że kierowca w dniach szczegółowo wymienionych w decyzji przebywał w pracy. Brak jest jednak jakichkolwiek dowodów stwierdzających, że w czasie, gdy kierowca S. M. przebywał w pracy, świadczył pracę. Ponadto wyliczenie dni, nie uwzględnia godzin pracy, czy godzin prowadzenia pojazdu. Skoro wykresówki mogą obejmować czas 24 godzin lub mogą obejmować dłuższy czas, to stwierdzenie, że za każdy dzień powinna być wykresówka nie znajduje żadnych podstaw. Podobnie brak jest jakichkolwiek podstaw aby początkowe lub końcowe dni danego okresu przyjmować jako pełne dni pracy, gdyż organ odwoławczy nie ustalił w jakich godzinach praca się odbywała. Zdaniem strony skarżącej, "przedmiotowa decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 21 października 2011 r., nie uwzględnia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Obowiązek wyważenia interesu indywidualnego i społecznego dotyczy wszystkich decyzji administracyjnych, a więc zarówno uznaniowych, jak i związanych. Treść art. 7 K.p.a. nie wprowadza rozróżnienia decyzji. Dlatego powoływanie się na związanie przepisami nie zwalnia z obowiązku uwzględnienia wymienionych wyżej interesów. Zarzucając naruszenie art. 8 K.p.a. strona skarżąca podniosła, że organ odwoławczy nie wyjaśnił okoliczności, z powodu których nie uwzględnił stanowiska strony skarżącej. Zdaniem strony skarżącej, w sposób nieprawidłowy ustalona została przez organ odwoławczy suma kar pieniężnych na kwotę 138.100 zł, przy uwzględnieniu treści art. 92 ust. 3 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym, z której wynika, że wysokość nałożonej kary nie może przekroczyć 30.000 zł.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Organ ten podkreślił, że nawet gdyby przyjąć, że organ w zaskarżonej decyzji popełnił uchybienia wskazywane przez stronę skarżącą, to i tak suma kar nałożonych na stronę skarżącą wielokrotnie przekracza kwotę 30.000 zł, do wysokości której ograniczono nałożoną na przedsiębiorcę karę. W szczególności organ zauważył, że kara pieniężna z tytułu naruszenia określonego w Lp. 11.4. pkt 1 Załącznika do ustawy o transporcie drogowym wyniosła 103.000 zł, co powoduje, że nawet gdyby uznać, że strona skarżąca ma rację we wszystkich swych zarzutach, to i tak brak jest podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji, gdyż nałożona do zapłaty kara pieniężna w dalszym ciągu wynosiłaby kwotę 30.000 zł. W zakresie tym organ powołał się na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 24 maja 2011 r., sygn. akt II FSK 2213/09. Organ uznał za niezrozumiały zarzut naruszenia art. 136 K.p.a. w zw. z art. 138 § 2 K.p.a. z uwagi na uchylenie wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 638/09 wyłącznie decyzji organu II instancji i brak zobowiązania organu przez Sąd do przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego, jak również brak wniosku strony skarżącej w tym zakresie. Zdaniem organu, materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie był kompletny i w pełni wystarczający do wydania decyzji. Odnosząc się do zwolnienia przedsiębiorcy z odpowiedzialności, o czym stanowi art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, organ odwoławczy zwrócił uwagę, że to przedsiębiorca musi wykazać, że dołożył należytej staranności, tzn. że organizując przewóz uczynił wszystko czego można od niego rozsądnie wymagać, a jedynie w związku z niezależnymi od niego okolicznościami lub w sytuacji nadzwyczajnych zdarzeń doszło do naruszenia prawa. Organ zaznaczył, że zgodnie z obowiązującymi przepisami istnieje domniemanie odpowiedzialności przewoźnika za naruszenie prawa przez kierowcę, bowiem to przedsiębiorca organizuje pracę kierowców i sprawuje nad nimi nadzór, a także ponosi ryzyko prowadzenia przedsiębiorstwa transportowego oraz posiada instrumenty prawne i faktyczne umożliwiające należyte wykonywanie obowiązków przez kierowców tak, aby nie dochodziło do naruszenia prawa. Organ podniósł, że domniemanie odpowiedzialności przewoźnika może być obalone, ale ciężar udowodnienia okoliczności wymienionych w art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, który to przepis ma charakter wyjątkowy i podlega interpretacji ścieśniającej, spoczywa na przedsiębiorcy, który musi wykazać, że dołożył należytej staranności organizując przewóz i nie miał wpływu na naruszenie prawa przez kierowcę przy czym brak takiego wpływu musi istnieć realnie. W zakresie tym organ powołał się na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w sprawach o sygn. akt II GSK 989/08, II GSK 936/09, II GSK 4/09, II GSK 140/10, II GSK 93/09, II GSK 976/09 i II GSK 258/10. Organ podkreślił, że zgodnie ze wskazanymi przepisami, każdy dzień pracy kierowcy musi być udokumentowany wykresówką bądź innym dokumentem, który poświadczałby fakt nieprowadzenia pojazdu, a z uwagi na brak powyższych dokumentów w dniach, w których kierowcy wpisywali się listę obecności organ prawidłowo nałożył karę z tytułu nieokazania wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie. Zdaniem tego organu, postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie było wyjątkowo staranne i wyczerpująco, a ustalenia i rozumowania organu I i II instancji tworzą logiczną całość. Podkreślono, że organ II instancji w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji prawidłowo wskazał fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł wraz z dokonaną analizą protokołów przesłuchania świadków oraz wyjaśnił podstawy prawne decyzji z przytoczeniem obowiązujących przepisów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną. W ramach tej kognicji Sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu administracyjnego nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Na wstępie rozważań należy podkreślić, że podstawę prawną kontroli przedsiębiorcy wykonującego przewóz drogowy stanowi ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 z późn. zm., zwana też u.t.d.), która w art. 92 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 oraz ust. 4 stanowi:

"Art. 92. 1. Kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów:

2) o czasie pracy kierowców,

7) wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych,

8) wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych,

- podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych.

2. Suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty:

2) 30.000 złotych - w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie.

4. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy."

Z przytoczonych wyżej przepisów, a w szczególności z kategorycznego ich brzmienia: "kto wykonuje ....naruszając .... podlega karze" wynika, że decyzje wydane na podstawie powyższych przepisów mają charakter związany, co oznacza, że w przypadku stwierdzenia naruszenia określonego w wyżej wymienionej ustawie - organ administracyjny ma obowiązek wymierzyć karę ustaloną w Załączniku stanowiącym wykaz kar i naruszeń, który to Załącznik stanowi integralną część ustawy o transporcie drogowym. Sąd podkreśla, że Załącznik do ustawy, o którym mowa w art. 92 ust. 4 stanowi wykaz w formie tabeli, w którym oprócz rubryki Lp. znajduje się rubryka "Wyszczególnienie naruszeń" oraz odpowiadająca tym naruszeniom rubryka "Wysokość kary w zł". Sąd ponownie zwraca uwagę na zwrot w art. 92 ust. 1 "podlega karze" i zaznacza, że taka konstrukcja przepisów powoduje, że przepisy te są przepisami bezwzględnie obowiązującymi, a to oznacza, że organ nie ma żadnej możliwości "miarkowania" kary, a ustawodawca nie dopuszczając do tzw. uznania administracyjnego uniemożliwił organom "łagodniejsze potraktowanie" strony skarżącej, o jakie strona skarżąca w odwołaniu i skardze zabiega. Sąd zauważa także, że w przypadku stwierdzenia, w czasie kontroli przeprowadzonej w siedzibie przedsiębiorstwa, naruszenia obowiązków wynikających z przepisów o czasie pracy, przedsiębiorca prowadzący działalność polegającą na wykonywaniu przewozu drogowego podlega karze łącznie do 30.000 zł, niezależnie od tego jaką sumę powyżej tej kwoty stanowią kary nałożone za poszczególne naruszenia. W tej sytuacji nie ma racji strona skarżąca wskazując na możliwość obniżenia kary poniżej 30.000 zł (do 10.000 zł) w przypadku, gdy suma kar za poszczególne naruszenia jest wyższa od tej kwoty, tak jak wyliczono to w niniejszej sprawie.

