drukuj    zapisz    Powrót do listy

6030 Dopuszczenie pojazdu do ruchu, Ruch drogowy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 759/06 - Wyrok NSA z 2007-04-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 759/06 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2007-04-19 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2006-05-25
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Barbara Adamiak /sprawozdawca/
Janina Antosiewicz /przewodniczący/
Tomasz Zbrojewski
Symbol z opisem
6030 Dopuszczenie pojazdu do ruchu
Hasła tematyczne
Ruch drogowy
Sygn. powiązane
IV SA/Wr 746/04 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2006-02-07
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Janina Antosiewicz Sędziowie NSA Barbara Adamiak (spr.) Tomasz Zbrojewski Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lutego 2006r. sygn. akt IV SA/Wr 746/04 w sprawie ze skargi A. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia potwierdzającego dane zawarte w karcie pojazdu oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], o rozpatrzeniu zażalenia A. B. na postanowienie Prezydenta Wrocławia z [...] ([...]), odmawiające wydania zaświadczenia potwierdzającego dane zawarte w karcie pojazdu seria KP AAA 0340031, wydanej dla pojazdu Ford Mondeo, nr nadwozia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1, w związku z art. 144 i art. 219 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu wywodzono, że po rozpatrzeniu wniosku A. B., organ pierwszej instancji wydał postanowienie uznając, że nie została wyjaśniona kwestia związana z okolicznościami ewentualnej utraty karty pojazdu przez poprzedniego właściciela przedmiotowego Forda Mondeo. W zażaleniu A. B. wyjaśnił, że pojazd nabył na licytacji zorganizowanej przez Komornika Sądowego rewiru VI przy Sądzie Rejonowym dla [...]. Zarzucił organowi pierwszej instancji, że zastosował wyłącznie przepisy rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, a zignorował regulację zawartą w art. 879 Kodeksu postępowania cywilnego. Jako niezgodne ze stanem faktycznym ocenił przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia stwierdzenie, iż: "Komornik (...) wykazał, że poprzedni właściciel przebywa na terenie Niemiec, nie jest zameldowany na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, a także, że dokonał wszelkich prawem czynności zmierzających do odebrania pojazdu i dokumentów". Komornik wezwał poprzedniego właściciela pojazdu do przedłożenia karty pojazdu, pod rygorem złożenia doniesienia o popełnieniu przestępstwa z art. 276 Kodeksu karnego. Według strony "nabywca licytacyjny nie może ponosić negatywnych skutków nie złożenia przez poprzedniego właściciela pojazdu karty lub oświadczenia o jej utracie".

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wskazało, iż zgodnie z przepisem art. 72 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515 ze zm.), rejestracji pojazdu dokonuje się między innymi na podstawie karty pojazdu, jeżeli była wydana. Według art. 72 ust. 4 przytaczanego przepisu, w przypadku zagubienia kartu pojazdu, zamiast tego dokumentu należy przedstawić zaświadczenie wystawione przez organ rejestrujący, właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji, potwierdzające dane zawarte w zagubionym dokumencie, niezbędne do rejestracji.

Szczegółowe kwestie związane z trybem wystawiania zaświadczenia, o jakim mowa, normuje rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. Nr 133, poz. 1123 ze zm.). Zgodnie z postanowieniami art. § 8 ust. 1 rozporządzenia "Organ rejestrujący na wniosek właściciela pojazdu z zastrzeżeniem ust. 2, wydaje zaświadczenie (...), po złożeniu przez właściciela stosownego oświadczenia pod odpowiedzialnością karną za składanie fałszywych zeznań" (ust.1). "W przypadku gdy dane właściciela pojazdu, o którym mowa w ust. 1 są niezgodne z danymi właściciela, zawartymi w zagubionym dowodzie rejestracyjnym lub karcie pojazdu, organ rejestrujący wydaje zaświadczenie po zgłoszeniu zbycia pojazdu przez właściciela, na którego wystawione były zagubione dokumenty" (ust. 2).

Zdaniem organu drugiej instancji sytuacja opisana w ust. 1 rozporządzenia wskazuje na przypadek, gdy ten sam właściciel dokonuje kolejnej rejestracji tego samego pojazdu (na przykład ze względu na zmianę miejsca zamieszkania), ale zgubił kartę pojazdu. Składa wówczas oświadczenie, na podstawie którego właściwy organ wystawia zaświadczenie, zastępujące zagubiony dokument.

Ustęp 2 dotyczy zaś dwóch różnych właścicieli pojazdu: poprzedniego i aktualnego, z których ten pierwszy zagubił kartę pojazdu. W tym przypadku warunkami wystawienia zaświadczenia jest zgłoszenie zbycia pojazdu przez tego właściciela (byłego) oraz złożenia przez niego oświadczenia o zagubieniu karty.

Zdaniem Kolegium, rozpatrywany przypadek należy rozpatrywać przede wszystkim w świetle przesłanek opisanych w § 8 ust. 2 rozporządzenia. Słusznie zatem przyjął organ pierwszej instancji w zaskarżonym postanowieniu, że wobec nabycia przez A. B. pojazdu w szczególnym trybie, pominąć można konieczność zgłoszenia nabycia pojazdu. Nie jest natomiast spełniony warunek złożenia oświadczenia o zagubieniu karty pojazdu.

Odnosząc się do argumentacji zażalenia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze zwraca uwagę, że organy obu instancji nie kwestionują właścicielskich uprawnień żalącego się do przedmiotowego auta. Ta kwestia nie była, bo nie mogła być, nawet pośrednio, przedmiotem tego postępowania. Natomiast ewentualne trudności w zarejestrowaniu samochodu przez A. B. nie są w żadnym stopniu skutkiem działań organu pierwszej instancji lecz są wynikiem niedopatrzenia Komornika Sądowego, a po części samego żalącego się, który nabył auto bez kompletnej dokumentacji.

Na powyższe postanowienie A. B. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i postanowienia go poprzedzającego i wydanie orzeczenia nakazującego organowi administracji wystawienie zaświadczenia w celu umożliwienia rejestracji pojazdu. A. B. zarzuca organom obu instancji zastosowanie wyłącznie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, a zignorowanie art. 879 Kodeksu postępowania cywilnego. Przez to – zdaniem skarżącego – naruszono normowaną przepisem art. 7 kpa zasadę prawdy materialnej. Organy administracji publicznej nie uwzględniły w przedmiotowej sprawie, słusznego interesu obywatela i interesu społecznego.

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wniosło o jej oddalenie. Organ podtrzymał argumentację faktyczną i prawną zawartą w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, wyrokiem z 7 lutego 2006 r. sygn. akt IV SA/Wr 746/06, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia potwierdzającego dane zawarte w karcie pojazdu, oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd wywodził, że podstawę materialnoprawną zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowią przepisy art. 72 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. Nr 133, poz. 1123 z późn. zm.).

Przepis art. 72 ust. 1 precyzyjnie określa dokumenty, które stanowią podstawę zarejestrowania pojazdu. Katalog ten jest wyczerpujący i nie może być rozszerzony. Obowiązek ich przedstawienia ciąży na składającym wniosek o zarejestrowanie pojazdu. W razie niespełnienia przewidzianych prawem warunków, tj. nieprzedłużenia wymaganych dokumentów, nie może nastąpić rejestracja pojazdu. Wspomniane dokumenty muszą być prawdziwe nie tylko w znaczeniu formalnym, czyli sporządzone przez powołane do tego organy lub osoby, lecz także zgodne ze stanem faktycznym.

Dowodem własności pojazdu (ust. 1 pkt 1) lub jego pojedynczych zespołów – zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów – jest w szczególności jeden z następujących dokumentów: 1) umowa sprzedaży, 2) umowa zamiany, 3) umowa darowizny, 4) umowa o dożywocie, 5) faktura VAT, 6) prawomocne orzeczenie sądu rozstrzygające o prawie własności.

W przypadku gdy dane odnoszące się do zbywcy pojazdu zawarte w dowodzie własności pojazdu dołączonym do wniosku o rejestrację są niezgodne z danymi właściciela, zawartymi w dowodzie rejestracyjnym i karcie pojazdu, jeżeli była wydana, to jako dowód własności wymagany do rejestracji, rozumie się wszystkie dokumenty potwierdzające fakt przeniesienia prawa własności pojazdu, a jeżeli zbywca pojazdu jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie obrotu pojazdami, jako dowód własności potwierdzający nabycie prawa własności przez tego zbywcę dopuszcza się uwierzytelnioną notarialnie kopię tego dowodu (§ 4 ust. 2 i 2a cyt. rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie organy administracji zasadnie nie negują uprawnień właścicielskich skarżącego do przedmiotowego auta.

Karta pojazdu jest wymagana, jeżeli była wydana (ust. 1 pkt 2). Nie jest wymagane przedłożenie tej karty, gdy pojazd został zakupiony po przepadku na rzecz Skarbu Państwa lub na rzecz jednostki samorządu terytorialnego (ust. 2 pkt 2). W wypadku zagubienia karty pojazdu należy zamiast niej przedstawić zaświadczenie wystawione przez organ rejestrujący, właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji, potwierdzając dane zawarte w zagubionym dokumencie, niezbędne do rejestracji (ust. 4).

Analiza treści powyższych regulacji wskazuje, iż organy administracji publicznej, dokonując rejestracji pojazdu muszą dokonać tej czynności w oparciu o dokumenty, które w świetle art. 72 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, stanowią wymaganą podstawę zarejestrowania pojazdu. Zatem w świetle obowiązujących przepisów prawa nie było postaw do wydania skarżącemu wnioskowanego zaświadczenia. W obrocie prawnym nie mogą bowiem pozostawać dwa równorzędne dokumenty urzędowe, to jest karta pojazdu i jej surogat w postaci zaświadczenia.

Sąd dokonał oceny prawidłowości stosowania przepisów postępowania i na tej podstawie stwierdził, że organy administracji publicznej prawidłowo zebrały i oceniły materiał dowodowy.

A. B. wniósł od wyroku skargę kasacyjną zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjną oparł na zarzucie naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj. Prawa o ruchu drogowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515 ze zm.) w związku z § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. Nr 133, poz. 1122 ze zm.) oraz Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. art. 7, art. 227 § 1, art. 218 § 2 i art. 219.

Na tej podstawie wnosił o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu,

2. zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Przyjęta w art. 183 § 1 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zasada związana granicami skargi kasacyjnej powoduje, że Naczelny Sąd Administracyjny nie może sam wyprowadzać podstaw skargi kasacyjnej, jak i nie może domniemywać podstaw skargi kasacyjnej. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej powoduje, że skarga kasacyjna musi spełniać wymagania materialne, do których należy przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Według art. 174 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi "Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwie zastosowanie, 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy". Zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, to naruszenie określonego przepisu prawa materialnego. Nie spełnia tego wymogu materialnego skarga kasacyjna, która odsyła do ustawy Prawo o ruchu drogowym bez określenia naruszonego przepisu prawa. Również określenie podstawy przez zarzut naruszenia § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdu (Dz. U. Nr 133, poz. 1123) nie spełnia wymogów materialnych skargi kasacyjnej, a to z tego względu, że § 8 zawiera regulację dwóch odrębnych stanów hipotetycznych w ust. 1 i odrębnego w ust. 2.

Jeżeli z uzasadnienia skargi kasacyjnej wywieść, że skargę kasacyjną oparto na zarzucie naruszenia § 8 ust. 1 powołanego rozporządzenia, to jest on nieusprawiedliwiony. Według § 8 ust. 1 powołanego rozporządzenia, stanowi "Organ rejestrujący na wniosek właściciela pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 2, wydaje zaświadczenie, o którym mowa w § 2 ust. 11, po złożeniu przez właściciela stosownego oświadczenia pod odpowiedzialnością karną za składanie fałszywych zeznań". Pełny hipotetyczny stan faktyczny może być ustalony tylko w związku § 8 ust. 1 z § 2 ust. 11 powołanego rozporządzenia. § 2 ust. 11 powołanego rozporządzenia stanowi: "W przypadku zagubienia dowodu rejestracyjnego lub karty pojazdu, przed ponownym zarejestrowaniem pojazdu właściciel pojazdu dołącza do wniosku o rejestrację zaświadczenie, o którym mowa w art. 72 ust. 4 ustawy, wystawiony przez organ rejestrujący, właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji, potwierdzające dane zawarte w zgubionym dokumencie, niezbędne do rejestracji pojazdu".

Nie jest dopuszczalna wykładnia normy prawnej bez uwzględnienia jej treści w całości, a oparcie wykładni na wyrwanym elemencie jest stanu hipotetycznego. Nie jest zatem dopuszczalna wykładnia § 8 ust. 1 powołanego rozporządzenia, iż na wniosek właściciela organ rejestrujący obowiązany jest wydać zaświadczenie, wprowadzając stan faktyczny nieprzewidziany w normie prawnej, a to trudności z uzyskaniem karty pojazdu. W zaskarżonym wyroku zatem Sąd dokonał prawidłowej wykładni i zastosowania § 8 ust. 1 powołanego rozporządzenia.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 7, art. 217 § 1, art. 218 § 1 i art. 219 Kodeksu postępowania administracyjnego. Art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego reguluje trzy zasady ogólne postępowania administracyjnego. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej można domniemywać, że chodzi o zasadę ogólną prawdy obiektywnej, a zatem zasadę procesową, która reguluje postępowanie administracyjne przed organami administracji publicznej, a nie postępowanie sądowoadministracyjne. Nie jest też uzasadniony zarzut naruszenia art. 217 § 1, art. 218 § 1, art. 219 Kodeksu postępowania administracyjnego, które regulują postępowanie w sprawach wydawania zaświadczeń, a nie postępowanie przed sądem administracyjnym. Nie jest zatem usprawiedliwiony zarzut ich naruszenia skoro nie regulują postępowania sądowoadministracyjnego.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt