drukuj    zapisz    Powrót do listy

6200 Choroby zawodowe, , Wojewódzki Inspektor Sanitarny, Uchylono zaskarżoną decyzję, IV SA/Gl 673/06 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2006-09-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Gl 673/06 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2006-09-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2006-07-03
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Elżbieta Kaznowska /sprawozdawca/
Małgorzata Walentek
Teresa Kurcyusz-Furmanik /przewodniczący/
Symbol z opisem
6200 Choroby zawodowe
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Sanitarny
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Walentek Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.) Protokolant staż. Anna Michalska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2006 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 lutego 2004 r. uchylono decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] r. utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. [...] r., nr [...] orzekającej o braku podstaw do stwierdzenia u A. J. choroby zawodowej – [...], wymienionej pod poz. [...] wykazu chorób zawodowych stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 65, poz. 294 ze zm.). W motywach tego rozstrzygnięcia wskazano, że orzekające w sprawie organy nie stwierdziły u A. J. choroby zawodowej [...] z powodu niewystarczającego [...], co jednak, w ocenie Sądu, stanowiło naruszenie treści § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych, na mocy którego istotne jest to czy doszło do [...] wywołanego działaniem [...], a nie rozmiar stwierdzonego [...]. Nie więc jest wykluczone, że [...] występujący u zainteresowanego jest okolicznością wskazującą na brak podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej, tym niemniej w tym zakresie wypowiedzieć się powinny kompetentne placówki medyczne. Dlatego też we wskazaniach dla organu Sąd wymienił uzyskanie medycznego orzeczenia uzupełniającego Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., ustalający czy stan [...] A. J. można określić jako chorobę ([...]) czy jest to stan sprawności [...] mieszczący się w granicach normy zdrowego człowieka.

W wyniku wykonania powyższego wyroku, Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. zwrócił się do wskazanej jednostki medycznej, o wydanie orzeczenia uzupełniającego ustalającego, czy stan [...] A. J. można określić jako chorobę, czy jako stan sprawności [...] mieszczący się w granicach normy zdrowego człowieka.

Orzeczeniem z dnia [...] r. Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. stwierdzając [...] u A. J. w [...], nie rozpoznał schorzenia narządu [...] kwalifikującego do rozpoznania choroby zawodowej, podkreślając jednocześnie, że stan sprawności [...] mieści się w granicach normy zdrowego człowieka.

Na tej podstawie Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. decyzją z dnia [...] r., nr [...],działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji stwierdzającą brak podstaw do uznania choroby zawodowej – [...], wymienionej pod poz. [...] rozporządzenia z 18 listopada 1983 r.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ odwoławczy stwierdził, że dla stwierdzenia choroby zawodowej niezbędnym jest:

- orzeczenie przez kompetentną placówkę służby zdrowia istnienia występującego schorzenia jako choroby zakwalifikowanej przez orzeczników do odpowiedniej pozycji wykazu chorób zawodowych stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r.,

- wykazanie związku przyczynowego między środowiskiem pracy a rozpoznaną chorobą, tj. wykazanie, że narażenie na czynnik szkodliwy, który wywołał rozpoznane schorzenie miało miejsce w czasie i miejscu pracy w związku z wykonywanym zawodem.

Przeprowadzone dochodzenie epidemiologiczne wykazało, że w okresie zatrudnienia w "A" w K. w latach [...] do [...] jako [...] A. J. był narażony na działanie [...] ponad normę [...], czyli pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej. Jednakże na podstawie przeprowadzonych badań lekarskich właściwe specjalistyczne jednostki medyczne stwierdziły, że nie każde [...]–[...], skutkuje upośledzeniem sprawności narządu [...]. Wskazał, że wykonując zalecenia Sadu, uzyskano ponowne orzeczenie lekarskie Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego z dnia [...] r., w którym lekarze specjaliści stwierdzili że stan sprawności [...] A. J. mieści się w granicach normy zdrowego człowieka. Mając powyższe na uwadze brak było podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu [...].

