Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Kiełkowski Sędziowie: WSA Iwona Niżnik-Dobosz (spr.) NSA Anna Szkodzińska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 3 lipca 2019 r. sprawy ze skargi A. F. na bezczynność Starosty T. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. stwierdza, że Starosta T. dopuścił się bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania Starosty T. do wydania aktu lub dokonania czynności; IV. w pozostałym zakresie skargę oddala; V. zasądza od Starosty T. na rzecz skarżącego A. F. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 27 marca 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu – 28 marca 2019 r.) A. F. zwrócił się do Starosty T o udostępnienie informacji publicznej w zakresie dokumentów uzasadniających poszczególne zmiany danych w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej aktualnie przez Starostę T, dotyczących zabytkowego budynku "[...]" w Z. przy ulicy [...] wpisanego aktualizowanym zarządzeniem nr [...] Burmistrza Miasta Z. z dnia 11 lipca 2018 r., do gminnej ewidencji zabytków Miasta Z.. Wniosek o tej samej treści został również ponownie złożony w siedzibie organu w dniu 29 marca 2019 r., bez opatrzenia go przez wnoszącego własnoręcznym podpisem.

Wobec braku odpowiedzi, w dniu 12 kwietnia 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu), A. F. wniósł za pośrednictwem Starosty T do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność ww. organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, zgodnie z treścią wniosku z dnia 27 marca 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu – 28 marca 2019 r.), zarzucając przy tym organowi naruszenie art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3, art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 3, art. 6, art. 10 ust. 1, art. 13, art. 14, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 1330 z późn. zm. – dalej jako: u.d.i.p.) w zw. z art. 61 i art. 63 Konstytucji RP.

Mając na uwadze powyższe, skarżący wniósł o:

1. uwzględnienie skargi i dokonanie kontroli postępowania, którego dotyczy skarga;

2. orzeczenie, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, mimo że będą podstawy do umorzenia postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu, jeśli taki zostanie wydany przez organ po wniesieniu skargi do sądu;

3. przyznanie na rzecz skarżącego od Starosty T sumy pieniężnej w wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.;

4. zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

W uzasadnieniu skargi skarżący szczegółowo rozwinął podniesione zarzuty, powołując na ich poparcie orzecznictwo sądów administracyjnych. Skarżący opisał również procedurę udostępniania informacji publicznych określoną przepisami u.d.i.p., wskazując przy tym, że pomimo upływu zawitego dyspozycją art. 13 ust. 1 u.d.i.p., terminu, organ nie udostępnił mu informacji publicznej określonej ww. wnioskiem, ani też nie wydał decyzji o odmowie jej udzielenia lub decyzji o umorzeniu postępowania.

Pismem z dnia 8 maja 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu – 13 maja 2019 r.) zatytułowanym jako uzupełnienie skargi, skarżący rozszerzył żądanie skargi wnosząc o zobowiązanie Starosty T do udostępnienia informacji publicznej w zakresie określonym we wniosku z dnia 27 marca 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu – 28 marca 2019 r.), gdyż zdaniem skarżącego było to uzasadnione okolicznościami sprawy, z jednoczesnym zobowiązaniem organu do zawiadomienia sądu w terminie 7 dni od dnia jej udostępnienia, zaś w przypadku niezawiadomienia sądu, orzeczenie o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. oraz – alternatywnie względem wnioskowanej uprzednio w treści skargi sumy pieniężnej – o wymierzenie Staroście T grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

W piśmie z dnia 12 kwietnia 2019 r., datowanym na ten sam dzień co wniesiona przez A. F. skarga na bezczynność, a doręczonym wnioskodawcy w dniu 16 kwietnia 2019 r. (znak: [...]), organ poinformował A. F., że pewne rodzaje informacji publicznej mogą być ujawnione tylko w specjalnym trybie, bądź na odmiennych zasadach, co nie oznacza, że nie stanowią one informacji publicznej. Organ zaznaczył, że w jego ocenie, taką właśnie ustawą wprowadzającą odmienny tryb dostępu do informacji publicznej w zakresie wydania informacji o żądanych przez skarżącego dokumentach jest ustawa Prawo geodezyjne i kartograficzne i wydane na jej podstawie przepisy wykonawcze. Podkreślono przy tym, że w przedmiotowej sprawie należało oprzeć się na regule kolizyjnej lex posteriori generali non derogat legi priori speciali, gdzie ustawą szczególną wcześniejszą była ustawa – Prawo geodezyjne i kartograficzne, natomiast ustawą ogólną późniejszą była ustawa o dostępie do informacji publicznej. Starosta T opisał również różnice pomiędzy oboma procedurami, zwracając przy tym uwagę na kwestię odpłatności oraz podał w tym zakresie podstawę prawną na poparcie swojego twierdzenia (m.in. art. 40a i art. 40b oraz art. 20 i art. 24 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne). W nawiązaniu do powyższego, organ wskazał, że w jego ocenie informacja o zmianach dokonywanych w operacie ewidencji gruntów i budynków w zakresie budynku usytuowanego na dz. nr [...], stanowiła informację udzielaną w trybie uregulowanym przepisami szczególnymi określonymi w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 725 z późn. zm. – dalej jako: p.g.k.), a nie jak domagał się tego wnioskodawca w trybie uregulowanym przez ustawę o dostępie do informacji publicznej. Tym samym wyjaśniono, że uzyskanie danych z ewidencji gruntów i budynków przez wnioskodawcę będzie możliwe z zachowaniem trybu i na zasadach określonych w p.g.k., tj. po złożeniu wniosku na przepisanym prawem formularzu oraz po uiszczeniu stosownej opłaty, nie zaś w trybie u.d.i.p. Dlatego też mając na uwadze powyższe organ wezwał A. F. na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. do złożenia wniosku o udostępnienie materiałów powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego na przepisanym prawem formularzu, w terminie 7 dni.

W odpowiedzi na skargę Starosta T wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się do treści zarzutów skargi, Starosta T wyjaśnił, iż w dniu 12 kwietnia 2019 r. zostało skierowane do skarżącego A. F. wezwanie do złożenia wniosku o udostępnienie materiałów powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego na przepisanym prawem formularzu ze wskazaniem na odrębny tryb udostępniania informacji publicznej stanowiącej część operatu ewidencji gruntów i budynków, wyłączający zdaniem organu – stosownie do treści art. 1 ust. 2 u.d.i.p. – zastosowanie w przedmiotowej sprawie u.d.i.p. Starosta T podkreślił bowiem, że w jego ocenie, informacje o zmianach dokonywanych w operacie ewidencji gruntów i budynków w zakresie budynku usytuowanego na dz. ewid. nr [...], stanowią informacje udzielane w trybie regulowanym przepisami szczególnymi określonymi w p.g.k., a nie jak wnosił skarżący A. F. w trybie regulowanym przez u.d.i.p. Nadmieniono przy tym, że A. F. żądał udostępnienia informacji w zakresie dokumentów stanowiących podstawy zmian danych dotyczących budynku usytuowanego przy ul. [...], a dokumentami takimi są w głównej mierze operaty techniczne przyjęte przez Starostę T do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w szczególności operat techniczny o nr [...] (operat podziału działki ewid. nr [...]), operat techniczny o nr [...] (modernizacja jednostki ewidencyjnej Z.), operat techniczny o nr [...] (założenie ewidencji budynków i lokali dla miasta Z.) oraz operat techniczny o nr [...] (operat pomiarowy dotyczący opracowania mapy do celów projektowych wraz z wykazem zmian danych ewidencyjnych budynku). Mając zatem na uwadze powyższe organ podtrzymał stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 12 kwietnia 2019 r., że uzyskanie danych z ewidencji gruntów i budynków przez skarżącego byłoby możliwe z zachowaniem trybu i na zasadach określonych w p.g.k., tj. po złożeniu wniosku na przepisanym prawem formularzu oraz po uiszczeniu stosownej opłaty, natomiast nie mogło ono nastąpić, jak wnosił o to skarżący A. F., w trybie określonym w u.d.i.p. Starosta T podkreślił także, że A. F. nie złożył wniosku o udostępnienie danych operatu ewidencji gruntów i budynków na przepisanym prawem formularzu, co w ocenie organu, było konieczne z uwagi na fakt, iż dokumenty stanowiące podstawę zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków w stosunku do budynku usytuowanego przy ul. [...] w Z. zawierały dane osobowe podmiotów. Z kolei odnosząc się do zarzutu skarżącego A. F. sformułowanego w skardze z dnia 11 kwietnia 2019 r. (złożonej w siedzibie organu w dniu 12 kwietnia 2019 r.), a dotyczącego sposobu w jaki powinno być zakończone postępowanie administracyjne dotyczące udzielenia informacji publicznej, tj. w drodze decyzji w przypadku odmowy jej udzielenia, Starosta T nie zakwestionował tego, że odmowa udostępnienia informacji publicznej powinna nastąpić w drodze decyzji administracyjnej, niemniej jednak w jego ocenie, stosowanie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. może mieć miejsce w sytuacji, gdy właściwy tryb udostępniania żądanych informacji jest regulowany przepisami u.d.i.p. Zaznaczono przy tym, że koniecznymi przesłankami, których spełnienie wymaga udzielenia informacji publicznej w drodze u.d.i.p. jest, po pierwszej zakwalifikowanie danej informacji jako informacji publicznej, brak przepisów regulujących dostęp do informacji publicznej w sposób odmienny oraz spełnienie którejś z przesłanek z art. 5 u.d.i.p. Zdaniem organu, nie dotyczy to natomiast sytuacji, gdy tryb udostępniania informacji publicznej został uregulowany w sposób odmienny (w tym przypadku przepisami p.g.k.) oraz nie został złożony wniosek na wymaganym prawem formularzu. Podniesiono bowiem, że dopiero złożenie poprawnego wniosku na odpowiednim formularzu oraz jego opłacenie mogłoby skutkować decyzją odmowną ze strony Starosty T, jeżeli po rozpatrzeniu takiego wniosku organ administracji publicznej doszedłby do konkluzji, iż żądana informacja nie może być udzielona w trybie p.g.k. Stąd też według Starosty T zarzut bezczynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej określonej we wniosku z dnia 27 marca 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu – 28 marca 2019 r.) należało uznać za bezzasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2107 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność w przypadkach określonych w pkt 1-4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm. – dalej jako: p.p.s.a.) – art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Tym samym przedmiotem sądowej kontroli – w odniesieniu do tego typu skarg – nie jest określony akt lub czynność organu administracji publicznej, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Skarga ta stanowi zatem środek prawny mający na celu ochronę praw jednostki poprzez przymuszenie organu do podjęcia żądanego działania, a w następstwie czego likwidację stanu opieszałości występującą po stronie tego organu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 4 września 2014 r., sygn. akt I SAB/Kr 13/14, LEX nr 1512583; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SAB/Wa 205/07, LEX nr 479291; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III SAB/Łd 62/07, LEX nr 451159).

