Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Anna Stępień, Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka, Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.), Protokolant Asystent sędziego Jarosław Moraczewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2010 r. sprawy ze skarg T. R., J. S., B. R.-S. i A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy S. z dnia [...], znak: [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz skarżącego T. R. kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz skarżących J. S., B. R.–S. i A. S. solidarnie kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania; 4. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Decyzją z dnia [...], znak: [...], wydaną na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i 4, art. 61 ust. 1 w związku z art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 27.marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 ze zm.), § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26.sierpnia 2003r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz.U. nr 164, poz. 1589) oraz art. 104 ustawy z dnia 14.czerwca 1964r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. nr 98 z 2000r., poz. 1071 ze zm.), powoływanej dalej jako k.p.a. , po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23.września 2009r., uzupełnionego w dniach: 22.października, 2.listopada i 8.grudnia 2009r. A Sp. z o.o. w Z. w sprawie wydania decyzji o warunkach zabudowy dla części działek o numerach ewidencyjnych [...],[...] (obręb [...] Ż.), położonych w miejscowości Ż. w gminie S., Wójt Gminy S. określił sposób zagospodarowania i warunki zabudowy terenu wyznaczonego na mapie sytuacyjno – wysokościowej w skali 1:1000, stanowiącej załącznik nr 1 do niniejszej decyzji, liniami rozgraniczającymi teren inwestycji pokrywającymi się z granicą terenu objętego wnioskiem dla inwestycji, obejmującej budowę urządzeń infrastruktury technicznej – wolnostojącej elektrowni wiatrowej wraz ze stacją transformatorową i przyłączem kablowym podziemnym 15 kV i ustalił rodzaj zabudowy: urządzenia infrastruktury technicznej – wolnostojąca elektrownia wiatrowa wraz ze stacją transformatorową i przyłączem kablowym podziemnym 15kV.

Nie zgadzając się z tą decyzją, odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. wnieśli: E. B., I. B., W. K., J. K., T. R., W. S., W. S., A. S. i I. Z.

W swoich odwołaniach E. B. i I. B. podnieśli, iż są właścicielami działek nr [...],[...],[...] i [...], graniczących z terenem planowanej inwestycji. Nie otrzymali żadnych informacji, dotyczących ewentualnego zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi, zwierząt i przyrody jaki może spowodować realizacja i eksploatacja planowanej inwestycji oraz w jakiej odległości od działek rolnych, zabudowań gospodarczych i mieszkalnych w myśl przepisów prawa może zostać zlokalizowana. Elektrownie wiatrowe powinny być oddalone od budynków mieszkalnych o 400 – 800 m lub powinny zostać usytuowane na terenach niezamieszkałych. Zbyt bliskie ich usytuowanie względem siedlisk niesie za sobą poważne konsekwencje zdrowotne dla ludzi i zwierząt. Realizacja inwestycji spowoduje degradację krajobrazu i środowiska naturalnego oraz w znacznym stopniu obniży plony roślin uprawianych na sąsiednich działkach. Wiatraki przemysłowe są źródłem uporczywego hałasu oraz efektu migotania cienia. Emitowane przez wiatraki infradźwięki stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia powodując syndrom turbin wiatrowych oraz chorobę drganiowo – dźwiękową. Farma wiatrowa spowoduje nieodwracalną zmianę charakteru regionu na przemysłowy i uniemożliwi zmianę przeznaczenie gruntów na budowlane. Sąsiedztwo wiatraka spowoduje spadek cen nieruchomości w całej okolicy. Elektrownia wiatrowa zakłóca odbiór fal radiowych i telewizji. E. B. i I. B. podnieśli także, iż nikt z nimi nie konsultował usytuowania planowanej inwestycji. Nadto, w ich przekonaniu, doszło do naruszenia interesu społecznego, a projekt jest niezgodny z obowiązującym prawem. W związku z tym E. B. i I. B. wnieśli o nieudzielenie inwestorowi pozwolenia na budowę lub przeniesienie jej lokalizacji o kilka kilometrów.

