drukuj    zapisz    Powrót do listy

6070 Uwłaszczenie    państwowych   osób     prawnych   oraz   komunalnych    osób prawnych, Nieruchomości, Minister Infrastruktury, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 1268/08 - Wyrok NSA z 2009-09-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1268/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-09-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-10-02
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Janina Antosiewicz /przewodniczący/
Janusz Furmanek
Joanna Banasiewicz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6070 Uwłaszczenie    państwowych   osób     prawnych   oraz   komunalnych    osób prawnych
Hasła tematyczne
Nieruchomości
Sygn. powiązane
I SA/Wa 152/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-04-25
Skarżony organ
Minister Infrastruktury
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1990 nr 79 poz 464 art. 2 ust. 1
Ustawa z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 151 § 1 pkt. 1, art. 145 § 1 pkt. 4, 28,1486,149 § 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie sędzia NSA Joanna Banasiewicz (spr.) sędzia del. NSA Janusz Furmanek Protokolant Urszula Radziuk po rozpoznaniu w dniu 16 września 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 152/08 w sprawie ze skargi E. T. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji uwłaszczeniowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 152/08 oddalił skargę E. T. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] listopada 2007 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji uwłaszczeniowej.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., po rozpoznaniu odwołania E. T. , utrzymał w mocy decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a., o odmowie uchylenia decyzji Wojewody Krakowskiego z dnia [...] kwietnia 1992 r. nr [...] w sprawie stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. przez Zakład Transportowo-Handlowy Przemysłu Rolno-Spożywczego G. w Krakowie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej Skarbu Państwa, położonej w Krakowie i oznaczonej w katastrze nieruchomości jako działka nr [...] obr. [...], jedn. ew. [...].

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, że w dniu 10 czerwca 2005 r. K. Ś. , E. T. c. J. , E. T. c. S. i Z. T. wnieśli na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. o wznowienie postępowania uwłaszczeniowego zakończonego decyzją Wojewody Krakowskiego z dnia [...] kwietnia 1992 r., nr [...]. Wojewoda Małopolski decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a., odmówił uchylenia ww. wymienionej decyzji uwłaszczeniowej.

Minister Infrastruktury, w wyniku rozpoznania odwołania, podał, że strona odwołująca dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę wznowienia postępowania w dniu doręczenia jej decyzji Prezydenta Miasta Krakowa z dnia [...] maja 2005 r. w sprawie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, tj. w dniu 25 maja 2005 r., co wskazuje, że wniosek o wznowienie postępowania został złożony w terminie. Na podstawie akt sprawy organ ustalił, że orzeczeniem Prezydium Rady Narodowej miasta Krakowa z dnia 14 listopada 1973 r. wywłaszczono na rzecz Skarbu Państwa od J. T. parcelę nr [...] o pow. 2973 m2 (pochodzącą z parceli nr [...]), która następnie podzieliła się na parcele nr [...]. Nowopowstała parcela nr [...] weszła w skład działki nr [...], ujętej w decyzji uwłaszczeniowej. Działka nr [...], zarówno w dniu 5 grudnia 1990 r., jak i w dniu wydania decyzji uwłaszczeniowej, stanowiła własność Skarbu Państwa i pozostawała w zarządzie jednostki uwłaszczonej. Organ wskazał także, że na podstawie postanowień o stwierdzeniu nabycia spadku wykazano następstwo prawne po byłym właścicielu J. T. . Minister Infrastruktury podał, że następcy prawni byłego właściciela wystąpili o zwrot wywłaszczonej parceli nr [...] dopiero w dniu 12 października 2004 r. Decyzja uwłaszczeniowa została zaś wydana w dniu [...] kwietnia 1992 r. Do dnia jej wydania nie został złożony wniosek o zwrot nieruchomości, co wówczas stanowiłoby przeszkodę w kontynuowaniu postępowania uwłaszczeniowego. Zdaniem organu, jeżeli roszczenia o zwrot zostały zgłoszone dopiero po wydaniu decyzji uwłaszczeniowej, oznacza to, że nie zaistniał przypadek, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. A skoro to nie miało miejsca, a zaistniały przesłanki uwłaszczenia, to po wznowieniu postępowania w sprawie uwłaszczenia należało odmówić uchylenia decyzji uwłaszczeniowej, stosownie do art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a.

Skargę na powyższą decyzję Ministra Infrastruktury wniosła E. T. zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie przepisu art. 151 § 2 k.p.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. przez jego niezastosowanie. Podniosła, że w sprawie wystąpiły przesłanki wskazane w art. 146 K.p.a., tj. upłynęło pięć lat od dnia wydania decyzji uwłaszczeniowej. Dlatego też, jej zdaniem, skoro naruszono jej prawa przez wydanie decyzji uwłaszczeniowej, organy powinny wydać decyzję na podstawie art. 151 § 2 K.p.a. wskazującą, że decyzja uwłaszczeniowa została wydana z naruszeniem prawa i wskazującą okoliczności, z powodu których nie uchylono tej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając zaskarżonym wyrokiem skargę stwierdził, że zgodzić się należy z organami orzekającymi, że skarżącej przysługuje przymiot strony postępowania wznowieniowego, bowiem przepis art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości mówi o osobach trzecich, którym służą pewne prawa do nieruchomości. Jedną z takiej kategorii osób są byli właściciele i ich następcy prawni, którym przysługiwał wniosek o zwrot nieruchomości. Wojewoda Małopolski zatem, działając na wniosek strony, postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2005 r., prawidłowo wznowił postępowanie w oparciu o przepis art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Postanowienie to winno stanowić podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (art. 149 § 3 K.p.a.).

W ocenie Sądu, jednak warunkiem skutecznego powołania się przez właściciela wywłaszczonej nieruchomości w postępowaniu uwłaszczeniowym na swoje prawo do żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości jest to, by roszczenie o zwrot było zgłoszone organowi orzekającemu o zwrocie, o fakcie zgłoszenia tego roszczenia został powiadomiony przez poprzedniego właściciela organ orzekający o uwłaszczeniu, toczyło się postępowanie uwłaszczeniowe w chwili powiadomienia organu orzekającego o uwłaszczeniu albo toczyło się postępowanie uwłaszczeniowe w chwili powiadomienia organu orzekającego o uwłaszczeniu. Przepis art. 69 ustawy 29 kwietnia 1985 r. (obecnie art. 136 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.) regulujący sprawy zwrotu wywłaszczonych nieruchomości, obok zbędności nieruchomości na cel wywłaszczenia, stawiał jeszcze wymóg złożenia przez poprzedniego właściciela (jego spadkobiercę) stosownego wniosku. Dopiero złożenie w odpowiednim czasie wniosku o zwrot nieruchomości podlegającej uwłaszczeniu i zawiadomienie o tym fakcie organu orzekającego o uwłaszczeniu powodowało ujawnienie względem niej praw osób trzecich, w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. Organ prowadzący postępowanie uwłaszczeniowe jest bowiem innym organem, niż organ prowadzący postępowanie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości i w związku z tym nie ma obowiązku ustalania z urzędu, czy w stosunku do gruntu objętego uwłaszczeniem zostały spełnione ustawowe przesłanki zwrotu nieruchomości na rzecz jej poprzedniego właściciela. Jednolite stanowisko w tej kwestii zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny, choćby w sprawach o sygn. akt: OSK 1265/04, OSK 1331/04, I OSK 1363/05, I OSK 1652/06. Stanowisko to skład orzekający w niniejszej sprawie podziela.

W rozpoznawanej sprawie wniosek o zwrot nieruchomości nie został złożony do czasu zakończenia przez Wojewodę Krakowskiego postępowania uwłaszczeniowego. Z akt sprawy wynika, że od daty wywłaszczenia w 1973 r. do dnia wydania decyzji uwłaszczeniowej w 1992 r. roszczenia te nie zostały ujawnione w formie prawem przewidzianej. Skoro dopiero złożenie wniosku o zwrot nieruchomości podlegającej uwłaszczeniu ujawniało roszczenie osób trzecich w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1990 r., to Wojewoda Krakowski nie miał prawnego obowiązku uwzględniania z urzędu roszczeń osób trzecich. W tej sytuacji nie można przyjąć, że zaistniała przesłanka wznowieniowa, tzn. że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu uwłaszczeniowym.

