Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Robert Adamczewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2021 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu B. B. od decyzji kasatoryjnej [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z [...] roku Nr [...]; znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie budowy linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. na rzecz skarżącej B. B. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. dc

II SA/Łd 403/20

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] r. (Nr [...]) [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł., działając na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania B. B, uchylił decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z [...] r. (nr [...]) i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji.

Dotychczasowy przebieg postępowania jest następujący:

W dniu 13 marca 2019 r. B. B. wniosła podanie do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. w przedmiocie usunięcia linii elektroenergetycznych wybudowanych bez pozwolenia na budowę przez A Spółka Akcyjna z siedzibą w G. (dalej: A lub Spółka) na jej nieruchomości - działki nr 21 i 25, obręb S., gmina K. oraz N. nr 195, gmina K.

Niniejsza sprawa dotyczy wyłącznie linii wysokiego napięcia 110 kV na działce nr 21, obręb S., gmina K.

Do wyżej opisanego pisma załączono:

- zawiadomienie z 14 lutego 2019 r. o wszczęciu postępowania przez Starostwo Powiatowe w K. w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości oznaczonej jako działka nr 21 o pow. 15,04 ha położonej w gminie K. w obrębie ewidencyjnym S., stanowiącej własność B. B, poprzez udzielenie zezwolenie spółce A na zajęcie części w/w nieruchomości w związku z realizowana przebudową napowietrznej linii elektroenergetycznej WN 110 kV relacji K.-K., w pasie o zajętości 4671,9 m²;

- zawezwanie A do próby ugodowej z 8 marca 2019 r. przez B. B.,

- protokół z rozprawy administracyjnej z 6 września 2019 r. przeprowadzonej w Starostwie Powiatowym w K. w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z działki nr 21;

- pismo z 10 grudnia 2004 r. B S.A.

W toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego organ stopnia powiatowego wystąpił do: Archiwum Państwowego w P. Oddział w K., Starostwa Powiatowego w K., Urzędu Miejskiego w K. oraz Urzędu Gminy K. z prośbą o ustalenie czy w książkach ruchu budowlanego znajdują się adnotacje o wydaniu decyzji o pozwoleniu na budowy spornych obiektów lub innych dokumentów wymaganych ustawą - Prawo budowlane, na których podstawie mogłyby zostać wybudowane przedmiotowe linie energetyczne - linia niskiego, średniego oraz wysokiego napięcia.

Ponadto o takie dokumenty organ wystąpił do A. W odpowiedzi wyjaśniono, że przez działkę nr 21 w S. nie przebiega linia energetyczna niskiego napięcia A. W załączeniu przesłano mapę powykonawczą z przebiegiem linii SN-15 kV K-K Z wypisu wykonawcy na mapie wynika, że linia powstała w 1977 r.

Natomiast Starostwo Powiatowe w K. wskazało, iż w dokumentach archiwalnych nie odnaleziono dokumentacji dotyczącej wydania pozwolenia na budowę linii elektroenergetycznej i słupów energetycznych znajdujących się na dz. nr ewid. 21.

W dniu 17 czerwca 2019 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. przeprowadził oględziny w sprawie budowy linii elektroenergetycznej 15 kV z trzema słupami energetycznymi znajdującymi się na działce nr 21 oraz budowy linii energetycznej 110 kV wraz z jednym slupem energetycznym znajdującym się na terenie działki nr 21. Z protokołu sporządzonego na ww. okoliczność wynika, że przez działkę nr 21 przebiega linia średniego napięcia 15 kV, będąca własnością A. Linia ta podparta jest na 3 słupach (w protokole oznaczone jako słupy nr 1, 2 i 3 - LINIA B). Na mapie powykonawczej odpowiednio są to słupy: nr [...],[...] oraz [...]. Ponadto, przez działkę nr 21 przebiega linii wysokiego napięcia 110 kV, będąca własnością A, która podparta jest na jednym słupie znajdującym się na ww. nieruchomości - nr 76.

Ponadto A przekazała organowi kopie dokumentów dotyczących budowy linii WN 110 kV K.e-K: decyzję o pozwoleniu na budowę z [...] maja 1992 r.; decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji z [...] sierpnia 1991 r.; wskazanie lokalizacyjne nr [...] z 7 lipca 1989 r.; protokół nr [...] z 23 listopada 1961 r.

Następnie na wniosek Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. Burmistrz K. wydał 4 grudnia 2019 r. zaświadczenie, w którym potwierdził, że sporny obiekt jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą nr [...] Rady Miejskiej w K. z 27 sierpnia 2003 r.

Organ I instancji ustalił ponadto, iż przebieg ww. sieci został naniesiony na mapę zasadniczą w zasobach Państwowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej 28 lutego 2018 r. na podstawie operatu technicznego P. [...] sporządzonego w związku z wykonaniem mapy sytuacyjno-wysokościowej do celów projektowych pod wymianę słupów energetycznych wysokiego napięcia pomiędzy GPZ K i GPZ K.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. dostrzegł, iż zebrana w sprawie dokumentacja jest niepełna (nie zawiera załączników graficznych), lecz ocenił, iż z uwagi na znaczny upływ czas nie jest możliwa do odzyskania.

W tak ustalonym stanie faktyczno-prawnym organ I instancji decyzją z [...] stycznia 2020 r. (Nr [...]) umorzył postępowanie na podstawie art. 105 k.p.a., uznając, że sporny obiekt nie powstał w warunkach samowoli budowlanej.

W odwołaniu od powyższej decyzji B.B. zakwestionowała zgodność nowoprojektowanej, jak i dotychczasowej sieci energetycznej, z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Do odwołania załączono decyzję Wojewody [...] z [...] r. uchylającą w całości decyzję Starosty [...] z [...] r. (znak [...]) oraz odmawiająca ograniczenia sposobu korzystania z części działki nr 21 na przebudowę linii elektroenergetycznej w pasie zajęcia o pow. 4671,9 m².

Wspomnianą na wstępie decyzją [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Organ odwoławczy zauważył, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. podjął działania zmierzające do ustalenia legalności spornego obiektu i zgodził się, iż przedłożona przez inwestora dokumentacja jest niepełna, bowiem brakuje wymaganych załączników, o których mowa w decyzji z [...] maja 1992 r. Ponadto, brak jest załącznika graficznego w skali 1:500 stanowiącego integralną część decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji oraz brak planu realizacyjnego przebiegu linii wraz z uzgodnieniami z odpowiednimi instytucjami i organami.

Jednak organ odwoławczy stwierdził, że na podstawie zebranego materiału dowodowego, nie można przyjąć domniemania, iż budowa przedmiotowej linii wysokiego napięcia nastąpiła w warunkach samowoli budowlanej. Organ I instancji uzasadnił, iż przepisy ustawy - Prawo budowlane z 1974 r. mające w sprawie zastosowanie nie przewidywały obowiązku przechowywania przez właściciela obiektu budowlanego dokumentacji związanej z realizacją obiektu, jak to czyni obecnie obowiązujący art. 63 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowalnego zwrócił jednak uwagę na treść § 34 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego, wydanego na podstawie delegacji zawartej m.in. w art. 57 ust. 3 ustawy - Prawo Budowlane 1974 r., który przewidywał obowiązek dla właściciela i zarządcy przechowywania przez okres istnienia obiektu planu realizacyjnego i projektu ze wszystkimi rysunkami zamiennymi lub naniesionymi zmianami.

Odnosząc się zarzutu skarżącej, iż sporny obiekt jest niezgodny z miejscowym planem zagospodarowania Gminy K., organ odwoławczy wskazał, iż w aktach sprawy znajduje się zaświadczenie z 4 grudnia 2019 r., zgodnie z którym usytuowanie linii energetycznej wysokiego napięcia 110 kV wraz z podbudową słupową (jeden słup stalowy nr 76) na działce nr 21 jest zgodne z ustaleniami § 23 pkt 3 lit. c w zw. z § 13 pkt 1 lit. d oraz pkt 9 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy K., zatwierdzonym uchwałą nr [...] Rady Miejskiej w K z 27 sierpnia 2003 r. Natomiast, z załączonej do odwołania decyzji Wojewody [...] z r. wcale nie wynika, iż usytuowanie przedmiotowej linii elektroenergetycznej narusza ustalenia ww. planu, lecz jedynie, iż nie jest możliwe ograniczenie sposobu korzystanie z działki skarżącej do obszaru 4671,9 m² na potrzeby realizowanej inwestycji przebudowy linii wysokiego napięcia, bowiem w tym zakresie narusza to ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który sam określa parametry ograniczonego użytkowania - 15 m z każdej strony od osi linii. Natomiast, nigdzie nie wskazano, iż sama lokalizacja spornej linii jest niezgodna z planem miejscowym.