Przedmiotem kontroli Sądu w rozpoznawanej sprawie, zainicjowanej wniesieniem skargi przez A. F. była bezczynność Starosty T w przedmiocie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 27 marca 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu – 28 marca 2019 r.) o udostępnienie informacji publicznej w zakresie dokumentów uzasadniających poszczególne zmiany danych w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej aktualnie przez Starostę T, dotyczących zabytkowego budynku "[...]" w Z. przy ulicy [...] wpisanego aktualizowanym zarządzeniem nr [...] Burmistrza Miasta Z. z dnia 11 lipca 2018 r., do gminnej ewidencji zabytków Miasta Z..

Wymaga w tym miejscu zaznaczenia, że kontrolowana sprawa z uwagi na swój przedmiot (skarga na bezczynność), została rozpoznana w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a.

Przy tak zdefiniowanym przedmiocie zaskarżenia (bezczynność w udostępnieniu informacji publicznej), w pierwszej kolejności wskazać należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych również na gruncie obecnego brzmienia art. 37 k.p.a. oraz art. 52 i art. 53 p.p.s.a. (po nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postepowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw; Dz.U. z 2017 r., poz. 935) nie budzi wątpliwości, iż wniesienie skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie musi być poprzedzone żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej (tj. ponagleniem, które zastąpiło zażalenie oraz wezwanie do usunięcia naruszenia prawa), a zatem wyłączony został obowiązek przewidziany w art. 52 § 1 i art. 53 § 2b p.p.s.a. W tym zakresie podnosi się bowiem, że swoją aktualność zachowuje ugruntowane od lat orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego jednoznacznie wskazujące, że postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej nie toczy się, poza wyjątkami wyraźnie wskazanymi w u.d.i.p. (art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p.), w trybie unormowanym w k.p.a. Podobnie też u.d.i.p., jako ustawa szczególna, regulująca w sposób kompleksowy i autonomiczny problematykę związaną z dostępem do informacji publicznej, stanowiąc przy tym rozwinięcie konstytucyjnego prawa do informacji publicznej wyrażonego w art. 61 Konstytucji RP, także nie formułuje nakazu wyczerpania jakiegokolwiek trybu mającego poprzedzać wniesienie skargi na bezczynność organu w załatwieniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Tym samym nadal przyjmuje się, że brak jest podstaw do stosowania przepisów k.p.a. w przedmiotowym zakresie, poza przypadkami wyraźnie wskazanymi w u.d.i.p. (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. akt I OSK 1650/18, LEX nr 2639245 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 czerwca 2019 r., sygn. akt I OSK 2830/18, LEX nr 2682467 oraz powołane tam orzecznictwo). Dlatego też należało uznać, że skarga wniesiona w rozpoznawanej sprawie przez A. F. jest dopuszczalna i jako taka podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

