Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Renata Nawrot, Sędziowie sędzia WSA Leszek Kobylski, sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi A. S. na postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie wezwania do zagospodarowania odpadów oddala skargę

Przedmiotem skargi złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez A. S. jest postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] marca 2015r. (nr [...]), którą organ uchylił swoje uprzednie postanowienie z dnia [...] września 2014r. (znak [...]) wzywające A. S. do zastosowania procedur określonych w art. 24 ust. 3 rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz.Urz. WE L 190 z 12 lipca 2006r. ze zm.) poprzez zagospodarowanie odpadu o kodzie 16 01 04 w postaci uszkodzonego pojazdu marki [...] o numerze identyfikacyjnym nadwozia: [...] sprowadzonego z terenu [...] na terytorium Polski przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od daty otrzymania postanowienia – w zakresie terminu jego wykonania i w tym zakresie orzekł na nowo w ten sposób, że określił termin wykonania postanowienia jako nie dłuższy niż 30 dni od dnia otrzymania tegoż drugiego postanowienia. W pozostałym zakresie utrzymał w mocy swoje uprzednie postanowienie z dnia [...] września 2014r. (znak [...]).

Stan faktyczny sprawy jest następujący:

W dniu [...] sierpnia 2014r. Główny Inspektor Ochrony Środowiska wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia sposobu zagospodarowania odpadu o kodzie 16 01 04 w postaci uszkodzonego pojazdu marki [...] o numerze identyfikacyjnym nadwozia: [...] przywiezionego z [...] do Polski przez skarżącego. Postępowanie zostało wszczęte w związku z pismem Naczelnika Urzędu Celnego w P. z dnia [...] sierpnia 2014r. Organ przeprowadził postępowanie wyjaśniające, w tym zgromadził dokumenty dotyczące przedmiotowego samochodu wraz z tłumaczeniem na język polski. Do akt strona dołączyła także ocenę techniczną dotyczącą przedmiotu postępowania.

W toku w/w postępowania, postanowieniem z dnia [...] września 2014r. organ wezwał stronę postępowania do oddania odpadu o kodzie 16 01 04 w postaci spornego samochodu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu pojazdów lub do przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia otrzymania postanowienia. Wymienione postanowienie zostało wydane w trybie art. 25 ust. 1 pkt.2 ustawy z dnia 29 czerwca 2007r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz. U Nr 124, poz. 859 ze zm.) w zw. z art. 24 ust. 3 rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz.Urz. WE L 190 z 12 lipca 2006r. ze zm.) oraz art. 18 ustawy z dnia 20 stycznia 2005r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U Nr 25 poz. 202 ze zm.).

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podkreślono, że organ po przeanalizowaniu zgromadzonego materiału dowodowego, w tym oceny technicznej oraz zdjęć przedmiotowego pojazdu stwierdził, że pojazd w momencie przemieszczenia był uszkodzony. Ponadto dla tego pojazdu [...] wydał dokument, który po przetłumaczeniu na język polski oznacza: "Samochód z odzysku, zaświadczenie o eksporcie" ([...]). Dokument ten zawiera także ostrzeżenie, że nie może on stanowić podstawy do ponownej rejestracji pojazdu. Dowodem rejestracyjnym uprawniającym do ponownej rejestracji pojazdu na terytorium RP jest dokument: [...]. Konsekwencją powyższego jest brak możliwości dokonania rejestracji pojazdu, a tym samym jego dalszego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem. Zdaniem organu, techniczna możliwość naprawienia pojazdu wykazana przez stronę w złożonej opinii technicznej pozostaje bez wpływu na zakwalifikowanie tego pojazdu jako odpadu.

W tej sytuacji poprzedni właściciel ze względu na uszkodzenia, jak również brak możliwości rejestracji pojazdu pozbył się go na rzecz strony, co stanowi pozbycie się w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach (Dz. U. z 2013r, poz. 21 ze zm.).

Dalej organ stwierdził, że sporny pojazd należało zakwalifikować do kategorii odpadu niebezpiecznego o kodzie 16 01 04 jako zużyte lub nienadające się do użytkowania pojazdy. Uznał także, że za nielegalne przemieszczenie odpadu odpowiedzialność ponosi jego odbiorca tj. A. S.