W ocenie organu odwoławczego, ustalenia dokonane przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. są niewystarczającymi przesłankami do umorzenia przedmiotowego postępowania administracyjnego, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i faktyczny jest niepełny. Jakkolwiek, organ stopnia powiatowego wykazał ponad wszelką wątpliwość, że sporna linia wysokiego napięcia nie narusza przepisów planistycznych obowiązujących w dacie orzekania, to jednak organ nie podjął żadnych innych czynności niezbędnych do ustalenia legalności przedmiotowego obiektu, gdyż całkowicie pominął kwestie związane ze zgodnością przedmiotowej linii wysokiego napięcia z przepisami technicznymi obowiązującymi w czasie jej powstania. Według [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowalnego w ponownie prowadzonym postępowaniu należy zbadać, czy linia ta została wybudowana zgodnie z obowiązującymi wymogami, normami oraz rozwiązaniami technicznymi, przy zastosowaniu właściwych materiałów i elementów konstrukcyjnych. Ponadto, należy sprawdzić, czy stan techniczny obiektu nie powoduje zagrożenia dla ludzi i mienia, czy nie występuje pogorszenie warunków zdrowotnych i użytkowych otoczenia.

Od powyższej decyzji B.B. złożyła sprzeciw do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zarzucając naruszenie przepisów postepowania:

a) art. 138 § 2 k.p.a. poprzez uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania pomimo istnienia przesłanek do uchylenia decyzji i orzeczenia co do istoty sprawy poprzez uwzględnienie wniosku skarżącej,

b) art. 80 k.p.a. w zw. z art. 76 § 1 i 3 k.p.a. i art. 217 § 1 i § 2 pkt 1 (w tym miejscu nie podano tytułu aktu prawnego) poprzez błędną ocenę materiału dowodowego w zakresie, w jakim organ uznał, iż udowodniona została okoliczność zgodności usytuowania obiektu budowlanego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W ocenie skarżącej w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki do merytorycznego rozpatrzenia jej wniosku poprzez nakazanie A rozbiórki - biegnącej przez nieruchomość skarżącej - linii wysokiego napięcia 110 kV wraz ze słupem energetycznym. Zdaniem skarżącej organ dostrzegł wiele uchybień organu I instancji, błędnie jednak przyjął, iż usytuowanie obiektu budowlanego jest zgodne z ustaleniami uchwały Nr [...] Rady Miejskiej w K. z 27 sierpnia 2003 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy K., w tym zakresie opierając się na zaświadczeniu Burmistrza K. z 4 grudnia 2019 r. (w uzasadnieniu decyzji omyłkowo wskazano na Burmistrza Gminy Ż). W ocenie skarżącej linia energetyczna, wbrew stanowisku i organów i Burmistrza K. nie jest posadowiona zgodnie ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Linia biegnie faktycznie w innym miejscu, niż wynika to z graficznego załącznika do planu zagospodarowania. Okoliczność ta winna zatem zostać zbadana w ramach opinii biegłego geodety z uwzględnieniem stosownych oględzin. Skoro zaś organ takiego dowodu nie przeprowadził, a strona tę okoliczność kwestionowała uznać należy, iż nie wykazano zgodności usytuowania z planem. Z tej przyczyny zaskarżona decyzja winna zostać zmieniona a organ winien wydać nakaz rozbiórki obiektu. Jeśli natomiast organ widział potrzebę uzupełnienia postępowania dowodowego, to w ocenie skarżącej winno to również dotyczyć kwestii zasygnalizowanych wyżej.

W odpowiedzi na sprzeciw [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o jego oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Sprzeciw należało uwzględnić.

Na wstępie Sąd wyjaśnia, iż nie znalazł podstaw do zawieszenia postępowania z uwagi na stan epidemii oraz zagrożenia epidemiologicznego na terenie Polski i Austrii: w sprawie nie ma zastosowanie art. 123 ustawy z 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) [dalej ustawa p.p.s.a.], gdyż pomimo stanu epidemii sąd nie zaprzestał czynności. Nie można też uwzględnić tego wniosku w oparciu o art. 124 § 1 pkt 3 ustawy p.p.s.a., który stanowi, że postępowanie zawiesza się z urzędu jeżeli strona lub jej przedstawiciel ustawowy znajduje się w miejscowości pozbawionej wskutek nadzwyczajnych wydarzeń komunikacji z siedzibą sądu, gdyż z akt wynika, że strona oraz jej pełnomocnik z powodzeniem komunikują się z sądem.

Odnosząc się zaś do wniosku skarżącej o rozpoznanie sprzeciwu na rozprawie, Sąd wskazuje, że rozpoznanie sprzeciwu na rozprawie jest uprawnieniem dyskrecjonalnym sądu, nie jest zaś obligatoryjną formą rozpoznawania takiego środka zaskarżenia. Zgodnie bowiem z art. 64d § 1 ustawy p.p.s.a. zasadą jest rozpoznanie sprzeciwu od decyzji na posiedzeniu niejawnym w terminie trzydziestu dni od dnia wpływu sprzeciwu od decyzji.