Sąd podkreślił, że warunkiem sine qua non uchylenia decyzji w trybie art. 151 § 1 pkt 2 K.p.a. jest przede wszystkim zaistnienie przesłanek z art. 145 § 1 K.p.a. (w tym wypadku określonych w pkt 4), a dopiero potem wyniki postępowania co do istoty sprawy. Nie stwierdzając naruszenia prawa zarówno materialnego, jak i procesowego, które miały wpływ na wynik sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze. zm., dalej P.p.s.a.), skargę oddalił.

Od powyższego wyroku E. T. wniosła skargę kasacyjną, zaskarżając go w całości i zarzucając:

a) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to:

– art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegające na jego błędnym zastosowaniu:

– art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ P.p.s.a. w zw. z art. 151 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. w zw. z art. 28 K.p.a. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, poprzez błędne przyjęcie braku legitymacji do uczestniczenia przez skarżącą w postępowaniu "uwłaszczeniowym",

– art. 145 § 1 pkt 1 lit c/. P.p.s.a. w związku z art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 1 i 2 K.p.a. polegające na ich niezastosowaniu,

– art. 134 § 1 P.p.s.a. polegające na nierozpoznaniu zarzutu skargi (naruszenia art. 146 K.p.a.),

– art. 141 § 4 P.p.s.a. polegające na braku jakiegokolwiek uzasadnienia rozstrzygnięcia w zakresie zarzutu naruszenia art. 146 K.p.a.;

b) naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że sformułowanie "osoba trzecia" oznacza tylko takiego następcę prawnego poprzedniego właściciela, który przed wydaniem decyzji "uwłaszczeniowej" złożył wniosek o zwrot nieruchomości

Mając powyższe na uwadze skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że co najmniej niejasne jest stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w przedmiocie pojęcia strony postępowania wywołanego wnioskiem o wznowienie postępowania. Na stronie 3 uzasadnienia Sąd I instancji stwierdza bowiem, że bezspornym jest, iż skarżącej przysługuje przymiot strony postępowania wznowieniowego, ponieważ osobą trzecią w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. jest m.in. następca prawny byłego właściciela. Następnie jednak Sąd dochodzi do wniosku, że warunkiem skutecznego powoływania się przez właściciela wywłaszczonej nieruchomości w postępowaniu uwłaszczeniowym na swoje prawo do żądania zwrotu jest złożenie wniosku o zwrot i stwierdza, że wobec braku wniosku o zwrot nie można przyjąć, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu uwłaszczeniowym. Jednocześnie zdanie wcześniej Sąd I instancji stwierdza, że w istocie chodzi o to, że Wojewoda Krakowski nie miał prawnego obowiązku uwzględniania z urzędu roszczeń osób trzecich. Sąd I instancji utożsamia legitymację strony do udziału w postępowaniu uwłaszczeniowym z koniecznością "uwzględnienia roszczeń". Tymczasem są to dwie zupełnie odmienne okoliczności.

Zdaniem skarżącej zważyć należy, iż z uzasadnienia wynika, że zdaniem Sądu do pomyślenia jest sytuacja, w której podmiot posiada legitymację do udziału w postępowaniu wznowienionym, a nie posiada legitymacji w postępowaniu wznowionym. Sąd I instancji na coś powinien się zdecydować – albo następca prawny poprzedniego właściciela jest stroną postępowania wywołanego wnioskiem o wznowienie we wszystkich trzech jego etapach, albo taką stroną nie jest i konsekwentnie przeprowadzić postępowanie wznowieniowe.

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy, skoro skarżąca jest "osoba trzecią" w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 roku, Sąd I instancji winien uchylić zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji i wskazać organom, że skarżąca bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, ale na skutek upływu czasu konieczne jest wskazanie, że decyzja uwłaszczeniowa została wydana z naruszeniem prawa. Bez znaczenia dla sprawy jest, czy udział ten mógł się skończyć odzyskaniem nieruchomości w efekcie skutecznego wniosku o zwrot i uniemożliwieniem uwłaszczenia. Przesłanką wznowienia jest bowiem tylko i wyłącznie udział w postępowaniu, a nie okoliczność "efektywnego" udziału.