Skarżący skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i wniósł w terminie zażalenie na wskazane wyżej postanowienie, podnosząc, iż sporny pojazd nie stanowi odpadu. Ponadto w toku postępowania organ oparł się wyłącznie na dokumencie wydanym przez [...].

Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie uwzględnił zarzutów oraz stanowiska Strony przedstawionych w zażaleniu i postanowieniem z dnia [...] marca 2015r. (nr [...]) utrzymał w mocy własne postanowienie z dnia [...] września 2014r. - w części dotyczącej wezwania strony do oddania odpadu nim objętego oraz wskazał nowy termin wykonania wskazanego obowiązku, uchylając tym samym dotychczasowe rozstrzygnięcie w tym zakresie.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia powtórzono ustalenia faktyczne oraz argumentację prawną jak w pierwszym postanowieniu z dnia [...] września 2014r. Podkreślono, że decydujące dla uznania danego przedmiotu za odpad ma nie tylko jego stan w chwili sprowadzenia na terytorium RP, ale również wola jego poprzedniego posiadacza. Jak wynika z dokumentacji fotograficznej oraz opinii technicznej pojazd został sprowadzony jako uszkodzony. Do tego pojazdu został wydany dokument uniemożliwiający jego ponowną rejestrację – utracił on zatem swoje dotychczasowe przeznaczenie jeszcze na terenie kraju wysyłki.

Odnosząc się do zarzutów zażalenia organ stwierdził, że właściwe władze na terenie [...] przesądziły o braku możliwości ponownego zarejestrowania na terytorium tego kraju, co uniemożliwia w konsekwencji użytkowanie go w sposób zgodny z jego pierwotnym przeznaczeniem. Dokument ten uniemożliwia także zarejestrowanie wskazanego pojazdu na terytorium RP. Dalej Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdził, że brak jest podstaw do przeprowadzenia dowodu w postaci badania technicznego pojazdu, czy powołania biegłego w celu wykonania dodatkowej opinii technicznej, gdyż taka ekspertyza pozostanie bez wpływu na możliwość zarejestrowania przedmiotowego pojazdu. Decydujące bowiem dla uznania danego przedmiotu za odpad ma jego stan w chwili sprowadzenia na terytorium RP oraz wola jego poprzedniego posiadacza. Możliwość jego naprawy nie zmienia oceny, że w czasie przewożenia przez granicę kraju stanowił odpad. Dalej stwierdzono, że biegły posiada uprawnienia nadane przez jednostkę akredytowaną w polskim systemie akredytacji i mogą one obejmować uprawnienia do oceny stanu technicznego pojazdów, rekonstrukcji wypadków oraz szacowania wartości pojazdów, nie ma natomiast kompetencji do formułowania opinii czy dany pojazd stanowi odpad w rozumieniu przepisów ustawy o odpadach. Z kolei pracownicy Inspekcji Ochrony Środowiska posiadają niezbędny do realizacji ustawowych zadań Inspekcji zakres wiedzy specjalistycznej.

A. S. nie zgodził się z wymienionym rozstrzygnięciem i wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, skargę na postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] marca 2015r. (nr [...]), domagając się uchylenia postanowienia w całości i orzeczenia co do istoty sprawy oraz przeprowadzenia dowodu z dokumentów załączonych do skargi. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono, że zostało wydane z naruszeniem prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 1 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2006/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006r. w sprawie odpadów w zw. z art. 2 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006r. w sprawie przemieszczania odpadów oraz art. 72 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym polegającą na przyjęciu, że zakupiony przez skarżącego pojazd marki [...] o numerze identyfikacyjnym nadwozia: [...] stanowi odpad o kodzie 16 01 04 i na podstawie treści dokumentu o eksporcie wykluczona jest prawna możliwość ponownego dopuszczenia do ruchu przedmiotowego pojazdu.