Sąd zaznacza, że przepisy o czasie pracy zawarte są w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 879 z późn. zm.). Ustawa ta w Rozdziale 3 zatytułowanym "Obowiązki pracodawcy", w art. 25 stanowi, że pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy kierowców w różnych formach i przechowuje ją przez okres 3 lat po zakończeniu okresu nią objętego. Z kolei art. 31 tej ustawy określa rodzaje zaświadczeń wystawianych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność w zakresie transportu drogowego potwierdzających nieprowadzenie pojazdu przez kierowcę w konkretnych dniach.

Ustawa o czasie pracy kierowców odsyła w zakresie rejestracji norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów, obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów odpoczynku do rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (...) (Dz.U.UE.L.2006.102.1), które z kolei w zakresie urządzeń rejestrujących odsyła do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.U.UE.L.1985.370.8). Wymienione wyżej rozporządzenia są przepisami wspólnotowymi dotyczącymi przewozów drogowych, o których mowa w przytoczonym wyżej art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r.:

"Art. 14. 2. Przedsiębiorstwo przechowuje wykresówki i wydruki w każdym przypadku sporządzenia wydruków zgodnie z art. 15 ust. 1, w porządku chronologicznym oraz czytelnej formie, przez co najmniej rok po ich użyciu oraz wydaje ich kopie zainteresowanym kierowcom, na ich wniosek. Przedsiębiorstwo wydaje także zainteresowanym kierowcom na ich wniosek kopie danych wczytanych z kart kierowców oraz ich wydruki na papierze. Wykresówki, wydruki, oraz wczytane dane okazuje się lub doręcza na żądanie każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych."

Z niekwestionowanego stanu faktycznego wskazującego na nie okazanie wykreskówek (lub zaświadczeń o nieprowadzeniu pojazdów za kontrolowane okresy) i przytoczonych wyżej przepisów wynika, że nie okazanie lub nie doręczenie organowi uprawnionemu do kontroli powyższych dokumentów nakłada na organ administracyjny obowiązek nałożenia kary pieniężnej w wysokości określonej w Załączniku do ustawy o transporcie drogowym, a konkretnie określonej pod Lp. 11.4 pkt 1 Załącznika stanowiącego wykaz naruszeń i wysokości kar za poszczególne naruszenia, o którym to wykazie mowa jest w przytoczonym wyżej art. 92 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym. Załącznik ten w Lp. 11.4 pkt 1 stanowi:

|Lp. | Wyszczególnienie naruszeń | Wysokość kary w zł |

|11. | WYKONYWANIE PRZEWOZU DROGOWEGO Z NARUSZENIEM PRZEPISÓW DOTYCZĄCYCH STOSOWANIA URZĄDZEŃ REJESTRUJĄCYCH SAMOCZYNNIE |

| |PRĘDKOŚĆ JAZDY, CZAS JAZDY I POSTOJU |

|11.4. | Wykresówki | |

| | 1. Nieokazanie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego | 500 |

| |fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w | |

| |przedsiębiorstwie - za każdy dzień | |

W tym miejscu należy zauważyć, że ma rację organ odwoławczy wskazując w odpowiedzi na skargę, że już tylko suma kar w wysokości 103.000 zł nałożona według Lp.11.4. pkt 1 Załącznika do ustawy o transporcie drogowym i ustawowo ograniczona do 30.000 zł powoduje, że nawet gdyby przyjąć za uzasadnione zarzuty strony skarżącej w pozostałym zakresie, to i tak w konsekwencji nie spowoduje to obniżenia wysokości kary.