Przystępując zatem do oceny zasadności przedmiotowej skargi trzeba przede wszystkim wskazać, że w kontrolowanej sprawie bezsporny pozostaje fakt, iż wniosek o udzielenie informacji publicznej został skierowany do podmiotu, tj. Starosty T, który zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. mieści się w kręgu podmiotów określonych przez ustawodawcę jako obowiązane do udostępniania informacji publicznej w zakresie, w jakim byłby on dysponentem żądanej informacji oraz zastosowanie do żądanej informacji miałby tryb przewidziany w u.d.i.p.

Podobnie też w rozpoznawanej sprawie okolicznością niekwestionowaną przez żadną ze stron postępowania był charakter żądanej informacji (tj. dokumentów uzasadniających poszczególne zmiany danych w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej aktualnie przez Starostę T, dotyczących zabytkowego budynku "[...]" w Z. przy ulicy [...] wpisanego aktualizowanym zarządzeniem nr [...] Burmistrza Miasta Z. z dnia 11 lipca 2018 r., do gminnej ewidencji zabytków Miasta Z.), a więc że była to informacja publiczna, natomiast istotą sporu pomiędzy stronami pozostawał sposób postępowania organu w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 27 marca 2019 r. (w tym zachowania ustawowych terminów, podejmowanych czynności) oraz tryb w jakim powinna zostać udostępniona żądana informacja, a w konsekwencji konieczność ustalenia czy Starosta T dopuścił się w kontrolowanej sprawie bezczynności. Co istotne, dla stwierdzenia bezczynności nie ma przy tym znaczenia to, z jakiego powodu ona powstała i czy była ona zawiniona.

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności do trybu, w jakim powinna zostać udzielona wnioskowana informacja publiczna wymaga zaznaczenia, że zasadnie Starosta T wskazał, iż w przedmiotowej sprawie z uwagi na rodzaj żądanej do udostępnienia informacji publicznej nie miały zastosowania przepisy u.d.i.p. Zgodnie bowiem z treścią art. 1 ust. 2 u.d.i.p., przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, pod warunkiem że nie ograniczają obowiązków przekazywania informacji publicznej do centralnego repozytorium informacji publicznej, o którym mowa w art. 9b ust. 1, zwanym dalej "centralnym repozytorium". W ocenie Sądu, przepisami szczególnymi wyłączającymi stosowanie u.d.i.p. są m.in. przepisy p.g.k., w sposób kompleksowy normujące zagadnienia dotyczące udostępniania informacji zawartych w operacie ewidencyjnym, co znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lutego 2018 r., sygn. akt IV SAB/Wr 362/17, LEX nr 2480272). Stosownie do treści art. 24 ust. 3 pkt 3 p.g.k., Starosta udostępnia informacje zawarte w operacie ewidencyjnym w formie wypisów z rejestrów, kartotek i wykazów tego operatu (pkt 1), wyrysów z mapy ewidencyjnej (pkt 2), kopii dokumentów uzasadniających wpisy do bazy danych operatu ewidencyjnego (pkt 3), plików komputerowych sformatowanych zgodnie z obowiązującym standardem wymiany danych ewidencyjnych (pkt 4) oraz usług, o których mowa w art. 9 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (pkt 5). W myśl natomiast art. 24 ust. 5 p.g.k., Starosta udostępnia dane ewidencji gruntów i budynków zawierające dane podmiotów, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1, oraz wydaje wypisy z operatu ewidencyjnego, zawierające takie dane, na żądanie właścicieli oraz osób i jednostek organizacyjnych władających gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniany zbiór danych lub wypis (pkt 1), organów administracji publicznej albo podmiotów niebędących organami administracji publicznej, realizujących, na skutek powierzenia lub zlecenia przez organ administracji publicznej, zadania publiczne związane z gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniany zbiór danych lub wypis (pkt 2), operatorów sieci w rozumieniu ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (pkt 2a) oraz innych podmiotów niż wymienione w pkt 1-2a, które mają interes prawny w tym zakresie (pkt 3). Podkreślenia wymaga przy tym, że udostępnienie tego rodzaju informacji (materiałów zasobu) odbywa się na wniosek strony złożony na przewidzianym prawem formularzu i co do zasady następuje ono odpłatnie (art. 40a i art. 40b p.g.k.). Mając zatem na uwadze powyższe, zdaniem Sądu, Starosta T zasadnie wskazał, że żądane przez skarżącego dokumenty stanowiące podstawę zmian danych dotyczących budynku usytuowanego przy ul. [...], określone we wniosku z dnia 27 marca 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu – 28 marca 2019 r.), którymi jak podano były w głównej mierze operaty techniczne przyjęte przez Starostę T do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w szczególności operat techniczny o nr [...] (operat podziału działki ewid. nr [...]), operat techniczny o nr [...] (modernizacja jednostki ewidencyjnej Z.), operat techniczny o nr [...] (założenie ewidencji budynków i lokali dla miasta Z.) oraz operat techniczny o nr [...] (operat pomiarowy dotyczący opracowania mapy do celów projektowych wraz z wykazem zmian danych ewidencyjnych budynku) – zgodnie z art. 24 ust. 3 p.g.k. były zawarte w operacie ewidencyjnym, wobec czego ich udostępnienie – stosownie do treści art. 1 ust. 2 u.d.i.p. – nastąpić powinno na podstawie przepisów p.g.k., nie zaś w trybie określonym przepisami u.d.i.p.