Powyższa decyzja zaskarżona została do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach przez A. J.. W skardze wniósł on o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że bezsporny pozostaje w sprawie fakt wykonywania przez niego pracy w [...]. Potwierdziło to przeprowadzone postępowanie epidemiologiczne. Potwierdzony został także [...]. W świetle ukształtowanej wykładni § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 18 listopada 1983 r. – [...] stwierdzonego [...] nie ma prawnego znaczenia dla ustalenia i stwierdzenia choroby zawodowej, jeżeli wykazano, że uszkodzenie to spowodowane zostało [...] w miejscu pracy. Dlatego też pomimo niewielkiego [...], wobec oczywistego związku przyczynowego pomiędzy tym uszkodzeniem a warunkami w jakich wykonywał pracę, odmowa stwierdzenia choroby zawodowej jest niezgodna z prawem. Dodatkowo zakwestionował wyniki badań [...], wskazując, że wszystkie wcześniej przeprowadzone badania wykazywały znacznie wyższy [...]. W jego odczuciu stwarza do uzasadnione podejrzenie, że badanie zostało wykonane nierzetelnie lub błędnie. Stąd też stwierdzenie "stan sprawności [...] mieści się w granicach normy człowieka zdrowego" powinno podlegać weryfikacji.

W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji. Zaakcentował, iż wykonując wskazania zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 lutego 2004 r. – lekarze orzecznicy stwierdzili, że stan sprawności narządu [...] A. J. mieści się w granicach normy człowieka zdrowego, co uniemożliwia wydanie decyzji stwierdzającej istnienie choroby zawodowej – [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu niniejszej sprawy stwierdził, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Na wstępie wyjaśnić należy, że zaskarżona decyzja wydana została w toku ponownego rozpatrzenia sprawy przez Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. w wyniku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 lutego 2004 r. i dlatego pomimo, iż oznaczona jest datą [...] r., to zgodnie z § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłoszenia podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzenia chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. nr 132, poz. 1115), pomimo wejścia w życie niniejszych przepisów w dniu 3 września 2002 r., podlega rozpatrzeniu według przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych ( Dz. U. nr 65, poz. 294 ze zm. ).

Przesłanki materialnoprawne stwierdzenia choroby zawodowej wyznaczał § 1 ust. 1 wymienionego powyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983r. w sprawie chorób zawodowych. W myśl tego przepisu przez choroby zawodowe rozumiało się choroby wymienione w wykazie chorób zawodowych stanowiących załącznik do wymienionego rozporządzenia, jeżeli zostały spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy. Wystąpienie tych przesłanek lub ich brak organ orzekający był obowiązany ustalić zgodnie z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego. Zatem "choroba zawodowa" była i jest pojęciem prawnym oznaczającym zachorowanie, kalectwo lub śmierć, które pozostają w związku przyczynowym z pracą. Przyczyną jej wystąpienia jest sama praca, jej rodzaj i warunki jej wykonywania. Oceniając zaś działanie czynnika szkodliwego mogącego wywołać chorobę, uwzględnić należało rodzaj i stopień narażenia zawodowego, sposób wykonywania pracy, bezpośredni kontakt.

W rozpatrywanej sprawie organ inspekcji sanitarnej w toku przeprowadzonego postępowania słusznie przyjął, że skarżący w trakcie zatrudnienia pracował w warunkach narażenia na czynnik szkodliwy – [...]. Świadczy o tym ustalony w dochodzeniu epidemiologicznym charakter świadczonej pracy, jej rodzaj oraz czas narażenia na [...]. Pozostaje zatem okolicznością bezsporną, że skarżący świadczył pracę w warunkach stwarzających ryzyko powstania [...] wywołanego działaniem [...].

Jednak dla wydania decyzji stwierdzającej chorobę zawodową, niezbędne jest nie tylko potwierdzenie szkodliwych warunków pracy, ale także potwierdzenie choroby wymienionej w wykazie i wykazanie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy chorobą a zatrudnieniem w warunkach narażenia zawodowego.

Dlatego też podstawą do wydania decyzji w przedmiocie choroby zawodowej jest rozpoznanie zawodowej etiologii przez wyspecjalizowane jednostki diagnostyczne. Wprawdzie skarżący poddany został specjalistycznym badaniom, to jednak sprawa nie została w sposób jednoznaczny wyjaśniona. Pomimo wskazań zawartych w wyroku z dnia 6 lutego 2004 r., zdaniem obecnego składu sądzącego, sprawa nadal nie kwalifikuje się do ostatecznego rozstrzygnięcia. Potwierdzony u skarżącego [...] oraz niesporne warunki pracy w warunkach narażenia zawodowego wymagają jednoznacznego określenia czy stwierdzony u A. J. stan [...] można określić chorobą, czy też jest to stan sprawności [...] mieszczący się w granicach normy zdrowego człowieka. Wprawdzie organ sanitarny zwrócił się do właściwej jednostki medycznej – Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. ze stosownym zapytaniem, zaś Instytut orzeczeniem lekarskim z dnia [...] r. stwierdził, że stan sprawności narządu [...] mieści się w granicach normy zdrowego człowieka, to jednak w ocenie Sądu nie dość dokładnie uzasadnił swoje stanowisko. Oceniając prawidłowość rozstrzygnięcia organu orzekającego w sprawie stwierdzenia choroby zawodowej należy zauważyć, że orzeczenie lekarskie jednostki medycznej właściwej do rozpoznania chorób zawodowych ma przed inspektorem sanitarnym walor opinii , podlegającej ocenie przez ten organ, a zatem powinno przede wszystkim posiadać przekonywujące i wyczerpujące uzasadnienie przyjętego stanowisko. W tym zakresie przedmiotowe orzeczenie lekarskie, stwierdzając u skarżącego [...], nie objaśnia co należy rozumieć przez określenie "sprawność [...] w granicach normy zdrowego człowieka", jaka jest ta norma "zdrowego człowieka" , nie wyjaśnia także przyczyn stwierdzonego u skarżącego [...].

W rozpoznawanej sprawie, organ orzekający w istocie oparł swoje rozstrzygnięcie na argumentacji biegłych, dokonujących swojej oceny stwierdzonego [...] ze względu na wielkość tego [...]. Za błędne przyjdzie uznać stanowisko organu wyprowadzone z opinii biegłych, że [...] u skarżącego nie powodują uszkodzenia [...], które można kwalifikować jako chorobę zawodową. Nie została bowiem wskazana norma zdrowotna, a każde obniżenie sprawności narządu [...] należy uznać za odstępstwo, [...]. Należy wskazać, że z prawnego punktu widzenia pojęcie "choroby zawodowej" nie jest związane z rozmiarem doznanego uszczerbku na zdrowiu. Istotne jest czy doszło do uszkodzenia [...] wywołanego działaniem [...], wynikającego z warunków pracy. Pogląd taki prezentowany jest w wielu orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob; wyrok sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1998 r. – sygn. akt III RN OSN 1999/ 6/ 192, czy wyrok z dnia 28 czerwca 2000 r. sygn. III RN 202/ 99 Wokanda 2000/9/33).

Dotychczasowe rozważania uprawniają do sformułowania oceny, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 7 i art. 77 Kodeksu postępowania administracyjnego, bowiem nie podjęto niezbędnych kroków celem wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz nie rozpatrzono całego materiału dowodowego, co skutkować musiało naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że odmowa stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej [...] wywołanego działaniem [...], że względu n [...] stanowi naruszenie zasad § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie chorób zawodowych.

Z przytoczonych względów należało uchylić zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Sąd nie orzekł o kosztach postępowania, bowiem skarżący, pomimo złożenia wniosku o zasądzenie kosztów postępowania, przed zakończeniem rozprawy nie złożył spisu poniesionych kosztów.

W trakcie ponownego postępowania organ odwoławczy uzupełni postępowanie we wskazanym powyżej kierunku i dopiero w oparciu o tak skompletowany materiał dowodowy podejmie stosowną decyzję. Wobec uchylenia decyzji Sąd zwraca uwagę, że pomimo obowiązywania nowego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia i stwierdzania chorób zawodowych oraz pomiotów właściwych w tych sprawach (Dz.U. Nr 132, poz. 1115), to przy ponownym rozpatrzeniu sprawy zastosowanie będą miały nadal przepisy rozporządzenia z 1983r.



Powered by SoftProdukt