Zgodnie z art. 64e ustawy p.p.s.a., rozpoznając sprzeciw od decyzji, Sąd ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a. Sąd administracyjny nie jest zatem władny odnosić się do meritum sprawy.

Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., który – w stanie prawnym obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji – stanowił, iż organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Jeżeli organ pierwszej instancji dokonał w zaskarżonej decyzji błędnej wykładni przepisów prawa, które mogą znaleźć zastosowanie w sprawie, w decyzji, o której mowa w § 2, organ odwoławczy określa także wytyczne w zakresie wykładni tych przepisów (art. 138 § 2a k.p.a.).

Ustawodawca zatem wyodrębnił dwie przesłanki wydania przez organ odwoławczy decyzji kasatoryjnej, a mianowicie:

1) stwierdzenie przez organ odwoławczy, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, czyli przepisów k.p.a. lub przepisów o postępowaniu zawartych w ustawach szczególnych,

2) uznanie przez organ odwoławczy, że konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

Jednocześnie zaakcentować należy użycie w art. 138 § 2 k.p.a. spójnika "a", który wskazuje na kumulatywne spełnienie przesłanek. Oznacza to, że samo stwierdzenie naruszenia przepisów postępowania, chociaż jest konieczną przesłanką uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, nie jest jeszcze wystarczające. Niezbędne jest bowiem dodatkowo wykazanie, że "konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie". Zacytowane stwierdzenie "koniecznego do wyjaśnienia zakresu sprawy" jest równoznaczne z nieprzeprowadzeniem przez organ pierwszej instancji postępowania wyjaśniającego w całości lub znacznej części, co uniemożliwia rozstrzygnięcie sprawy przez organ odwoławczy zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Regulacja art. 138 § 2 k.p.a. stanowi wyjątek od zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (art. 15 k.p.a.), zgodnie z którą każda sprawa administracyjna rozpoznana i rozstrzygnięta decyzją organu pierwszej instancji podlega w wyniku wniesienia odwołania przez legitymowany podmiot, ponownemu rozpoznaniu i rozstrzygnięciu przez organ drugiej instancji. Powyższe rozumieć należy w ten sposób, że w sytuacji, gdy nie ma przeszkód do ponownego rozpatrzenia sprawy administracyjnej i zakończenia jej merytorycznym rozstrzygnięciem drugoinstancyjnym, niedopuszczalne – jako niezgodne z zasadą dwuinstancyjności postępowania – jest podejmowanie rozstrzygnięcia kasacyjnego, tj. decyzji uchylającej decyzję organu pierwszej instancji i przekazującej sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

Poczynić należy także zastrzeżenie, iż decyzja kasacyjna może zapaść, jeżeli wątpliwości organu drugiej instancji co do stanu faktycznego nie można wyeliminować w trybie art. 136 k.p.a., zgodnie z którym organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję. Niewątpliwie konieczność uzupełnienia w niewielkim zakresie postępowania dowodowego, przeprowadzenia określonego dowodu, mieści się w kompetencjach organu odwoławczego, wyłączając dopuszczalność decyzji kasacyjnej.

W ocenie Sądu w ramach badania przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., do czego uprawnia art. 64e ustawy p.p.s.a., mieści się ocena materialnoprawna warunkująca przyjęcie, że zaistniała przesłanka konieczności wyjaśnienia zakresu sprawy mającego wpływ na rozstrzygnięcie. Doprecyzować warto, że sytuacja ta ma miejsce, gdy naruszenie procesowe stanowiące pierwszą z przesłanek, skutkuje niewyjaśnianiem istotnych okoliczności sprawy. Ten wzajemny związek obu przesłanek potwierdza określenie o koniecznym do wyjaśnienia zakresie sprawy. Innymi słowy, kwestie materialnoprawne nie mogą być przez sąd administracyjny zignorowane, gdyż ocena przesłanek zastosowania przepisu k.p.a. możliwa jest dopiero z perspektywy stosowanego przepisu prawa materialnego (por. wyrok WSA w Warszawie z 21 listopada 2019 r., VIII SA/Wa 737/19, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 września 2020 r., I OSK 1291/20).

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd w składzie orzekającym zauważa, że w zaskarżonym rozstrzygnięciu organ odwoławczy nie wykazał, iż nie było możliwości zastosowania art. 136 k.p.a. celem uzupełnienia brakującego – zdaniem organu – materiału dowodowego.