Niemniej jednak wymaga w tym miejscu zaznaczenia, że organ w celu załatwienia wniosku A. F. z dnia 27 marca 2019 r. (data złożenia w siedzibie organu – 28 marca 2019 r.) powinien był skierować do skarżącego w terminie określonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., zawiadomienie, iż w zakresie żądanych przez niego dokumentów przysługiwał inny tryb dostępu do informacji publicznej (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.), określony przepisami p.g.k. Tymczasem analiza okoliczności kontrolowanej sprawy prowadzi do konstatacji, iż na dzień złożenia skargi do sądu, Starosta T pozostawał w bezczynności. Podjęta przez organ czynność powiadomienia wnioskodawcy o innym trybie dostępu do żądanej przez skarżącego informacji publicznej miała miejsce, w dniu wniesienia przez niego skargi na bezczynność organu, z uchybieniem 14-dniowemu terminowi dla jej dokonania. Starosta T powinien bowiem powiadomić skarżącego, że żądane przez niego dokumenty podlegają udostępnieniu w trybie przepisów p.g.k. do dnia 11 kwietnia 2019 r., natomiast uczynił to w dniu złożenia przez A. F. w siedzibie organu skargi na bezczynność organu, tj. 12 kwietnia 2019 r. Należy przy tym, podkreślić, że niezasadny był zarzut skarżącego o konieczności wydania w takim przypadku decyzji odmawiającej udostępnienia wnioskowanej informacji, gdyż w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przesądzone zostało, że w sprawie, w której znajduje zastosowanie art. 1 ust. 2 u.d.i.p. odpowiedź (informacja) na wniosek następuje w formie czynności materialno-technicznej – pisma, a nie decyzji (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lutego 2018 r., sygn. akt IV SAB/Wr 362/17, LEX nr 2480272 i powołane tam orzecznictwo). Stąd też, pomimo iż organ zawiadomił ostatecznie skarżącego, że w zakresie żądanych przez niego dokumentów zastosowanie znajdzie inny tryb udostępniania informacji publicznej określony przepisami p.g.k., to jednak wobec niedochowania przez organ 14-dniowego terminu do wystosowania do wnioskodawcy ww. powiadomienia, na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a., należało stwierdzić, iż podmiot ten dopuścił się bezczynności w przedmiocie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 27 marca 2019 r., o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

Jednocześnie w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a. Sąd orzekł, że bezczynność Staroty T nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie należało bowiem przede wszystkim wziąć pod uwagę, iż uchybienie ww. terminowi było nieznaczne, jak również, że działanie organu nie było zamierzone, ani też nie miało na celu utrudnienia skarżącemu dostępu do informacji publicznej. Nie bez znaczenia było również, iż w tej samej dacie, co wniesiona za pośrednictwem organu skarga na bezczynność, Starosta T skierował do skarżącego zawiadomienie (wezwanie) o innym trybie dostępu do wnioskowanej przez niego informacji publicznej (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.), doręczone skarżącemu w dniu 16 kwietnia 2019 r., wskazując zarazem właściwe przepisy normujące sposób udostępnienia żądanych dokumentów (p.g.k.) oraz wzywając do złożenia w tym zakresie wniosku na przepisanym prawem formularzu.

