Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Joanna Kruszewska-Grońska po rozpoznaniu w dniu 27 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi P. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie nakazu zaprzestania prowadzenia reklamy aptek ogólnodostępnych oraz nałożenia kary pieniężnej p o s t a n a w i a: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji

W skardze na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] strona skarżąca – P. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (reprezentowana przez adwokata S. Z.) zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nakazującej zaprzestania prowadzenia reklamy 11 aptek ogólnodostępnych oraz nałożenia kary pieniężnej w wysokości 22.000 zł. W uzasadnieniu wniosku skarżąca spółka wskazała, że zaskarżona decyzja jest obarczona licznymi wadami, zarówno pod względem formalnym, jak i materialnym, a przez to powinna być uchylona. Rygor natychmiastowej wykonalności niesie dla skarżącej niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, ponieważ kondycja finansowa spółki nie pozwala na uregulowanie zobowiązania wynikającego z tej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, stosownie do treści art. 61 § 3 p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.

Podkreślić należy, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: "NSA"), wyrażonym między innymi w postanowieniu z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04 (to i następne orzeczenia dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl), podstawową przesłanką wstrzymania wykonania decyzji, w myśl art. 61 § 3 p.p.s.a., jest wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Chodzi o taką szkodę (majątkową lub uszczerbek niemajątkowy), które nie będą mogły być wynagrodzone przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Żądając wstrzymania wykonania decyzji, strona skarżąca ma zatem obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. postanowienie NSA z 14 listopada 2006 r., sygn. akt II FZ 585/06). Nie wystarczy więc ogólny wywód strony. Jej twierdzenia powinny wyjaśniać, na czym polega niebezpieczeństwo powstania kwalifikowanych skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., a także znajdować potwierdzenie w dokumentach źródłowych dotyczących jej sytuacji finansowej i majątkowej. Podmiot występujący o ochronę tymczasową nie może oczekiwać od Sądu, aby ten, wyręczając go, niejako z urzędu poszukiwał usprawiedliwienia dla złożonego wniosku. Brak należytego uzasadnienia żądania o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wyklucza dokonywanie jego merytorycznej oceny (por. postanowienia NSA: z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 498/12; z dnia 10 maja 2011 r., sygn. akt II FZ 106/11; z dnia 9 września 2011 r., sygn. akt II FSK 1501/11; z dnia 28 września 2011 r., sygn. akt I FZ 219/11 i z dnia 26 listopada 2007 r., sygn. akt II FZ 338/07).

W świetle przepisu art. 61 § 3 p.p.s.a., wstrzymania wykonania decyzji nie może uzasadniać zarzut wydania tej decyzji z naruszeniem prawa. Na etapie rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania aktu Sąd nie ma możliwości dokonania oceny zgodności z prawem decyzji wydanych w toku postępowania administracyjnego, a zatem niedopuszczalne jest wywodzenie konieczności uwzględnienia wniosku z przekonania o wadliwości danego rozstrzygnięcia.

Skarżąca – zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika – nie wykazała, że wykonanie zaskarżonej decyzji mogłoby wyrządzić jej znaczną szkodę lub spowodować trudne do odwrócenia skutki. Pełnomocnik skarżącej jedynie ogólnikowo stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie istnieje niebezpieczeństwo wyrządzenia spółce znacznej szkody majątkowej wobec nadania rygoru natychmiastowej wykonalności zaskarżonej decyzji oraz kondycji finansowej spółki, jednakże na poparcie swoich twierdzeń nie przedstawił żadnych dowodów i w żaden sposób nie udokumentował aktualnej sytuacji majątkowej skarżącej oraz ewentualnego wpływu wykonania decyzji na tę sytuację, co umożliwiłoby Sądowi określenie prawdopodobieństwa wystąpienia zdarzeń wskazanych w art. 63 § 1 p.p.s.a.

W tym miejscu zaakcentować wypada, iż Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko NSA wyrażone w postanowieniu z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II GZ 455/12, zgodnie z którym postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności wydawane jest wyjątkowo, na wniosek strony skarżącej i nie stosuje się w odniesieniu do niego art. 49 p.p.s.a. Oznacza to, że w przypadku nieuzasadnienia lub niedostatecznego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, przewodniczący nie ma obowiązku wzywania strony do jego uzupełnienia lub poprawienia, a inicjatywa dowodowa i odpowiedzialność za skuteczność złożonego wniosku spoczywa w całości na wnioskodawcy. Sąd w tej kwestii nie jest także zobligowany do dokonywania jakichkolwiek ustaleń z urzędu.

Ponadto w orzecznictwie odnoszącym się do problematyki wstrzymywania aktów nakładających obowiązek ponoszenia wydatków pieniężnych podnosi się, iż rodzaj nałożonego obowiązku nie wywołuje stanu, który byłby nieodwracalny, jeżeli chodzi o świadczenie pieniężne. W przypadku ewentualnego uwzględnienia skargi istnieje możliwość zwrotu nadpłaconych kwot. Zresztą każda decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym (por. postanowienie NSA z dnia 7 października 2011 r., sygn. akt II GSK 2001/11).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowił jak w sentencji.