Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Sędziowie SO del. Robert Hałabis,, WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Protokolant Starszy referent Radosław Kot, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. D. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w L. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów dotyczących ochrony pracy przy wykonywaniu przewozu drogowego oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] października 2011 r. (Nr [...]) wydaną przez Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w L. nałożono na "A." Sp. z o.o. z siedzibą w W. D. karę pieniężną za nieprzestrzeganie przepisów dotyczących czasu jazdy, czasu postoju oraz obowiązkowych przerw i odpoczynku. Powyższe naruszenia wyrażały się w skróceniu przez określonych kierowców zatrudnionych w kontrolowanej spółce tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego, skróceniu dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu tegoż przewozu, jak również wiązały się z przekroczeniem maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy, przekroczeniem maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu, a także przekroczeniem całkowitego czasu prowadzenia pojazdu w okresie dwutygodniowym. Biorąc pod uwagę powyższe naruszenia wynikające z przeprowadzonej kontroli i mając na uwadze przepisy Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U.UE.L.2006.102.1) Inspektor Pracy nałożył na "A." Sp. z o.o. karę pieniężną w łącznej kwocie 8400 zł.

Nie zgadzając się z powyższą decyzją pełnomocnik spółki złożył odwołanie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości ewentualnie o jej uchylenie i umorzenie postępowania. Odwołujący się argumentował, iż osobami odpowiedzialnymi za powstałe naruszenia są wyłącznie kierowcy, którzy dopuścili się naruszeń. Wskazano ponadto, iż kierowcy pracują w systemie zadaniowego czasu pracy i są odpowiedzialni za określone zdarzenia zakłócające proces pracy.

W wyniku rozpoznania odwołania Okręgowy Inspektor Pracy w L. decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. (Nr [...]) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż ustalenia organu pierwszej instancji są prawidłowe i nie można zgodzić się z twierdzeniami odwołującego się jakoby Inspektor Pracy nie podjął niezbędnych działań w celu wyjaśnienia w sposób wszechstronny wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, nie przeprowadził wyczerpującego postępowania dowodowego, czy też nie umożliwił stronie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów. Zdaniem Okręgowego Inspektora Pracy kontrola przeprowadzona była w sposób prawidłowy, a stwierdzone w jej wyniku naruszenia były zgodne z rzeczywistym stanem ustalonym na podstawie rzetelnie przeprowadzonego postępowania dowodowego. Podmiot odwołujący się miał możliwość zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, złożył również zastrzeżenia do protokołu kontroli. Inspektor Pracy w wyniku przeprowadzonej kontroli wykrył 47 nieprawidłowości, jednak nałożona kara dotyczyła tylko 21 naruszeń co może świadczyć o skrupulatnej analizie zebranego materiału dowodowego i braniu pod uwagę argumentów strony w trakcie prowadzonej kontroli.

Okręgowy Inspektor Pracy w ślad za organem pierwszej instancji stwierdził, iż nie można uznać poglądu odwołującej się spółki twierdzącej, że przedsiębiorca nie jest w stanie przewidzieć przyczyn naruszenia określonych przepisów ustawy o transporcie drogowym z uwagi na fakt, iż kierowcy pracują w zadaniowym czasie pracy i tylko oni decydują o tempie i szczegółowym przebiegu przejazdu, a także o miejscu postoju. Organ odwoławczy podkreślił, iż to na pracodawcy ciąży obowiązek zorganizowania pracy w taki sposób, aby zatrudnieni w danym przedsiębiorstwie przewozowym kierowcy nie naruszali obowiązujących przepisów o czasie pracy. Podmiot zajmujący się w sposób profesjonalny świadczeniem usług w zakresie przewozu drogowego wykonywanego na znanych mu trasach powinien zachować należytą staranność i przezorność w wykonywaniu powierzonych mu zadań. Tego typu okoliczności jak utrudnienia na drodze, czy brak wolnych miejsc parkingowych, a także wprowadzenie zadaniowego czasu pracy i związane z tym ryzyko osobowe nie mogą zdaniem organu odwoławczego usprawiedliwiać twierdzenia, że są to zdarzenia nieprzewidywalne (wyjątkowe), które w niniejszej sprawie miałby zdaniem odwołującego się stanowić argumenty usprawiedliwiające zaistniałe uchybienia.

Na powyższą decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w L. z dnia [...] grudnia 2011 r. "A." Sp. z o.o. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji. Skarżąca wskazała na naruszenie szeregu przepisów. Zarzuty dotyczyły między innymi naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez brak zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu i uniemożliwienie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, naruszenia art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, naruszenia art. 136 k.p.a. poprzez nie przeprowadzenie z urzędu dowodów zawnioskowanych przez stronę, naruszenia art. 80 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez wadliwą ocenę materiału dowodowego w zakresie czasu pracy, jazdy i odpoczynku kierowców, naruszenia art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) poprzez jego zastosowanie i uznaniu za zasadne ukaranie spółki oraz naruszenia art. 93 ust 7 ustawy o transporcie drogowym w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2011 r. poprzez jego niezastosowanie.

W odpowiedzi na skargę Okręgowy Inspektor Pracy w L. wniósł o jej oddalenie podtrzymując jednocześnie argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

W myśl przepisu art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.), dalej u.t.d. w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2012 r., kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub innych przepisów (między innymi wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych) podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15 000 złotych. Sankcje zawarte w omawianym artykule odnoszą się do podmiotów wykonujących transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne. Podmiotami tymi nie są kierowcy, lecz sami przedsiębiorcy. Stosownie do art. 93 ust. 1 u.t.d. uprawnieni do kontroli mają prawo nałożyć karę pieniężną (w drodze decyzji administracyjnej) na wykonującego przewozy drogowe, a nie na kierowcę, który w ramach tego przewozu lub transportu kieruje pojazdem. Kar nakładanych na kierowców dotyczy natomiast przepis art. 92a ust. 1 (w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2012 r.), który w sprawie niniejszej nie miał w ogóle zastosowania, bowiem odnosi się on do kontroli drogowych.

Zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U.UE.L.2006.102.1), dzienny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 9 godzin. Jednakże dzienny czas prowadzenia pojazdu może zostać przedłużony do nie więcej niż 10 godzin, nie częściej niż dwa razy w tygodniu.

Z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 wynika, iż po okresie prowadzenia pojazdu trwającym cztery i pół godziny kierowcy przysługuje ciągła przerwa trwająca co najmniej czterdzieści pięć minut, chyba że kierowca rozpoczyna okres odpoczynku. Przerwę tę może zastąpić przerwa długości co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa długości co najmniej 30 minut, rozłożone w czasie w taki sposób, aby zachować zgodność z przepisami akapitu pierwszego.

Z art. 8 ust. 1 rozporządzenia wynika natomiast, iż kierowca korzysta z dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku. Ponadto w każdym 24 godzinnym okresie po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku. Jeśli część dziennego okresu odpoczynku zawarta w 24 godzinnym okresie wynosi co najmniej 9 godzin, ale mniej niż 11 godzin, wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku (ust. 2).

Dzienny okres odpoczynku może zostać przedłużony do rozmiarów regularnego lub skróconego tygodniowego okresu odpoczynku. Kierowca może mieć najwyżej trzy skrócone dzienne okresy odpoczynku pomiędzy dwoma tygodniowymi okresami odpoczynku (ust. 3 i 4).

Ponadto odpoczynek wykorzystywany jako rekompensata za skrócony tygodniowy okres odpoczynku wykorzystuje się łącznie z innym okresem odpoczynku trwającym co najmniej dziewięć godzin. Jeżeli kierowca dokona takiego wyboru, dzienne okresy odpoczynku i skrócone tygodniowe okresy odpoczynku poza bazą można wykorzystywać w pojeździe, o ile posiada on odpowiednie miejsce do spania dla każdego kierowcy i pojazd znajduje się na postoju (ust. 7 i 8).

Zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia nr 561/2006 tygodniowy okres odpoczynku, który przypada na dwa tygodnie można zaliczyć do dowolnego z nich, ale nie obu.

Kierowca może odstąpić od wyżej wskazanych przepisów rozporządzenia w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu lub ładunku, pod warunkiem, że nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju. Kierowca obowiązany jest jednak wskazać powody takiego odstępstwa odręcznie na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego, albo na planie pracy najpóźniej po przybyciu do miejsca pozwalającego na postój (art. 12 rozporządzenia nr 561/2006).

Konsekwencją wykonywania przewozu drogowego z naruszeniem przepisów dotyczących czasu prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw i odpoczynków jest kara pieniężna. Wykaz naruszeń obowiązków oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy (art. 92 ust. 4 u.t.d.). Zgodnie z lp. 10.1 lit. a i b załącznika do ustawy o transporcie drogowym skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości 50 złotych (lp. 10.1, lit. a). Natomiast skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego za każdą rozpoczętą kolejną godzinę podlega karze pieniężnej w wysokości 100 zł (lp. 10.1 lit. b załącznika do ustawy). Zgodnie z lp. 10.2 lit. a załącznika do ustawy o transporcie drogowym skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny podlega karze 100 zł, a za każdą rozpoczętą kolejną godzinę kara wynosi 200 zł (lp. 10.2 lit. b). Z kolei przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut sankcjonowane jest karą 150 zł (lp. 10.3 lit. a), a za każde następne rozpoczęte 30 minut kara wynosi 200 zł (lp. 10.3 lit. b). Przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny skutkuje nałożeniem kary w wysokości 150 zł (lp. 10.4 lit. a), za każdą następną rozpoczętą godzinę kara wynosi 200 zł (lp. 10.4. lit. b). Zgodnie z lp. 10.5. lit. a załącznika do ustawy o transporcie drogowym za przekroczenie całkowitego czasu prowadzenia pojazdu w okresie dwutygodniowym przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do 2 godzin kara wynosi100 zł, za każdą następną rozpoczętą godzinę kara wynosi również 100 zł (lp. 10.5. lit. b).

W rozpoznawanej sprawie, w wyniku przeprowadzonej w spółce kontroli stwierdzono uchybienia dotyczące czasu pracy kierowców. Naruszenia dotyczyły między innymi skrócenia dziennego i tygodniowego odpoczynku, przekroczenia maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu oraz niezachowania wymaganych przy prowadzeniu pojazdu przerw. W ocenie sądu organy prawidłowo wykazały w oparciu o przeprowadzoną kontrolę, że w zakresie transportu drogowego wykonywanego w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą spółkę dopuszczono się naruszenia przepisów rozporządzenia nr 561/2006 we wskazanym powyżej zakresie. W trakcie postępowania skarżąca spółka nie zakwestionowała skutecznie ustaleń organu dotyczących powyższych naruszeń, za które wymierzona została kara pieniężna.

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne są prawidłowe, znajdują bowiem potwierdzenie w przeprowadzonych przez organy dowodach. Sporządzony przez organ pierwszej instancji protokół kontroli bardzo szczegółowo opisuje wszystkie stwierdzone naruszenia i brak podstaw do ich zakwestionowania. Skarżąca nie wskazała żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć o wadliwości tych ustaleń. Ogólnikowy zarzut skargi, że nie sposób zweryfikować tych ustaleń jest całkowicie nieuzasadniony. Skarga nie podnosi bowiem żadnych konkretnych okoliczności, mogących podważyć poszczególne ustalenia. Przykładowe odwołanie się do przypadku kierowcy J. C. i stwierdzonego przez organ naruszenia tygodniowego okresu odpoczynku w okresie od [...].X do [...].X.2010 r. nie jest trafne. Organ dokonał analizy czasu pracy tego kierowcy i w oparciu o udostępnioną przez stronę dokumentację poczynił prawidłowe ustalenia co do czasu pracy i czasu odpoczynku kierowcy, zgodnie z wymogami rozporządzenia nr 561/2006. Skarżąca nie wskazała natomiast, gdzie w jej mniemaniu tkwi błąd, w szczególności nie wyjaśniła, czy zarzut dotyczy błędnego ustalenia czasu nieprzerwanego najdłuższego odpoczynku, czy braku rekompensaty przed [...].XI.2010 r.

Skarga koncentruje się głównie na próbie wykazania przez skarżącą uchybień w przeprowadzonym przez organ postępowaniu administracyjnym, jak również wskazuje na niezastosowanie przez organ art. 93 ust 7 u.t.d.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie. Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a.). Ponadto organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań (art. 10 § 1 k.p.a.). Powyższe zasady zostały dochowane w ramach kontrolowanego postępowania administracyjnego. Jak wynika z akt sprawy, skarżąca spółka miała zapewnioną możliwość zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz mogła zgłosić swoje zastrzeżenia z czego skorzystała. Zarówno o wszczęciu postępowania jak i o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym skarżąca spółka została poinformowana. W aktach sprawy brak wprawdzie dowodu zawiadomienia skarżącej o możliwości zapoznania się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji przez organ drugiej instancji, jednak należy zauważyć, że organ ten nie prowadził uzupełniającego postępowania dowodowego. Ponadto podnosząc zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. skarżąca nie wskazała, jakich konkretnie okoliczności nie mogła wykazać w postępowaniu przed organem drugiej instancji, nie wyjaśniła też jakich czynności procesowych nie mogła dokonać. Skarżąca miała możliwość zgłaszania dowodów także na etapie postępowania odwoławczego. W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji skarżąca ograniczyła się jednak do ogólnikowego kwestionowania stanowiska organu, nie wskazała natomiast żadnych dowodów, które mogłyby mieć znaczenie w sprawie, a które nie zostały przez organ przeprowadzone.

Bezpodstawny jest zarzut "ogromnego pośpiechu" w rozpatrywaniu sprawy. Jak wynika z akt postępowania administracyjnego, protokół kontroli został doręczony skarżącej w dniu [...] września 2011 r. i do protokołu tego skarżąca ustosunkowała się w piśmie z dnia [...] października 2011 r. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania doręczone zostało skarżącej w dniu [...] października 2011 r., czyli po przyjęciu i rozpatrzeniu zastrzeżeń do protokołu, natomiast decyzja organu pierwszej instancji wydana została dnia [...] października 2011 r. Nie można w tej sytuacji mówić o nieuzasadnionym pośpiechu organu i uniemożliwianiu brania przez stronę czynnego udziału w postępowaniu. W chwili wszczęcia postępowania organ dysponował już bowiem pełną dokumentacją będącą wynikiem przeprowadzonej kontroli oraz obszernym stanowiskiem strony, wyrażonym w piśmie zawierającym zastrzeżenia do protokołu. Nie było potrzeby dokonywania dodatkowych ustaleń.

Nie zostały także naruszone przepisy art. 7, 75 § 1, 77 § 1, 78 § 1, 80, 107 § 3 i 136 k.p.a. Organy przeprowadziły postępowanie zgodnie z wymogami powołanych przepisów, zebrały wyczerpująco i rozważyły wszechstronnie materiał dowodowy i prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy. Zarzuty skargi są w tym zakresie ogólnikowe i tylko częściowo odnoszą się do stanu faktycznego sprawy. Podkreślenia wymaga, że nie było obowiązkiem organu przeprowadzanie z urzędu dowodów na okoliczność przyczyn powstania naruszeń.

Z przepisów ustawy wynika bowiem, że właściwy organ nakłada karę w przypadku obiektywnego stwierdzenia określonych w ustawie naruszeń, niezależnie od tego w jaki sposób do naruszenia doszło (art. 92 i 93 ust. 1-3 u.t.d.). Jedynie w przypadku, gdy naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć, przepisów o nakładaniu kar nie stosuje się (art. 93 ust. 7 u.t.d. w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2012 r.). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem to na przedsiębiorcy ciąży obowiązek wykazania, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć (art. 93 ust. 7), nie jest natomiast obowiązkiem organu poszukiwanie przyczyn naruszeń.

Norma prawna wyrażona we wspomnianym art. 93 ust. 7 u.t.d. odnosi się do sytuacji wyjątkowych, których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. Przedsiębiorca ma obowiązek nadzorowania kierowców w taki sposób, aby nie dochodziło do naruszeń obowiązujących przepisów o czasie pracy. Brak stosowania przez przedsiębiorcę właściwych rozwiązań obciąża pracodawcę, który powinien wykazać się dbałością o osiągnięcie zamierzonego celu prowadzonej działalności. Obowiązkiem przedsiębiorcy jest takie zorganizowanie pracy kierowców, aby transport drogowy wykonywany był zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Profesjonalny przewoźnik nie może skutecznie bronić się argumentem, że tego typu zdarzeń czy okoliczności nie mógł przewidzieć, a powoływanie się na okoliczności takie jak np. utrudnienia ruchu na autostradzie czy brak miejsc na parkingu nie może być traktowane jako okoliczność nadzwyczajna.

W dyspozycji art. 93 ust. 7 u.t.d. nie mieszczą się sytuacje, które są wynikiem zachowania kierowcy, ale które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania osób wykonujących na rzecz przedsiębiorcy usługi kierowania pojazdem. Także kwestie właściwego doboru pracowników (ryzyko osobowe) nie mieści się w zakresie regulacji art. 93 ust. 7 u.t.d. Rzeczą przedsiębiorcy jest właściwy dobór osób współpracujących. Przy zachowaniu należytej staranności, właściwego systemu motywacyjnego, szkoleniowego, czy innego rodzaju środków dyscyplinujących nie dochodziłoby do naruszeń obowiązujących przepisów wspólnotowych czy ustawy o transporcie drogowym. W przepisie art. 93 ust. 7 u.t.d. chodzi tylko i wyłącznie o zdarzenia nieoczekiwane, nie dające się przewidzieć, a nie związane z doborem pracowników. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest zawarcie takich umów i obmyślenie takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem.

Należy również podkreślić, iż organ kontrolujący przestrzeganie przepisów dotyczących czasu pracy kierowców zatrudnionych w spółce w przypadku stwierdzenia naruszeń w tym zakresie i po przeprowadzeniu postępowania jest upoważniony przez ustawę do nałożenia kary pieniężnej za stwierdzone uchybienia. Istotą nałożonej w niniejszej sprawie kary administracyjnej jest przymuszenie do respektowania obowiązujących nakazów i zakazów dotyczących czasu pracy kierowców wykonujących przewóz drogowy, a wynikających z obowiązujących przepisów zarówno prawa krajowego jak i wspólnotowego. Nałożenie kary pieniężnej należy postrzegać w kontekście stosowania instrumentów władztwa administracyjnego. Kara ta jest skutkiem zaistnienia stanu niezgodnego z prawem.

Z powyższych przyczyn, niedopuszczalne jest przyjęcie stanowiska skarżącej, że nie może odpowiadać za naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym z tego powodu, że to kierowcy dopuścili się naruszeń, na powstanie których nie miała wpływu, bowiem to skarżąca spółka jest odpowiedzialna za działania tych osób i ponosi z tego tytułu ryzyko w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Należy podkreślić, że powinnością przedsiębiorcy jest przede wszystkim zorganizowanie pracy kierowców w taki sposób, aby mogli przestrzegać obowiązujących przepisów prawa. Rejestrowanie rzeczywistej aktywności kierowcy jest podstawowym i zamierzonym celem regulacji prawnych dotyczących czasu pracy kierowców, gdyż czas pracy kierowców i okresy przerw w kierowaniu pojazdem mają bardzo istotne znaczenie dla pozostałych uczestników ruchu drogowego. Stwierdzone w niniejszej sprawie naruszenia w zakresie nieprzestrzegania czasu pracy kierowców, są tym bardziej znamienne ponieważ mogą mieć bezpośredni wpływ na zdolności percepcyjne kierowców i niewątpliwie stanowią bardzo duże zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Ponadto należy podkreślić, iż zgodnie z rozporządzeniem nr 561/2006 odpowiedzialność za naruszenie przepisów, których dopuszczają się kierowcy zatrudnieni w przedsiębiorstwie transportowym ponosi to przedsiębiorstwo (art. 10 ust. 3). Obowiązkiem przedsiębiorcy jest także organizacja pracy kierowców, a także wydawanie odpowiednich poleceń kierowcom i przeprowadzanie regularnych kontroli w zakresie przestrzegania obowiązujących przepisów (art. 10 ust. 2 rozporządzenia).

Pracodawca będący przedsiębiorcą zajmującym się transportem drogowym nie może pomijać wskazanych przepisów zarówno krajowych, jak i unijnych, bowiem jasno wynika z nich, jakie ciążą na nim obowiązki. Bezpodstawne jest więc twierdzenie, iż wprowadzenie zadaniowego czasu pracy kierowców powoduje wyłączenie odpowiedzialności pracodawcy za naruszenia jakich dopuścili się zatrudnieni u niego kierowcy. Powyższego nie zmienia także fakt składania przez pracowników zatrudnionych w kontrolowanej spółce oświadczeń o obowiązującym w przedsiębiorstwie systemie pracy będących w istocie próbą wykazania, iż przekroczenie określonego czasu pracy jest wynikiem niewłaściwego wykonywania zadań przez kierowców. Tego typu twierdzenia jak wskazano powyżej nie mogą usprawiedliwiać wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorcy za powstałe naruszenia przepisów o czasie pracy zatrudnionych u niego kierowców.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, organy administracji oparły się na prawidłowo zebranym w sprawie materiale dowodowym, wyczerpująco zbadały istotne okoliczności faktyczne sprawy oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.) i na podstawie prawidłowo zastosowanych przepisów ustawy o transporcie drogowym nałożyły na skarżącą karę pieniężną za stwierdzone naruszenia w łącznej wysokości 8400 złotych.

Podkreślić należy, że z okoliczności faktycznych sprawy nie wynika, aby zaistniały jakikolwiek okoliczności, których skarżąca prowadząca przedsiębiorstwo wykonujące przewóz drogowy nie mogła przewidzieć. Nie zostały także wskazane dowody, które mogłyby być podstawą do uwolnienia się przez skarżącą od odpowiedzialności za powstałe naruszenia.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny Lublinie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. Poz. 270) orzekł, jak w sentencji.