Wymaga w tym miejscu również podkreślenia, że wobec faktu, iż już w tym samym dniu, co wniesiona w przedmiotowej sprawie skarga na bezczynność organu, tj. 12 kwietnia 2019 r., Starosta T skierował do skarżącego zawiadomienie (wezwanie) o innym trybie dostępu do wnioskowanej przez niego informacji publicznej (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.), doręczone skarżącemu w dniu 16 kwietnia 2019 r., należało stwierdzić, że na dzień rozpoznania przedmiotowej sprawy organ nie pozostawał w bezczynności, a w związku z tym brak było podstaw do zobowiązania Starosty T do załatwienia w stosownym terminie wskazanym przez sąd, wniosku skarżącego w myśl art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Dlatego też uznać należało, że podjęte przez Starostę T działanie, choć miało miejsce po wniesieniu skargi do sądu, czyniło w tym zakresie bezprzedmiotowe postępowanie sądowoadministracyjne, które jako takie podlegało umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., o czym orzeczono w punkcie III sentencji wyroku.

Ponadto zgodnie z art. 149 § 2 p.p.s.a. Sąd, w przypadku uwzględnienia skargi na bezczynność, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych, suma pieniężna, ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, a jedynie akcesoryjnie charakter represyjny i prewencyjny (dyscyplinujący). Przy orzekaniu o przyznaniu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej chodzi bowiem przede wszystkim o zrekompensowanie, przynajmniej w pewnej mierze, uszczerbku (krzywdy, straty, itd.) jakiego doznał skarżący na skutek bezczynności lub przewlekłego działania organu administracji, które to okoliczności powinny jednak zostać wyraźnie wyartykułowane i uzasadnione przez skarżącego w treści wnoszonej przez niego skargi (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. akt I OSK 1685/17, LEX nr 2440285 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lipca 2018 r., sygn. akt II OSK 2954/17, LEX nr 2521333). Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd nie znalazł podstaw do przyznania na rzecz skarżącego sumy pieniężnej, o którą zawnioskował w skardze, gdyż organ wprawdzie z opóźnieniem, ale jednak zawiadomił skarżącego o innym trybie udostępnienia żądanej przez niego informacji, jednocześnie wskazując w tym zakresie właściwe przepisy mające zastosowanie do udostępniania tego rodzaju informacji. Wymaga również podkreślenia, że skarżący nie podał w treści skargi żadnych konkretnych okoliczności wskazujących na poniesioną przez niego szkodę spowodowaną opóźnieniem organu w odpowiedzi na jego wniosek z dnia 27 marca 2019 r., które przemawiałyby za zasadnością złożonego wniosku, tj. powstaniem takiego rodzaju uszczerbku spowodowanego bezczynnością organu, który wymagałby zrekompensowania. Podobnie też w ocenie Sądu, brak było podstaw do wymierzenia Staroście T grzywny, mającej przede wszystkim charakter dyscyplinująco-represyjny (o którą wnioskował skarżący w uzupełnieniu wniesionej skargi), skoro w przedmiotowej sprawie Starosta T udzielił ostatecznie skarżącemu – po wniesieniu skargi – informacji o innym, właściwym trybie udostępnienia żądanych przez niego dokumentów (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.), w następstwie czego ustał stan jego bezczynności, a tym samym brak było podstaw do wymierzenia organowi grzywny celem zdyscyplinowania go do przyspieszenia postępowania i jego terminowego zakończenia. Dlatego też Sąd oddalił skargę w pozostałym zakresie odnoszącym się do wniosków skarżącego o przyznanie od organu na jego rzecz sumy pieniężnej oraz o wymierzenie organowi grzywny, o czym orzeczono w punkcie IV sentencji wyroku.

Stosownie natomiast do art. 200 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w punkcie V sentencji wyroku, zasądzając od Starosty T na rzecz skarżącego A. F. kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, odpowiadającą wysokością kwocie uiszczonego wpisu.