W swoich odwołaniach A. S. i W. K. zarzucili, iż planowana inwestycja jest zlokalizowana w zbyt małej odległości od ich zabudowań mieszkalnych, co stwarza zagrożenie dla zdrowia, w szczególności z powodu emitowanych przez wiatrak fal infradźwiękowych rozchodzących się w promieniu 10 km. Poza tym ich działki stracą na wartości.

T. R. zarzucił, iż organ pierwszej instancji nie przeprowadził należytej analizy i nie dopuścił dowodów, które pozwolą wskazać, czy planowana inwestycja na etapie jej realizacji, a potem eksploatacji rzeczywiście spełni wymagania w zakresie ochrony interesów osób trzecich, dopuszczalnej emisji hałasu oraz ochrony środowiska. Stanowiąca załącznik do decyzji prognoza wartości hałasu emitowanego przez projektowaną elektrownię wiatrową nie wiadomo przez kogo została sporządzona i na podstawie jakich przesłanek. Znajdujące się na niej adnotacje świadczą jedynie o jej zarejestrowaniu w odpowiedniej ewidencji geodezyjnej i kartograficznej. Z treści zaskarżonej decyzji wynika, że prognoza emitowanego poziomu hałasu została przygotowana przez wnioskodawcę, co czyni ją niewiarygodną. W niewielkiej odległości od projektowanej elektrowni wiatrowej znajdują się działki budowlane stanowiące jego własność. Istnieje więc potrzeba wiarygodnego i rzetelnego zbadania przez niezależną instytucję, jaki będzie rzeczywiście emitowany przez projektowaną elektrownię wiatrową poziom hałasu. Organ administracji musi przede wszystkim brać pod uwagę ochronę interesów mieszkańców okolicy projektowanej elektrowni, a ta ochrona musi być realna. Ocena, czy istnieje zagrożenie tych interesów powinna zostać dokonana na podstawie obiektywnych i niezależnych dowodów. Nadto, z treści załącznika nr 1c – prognozy wartości emitowanego hałasu wynika, że działki budowlane, których jest właścicielem, położone przy drodze biegnącej z miejscowości Ż. do miejscowości O., objęte są emisją hałasu mieszczącą się w przedziale od 45 do 50 decybeli. Oznacza to, że nawet w przypadku, gdyby prognozowane wartości hałasu okazały się rzeczywistymi, działki budowlane, które planował przeznaczyć pod zabudowę mieszkaniową będą znajdowały się strefie hałasu, przekraczającego dopuszczalne normy, co spowoduje znaczne obniżenie ich wartości. Prognozowana wartość emitowanego hałasu nigdy nie może zostać określona precyzyjnie. Zależy to bowiem od kierunku wiatru, pory dnia, intensywności pracy wiatraka. Zdaniem odwołującego się, wydaje się wysoce prawdopodobne, że prognozowane wartości hałasu będą przekraczane. Zostaną zatem naruszone interesy i prawa osób trzecich. Usytuowanie projektowanej inwestycji w odległości nie większej niż 150 – 200 m od zabudowań mieszkalnych stanowi narażenie interesów ich mieszkańców. T. R. podniósł nadto, że usytuowanie projektowanej elektrowni wiatrowej wpłynie także negatywnie na środowisko naturalne i zasadnym byłoby zasięgnięcie opinii biegłego.

I. Z. w swoim odwołaniu podniosła, iż jest właścicielką działki nr [...], która bezpośrednio graniczy z działką, na której planowana jest realizacja spornej inwestycji. Nie została poinformowana o tym, jakie zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi, zwierząt oraz przyrody po wybudowaniu i uruchomieniu obiekt ten może stworzyć. Nie posiada także informacji w jakiej odległości od jej działki może zostać wybudowana elektrownia wiatrowa. W przekonaniu odwołującej się farma wiatrowa spowoduje nieodwracalną zmianę krajobrazu oraz zmniejszenie wartości jej działki, narusza interes społeczny, a jej projekt jest niezgodny z obowiązującymi przepisami.