Sąd zwraca uwagę, że stwierdzenie naruszeń przez stronę skarżącą ustawy o transporcie drogowym nastąpiło podczas kontroli przedsiębiorcy, przeprowadzonej na podstawie upoważnienia Nr [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w okresie 28 stycznia - 27 lutego 2008 r.. Naruszenia te zostały ujawnione w protokole kontroli z dnia [...] 2008 r. nr [...]. Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło: wykonywanie transportu drogowego pojazdem niezgłoszonym do licencji; wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji pracy kierowcy w zakresie kierowania kierowcy na badania lekarskie lub psychologiczne; skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego; przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu transportu drogowego; przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego; wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów; nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego - nieuzasadnione użycie kilku wykresówek w ciągu tego samego 24 godzinnego okresu; nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego - wykresówka była zapisywana zbyt długo; nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego - oznaczenie czasowe na wykresówce było niezgodne z urzędowym czasem kraju rejestracji pojazdu; nieprawidłowe operowanie przełącznikiem grup czasowych; używanie nieprawidłowych lub niewłaściwych wykresówek - zastosowany typ wykresówek nie był zatwierdzony i przeznaczony do danego typu urządzenia rejestrującego; nieokazanie wykresówek lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie; okazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, która nie zawiera wszystkich danych o okresach aktywności kierowcy; okazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki niezawierającej przepisowych wpisów: imienia lub nazwiska kierowcy, numeru rejestracyjnego pojazdu.

Zgodnie z treścią Załącznika do ustawy o transporcie drogowym, kary za stwierdzone naruszenia, wymienione w podstawie prawnej decyzji organu II instancji kształtują się następująco:

|Lp. | Wyszczególnienie naruszeń | Wysokość kary w zł |

|I | II | III |

|1. | WYKONYWANIE TRANSPORTU DROGOWEGO LUB PRZEWOZU NA POTRZEBY WŁASNE BEZ WYMAGANEJ LICENCJI LUB BEZ WYMAGANEGO ZAŚWIADCZENIA|

| |LUB Z NARUSZENIEM PRZEPISÓW DOTYCZĄCYCH DOKUMENTACJI KIEROWCY |

|1.2. | Wykonywanie transportu drogowego pojazdem niezgłoszonym do licencji | 8.000 |

|1.8. | Wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z naruszeniem warunków dotyczących| |

| |dokumentacji pracy kierowcy w zakresie: | |

| | 1. kierowania kierowcy na badania lekarskie lub | 500 |

| |psychologiczne | |

|10. | WYKONYWANIE PRZEWOZU DROGOWEGO Z NARUSZENIEM PRZEPISÓW O CZASIE PROWADZENIA POJAZDU, OBOWIĄZKOWYCH PRZERWACH I |

| |ODPOCZYNKACH |

|10.2. | Skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego: | |

| | a) o czas do jednej godziny | 100 |

| | b) za każdą rozpoczętą kolejną godzinę | 200 |

|10.3. | Przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu | |

| |drogowego: | |

| | a) o czas powyżej 15 minut do 30 minut | 150 |

| | b) za każde następne rozpoczęte 30 minut | 200 |

|10.4. | Przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu | |

| |drogowego: | |

| | a) o czas powyżej 15 minut do jednej godziny | 150 |

| | b) za każdą następną rozpoczętą godzinę | 200 |

|11. | WYKONYWANIE PRZEWOZU DROGOWEGO Z NARUSZENIEM PRZEPISÓW DOTYCZĄCYCH STOSOWANIA URZĄDZEŃ REJESTRUJĄCYCH SAMOCZYNNIE |

| |PRĘDKOŚĆ JAZDY, CZAS JAZDY I POSTOJU |

|11.1. | 1. Urządzenie rejestrujące - tachograf: | |

| | b) wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w | 2.000 |

| |urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje | |

| |wszystkich wymaganych elementów | |

|11.2. | Nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego: | |

| | 1. Nieuzasadnione użycie kilku wykresówek w ciągu tego | 200 maks. |

| |samego 24-godzinnego okresu - za każdy dzień |2.000 |

| | 2. Wykresówka zapisywana była za długo - za każdą wykresówkę | 200 maks. |

| | |1.000 |

| | 3. Oznaczenie czasowe na wykresówce nie było zgodne z | 100 maks. |

| |urzędowym czasem kraju rejestracji pojazdu - za każdą |1.000 |

| |wykresówkę | |

| | 4. Nieprawidłowe operowanie przełącznikiem grup czasowych | 100 maks. |

| |(selektorem) - za każdą wykresówkę |1.000 |

|11.3. | Używanie nieprawidłowych lub niewłaściwych wykresówek: | |

| | 1. Zastosowany typ wykresówki nie był zatwierdzony i | 100 maks. |

| |przeznaczony do danego typu urządzenia rejestrującego - |2.000 |

| |za każdą wykresówkę | |

|11.4. | Wykresówki | |

| | 1. Nieokazanie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego | 500 |

