Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska,, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Starszy referent Agata Jakimiuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 maja 2015 r. sprawy ze skargi S. P. na decyzję Koła Łowieckiego nr [...] "M" z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Koła Łowieckiego nr [...] "M" z dnia [...] Nr [...] II. w pozostałym zakresie skargę oddala; III. zasądza od Koła Łowieckiego nr [...] "M" na rzecz skarżącego S. P. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r. S. P. zwrócił się do Koła Łowieckiego Nr [...] "M." w K. o udzielenie w trybie ustawy o dostępie informacji publicznej odpowiedzi na pytania:

1) komu powierzono pełnienie funkcji strażników łowieckich w poszczególnych obwodach łowieckich dzierżawionych przez Koło Łowieckie Nr [...] "M." w K.;

2) w jaki sposób strażnicy łowieccy związani są obowiązkiem świadczenia pracy;

3) w jaki sposób strażnicy łowieccy wynagradzani są za świadczoną pracę;

4) z jaką datą nawiązano umowę o pracę (powołania) z poszczególnymi strażnikami łowieckimi;

5) z jaką datą strażnicy łowieccy ukończyli wymagane ustawą Prawo łowieckie przeszkolenie i czy przedłożyli stosowne świadectwa.

Wnioskodawca zażądał, aby zawierające odpowiedzi dokumenty zostały mu udostępnione do przeglądania i ewentualnie kopiowania w siedzibie Koła w uprzednio ustalonym terminie bądź, aby odpowiedź przesłano na podany w piśmie adres w formie wydruku lub zapisu elektronicznego na nośniku CD lub DVD.

Decyzją z dnia [...] r. Prezes Koła Łowieckiego odmówił udzielenia żądanej informacji, argumentując, że jest ona informacją przetworzoną, a wnioskodawca nie wykazał, aby za jej udostępnieniem przemawiał szczególnie istotny interes publiczny.

Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy decyzją z dnia [...] r. Prezes Koła Łowieckiego odmówił wnioskodawcy udzielenia informacji zażądanych w wniosku z dnia 18 czerwca 2014 r. Podtrzymano argumentację zawartą w decyzji z dnia [...] r., podkreślając jednocześnie, że wnioskodawca, mimo zwrócenia mu w uprzedniej decyzji uwagi na konieczność wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego w jej pozyskaniu, interesu tego nie wykazał. Zaznaczono, że Koło Łowieckie nie posiada wykwalifikowanej obsługi kancelaryjno – biurowej, a praca w nim opiera się na zaangażowaniu społecznym członków Koła Łowieckiego, których łączy pasja myślistwa i gospodarki łowieckiej. Dlatego udzielenie odpowiedzi na wniosek z dnia 18 czerwca 2014 r. wymaga od zarządu Koła i jego członków dodatkowej pracy nie związanej z podstawową dzielnością statutową, co powodować będzie trudności w realizacji zadań dla których koło zostało powołane.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie S. P. wniósł o nakazanie Kołu Łowieckiemu udzielenia informacji publicznej w sposób wskazany w wniosku z dnia 18 czerwca 2014 r., zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przypisanych, uznanie, że zachowanie Koła Łowieckiego wyczerpuje przesłanki z art. 149 § 1 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i stanowi rażące naruszenie prawa. Ponadto domagał się nałożenie na Koło Łowieckie grzywny przewidzianej art. 149 § 2 powołanej wyżej ustawy w wysokości wskazanej w jej art. 154 § 6 oraz o powiadomienie w trybie art. 155 ustawy Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego o uchybieniach Koła mających miejsce w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że do dnia wniesienia skargi nie otrzymał odpowiedzi na pytania postawione w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r., a jedynie przesłano mu pismo nazwane decyzją nr [...], które w jego ocenie nie posiada żadnych elementów charakteryzujących decyzję. Dalej skarżący wywodził, że żądane przez niego informacje mają charakter informacji publicznej, zaś Koło Łowieckie jest podmiotem, który na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej jest zobowiązany do udzielenia informacji w trybach w niej przewidzianych.

Odpowiadając na skargę Prezes Koła Łowieckiego Nr [...] "M." w K. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Jego zdaniem za uznaniem informacji przetworzonej przemawia fakt, że nie dysponuje gotową informacją, która mogłaby zostać przekazana wnioskodawcy wprost.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Rację ma skarżący twierdząc, że Koła Łowieckie są podmiotami zobowiązanymi do udzielenia informacji w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity: Dz.U. z 2014 r. 782 ze zm.). W myśl art. 4 ust. 1 tej ustawy zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a w szczególności kategorie podmiotów wskazane w punktach od 1 do 5 tego przepisu. Użycie wyrazu "w szczególności" powoduje, że mamy tutaj do czynienia z otwartym katalogiem podmiotów, które mogą być zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej. Żeby dany podmiot mógł zostać zaliczony do grona podmiotów podlegających ustawie o dostępie do informacji publicznej, musi mieścić się w definicji "władzy publicznej" bądź "innego podmiotu wykonującego zadania publiczne". Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu postanowieniu z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I OZ 1155/13 zauważył, że zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r. poz. 1226 ze zm.) Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulacje liczebności populacji zwierząt łownych. Zaś łowiectwo, jako element ochrony środowiska przyrodniczego, w rozumieniu ustawy oznacza ochronę zwierząt łownych (zwierzyny) i gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej (art. 1 tej ustawy). Zwierzęta łowne w stanie wolnym będąc dobrem ogólnonarodowym, stanowią zaś własność Skarbu Państwa (art. 2 przedmiotowej ustawy). Zatem, w świetle przepisów ustawy Prawo łowieckie, Polski Związek Łowiecki wykonuje m. in. zadania administracji państwowej związane z wyrażonym w art. 5 oraz art. 74 ust. 2 Konstytucji obowiązkiem ochrony środowiska naturalnego (z uzasadnienia do wyroku TK z dnia 6 listopada 20102 r., sygn. akt K 21/11 - OTK-A 2012/10/119). Stosownie do unormowania art. 33 ust. 1 ustawy Prawo łowieckie zadania te wykonują także Koła Łowieckie. Przy czym posiadają one osobowość prawną nabywaną w momencie uzyskania członkostwa w Polskim Związku Łowieckim. Podstawowym podmiotem wydzierżawiającym obwody łowieckie jest Koło Łowieckie. Zatem na dzierżawionym przez siebie obwodzie Koło ma obowiązek realizacji celów i zadań łowiectwa, tj. prowadzenia gospodarki łowieckiej (art. 8 ust. 1 ustawy Prawo łowieckie) rozumianej jako element ochrony środowiska przyrodniczego, obejmującego ochronę zwierząt łownych, gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej. W tym kontekście nie może budzić wątpliwości, że Koła Łowieckie są tymi "innymi podmiotami wykonującymi zadania publiczne" w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skoro bowiem wykonują zadania administracji państwowej związane z łowiectwem w rozumieniu art. 1 ustawy Prawo łowieckie, to co do zasady, mogą być zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. postanowienie NSA z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I OZ 1155/13 - CBOSA).

Podzielić trzeba również zapatrywanie skarżącego, co do samego charakteru żądanej informacji. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu oraz ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych w tejże ustawie. W myśl zaś art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d) udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach. Przepis art. 4 ust. 1 odnosi się do władzy publicznej oraz innych podmiotów wykonujących zadania publiczne, które wymienione zostały przykładowo w punktach od 1 do 5 tego unormowania. Zatem na mocy art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d) udostępnieniu podlegają informacje publiczne o organach i osobach sprawujących w podmiotach władzy publicznej i innych podmiotach wykonujących zadania publiczne funkcje i ich kompetencjach. Tym samym za informację publiczną uznać należy informacje dotyczące organów Kół Łowieckich oraz osób, które w ramach ich działalności sprawują funkcje oraz informacje o ich kompetencjach. W doktrynie przyjmuje się, że do informacji tych zaliczyć należy informacje na temat tych wszystkich pracowników, którzy biorą udział we wszelkiego rodzaju procedurach decyzyjnych, oraz na temat zasad i warunków wykonywania przez nich swoich kompetencji i obowiązków. Obowiązek udzielenia informacji obejmuje więc dane imienne, stanowisko, zakres kompetencji, podległość służbową, sposób a nawet moment nawiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego (I. Kamińska, M. Rozbicka – Ostrowska Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz. Wydanie 2., Warszawa 2012, s. 100). Informacją publiczną jest również informacją o wysokości wynagrodzenia konkretnego funkcjonariusza publicznego jak i osoby sprawującej funkcję publiczną (np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II SAB/Wa 231/14 - CBOSA). Użyte w przepisie art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy pojęcie "osoba sprawująca w organie funkcję" nie zostało zdefiniowane. Nie znaczy to jednak, że unormowania ustawy o dostępie do informacji nie mają znaczenia w procesie ustalania znaczenia tego określenia (wyrok NSA z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I OSK 2561/13 - CBOSA). Artykuł 6 ust. 2 ustawy, definiując pojęcie dokumentu urzędowego, wprost nawiązuje do funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego. Definicja funkcjonariusza publicznego zawarta w art. 115 § 13 k.k ma zatem, z powodu odesłania zawartego w art. 6 ust. 2, znaczenie pierwszoplanowe (por. Joanna Taczkowska-Olszewska "Dostęp do informacji publicznej w polskim systemie prawnym", C.H. Beck 2014, s. 170-180). W myśl art. 115 § 13 pkt 4 k.k, funkcjonariuszem publicznym jest osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba, że pełni czynności wyłącznie usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych. Niezależnie od definicji zawartej w art. 115 § 13, w art. 115 § 19 k.k. zawarto definicję osób pełniących funkcję publiczną, którymi są, oprócz funkcjonariusza publicznego: członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową. Z powołanych przepisów wynika, że każdy funkcjonariusz publiczny jest osobą pełniącą funkcję publiczną, ale nie każda osoba pełniąca funkcję publiczną jest funkcjonariuszem publicznym. Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu do wyroku z dnia 20 marca 2006 r. ( K 17/05 ) stwierdził, że w przypadku osób pełniących funkcje publiczne chodzi o stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. Spod zakresu funkcji publicznej wykluczone są jednak takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny (uzasadnienie prawne wyroku punkt 5.3.2 in fine OTK-A 2006/3/30). W myśl art. 36 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo łowieckie straż łowiecką stanowią m.in. strażnicy łowieccy powoływani lub zatrudniani przez dzierżawców i zarządców obwodów łowieckich, a zatem i przez Koła Łowieckie. Zgodnie z art. 40 ust. 1 pkt 1 tej ustawy strażnicy łowieccy wykonując zadania, współdziałają z Państwową Strażą Łowicką i w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1 – 3, 8 i 10-14 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (w przypadku wyegzekwowania wymaganego prawem zachowania zgodnie z wydanym przez uprawnionego poleceniem, odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność uprawnionego lub innej osoby, przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do zamachu na życie, zdrowie lub wolność uprawnionego lub innej osoby, przeciwdziałania niszczeniu mienia, ujęcia osoby, udaremnienia jej ucieczki lub pościgu za tą osobą, zatrzymania osoby, udaremnienia jej ucieczki lub pościgu za tą osobą, pokonania biernego oporu, pokonania czynnego oporu i przeciwdziałania czynnościom zmierzającym do autoagresji) mogą użyć środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 12 lit. a) tej ustawy. W ramach wykonywanych czynności służbowych strażnik łowiecki ma prawo do legitymowania osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia w celu ustalenia ich tożsamości, do ujęcia sprawcy przestępstwa lub wykroczenia na gorącym uczynku lub w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa i doprowadzenia do jednostki Policji, odbierania za pokwitowaniem przedmiotów pochodzących z przestępstwa lub wykroczenia oraz narzędzi i środków służących do ich popełnienia oraz ich zabezpieczenia, dokonywania kontroli podmiotów prowadzących skup, przerób i sprzedaż tusz zwierzyny lub ich części w zakresie sprawdzenia źródeł ich pochodzenia oraz do noszenia ręcznego miotacza substancji obezwładniających oraz przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej (art. 40 ust. 1 pkt 1 zdanie 2). Przy wykonywaniu tych czynności służbowych strażnicy łowieccy korzystają z ochrony prawnej przewidzianej przepisami Kodeksu karnego dla funkcjonariusza publicznego (art. 40 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 39 ust. 11). Strażnicy łowieccy nie są zatem funkcjonariuszami publicznymi. Jednak zakres przyznanych im ustawą Prawo łowieckie uprawnień, a przede wszystkim sytuacji, w których mogą, zgodnie z prawem, użyć środków przymusu bezpośredniego skłania do stwierdzenie, że strażnicy łowieccy są osobami spełniającymi w ramach działalności kół łowieckich funkcję publiczną. Przyznane im bowiem ustawą uprawnienia niewątpliwie wpływać mogą na sytuację prawną innych osób. Zgodnie z art. 40 ust. 2 ustawy Prawo łowieckie przy wykonywaniu czynności służbowych strażnicy łowieccy mają obowiązek nosić odznakę strażnika oraz na żądanie okazywać legitymację służbową. Z wzoru legitymacji służbowej wprowadzonego paragrafem 9 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 17 czerwca 2005 r. w sprawie szczegółowych wymogów kwalifikacji zawodowych, wzorów legitymacji, umundurowania, oznak, i odznak służbowych strażników Państwowej Straży Łowieckiej oraz szczegółowych kwalifikacji zawodowych, wzorów oznak i legitymacji strażnika łowieckiego (Dz.U. z 2005 r., nr 115, poz. 966) wynika, że ujawnieniu podlega imię i nazwisko strażnika łowieckiego oraz jego wizerunek. Zatem osoba, która zostaje strażnikiem łowieckim godzin się na to, aby w ramach sprawowanej przez nią funkcji ujawnieniu podlegało jej imię i nazwisko. Rezygnuje ona zatem z prawa do prywatności. Z tych powodów stwierdzić trzeba, że sformułowane we wniosku żądanie udzielenia informacji dotyczących strażników łowieckich stanowi żądanie udzielenia informacji publicznej.

Nie ma zaś racji skarżący twierdząc, że decyzja z dnia [...]i [...] r. nie nosi cech decyzji wynikających z Kodeksie postępowania administracyjnego. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że aby dane pismo mogło być uznane za decyzję administracyjną nie jest wymagane, aby zawierało wszystkie składniki decyzji przewidziane w art. 107 § 1 K.p.a. Za decyzję uznać należy również pismo właściwego organu zawierające co najmniej oznaczenie organu i adresata aktu, rozstrzygnięcie w sprawie i podpis osoby reprezentującej organ (patrz wyrok NSA z dnia 14 marca 2013 r., sygn. akt II OSK 2663/12 czy postanowienie z dnia 22 lipca 2014 r., sygn. akt II GSK 1683/14 – oba opublikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Zarówno decyzja z dnia [...] jak i z dnia [...] r. zwierają wszystkie te elementy.

Błędne jest natomiast przekonanie Prezesa Koła Łowieckiego sprowadzające się do uznania wspomnianych we wniosku informacji za informacje przetworzone, wymagające, zgodnie z art. 3 ust.1 pkt.1 ustawy, wykazaniem przez skarżącego szczególnego interesu publicznego. Rzeczywiście ustawa o dostępie do informacji publicznej nie definiuje pojęcia informacji przetworzonej, wskazując jedynie w art. 6 przykładowe informacje mające status informacji publicznych, do których stosuje się jej przepisy. W literaturze i orzecznictwie uważa się, że dla zidentyfikowania tego rodzaju pojęcia niezbędne jest odniesienie się do kategorii informacji prostej, jako przeciwstawnego katalogu, pozwalającego na prawidłowe ich rozróżnienie. Przyjmuje się zatem, że informacją prostą jest informacja, której zasadnicza treść nie ulega zmianie przed jej udostępnieniem. Natomiast informacja przetworzona jest jakościowo nową informacją, nieistniejącą w przyjętej treści i postaci, chociaż, co istotne, także jej źródłem są materiały znajdujące się w posiadaniu zobowiązanego. W wyroku z dnia 3 listopada 2009r. (sygn. akt I OSK 735/09 - CBOSA) Naczelny Sąd Administracyjny wywiódł, że informacja przetworzona wymaga podjęcia określonego działania przez organ w odniesieniu do odpowiedniego zbioru informacji będącego w jego posiadaniu, z którego to zbioru uzyskana zostanie informacja publiczna. Konsekwentnie w wyroku z dnia 17 czerwca 2010 r. (sygn. akt I OSK 495/10 i podana tam literatura - CBOSA) Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że za przetworzoną należy uważać taką informację, do której wytworzenia konieczne jest zaangażowanie podmiotu (jego pracowników) przygotowujących informację. Dlatego też za przetworzenie należy uznać wszystkie te działania, które nie przybierają postaci wyłącznie technicznego przeniesienia danych. A contrario jako przetworzenie należy rozumieć odpowiednie zestawienie konkretnych danych z określonego okresu, przybierające postać różnego rodzaju porównań, wyliczeń, odniesień itp. Biorąc pod uwagę powyższe nie sposób przyjąć, że informacje wymienione w wniosku spełniają przesłanki przetworzenia. Ich treść nie pozostawia wątpliwości, że są to informacje proste, niewymagające żadnych szczególnych zabiegów dla udostępnienia poza technicznym przeniesieniem danych. Udzielenie odpowiedzi na te pytania wymagać będzie jedynie technicznego przeniesienia zawierających odpowiedzi danych na nośnik. Przygotowanie odpowiedzi na te pytania nie wiąże się zaś z koniecznością dokonania żadnego rodzaju porównań, wyliczeń czy odniesień. Przy czym Koło Łowieckie nie wykazało, aby przygotowanie odpowiedzi wiązało się z poniesieniem znacznego nakładu pracy dezorganizującego jego funkcjonowania i jednocześnie uniemożlwiającego spełnianie roli, dla której realizacji powołano koło łowieckie. Nie podano nawet ilu strażników pełni obecnie swoje funkcje. Stanowiska Koła nie uzasadnia okoliczność, że jego funkcjonowanie opiera się na społecznej pracy jego członków. Nic nie stoi wszak na przeszkodzie, aby Koło Łowickie zatrudniło osoby, które prowadziłyby jego obsługę kancelaryjno – biurową bądź, aby w obsługę tą zaangażować większą ilość członków koła. Zauważyć również trzeba, że odmowa udzielenia informacji z uwagi na brak wykazania szczególnego interesu publicznego była oczywiście przedwczesna. Z treści zawartej w aktach korespondencji jednoznacznie bowiem wynika, że skarżący nie został wezwany przed wydaniem decyzji z dnia [...] r. do wykazania szczególnie istotnego interesu prawnego w pozyskaniu informacji objętych wnioskiem. Bez znaczenia dla tej oceny pozostaje to, że na konieczność taką zwrócono mu uwagę w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] r. Na mocy art. 16 ust. 1 i 2 ustawy do decyzji odmawiającej udostępniania informacji publicznej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Ten zaś w art. 15 gwarantuje skarżącemu prawo do dwukrotnego merytorycznego rozpoznania jego sprawy. Skoro zaś skarżący przed wydaniem decyzji z dnia 7 lipca 2014 r. nie miał możliwości wykazania, że pozyskanie przez niego wnioskowanych informacji uzasadnione jest szczególnie istotnym interesem publicznym nie można przyjąć, aby kwestia ta została przez Koło Łowieckie ponownie rozważona.

Z tych względów na podstawie art. 145 § 1 pkt.1 lit. a) i c) oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U z 2012 r. poz. 270 ze zmianami) należało uchylić zarówno zaskarżoną decyzję, jak i decyzję ją poprzedzającą. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w związku z art. 205 § 1 wspomnianej ustawy.