Zdaniem skarżącej, niezależnie od powyższej argumentacji nie sposób podzielić argumentację Sądu I instancji co do przyjętej konstrukcji osoby trzeciej. Niezrozumiałe jest z jakich powodów Sąd I instancji w ogóle odnosi się do skuteczności realizacji roszczenia skarżącej w zakresie zniweczenia uwłaszczenia. Okoliczność ta pozostaje bez związku z instytucją wznowienia postępowania po upływie 5 lat od wydania decyzji. Niezależnie bowiem od wszystkiego innego i tak zniweczenie tego skutku w wyniku ewentualnej sanacji wady istotnej przez upływ czasu nie jest możliwe. Jak się wydaje w tym zakresie Sąd I instancji zbyt dosłownie powołał orzecznictwo NSA, które, odnosiło się do ewentualnego rażącego naruszenia prawa w przypadku postępowania o stwierdzenie nieważności, przywołane przez Sąd okoliczności w przypadku wznowienia pozostają bezprzedmiotowe.

Naczelny Sad Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna, jako oparta na nieusprawiedliwionych podstawach podlegała oddaleniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie naruszył, w sposób wskazany w skardze kasacyjnej, wymienionych w niej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

W pierwszym rzędzie stwierdzić należy, że organy prawidłowo zastosowały w sprawie art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a. i odmówiły uchylenia decyzji uwłaszczeniowej z dnia [...] kwietnia 1992 r., uznając, że nie występuje w sprawie przesłanka wznowienia postępowania wymieniona w art. 145 § 1 pkt 4 tej ustawy, zaś Sąd I instancji zasadnie oddalił skargę. Kluczowe znaczenie dla omawianej kwestii ma ocena, czy E. T. – w świetle dokonanych w sprawie przez organy administracji ustaleń faktycznych, które nie są kwestionowane przez stronę skarżącą – może być uznana za stronę postępowania uwłaszczeniowego w rozumieniu art. 28 K.p.a.

Zgodnie z powyższym przepisem stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Przepisem prawa materialnego, z którego skarżąca wywodzi swoje uprawnienia do udziału w sprawie uwłaszczeniowej jest art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U Nr 79, poz. 464 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność Gminy (związku międzygminnego), z wyłączeniem gruntów państwowego Funduszu Ziemi, będąca w dniu 5 grudnia 1990 r. w zarządzie państwowych osób prawnych innych niż Skarb Państwa stają się z tym dniem z mocy prawa przedmiotem użytkowania wieczystego. Nie narusza to praw osób trzecich. Stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który uznał ostatecznie, że w świetle powyższego przepisu E. T. nie spełniała przesłanek, by mogła być uznana za stronę postępowania uwłaszczeniowego, którego wznowienia dotyczył wniosek, tylko pozornie zawiera w sobie sprzeczność, co zarzucono w skardze kasacyjnej. Wywody w tym względzie zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku winny być rozważane całościowo, przy czym przesądzające znaczenie mają końcowe wnioski przedstawione przez Sąd I instancji, które uznać należało za prawidłowe.

Skarżącej, jako jednemu z następców prawnych byłego właściciela wywłaszczonej nieruchomości przysługiwał niewątpliwie wniosek o jej zwrot. Jednakże, jak słusznie podniósł Sąd I instancji, warunkiem skutecznego powołania się w postępowaniu uwłaszczeniowym przez właściciela wywłaszczonej nieruchomości (jego następcę prawnego) na swoje prawo do żądania jej zwrotu i w konsekwencji na prawa jako strony postępowania uwłaszczeniowego wynikające z art. 2 ust.1 zd. 2 powołanej ustawy jest, by do organu orzekającego o zwrocie złożony został wniosek o zwrot nieruchomości podlegającej uwłaszczeniu i by o zgłoszeniu tego roszczenia został powiadomiony organ prowadzący postępowanie uwłaszczeniowe. Jedynie wówczas były właściciel wywłaszczonej nieruchomości lub jego następca prawny mógł być uznany w tym postępowaniu za osobę trzecią, o której mowa w powołanym wyżej przepisie. Takie rozumienie omawianej regulacji utrwalone zostało w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, w tym w powołanych w zaskarżonym orzeczeniu wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Chociaż wyroki te dotyczyły spraw w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uwłaszczeniowych, to podzielając stanowisko w nich wyrażone stwierdzić należało, że zasadnie Wojewódzki Sąd Administracyjny odwołał się w niniejszej sprawie do przedstawionych tam poglądów, które – wbrew twierdzeniom skarżącej – mają również zastosowanie w postępowaniu wznowieniowym w sprawach uwłaszczeniowych, a stanowisko takie nie budzi kontrowersji w orzecznictwie sądowoadministracyjnym.

Jak słusznie bowiem wskazano niewykorzystanie nieruchomości na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu samo przez się nie stanowi przeszkody do uwłaszczenia, które następuje z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r., aby więc nie nastąpiło przekształcenie zarządu w użytkowanie wieczyste w odniesieniu do gruntów niegdyś wywłaszczonych, a będących w zarządzie przedsiębiorstwa, roszczenie byłych właścicieli winno być zgłoszone organowi właściwemu do prowadzenia postępowania uwłaszczeniowego. W myśl art. 69 ustawy z dnia 29 kwietnia 1995 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości obok wystąpienia przesłanki zbędności na cel wywłaszczenia konieczny był jeszcze wniosek byłego właściciela lub jego spadkobierców. Dopiero więc złożenie wniosku o zwrot nieruchomości podlegającej uwłaszczeniu ujawniało roszczenie osób trzecich w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1990 r. (tak Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z 27 kwietnia 2005 r., sygn. akt I OSK 1331/04 niepubl.).

Na żądanie E. T. , będącej następcą prawnym byłego właściciela wywłaszczonej nieruchomości, która twierdziła, że postępowanie uwłaszczeniowe obejmujące tę nieruchomość toczyło się w okolicznościach odpowiadających przesłance wznowienia wskazanej w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., Wojewoda Małopolski wznowił w dniu [...] sierpnia 2005 r. postępowanie uwłaszczeniowe zakończone decyzją z dnia [...] kwietnia 1992 r.

Zgodnie z art. 149 § 2 K.p.a. postanowienie o wznowieniu postępowania stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. W pierwszej więc kolejności, wobec tego, że podana została przyczyna wznowienia wskazana w art. 145 § 1 pkt 4, to jest sytuacja, gdy strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu należało wyjaśnić, czy istotnie E. T. przysługiwały prawa strony postępowania uwłaszczeniowego, na które powoływała się żądając jego wznowienia. Skoro wniosek o zwrot wywłaszczonej nieruchomości zgłoszony został dopiero 12 października 2004 r., a postępowanie uwłaszczeniowe zakończone zostało w dniu [...] kwietnia 1992 r., to słusznie uznano – w świetle przedstawionych wcześniej wywodów - że E. T. nie była stroną postępowania uwłaszczeniowego, a w konsekwencji, że nie wystąpiła w sprawie przesłanka wznowienia, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Z tej przyczyny należało wydać decyzję, o której mowa w art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a., co w sprawie uczyniono i co słusznie uznane zostało za prawidłowe przez Sąd I instancji. Przyznając rację stronie skarżącej, że rozważania zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku cechuje pewna nieczytelność stwierdzić trzeba jednocześnie, że wadliwość ta nie miała istotnego wpływu na wynik sprawy, skoro nie budzi ostatecznie wątpliwości stanowisko Sądu w odniesieniu do omawianej kwestii.

Odmowa uchylenia dotychczasowej decyzji z powodu braku podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1 K.p.a. zamknęła drogę do prowadzenia postępowania co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Stąd też zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego wykraczające poza wskazany wyżej etap postępowania wznowieniowego uznane być musiały za nieusprawiedliwione, podobnie jak i związany z nimi zarzut naruszenia art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi poprzez nierozpoznanie zarzutu skargi dotyczącego naruszenia art. 146 K.p.a.

Z przedstawionych względów skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi



Powered by SoftProdukt