W kontekście powyższego Sąd w składzie orzekającym podkreśla, że prowadząc niniejsze postępowanie organ nadzoru budowlanego w pierwszej kolejności musi jednoznacznie ustalić, czy inwestor dopuścił się samowoli budowlanej, w jakim zakresie i w jakim okresie zakończono budowę spornej inwestycji, tak by móc zastosować właściwe przepisy prawa budowlanego.

Biorąc pod uwagę zebrany w sprawie materiał, organ odwoławczy błędnie uznał, iż w sprawie stosownie miały przepisy ustawy - Prawo budowlane z 1974 r. Zgodnie bowiem z art. 103 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane z 1994 r. do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy tej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 art. 103. Oznacza to, że zasadą jest stosowanie nowej ustawy - Prawo budowlane z 1994 r. Natomiast wyjątek od tej zasady został wskazany w art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r., zgodnie z którym przepisu art. 48 (nowej ustawy) nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne. Do takich obiektów stosuje się przepisy dotychczasowe, a więc ustawy - Prawo budowlane z 1974 r.

Omawiany wyjątek ma zastosowanie do obiektów budowlanych powstałych bez wymaganego pozwolenia na budowę, czyli w warunkach samowoli budowlanej, których budowę zakończono przed 1 stycznia 1995 r., lub w stosunku do których przed 1 stycznia 1995 r. wszczęto postępowanie administracyjne, lecz do tego dnia nie zakończono.

Z samowolą budowlaną mamy do czynienia gdy obiekt powstaje bez wcześniejszego uzyskania pozwolenia na budowę lub zgłoszenia budowy. Zaś w niniejszej sprawie spółka A przedstawiła w toku postępowania dokumenty, z których wynika, że inwestor uzyskał pozwolenie na budowę linii wysokiego napięcia 110 kV (decyzja z [...] maja 1992 roku). Już sam ten fakt wyklucza możliwość uznania, iż sporny obiekt jest samowolą budowlaną, a w konsekwencji nie miały zastosowania przepisy ustawy - Prawo budowlane z 1974 r. stosownie do art. 103 ustawy - Prawo budowlane z 1994 r. Zatem stanowisko organu odwoławczego, dosłowny cytat ze strony 4 decyzji: "W toku prowadzonego postępowania organ I instancji ustalił, iż budowa przedmiotowego obiektu nastąpiła przed rokiem 1995 r., a zatem zastosowanie w niniejszej sprawie znajdą przepisy ustawy z dnia 24.10.1994 r. Prawa budowlanego" (nawet uwzględniając oczywistą omyłkę w dacie) pozostaje w sprzeczności z brzemieniem przepisu art. 103 ustawy - Prawo budowlane z 1994 r.

Odnosząc się zaś do zarzutu sprzeciwu, iż sporny obiekt posadowiono niezgodnie z przepisami stwierdzić należy, iż do tej pory zgromadzony materiał dowodowy w aktach istotnie nie jest wystarczający do tego, aby stan faktyczny sprawy zestawić z regulacją prawa materialnego, która stanowi podstawę do rozstrzygnięcia sprawy. W odniesieniu do obiektów zrealizowanych na podstawie ostatecznego pozwolenia na budowę, dopuszczalność kontrolowania takich robót w zakresie zgodności z przepisami przez organ nadzoru budowalnego jest możliwe tylko w razie istotnego naruszenia takich przepisów, przez które rozumie się w szczególności przepisy techniczno-budowlane, czy przepisy planowania i zagospodarowania przestrzennego. W aktach sprawy brakuje zatem dokumentacji technicznej powołanej w wyżej wspomnianym pozwoleniu na budowę oraz wyrysu z planu miejscowego (w aktach znajduje się tylko wypis z tego planu). Niemniej jednak organ odwoławczy nie podjął się dokonania ustaleń uzupełniających w tym zakresie, wbrew treści art. 136 k.p.a.

Z tych wszystkich względów, w ocenie Wojewódzkiego Sądu administracyjnego w Łodzi, zaskarżona decyzja narusza art. 138 § 2 k.p.a.

Mając to na uwadze Sąd, stosownie do art. 151a § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o uchyleniu decyzji kasatoryjnej.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 i art. 205 ustawy p.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżącej ich zwrot, obejmujący wpis sądowy w kwocie 100 zł oraz koszty zastępstwa procesowego, na które składało się w wynagrodzenie pełnomocnika określone na kwotę 240 zł w związku z częściowym uwzględnieniem sprzeciwu oraz opłata od pełnomocnictwa (17 zł).

dc