| |fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w | |

| |przedsiębiorstwie - za każdy dzień | |

| | 2. Okazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, | 500 |

| |która nie zawiera wszystkich danych o okresach aktywności | |

| |kierowcy - za każdą wykresówkę | |

| | 3. Okazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, | 500 |

| |która nie zawiera żadnych danych o okresach aktywności | |

| |kierowcy - za każdą wykresówkę | |

| | 7. Okazana podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówka | |

| |nie zawiera przepisowych wpisów: | |

| | a) imienia lub nazwiska kierowcy | 50 maks. |

| | |500 |

| | b) numeru rejestracyjnego pojazdu | 50 maks. |

| | |500 |

Sąd zauważa, że G. W. w odwołaniu od decyzji organu I instancji wyraźnie zaznaczył, że nie kwestionuje ustaleń poczynionych przez Wojewódzkiego Inspektora Transportu dokonanych w czasie kontroli w przedsiębiorstwie, co już samo w sobie powoduje brak podstaw do formułowania zarzutów skargi odnośnie niewyjaśnienia stanu faktycznego sprawy czy konieczności przeprowadzenia bliżej nieokreślonych dodatkowych dowodów. Nie ma też racji strona skarżąca zarzucając, że organy wydając zaskarżone decyzje powinny w jakiś szczególny sposób "uwzględnić słuszny interes skarżącego", albowiem – jak wskazano już wyżej, podstawę prawną stwierdzonych naruszeń stanowią przepisy rozporządzenia (WE) nr 561/2006, przy czym należy zwrócić uwagę na preambułę tego aktu prawnego, a w szczególności pkt. 17 określający cel przepisów:

"Niniejsze rozporządzenie ma na celu poprawę warunków socjalnych pracowników objętych jego zakresem, a także ogólną poprawę bezpieczeństwa drogowego. Służą temu głównie przepisy określające maksymalny dzienny, tygodniowy i przypadający w okresie każdych dwóch kolejnych tygodni czas prowadzenia pojazdu, przepis zobowiązujący kierowcę do korzystania z regularnego tygodniowego okresu odpoczynku co najmniej raz na dwa tygodnie oraz przepisy przewidujące, że w żadnym przypadku dzienny okres odpoczynku nie powinien być krótszy niż nieprzerwany okres dziewięciu godzin."

Z powyższego wynika, że nadrzędnym celem powołanego wyżej rozporządzenia (WE) nr 561/2006 jest poprawa warunków socjalnych pracowników –kierowców, a także ogólna poprawa bezpieczeństwa drogowego. Powoduje to – zdaniem Sądu – konieczność takiej organizacji pracy przedsiębiorców wykonujących przewóz drogowy, aby do naruszeń w zakresie przewidzianym rozporządzeniem nie dochodziło.

Istotnym w sprawie jest – zdaniem Sądu – ustalenie, czy twierdzenia strony skarżącej i przedstawione przez nią dowody upoważniają organy administracyjne do stwierdzenia, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć powodując umorzenie postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej – jak chce tego strona skarżąca, czy też takie zdarzenia i okoliczności nie nastąpiły, jak stwierdzają to organy administracyjne obu instancji.