Zarzucono dalej naruszenie art. 12 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie dowodów wskazanych przez skarżącego oraz nie wzięcie pod uwagę złożonych przez skarżącego wyjaśnień.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U z 2014r, poz. 1647) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm. zwanej w dalszej części p.p.s.a.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Oznacza to, iż zadaniem sądu administracyjnego jest zbadanie zgodności zaskarżonego postanowienia z przepisami zarówno prawa materialnego jak i procesowego w odniesieniu do stanu faktycznego istniejącego w chwili wydania zaskarżonego aktu i w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa wyeliminowanie takiego aktu z obrotu prawnego. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie

Podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie stanowił art. 25 ust. 1 pkt.2 ustawy z dnia 29 czerwca 2007r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz. U Nr 124, poz. 859 ze zm.) – dalej jako ustawa w zw. z art. 24 ust. 3 rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz.Urz. WE L 190 z 12 lipca 2006r. ze zm.) – dalej jako rozporządzenie oraz art. 18 ustawy z dnia 20 stycznia 2005r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U Nr 25 poz. 202 ze zm.). W świetle tych przepisów w przypadku stwierdzenia nielegalnego międzynarodowego przemieszczania odpadów albo na podstawie powiadomienia o nielegalnym przemieszczeniu otrzymanego w trybie art. 24 ust. 1 rozporządzenia nr 1013/2006, Główny Inspektor Ochrony Środowiska wszczyna z urzędu postępowanie administracyjne i wzywa odbiorcę odpadów - jeżeli za nielegalne międzynarodowe przemieszczanie odpadów odpowiedzialność ponosi odbiorca odpadów, w drodze postanowienia, do zastosowania procedur określonych w art. 24 rozporządzenia nr 1013/2006, określając termin realizacji działań wynikających z tych procedur, nie dłuższy niż 30 dni. Zgodnie z art. 24 ust. 3 w/w rozporządzenia jeżeli odpowiedzialność za nielegalne przemieszczanie ponosi odbiorca, właściwy organ miejsca przeznaczenia zapewnia, że przedmiotowe odpady zostaną poddane odzyskowi lub unieszkodliwianiu w sposób racjonalny ekologicznie:

a) przez odbiorcę; lub, jeżeli jest to niewykonalne,

b) przez właściwy organ albo osobę fizyczną lub prawną działającą w jego imieniu.

Powyższy obowiązek odzysku lub unieszkodliwienia jest realizowany w terminie 30 dni od dnia, w którym zainteresowany właściwy organ miejsca przeznaczenia dowiedział się lub został powiadomiony na piśmie przez właściwe organy miejsca wysyłki lub tranzytu o nielegalnym przemieszczaniu i przyczynach jego zaistnienia lub w innym terminie uzgodnionym przez zainteresowane właściwe organy. Podstawą powyższego zgłoszenia mogą być informacje przekazane właściwym organom wysyłki lub tranzytu między innymi przez inne właściwe organy. W niniejszym wypadku Inspektor Ochrony Środowiska wszczął postępowanie w oparciu o informację uzyskaną od Naczelnika Urzędu Celnego w P.

W ocenie Sądu analiza całokształtu dokumentacji zgromadzonej w sprawie wskazuje, iż sporny pojazd, którego dotyczy postępowanie stanowi odpad w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6) ustawy o odpadach, zgodnie z którym przez odpady rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany. W tym względzie należy podkreślić, że bezzasadne są zarzuty skargi kwestionujące prawidłowość przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego. Organ oparł się na wszystkich dowodach zgromadzonych w aktach i dokonał ich oceny. Wskazać tutaj należy, iż postępowanie przeprowadzone zostało z poszanowaniem zasady prawdy obiektywnej sformułowanej w art. 7 k.p.a. Materiał dowodowy zebrany i rozpatrzony został zgodnie z art. 77 § 1 k.p.a., a strona miała możliwość brania czynnego udziału w postępowaniu, w tym przedkładania dowodów. Przedłożyła opnie techniczną, której brak przydatności w niniejszym postępowaniu prawidłowo przyjął Inspektor Ochrony Środowiska. Ponadto organ dokonał oceny materiału dowodowego zgodnie z treścią art. 80 k.p.a.. Jak wskazano w zaskarżonym postanowieniu nie zachodziła potrzeba powołania biegłego, tym samym nie można zarzucić organowi, iż naruszył art. 84 §1 k.p.a. Biegły bowiem posiada wiedzę specjalistyczną zgodnie z uzyskaną akredytacją, nie jest natomiast uprawniony do wydawania opinii z zakresu przepisów prawa. Do organu należy natomiast ustalenie w oparciu o całokształt materiału dowodowego czy dany pojazd stanowi odpad w rozumieniu przepisów ustawy o odpadach. Jak trafnie podniósł Inspektor - rzeczoznawca samochodowy posiada uprawnienia w zakresie oceny stanu technicznego pojazdów, rekonstrukcji wypadków drogowych oraz szacowania wartości pojazdów, nie jest natomiast uprawniony do formułowania opinii czy dany pojazd stanowi odpad w rozumieniu przepisów o odpadach. Zarzuty zatem zmierzające do podważenia trybu oraz zasad przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego okazały się bezzasadne. Organ prawidłowo zastosował przepisy prawa procesowego, a poczynione ustalenia faktyczne nie zostały skutecznie zakwestionowane przez skarżącego na etapie postępowania administracyjnego. Sąd zatem przyjął owe ustalenia wynikające z rozstrzygnięcia organu za własne i dokonał oceny zastosowanych przepisów prawa materialnego, uznając proces subsumpcji przeprowadzony przez organ za prawidłowy. Tym samym uznał, że nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, o czym poniżej.

Zarówno organ, jak również sąd administracyjny nie kwestionuje stopnia uszkodzeń owego pojazdu oraz możliwości jego naprawy bez uszczerbku dla jego funkcji. Kwestia ta ma zasadnicze znaczenie w świetle stanowiska skarżącego, który w oparciu o jego stan techniczny (zakres uszkodzeń) wywodzi, że w istocie pojazd ten nie stanowił odpadu. Ma o tym świadczyć opinia techniczna złożona do akt oraz fakt ponownego zarejestrowania pojazdu na terytorium RP (wnioski dowodowe zgłoszone w skardze). Tę okoliczność miałby także stwierdzić ewentualny biegły, którego nie powołał organ. Zarówno organ, jak i sąd administracyjny nie kwestionuje faktu, że stopień uszkodzeń spornego pojazdu nie był znaczny i jego restytucja nie wiązała się z dużym nakładem finansowym. Stan techniczny pojazdu nie ma jednak przesądzającego znaczenia przy kwalifikowaniu danej rzeczy jako odpadu w świetle obowiązujących przepisów. Dla uznania danego przedmiotu jako odpadu podlegającego regulacjom ustawy z 29 czerwca 2007r. oraz rozporządzenia nr 1013/2006 decydujące znaczenie ma stan prawny i faktyczny istniejący w chwili wprowadzenia przedmiotu na terytorium Polski. Nabycie przez pojazd statusu odpadu uzależnione jest od tego, czy w chwili przekraczania granicy może on być wykorzystywany zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem, a zatem czy może poruszać się po drogach. Z tej przyczyny w postępowaniu w sprawie międzynarodowego przemieszczania odpadów nie bada się możliwości przywrócenia pojazdowi tych cech, które umożliwiają mu poruszanie się po drogach zgodnie z zasadami ruchu drogowego. Fakt przywrócenia mu cech pierwotnych pozostaje bez znaczenia dla kwalifikacji przedmiotu jako odpadu w postępowaniu o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów. Z tego względu jako nie mające znaczenia dla niniejszej sprawy należało uznać wnioski dowodowe zawarte w skardze, którymi skarżący wykazuje, że uszkodzenia pojazdu były tak niewielkie, że nie mógł on zostać zakwalifikowany jako odpad.

W ocenie Sądu trafnie organ – pomimo, że z powszechnego punktu widzenia może być to wątpliwe – uznał sporny pojazd jako odpad. Co prawda uszkodzenia pojazdu nie były znaczne, niemniej utracił on swoje dotychczasowe przeznaczenie i w takim stanie technicznym, w jakim został sprowadzony do Polski nie mógł poruszać się po drogach. Przedmiotowy samochód nie był sprawny i bez naprawy nie mógł być użytkowany zgodnie z jego przeznaczeniem. Poprzedni właściciel pojazdu mając tego świadomość, dokonał jego zbycia skarżącemu. Cechy natomiast tego pojazdu zostały opisane w dokumencie wydanym przez organ [...].

W tym miejscu należy podkreślić, że zasadnicze znaczenie dla kwalifikowania danego przedmiotu jako odpadu odgrywa przesłanka pozbycia się, zaś dalszą kwestią jest zakwalifikowanie odpadu do poszczególnej kategorii. Przesłankę te można stwierdzić wyłącznie na podstawie zachowania posiadacza przedmiotu, z uwzględnieniem okoliczności obiektywnych umożliwiających odtworzenie zamiaru jaki legł u podstaw przekazania przedmiotu innemu podmiotowi. Nie chodzi o utratę kontroli nad przedmiotem, lecz zmianę jego wykorzystania, odmienną od zasadniczego przeznaczenia. Jak wskazano w wyroku NSA z dnia 18 czerwca 2015r. (sygn. akt II OSK 2874/13) - przyjmuje się, że pozbyciem się przedmiotu będzie również przekazanie go (zbycie) innemu podmiotowi, który będzie go wykorzystywał w inny, odmienny od dotychczasowego sposób. Odpadami mogą być więc także materiały podlegające ponownemu gospodarczemu wykorzystaniu i mogące być w związku z tym przedmiotem transakcji handlowej jako dobro o ekonomicznej wartości. W związku z powyższym również niekompletny, uszkodzony pojazd stanowi odpad, który dopiero po poddaniu go procesowi pełnego odzysku może być uznany za produkt, który nie może być zaliczony do kategorii odpadów. Podobnie wypowiedział się NSA w wyrokach: z dnia 18 czerwca 2015r. sygn. akt II OSK 2849/13, z dnia 16 kwietnia 2014r. sygn. akt II OSK 2793/12, z dnia 13 stycznia 2015r. sygn. akt II OSK 1789/13).

Z tych względów podstawowy zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 1 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2006/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006r. w sprawie odpadów oraz art. 2 pkt 1 rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006r. zwalczający przyjętą przez organ kwalifikację spornego pojazdu jako odpadu jest bezzasadny. Z ustaleń faktycznych organu oraz prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w chwili wprowadzenia spornego pojazdu na terytorium Polski stanowił on odpad. Nie mógł być wykorzystywany do poruszania się po drogach, a wymagał naprawy, czego nie kwestionuje skarżący. Podjął on działania w celu przywrócenia pojazdu do pierwotnej funkcji i dopiero po tej czynności otrzymał dokumenty, które dopuściły pojazd do ruchu drogowego. Właśnie wnioski dowodowe, które nie mogły wpłynąć na ocenę zaskarżonego postanowienia potwierdzają, że pojazd nie mógł być użytkowany w dotychczasowy sposób. Jak już wyżej wskazano okoliczności te pozostają bez znaczenia, gdyż przy ocenie faktu międzynarodowego przemieszczania odpadów znaczenie ma stan prawny i faktyczny z daty przekroczenia granicy RP. Pojazd został zarejestrowany albowiem dokonano jego naprawy, przywracając mu pierwotne cechy użytkowe.

Ponadto w przypadku omawianego pojazdu występuje także prawna przeszkoda uniemożliwiająca użytkowanie pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem. Przy ocenie zdatności pojazdu do poruszania się po drogach istotne znaczenie ma ocena czy pojazd ten spełnia warunki pozwalające go zarejestrować, określone w ustawie z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137 ze zm.). Zgodnie z art. 72 ust. 1 tego aktu rejestracji pojazdu dokonuje się na podstawie szeregu dokumentów tamże wskazanych. M.in. wymagany jest dowód rejestracyjny, jeżeli pojazd był zarejestrowany. Przepisy przewidują odstępstwa od złożenia wszystkich wymaganych dokumentów, ale nie mają one miejsca w niniejszym wypadku. Aby zatem pojazd mógł zostać zarejestrowany wymagany jest dowód rejestracyjny, a takim dokumentem nie jest – jak trafnie wskazał organ -[...].

Wskazywane w skardze naruszenie art. 72 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym nie miało miejsca. Przytoczony przepis stanowi, że rejestracji pojazdu dokonuje się na podstawie zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest wymagane albo dowodu rejestracyjnego pojazdu lub innego dokumentu wydanego przez właściwy organ państwa członkowskiego, potwierdzającego wykonanie oraz termin ważności badania technicznego. Sporny pojazd nie miał dowodu rejestracyjnego. W dacie przemieszczenia przez granicę RP nie był także restytuowany do pierwotnego przeznaczenia i nie zostało wydane zaświadczenie o jego sprawności technicznej. Dopiero po wydaniu zaskarżonego postanowienia został naprawiony i przeszedł pozytywne badania, jeśli idzie o stan techniczny. W chwili jednak międzynarodowego przemieszczenia stanowił odpad, co znajduje potwierdzenie w prawidłowo przeprowadzonym przez organ postępowaniu wyjaśniającym.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a orzekł jak na wstępie.