W. S. i W. S. w swoim odwołaniu podnieśli, iż są właścicielami działek nr [...] i [...] we wsi Ż., gmina S., a realizacja planowanej inwestycji uniemożliwi zabudowę ich działki nr [...] i spowoduje wyrządzenie im szkody z tego tytułu.

Decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 59 ust. 1, i art. 61 ust. 1 pkt 3 – 5 w związku z art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, iż ustalenie warunków zabudowy jest tylko jedną z faz procesu inwestycyjnego. Podjęcie robót budowlanych może nastąpić dopiero po spełnieniu wymagań określonych ustawą z dnia 7.lipca 1994r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz.U. nr 156 z 2006r., poz. 1118 ze zm.). Zamierzenie inwestycyjne określone w decyzji o warunkach zabudowy oraz w poprzedzającej ją decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia znajdzie szczegółowe odzwierciedlenie w projekcie budowlanym, który będzie stanowił podstawę do stosownych rozstrzygnięć w postępowaniu w sprawie uzyskania pozwolenia na budowę. Stronami takiego postępowania będą także skarżący. To dopiero w tym postępowaniu ustala się konkretne usytuowanie obiektu budowlanego na terenie inwestycji, którego granice określono w załączniku graficznym do decyzji o warunkach zabudowy. Celem decyzji o warunkach zabudowy jest jedynie wytyczenie podstawowych, ogólnych kierunków projektowanej inwestycji, gdy dla danego terenu brak jest planu zagospodarowania przestrzennego. Zawarte w tej decyzji ustalenia warunków dotyczących ochrony środowiska, zdrowia, interesów osób trzecich jedynie wyznaczają kierunki przyszłego postępowania w sprawie pozwolenia na budowę i nie przyznają konkretnych praw stronom postępowania. Ochrona interesów osób trzecich, uzasadniona wymaganiami prawa budowlanego poprzez miedzy innymi zbadanie, czy realizacja planowanej inwestycji nie spowoduje ograniczenia możliwości zagospodarowania działek sąsiednich wymagana jest dopiero na etapie wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę. W myśl art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3.października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. nr 199. poz. 1227 ze zm.) uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji, mogącej potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko nie jest możliwe bez uprzedniego uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia inwestycyjnego. Taka decyzja z dnia [...], nr [...] została załączona do wniosku o ustalenie warunków zabudowy. Stosownie do art. 88 cytowanej ustawy, decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wiąże organ wydający decyzję o ustaleniu warunków zabudowy. Następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że decyzja o warunkach zabudowy nie narusza prawa i spełnia niezbędne wymagania przy tego rodzaju inwestycji. Projekt decyzji stosownie do wymogów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym sporządziła osoba wpisana na listę samorządu zawodowego urbanistów. Przed jej wydaniem przeprowadzona została analiza funkcji cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie spełnienia przesłanek, wymienionych w art. 61 ust. 1 pkt 3 – 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem ze względu na rodzaj inwestycji – elektrownia wiatrowa jako urządzenie infrastruktury – nie istniał obowiązek poczynienia ustaleń z zakresie wymogów, wynikających z art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2. Ustalone w decyzji i załączniku graficznym nr 1c wielkości dopuszczalnego hałasu są całkowicie zgodne z wymogami rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14.czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. nr 120, poz. 826). Tego rodzaju załącznik graficzny został załączony pierwotnie do wniosku o ustalenie warunków zabudowy, a więc został sporządzony na zlecenie wnioskodawcy. Taka sytuacja nie stanowi żadnego naruszenia prawa. Prognozy hałasu prezentowane przez wnioskodawcę były w pełni zgodne z wymogami wskazanego rozporządzenia i organ prawidłowo przyjął je jako jeden z warunków zabudowy. Uznając za niezasadny zarzut, iż wybudowanie elektrowni wiatrowej uniemożliwi zabudowę sąsiednich działek, Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, iż o możliwości i sposobie ich zabudowy w przyszłości będzie decydował plan zagospodarowania przestrzennego, a do czasu jego uchwalenia przepisy odnoszące się do ustalania warunków zabudowy. Zarzuty związane z utratą wartości działek nie mogą stanowić podstawy do wydania decyzji o odmowie ustalenia warunków zabudowy, a w postępowaniu odwoławczym podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji. Sprawy roszczeń z powodu zmniejszenia wartości działek mogą być rozstrzygane tylko przez sądy powszechne. Przepis art. 63 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż jeżeli decyzja o warunkach zabudowy powoduje niemożność lub istotne ograniczenie korzystania z nieruchomości, właściciel nieruchomości może żądać od inwestora, po uzyskaniu przez niego pozwolenia na budowę odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę lub wykupienia nieruchomości w całości lub w części. W przypadku zbycia nieruchomości, której wartość uległa obniżeniu, właściciel może żądać od inwestora odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości. Udziału społeczeństwa (tzw. konsultowania) w postępowaniu w sprawach o warunki zabudowy ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie przewiduje. Konsultacje przewiduje natomiast ustawa z dnia 3.października 2008r. stanowiąca podstawę prawną dla decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji.

Na powyższą decyzję skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wnieśli T. R., J. S., B. R. – S. i A. S.

W swojej skardze T. R. wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1. art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 141 oraz art. 144 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27.kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (tekst jednolity Dz.U. nr 25 z 2008r., poz. 150 ze zm.) poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy przepisy te wprost stwierdzają, że eksploatacja instalacji, powodującej emisję hałasu oraz wytwarzanie pól elektromagnetycznych, nie powinna powodować przekroczenia standardów jakości środowiska poza terenem, do którego prowadzący instalację ma tytuł prawny, podczas gdy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ przyznał, że wzrośnie poziom hałasu zarówno w terenie zabudowanym, jak i w pobliskim lesie wskutek realizacji inwestycji, przy czym w ogóle nie odniósł się do innych immisji na grunty sąsiednie, w tym oddziaływania elektromagnetycznego, co zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym winno skutkować odmową wydania decyzji o warunkach zabudowy dla elektrowni wiatrowej;

2. naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14. czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, wskazanych w załączniku do tego rozporządzenia poprzez jego błędną wykładnię i stwierdzenie, że zgodnie z rozporządzeniem zabudowa mieszkalna znajduje się w odległości przynajmniej 200m od planowanej inwestycji, podczas gdy rozporządzenie nie precyzuje wymaganej odległości tego typu inwestycji od zabudowy mieszkalnej, a jedynie wskazuje maksymalny poziom dopuszczalnego hałasu w obrębie takiej zabudowy.

W odpowiedzi na skargę T. R., podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji, organ administracji wniósł o jej oddalenie.

J. S., B. R. – S. i A. S. w złożonej przez siebie skardze wskazali, iż jako uczestnicy postępowania administracyjnego poprzedzającego wydanie zaskarżonej decyzji, wnoszą o jej uchylenie. Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie przepisów prawa, w tym w szczególności regulacji w zakresie dopuszczalnej odległości obiektów wznoszonych w ramach zabudowy od siedlisk ludzkich, gwarantującej zminimalizowanie skutków oddziaływania hałasu i emisji fal ultra – i infradźwiękowych, generowanych przez zainstalowane urządzenia na zdrowie oraz życie mieszkańców, środowisko naturalne, uprawy rolne i wartość sąsiednich nieruchomości.

W odpowiedzi na skargę J. S., B. R. – S. i A. S. organ administracji podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie. Podniósł również, iż w postępowaniu przed organami administracji obu instancji jako strona uczestniczył tylko A. S. – właściciel działki nr [...] położonej w Ż..

Postanowieniem z dnia 16.listopada 2010r., wydanym na postawie art. 111 § 1 ustawy z dnia 30.sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz.1270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., połączono do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygn.akt II SA/Łd 650/10 ze skargi T. R. i II SA/Łd 651/10 ze skargi A. S., J. S. i B. R. – S., wobec tego, że dotyczyły tej samej decyzji i mogły być objęte jedną skargą.

Na rozprawie w dniu 16.listopada 2010r. skarżący T. R. podniósł, iż miejscowość Ż. w części posiada miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Działki objęte inwestycją znajdują się poza tym terenem zaś te, których pozostaje właścicielem położone są na terenie objętym planem i przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową MN. Przedłożył również pismo Stowarzyszenia Zieloni RP oraz opinię, dotyczącą raportu o oddziaływaniu na środowisko elektrowni wiatrowej, sporządzoną przez specjalistę w zakresie "akustyka budowlana. Jednocześnie oświadczył, iż nie toczy się żadne postępowanie, zmierzające do wzruszenia decyzji Wójta Gminy S., ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia, będącego przedmiotem wniosku o ustalenie warunków zabudowy

Skarżący J. S. oświadczył podczas rozprawy, iż wraz z A. S. i B. R. – S. jest współwłaścicielem nieruchomości, sąsiadującej z terenem inwestycji. Projektowana elektrownia wiatrowa ma powstać w odległości około 220 m od jego zabudowań mieszkalnych, które aktualnie wznosi w oparciu o udzielone pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

Uczestniczka postępowania A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wniosła o oddalenie skargi, podnosząc, że budowa infrastruktury technicznej – wolnostojącej elektrowni wiatrowej wraz ze stacją transformatorową i przyłączem kablowym podziemnym 15 kV jest inwestycją celu publicznego. Posadowienie tej budowli oraz odległości od poszczególnych budynków określone zostało w raporcie oddziaływania na środowisko (załącznik nr 1 tego raportu wskazuje na odległości od zabudowań). Twierdzenia skarżących, że odległości te są mniejsze nie zostało w żaden sposób dokumentowane. Jednocześnie do wspomnianego pisma załączono decyzję Starosty [...] nr [...] z dnia [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę elektrowni wiatrowej w oparciu o uzyskaną decyzję o warunkach zabudowy.

W dniu 29.listopada 2010r. J. S. złożył wniosek o "wstrzymanie budowy siłowni wiatrowej w miejscowości Ż. gmina S." podnosząc, iż inwestor prowadzi budowę pomimo, że wyrok w niniejszej sprawie ma być ogłoszony w dniu 30.listopada 2010r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargi są zasadne.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola wspomniana sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§ 2).

Sąd administracyjny, uwzględniając skargę, uchyla zaskarżony akt w całości albo części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeżeli natomiast zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach - stwierdza nieważność orzeczenia w całości lub części. Stwierdzenie wydania aktu z naruszeniem prawa wchodzi zaś w grę, o ile zachodzą przyczyny, określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach (art. 145 p.p.s.a.). Po myśli art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.).

Biorąc pod uwagę tak zakreśloną kognicję oraz przyczyny wzruszenia aktów organów administracji, Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja narusza przepisy postępowania w stopniu określonym w przywołanym wyżej przepisie.

W pierwszej kolejności ocenie podlegała wszakże ocena interesu prawnego skarżących J. S. i B. R. – S. w rozumieniu art. 50 p.p.s.a. do złożenia skargi. Oboje skarżący nie brali bowiem udziału w postępowaniu administracyjnym, zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji, gdyż organy za stronę postępowania uznawały jedynie jednego ze współwłaścicieli nieruchomości, sąsiadującej z terenem inwestycji – A. S. Jak wynika zaś ze złożonej kopii umowy darowizny z dnia [...], współwłaścicielami nieruchomości, stanowiącej działkę nr [...], położoną w Ż. są A. S., J. S. i B. R. – S. Ponieważ nieruchomość wspomniana sąsiaduje bezpośrednio z terenem objętym inwestycją interes prawny skarżących w niniejszej sprawie jest niewątpliwy. Z uwagi zaś na fakt, iż skarga została przezeń złożona w terminie otwartym do zaskarżenia decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S., uznać należy ją za dopuszczalną.

Materialno - prawną podstawę rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej stanowiły przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 zd. I ustawy, zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków (art. 61 ust. 1 ustawy):

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Po myśli wszakże art. 61 ust. 3 powołanej ustawy przepisów ust. 1 pkt 1 i 2 nie stosuje się do linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej.

W rezultacie zatem postępowanie w niniejszej sprawie sprowadza się w istocie do sprawdzenia czy planowania inwestycja, dla której ustalane są warunki zabudowy jest zgodna z przepisami odrębnymi, w tym z uwagi na specyfikę inwestycji, z przepisami związanymi z ochroną środowiska.

Przeprowadzone zaś w tym zakresie przez organy obu instancji postępowanie wyjaśniające, uznać należy za niewystarczające i naruszające przepisy art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a.

Jakkolwiek bowiem faktem jest, iż organ właściwy w sprawie ustalenia warunków zabudowy nie jest władny polemizować z ustaleniami decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację inwestycji, nie oznacza to, iż zwolniony jest z przeprowadzenia wnikliwego postępowania, zmierzającego do ustalenia czy decyzja ustalająca warunki zabudowy pozostaje zgodna z przepisami odrębnymi. Jak trafnie podkreślono w zaskarżonej decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla elektrowni wiatrowej najistotniejsze jest zagadnienie zgodności lokalizacji tego rodzaju inwestycji z wymogami rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14.czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. § 1 powołanego rozporządzenia określa zróżnicowane dopuszczalne poziomy hałasu, określone wskaźnikami hałasu m.in. dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową. Dopuszczalny poziom hałasu dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w porze nocnej wynosi 40 dB, w porze dziennej zaś 55 dB. Zgodnie natomiast z treścią art. 144 ustawy Prawo ochrony środowiska, eksploatacja instalacji (do której, w myśl art. 3 pkt 6 ustawy Prawo ochrony środowiska zaliczyć należy elektrownię wiatrową) powodująca m.in. emisję hałasu nie powinna, z zastrzeżeniem ust. 3 (odnoszącego się do obszarów ograniczonego użytkowania), powodować przekroczenia standardów jakości środowiska poza trenem, do którego prowadzący instalację ma tytuł prawny.

W rozpoznawanej sprawie Kolegium wywiodło, iż ustalone w załączniku graficznym nr 1c wielkości dopuszczalnego poziomu hałasu są całkowicie zgodne z wymogami tego rozporządzenia. Problem w tym wszakże, iż nie jest jasne czy załącznik wspomniany, określający dopuszczalne poziomy hałasu stanowi wynik przeprowadzonego przez organ postępowania w tym zakresie, czy też zaledwie postulat kierowany do inwestora. Akta sprawy nie zawierają żadnego materiału dowodowego, który pozwoliłby na weryfikacje danych, uznanych przez organy za miarodajne w tym zakresie. Raport w sprawie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został złożony dopiero na etapie postępowania sądowoadministracyjnego, nie był przedmiotem analizy organów w niniejsze sprawie. W ocenie Sądu, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, chociaż raport wspomniany został sporządzony na potrzeby postępowania w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, odniesienie się doń wydaje się niezbędne dla dokonania oceny, czy decyzja o warunkach zabudowy spełniać będzie wymogi, określone w ustawie Prawo ochrony środowiska. Jest to tym bardziej oczywiste, że, jak wynika z przedłożonej kopii raportu, wspomniany załącznik 1c, jest jednym z jego elementów.