Należy zwrócić uwagę na to, że przedsiębiorca G. W. twierdzi, że organ "nie pochylił się nad kwestią odpowiedzialności przedsiębiorcy" w sytuacji od niego niezależnej, przy czym w odwołaniu wskazał, że nieokazanie wykreskówek mogło nastąpić z powodu wyrzucenia ich przez domowników, bowiem biuro firmy mieści się w pomieszczeniu zajmowanym także przez jego rodzinę. Zdaniem Sądu, dopuszczenie przez przedsiębiorcę możliwości wyrzucenia wykreskówek przez jego rodzinę może świadczyć nie tylko o braku staranności przedsiębiorcy w przechowywaniu tych dokumentów, do czego strona skarżąca była zobowiązana, ale wręcz o lekceważeniu obowiązków wynikających z ustawy o transporcie drogowym. Słusznie więc, zdaniem Sądu, organ administracyjny uznał - przyjmując, że wykreskówki czy zaświadczenia istniały – że przechowywanie dokumentów w opisanych przez skarżącego warunkach świadczy o nie dochowaniu przez niego należytej staranności w tym zakresie. Także twierdzenia strony skarżącej, że nie można przypisać jej odpowiedzialności w sytuacji, gdy naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym "spowodowane są niefrasobliwością pracownika, np. niewłaściwym operowaniem przełącznikiem grup czasowych", nie zasługują, zdaniem Sądu, na usprawiedliwienie, albowiem pracodawca w sytuacji lekceważenia obowiązków przez zatrudnionego kierowcę ma prawo do zwolnienia go w trybie dyscyplinarnym, a w przypadku narażenia go przez kierowcę na określoną szkodę – ma możliwość domagania się od pracownika jej naprawienia.

Sąd zwraca uwagę na treść art. 93 ust. 7 zdanie 1 – 2 ustawy o transporcie drogowym, zastosowanie którego w niniejszej sprawie domaga się strona skarżąca: Art. 93 ust. 1 – 3 i ust. 7 zdanie 1 – 2 stanowi:

"Art. 93. 1. Uprawnieni do kontroli, o których mowa w art. 89 ust. 1, mają prawo nałożyć na wykonującego przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.

1a. Decyzja, o której mowa w ust. 1, wydawana jest w imieniu organu właściwego ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli.

2. W przypadku gdy podczas kontroli granicznej na kontrolowanego zostanie nałożona kara, o której mowa w ust. 1, przeprowadzający kontrolę uprawnieni są do uniemożliwienia kontrolowanemu wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności, z zastrzeżeniem ust. 4.

(...)

7. Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się, jeżeli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej."

Mając na względzie treść wyżej przytoczonego przepisu i nie poparte żadnymi dokumentami twierdzenia strony skarżącej, zdaniem Sądu, słusznie organ administracyjny uznał, że w niniejszej sprawie nie można zastosować przepisu art. 93 ust. 7 zdanie 1 - 2 ustawy o transporcie drogowym. W szczególności Sąd w pełni podziela stanowisko organu odwoławczego, że ciężar udowodnienia okoliczności wymienionych w art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym spoczywa na przedsiębiorcy, który musi wykazać, a nie tylko wskazać, że dołożył należytej staranności organizując przewóz i nie miał wpływu na naruszenie prawa przez kierowcę, przy czym brak takiego wpływu musi istnieć realnie. W zakresie tym Sąd orzekający podziela w pełni stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte wyroku z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. akt II GSK 976/09 (opubl. LEX nr 746376): "1. Artykuł 93 ust. 7 u.t.d. jest przepisem wyjątkowym, odnoszącym się do wyjątkowych sytuacji i to takich, których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. 2. Przepis art. 93 ust. 7 u.t.d., w sytuacji gdy chodzi o uwolnienie przedsiębiorcy od kary pieniężnej związanej z brakiem dokumentujących czas pracy kierowców wykresówek, winien być wykładany ścieśniająco"; jak również stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. akt II GSK 989/08 – pkt. 3, zdanie 1 tezy (opubl. LEX nr 563516): "Przedsiębiorca powołujący się na przepisy art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 u.t.d. powinien udowodnić zaistnienie okoliczności wskazanych w tych przepisach, a mianowicie, że nie miał wpływu lub nie mógł przewidzieć naruszenia przez kierowcę przepisów o czasie pracy".

