Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) Sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy z zażalenia Prokuratora Apelacyjnego w Krakowie od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 maja 2008 r. , sygn. akt II SA/Kr 152/08 w sprawie ze skargi Z. W., M. W., G. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Nowym Sączu z dnia [...] czerwca 2005r., nr [...] w przedmiocie naliczenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 30 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 152/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, działając z urzędu na podstawie art. 156 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), sprostował oczywistą omyłkę pisarską dostrzeżoną w 2 i w 10 wersie od dołu w sentencji wyroku z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 152/08 w ten sposób, że w miejsce słowa "Tarnowie" wpisał "Nowym Sączu".

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że treść akt administracyjnych nie budzi wątpliwości co do oznaczenia organu administracyjnego. Przedmiotem zaskarżenia była bowiem decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Nowym Sączu, a nie jak omyłkowo wpisano w sentencji wyroku - w Tarnowie. Również w uzasadnieniu tego wyroku konsekwentnie oznaczano jako organ odwoławczy – Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Nowym Sączu. Wobec powyższego postanowiono o sprostowaniu dostrzeżonej omyłki.

W zażaleniu na powyższe postanowienie Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie zarzucił naruszenie art. 183 § 1 p.p.s.a. poprzez wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie sprostowania wyroku z takim zakresie, który objęty jest skargą kasacyjną od tego wyroku, co w istotny sposób ogranicza ustawową kompetencję Naczelnego Sądu Administracyjnego do rozpoznania sprawy w granicach skargi kasacyjnej, oznaczonych przede wszystkim jej podstawami. Zarzucono ponadto naruszenie art. 156 § 1 p.p.s.a. poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż wadliwe oznaczenie w sentencji wyroku strony postępowania w sprawie sądowoadministracyjnej powinno być traktowane jako oczywista omyłka oraz podlegać sprostowaniu w trybie tego przepisu.

Wskazując na powyższe Prokurator wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i umorzenie postępowania incydentalnego w przedmiocie sprostowania wyroku – jako bezprzedmiotowego wobec wniesienia skargi kasacyjnej.

W uzasadnieniu podniesionych zarzutów Prokurator wskazał, że jedną z podstaw skargi kasacyjnej wniesionej przez niego w dniu 26 maja 2008 r. (wpływ do Sądu) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 152/08, stanowią zarzuty naruszenia art. 138 i 152 p.p.s.a. związane z: 1) błędnym oznaczeniem w sentencji wyroku przedmiotu zaskarżenia polegającym na wadliwym wskazaniu organu, który wydał kontrolowaną decyzję, 2) zobowiązaniem do wykonania orzeczenia organu niewłaściwego w sprawie.

Pomimo wniesienia przez Prokuratora skargi kasacyjnej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 maja 2008 r. orzekł o sprostowaniu własnego wyroku z dnia 31 marca 2008 r. w tej części, która objęta była wskazaną powyżej podstawą środka odwoławczego.

W ocenie Prokuratora możliwość sprostowania – w trybie art. 156 § 1 p.p.s.a. wyroku z dnia 31 marca 2008 r. ustała z dniem wywiedzenia skargi kasacyjnej od tego wyroku, w granicach wniesionego środka odwoławczego. Ponieważ jedna z podstaw skargi kasacyjnej dotyczy bezpośrednio wadliwości wyroku w zakresie oznaczenia stron postępowania w sprawie sądowoadministracyjnej, należy przyjąć, iż w takim układzie procesowym wyłączona jest dopuszczalność jakichkolwiek korekt wyroku przez sąd, który go wydał. Nie do przyjęcia jest bowiem założenie, aby sąd którego orzeczenie jest zaskarżone – mógł ograniczyć wynikające z treści art. 183 § 1 p.p.s.a. – uprawnienie, a zarazem zobowiązanie Naczelnego Sądu Administracyjnego, do rozpoznania sprawy w granicach skargi kasacyjnej.

Ponadto, jak zauważa Prokurator, Sąd w sposób dowolny, bo nie motywowany żadnymi argumentami wyraził błędny pogląd, iż tego rodzaju wadliwość należy potraktować jako podlegającą sprostowaniu w trybie art. 156 § 1 p.p.s.a. – oczywistą omyłkę pisarską. Tymczasem w świetle ugruntowanego orzecznictwa sądowego, które dotyczy identycznie brzmiącego przepisu art. 350 § 1 k.p.c., niewłaściwe oznaczenie strony nie jest traktowane jako oczywista omyłka, lecz jako niedokładność wyroku, przy czym dopuszczalność korekty tego rodzaju wady orzeczenia limitowana jest zakazem zmiany rozstrzygnięcia m.in. pod względem podmiotowym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Stosownie do art. 156 § 1 p.p.s.a. sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.

Sprostowanie orzeczenia sądowego jest konstrukcją procesową, która ma na celu naprawienie jego wadliwości przez nadanie mu takiego brzmienia, jakie sąd zamierzał, która jednocześnie nie może prowadzić do zmiany lub uchylenia tego orzeczenia, co jest dopuszczalne tylko w drodze jego zaskarżenia środkiem odwoławczym. Przedmiotem sprostowania mogą być wyłącznie ujawnione w orzeczeniu niedokładności, błędy pisarskie lub rachunkowe albo inne oczywiste omyłki, przy czym w doktrynie podkreśla się, że chodzi tu jedynie o omyłki sądu, nie zaś pomyłki popełnione przez strony postępowania. Niedokładność zaś lub omyłka może dotyczyć np. oznaczenia stron czy innych uczestników postępowania (por. wyrok SN z 18 czerwca 1998 r., II CKN 817/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 16), oznaczenia (daty, znaku, sygnatury) zaskarżonego aktu lub czynności oraz nazwy organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność, przy czym nieprawidłowości te muszą mieć charakter oczywisty. Nie ma charakteru oczywistego omyłka, której stwierdzenie wymaga głębszej analizy akt postępowania. Nie podlega również sprostowaniu mylne ustalenie faktu, chociażby zostało ono spowodowane przeoczeniem (por. post. NSA z 12 października 1998 r. sygn. akt II SA/Wr 1082/98). Sprostowanie wyroku nie jest ograniczone żadnym terminem, można więc go dokonać w każdym czasie, a więc także po uprawomocnieniu się wyroku.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 30 maja 2008 r. sprostował oczywistą omyłkę dostrzeżoną w sentencji wyroku tego Sądu z dnia 31 marca 2008 r. polegającą na błędnym oznaczeniu organu, który wydał zaskarżoną decyzję. Dostrzeżony błąd wystąpił wbrew zamierzeniu Sądu, zaś jego sprostowanie nie prowadziło do zmiany rozstrzygnięcia. Mając zatem na uwadze powyższe należy stwierdzić, że zmiany, jakich dokonał Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym postanowieniu stanowią sprostowanie oczywistej omyłki, czy błędu pisarskiego.

Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.