Wyjaśnienia wymagały także okoliczności, które winny być znane organowi z urzędu a związane z faktem, iż nieruchomości, będące własnością T. R., sąsiadujące z terenem inwestycji, choć niezabudowane, położone są na obszarze, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, przyjęty uchwałą Rady Gminy S. nr [...] z dnia [...], opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa [...] nr [...], pod poz. [...], określający ich przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (choć teren wspomniany ujęty został w sporządzonej analizie urbanistycznej jako rolny). Wobec nieczytelności opisanego wyżej "załącznika 1c" w postępowaniu sądowym nie było możliwe jednoznaczne ustalenie czy są one położone w strefach przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu, tym bardziej, że prognozowane wartości emitowanego hałasu nie określają w ogóle izofony na poziomie 40 dB (progowej dla terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w porze nocnej).

Odnosząc się natomiast do pozostałych zarzutów, podnoszonych w toku postępowania wskazać należy, iż jedynym regulowanym przez prawo zagadnieniem, związanym z funkcjonowaniem instalacji typu elektrownia wiatrowa są ewentualne emisje, o których mowa w art. 144 ustawy Prawo ochrony środowiska. Kwestie zaś syndromu turbiny wiatrowej, migotania cienia etc. pozostają wyłącznie przedmiotem zainteresowania nauki. Podnoszona więc w tym zakresie argumentacja może być co najwyżej traktowana jako postulat de lege ferenda, który kierować należy do organów ustawodawczych.

Co się zaś tyczy zgłoszonej przez pełnomocnika inwestora kwalifikacji inwestycji do kategorii inwestycji celu publicznego wskazać należy na ugruntowane już negatywne stanowisko judykatury w tym zakresie (por. np. sprawy o sygn.akt II SA/Łd 45/09, II SA/Łd 46/09, II SA/Łd 257/09, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Wniosek inwestora o ustalenie warunków zabudowy, będący przedmiotem procedowania w niniejszej sprawie zdaje się zresztą przeczyć poglądowi wyrażonemu w piśmie z dnia 19.listopada 2010r. Kwestia zaś odległości zabudowań skarżących od terenu planowanej inwestycji pozostaje drugorzędna. Istotne jest bowiem czy należące do nich nieruchomości położone są w strefie, w których w związku z projektowaną inwestycją przekroczone zostaną standardy jakości środowiska, niezależnie do tego w jakiej odległości od źródła emisji pozostają.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. orzeczono o uchyleniu zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W oparciu o przepis art. 152 p.p.s.a. stwierdzono natomiast, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku. Sąd rozstrzygając niniejszą sprawę nie jest zaś władny do "wstrzymania budowy", o co wnioskował skarżący J. S. w piśmie z dnia 29.listopada 2010r., albowiem wykracza to poza jego kognicję. Wnioski w tym zakresie kierować można do organów właściwych w sprawach związanych z udzielonym pozwoleniem na budowę, przy czym winny one towarzyszyć ewentualnym akcjom procesowym podejmowanym przez strony, mającym na celu wzruszenie kontestowanego rozstrzygnięcia.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 p.p.s.a. zasądzając na rzecz skarżących ich zwrot w kwocie równej uiszczonemu wpisowi sądowemu - w przypadku skarżących J. S., B. R. – S. i A. S., powiększonemu nadto o wynagrodzenie pełnomocnika, będącego adwokatem, ustalonemu na podstawie § 18 ust. 1 pkt 1 lit c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1348 ze zm.) na kwotę 240,-zł. oraz opłacie od pełnomocnictwa (17,-zł.) w przypadku T. R.

Prowadząc ponownie postępowanie organu winny w sposób rzetelny i wnikliwy przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, uwzględniając zawarte powyżej wskazówki oraz dokonać wnikliwej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, dając temu wyraz w sporządzonych uzasadnieniach wydawanych rozstrzygnięć.

m.o.