Dokonując kontroli zaskarżonych decyzji z obowiązującymi przepisami Sąd stwierdza, że organy obu instancji wydały decyzje zgodnie z prawem, a w szczególności organy administracyjne nie naruszyły w żaden sposób ani przepisów prawa materialnego – Rozporządzenia (WE) nr 561/2006, ani przepisów postępowania mogących mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd podkreśla, że zaskarżona decyzja sporządzona jest w formie czytelnej i zawiera precyzyjne opisy ustalonych naruszeń, dokładną podstawę prawną i wyczerpujące uzasadnienie umożliwiające stronie skarżącej odniesienie się do każdego ustalonego naruszenia. Jednakże, co należy zauważyć, w odwołaniu strona skarżąca ograniczyła się do ogólnych (a nawet ogólnikowych) zarzutów, a w skardze zakwestionowała w zasadzie nałożenie kar na łączną kwotę 7.000 zł z wyliczonej przez organ II instancji kary na kwotę łącznie 138.100 zł, co nie może mieć żadnego wpływu na ustawowo ograniczoną do zapłaty karę w wysokości 30.000 zł. W szczególności strona skarżąca nie przedstawiła żadnych konkretnych zarzutów co do następujących kar nałożonych z Załącznika do ustawy: Lp.1.2 w wysokości 8.000 zł, Lp.1. 8 pkt 1 – 500 zł, Lp.10.3 – 3.750 zł, Lp.11.1 pkt 1 lit. b – 2.000 zł, Lp.11.2 pkt 2 – 1.000 zł, Lp.11.2 pkt 3 – 100 zł, Lp.3 pkt 1 – 2.000 zł, Lp.11.4 pkt 1 – 103.000 zł, Lp. 11.4 pkt 7a – 500 zł i Lp. 11.4 pkt 7b – 50 zł, tj. łącznie odnośnie nałożonych kar w wysokości 120.900 zł. Strona skarżąca kwestionowała zawyżenie o 100 zł kary z Lp. 10.2 lit. a, co istotnie – zdaniem Sądu - nastąpiło, nie mniej w związku z tym zamiast wyliczonej kary w wysokości 5.700 poza sporem pozostała dalsza kara w wysokości 5.600 zł. Z pozycji Lp.10.4. lit. a strona skarżąca zakwestionowała nałożenie kar w wysokości 2.900 zł z wyliczonej w kwocie 6.700 zł, co powoduje bezsporną dalszą kwotę 3.800 zł. Z Lp.11.2 pkt 1 (a nie jak zapewne omyłkowo wskazano pkt 2) strona słusznie zakwestionowała podwójne naliczenie kwoty 200 zł, co powoduje że zamiast nałożonej kary w kwocie 1.000 zł bezsporną pozostaje dalsza kara w kwocie 800 zł. Jak stwierdził to Sąd już wyżej, nie można podzielić stanowiska strony skarżącej w kwestii odpowiedzialności kierowcy zamiast przedsiębiorcy za stwierdzone naruszenie opisane w Lp.11.2 pkt 4 Załącznika, według którego nałożono karę w kwocie 800 zł. Sąd nie podziela też zarzutu jakoby organ poprzestał na lakonicznym stwierdzeniu i nie wykazał jakie okresy aktywności kierowców nie zostały uwzględnione przy nałożeniu kary w wysokości 3.000 zł z Lp.11.4 pkt 2 Załącznika.

Sąd podkreśla, że nawet gdyby przyjąć, że i w opisanych wyżej kwestiach z Lp.11.2 pkt 4 i Lp.11.4 pkt 2 Załącznika do ustawy o transporcie drogowym strona skarżąca miała rację, to suma zakwestionowanych przez stronę kar wynosi 7.000 zł (100 zł + 2.900 zł + 200 zł + 800 zł + 3.000 zł = 7.000 zł), co wobec pozostałej kwoty 131.100 zł (138.100 zł – 7.000 zł = 131.100 zł), nie kwestionowanej przez stronę skarżącą, czyni skargę na decyzję - ograniczającą wyliczoną karę do nałożonej kwoty 30.000 zł - całkowicie nieuzasadnioną.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że w zaskarżonej decyzji zostały prawidłowo zastosowane i zinterpretowane obowiązujące przepisy prawa oraz, że skarga G. W. nie zawiera żadnego zarzutu mogącego być uwzględnionym, a zatem na podstawie powołanych przepisów i art. 151 p.p.s.a. orzekł - jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt